Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2019 r., po rozpoznaniu wniosku z dnia 26 listopada 2018 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy dla inwalidy wojskowego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że zgodnie z art. 30 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych, wojskowych i ich rodzin (Dz. U. z 2017 r., poz. 2193 ze zm.), prawo do renty inwalidy wojskowego przysługuje żołnierzowi niezawodowemu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został uznany za niezdolnego do pracy

1. w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju,

2. w ciągu trzech lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli niezdolność do pracy jest następstwem chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie odbywania służby wojskowej.

Prawo do renty nie przysługuje żołnierzowi, zwolnionemu z czynnej służby wojskowej, podczas pierwszych 6 tygodni jej odbywania, z powodu choroby, która powstała niewątpliwie przed stawieniem się żołnierza do służby wojskowej i nie uległa pogorszeniu wskutek tej służby. Prawo do renty inwalidy wojskowego przysługuje z tytułu niezdolności do pracy pozostającej lub niepozostającej w związku ze służbą wojskową. Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25.02.2019 r. ustalono, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy, zatem, brak podstaw do przyznania renty inwalidy wojennego.

/decyzja – k. 17 plik II akt ZUS/.

W odwołaniu z dnia 24 maja 2019 r., wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, pozostającej w związku ze służbą wojskową. Podał, że nie zgadza się orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS podał iż orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31.01.2021 r., jednocześnie wskazano, że częściowa niezdolność do pracy, nie pozostaje ze służbą wojskową, a daty powstania niezdolności do pracy nie da się ustalić. Podniósł, iż jego neurologiczne problemy ze zdrowiem, mają swe źródło w wypadku, jakiemu uległ w 1983 r. w trakcie odbywania służby wojskowej i w związku z wykonywaniem czynności służbowych. Od tego czasu, po upadku z wysokości i złamaniu kości kulszowej lewej, mimo wykonywania pracy w warunkach, ograniczających obciążenie fizyczne i stałe systematyczne prowadzenie rehabilitacji jego stan zdrowia się pogarsza. W ocenie odwołującego się, komisja nie wzięła pod uwagę i nie przeanalizowała, dokumentacji, potwierdzającej historię jego choroby okoliczności daty i skutków wypadku, jakiemu uległ w czasie odbywania służby wojskowej oraz jego następstw w kolejnych latach.

/ odwołanie k. 1-6/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując merytoryczną argumentację, podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 7/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. W. urodził się (...)

/okoliczność bezsporna/

Z wykształcenia jest technikiem mechanikiem samochodowym. Od 1992 prowadzi działalność gospodarczą – prowadzi stacje paliw, handluje akcesoriami samochodowymi zatrudnia 2 osoby.

/ bezsporne/

W okresie od 28 października 1982 r. do 17 października 1984 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.

/ zaświadczenie k. 4 i 6 plik I akt ZUS/

Wnioskodawca w okresie odbywania zasadniczej służby wojskowej w dniu 26.05.1983 podczas wykonywania obowiązków służbowych uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał pourazowego złamania lewej kości kulszowej, co skutkowało, także, pourazowym zespołem bólowym lędźwiowo – krzyżowym.

/ zaświadczenie k. 5 plik I akt ZUS/

Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia 2.08.1985 r. uznała że trwały uszczerbek na zdrowiu, będący następstwem, wskazanych urazów, doznanych przez S. W. w wypadku z dnia 26.05.1983 wynosi 25%, a schorzenie pozostaje w związku ze służbą wojskową.

/orzeczenie k. 3 plik I akt ZUS/

Wnioskodawca został zwolniony ze służby wskutek powyższego orzeczenia Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej.

/ zaświadczenie k. 4 i 6 plik I akt ZUS/

Orzeczeniem Obwodowej Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 5.11.1985 r., wnioskodawca został zaliczony do trzeciej grupy inwalidzkiej w związku ze służbą wojskową.

/ orzeczenie i załączona do niego dokumentacja k. 7-9 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 22 listopada 1985, wnioskodawcy przyznano prawo do renty inwalidy wojskowego od dnia 1.06.1985.

/ decyzja k. 13-14 plik I akt ZUS, dokumentacja k. 15-17 plik I akt ZUS, bezsporne/

Orzeczeniem Obwodowej Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 6.01.1988 r. wnioskodawca ponownie został zaliczony do trzeciej grupy inwalidzkiej w związku ze służbą wojskową.

/ orzeczenie k. 19 plik I akt ZUS/

Orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 4 maja 1988 r. uchylono powyższe orzeczenie i stwierdzono iż wnioskodawca nie kwalifikuje się do żadnej grupy inwalidzkiej zarówno z ogólnego stanu zdrowia jak i do żadnej grupy inwalidów w związku ze służbą wojskową. W treści orzeczenia wskazano iż nie przysługuje od niego odwołanie.

/ orzeczenie k. 23-24 /

W konsekwencji powyższe go decyzja ZUS z dnia 9 czerwca 1988 r. z dniem 1.06.1988 r. wstrzymano wnioskodawcy wypłatę świadczenia rentowego.

/ decyzja k. 25 plik I akt ZUS/

W dniu 26 listopada 2018 r. wnioskodawca złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy dla inwalidy wojskowego.

/ wniosek k. 1-3 plik II akt ZUS/

Lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawcy wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego. C. –lewoboczna pjm L5/s1 T. L. st. I. stenozę zwyrodnieniową kanału kręgowego L3-S1 Przewlekła rwę kulszową lewostronną porażenną. Stan po kamicy nerkowej prawostronnej. Stwierdzono naruszenie sprawności narządu ruchu. Uznano, iż naruszona sprawność organizmu powoduje utratę zdolności do pracy z poziomem kwalifikacji zawodowych w stopniu znacznym, ma charakter przewlekły. Niemożliwe przekwalifikowanie zawodowe. Niecelowa rehabilitacja lecznicza w ramach prewencji rentowej. Stwierdza się częściowa niezdolność do pracy na okres 2 lat. Jest ona skutkiem postępujących wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych kręgosłupa lędźwiowego z pjm l5/ S1 i nie ma związku ze służbą wojskową.

Orzeczeniem z dnia 28 stycznia 2019 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 31.1.2021 r. daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić. Częściowa niezdolność do pracy nie pozostaje w związku ze służbą wojskową. W trakcie dokonywania ustaleń orzeczniczych uwzględniono stopień naruszenia sprawności organizmu, rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek , predyspozycje psychofizyczne.

/opinia lekarska k. 131 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie k. 10 w aktach ZUS/

Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika zgłosił zarzut wadliwości orzeczenia Lekarza Orzecznika wydanego w sprawie w dniu 28 stycznia 2019 r.

/ sprzeciw k. 132 dokumentacji medycznej pismo – k. 11 akt ZUS/

W dniu 11.02.2019 do ZUS wpłynął także sprzeciw wnioskodawcy od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, i żądanie rozpatrzenia sprawy przez Komisję Lekarską ZUS. Wnioskodawca podniósł, że z uwagi na stan zdrowia jest częściowo niezdolny do pracy a wbrew zapatrywaniu lekarza orzecznika niezdolność do pracy pozostaje w związku ze służbą wojskową a data powstania niezdolności to 26.05.1983 r.

/sprzeciw wraz z załącznikami – k. 133- 153- dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 25 lutego 2019 r. uznała iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. W badaniu przez komisję u wnioskodawcy rozpoznano wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego. C. –lewoboczna pjm L5/S. L. st. I. S. zwyrodnieniową kanału kręgowego L3-S1 Nawrotową rwę kulszową lewostronną porażenną. Przebytą operacje kamicy nerkowej przed laty obecnie niewielki złóg w moczowodzie lewym. Wskazano iż wnioskodawca zgłasza: niedowład lewej kończyny dolnej, nie może długo przebywać w jednej pozycji z uwagi na drętwienie lewej nogi, bóle kręgosłupa lędźwiowego z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej, niedowład stopy lewej. Ma problemy z poruszaniem się od czasu wypadku. Przy poruszaniu staje na pięcie. Niedowład od czasu wypadku. Ma auto przystosowane do niepełnosprawności- automatyczna skrzynia biegów. Ostatnio dolegliwości uległy nasileniu , ma problemy z siedzeniem, pozostawaniem w pozycjach wymuszonych, np. nie może siedzieć dłużej przy komputerze, czy w aucie. W czerwcu 2018. r hospitalizowany w O.. W.. Z powodu rwy kulszowej nawracającej - po próbie wymiany koła w samochodzie. Wykonano MR kręgosłupa i rdzenia w ode. L w dn. 21.06.2018 r. Leczony w por. neurol. i rehab. W 2018 r. konsultowany przez neurochirurga- decyzje co do operacji pozostawiono pacjentowi, gdyż poprawa może być niepełna. Nałogi neguje. Inne urazy neguje. W wywiadzie kamica nerkowa prawostronna - 08.2018 r - korzystał z pomocy w (...) z tego powodu, kamień usunięty operacyjnie - (...). W badaniu czynność serca miarowa 78/min, RR 125/80 mmHg., wydolny krążeniowo i oddechowo. Chód utykający na k. lewą, ograniczenie ruchomości st. skokowego lewego; paluch lewy w przykurczu zgięciowym w st m-paliczkowym. Ograniczenie ruchomości kręgosłupa. Zmniejszenie obwodu uda lewego o 1,0 cm i goleni lewej o 8,5 cm. Nie może stać na palcach. Ruchy kk górnych w dobrym zakresie, czucie podaje osłabione na lewej stopie, odruchów skokowych nie udało się wywołać, zaniki mięśni goleni lewej, nieco ograniczony ruch w stawie skokowym lewym, bez pewnych objawów korzeniowych. Skłon z pp ok.30 cm. W ocenie Komisji stwierdzane naruszenie sprawności w zakresie narządu ruchu i ukł. nerwowego mają charakter utrwalony z okresowymi zaostrzeniami, ubezpieczony pracuje i sporadycznie korzysta z (...). KL ZUS po zbadaniu U.., po analizie dok. med., oraz treści zarzutu wadliwości, orzekła, że aktualny stopień naruszenia sprawności organizmu nie uzasadnia długotrwałej niezdolności do pracy u osoby z III poziomem kompetencji

/ opinia lekarska k.163-165 akt ZUS orzeczenie k. 13 akt ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25 lutego 2019 r. organ rentowy decyzją z dnia 3 kwietnia 2019 r., odmówił S. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy dla inwalidy wojskowego.

/decyzja – k. 17 plik II akt ZUS/.

Orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu do Spraw orzekania o niepełnosprawności S. W. został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności 05-R, 10-N, na stałe. W orzeczeniu stwierdzono, iż niepełnosprawność istnieje od 21 r. życia a stopień niepełnosprawności datuje się od 25.01.2019. W świetle zawartych w orzeczeniu wskazań wymaga odpowiedniego zatrudnienia w warunkach pracy chronionej konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie wg wskazań lekarza prowadzącego, wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez siec instytucji pomocy społecznej organizacje pozarządowe oraz inne placówki, spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym.

/ orzeczenie k. 28, 120/

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe , dopuszczając dowody z opinii biegłych sądowych , powołanych , z uwagi na udokumentowane schorzenia wnioskodawcy.

W sądowym badaniu, biegły neurolog, rozpoznał , u wnioskodawcy, chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną odcinka lędźwiowego kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym i rwą kulszową lewostronną porażenną. Przebyte złamanie lewej kości kulszowej, z zespołem bólowym lędźwiowo-krzyżowym, w czasie służby wojskowej. Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy nie powoduje jego niezdolności do pracy . Biegły nie stwierdził niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Wnioskodawca doznał w czasie pełnienia służby wojskowej w czasie upadku z wysokości złamanie lewej kości kulszowej z zespołem bólowym lędźwiowo-krzyżowym. Z tego powodu, przez trzy lata, pobierał świadczenie rentowe. Od wielu lat, jest pod opieką Poradni Neurologicznej, z powodu bólów odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa i opadania stopy lewej. Neurochirurg konsultujący wnioskodawcę 24.09.2018 i 15.10.2018 stwierdził, że niedowład lewej stopy ma charakter utrwalony i ze względu na przewlekły deficyt neurologiczny poprawa po odbarczeniu kanału kręgowego może być niepełna. Decyzję co do operacji pozostawił pacjentowi. Wnioskodawca skarży się na bóle kręgosłupa odcinka lędźwiowego promieniujące do lewej kończyny dolnej, niedowład stopy lewej, który występuje od czasu wypadku. Ma trudności z przebywaniem w jednej pozycji. Samochód ma przystosowany do niepełnosprawności. Zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa są opisywane od 2006 roku i mają charakter trwały. Badany jest zaadoptowany do niepełnosprawności. Stwierdzane naruszenie sprawności z punktu widzenia neurologa ma charakter utrwalony i nie powoduje długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy w myśl ustawy o rentach i emeryturach. Na rynku pracy, wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną od 21 roku życia, ale zdolną do wykonywania pracy, w świetle ustawy o rentach i emeryturach. Uznanie badanego za osobę niepełnosprawną, jest informacją na rynku pracy o wskazaniach dotyczących odpowiedniego zatrudnienia, możliwości wykonywania pracy w warunkach pracy chronionej. Analiza przyznanego stopnia dla niepełnosprawnych nie jest równoznaczna z niezdolnością do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z ustawą o rentach i emeryturach.

/ pisemna opinia biegłego lekarza specjalisty neurologa J. B. k. 13- 16, pisemna opinia uzupełniająca k. 69-70/

Z punktu widzenia ortopedy, u wnioskodawcy, rozpoznano :

1. nasilone zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa w odcinku lędźwiowym z rwą kulszowa porażenną lewostronną -niedowład nerwu strzałkowego.

2. wygojone złamanie lewej kości kulszowej oraz zespół bólowy lędźwiowo - krzyżowy w czasie służby wojskowej w roku 1983.

Stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy nie powoduje jego niezdolności do pracy . Z punktu widzenia biegłego ortopedy, wnioskodawca, jest zdolny do pracy .

Skutki wypadku w maju 1983 roku, w trakcie służby wojskowej - upadek z wysokości, powodował złamanie lewej kości kulszowej i zespół bólowy kręgosłupa, ale – w dniu wydania zaskarżonej decyzji , nie powodują niezdolności do pracy i pozostają bez związku przyczynowo - skutkowego z obecnym stanem zdrowia wnioskodawcy. Obrażenie te nie powodują również obecnie ,uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy. Obrażenia te nie powodują żadnego upośledzenia funkcji narządu ruchu.

Schorzenie wymienione w punkcie 1 rozpoznania jest schorzeniem samoistnym. Schorzenia samoistne wnioskodawcy - nasilone zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa - powodujące jego niepełnosprawność (wnioskodawca jest zaadaptowany do poziomu niepełnosprawności ) nie powodują niezdolności do pracy , wykonywanej od 30 lat. Jak podaje wnioskodawca, po zakończeniu służby wojskowej nie podjął pracy w wyuczonym zawodzie mechanika samochodowego . Stan zdrowia wnioskodawcy nie powoduje ograniczenia do pracy dotychczas wykonywanej- prowadzenia stacji paliw.

Po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską , oraz po badaniu wnioskodawcy biegły ortopeda nie stwierdza upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy. W rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS z dnia 17.12.1998 wnioskodawca nie utracił w stopniu znacznym zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

/ pisemna opinia biegłego specjalisty chirurgii urazowo –ortopedycznej M. S. k. 20-23, pisemna opinii uzupełniająca k. 65-66/

Stopień naruszenie sprawności organizmu wnioskodawcy , ze względów neurochirurgicznych, nie powoduje niezdolności do pracy.

Z dokumentacji wynika, że w trakcie służby wojskowej powód miał wypadek - upadł z wysokości. Stwierdzono wówczas złamanie lewej kości kulszowej oraz pourazowy zespół bólowy lędźwiowo-krzyżowy. Z tego powodu, przebywał na rencie w okresie, od 1 czerwca 1986 roku do 31 maja 1988 roku.

Obecnie, opiniowany podawał dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej oraz skurcze tej kończyny. Miewa trudności w utrzymaniu moczu, nie wykonywał badania urodynamicznego. Podał, że korzysta z leczenia rehabilitacyjnego, w tym leczenia sanatoryjnego.

Badanie rezonansu magnetycznego kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego wykonane w dniu 21 czerwca 2018 roku wykazało niewielką skoliozę wypukłością skierowaną w stronę lewą, obecność osteofitów na przednich i bocznych krawędziach trzonów kręgów lędźwiowych, zmiany zwyrodnieniowe w stawach międzykręgowych - największe na poziomie L3-L4, L4-L5 i L5-S1, pogrubienie więzadeł żółtych na poziomach L3-L4 i L4-L5. Krążki międzykręgowe w całym odcinku lędźwiowym wykazują cechy zwyrodnienia w postaci odwodnienia. Na wszystkich poziomach stwierdzono wypukliny dysków. Na poziomie L5-S1, stwierdzono dużą centralno-lewoboczną przepuklinę dysku uciskająca worek oponowy i korzenie nerwowe S1 w zachyłkach bocznych kanału kręgowego bardziej po stronie lewej. Na poziomie trzonu L5 stwierdzono ześlizg o 5 mm. W badaniu (...) kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego z dnia 20 października 2006 roku opisywano przepuklinę dysku L5-S1 uciskająca worek oponowy i redukującą zachyłki boczne oraz uciskające korzenie nerwowe S1. Konsultacja neurochirurgiczna z 15 października 2018 roku. W ocenie neurochirurga na podstawie badania rezonansu z czerwca 2018 roku stwierdzono progresję stenozy kanału kręgowego na poziomie L3-L4 i L5-S1 po stronie lewej. Ze względu na przewlekłe od lat dolegliwości poprawa po odbarczeniu kanału kręgowego w odcinku lędźwiowym może być wątpliwa i niepełna. Decyzja odnośnie leczenia operacyjnego leży po stronie powoda. W aktach ZUS znajduje się dokumentację leczenia w gabinecie neurologicznym. Opiniowany był średnio dwa razy w gabinecie neurologicznym. Zgłaszał dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. W dokumentacji opisywano wyniki badań obrazowych. Przepisywano leki przeciwbólowe. Częstość wizyt była znacznie większa w 2019 roku po odmowie świadczenia rentowego. Orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Niepełnosprawności w Ł. Opiniowany został uznany za osobę niepełnosprawną na stale w stopniu umiarkowanym z powodu 05 R i 10 N. Niepełnosprawność istnieje od 21 roku życia. Odnośnie zatrudnienia stwierdzono - warunki pracy chronionej.

W przeprowadzonym badaniu neurologicznym stwierdzono, że badany był w stanie ogólnym dobrym, w logicznym kontakcie słownym, o prawidłowej orientacji auto i allopsychicznej. Nie stwierdzono ewidentnych cech uszkodzenia nerwów czaszkowych. Mowa była prawidłowa. Ruchy kręgosłupa w odcinku szyjnym były prawidłowe, w odcinku lędźwiowo-krzyżowym demonstrował ograniczenie ruchomości, poza badaniem ruchy były swobodne. Nie stwierdzono cech wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych. Siła mięśniowa, napięcie mięśniowe i odruchy w kończynach górnych były prawidłowe, symetryczne. Funkcja obu dłoni była prawidłowa. W zakresie kończyn dolnych stwierdzono osłabienie ruchomości lewej stopy, z zanikami mięśni lewego podudzia, upośledzenie ruchów palców lewej stopy. Odruchy w kończynach dolnych były osłabione. Nie stwierdzono obecności objawów wskazujących na uszkodzenie drogi piramidowej. Objawy korzeniowe w odcinkach szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym były nieobecne. Powód pozycję ciała zmieniał samodzielnie. Nie stwierdzono obecności objawów wskazujących na zaburzenia krążenia w zakresie układu kręgowo-podstawnego. Chód był samodzielny z utykaniem na lewą kończynę dolną.

Po analizie wyżej przedstawionej dokumentacji, w ocenie biegłego neurochirurga, opiniowany nie utracił zdolności do wykonywania zawodowej, którą wykonuje. Stan zdrowia powoda jest utrwalony od wielu lat i opiniowany do niepełnosprawności jest dobrze zaadoptowany. Istnienie zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym nie jest równoznaczne z orzeczeniem długotrwałej niezdolności do pracy w charakterze rentowym. Z załączonej dokumentacji medycznej nie wynika, żeby u powoda występowały długotrwale, nasilone objawy korzeniowe z koniecznością długotrwałego intensywnego leczenia neurologicznego.

/ pisemna opinia biegłego neurochirurga i neurotraumatologa A. M. k. 134-136/

Sąd, oceniając zgromadzony materiał dowodowy, uznał wartość dowodową, wydanych opinii biegłych neurologa ortopedy (opinie główne i opinie uzupełniające) opinię biegłego neurochirurga oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. Opinie są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Do wydania opinii biegli dysponowali pełną dokumentacją lekarską wnioskodawcy, a także przeprowadzili wywiad oraz dokonali szczegółowego badania przedmiotowego wnioskodawcy w zakresach swych specjalności. W ocenie Sądu opinie te są wystarczająco szczegółowe i dają pełny obraz zmian zdrowotnych, a dodatkowo są ze sobą zgodne. Ustalony stan zdrowia ubezpieczonego wynika z obiektywnych danych, przede wszystkim z dokonanego osobiście badania fizykalnego wnioskodawcy. Tak więc, zdaniem Sądu, opinie biegłych powołanych w tej sprawie są rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie te nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu, wbrew zapatrywaniom wnioskodawcy, brak jest podstaw do zakwestionowania opinii biegłych. Jeszcze raz podnieść należy, iż biegli, w sposób przejrzysty, kompleksowy, wyczerpujący, znakomicie merytorycznie uzasadniony, opisali stan zdrowia wnioskodawcy, także, w kontekście, doznanego przez niego, w okresie służby wojskowej, wypadku , progresu schorzeń i odczuwanych przez niego dolegliwości, a przy tym biegli neurolog i ortopeda, szczegółowo odnieśli się, w pisemnych motywach opinii uzupełniających, do zgłaszanych przez wnioskodawcę zarzutów i zastrzeżeń skrupulatnie uzasadniając ich bezzasadność, także, z uwzględnieniem, orzeczonego w stosunku do wnioskodawcy, stopnia niepełnosprawności, posiadanych przez niego, kwalifikacji zawodowych i wykonywanej obecnie pracy. Biegły neurochirurg o wydanie opinii, którego odwołujący dodatkowo wnioskował, w pełni, zapatrywanie wskazanych biegłych podzielił uznając, iż w obecnym stanie zdrowia, wnioskodawca nie jest osoba niezdolną do pracy, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Wskazać, zatem, należy, iż dalsze zarzuty skarżącego w stosunku do opinii wszystkich biegłych w sprawie stanowią, jedynie, polemikę z wnioskami końcowymi wynikającymi z treści tych opinii i nie mogą odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona powodowa jest niezadowolona z wniosków z niej wynikających. Mając powyższe na uwadze, Sąd, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c, pominął wniosek strony odwołującej się, o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z kolejnych opinii uzupełniających biegłych z zakresu neurologii , ortopedii i neurochirurgii jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.

Natomiast, jako bezprzedmiotowy, Sąd oddalił wniosek odwołującego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego medycyny pracy, celem ustalenia czy obecny stan zdrowia pozwala wykonywać wnioskodawcy pracy w wyuczonym zawodzie technika, kierowcy , mechanika samochodowego pojazdów o ładowności powyżej 3,5 tony.

W ocenie sądu, w przedmiotowej sprawie, nie sposób dojść do przekonania, iż materiał sprawy uzasadniał przeprowadzenie dowodu przez biegłego z zakresu medycyny pracy. Podkreślić należy , iż, co do zasady, w przypadku stwierdzenia różnych schorzeń przez biegłych różnych specjalności, zasadą jest potrzeba sporządzenia przez nich opinii łącznej bądź konieczność powołania biegłego z zakresu medycyny pracy, który dokona całościowej oceny wpływu wszystkich, zidentyfikowanych schorzeń, oraz stopnia ich nasilenia i wpływu na niezdolność do wykonywania pracy. Uzasadnione wątpliwości, skutkujące koniecznością zasięgnięcia dodatkowych bądź nowych opinii biegłych albo opinii łącznej, powstają nie tylko wówczas, gdy zastrzeżenia budzi treść i wnioski poszczególnych opinii, ale także wtedy, gdy każda opinia stwierdza u ubezpieczonego określone schorzenia, a nie zostanie wydana opinia łączna. Jednak zasada ta nie ma bezwzględnego charakteru, gdyż jej zastosowanie uzależnione jest od okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Dlatego, aby zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z łącznej opinii biegłych wszystkich specjalności, był zasadny, konieczne jest stwierdzenie występowania, w stanie faktycznym sprawy, okoliczności, przemawiających za uznaniem, że, niewykorzystanie takiego środka dowodowego, miało istotny wpływ na wynik sprawy. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie wymagają, bowiem, by biegli zawsze składali w takich przypadkach jedną wspólną opinię. /II UK 173/18 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 22-05-2019/.

Zauważyć należy, iż wydający w sprawie opinię biegły neurolog, ortopeda, neurochirurg dokonywali oceny stanu zdrowia wnioskodawcy, zarówno, przez pryzmat swej specjalności, jednakże, także, z uwzględnieniem innych rozpoznanych schorzeń, których generalnie przy ocenie zdolności do pracy z poziomem posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji zawodowych nie dało się pominąć. Ma to swój wyraz bezpośrednio w treści wydanych opinii. Przy tym poza sporem pozostaje iż decydującymi dla oceny zdolności do pracy wnioskodawcy były schorzenia neurologiczne i neurochirurgiczne rozpoznawane -co wynika wbrew stanowisku skarżącego wprost z treści kwestionowanych przez niego opinii - w kontekście posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych , możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy celowości przekwalifikowania zawodowego, przy uwzględnieniu rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych. Tym samym, wydanie opinii przez biegłego w zakresie medycyny pracy, w tym stanie rzeczy, było całkowicie zbędne. Jeszcze raz podnieść należy, iż nawet mnogość schorzeń, nie determinuje konieczności dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii łącznej czy opinii holistycznej. Przy podejmowaniu takiej decyzji ,należy mieć na uwadze, przede wszystkim, okoliczności faktyczne sprawy. Te, zaś, na gruncie rozpatrywanego przypadku, wskazywały, iż kwestia oceny schorzeń odwołującego się, w kontekście zdolności do pracy, zgodnej z kwalifikacjami znajdowała dostateczne wyjaśnienie w opiniach biegłych neurologa, ortopedy i neurochirurga. Zgłoszony przez wnioskodawcę, wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy podlegał, zatem, oddaleniu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2020 r.,poz 1790.), stanowi, iż inwalidą wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa powstałego:

1) w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie;

2)w ciągu 3 lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli inwalidztwo to jest następstwem chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie odbywania służby wojskowej.

2. Nie uważa się za inwalidę wojskowego żołnierza zwolnionego z czynnej służby wojskowej podczas pierwszych 6 tygodni jej odbywania z powodu choroby, która powstała niewątpliwie przed stawieniem się żołnierza do służby wojskowej i nie uległa pogorszeniu wskutek tej służby.

W myśl art. 31 W zależności od przyczyny powstania inwalidztwo może pozostawać w związku ze służbą wojskową albo bez związku z tą służbą.

Z kolei zgodnie z art. 32 ustawy za inwalidztwo pozostające w związku ze służbą wojskową uważa się inwalidztwo, które powstało na skutek:

1) wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej w rozumieniu przepisów o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową;

2) chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu żołnierza;

3) chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej;

4) istotnego pogorszenia stanów chorobowych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

2. Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego oraz ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, wykazy chorób i stanów chorobowych, o których mowa w ust. 1 pkt 3 i 4, określając w szczególności rodzaj schorzenia i jego związek ze służbą wojskową.

W myśl art. 33 ustawy Inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, jeżeli:

1) powstało z innych przyczyn niż określone w art. 32;

2) jest następstwem wypadku lub choroby, których wyłączną przyczyną było udowodnione przez jednostkę wojskową umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniedbanie żołnierza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy, jeżeli jego przełożeni zapewnili warunki odpowiadające tym przepisom i sprawowali we właściwy sposób nadzór nad ich przestrzeganiem, a żołnierz posiadał potrzebne umiejętności do wykonywania określonych czynności i był należycie przeszkolony w zakresie znajomości tych przepisów;

3) jest następstwem wypadku, do którego w znacznym stopniu przyczynił się sam żołnierz będąc w stanie nietrzeźwym;

4) zranienie, kontuzja i inne obrażenie lub choroba zostały spowodowane przez żołnierza rozmyślnie.

Przepisy ustawy z dnia 11 października 2002 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych (Dz.U. poz. 1515), która weszła w życie z dniem 15 listopada 2002 r. stanowią w art. 10 ust. 1, że ilekroć w przepisach ustaw wymienionych jest mowa o:

1) "inwalidztwie" – należy przez to rozumieć całkowitą lub częściową niezdolność do pracy;

2) "inwalidach":

a) I grupy – należy przez to rozumieć całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji,

b) II grupy – należy przez to rozumieć całkowitą niezdolność do pracy,

c) III grupy – należy przez to rozumieć częściową niezdolność do pracy,

d) bez określenia grupy – należy przez to rozumieć niezdolność do pracy;

3) "rencie inwalidzkiej" – należy przez to rozumieć rentę z tytułu niezdolności do pracy;

4) "komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia" – należy przez to rozumieć lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W myśl art. 57 ust. 2 w/w ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, Niezdolność do pracy, datę jej powstania, związek niezdolności do pracy z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych albo ze służbą wojskową, związek śmierci ze służbą wojskową żołnierza zwolnionego ze służby, który zmarł poza podmiotem, o którym mowa w ust. 1, oraz związek śmierci inwalidy ze służbą wojskową ustala lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej.

Zaś art. 64 w/w ustawy stanowi, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio: art. 12-14, 70, 74, 83, 88-93, 102, art. 103 ust. 3, art. 107, 107a, 114 i 126-144 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568, 1222 i 1578)

W oparciu o art. 12 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 291), niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Ust. 2 stanowi, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Zaś w myśl ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Na mocy art.13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawca aktualnie nie spełnia podstawowego warunku, od którego uzależnia się przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy dla inwalidy wojskowego, a mianowicie przesłanki niezdolności do pracy.

Z materiału dowodnego zgromadzonego w sprawie, przede wszystkim z opinii biegłych wynika, że wnioskodawca, jest zdolny do pracy.

Opinie biegłych oceniające stan zdrowia wnioskodawcy szczegółowo wyjaśniały dlaczego naruszenie sprawności organizmu skarżącego nie przekłada się na zdolność świadczenia przez niego pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy zgodnie z posiadanymi przez niego kwalifikacjami. Sąd podzielił opinie biegłych uznając, że były pełne, jasne i nie prowadziły do sprzecznych wniosków.

W tym miejscu wskazać należy, że na stanowisko Sądu co do oceny poprawności i wiarygodności opinii biegłych, pozostaje bez wpływu treść orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wnioskodawcy. Nie ulega bowiem wątpliwości, - na to wskazywali też biegli - że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawcy, nie zaś na jego wpływ na zdolność do pracy zarobkowej. Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sad Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.

Nie budzi też zastrzeżeń Sądu przyjęcie przez biegłych co w przypadku utrwalonej niepełnosprawności wnioskodawcy jest pracą zgodą zgodna z jego kwalifikacjami – biegli w tej materii odnosili się nie tylko jak chce odwołujący wyuczonego przez niego zawodu mechanika samochodowego ale i pracy przez lata przez niego wykonywanej, posiadanego zakresu umiejętności i kompetencji.

Zdefiniowanie pojęcia - „poziom kwalifikacji”, użytego w przepisie art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ma istotne znaczenie, bowiem stanowi podstawę do ustalania rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego mimo stwierdzanego upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie, do ustalenia czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować jako znaczne. O poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie lecz także uzyskana przez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy - także pracy fizycznej. Zatem ustalenie zachowanej zdolności do pracy (określenie stopnia utraty zdolności do pracy) musi uwzględniać możliwość wykonywania porównywalnych pod względem poziomu posiadanych kwalifikacji określonych rodzajów prac ze względu na ich cechy wspólne, umożliwiające wykorzystanie dotychczasowych kwalifikacji i umiejętności oraz prac, które ubezpieczony może wykonywać po przekwalifikowaniu zawodowym, o ile jest ono możliwe i konieczne, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne - art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. /III AUa 744/18 - wyrok SA Lublin z dnia 20-03-2019/

Podnieść należy, iż w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy ,nie chodzi o ocenę z perspektywy ostatniego miejsca pracy, lecz, w sposób abstrakcyjny, czy dana osoba, legitymująca się określonym pułapem kwalifikacji, jest zdolna do zatrudnienia na otwartym rynku pracy. Zatem, rozważeniu podlega kryterium obiektywne, a nie subiektywne przekonanie danej osoby, czy jest zdolna do pracy i w jakim zakresie. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 887) należy uwzględniać, między innymi, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcie innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Pojęcie "niezdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji" należy rozumieć jako rzeczywistą utratę zdolności do pracy lub znaczne jej ograniczenie, przy wzięciu pod uwagę możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy. Innymi słowy chodzi o zdolność, a więc potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia, przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz celowości przekwalifikowania zawodowego ze względu na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. /I UK 56/18 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 30-10-2018/

W końcu pojęcie kwalifikacji zawodowych nie jest ograniczone tylko do zawodu uzyskanego w szkole zawodowej, ani też do dotychczasowego miejsca wykonywania pracy. Kwalifikacje zawodowe należy rozumieć szerzej, jako wynikające nie tylko z formalnego wykształcenia, lecz również z doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracę w innych warunkach i na innym stanowisku niż dotychczas (art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach). Niezdolność do wykonywania pracy w wyuczonym zawodzie nie jest wystarczającą przesłanką nabycia prawa do renty, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowania, że mimo upośledzenia sprawności organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy, w tym zgodnej z kwalifikacjami rzeczywistymi nabytymi na skutek wykonywania określonego zatrudnienia. /III UK 45/17 - wyrok SN - Izba Pracy z dnia 15-03-2018/

Analiza opinii biegłych pozwala uznać, iż biegli wnikliwe zapoznali się z dokumentacją medyczną ubezpieczonego historią jego choroby, dokonali jej analizy, wyciągnęli z zebranej dokumentacji medycznej oraz z wyników badania ubezpieczonego stanowcze wnioski, które zostały umotywowane w sposób niebudzący wątpliwości. Wnioski opinii wskazują zgodnie, że ubezpieczony nie jest w obecnym stanie zdrowa osobą niezdolną do pracy zgodnie z posiadanymi w rozumieniu wskazanym powyżej kwalifikacjami.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy, Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków, wyrażonych w opinii biegłych, jest jednym z podstawowych kryteriów oceny, dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Ubezpieczony, w toku postępowania, nie wskazał, wystarczająco merytorycznie uzasadnionych, argumentów, wystarczających do podważenia opinii, powołanych w sprawie biegłych. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 kc winien dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać poglądy. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawca ,mimo stwierdzonych u niego schorzeń zdolny jest do wykonywania pracy, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że zasadnie organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy dla inwalidy wojskowego..

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne.

J.L.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy

9.03.2021r.