Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 38/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 26 listopada 2020 r. w sprawie (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciele posiłkowi D. T. (1) i M. K. (2) oraz ich pełnomocnik

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonej G. K. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I Obrońca oskarżonej G. K. (1) zaskarżyła wyrok w części dotyczącej oskarżonej G. K. (1) w pkt IV, tj. odnośnie czynu określonego w art. 270 §1 kk i zarzuciła mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżona w sposób świadomy posłużyła się w postępowaniu cywilnym dokumentami przerobionymi jako autentycznymi, gdy w rzeczywistości oskarżona złożyła ww. dokumenty z przeświadczeniem o ich autentyczności.

II Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych D. T. (1) i M. K. (2) rozstrzygnięciu zarzucił:

1/ obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 46§1 kk poprzez jego niezastosowanie w sytuacji uznania, iż oskarżony M. K. (1) dopuścił się zarzucanych mu w pkt 1 i 2 a.o. czynów zgodnie z pkt II wyroku oraz w przypadku uznania oskarżonej G. K. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt 1 a.o. czynu zgodnie z pkt IV wyroku, pomimo złożenia na rozprawie stosownego wniosku o zadośćuczynienie przez pełnomocnika pokrzywdzonych i poparcia go przez samych pokrzywdzonych.

2/ obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 1 §2 kk poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego M. K. (1) zgodnie z pkt II wyroku jest znikomy i w konsekwencji umorzenie postępowania karnego w tym zakresie, w sytuacji gdy zachowanie oskarżonego było negatywnie nacechowane, uporczywe i długotrwałe, wobec czego nie można przyjąć w tym wypadku, iż stopień społecznej szkodliwości był znikomy.

3/ obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to: art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, pobieżną i sprzeczną z zebranym materiałem dowodowym, ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w postaci zeznań pokrzywdzonych dotyczącą uporczywego nękania przez oskarżonych, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego M. K. (1) zgodnie z pkt I wyroku oraz uniewinnienia oskarżonej G. K. (1) zgodnie z pkt III wyroku.

4/ rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary w stosunku do oskarżonej G. K. (1), zgodnie z pkt IV wyroku, w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości oraz winy, w' konsekwencji orzeczenie w stosunku do Wymienionej zbyt łagodnej kary.

III oskarżyciele posiłkowi D. T. (1) i M. K. (2) wyrok zaskarżyli na niekorzyść oskarżonych i wnieśli o zaostrzenie kary wobec G. K. oraz o uchylenie wyroku co do M. K. i uznanie jego winy przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żadna z apelacji co do zasady nie zasługiwała na uwzględnienie.

W tym miejscu wskazać należy, że Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń i w pisemnych motywach wyroku należycie przedstawił swoje rozumowanie. Nie zasługują zatem na podzielenie zarzuty apelacji kwestionujące ustalenia faktyczne, albowiem zarówno przebieg rozprawy przed Sądem I instancji jak i pisemne motywy wyroku wskazują na to, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu ocenił zebrany materiał dowodowy i poddał go bardzo wnikliwej ocenie, przyjmując za jego podstawę całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Ustalenia te są trafne, oparte o logiczną i przekonywującą ocenę, a wywody apelacji sprowadzają się wyłącznie do polemiki i nie powołują takich okoliczności, które nie byłyby przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które spełnia wymogi art. 424 k.p.k. Sąd I instancji wskazał w sposób przekonujący, którym dowodom dał wiarę i dlaczego. Wnikliwa analiza dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego pozwoliła na wyjaśnienie wszystkich, istotnych dla sprawy okoliczności, a w konsekwencji na niewątpliwie i kategoryczne przypisanie oskarżonemu winy co do zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów. Stwierdzić także należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Ponadto przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzeń, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego.

Po tych wstępnych uwagach w pierwszej kolejności odnieść się należy do apelacji wniesionej na korzyść G. K., kwestionującej przypisanie jej czynu z art.270§1 kk. Sąd I instancji trafnie dał wiarę oskarżonej w takim zakresie, w jakim wymieniona przyznała, że za pośrednictwem swojego pełnomocnika przedłożyła do Sądu sporne wymienione w akcie oskarżenia faktury. Jednocześnie Sąd Rejonowy w pełni zasadnie nie uznał za wiarygodnych tych wyjaśnień G. K. (1), w których utrzymywała że przedłożone przez nią za pośrednictwem pełnomocnika faktury nie były podrobione lub przerobione a nawet jeśli tak było, to ona rzekomo nie miała o tym wiedzy. Tymczasem zaważyć należy, iż oskarżona przedłożyła analizowane faktury w konkretnym celu, mającym w zamiarze wykazanie poniesionych przez nią kosztów związanych z remontem budynku mieszkalnego w miejscowości G. w części odnoszącej się do przybudówki budynku. Jak wynika z zeznań świadków, takie faktury w opisanych sklepach nie zostały wystawione. Bez wątpienia zatem oskarżona przedkładając te faktury musiała sobie zdawać sprawę z tego, że nie dokumentują one poniesionych przez nią nakładów, przy czym co istotne tak „pierwotne” jak i przerobione faktury opiewały na G. K. co ewidentnie przeczy deklarowanemu przez nią w tym zakresie braku jej wiedzy co do faktycznego charakteru dokumentów użytych w Sądzie Rejonowym w O..

Tym samym wbrew stanowisku skarżącej również w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na przyjęcie, że oskarżona G. K. (1) dopuściła się zarzucanego czynu z art.270§1 kk. Wskazane w zarzucie faktury były dokumentami, które w rozumieniu art. 270 § 1 kk, nie były autentyczne. W pełni zasadnie Sad I instancji stwierdził, że „zostały one przerobione w taki sposób, aby upozorować że pochodzą od opisanych wystawców lecz w rzeczywistości nie dokumentowały zdarzeń gospodarczych w celu w jakim zostały wykorzystane tj. wykazania nabycia materiałów budowlanych wykorzystanych przy budowie i remoncie domu w miejscowości G.. Oskarżona mając świadomość, że takich zdarzeń nie dokumentują przedłożyła je w sądzie do toczącej się sprawy celem rozliczenia nakładów i wykazania roszczeń jako strona postępowania cywilnego”.

Chybione są także zarzuty oskarżycieli posiłkowych i ich pełnomocnika z urzędu, przy czym z uwagi na praktyczną tożsamość zarzutów możliwe jest jednoczesne ustosunkowanie się do przedstawionych w tym zakresie apelacji.

Przede wszystkim nie może budzić zastrzeżeń rozstrzygnięcie co do stawianego oskarżonym G K. i M. K. czynu z art.190a§1 kk. Trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że nie dano wiary relacjom oskarżonych M. K. (1) i G. K. (1) a także M. K. (2) i D. T. (1) oraz W. T. w takim zakresie w jakim podnosili, że to strona przeciwna konfliktu jest wyłącznie odpowiedzialna za jego wybuch i eskalacje. Oskarżeni starali się przedstawić w jak najlepszym świetle, tj. jedynie jako ofiary nie biorące udziału w sytuacjach konfliktowych. Tymczasem wbrew zarzutom obu apelacji prawidłowo ustalono, iż zarówno pokrzywdzeni jak i oskarżeni ponoszą odpowiedzialność za wybuchy poszczególnych sytuacji konfliktowych, a także za eskalacje takich działań. Powyższe dowodzą między innymi przedłożone przez strony nagrania. Przedmiotowy konflikt jest na tyle daleko idący, że nie sposób w chwili obecnej jednoznacznie ocenić jego źródła jak i osoby wyłącznie odpowiedzialnej za zaistnienie każdej ze spornych sytuacji oraz strony dominującej w tym konflikcie.

Co do rozstrzygnięcia w zakresie czynu z art. 190a §1 kk zarzucanego oskarżonym G. K. (1) i M. K. (1) prawidłowo Sąd I instancji zaznaczył konieczność respektowania zdarzenia historycznego zakreślonego przez opis czynu i w tym zakresie odwołać się należy się do stanowiska wyrażonego jak na stronie 18 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Ponadto z uwagi na treść opinii sądowo–psychiatrycznej wydanej co do K. K. (2), nie sposób było przypisać oskarżonym odpowiedzialności w ramach współsprawstwa z wymienionym. Oskarżeni nie mogą bowiem ponosić odpowiedzialności w ramach współsprawstwa za tą część zdarzeń, których inicjatorem był K. K. (2)- a jak wynika z nagrań i relacji pokrzywdzonych głównie on ich nagrywał. Zasadnie także Sąd Rejonowy wskazał, że materiał dowodowy nie dostarczył również wystarczających podstaw do przyjęcia, iż opisane zachowania można zakwalifikować jako wyczerpujące znamiona nękania w zamiarze ewentualnym. Wskazane w zarzucie zawartym w akcie oskarżenia poszczególne zachowania prawidłowo ocenione zostały przez Sąd I instancji jako takie, które nie mogły zostać kwalifikowane jako wypełniające znamiona nękania. Przeprowadzone dowody wskazują, że składanie zawiadomień i pism miało na celu poszukiwanie ochrony przed negatywnymi zachowaniami strony przeciwnej. Również wzajemne obserwowanie i utrwalanie za pomocą urządzeń audio- video było dokonywane przede wszystkim dla celów dowodowych. Co przecież istotne, część zawiadomień stron kierowanych do prokuratury prowadziło do umorzenia postępowania lub odmowy wszczęcia wobec braku dowodów. Wreszcie prowokowanie do wymiany zdań i kłótni miało miejsce po każdej ze stron konfliktu i nie sposób jedynie oskarżonych obciążać takim działaniem jako wypełniającym znamiona nękania a każda ze stron również wchodziła w taki konflikt oceniając zachowanie strony przeciwnej jako prowokacje.

Prawidłowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podkreślono, iż konstrukcja w postaci „składzika” została zbudowana przez nieżyjącego męża oskarżonej, i tym samym nie sposób jest przypisywać oskarżonym odpowiedzialności w tym zakresie, przy czym prawdopodobnie to K. K. (2) przestawił „składzik” w miejsce, które nie podobało się pokrzywdzonym a M. K. (2) celowo wjechał w konstrukcję samochodem aby ją uszkodzić. Zatem i w tym wypadku nie sposób było upatrywać w takim zachowaniu ze strony oskarżonych uporczywego nękania. Podobnie co do zanieczyszczania posesji brudną wodą, to słusznie Sąd Rejonowy zauważył, iż stanowi to subiektywną ocenę strony pokrzywdzonej, którzy również wylewali wodę na wspólną posesję. Zatem oskarżeni w istocie wylewają wodę na posesję, którą również sami użytkują i tym samym takie zachowanie nie może być uznane za nękanie pokrzywdzonych. Odnośnie wysyłanych zawiadomień do organów ścigania to także D. T. (1) i M. K. (2) inicjowali postępowania karne przeciwko G. T., M. K. (1) i W. T., które dotyczyły min. zachowań objętych zarzutem z art. 190 a §1 kk i tego samego okresu, w tym również pomówień w pismach kierowanych do organów wymiaru sprawiedliwości oraz oblania wodą. Co przy tym istotne sami pokrzywdzeni a także i oskarżeni nie byli w stanie, ze względu na upływ czasu i okres trwania konfliktu wyodrębnić poszczególnych zachowań.

W pełni zatem zaakceptować należy stanowisko Sądu I instancji że „pokrzywdzeni reagowali w ochronie swoich praw na incydentalne zachowania oskarżonych, dochodząc ochrony prawnej i reakcji karnej. Postępowania z inicjatywy strony przeciwnej nie znajdowały finału w postaci skazania, a podnoszone przez nich okoliczności dotyczące zachowań pokrzywdzonych miały na celu wykazanie ich niewinności i niesprawiedliwości działania organów wymiaru sprawiedliwości, a nie dokuczenia pokrzywdzonym” – k.888 odw. Nie budzi wreszcie zastrzeżeń argumentacja Sądu Rejonowego w zakresie zajścia z dnia 18.03.2017 r. albowiem analiza nagrania złożonego przez D. T. (1) słusznie doprowadziła do wniosku, że „sytuacja konfliktowa została zainicjowana przez D. T. (1) i M. K. (2). M. K. (1) początkowo nie reagował na zaczepki wymienionych, wykonując prace porządkowe, dopiero sprowokowany ich zachowaniem rzucił szmatą na ogrodzenie. Agresja słowna wystąpiła po obu stronach. Nie sposób zatem tego zdarzenia rozpatrywać w kategoriach odpowiedzialności M. K. (1) za naruszenie nietykalności cielesnej D. T. (1) czy jej znieważenie, zniesławienie” - k. 888 odw.

W konsekwencji uniewinnienia oskarżonych od popełnienia czynów z art.190a§1 kk brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych o orzeczenie zadośćuczynienia w trybie art.46§1 kk; w zakresie art.270§1 kk D. T. i M. K. nie są pokrzywdzonymi.

Brak było także podstaw do podważenia rozstrzygnięcia co do M. K. i umorzenia postepowania w zakresie zarzucanych mu czynów z art.270§1 kk i art.12§1 kk. Również w ocenie Sądu Okręgowego analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony i dopuścił się czynów zarzucanych mu w tym zakresie w akcie oskarżenia. Wskazane w zarzutach dokumenty posiadały znaczenie prawne albowiem dotyczyły one toczących się postępowań karnych i cywilnych, przedstawiały stanowisko procesowe i realizowały wezwania do uzupełnienia braków. Natomiast nieuzupełnienie takich braków faktycznie skutkowałby negatywnymi dla W. T. konsekwencjami procesowymi zaś oświadczenie o stanie majątkowym stanowiło podstawę dla uwzględnienia wniosku o zwolnienie od kosztów i przyznania pomocy prawnej z urzędu. Z drugiej strony były to pisma procesowe składane na korzyść W. T., która przebywała za granicą i nie miała możliwości wykonać opisanych czynności i dlatego poprosiła M. K. (1) o napisanie pisma i złożenie go w jej imieniu.

Podjęte przez oskarżonego przypisane mu zachowania same przez się nie wyłączają bezprawnego charakteru działań M. K.. Jednakże wskazane okoliczności, wbrew argumentacji oskarżycieli posiłkowych i ich pełnomocnika ,trafnie zostały uznane przez Sąd I instancji za wskazujące na znacznie obniżony stopień społecznej szkodliwości czynów. Oskarżony nie chciał wyrządzić W. T. żadnej szkody, ale w istocie działał w jej interesie, zabezpieczając ją przed negatywnymi konsekwencjami procesowymi wynikającymi z nieuzupełnienia braków formalnych pisma procesowego. Tym samym, wbrew stanowisku wyrażonemu w obu apelacjach, nakazywało to uznanie stopnia społecznej szkodliwości czynów z art.270§1 kk co do M. K. za znikomy, co powodowało konieczność umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk w zw. z art. 2 § 1 kk.

Wniosek

I Wskazując na powyższy zarzut obrońca oskarżonej G., K. wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu określonego w art 270 §1 kk.;

II pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji; ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku:

- w pkt II poprzez uznanie oskarżonego M. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt 1 i 2 a.o. i na tej podstawie wymierzenie Wymienionemu kary;

- w pkt IV poprzez wymierzenie w stosunku do oskarżonej G. K. (1) surowszej kary;

- zasądzenie na mocy art. 46§1 zadośćuczynienia na rzecz każdego z pokrzywdzonych w wysokości po 1.000 zł, zgodnie z wnioskiem złożonym przed Sądem I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej nie uwzględniono zarzutów skarżących kwestionujących trafne rozstrzygnięcie Sądu I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego wO.z dnia 26 listopada 2020 r. , sygn. akt (...)

zmieniono w ten sposób, że w ramach rozstrzygnięcia z pkt IV sentencji postępowanie wobec oskarżonej G. K. (1) warunkowo umarzono na podstawie art.66§1 kk i art.67§1 kk na okres roku tytułem próby i w pozostałej części utrzymano go w mocy,

Zwi ęź le o powodach zmiany

Pomimo nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść G. K. w zakresie przypisanego jej czynu, uznano za możliwą i konieczną zmianę rozstrzygnięcia w zakresie wymierzonej jej kary. Tym samym Sąd Okręgowy nie podzielił oceny Sądu I instancji, co do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu z art.270§1 kk..

Przede wszystkim należy zauważyć, że w sprawie nie zachodziły przeszkody z art. 66 k.k., które uniemożliwiałyby zastosowanie dobrodziejstwa tegoż środka probacyjnego względem oskarżonej, nie była ona bowiem karana za przestępstwo umyślne, a przypisany jej czyn zagrożony jest karą do pięciu lat pozbawienia wolności.

Dodatkowo wskazać należy, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności popełnienia przez nią przestępstwa nie budzą wątpliwości. Sam fakt, że oskarżona nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu nie stał na przeszkodzie zastosowania instytucji z art. 66§1 i 2 k.k. Mając na uwadze okoliczności sprawy, a także wewnętrzną spójność wyroku Sąd Okręgowy uznał, że właściwości i warunki osobiste G. K. uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowo umorzonego postępowania będzie ona w przyszłości przestrzegała porządku prawnego i nie popełni przestępstwa. Podnieść należy, iż oskarżony nie jest już osobą młodą i fakt jej dotychczasowej niekaralności jest wyrazem świadomego i nie przypadkowego poszanowania przez nią norm prawnych. Tym samym świadomość ewentualnego podjęcia postępowania karnego winna działać na oskarżoną mobilizująco i dyscyplinująco, co spowoduje, że nie powróci ona do przestępstwa, zaś samo prowadzenie przeciwko oskarżonej postępowania karnego i postawienie jej w stan oskarżenia w niniejszej sprawie było znaczną dolegliwością, która sprawi, że w przyszłości będzie ważyć możliwość podejmowania określonych zachowań.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze i rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokat M. G. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonej G. K. (1) wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy ) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty oraz na rzecz adwokat K. B. łącznie kwotę 840 (osiemset czterdzieści) dwadzieścia) zł tytułem opłaty za zastępstwo procesowe oskarżycieli posiłkowych D. T. (1) i M. K. (2) wykonywane z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz łącznie kwotę 193,2 ( sto dziewięćdziesiąt trzy złote i dwadzieścia groszy) zł tytułem podatku od towarów i usług od tej opłaty

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

Na podstawie art.632pkt2 kpk koszty procesu w zakresie utrzymanego w mocy wyroku uniewinniającego M. K. (1) i G. K. (1) od popełnienia zarzucanych im czynów z art.190a§1 kk ponosi Skarb Państwa,

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżonych i oskarżycieli posiłkowych od pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze albowiem przemawiają za tym względy słuszności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej G. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w O. z dnia 26 listopada 2020 r. w sprawie (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy za czyn z art.270§1 kk

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycieli Posiłkowych D. T. (1) i M. K. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w O.z dnia 26 listopada 2020 r. w sprawie (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciele posiłkowi D. T. (1) I M. K. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego wO.z dnia 26 listopada 2020 r. w sprawie (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana