Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 października 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał K. K. emeryturę od 6 października 2019 r. tj. od daty osiągnięcia wieku 65 lat. W treści decyzji wskazano, że do obliczenia świadczenia przyjęto: kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 134 443,83 zł , kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 382 633,23 zł, średnie dalsze trwanie życia tj. 217,10 miesięcy. Wyliczona emerytura wyniosła 2 381,75 zł [(134 443,83 + 382 633,23): 217,10]. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył, że wypłata emerytury podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia przez K. K.. Wskazał nadto, że za okresy, za które wnioskodawca nie przedłożył zarobków tj. od 2 czerwca 1974 r. do 30 czerwca 1975 r., od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1975 r., od 8 grudnia 1977 r. do 31 sierpnia 1984 r. oraz od 21 marca 1991 r. do 31 lipca 1991 r. przyjęto minimalne wynagrodzenie obowiązujące w tym czasie w jednostkach gospodarki uspołecznionej. /decyzja k.19 - 21 odwrót plik I akt ZUS/

W dniu 28 listopada 2019 r. K. K. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez zaliczenie do przyznanej kwoty emerytury dodatkowo premii regulaminowych w wysokości 15% za okresy: od 2 czerwca 1974 r. do 30 czerwca 1975 r. oraz od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1977 r., a nadto o zaliczenie do składników wynagrodzenia, będącego podstawą przyznanej emerytury, także pozostałych premii regulaminowych lub innych świadczeń dodatkowych, które zostały pominięte przez organ rentowy przy dokonywaniu wyliczeń. Wniósł ponadto o zasądzenie od organu rentowego kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. /odwołanie k.3 – 4 odwrót/

Odpowiadając na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. /odpowiedź na odwołanie k.26 – 27/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca K. K. urodził się (...) /okoliczność bezsporna/

W okresie od 1 czerwca 1971 r. do 30 czerwca 1975 r. oraz od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1977 r. K. K. był pracownikiem Spółdzielni (...) - Oddział w K., gdzie w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę mechanika samochodowego, przy czym w okresie od 1 czerwca 1971 r. do 1 czerwca 1974 r. był uczniem. Obowiązki ucznia wnioskodawca łączył z nauką w szkole zawodowej, a tym samym w pracy był obecny przez 4 dni, a pozostałe 2 dni uczęszczał na zajęcia w szkole. Jako młodociany nie uzyskiwał premii. /świadectwo pracy k.4 – 5 plik III akt ZUS , przesłuchanie wnioskodawcy min.00:04:36 – 00:07:21 protokołu rozprawy z dnia 26 stycznia 2021 r. - płyta CD k.121 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:01:36 – 00:22:18 protokołu rozprawy z dnia 25 sierpnia 2020 r. - płyta CD k.68 /

W okresie od 5 lipca 1975 r. do 30 czerwca 1977 r. wnioskodawca uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 15 zł za godzinę pracy, a w okresie od 1 lipca 1977 r. do 15 listopada 1977 r. - 18 zł za godzinę pracy. W angażach przewidziana była także premia w wysokości do 15%. /dokumentacja osobowa wnioskodawcy k.90/

Co do zasady, pracownicy zatrudnieni w zakładzie otrzymywali miesięczne premie, przy czym pracownicy, którzy dopuszczali się przewinień np. przychodzili do pracy pod wpływem alkoholu, nie otrzymywali w danym miesiącu premii. /przesłuchanie wnioskodawcy min.00:04:36 – 00:07:21 protokołu rozprawy z dnia 26 stycznia 2021 r. - płyta CD k.121 w związku z jego informacyjnymi wyjaśnieniami min.00:01:36 – 00:22:18 protokołu rozprawy z dnia 25 sierpnia 2020 r. - płyta CD k.68 /

Od 8 grudnia 1977 r. do 31 sierpnia 1984 r. K. K. był pracownikiem Przedsiębiorstwa (...) w Ł., gdzie w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę mechanika samochodowego. /świadectwo pracy k.6 plik III akt ZUS/

W okresie od 21 marca 1991 r. do 31 lipca 1991 r. wnioskodawca był pracownikiem Przedsiębiorstwa (...) w Ł., gdzie w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę blacharza samochodowego. /świadectwo pracy k.9 plik III akt ZUS/

Przyjmując, że wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy wynagrodzenia w okresie od 5 lipca 1975 r. do 30 czerwca 1977 r. wynosiła 15 zł za godzinę pracy, a w okresie od 1 lipca 1977 r. do 15 listopada 1977 r. - 18 zł za godzinę pracy, biorąc pod uwagę obowiązujące wówczas normy czasu pracy pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 65,71%, a wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r. 94 355,14 zł. /wyliczenia ZUS k. 107 - 114 akt ZUS/

W dniu 7 października 2019 r. złożył wniosek o emeryturę. /wniosek k.1 – 6 plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 21 października 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił K. K. kapitał początkowy i określił jego wartość na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 87 121,65 zł. Wyliczony wskaźnik podstawy wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy ustalony w decyzji o jej przyznaniu w wysokości 56,13 %. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że za okresy za które wnioskodawca nie przedłożył zarobków tj. od 2 czerwca 1974 r. do 30 czerwca 1975 r. , od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1975 r. , od 8 grudnia 1977 r. do 31 sierpnia 1984 r. oraz od 21 marca 1991 r. do 31 lipca 1991 r. przyjęto minimalne wynagrodzenie obowiązujące w tym czasie w jednostkach gospodarki uspołecznionej. /decyzja k.17 – 18 plik I akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 października 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał K. K. emeryturę od 6 października 2019 r. tj. od daty osiągnięcia wieku 65 lat. W treści decyzji wskazano, że do obliczenia świadczenia przyjęto: kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji w wysokości 134 443,83 zł , kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego w wysokości 382 633,23 zł, średnie dalsze trwanie życia tj. 217,10 miesięcy. Wyliczona emerytura wyniosła 2 381,75 zł [(134 443,83 + 382 633,23): 217,10]. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył, że wypłata emerytury podlegała zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia przez K. K.. Wskazał nadto, że za okresy, za które wnioskodawca nie przedłożył zarobków tj. od 2 czerwca 1974 r. do 30 czerwca 1975 r., od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1975 r., od 8 grudnia 1977 r. do 31 sierpnia 1984 r. oraz od 21 marca 1991 r. do 31 lipca 1991 r. przyjęto minimalne wynagrodzenie obowiązujące w tym czasie w jednostkach gospodarki uspołecznionej. /decyzja k.19 - 21 odwrót plik I akt ZUS/

Decyzją z dnia 30 stycznia 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił K. K. kapitał początkowy i określił jego wartość na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 91 803,25 zł. /decyzja k.34 - 35 odwrót plik I akt ZUS/

Do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenia ubezpieczonego w następującej wysokości:

-

za rok 1978 – 18 400,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 58 644,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 31,38 %,

-

za rok 1979 – 20 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 63 924,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 32,54 %,

-

za rok 1980 – 61 746,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 72 480,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 85,19 %,

-

za rok 1981 – 79 070,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 92 268,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 85,70 %,

-

za rok 1982 – 105 111,40 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 139 572,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 75,31 %,

-

za rok 1983 – 138 336,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 173 700,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 79,64 %,

-

za rok 1984 – 90 871,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 202 056,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 67,46 %,

-

za rok 1985 – 152 100,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 240 060,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 63,36 %,

-

za rok 1986 – 158 400,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 289 140,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 54,78 %,

-

za rok 1987 – 168 000,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 350 208,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 47,97 %,

Wyliczony na podstawie powyższych danych wskaźnik wyniósł 62,33 %.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył, że powyższą decyzją przeliczono podstawę wymiaru kapitału początkowego wnioskodawcy z uwzględnieniem wynagrodzeń za lata 1980 – 1984 oraz za 1991 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że za okresy, za które wnioskodawca nie przedłożył zarobków tj. od 2 czerwca 1974 r. do 30 czerwca 1975 r. , od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1975 r. , od 8 grudnia 1977 r. do 31 grudnia 1979 r. oraz od 1 grudnia 1996 r. do 8 grudnia 1996 r. przyjęto minimalne wynagrodzenie obowiązujące w tym czasie w jednostkach gospodarki uspołecznionej.

/obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego k.36 plik I akt ZUS/

Powyższych ustaleń Sąd dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach ZUS - w szczególności na podstawie zachowanej dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy ze Spółdzielni (...) - Oddział w K., a nadto na podstawie przesłuchania wnioskodawcy odmawiając im jednak przymiotu wiarygodności w zakresie w jakim zeznania te odnosiły się do wysokości otrzymywanych przez niego premii.

Organ rentowy dokonał hipotetycznego wyliczenia wysokości kapitału początkowego oraz wysokości emerytury wnioskodawcy przy przyjęciu wynagrodzenia wnioskodawcy w wysokości 15 zł za godzinę pracy w okresie od 5 lipca 1975 r. do 30 czerwca 1977 r. oraz 18 zł za godzinę pracy w okresie od 1 lipca 1977 r. do 15 listopada 1977 r. z uwzględnieniem obowiązujących wówczas norm czasu pracy. Sąd przyjął, że wyliczenia dokonane przez ZUS powinny zostać uwzględnione przy wyliczaniu wartości kapitału początkowego wnioskodawcy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że oprócz angaży, w których określono wprost wysokość stawki godzinowej jaka przysługiwała wnioskodawcy w okresie od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1977 r. nie zachowały się jakiekolwiek inne dokumenty, na podstawie których byłoby możliwe ustalenie dokładnego wynagrodzenie wnioskodawcy. Samo bowiem określenie w treści angażu ,że wnioskodawca oprócz stawki godzinowej otrzymywał także premię do 15% , nie daje podstaw do przyjęcia, że taka premia była rzeczywiście wypłacana. Co więcej, ze złożonych zeznań wynika, że premia nie miała charakteru stałego, a jej przyznanie zależało od tego czy dany pracownik dopuszczał się przewinień.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że w związku z okolicznością, iż decyzją z dnia 30 stycznia 2020 r. przeliczono podstawę wymiaru kapitału początkowego wnioskodawcy z uwzględnieniem uzyskanych przez niego wynagrodzeń za lata 1980 – 1984 oraz za 1991 r. (wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wzrósł do wartości 62,33 %, podczas gdy wartość wskaźnika ustalonego decyzją z dnia 21 października 2019 r. wyniosła 56,13 %), co niewątpliwie było korzystne dla K. K., gdyż podwyższało kwotę należnego mu kapitału początkowego i w konsekwencji wysokość emerytury, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹³ k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie ustalonym opisaną decyzją.

Stosownie bowiem do treści art. 477 ¹³ k.p.c. zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd - przez wydanie decyzji uwzględniającej w całości lub w części żądanie strony - powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części.

Przechodząc do meritum wskazać należy, że zgodnie z treścią art.173 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz.291) dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art.174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art.26 ust.3 dla osób w wieku 62 lat (art.173 ust.2 ww. ustawy). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (art.173 ust.3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art.174 ust.1 i 2 ww. ustawy kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art.53, z uwzględnieniem ust.2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1.  okresy składkowe, o których mowa w art.6,

2.  okresy nieskładkowe, o których mowa w art.7 punkt 5,

3.  okresy nieskładkowe, o których mowa w art.7 punkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego, w myśl ust.3 art.174 ww. ustawy, ustala się na zasadach określonych w art. 5, 16, 17 ust.1 i 3 oraz art.18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed 1 stycznia 1999 roku.

Istota niniejszego postępowania sprowadziła się do rozstrzygnięcia czy możliwym jest przyjęcie innych wartości wynagrodzenia przy wyliczaniu kapitału początkowego ubezpieczonego. Nie ulegało bowiem wątpliwości, że wartość kapitału początkowego ubezpieczonego przekłada się bezpośrednio na wysokość należnego mu świadczenia emerytalnego.

Wnioskodawca K. K. urodził się (...) , a zatem jego emerytura musiała zostać ustalona w oparciu zasady określone w art.26 ww. ustawy.

W myśl wskazanego artykułu emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 (podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art.24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art.173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art.40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust.1a i 1b oraz art.185) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183.

Postępowanie w niniejszej sprawie sprowadziło się zatem do ustalenia czy możliwym jest przyjęcie do obliczenia kapitału początkowego oraz emerytury wnioskodawcy wyższego wynagrodzenia niż przyjęte przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za sporne okresy jego zatrudnienia.

Zgodnie z treścią §21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. nr 237, poz.1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana regulacja §21 ust.1 powołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do dnia 23 listopada 2011 roku §20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. nr 10, poz.49) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997 roku - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 roku - III AUr 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III AUr 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez ubezpieczonego w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru.

W niniejszej sprawie ,o ile nie ulegało wątpliwości, że ubezpieczony w okresie od 1 czerwca 1971 r. do 30 czerwca 1975 r. oraz od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1977 r. był pracownikiem Spółdzielni (...) - Oddział w K., a w okresie od 8 grudnia 1977 r. do 31 grudnia 1979 r. był pracownikiem Przedsiębiorstwa (...) w Ł., o tyle za okresy te, oprócz świadectw pracy, przedstawił jedynie dwa angaże, które pozwoliły na ustalenie wysokości wynagrodzenia godzinowego, jakie otrzymywał w okresie od 5 lipca 1975 r. do 15 listopada 1977 r.

Jednocześnie nie było możliwym przyjęcie innych wartości czy też składników wynagrodzenia wnioskodawcy. Podkreślić bowiem należy, iż stosunek pracy ma zawsze charakter indywidualny, a określone warunki zatrudnienia mają charakter niepowtarzalny, ponieważ zostały wyznaczone pomiędzy pracodawcą a jego konkretnym pracownikiem. Zatem jedynie wynagrodzenie wnioskodawcy ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego występuje pewność, iż nie zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego, a następnie kwoty świadczenia emerytalnego. Same zatem zeznania wnioskodawcy w zakresie wysokości wynagrodzenie czy też wysokości uzyskiwanych premii, bez oparcia na konkretnej dokumentacji pracowniczej, nie mogły stanowić podstawy ustalenia wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy jakie osiągał w spornym okresie.

Nadto należy wskazać, iż Sąd nie może ustalać wysokości zarobków na podstawie przypuszczeń, uśrednień, czy też hipotetycznych wyliczeń. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być bowiem uwzględnione tylko wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez zainteresowanego w danym okresie. Jego wysokość musi być niewątpliwa i bezwarunkowa, a nie jedynie prawdopodobna.

Na marginesie dodać należy, że nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, OSNAP 1999, nr 20, poz. 662).

Niemniej jednak przedstawione dowody pozwoliły ponad wszelką wątpliwość ustalić ,że wnioskodawca osiągał wynagrodzenie w kwocie 15 zł za godzinę pracy w okresie od 5 lipca 1975 r. do 30 czerwca 1977 r. oraz wynagrodzenie w kwocie 18 zł za godzinę pracy w okresie od 1 lipca 1977 r. do 15 listopada 1977 r. Na podstawie zgromadzonej dokumentacji ,organ rentowy obliczył wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz jego wartość. Wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego okazał się wyższy od dotychczas przyjmowanego przez organ rentowy względem ubezpieczonego i co istotne skutkował zwiększeniem wartości należnego mu kapitału początkowego , a w konsekwencji emerytury.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art.477 ¹⁴§2 k.p.c. zmienił w pozostałym zakresie zaskarżoną decyzję i ustalił od dnia 6 października 2019 r. wysokość emerytury K. K. w oparciu o wartość kapitału początkowego wnioskodawcy wyliczonego na dzień 1 stycznia 1999 roku w kwocie 94.355,14 (dziewięćdziesiąt cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt pięć i czternaście setnych) złotych, ustaloną w oparciu o wskaźnik wysokości kapitału początkowego na poziomie 65,71 % (sześćdziesiąt pięć i siedemdziesiąt jeden setnych procent) , o czym orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku.

Jednocześnie wobec braku możliwości ustalenia, że wynagrodzenie wnioskodawcy było wyższe niż wynikające z przedstawionych angaży Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie w pozostałej części, o czym orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art.98 k.p.c. w zw. z § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.).

S.B.