Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I A Ca 900/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Ryszard Marchwicki

Sędziowie: Ewa Staniszewska

Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Kaczmarek

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2020 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa Ligi (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. M. (1)

o zapłatę

sprawy z powództwa wzajemnego M. M. (1)

przeciwko Lidze (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 17 lipca 2020 r. sygn. akt I C 1226/18

I. zmienia zaskarżony wyrok w punktach II i III w ten sposób , że

a) w punkcie II z powództwa głównego Ligi (...) z siedzibą w W. przeciwko M. M. (1) o zapłatę kwoty 1.760,08 zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, rozszerzonego o zapłatę kwoty 58.030,52 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

1. zasądza od pozwanego – powoda wzajemnego na rzecz powódki – pozwanej wzajemnej kwotę 5.493,28 zł ( pięć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote dwadzieścia osiem groszy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi :

* od kwoty 1.760,08 zł od dnia 20 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty ,

* od kwoty 3.733,20 zł od dnia 20 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie

3. koszty postępowania rozdziela pomiędzy stronami stosunkowo w 9% na pozwanego – powoda wzajemnego i w 91% na powoda – pozwanego wzajemnego i z tego tytułu zasądza po powódki na rzecz pozwanego 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego pozwanemu z urzędu oraz nakazuje ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Poznaniu) 2.643.63 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od rozszerzonego powództwa odstępując od obciążenia pozwanego – powoda wzajemnego kosztami sądowymi w części w jakiej pozwany przegrał sprawę

b) uchyla punkt III. 1.2.3. wyroku;

c) punktowi IV wyroku nadaje nr III i zmienia pkt. III. 2. w ten tylko sposób , że zsądzoną kwotę 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego obniża do kwoty 5.400 zł;

II. w pozostałym zakresie apelację pozwanego – powoda wzajemnego oddala;

III. apelację powódki oddala w całości;

IV. koszty postępowania apelacyjnego w zakresie powództwa głównego :

- z apelacji powódki – pozwanej wzajemnej zasądza od powódki – pozwanej wzajemnej na rzecz pozwanego – powoda wzajemnego 4.050 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego pozwanemu – powodowi wzajemnemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym ;

- z apelacji pozwanego – powoda wzajemnego zasądza od pozwanego – powoda wzajemnego na rzecz powódki – pozwanej wzajemnej 1.350 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

V. kosztami postępowania apelacyjnego w zakresie powództwa wzajemnego obciąża pozwanego – powoda wzajemnego i z tego tytułu zasądza od pozwanego – powoda wzajemnego na rzecz powódki – pozwanej wzajemnej 8.100 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym ;

IV. zasądza od Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Poznaniu) na rzecz adwokata R. W. 6.642 zł brutto tytułem zwrotu kosztów udzielonej pozwanemu – powodowi wzajemnemu pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Ewa Staniszewska Ryszard Marchwicki Małgorzata Mazurkiewicz - Talaga

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 19 stycznia 2017 roku powódka Liga (...) z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego M. M. (1) kwoty 2.200,10 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2017 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 57174/17, Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt I C 3615/17. (k. 5 verte)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 5 grudnia 2017 roku Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. (k. 56)

Pismem z dnia 8 marca 2018 roku pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 5 grudnia 2017 roku.

Pozwem złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 19 stycznia 2017 roku powódka Liga (...) z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego M. M. (1) kwoty 1.760,08 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 24 maja 2017 roku Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 57176/17 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. (k. 6 verte akt o sygn. I C 3630/17 Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.)

Pismem z 5 czerwca 2017 roku pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty i sprawę przekazano do Sądu Rejonowego Poznań- Stare Miasto w P., gdzie została zarejestrowana pod sygnaturą akt I C 3630/17. (k. 8 akt o sygn. I C 3630/17 Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.)

Postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2018 roku sprawę tę połączono do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt I C 3515/17. (k. 105 akt o sygn. I C 3630/17 Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P.).

Pozwany wystąpił z powództwem wzajemnym domagając się od powódki - pozwanej wzajemnej odszkodowania w kwocie 350.000 zł. z tytułu „zniszczenia i okradzenia jachtu”.

Pismem z dnia 16 czerwca 2018 roku pozwany - powód wzajemny sprecyzował żądanie pozwu wzajemnego, domagając się ostatecznie zapłaty kwoty 292.850 zł.

Powódka – pozwana wzajemna odnosząc się w piśmie z dnia 15 października 2018 roku do sprzeciwów i pozwu wzajemnego podtrzymała żądanie pozwu i domagała się oddalenia powództwa wzajemnego oraz zasądzenia od pozwanego -powoda wzajemnego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pismem procesowym z dnia 3 marca 2020 roku powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 58.030,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, wskazując iż w ten sposób wnosi o:

1. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwot dochodzonych w postępowaniach przed Sądem Rejonowym Poznań – Stare Miasto w P. w sprawach o sygn. akt I C 1241/18 i I C 3630/1 oraz kwoty o którą powódka rozszerzyła powództwo ,

2. oddalenie powództwa wzajemnego,

3. zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w sprawie z powództwa głównego,

4. zasądzenie od pozwanego – powoda wzajemnego na rzecz powódki – pozwanej wzajemnej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w sprawie z powództwa wzajemnego.

W piśmie procesowym z dnia 16 czerwca 2020 roku, stanowiącym odpowiedź na rozszerzenie powództwa, pozwany – powód wzajemny wniósł o odrzucenie, ewentualnie oddalenie w całości powództwa głównego, w tym również w zakresie, w jakim powód – pozwany wzajemny rozszerzył powództwo pismem z dnia 3 marca 2020 roku.

Wyrokiem z dnia 17 lipca 2020 r Sąd Okręgowy w Poznaniu

I. z powództwa głównego Ligi (...) z siedzibą w W. przeciwko M. M. (1) o zapłatę kwoty 2.200,10 zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.200,10 zł (dwa tysiące dwieście złotych dziesięć złotych 10/100 ) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty,

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie ,

3. kosztami procesu obciążył pozwanego i na tej podstawie zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 947 zł ,

4. przyznał adwokatowi R. W. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 738 zł brutto tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

II. z powództwa głównego Ligi (...) z siedzibą w W. przeciwko M. M. (1) o zapłatę kwoty 1.760,08 zł. z ustawowymi odsetkami :

1. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.760,08 zł (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt złotych 8/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty ,

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie ,

3.kosztami procesu obciążył pozwanego i na tej podstawie zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 947 zł ,

4. przyznał adwokatowi R. W. za środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 738 zł brutto tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

III. z powództwa głównego Ligi (...) z siedzibą w W. przeciwko M. M. (1) o zapłatę kwoty 58.030,52 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.733,20 zł ( trzy tysiące siedemset trzydzieści trzy złote 20/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3. kosztami procesu obciążył w całości powódkę i na tej podstawie :

- zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 5.400 zł. zł. tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu przez adwokata R. W. ,

- nakazał ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 2.902 zł.

IV. z powództwa wzajemnego M. M. (1) przeciwko Lidze (...) z siedzibą w W.:

1. oddalił powództwo wzajemne ,

2. kosztami procesu obciążył powoda wzajemnego i na tej zasądził od powoda wzajemnego na rzecz pozwanej wzajemnej kwotę 10.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

3. przyznał adwokatowi R. W. za środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 8.856 zł brutto tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski sądu I instancji.

W dniu 4 grudnia 2006 roku T. F. złożył oświadczenie w formie aktu notarialnego, w którym udzielił pełnomocnictwa adwokatowi M. M. (1) do podjęcia wszelkich czynności faktycznych i prawnych zmierzających do zakończenia jachtu morskiego(...), będącego własnością T. F., do dochodzenia wszelkich roszczeń związanych z budową i eksploatacją oraz przechowywaniem przedmiotowego jachtu oraz jego sprzedażą dowolnym osobom, na warunkach i za cenę według uznania pełnomocnika, z prawem odbioru i pokwitowania ceny oraz poddania się rygorowi egzekucji, co do obowiązku wydania przedmiotu umowy w posiadanie kupujących.

M. M. (1) posiada wykształcenie prawnicze. Wykonywał praktykę adwokacką, a obecnie jest na emeryturze.

Około 8-9 lat temu pozwany- powód wzajemny na podstawie pełnomocnictwa z dnia 4 grudnia 2006 roku dokonał sprzedaży jachtu i kupił ten jacht od T. F.. Rozliczenie ceny zakupu jachtu miało odbyć się poprzez potrącenie.

Jacht był budowany i wyposażany od 1994 roku. Zajmował się tym M. M. (1).

Liga (...) z siedzibą w W. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie X Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Jacht był początkowo bazowany w Aeroklubie (...), 500 m od przystani prowadzonej przez Ligę (...). Z uwagi na to, że Policja chciała tam parkować 2 helikoptery, M. M. (1) zobowiązał się do znalezienia innego miejsca bazowania jachtu.

Pozwany – powód wzajemny wynajął przyczepę niskopodłogową, uzyskał zgodę Urzędu Miasta w S. i w asyście Policji jacht został przetransportowany na teren przystani Ligi (...) w S. , a następnie umieszczony na miejscu bazowania przy pomocy dźwigu.

W dniu 9 grudnia 2011 roku w S. została zawarta przez Ligę (...), reprezentowaną przez D. Biura w P. J. J. (1) i Główną Księgową Biura w P. M. S. (1) jako wynajmującym a M. M. (1) jako najemcą umowa najmu – bazowania nr (...), na okres dwóch lat, tj. od 9 grudnia 2011 roku do 8 grudnia 2013 roku z możliwością przedłużenia na wniosek najemcy.

Powódka – pozwana wzajemna oddała przedmiot najmu w postaci wydzielonego miejsca na lądzie lub wodzie znajdującego się na terenie Ligi (...) w S. przy ul. (...). Na powyższym miejscu miała być bazowana łódź motorowa o długości 14 mb.

Przedmiot umowy miał być wykorzystywany przez najemcę na potrzeby bazowania ww. sprzętu.

W skład opłaty za przedmiot najmu wliczone były media w postaci amortyzacji budynków, wieczystego użytkowania, sprzątania, całodobowej ochrony obiektu, wywozu śmieci i opłat środowiskowych, korzystania z wody do celów gospodarczych i odprowadzania ścieków. Za korzystanie z prądu najemca dodatkowo opłacał koszty wynikające z faktycznego zużycia prądu według podlicznika (§ 1 pkt 3 umowy).

W przypadku rażącego naruszenia warunków umowy lub nieprzestrzegania regulaminu Ligi (...) stronom przysługiwało prawo jej rozwiązania bez zachowania okresu wypowiedzenia (§ 1 pkt 6 umowy).

Najemca był zobowiązany do opłacania czynszu w wysokości 405,65 zł brutto (§ 3 pkt 1 umowy).

Wynajmujący zastrzegł sobie prawo podwyższenia opłat w zależności od wskaźnika inflacji i w zależności od wzrostu cen czynników składowych w § 1 pkt. 3. dla umów z płatnością miesięczną, okresową i półroczną według stanu na dzień 30 czerwca i 31 grudnia (§ 3 pkt 3 umowy).

Najemca zobowiązał się do należytej dbałości o przedmiot najmu oraz właściwej eksploatacji tak przedmiotu jak i urządzeń technicznych w nim znajdujących się (§ 6 pkt 5 umowy). Zastrzeżono, że wynajmujący nie ponosi odpowiedzialności za kradzieże sprzętu, wyposażenie łodzi i jachtów niewłaściwie zabezpieczonych przez najemcę (§ 6 pkt 6 umowy). Z dniem zawarcia umowy na najemcę przeszedł obowiązek w zakresie ubezpieczenia własnego mienia, przestrzegania przepisów bhp, ppoż. i sanitarnych (§ 6 pkt 7 umowy).

Po zakończeniu umowy najmu najemca zobowiązał się rozliczyć z najmu wobec wynajmującego najpóźniej w ostatnim dniu obowiązywania umowy (§ 7 pkt 1 umowy). Strony ustaliły, że bazowanie w dniach poza określonym terminem płatności bez pisemnego zgłoszenia liczone jest w wymiarze 41,48 zł. za rozpoczętą dobę i jest naliczane poza umową (§ 2 pkt 3 umowy).

Pozwany – powód wzajemny przy zawieraniu umowy działał jako właściciel jachtu . Nie okazał żadnego pełnomocnictwa, z którego wynikałoby , że działa jako pełnomocnik właściciela.

Przed zawarciem umowy najmu A. R. – pracownik powódki – pozwanej wzajemnej pokazał pozwanemu – powodowi wzajemnemu miejsce postoju jachtu. Było to miejsce na lądzie, bowiem z uwagi na stan techniczny i konieczność przeprowadzenia remontu jacht nie mógł być wodowany. Pozwany – powód wzajemny zaakceptował miejsce postojowe wskazane przez pracownika powódki – pozwanej wzajemnej.

Jacht był w pierwszym roku najmu remontowany, a w późniejszym czasie już nie. Na początku najmu, pozwany – powód wzajemny poprosił pracownika powoda – pozwanego wzajemnego A. R. o przykrycie jachtu plandeką, znajdującą się na terenie przystani i znalezioną przez pracownika powódki. Po zużyciu się plandeki, pozwany – powód wzajemny nie zabezpieczył jachtu w inny sposób, nie przykrył go inną plandeką.

Płatności za bazowanie jachtu były uiszczane przez M. M. (1) lub jego żonę. Po kilku miesiącach zaprzestał płacenia czynszu.

Pismem z dnia 16 kwietnia 2013 roku powódka – pozwana wzajemna, w związku z zaległościami płatniczymi w wysokości 2.794,60 zł ,zgodnie z § 1 pkt 6 umowy najmu rozwiązała w trybie natychmiastowym umowę z dnia 9 grudnia 2011 roku.

Jednocześnie powódka – pozwana wzajemna wezwała pozwanego – powoda wzajemnego do zapłaty powyższej kwoty w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. Wypowiedzenie umowy najmu zostało podpisane przez J. D. Oddziału Biura Zarządu Głównego Ligi (...) z siedzibą w P., który był upoważniony do składania wszelkich wniosków i oświadczeń m.in. wobec osób fizycznych w zakresie sprawowania zwykłego zarządu majątkiem Stowarzyszenia. Pełnomocnictwo obejmowało wyodrębnione jednostki terenowe Stowarzyszenia powołane do prowadzenia działalności gospodarczej na obszarze województwa (...), (...) i (...). Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanemu- powodowi wzajemnemu w dniu 7 maja 2013 r.

Pismem z dnia 10 maja 2013 roku pozwany – powód wzajemny poinformował Ligę (...) w P., iż z uwagi na chorobę trwającą 7 miesięcy oraz brak przychodów z działalności kancelarii, nie mógł pokryć kosztów bazowania łodzi. Ponadto wskazał, że dał ogłoszenie o sprzedaży jachtu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie o sygn. akt X GNc 2149/13 nakazał M. M. (1) zapłacenie na rzecz Ligi (...) kwoty 3.478,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot i terminów wskazanych w nakazie oraz zasądził od pozwanego koszty postępowania.

Na podstawie w/w orzeczenia zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Śremie P. M. pod. sygn. akt Km 1825/13.

W dniu 29 października 2014 r. w toku postępowania egzekucyjnego dokonano zajęcia przedmiotowego jachtu. Jacht znajdował się w stanie uniemożliwiającym korzystanie z niego oraz wymagał dokończenia prac remontowych.

Zwolnienie jachtu spod zajęcia nastąpiło w dniu 6 marca 2015 roku na podstawie postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Śremie P. M., wydanego w następstwie spłacenia całej wierzytelności przez dłużnika.

W dniu 7 kwietnia 2014 r. M. M. (1) uiścił na rzecz L. (...) kwotę 440 zł. tytułem postoju jachtu (...) .

W piśmie z dnia 24 grudnia 2014 r. skierowanym przez pozwanego – powoda wzajemnego do Ligi (...) w S., M. M. (1) domagał się obniżenia opłaty za bazowanie jachtu do kwoty 200 zł.

Wyrokiem z dnia 7 marca 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie o sygn. akt I C 1485/15 zasądził od M. M. (1) na rzecz Ligi (...) w W. kwotę 11.440,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot 440,02 zł w okresie od lipca 2013 r. do grudnia 2015 r.

Od powyższego wyroku apelację złożył M. M. (1). Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt II Ca 995/16 oddalił apelację M. M. (1).

Pismem z dnia 28 lipca 2014 r. powód – pozwany wzajemny wezwał pozwanego – powoda wzajemnego do opróżnienia, opuszczenia i wydania Lidze (...) miejsca zajmowanego przez łódź motorową, a także do usunięcia tej łodzi z terenu (...) ( Ligi (...)) w terminie do dnia 31 sierpnia 2014 r.

Pozwany – powód wzajemny nie zareagował na pismo powoda – pozwanego wzajemnego i nie usunął jachtu z terenu powoda – pozwanego wzajemnego.

Za okres od sierpnia 2015 r. do kwietnia 2016 r. powód – pozwany wzajemny wystawił na rzecz pozwanego – powoda wzajemnego tytułem bezumownego bazowania jachtu faktury VAT na kwoty po 440,02 zł brutto z następującymi terminami płatności:

- 440,02 zł od dnia 8 sierpnia 2015 r.,

- 440,02 zł od dnia 10 września 2015 r.,

- 440,02 zł od dnia 9 października 2015 r.,

- 440,02 zł od dnia 12 listopada 2015 r.,

- 440,02 zł od dnia 17 grudnia 2015 r.,

- 440,02 zł od dnia 19 stycznia 2016 r.,

- 440,02 zł od dnia 10 lutego 2016 r.,

- 440,02 zł od dnia 9 marca 2016 r.,

- 440,02 zł od dnia 9 kwietnia 2016 r.

Pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. powód – pozwany wzajemny wezwał pozwanego – powoda wzajemnego do zapłaty kwoty 7.920,36 zł za bazowanie jachtu za okres od sierpnia 2015 r. do stycznia 2017 r., w terminie 3 dni od daty otrzymania pisma.

10 marca 2017 r. A. R. – kierownik Ośrodka (...) w S. zawiadomił Policję o kradzieży śruby napędowej mosiężnej z łodzi bazowanej przez pozwanego- powoda wzajemnego. Pozwany - powód wzajemny przesłuchany w tej sprawie w dniu 10 kwietnia 2017 r. zeznał, że właścicielem jachtu jest T. F., a poprzednio widział jacht 29 grudnia 2016 r. i nie zauważył wówczas żeby czegoś brakowało, chociaż nie jest pewien czy wówczas była jeszcze śruba napędowa.

W stosunku do pozwanego – powoda wzajemnego wszczęte zostały z wniosku powoda – pozwanego wzajemnego dwa postępowania egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań - Nowe Miasto w P. M. S. (2): w sprawie o sygn. akt Km 187/17 na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 marca 2017 r. (sygn. akt II Ca 995/16) oraz w sprawie o sygn. akt Km 65/17 na podstawie wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 7 marca 2016 r. (sygn. akt I C 1485/15).

W toku postępowania o sygn. akt KM 65/17 doszło w dniu 2 czerwca 2017 r. do zajęcia stacjonowanego na terenie przystani powódki – pozwanej wzajemnej jachtu (...). Dokonując zajęcia ruchomości komornik sądowy oddał ją pod dozór A. R.. Z protokołu zajęcia ruchomości wynika, że jacht nie posiadał pełnego wyposażenia wewnętrznego, instalacji elektrycznej, część elementów wyposażenia została skradziona, brak śruby napędowej, występowały oznaki włamania. Jacht znajdował się w słabym stanie technicznym. Postanowieniem z dnia 6 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy Poznań- Stare Miasto w P. oddalił skargę dłużnika na zajęcie jachtu i oddalił wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego. W skardze pozwany powoływał się na pełnomocnictwo właściciela jachtu i żądał uchylenia zajęcia jachtu, stanowiącego własność osoby trzeciej.

W toku postępowania egzekucyjnego pozwany – powód wzajemny, w dniu 24 lutego 2020 roku, zbył prawo własności stacjonowanego na terenie przystani L. (...) jachtu N. (...) na rzecz J. J. (2). Jacht został zabrany przez nowego właściciela z przystani powódki- pozwanej wzajemnej w dniu 5 czerwca 2020 r.

Powódka – pozwana wzajemna wniosła pozew przeciwko pozwanemu – powodowi wzajemnemu o nakazanie opróżnienia, opuszczenia i wydania przedmiotu najmu.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 26 lutego 2019 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie o sygn. akt II C 324/17 nakazał M. M. (1), aby opróżnił i wydał Lidze (...) z siedzibą w W. miejsce bazowania na terenie nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) poprzez usunięcie jachtu motorowego z tej nieruchomości.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Co do powództwa głównego - roszczenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości strony były związane umową najmu – bazowania z dnia 9 grudnia 2011 r., która został wypowiedziana przez powódkę- pozwaną wzajemną pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r.-doręczonym w dniu 7 maja 2013 r. Sąd wskazał, że wbrew twierdzeniom pozwanego – powoda wzajemnego, wypowiedzenie umowy najmu zostało podpisane przez osobę uprawnioną do reprezentacji Ligi (...), co jednoznacznie wynika z pełnomocnictwa notarialnego udzielonego J. J. (1) (k. 278-280), na podstawie którego J. J. (1) został upoważniony do działania w zakresie zwykłego zarządu – w ramach którego mieści się rozwiązanie umowy najmu, w odniesieniu do jednostek organizacyjnych Ligi (...) na obszarze województwa (...), (...) i (...).

Dalej sąd wskazał , że gdyby umowa nie została wypowiedziana obowiązywałaby do dnia 8 grudnia 2013 r. a pozwany - powód wzajemny nie wykazał aby doszło do przedłużenia jej obowiązywania w dalszym okresie, w szczególności w okresie objętym żądaniem pozwu. Przeciwnie wszystkie czynności podejmowane przez powódkę- pozwaną wzajemną związane z wytaczaniem kolejnych powództw w stosunku do pozwanego- powoda wzajemnego o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z gruntu i wydanie gruntu , a także czynności egzekucyjnych świadczą o braku związania stron umową w tym okresie. Nie można wyciągać przeciwnego wniosku z treści wezwania o zapłatę z dnia 12 stycznia 2017 r. w którym jedynie ogólnie , nieprecyzyjnie odwołano się do faktur VAT wystawianych w związku z zawartą umową.

Bezsporna w sprawie była kwestia bazowania jachtu na terenie przystani L. (...) w (...) po wypowiedzeniu umowy aż do 5 czerwca 2020 r.

Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do legitymacji biernej pozwanego M. M. (1) w zakresie dotyczącym roszczeń za okres od sierpnia 2015 r. do kwietnia 2016 r. i w tym zakresie podzielił w całości ocenę prawną zaprezentowaną w wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 7 marca 2016 r. o sygn. akt I C 1485/ „ wszystkie podnoszone w tym zakresie aktualnie twierdzenia jawią się jako wywodzone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania. Dokonując oceny zgromadzonego w tym zakresie materiału dowodowego nie sposób w pierwszej kolejności uwzględnić wykształcenia prawniczego pozwanego oraz okoliczności, że wykonywał on zawód adwokata. O ile bowiem podnoszenie przez osobę nie mającą obeznania prawniczego, iż działała jako pełnomocnik, choć w treści umowy brak na ten temat jakiejkolwiek wzmianki, to już takie twierdzenia podnoszone przez adwokata jawią się jako całkowicie nieprawdopodobne. Sama okoliczność sporządzenia - w formie aktu notarialnego - pełnomocnictwa z datą wcześniejszą niż data zawarcia umowy najmu sama w sobie nie może stanowić, iż pozwany zawierając sporną umowę działał jako pełnomocnik. Sąd w tym zakresie całkowicie podziela pogląd strony powodowej, iż świadomość taką musiałby mieć w tamtym momencie wynajmujący; Ta okoliczność natomiast - poza gołosłownymi twierdzeniami pozwanego - iż informował o tym fakcie stronę powodową, nie została w żaden sposób wykazana. Pozwany nie podjął się przy tym nawet próby wyjaśnienia, dlaczego okoliczność istnienia pełnomocnictwa nie została uwidoczniona w treści umowy. Z całą pewnością pozwany - z racji wykonywanego przez siebie zawodu - musiał w chwili zawierania przedmiotowej umowy mieć świadomość, iż fakt działania przez niego jako pełnomocnika musiałby zostać uwidoczniony w komparycji umowy, zaś samo pełnomocnictwo musiałoby stanowić załącznik do tejże umowy. Brak takowych wzmianek w umowie pozwolił sądowi na dokonanie ustaleń zgodnych z twierdzeniami strony powodowej, iż pozwany zawierając umowę najmu nie ujawnił okoliczności działania jako pełnomocnik, a zatem skutki zawarcia przedmiotowej umowy następują wyłącznie w sferze prawnej pozwanego, a nie w sferze prawnej jego mocodawcy. Co znamienne nie sposób nie zauważyć, iż jeszcze w maju 2013 r. - co zostało ujawnione we wzmiankowanym wyżej piśmie - pozwany sam przyznawał, iż to właśnie na nim spoczywa ciężar uiszczania opłat czynszowych, powołując się bowiem na niemożność ich uiszczania wskazał na swoją trudną sytuację finansową, a nie na trudności finansowe swojego mocodawcy. Dodawał również, że to właśnie jego - a nie jego mocodawcy - problemy zdrowotne uniemożliwią jemu korzystanie z łodzi, co wywołało konieczność jej sprzedaży.”.

Według sądu chybiony okazał się również zarzut podniesiony przez pozwanego – powoda wzajemnego dotyczący naruszenia art. 5 k.c. Wbrew twierdzeniom pozwanego – powoda wzajemnego powódka – pozwana wzajemna nie dopuścił się nadużycia prawa podmiotowego w postaci naruszenia zasad współżycia społecznego, poprzez dewastację jachtu i kradzież sprzętu z tegoż jachtu. Pozwany – powód wzajemny tej okoliczności nie wykazał, o czym będzie mowa szerzej poniżej. Niemniej jednak należy wskazać, że jacht nie był ukończony, nie był w pełni wyposażony, nie nadawał się do wodowania. Pozwany – powód wzajemny rzadko bywał miejscu bazowania jachtu. Sam nie zabezpieczył prawidłowo jachtu przed kradzieżą i dewastacją. Pomimo gołosłownych twierdzeń nie wykazał, że pracownicy powoda – pozwanego wzajemnego dopuścili się kradzieży i zniszczenia jachtu, w związku z tym zarzut naruszenia art. 5 k.c. w tym kontekście nie mógł się ostać.

Sąd uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na dokonanie ustalenia, że powódka – pozwana wzajemna w myśl art. 673 § 3 k.c. na podstawie ustaleń umownych z uwagi na rażące naruszenia warunków umowy - w postaci braku płatności czynszu najmu przez pozwanego- powoda wzajemnego - miała uprawnienia do wypowiedzenia umowy najmu bez zachowania okresów wypowiedzenia. To ustalenie pozwoliło z kolei na uznanie, że od tego momentu pozwany – powód wzajemny stał się posiadaczem zależnym w złej wierze. W tym względzie bowiem sąd w całości podzielił pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 grudnia 2012 r. (V CSK 30/12, LEX nr 1293975), zgodnie z którym posiadacz, który utracił prawo do wykonywania władztwa nad rzeczą powinien być traktowany jako posiadacz zależny w złej wierze i ma do niego odpowiednie zastosowanie odpowiedzialność przewidziana w art. 225 k.c.

Sąd wskazał, iż pełnomocnik pozwanego – powoda wzajemnego na rozprawie w dniu 26 czerwca 2020 r. (k. 498) przyznał wprost , iż nie kwestionuje wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od sierpnia 2015 roku do grudnia 2015 roku oraz od stycznia 2016 roku do kwietnia 2016 roku (k. 498) jako możliwego do uzyskania czynszu najmu według stawek rynkowych , a zatem Sąd na podstawie art. 229 k.p.c. uznał za przyznany fakt, iż kwotą, jaką powódka – pozwana wzajemna mógłby uzyskać od pozwanego – powoda wzajemnego, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie, była kwota odpowiadająca wysokości czynszu najmu określonego w umowie najmu – bazowania nr (...) z dnia 9 grudnia 2011 roku, tj. kwota 405,65 zł brutto miesięcznie, powiększana w zależności od wskaźnika inflacji i w zależności od wzrostu cen czynników składowych, określonych w umowie, według stanu na dzień 30 czerwca i 31 grudnia tj. w wysokości 440,02 zł. miesięcznie Ponadto sąd wskazał, że taką właśnie kwotę zapłacił M. M. (1) za bezumowne bazowanie jachtu w kwietniu 2014 r , co świadczy , że nie kwestionował wysokości wynagrodzenia.

Reasumując sąd uznał, iż powódce – pozwanej wzajemnej przysługuje , w dochodzonej przez nią wysokości , roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwanego – powoda wzajemnego w okresie od sierpnia 2015 r. do kwietnia 2016 r. z części nieruchomości znajdującej się w użytkowaniu wieczystym powódki i orzekł jak w punkcie I.1 oraz II.1. sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Należało mieć przy tym na względzie fakt, iż żądanie zapłaty z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości (odszkodowania) jako żądanie bezterminowe aktualizuje się z dniem doręczenia wezwania osobie obowiązanej. Zgodnie bowiem z przepisem art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Za wezwanie takie nie mogły jednak zostać potraktowane przedłożone do akt sprawy faktury VAT, albowiem pozwany – powód wzajemny kwestionował w toku postępowania fakt ich otrzymania. Powódka nie sprostała natomiast obciążającemu ją ciężarowi dowodu w zakresie wykazania skutecznego doręczenia pozwanemu – powodowi wzajemnemu wystawionych przez siebie dokumentów księgowych, czy chociażby nadania lich do pozwanego listem poleconym. Powódka – pozwana wzajemna przedłożyła natomiast do akt sprawy wystosowane do pozwanego pismo stanowiące ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 7.920,36 zł wynikającej z wyżej wskazanych faktur VAT, wystawionych w związku z zawarciem umowy najmu – bazowania jachtu (k. 54). Jak wynika z przedłożonego do akt sprawy potwierdzenia nadania tego pisma listem poleconym, pochodzącego od operatora pocztowego, przesyłka została nadana w dniu 12 stycznia 2017 roku (k. 55). W sytuacji braku dokumentu wskazującego na dzień doręczenia przedmiotowej przesyłki pozwanemu – powodowi wzajemnemu, Sąd przyjął jako realny moment wymagalności roszczenia powódki – pozwanej wzajemnej siedmiodniowy termin liczony od dnia złożenia przesyłki w placówce operatora pocztowego. Wobec powyższego uznano, iż wyżej wymienione roszczenia powódki – pozwanej wzajemnego o zapłatę poszczególnych kwot wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości stały się wymagalne w dniu 19 stycznia 2017 roku, natomiast pozwany pozostawał w opóźnieniu od dnia następnego, tj. od dnia 20 stycznia 2017 roku – i tak też ustalone zostały terminy początkowe naliczania odsetek ustawowych w zakresie kwot dochodzonych w pozwie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Na koszty procesu poniesione przez powódkę – pozwaną wzajemną złożyły się: opłata od pozwu 30 zł. ,opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 900 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 265) – obowiązującego w dacie wniesienia pozwu.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie I.2 i II.2 sentencji wyroku.

O kosztach ustanowionego na rzecz pozwanego – powoda wzajemnego pełnomocnika w urzędu orzeczono na podstawie § 2 w zw. z § 3 w zw. z § 4 ust. 3 w zw. z § 8 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 18) – obowiązującego w dacie wniesienia pozwu, tj. 600 zł plus 23% podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie I.3 i II. 3 sentencji wyroku.

Co do żądania przez powódkę – pozwaną wzajemną zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości zgłoszonego w piśmie z dnia 3 marca 2020 roku, stanowiącym rozszerzenie powództwa są wskazał , iż roszczenie w tej części mogło zostać uwzględnione jedynie w niewielkim zakresie.

Zgłoszone w wyżej wymienionym piśmie roszczenie powódki – pozwanej wzajemnej o zapłatę dotyczyło okresu bezumownego korzystania z miejsca bazowania jachtu w okresie od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 29 lutego 2020 roku. Należało jednakże stwierdzić, iż w okresie objętym tym żądaniem doszło do utraty przez pozwanego – powoda wzajemnego władztwa nad jachtem stacjonowanym na terenie przystani prowadzonej przez powódkę- pozwaną wzajemną. W toku egzekucji prowadzonej z wniosku powódki – pozwanej wzajemnej przeciwko pozwanemu – powodowi wzajemnemu przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu M. S. (2) doszło bowiem do zajęcia przedmiotowego jachtu w dniu 2 czerwca 2017 roku i oddania go pod dozór A. R., co wynika z protokołu zajęcia znajdującego się w aktach sprawy egzekucyjnej o sygn. Km 65/17.

Sąd podzielił w tym zakresie stanowisko pozwanego – powoda wzajemnego, iż niewątpliwie utracił on faktyczne władztwo nad jachtem i nie mógł w tym czasie zabrać go z miejsca, w którym został zajęty i oddany pod dozór. W przeciwnym wypadku, zachowanie pozwanego – powoda wzajemnego mogłoby bowiem wypełniać znamiona przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k., zgodnie z którym kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Choć w orzecznictwie podkreśla się, iż dozorcy ruchomości nie można postrzegać jako posiadacza samoistnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2010 roku, sygn. akt II CSK 121/10), to jednak nie zmienia to faktu, że wskutek ustanowienia dozorcy dochodzi do utraty władztwa nad rzeczą przez dłużnika. Podobnie jak w przypadku zarządu przymusowego nieruchomością, w przypadku którego z chwilą poddania nieruchomości zarządowi przymusowemu ustaje zarząd dłużnika, tak w przypadku dozoru pomiędzy dozorcą a komornikiem sądowym dochodzi bowiem do zawarcia quasi umowy, do której mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące umowy przechowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2010 roku, sygn. akt II CSK 121/10).

Powyższe prowadziło zatem do przyjęcia, iż nie jest zasadnym domaganie się przez powódkę – pozwaną wzajemną od pozwanego – powoda wzajemnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od dnia zajęcia, tj. od dnia 2 czerwca 2017 roku. Należy wskazać, iż to dozorca winien ponosić koszty związane z przechowywaniem oddanej mu pod dozór ruchomości od chwili jej zajęcia i ustanowienia dozoru. Zgodnie bowiem z przepisem art. 858 § 1 zd. 1 k.p.c., dozorca może żądać zwrotu wydatków związanych z przechowywaniem oraz wynagrodzenia za dozór odpowiednio do poniesionych trudów.

Sąd uznał za skutecznie podniesiony i zgłoszony przez pozwanego – powoda wzajemnego zarzut przedawnienia roszczenia powódki – pozwanej wzajemnej za okres od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 3 marca 2017 roku. Sąd wskazał , że zgodnie z przepisem art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Roszczenie powódki – pozwanej wzajemnej bezsprzecznie miało charakter związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, albowiem jak wynika z § 12 ust. 2 oraz § 19 pkt 20) statutu powódki– pozwanej wzajemnej, jest ona podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Dalej sąd wskazał, iż w niniejszym stanie faktycznym nie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia w myśl przepisu art. 123 k.c. przed rozszerzeniem powództwa, albowiem złożenie pisma procesowego z dnia 3 marca 2020 roku stanowiło pierwszą czynność podjętą przez powódkę – pozwaną wzajemną w celu dochodzenia przedmiotowego roszczenia za okres wyżej wskazany.

W konsekwencji uznać należało, iż pozwany – powód wzajemny odpowiedzialny jest za zapłatę wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości znajdującej się w użytkowaniu wieczystym powódki – pozwanej wzajemnej za okres nieprzedawniony i nieobjęty zajęciem w toku postępowania egzekucyjnego, a zatem za okres od dnia 4 marca 2017 roku do dnia 1 czerwca 2017 roku.

Sąd uznał , że zawarte w § 2 ust 3 umowy najmu-bazowania nr (...) z dnia 9 grudnia 2011 roku, zastrzeżenie, iż najemca przyjmuje do wiadomości, że bazowanie w dniach poza określonym terminem płatności bez pisemnego zgłoszenia liczone będzie w wymiarze 41,48 zł za rozpoczętą dobę i naliczane będzie poza umową stanowiło karę umowną i nie znalazł podstaw do jej miarkowania.

W związku z powyższym należną powódce – pozwanej wzajemnej kwotą tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w okresie od dnia 4 marca 2017 roku do dnia 1 czerwca 2017 roku była kwota 3.733,20 zł (90 dni x 41,48 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 455 k.c., uznając za datę wymagalności roszczenia dzień 19 maja 2020 roku, tj. dzień doręczenia pełnomocnikowi pozwanego – powoda wzajemnego pisma procesowego z dnia 3 marca 2020 roku. W związku z powyższym należało uznać, iż pozwany – powód wzajemny pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem przedmiotowego świadczenia od dnia 20 maja 2020 roku.

W tym stanie rzeczy zasądzeniu na rzecz powoda – pozwanego wzajemnego od pozwanego – powoda wzajemnego podlegała kwota 3.733,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 maja 2020 roku do dnia zapłaty, o czym orzeczono w punkcie III.1 sentencji wyroku. W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie III.2 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Mając na uwadze, iż pozwany – powód wzajemny uległ w zakresie sprawy z powództwa głównego powódki – pozwanej wzajemnej o zapłatę kwoty 58.030,52 zł jedynie w niewielkim zakresie, tj. około 6 %, kosztami procesu należało obciążyć powódkę – pozwaną wzajemną w całości.

Ze względu na powyższe zasądzeniu od powódki – pozwanej wzajemnej na rzecz pozwanego – powoda wzajemnego podlegała kwota 5.400,00 zł tytułem kosztów pomocy prawnej, udzielonej pozwanemu – powodowi wzajemnemu z urzędu przez adwokata R. W., ustalonych w oparciu o § 2 pkt 6) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800). Jednocześnie, na podstawie art. 113 § 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2005 nr 167 poz. 1398) Sąd nakazał ściągnąć od powódki – pozwanej wzajemnej na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Poznaniu) kwotę 2.902,00 zł tytułem pozostałej części opłaty sądowej od pozwu.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie III.3 sentencji wyroku.

Co do powództwa wzajemnego

W ocenie Sądu pozwany – powód wzajemny nie wykazał, aby powódka – pozwana wzajemna odpowiadała za kradzież części i sprzętu oraz dewastację jachtu z tytułu odpowiedzialności kontraktowej.

Najemca zobowiązał się do należytej dbałości o przedmiot najmu oraz właściwej eksploatacji tak przedmiotu jak i urządzeń technicznych w nim znajdujących się (§ 6 pkt 5 umowy). Wynajmujący nie ponosił odpowiedzialności za kradzieże sprzętu, wyposażenie łodzi i jachtów niewłaściwie zabezpieczonych przez najemcę (§ 6 pkt 6 umowy). Z dniem zawarcia umowy na najemcę przeszedł obowiązek w zakresie ubezpieczenia własnego mienia, przestrzegania przepisów bhp, ppoż. i sanitarnych (§ 6 pkt 7 umowy).

Przedmiotem umowy było zatem jedynie udostępnienie miejsca do bazowania jachtu , a obowiązek właściwego zabezpieczenia jachtu i jego ubezpieczenia ciążył na najemcy. W chwili zawarcia umowy nie dokonywano ustaleń w zakresie stanu technicznego i stanu wyposażenia jachtu. Nie wiadomo zatem na jakiej podstawie powódka- pozwana wzajemna miałby ponosić odpowiedzialność za stan jednostki i jej wyposażenia.

Pozwany – powód wzajemny nie dokonał zabezpieczenia jachtu w sposób należyty

Pracownik powoda – pozwanego wzajemnego znalazł plandekę i przykrył nią jacht. Po jej zerwaniu/zniszczeniu pozwany – powód wzajemny nie zabezpieczył jachtu w nową plandekę, która chroniłaby jacht przed zniszczeniami , przed warunkami atmosferycznymi, przed kradzieżami, tym bardziej, że jacht nie był jeszcze gotowy i nie nadawał się do wodowania.

Pozwany – powód wzajemny nie wypełnił też obowiązków wynikających z umowy w zakresie ubezpieczenia jachtu.

Przede wszystkim jednak pozwany – powód wzajemny nie wykazał, że w okresie trwania umowy najmu dochodziło do kradzieży i dewastacji jachtu, a jeśli tak, to jakich elementów jachtu, czy wszystkich w okresie trwania umowy, czy również później. Pozwany – powód wzajemny na tę okoliczność nie przedstawił żadnych dowodów. Nie udowodnił, że w okresie trwania najmu zgłaszał kradzież konkretnych elementów, części jachtu powódce – pozwanej wzajemnej czy Policji..

Ponadto ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby powódka – pozwana wzajemna ponosiła odpowiedzialność deliktową za swoich pracowników. Twierdzenia pozwanego – powoda wzajemnego jakoby pracownicy powódki – pozwanej wzajemnej dokonywali kradzieży i dewastacji jachtu nie zostały wykazane, są gołosłowne, niepoparte materiałem dowodowym. Postępowanie przygotowawcze toczące się w prokuraturze w S. nie doprowadziło do ustalenia sprawcy kradzieży śruby napędowej , nikomu nie postawiono zarzutów.

Skoro pozwany – powód wzajemny nie wykazał co do zasady swojego roszczenia, to brak było podstaw, aby badać jego wysokość .

Mając na uwadze powyższe, z uwagi na bezzasadność roszczenia pozwanego – powoda wzajemnego, powództwo wzajemne podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie IV.1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi pozwanego – powoda wzajemnego jako przegrywającego postępowanie w zakresie powództwa wzajemnego.

Wobec powyższego zasądzeniu na rzecz powódki – pozwanej wzajemnej podlegała kwota 10.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalona w oparciu o § 2 pkt 7) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804).

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie IV.2 sentencji wyroku.

O kosztach ustanowionego na rzecz pozwanego – powoda wzajemnego pełnomocnika w urzędu orzeczono na podstawie § 2 w zw. z § 3 w zw. z § 4 ust. 3 w zw. z § 8 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 18) – obowiązującego w dacie wniesienia pozwu, tj. 7.200 zł tytułem wynagrodzenia za prowadzenie sprawy, powiększone o 23 % podatku VAT.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie IV. 3 sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wniosły obie strony.

Powód – pozwany wzajemny zaskarżył wyrok w części, w zakresie punktu 111.2 i III.3 wyroku, tj. w części oddalającej powództwo o zapłatę za bezumowne korzystanie w okresie od 01.05.2016 r do 29 lutego 2020 r i związanym z tym rozstrzygnięciem o kosztach postępowania.

Skarżący zarzucił:

1. naruszenie normy prawa materialnego- art. 224 i art. 225 w zw. z art. 230 i art. 233 k.c. w zw. z art. 336 k.c. poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do przyjęcia, że powodowi nie przysługuje względem pozwanego roszczenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości powoda w okresie zajęcia jachtu w postępowaniu egzekucyjnym i ustanowienia dozorcy, pomimo, że pozwany nadal był wówczas posiadaczem samoistnym spornego jachtu i posiadaczem zależnym nieruchomości powoda,

2. naruszenie art. 336 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że właściciel ruchomości zajętej przez komornika i oddanej pod dozór traci władztwo nad rzeczą w takim zakresie, który pozbawia go statusu posiadacza,

3. błędne ustalenie, że pozwany utracił władztwo nad jachtem w wyniku jego zajęcia przez komornika, z pominięciem przepisu art. 848 k.p.c. i wskutek błędnej wykładni art.36 k.c.

4. naruszenie art. 858 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię przejawiającą się w uznaniu, że pozwany jako właściciel (posiadacz samoistny) zajętej ruchomości nie ponosi obciążeń z nią związanych, a obciążenia te ponosi ustanowiony dozorca,

5. naruszenie normy prawa materialnego - art. 5 k.c. w zw. z art. 118 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie skutkujące przyjęciem, iż roszczenie wnioskodawcy o zwrot nakładów jest przedawnione, podczas gdy prawidłowa wykładnia i zastosowanie powyższych przepisów na gruncie zaistniałego w niniejszej sprawie stanu faktycznego prowadzi do wniosku, iż podniesienie przez pozwanego zarzutu przedawnienia stanowi nadużycie prawa podmiotowego które nie zasługują na ochroną prawną.

Wskazując na powyższe powód wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie zaskarżonego punktu III.2. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 54.297,32 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2020 roku do dnia zapłaty,

2) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych.

Pozwany – powód wzajemny wniósł w odpowiedzi na apelację o:

1. oddalenie Apelacji L. (...) w całości jako bezzasadnej;

2. zasądzenie od Powoda -pozwanego wzajemnego na rzecz Pozwanego –powoda wzajemnego kosztów postępowania przed Sądem II instancji, według norm przepisanych, ewentualnie;

3. przyznanie pełnomocnikowi Pozwanego - powoda wzajemnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w postępowaniu przed Sądem II instancji, według norm przepisanych, w każdym przypadku powiększonych o kwotę podatku od towarów i usług.

Pozwany – powód wzajemny zaskarżył wyrok w części tj;

a) w zakresie powództw głównych: w zakresie punktu I.I., 11.1., III.l, a w konsekwencji w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu w punkcie 1.3 oraz II.3. zaskarżanego wyroku;

b) w zakresie powództwa wzajemnego: w zakresie punktu IV. 1, a w konsekwencji w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu w punkcie IV.2 zaskarżonego wyroku.

Skarżący zarzucił:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 96 k,c. w zw. z art. 95 § 2 k.c. poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do przyjęcia, że dla zawarcia umowy, która pociąga ze sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego, nie jest wystarczające okazanie drugiej stronie dokumentu pełnomocnictwa;

2. art. 65 §1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie prowadzące do odmowy przyjęcia, że doszło do dorozumianego przedłużenia umowy najmu — bazowania nr (...) z 9 listopada 2011 r. (dalej: (...)) miejsca postojowego dla jachtu (...) na czas nieokreślony;

3. art. 65 § 2 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie prowadzące do odmowy przyjęcia, że § 6 ust. 6 Umowy Najmu obciążał wynajmującego odpowiedzialnością za kradzieże sprzętu, wyposażenia łodzi i jachtu właściwie zabezpieczonego przez najemcę;

4. art. 484 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do przyjęcia, że dopuszczalne jest zastrzeżenie w kary umownej za bezumowne korzystanie z nieruchomości, podczas gdy dopuszczalne jest jedynie zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania umownego, zaś prima fam bezumowne korzystanie z rzeczy nie stanowi niewykonania zobowiązania umownego;

5. art. 484 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że w sprawie nie zachodzą przesłanki miarkowania kary umownej, gdyż kara umowna została zastrzeżona na pokrycie kosztów opróżnienia przedmiotu najmu, podczas gdy w rzeczywistości wierzyciel nie poniósł w tym zakresie żadnych kosztów, a zatem należało przyjąć, że kara umowna jest rażąco wygórowana i wobec braku szkody w tym zakresie zmiarkować ją do zera lub co najmniej o połowię;

6. art. 5 ust, 1 pkt 1) w z w. z art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do przyjęcia, że Powód Pozwany wzajemny uprawiony był do obciążenia Pozwanego - Powoda wzajemnego podatkiem VAT z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości, podczas gdy w przypadku, gdy właściciel nie ma woli tolerowania bezumownego korzystania z rzeczy przez inną osobę, roszczenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości ma charakter wyłącznie odszkodowawczy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT;

7. art. 415 k.c. w zw. z art. 430 k.c. w zw, z art. 120 k.p. poprzez ich błędne niezastosowanie w stanie faktycznym, z którego wynika, że Powodowi - Pozwanemu wzajemnemu można przypisać odpowiedzialność za szkody polegające na niezapobieżeniu kradzieżom elementów jachtu, albowiem mogły być one wyrządzone przez jego pracowników z ich winy przy wykonywaniu przez nich pracy – w tym zadań polegających na ochronie doku i terenu przyległego;

8. art. 455 k.c. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do przyjęcia, że świadczenia bezterminowe stają się wymagalne następnego dnia po odebraniu wezwania przez dłużnika, podczas gdy przepis ten wymaga doliczenia odpowiedniego czasu na spełnienie świadczenia (tradycyjnie 14 dni);

9. art. 5 k.c. poprzez jego błędne niezastosowanie w sprawie, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że Powodowi/Pozwanemu wzajemnemu nie jest należne tak wysokie świadczenie wobec zniszczenia i rozkradzenia jachtu, a także wobec forsowania przez Powoda/Pozwanego wzajemnego takiej wykładni umowny, zgodnie z którą jedynym jego świadczeniem z umowy najmu było udostępnienie miejsca do bazowania jachtu.

naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 233 § 1 k.p.c. przez pominięcie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sporu w postaci następujących okoliczności (istotne dla rozstrzygnięcia fakty nieustalone przez sąd pierwszej instancji) poprzez zaniechanie ustalenia, że:

a) Pozwany/Powód wzajemny nabył wierzytelności z tytułu nienależytego wykonania Umowy Najmu, jak również z czynów niedozwolonych w celu dochodzenia odszkodowania za zniszczenia jachtu od jego właściciela — T. F.;

b) obowiązywanie Umowy Najmu w sposób dorozumiany zostało przedłużone na czas nieokreślony;

c) Powód/Pozwany wzajemny nie poniósł żadnych kosztów związanych z przewiezieniem jachtu w inne miejsce, co stanowiłoby podstawy do zmiarkowania kary umownej z uwagi na brak szkody.

2. art, 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów i sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z całokształtem zebranego materiału dowodowego (fakty ustalone przez sąd pierwszej instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy) poprzez przyjęcie, że:

a) Pozwany/Powód wzajemny był właścicielem jachtu od 8-9 lat;

b) Pozwany/Powód wzajemny nie okazał żadnego pełnomocnictwa, z którego wynikałoby, że przy zawarciu Umowy Najmu działa jako pełnomocnik właściciela jachtu T. F.;

c) Umowa Najmu wygasła wskutek jej wypowiedzenia;

d) jacht (...) nie został prawidłowo zabezpieczony przed dostępem osób trzecich i warunkami atmosferycznymi;

e) nie doszło do kradzieży elementów jachtu (...);

f) Powód/Pozwany wzajemny nie był zobowiązany do ochrony jachtu, w tym ochrony przed kradzieżami.

3. art, 233 § 1 k.p.c. poprzez nieuznanie zeznań strony — Pozwanego/Powoda wzajemnego za wiarygodne w zakresie dokonywanych w okresie od 2012 roku kradzieży z jachtu, podczas gdy z dokumentów urzędowych, tj. protokołów zajęcia komorniczego, akt postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji S. - D. (w aktach sprawy) wynika, że jacht (...) nosił ślady kradzieży wyposażenia, przez co Sąd I instancji ustalił powyższe fakty niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy;

4. art. 235 § 1 k.p.c., tj. naruszenie zasady bezpośredniości, poprzez pominięcie wnioskowanych dowodów z przesłuchania świadków przy jednoczesnym przeprowadzaniu dowodów z dokumentów w aktach innych postępowań sądowych i dokonaniu ustaleń faktycznych na podstawie zeznań świadków w innych sprawach;

5. art. 235(2) § 1 pkt 2) k.p.c. poprzez pominięcie następujących dowodów wnioskowanych przez Pozwą nego/Powoda wzajemnego:

a) dowodu z zeznań świadków W. G., R. U., których Pozwany/Powód wzajemny powołał na okoliczność ustalenia pierwotnego stanu jachtu, jego wykończenia w 90% w momencie zawarcia Umowy Najmu, oględzin jachtu w 2018 r. i stanu jachtu w 2018 r., przy jednoczesnym przyjęciu w treści uzasadnienia, że „powód wzajemny nie wykami kiedy i w jakich okolicznościach doszło do powstania szkody, na czym faktycznie polegała;

b) dowodu z zeznań świadka M. A. na okoliczność wręczenia jej pełnomocnictwa od T. F. przed podpisaniem Umowy Najmu, przy jednoczesnym przyjęciu w treści uzasadnienia, że Pozwany/Powód wzajemny nie okazał pełnomocnictwa przy zawarciu Umowy Najmu;

c) dowodu z opinii biegłego z dziedziny budowy i wyceny jachtów', zawnioskowanego przez Pozwanego/Powoda wzajemnego w piśmie z dnia 30 października 2018 r., przy jednoczesnym przyjęciu w treści uzasadnienia, że „powód wzajemny nie wykazał kiedy i w jakich okolicznościach doszło do powstania szkody, na czym faktycznie polegała,

6. art. 248 § 1 i 249 § 1 k.p.c. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego Pozwanego/Powoda wzajemnego o zobowiązanie Powoda/Pozwanego wzajemnego do przedłożenia dwóch pierwszych faktur wystawionych na podstawie Umowy Najmu „z uwagi na jaki, że przedmiotem sporu nie był czynsz najmu podczas gdy zobowiązanie Powoda/Pozwanego wzajemnego oraz późniejsze przeprowadzanie dowodu z tych dokumentów miało zgodnie z wnioskiem Pozwanego/Powoda wzajemnego świadczyć o wiedzy Powoda/Pozwanego wzajemnego co do tego, że Pozwany/Powód wzajemny nie zawarł Umowy Najmu w imieniu własnym;

7. art, 299 k.p.c. poprzez przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, pomimo niewyczerpania innych środków dowodowych;

8. art. 102 k.p.c. poprzez obciążenie Pozwanego/Powoda wzajemnego kosztami procesu w zakresie powództwa wzajemnego, podczas gdy Pozwany/Powód wzajemny znajduje się w trudnej sytuacji finansowej, zaś w zakresie tego powództwa Sąd I instancji nie przeprowadził jakiegokolwiek postępowania dowodowego, za wyjątkiem przesłuchania stron, a zatem obciążenie pozwanego/powoda wzajemnego kosztami procesu jest sprzeczne z zasadami słuszności.

Wskazując na powyższe pozwany – powód wzajemny wniósł o;

1) zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części w zakresie powództw głównych, tj. co do punktu LI., ILI., III.l zaskarżonego wyroku, a w konsekwencji w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu w punkcie 1.3 oraz II.3. zaskarżanego wyroku, poprzez oddalenie powództw głównych w całości i obciążenie Powoda/Pozwanego wzajemnego kosztami procesu w całości, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

2) uchylenie, na podstawie art. 368 § 1 pkt 5) w zw. z art. 386 § 4 k.p.c. zaskarżonego wyroku w zakresie powództwa wzajemnego, tj. pkt IV wyroku, i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy i konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości w zakresie powództwa wzajemnego;

3) ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie powództwa wzajemnego, tj. pkt IV wyroku, poprzez zasądzenie zgodnie z żądaniem pozwu wzajemnego oraz obciążenie Powoda/Pozwanego wzajemnego kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

oraz

4) rozpoznanie, na podstawie art. 380 k.p.c. w zw. z art. 162 § 1 k.p.c. postanowień dowodowych Sądu I instancji wydanych podczas rozprawy w dniu 26.06.2020 r., tj. postanowień wydanych w 00:20:19 minucie rozprawy, niepodlegających zaskarżeniu w drodze zażalenia, a mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, zarzucając tym postanowieniom uchybienia wskazane w pkt II. 5 oraz II. 6 zarzutów powyżej;

5) przeprowadzanie dowodów nieprawidłowo pominiętych przez Sąd I instancji, tj.:

a. dowodu z zeznań świadka W. G., adres w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 8 marca 2018 r. (k. 6i) oraz pozwie wzajemnym z dnia 16 czerwca 2018 r. (k. 94), na okoliczności wskazane w^? sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 8 marca 2018 r. (k, 63), tj. w szczególności na zamontowania w jachcie określonych urządzeń i jego wykończenia w 90%;

b. dowodu z zeznań świadka R. U., adres w pozwie wzajemnym z dnia 16 czerwca 2018 r., (k. 94), na okoliczności szczegółowo wskazane w pozwie wzajemnym oraz piśmie Pozwanego/Powoda wzajemnego z 30 października 2018 r., tj. w szczególności na okoliczność stanu jachtu i dokonanych kradzieży (k. 94), oraz oględzin jachtu w 2018 r, i stanu jachtu w 2018 r. (k. 195);

c. dowodu z zeznań świadka M. A., adres wskazany w piśmie Powoda/pozwanego wzajemnego z dnia 15 października 2018 roku (k. 125), na okoliczność wręczenia temu świadkowi przez Pozwanego/Powoda wzajemnego, przed zawarciem Umowy Najmu, pełnomocnictwa z dnia 4 grudnia 2006 roku (rep. A nr 10883/2006) udzielonego Pozwanemu/Powodowi wzajemnemu przez T. F., z treści którego wynika, że Pozwany/Powód wzajemny nie był właścicielem jachtu, jak również sporządzenia kserokopii tego pełnomocnictwa przez świadka, wiedzy Powoda/Pozwanego wzajemnego o okoliczności zawarcia Umowy Najmu przez Pozwanego/Powoda wzajemnego w imieniu i na rzecz osoby trzeciej;

6) zasądzenie od Powoda/Pozwanego wzajemnego na rzecz Pozwanego/Powoda wzajemnego zwrotu kosztów procesu w II instancji zarówno w zakresie powództw głównych, jak i powództwa wzajemnego, w tym zastępstwa procesowego, według norm przepisanych;

7) przyznanie pełnomocnikowi Pozwanego / Powoda wzajemnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w sprawie z powództw Powoda/Pozwanego wzajemnego, według norm przepisanych, powiększonych o kwotę podatku od towarów i usług;

8) przyznanie pełnomocnikowi Pozwanego/Powoda wzajemnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w sprawie z powództwa Pozwanego/Powoda wzajemnego, według norm przepisanych, powiększonych o kwotę podatku od towarów i usług;

W odpowiedzi na apelację powód – pozwany wzajemny wniósł o:

1) oddalenie apelacji w całości,

2) zasądzenie od pozwanego- powoda wzajemnego M. M. (1) na rzecz

powoda- pozwanego wzajemnego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa

procesowego w postępowaniu apelacyjnym (odrębnie w zakresie powództwa głównego

i powództwa wzajemnego) według norm przepisanych wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Co do apelacji powoda – pozwanego wzajemnego – apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W tym zakresie są w pełni podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I Instancji jak i wyprowadzone na ich podstawie wnioski i ustalenia prawne. Niespornym jest , że w wyniku rozszerzenia powództwa powód domagał się obok roszczenia z tytułu bezumownego korzystania z miejsca bazowania jachtu za okres od stycznia do kwietnia 2016 roku w kwocie 1.760,08 zł z ustawowymi odsetkami , zapłaty za okres bezumownego korzystania z miejsca bazowania jachtu w okresie od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 29 lutego 2020 roku. dodatkowej kwoty. Pismem procesowym z dnia 3 marca 2020 roku powód rozszerzył powództwo o kwotę 58.030,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, przy czym jako podstawę roszczenia wskazał § 2 pkt 3) zawartej między stronami umowy najmu – bazowania nr (...), w brzmieniu: „za bazowanie łodzi w okresie, w którym przestanie obowiązywać umowa „liczone jest w wymiarze 41,48 złotych za rozpoczętą dobę i naliczane jest poza umową”.

Również bezsporne jest ,że w okresie pomiędzy 1 maja 2016 r a 29 lutego 2020 r. w okresie od 2 czerwca 2017 roku do 29 lutego 2020 roku jacht był zajęty na poczet prowadzonego przez wierzyciela - powoda postępowania egzekucyjnego i oddany pod dozór pracownikowi powoda A. R..

Sąd Okręgowy prawidłowo oddalił roszczenie powoda za okres kiedy jacht został oddany pod dozór powodowi jako wierzycielowi.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego , że w momencie zajęcia ruchomości i oddania jej pod dozór innej osobie niż dłużnik , w tym wypadku pracownikowi wierzyciela , dłużnik doznaje pewnych ograniczeń w dysponowaniu ruchomością. Co prawda faktycznie oddanie ruchomości pod dozór nie czyni z dozorcy samoistnego posiadacza tej rzeczy to jednak niewątpliwie ogranicza właściciela w jej posiadaniu.

Zgodnie bowiem z art. 856. K.p.c.

§ 1. Dozorca …, któremu powierzono dozór, obowiązani są przechowywać oddane im pod dozór ruchomości z taką starannością, aby nie straciły na wartości, i oddać je na wezwanie komornika lub stosownie do orzeczenia sądu albo na zgodne wezwanie obu stron. Jeżeli dozorca lub dłużnik zobowiązany do wydania ruchomości ich nie oddaje, komornik mu je odbiera.

§ 2. Dozorca obowiązany jest zawiadomić komornika o zamierzonej zmianie miejsca przechowania ruchomości.

Z powyższego przepisu wynika więc , że dłużnik który nie został ustanowiony dozorcą nie może swobodnie zmienić miejsca przechowania jachtu.

Należy więc podzielić stanowisko Sądu Okręgowego , że poprzez oddanie jachtu pod dozór osobie trzeciej dłużnik utracił faktyczne władztwo nad jachtem i nie mógł w tym czasie zabrać go z miejsca, w którym został zajęty i oddany pod dozór. W przeciwnym wypadku, zachowanie pozwanego – powoda wzajemnego mogłoby bowiem wypełniać znamiona przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k., zgodnie z którym kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Nie ulega więc wątpliwości , że bez zgody dozorcy dłużnik – pozwany nie jest więc uprawniony do zmiany miejsca położenia zajętej ruchomości.

Poza tym zgodnie z art. 858.k.p.c.

§ 1. Dozorca może żądać zwrotu wydatków związanych z przechowywaniem oraz wynagrodzenia za dozór odpowiednio do poniesionych trudów. Nie dotyczy to dłużnika, członków jego rodziny wspólnie z nim mieszkających oraz osoby trzeciej, u której rzecz zajęto.

§ 2. Sumę wydatków i wysokość wynagrodzenia ustala komornik, o czym zawiadamia strony i dozorcę.

Z powyższego jednoznacznie wynika , że to dozorca ponosi koszty przechowywania rzeczy przez okres trwania dozoru i jedynie może żądać zwrotu tych wydatków. Oznacza to , że za ten okres powód nie może domagać się wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości , czy też z tytułu naliczenia kary umownej. Te wydatki może natomiast otrzymać w postępowaniu egzekucyjnym. A wysokość tych wydatków ustala komornik prowadzący postępowanie egzekucyjne.

Również nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 5 k.c.

Przede wszystkim należy wskazać , że nawet gdyby pozwany/powód wzajemny nie podniósł w postępowaniu przed Sądem I instancji zarzutu przedawnienia, to Sąd orzekający powinien z urzędu uwzględnić przedawniony okres. Sąd I instancji prawidłowo bowiem ustalił, że Powód/pozwany wzajemny jest przedsiębiorcą, a domagał się zasądzenia od osoby fizycznej — konsumenta. Skoro tak, to po myśli art. 117 § 2¹ k.c, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Niezależnie od tego sąd prawidłowo ustalił , że roszczenie o zapłatę kary umownej za okres od dnia 1 maja 2016 roku do dnia 3 marca 2017 roku wynikającej z umowy jest przedawnione wobec podniesionego przez pozwanego – powoda wzajemnego zarzutu przedawnienia.

Sąd wyjątkowo tylko może nie uwzględnić zarzutu upływu terminu przedawnienia roszczenia, jeżeli jego podniesienie przez pozwanego jest nadużyciem prawa (wyrok SN z 27.06.2001 r., II CKN 604/00, OSNC 2002/3, poz. 32). W realiach niniejszej sprawy takie wyjątkowe okoliczności nie mają miejsca. Powoływanie się na naruszenie zasad współżycia społecznego wymaga wskazania, jaka konkretnie zasada została naruszona, oraz wskazania pełnej treści powoływanej zasady. Sąd, uznając sprzeczność żądania osoby powołującej się na prawo podmiotowe z zasadami współżycia społecznego lub zasadami społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa, powinien w każdym wypadku ustalić, która konkretnie zasada została naruszona i dlaczego (C.P. W., Przesłanki..., s. 19–26).

Powód wskazał w uzasadnieniu apelacji , ze w jego ocenie za uwzględnieniem zarzutu powinien przemawiać całokształt okoliczności sprawy, w szczególności prezentowana podczas procesu postawa pozwanego, który nawet zaprzeczał, że jest właścicielem jachtu, taka postawa pozwanego nie powinna zasługiwać na ochronę . Sąd Apelacyjny tego stanowiska nie podziela , jak już wskazano wyżej , Sąd może jedynie wyjątkowych sytuacjach uwzględnić ten zarzut. Nie jest nią natomiast okoliczność , że pozwany podczas procesu podnosił szereg okoliczności , w tym dotyczący własności jachtu jako formę obrony przed roszczeniem powoda.

Z powyższych względów apelacja powoda nie została uwzględniona.

Co do apelacji pozwanego – powoda wzajemnego- apelacja zasługiwała na uwzględnienie jedynie w nieznacznej części dotyczącej kosztów zastępstwa procesowego z powództwa wzajemnego pozwanego – powoda wzajemnego. Mając na uwadze sytuację majątkową i dochodową pozwanego – powoda wzajemnego oraz biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy sąd apelacyjny uznał , że należy stosując art. 102 k.p.c. obniżyć wynagrodzenie pełnomocnika powoda o połowę . W związku z tym sąd zmienił w tym zakresie wyrok i obciążył pozwanego z tytułu zastępstwa procesowego wynikającego z powództwa wzajemnego kwotą 5.400 zł .

W pozostałym zakresie apelacja pozwanego – podwoda wzajemnego jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu.

Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego oraz poczynione na ich podstawie ustalenia i wnioski prawne.

W pierwszej kolejności należy wskazać , że nie są uzasadnione zarzuty prawa procesowego dotyczące zarówno powództwa głównego jak i powództwa wzajemnego.

Z umowy najmu nieruchomości jednoznacznie wynika , że to pozwany – powód wzajemny we własnym imieniu zawarł umowę najmu miejsca dokowania jachtu , a więc powoływanie się w chwili obecnej na okoliczność , że działał przy tej czynności prawnej jako pełnomocnik jest całkowicie bezzasadne. Należy wskazać , że okoliczność ta była już przedmiotem badania w sprawie z powództwa powoda przeciwko pozwanemu o zapłatę wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości wynikającego z tej samej umowy. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie o sygn. akt I C 1485/15 zasądził od M. M. (1) na rzecz Ligi (...) w W. kwotę 11.440,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot 440,02 zł w okresie od lipca 2013 r. do grudnia 2015 r., a Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt II Ca 995/16 oddalił wniesioną od tego wyroku apelację M. M. (1).

Sąd Apelacyjny podobnie jak sąd okręgowy podziela stanowisko zawarte w uzasadnieniu wyroku sądów (...) , że oceniając zasadność tego zarzutu, nie sposób w pierwszej kolejności uwzględnić wykształcenia prawniczego pozwanego oraz okoliczności, że wykonywał on zawód adwokata. O ile bowiem podnoszenie przez osobę nie mającą obeznania prawniczego, iż działała jako pełnomocnik, choć w treści umowy brak na ten temat jakiejkolwiek wzmianki, to już takie twierdzenia podnoszone przez adwokata jawią się jako całkowicie nieprawdopodobne. Sama okoliczność sporządzenia - w formie aktu notarialnego - pełnomocnictwa z datą wcześniejszą niż data zawarcia umowy najmu sama w sobie nie może stanowić, iż pozwany zawierając sporną umowę działał jako pełnomocnik. Sąd w tym zakresie całkowicie podziela pogląd strony powodowej, iż świadomość taką musiałby mieć w tamtym momencie wynajmujący; Ta okoliczność natomiast - poza gołosłownymi twierdzeniami pozwanego - iż informował o tym fakcie stronę powodową, nie została w żaden sposób wykazana. Pozwany nie podjął się przy tym nawet próby wyjaśnienia, dlaczego okoliczność istnienia pełnomocnictwa nie została uwidoczniona w treści umowy. Z całą pewnością pozwany - z racji wykonywanego przez siebie zawodu - musiał w chwili zawierania przedmiotowej umowy mieć świadomość, iż fakt działania przez niego jako pełnomocnika musiałby zostać uwidoczniony w komparycji umowy, zaś samo pełnomocnictwo musiałoby stanowić załącznik do tejże umowy. Brak takowych wzmianek w umowie pozwolił sądowi na dokonanie ustaleń zgodnych z twierdzeniami strony powodowej, iż pozwany zawierając umowę najmu nie ujawnił okoliczności działania jako pełnomocnik, a zatem skutki zawarcia przedmiotowej umowy następują wyłącznie w sferze prawnej pozwanego, a nie w sferze prawnej jego mocodawcy. Co znamienne nie sposób nie zauważyć, iż jeszcze w maju 2013 r. - co zostało ujawnione we wzmiankowanym wyżej piśmie - pozwany sam przyznawał, iż to właśnie na nim spoczywa ciężar uiszczania opłat czynszowych, powołując się bowiem na niemożność ich uiszczania wskazał na swoją trudną sytuację finansową, a nie na trudności finansowe swojego mocodawcy. Dodawał również, że to właśnie jego - a nie jego mocodawcy - problemy zdrowotne uniemożliwią jemu korzystanie z łodzi, co wywołało konieczność jej sprzedaży.”.

W związku z tym należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego , że nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia tej okoliczności kwestia okazania pełnomocnictwa M. A. przed podpisaniem umowy najmu skoro z treści umowy nie wynika aby M. M. (1) działał jako pełnomocnik, a relacja powoda wzajemnego jest w tym zakresie niespójna i niewiarygodna. A więc zarzut nie przeprowadzenia dowodu z zeznań w/w świadka jest bezzasadny.

Również nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 65 § 1 k.c. poprzez nie uwzględnienie zarzutu , że doszło do przedłużenia umowy najmu miejsca dokowania jachtu w sposób dorozumiany.

Nie ulega więc wątpliwości , że doszło do skutecznego wypowiedzenia w/w pismem umowy najmu. Natomiast dalsze podejmowane przez powoda czynności , wytoczenie powództwa o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z miejsca dokowania jachtu , wezwanie do odebrania jachtu jednoznacznie wskazują iż po stronie powoda nie było woli przedłużenia umowy najmu.

Nieuzasadnione są również zarzuty dotyczące naruszenia art. 484 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z art. 484 k.c.

§ 1. W razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły.

§ 2. Jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana.

Zgodnie z umową w przypadku rażącego naruszenia warunków umowy lub nie przestrzegania regulaminu L. (...) Stronom przysługuje prawo jej rozwiązania bez zachowania okresu wypowiedzenia ( § 1 pkt.6 umowy). W oparciu o ten przepis pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. powód rozwiązał umowę z pozwanym wobec zaległości płatniczych.(k.139). Strony w umowie zawarły również zapis , że najemca przyjmuje do wiadomości , że bazowanie w dniach poza określonym terminem płatności bez pisemnego zgłoszenia liczone jest w wymiarze 41,48 zł za rozpoczętą dobę i jest naliczane poza umową. ( § 2 pkt.3 umowy).

Zgodnie z brzmieniem art. 483 k.c. kara umowna może być zastrzeżona wyłącznie na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania świadczenia niepieniężnego. W przypadku odstąpienia od umowy spowodowanego nieterminowym spełnieniem świadczenia pieniężnego, kara umowna zastrzeżona na wypadek odstąpienia od umowy, byłaby pośrednio karą za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, a takie rozwiązanie na gruncie art. 483 k.c. należy uznać również za niedopuszczalne. Niedopuszczalne jest zawarcie w umowie postanowienia zobowiązującego do zapłaty kary umownej na wypadek zwłoki w zapłacie świadczenia pieniężnego, przy czym ocena skuteczności zastrzeżenia kary umownej nie może być oderwana od oceny, na czym polegało niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2007 r., III CSK 288/06, LEX).

Stosunek najmu, łączący strony postępowania, jest stosunkiem obligacyjnym i umową wzajemną. Oznacza to, że obie jego strony zobowiązane są wobec siebie do szeregu świadczeń cząstkowych - zobowiązań cząstkowych. W przypadku niewłaściwego wykonywania takich zobowiązań cząstkowych, efektem jest niewłaściwe wykonanie umowy jako takiej, co może w konsekwencji prowadzić do negatywnych konsekwencji, w tym do obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody. Złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu nie jest wykonaniem obowiązku - a uprawnienia kształtującego, którego rezultatem jest modyfikacja zobowiązania łączącego strony. W szczególności występuje zmiana zobowiązań cząstkowych, których wykonanie prowadzić ma nie do utrzymania więzi obligacyjnej, a jej zakończenia. Pojawia się na przykład obowiązek opróżnienia i wydania przedmiotu najmu.

Zastrzeżenie kar umownych pełni funkcję gwarancyjną i represyjną wobec dłużnika, w pierwszej kolejności zwiększając prawdopodobieństwo właściwego wykonania umowy ze względu na zagrożenie karą, później dopiero umożliwiając szybsze i łatwiejsze zaspokojenie się przez poszkodowanego wierzyciela. Sąd Najwyższy zaleca jednak dokładnie analizowanie okoliczności, które stanowią podstawę do zastrzeżenia kary umownej. W wyroku z dnia 20 października 2006 r. IV CSK 154/06 Sąd Najwyższy stwierdził na przykład, że kara umowna zastrzeżona na wypadek odstąpienia od umowy jest karą przewidzianą w razie niewykonania lub nienależytego wykonania wszelkich zobowiązań niepieniężnych, jakie mogą powstać w skutek odstąpienia od umowy.

Nie ulega wątpliwości , że w niniejszej sprawie pozwany po skutecznym wypowiedzeniu mu umowy powinien zabrać jacht z nieruchomości powoda.

A więc w tym przypadku kara umowna wynikająca z § 2 pkt. 3 umowy dotyczyła świadczenia niepieniężnego jakim był obowiązek wydania nieruchomości czyli opuszczenia przez pozwanego miejsca bazowania jachtu po wypowiedzeniu umowy. Innymi słowy kara umowna de facto dotyczyła niewykonania przez pozwanego umownego obowiązku zabrania jachtu z nieruchomości powoda po zakończeniu umowy.

Sąd podziela również stanowisko Sądu Okręgowego co do braku podstaw do miarkowania wysokości kary .

Skarżący podnosi , że kara umowna jest rażąco wygórowana ponieważ powód nie poniósł według pozwanego żadnej szkody.

Przede wszystkim miarkowanie kar umownych mimo, że jest instytucją wyjątkową, to jednak jest objęte tzw. uznaniem sędziowskim, zaś sąd stosując miarkowanie musi uwzględniać różnorodne okoliczności konkretnej sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 31 października 2019 roku, sygn. akt I ACa 186/19).

W realiach niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny w całości podziela stanowisko Sądu Okręgowego co do braku podstaw do miarkowania wysokości kary umownej która co warto zaznaczyć ostatecznie wynosi 3.733,20 zł.

Zastrzeżona w umowie najmu-bazowania kwota 41,48 zł służyła zabezpieczeniu interesów powódki – pozwanej wzajemnej, związanych ze dużymi kosztami, jakie mogły wiązać się z przeniesieniem stacjonowanej łodzi w miejsce poza przystań, problemami związanymi ze znalezieniem odpowiedniego miejsca dla tak dużej jednostki , a nadto brakiem dochodu z najmu konkretnego miejsca postojowego .

Nieuzasadnione okazały się również zarzuty dotyczące oddalenia powództwa wzajemnego pozwanego – powoda wzajemnego.

Sąd Apelacyjny podziela pogląd , że pozwany – powód wzajemny nie wykazał , by za ewentualne zniszczenie , czy uszkodzenie jachtu odpowiedzialność ponosił powód.

Po pierwsze umowa zawarta w dniu 9 grudnia 2011 r. dotyczyła jedynie najmu wydzielonego miejsca na lądzie lub na wodzie celem bazowania jachtu. Zgodnie z § 6 umowy wynajmujący nie ponosił odpowiedzialności za kradzieże sprzętu , wyposażenie łodzi i jachtów niewłaściwie zabezpieczonych przez najemcę.

Po drugie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika , aby do ewentualnej szkody powoda wzajemnego – pozwanego doszło w trakcie obowiązywania przedmiotowej umowy miejsca postojowego. Natomiast zgodnie z pismem z dnia 28 lipca 2014 r pozwany został zobowiązany do opróżnienia , opuszczenia i wydania powodowi miejsca zajmowanego przez jacht pozwanego do dnia 31 sierpnia 2014 r. A więc z tym dniem wobec nie wykonania wezwania to na pozwanego przeszła ewentualna odpowiedzialność za stan jachtu i ewentualne szkody.( k. 143)

Poza tym pozwany – powód wzajemny nie zdołał wykazać by ewentualna szkoda została dokonana przez pracowników powoda co mogłoby rodzić odpowiedzialność L. (...) na podstawie art. 415 k.c. ewentualnie 430 k.c. Postępowanie przygotowawcze toczące się w prokuraturze w S. nie doprowadziło do ustalenia sprawcy kradzieży śruby napędowej , nikomu nie postawiono zarzutów.

Wobec powyższego zarówno słuchanie świadków na okoliczność jak był wyposażony jacht w chwili dokowania oraz dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości szkody nie byłoby uzasadnione i sąd prawidłowo wnioski te oddalił.

Pozwany – powód wzajemny nie wykazał co do zasady swojego roszczenia, a więc brak było podstaw, aby badać jego wysokość. Biegły natomiast nie jest powołany do poszukiwania dowodów i ustalania stanu faktycznego , lecz ma za zadanie na podstawie dowodów zgormadzonych w sprawie udzielić odpowiedzi na pytanie wymagające wiadomości specjalnych.

Niezasadne jest również kwestionowanie daty początkowej odsetek za opóźnienie. Nie ulega wątpliwości, że powództwo o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości jest świadczeniem bezterminowym , a więc dłużnik popada w zwłokę od momentu wezwania dłużnika do zapłaty. Pozwanemu znana była kwota zadłużenia z tego tytułu , a więc brak było jakichkolwiek podstaw do odroczenia terminu płatności o 7 czy 14 dni.

Mając powyższe na uwadze Sąd apelację powoda oddalił w całości , natomiast apelację pozwanego uwzględnił jedynie częściowo w zakresie kosztów zastępstwa procesowego za powództwo wzajemne.

Sąd Apelacyjny dokonał jedynie korekty sentencji orzeczenia Sądu I instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I Instancji błędnie uznał iż , pismo procesowe nazwane zresztą rozszerzeniem powództwa stanowiło nowe powództwo o zasądzenie kwoty 58.030,52 zł . ( k. 429).

W istocie było to rozszerzenie jednego z powództw o zasądzenie kwoty z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości. W związku z tym prawidłowo Sąd powinien to pismo potraktować jako rozszerzenie pozwu o zasądzenie kwoty 1.760,08 zł (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt złotych 8/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty , do kwoty 59.790,60 zł.

W związku z powyższym Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób , że przyjął iż w tym punkcie rozstrzygane jest roszczenie powoda o zapłatę łącznie ( po rozszerzeniu ) kwoty 59.790,60 zł i zmodyfikował wyrok Sądu I Instancji w ten sposób , że zasadził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.493,28 zł ( pięć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt trzy złote dwadzieścia osiem groszy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi :

* od kwoty 1.760,08 zł od dnia 20 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty ,

* od kwoty 3.733,20 zł od dnia 20 maja 2020 roku do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Konsekwencją zmiany była również zmiana dotycząca kosztów procesu z tego powództwa. Powód bowiem przegrał sprawę w 91 % , a więc sąd uznał , iż zgodnie z art. 100 k.p.c. zdanie 2 kosztami postępowania w całości należy obciążyć powoda.

Na koszty te składało się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego , przy czym zgodnie z § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. 2015 poz. 1800 ) wyniosło ono 900 zł , albowiem w razie zmiany w toku postępowania wartości stanowiącej podstawę obliczenia opłat , bierze się pod uwagę wartość zmienioną, poczynając od następnej instancji. W tej sytuacji sąd zasądził wynagrodzenie od kwoty 1.760,08 zł. ( §2 pkt. 3 rozporządzenia ).

W konsekwencji tej zmiany uchylono pkt III wyroku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 386§ 1 k.p.c. oraz art. 385 k.p.c. jak w punktach I, II i III wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§ 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 4,6 i 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz § 8 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz.U z 2016 r poz. 1714).

Ewa Staniszewska Ryszard Marchwicki Małgorzata Mazurkiewicz - Talaga

I ACa 900/20

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE