Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 291/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 sierpnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 16-07-2018 r. odmówił J. M. prawa do przeliczenia emerytury.

W uzasadnieniu decyzji podniesiono, iż ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dokumentów mających wpływ na zmianę wysokość świadczenia.

/decyzja k. 40 akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji (...) styczni 2019 r. (data stempla pocztowego złożył J. M. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przeliczenia emerytury wnioskodawcy z uwzględnieniem pominiętych przez ZUS kwot wynagrodzenia otrzymywanego w latach 1980-1984 oraz uwzględnienie w stażu pracy okresu zatrudnienia od dnia 11.11.1988 -02.01.1990 r. Nadto odwołujący wskazał, iż przekroczenie terminu do złożenia odwołania w niniejszej sprawie nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. W uzasadnieniu powyższego wskazano, iż wnioskodawca otrzymał decyzja organu z 16.04.2018 r. odmawiającą przeliczenia świadczenia. Pismem z dnia 16.07.2018 r. wniósł o ponowne przeliczenie emerytury. Pismem z dnia 3.08.2018 organ wezwał ubezpieczonego o przedłożenie nowych dowodów informując ze ich niedostarczenie spowoduje wydanie decyzji na podstawie posiadanych dowodów termie 30dni. Odwołujący nie miał żadnych dodatkowych dokumentów więc oczekiwał na decyzję. Zaniepokojony jej brakiem zadzwonił do ZUS i otrzymał informację iż winien złożyć odwołanie. Odwołujący się złożył więc odwołanie od jedynej decyzji jaką dostał tj. decyzji z dnia 16.04.2018 r. Na rozprawie w dniu 8.01.2019 dowiedział się, iż organ wydał w jego sprawie druga decyzję, której nie otrzymał i której treści nie znał. Od pracownika ZUS po interwencji otrzymał jedynie datę skarżonej w chwili obecnej decyzji. W związku z powyższym wniosek o nadanie biegu odwołaniu jest uzasadniony.

/ odwołanie k. 3-5/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 15.02.2019 r. organ rentowy wniósł o odrzucenie odwołania jako złożonego po terminie.

W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł, iż zaskarżona decyzja została wysłana wnioskodawcy w dniu 27.08.2018 listem zwykłym odwołanie zostało złożone w dniu 14.01.2019 r. z uchybieniem miesięcznego terminu dlatego wniosek o odrzucenie odwołania jest zasadny.

Co do meritum decyzji z dnia 24.08.2018 r. organ wskazał, iż istniały przesłanki do nieuwzględnienia przy wyliczeniu należnego wnioskodawcy świadczenia zatrudnienia w (...) gdyż doręczone przez wnioskodawcę świadectwo pracy nosi datę urodzenia pracownika 23.03.1953 r. a wnioskodawca urodził się (...) Zaś co do zarobków wnioskodawcy za okres 1980-1984 z tytułu zatrudnienia w H. złożony przez wnioskodawcę druk RP -7 z dnia 7.09.1998 r. nie spełnia warunków formalnych gdy nie został opatrzony podpisem kierownika komórki finansowej lub osoby upoważnionej i jako taki nie mógł zostać przez organ rentowy uwzględniony.

/ odpowiedź na odwołanie k. 9 -9v/

Na rozprawie w dniu pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania

/Protokół z rozprawy z dnia 24 października 2019 00:01:37-00:02:56/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. urodził się w dniu (...)

/okoliczność bezsporna odpis aktu urodzenia k. 84/

Wnioskodawca we wrześniu 2018 r. przeszedł udar ma kłopoty z pamięcią.

/ bezsporne zaświadczenie o stanie zdrowia koperta k. 184/

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., ponownie ustalił kapitał początkowy ww. ubezpieczonego na dzień 01.01.1999r.

Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych, wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 36,37%.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 36,37%. przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną ww ustawie (36,37% x 1 220,89 zł =444,04 zł).

Do obliczenia kapitału początkowego organ rentowy przyjął łącznie: 16 lat, 10 miesięcy, 5 dni, tj. 202 miesiące okresów składkowych i 6 miesięcy 0 dni tj 6 miesięcy okresów nieskładkowych .

Współczynnik proporcjonalny do- osiągniętego do 31 12.1998r – wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 64,75%.

Współczynnik ten służy do obliczenia części 24% kwoty bazowej. Wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł.

Do ustalenia współczynnika przyjęto:

- wiek w dniu 31.12.1998r. - po zaokrągleniu do pełnych lat - wynoszący 46 lat

- łączny staż ubezpieczeniowy wynoszący 17 lat, 4 miesiące 5 dni.

Średnie dalsze trwanie życia - wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat - wynosi 209 miesięcy (komunikat Prezesa GUS z dnia 25 marca 1999r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn - M.P. Nr 12, poz.173).

Kapitał początkowy ustalony na dzień 1.01.1999 r. wyniósł 60 281,87 zł.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił m.in. sporych okresów1980-1984 i 11.11.1988 -02.01.1990 r.

/decyzja k. 24-26 akt kapitałowych ZUS./

Decyzją z dnia 16 kwietnia 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 2 marca 2018 roku, przyznał J. M. prawo do emerytury od dnia 24 marca 2018 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

- kwota składek na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 6970,09 zł

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 225150,87 zł

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 219,60 m-cy

- wyliczona kwota emerytury wynosi 1057,02 zł

Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: 6970,09 / 219,60 = 1057,02 zł.

Przyznając prawo do świadczenia

- do jego wyliczenia zakład nie uwzględnił kwot za lata 1980-1984 z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z Zakładu na Licencji – C.B. H. T. M. w P. z uwagi na to że dokument został podpisany przez jedna osobę bez informacji, iż została ona upoważniona do jednoosobowego wystawiania dokumentów. Ponadto w ww. dokumencie nie określono składników wynagrodzenia w latach 1981 w kwocie 800 zł 1982 w kwocie 38.502,00 zł , 1984 w kwocie 9800 zł

- nie zaliczono do stażu pracy okresu zatrudnienia 11.01.1988 r. – 02.01.1990 r. w Spółdzielni Pracy (...) w G. z uwagi na błędnie wpisana datę urodzenia w świadectwie pracy z dnia 23.01.1990 oraz w piśmie wystawionym przez ww. zakład z dnia 19.11.1998 r.

/decyzja k. 25- 26/

Pismem z dnia 16.07.2018 r. wnioskodawca wniósł o ponowne wyliczenie jego świadczenia z uwzględnieniem powyżej wskazanych spornych zarobków i okresu zatrudnienia.

/ wniosek k. 29 akt ZUS/

Pismem z dnia 3.08.2018 r Zakład wezwał wnioskodawcę do przedłożenia w terminie 14 dni od otrzymania wezwania dodatkowych dokumentów potwierdzających okres ww sporne okoliczności informując, iż w przypadku zaniechania w tym przedmiocie organ w terminie 30 dni od upływu wskazanego terminu wyda decyzje na podstawie posiadanych dowodów.

/ pismo k. 30 akt ZUS/

W dniu 24 sierpnia 2018 r. wydano zaskarżoną decyzję kierując ją do wysłania listem zwykłym w dniu 27 sierpnia 2018 r.

/bezsporne decyzja k. 40 akt ZUS/

Wnioskodawca nie otrzymał przesyłki zawierającej ww. decyzję. Miał problem z doręczeniami bywało, że korespondencja była wyjmowana ze skrzynki.

/zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy z dnia 16 lipca 2019 r. 00:16:39 00:28:09/

Wnioskodawca w miesiącach letnich dowiadywał się w ZUS o wydanie decyzji. W ZUS poinformowano że decyzja została wysłana i że należy złożyć od niej odwołanie. Decyzji nie pokazano wnioskodawcy.

/zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy z dnia 16 lipca 2019 r. 00:16:39 00:28:09/

W dniu 20 sierpnia 2018 r. ubezpieczony złożył odwołanie od jedynej decyzji jaką otrzymał/ o której miał wiedzę- decyzji z dnia 16 kwietnia 2018 roku domagając się uwzględnienia przy wyliczeniu należnego mu świadczenia zarobków z zakładu pracy H. i okresu zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...) w G..

/ odwołanie k. 3-załączonych akt VIII U 1884/18 zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy z dnia 16 lipca 2019 r. 00:16:39 00:28:09/

W odpowiedzi na to odwołanie z dnia 19.09.2018 r. organ rentowy wniósł o jego odrzucenie jako założonego po upływie wymaganego miesięcznego terminu jednocześnie wskazując na wydanie kolejnej decyzji z dnia 24.08.2018 r..

/ odpowiedź na odwołanie k. 5 załączonych akt VIII U 1884/18/

Na rozprawie w dniu 8 stycznia 2019 r. w sprawie VIII U 1884/18 z odwołania ubezpieczonego od decyzji z dnia 16 kwietnia 2018 roku obecnemu na niej wnioskodawcy wskazano na fakt wydania drugiej decyzji organu z dnia 24.08.2018 r..

/informacyjne wyjaśnienia wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 8 stycznia 2019 r. 00:02:04-00:09:58 załączonych akt VIII U 1884/18 zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy z dnia 16 lipca 2019 r. 00:16:39 00:28:09/

Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2018 r. odrzucono odwołanie J. M. od decyzji z dnia 16 kwietnia 2018 r.

/ bezsporne postanowienie k. 18 załączonych akt VIII U 1884/18/

Wnioskodawca odwołał się od zaskarżonej decyzji jak dowiedział się o niej na S. sądowej po uzyskaniu pomocy prawnej od profesjonalnego pełnomocnika.

/zeznania świadka B. B. protokół z rozprawy z dnia 16 lipca 2019 r. 00:16:39 00:28:09/

W okresie od 3 stycznia 1977 r. do 3 września 1977 J. M. był zatrudniony jako pomoc magazyniera i kierowca w zakładzie (...) Cocktail – Bar w P. ul. (...), od 3 kwietnia 1977 r. za wynagrodzeniem 4500 zł miesięcznie.

/ świadectwo pracy k. 6 akt rentowych ZUS, umowa o pracę z 3.04.1977 r. k. 75 i k 175/ zeznania wnioskodawcy protokół z dnia 1 lutego 2021 00:11:38 00;17:46 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 16 lipca 2019 r. 00:05:59 -00:14:11,/

Następnie był zatrudniony w tym samym zakładzie pracy w okresie od 1 grudnia 1978 – 24 kwietnia 1984 r. kolejno na stanowiskach:

- 1. 12.1978 do 30.11.1979 pomoc magazyniera, kierowca

- 1.12.1979-28.02.1982 magazynier

- 1.03.1982 -24.04.1984 zaopatrzeniowiec.

/świadectwo pracy k. 8 akt rentowych ZUS zeznania świadka T. G. protokół z rozprawy z dnia 24 października 2019 r. 00:07:15 -00:10:00, zeznania wnioskodawcy protokół z dnia 1 lutego 2021 00:11:38 00;17:46 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 16 lipca 2019 r. 00:05:59 -00:14:11,/

Właścicielem ww zakładu pracy w latach 1978 -1981, na zasadzie ajencji, był L. C.. Potem umowę ajencyjną zawarto z kolejną osobą. Funkcję zastępcy kierownika w latach 1980-1984 pełnił T. G.. Zakład zatrudniał wówczas kadrową kierownika ds. zatrudnienia upoważnionego w im. Kierownika Zakładu do podpisywania dokumentów.

/ podpisy na umowie o pracę z 3.04.1977 r. k. 75 i k 175, świadectwie pracy k. 6 akt rentowych ZUS. k. 8 akt rentowych ZUS, kopi świadectwa pracy S. R. z 30.09.1982 r. k. 77, kopii świadectwa pracy T. G. z 4.01.1985 r. k. 79, kopia świadectwa pracy D. Z. z 28.02.1985 r. k. 80, zeznania świadka T. G. protokół z rozprawy z dnia 24 października 2019 r. 00:07:15 -00:10:00 zeznania świadka L. C. protokół z rozprawy z dnia 24 października 2019 r. 00:10:00 – 00:20:50 /

Wnioskodawca legitymuje się zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1980-1984 wystawionym przez Zakład na Licencji C.B. H. T. M. ul. (...) P. w dniu 7.09.1998 podpisanym przez Kierownika Zakładu (...).

/ zaświadczenie RP -7 k. 13 akt rentowych ZUS/

T. M. był kierownikiem ajentem C.B. H. T. M. ul. (...) P. w latach 1994-2003 r. Wskazany zakład pracy nie był następcą prawnym Gastronomi i Handlu (...) Cocktail – Bar w P. ale dysponował jego dokumentacją pracowniczą. WW. wystawił J. M. i analogicznie wielu innym osobom wskazane zaświadczenie RP -7 w oparciu o źródłową dokumentację osobową i płacową która znajdowała się w jego zakładzie. Dokument sporządził uprawniony i wykwalifikowany do tego pracownik M. W. z domu K. w oparciu o te dokumenty. Brak podpisu ww. na zaświadczeniu RP -7 bowiem T. M. nie widział takiej potrzeby i wszystkie dokumenty prowadząc działalność podpisywał osobiście. T. M. był ostatnim ajentem C.B. H.. Po 2003 r. zakład został przekształcony w H. i wskazany podmiot wraz z budynkiem przejął dokumentację osobową i płacową pracowników zatrudnionych przed rokiem 1994 .

/ pisemne zeznania świadka T. M. k. 140-142 oraz pisemne zeznania uzupełniające k. 177-177v/

Wnioskodawca J. M. w okresie 11.11.1988 r. - 02.01.1990 r. był zatrudniony w Spółdzielni Pracy (...) potem (...) w G.. W świadectwie pracy z dnia 23.01.1990 wystawionym przez Spółdzielni Pracy (...) w G., za wskazany okres zatrudnienia i w piśmie wskazanego zakładu pracy z dnia 19.11.1998 r. podano błędną datę urodzenia wnioskodawcy 23 .03.1953 r. a nie 24.03.1953 r. Wnioskodawca nie pamięta czemu nie wystąpił o sprostowanie błędnie wystawionego świadectwa pracy. Pozostałe dane pracownika ww. zakładu wynikające z oryginalnej dokumentacji osobowej oraz wnioskodawcy imiona rodziców nazwisko panieńskie matki, ukończona szkoła podstawowa są w pełni zbieżne

/ świadectwo pracy k. 10 akt rentowych ZUS, pismo k. 39 akt rentowych ZUS dokumentacja osobowa koperta k. 36 oraz dokumentacja osobowo płacowa k 89-101, odpis aktu urodzenia k. 84, odpis świadectwa ukończenia szkoły podstawowej w dokumentacji osobowej k. 9 koperta k. 36, pismo Archiwum Państwowego w (...) k. 83, duplikat świadectwa ukończenia szkoły podstawowej k. 85 zeznania wnioskodawcy protokół z dnia 1 lutego 2021 00:11:38 00;17:46 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół z rozprawy z dnia 16 lipca 2019 r. 00:05:59 -00:14:11/

Hipotetycznie wyliczone kapitał początkowy i emerytura wnioskodawcy wynosi:

W wariancie I z przyjęciem:

- wynagrodzenia wskazanego w Rp-7 z 7.09.1998 r. za lata 1980-1984 z uwzględnieniem wszystkich składników

- okresu od 11.11.1988 -02.01.1990 r. w Spółdzielni Pracy (...) w G..

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 63,88 % z lata 1978-1987

Staż 17 lat, 11 miesięcy, 27 dni składkowych, 6 miesięcy nieskładkowych,

Kapitał początkowy 79472,25 zł

Emerytura na dzień złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia od 1.07.2018 r. 1383,14 zł

W wariancie II z przyjęciem:

- wynagrodzenia wskazanego w RP -7 z 7.09.1998 r. za lata 1980-1984 z uwzględnieniem wszystkich składników

- okresu od 11.11.1988 -02.01.1990 r. w Spółdzielni Pracy (...) w G..

- oraz wynagrodzenia za prace wynikającego z umowy o pracę z 3.04.1977 r.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 64,86 % z lata 1977-1986

Staż 17 lat ,11 miesięcy, 27 dni składkowych, 6 miesięcy nieskładkowych,

Kapitał początkowy 80 063,72 zł

Emerytura na dzień złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia od 1.07.2018 r. 1393,47 zł

/ pismo ZUS k. 149 v hipotetyczne wyliczenia k. 150-167/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych. Sąd oparł się w szczególności na zachowanych i dostępnych dokumentach ze spornego okresu zatrudnienia. Nadto ustalenia w sprawie poczyniono w oparciu o zeznania świadków generalnie nie znajdując podstaw do ich podważenia.

Sąd jedynie częściowo nie dał wiary L. C. w zakresie jakim zeznał, iż sam w całości podpisywał dokumentację kadrową na okoliczność przeciwną wskazują bowiem zeznania innego świadka T. G. i treść dokumentacji pracowniczej innych pracowników Gastronomi i Handlu (...) Cocktail – Bar w P. na której z upoważnienia kierownika/ pracodawcy podpisywał się wskazany pracownik kadr. Okoliczność ta zresztą nie ma ostatecznego wpływu na treść rozstrzygnięcia skoro ZUS nie kwestionował świadectw pracy ubezpieczonego opatrzonych podpisem wskazanego pracownika, nadto z uwagi na fakt, iż zaświadczenie Rp-7 z 7.09.1998 r. za lata 1980-1984 wystawił kolejny ajent wskazanego podmiotu, który w ramach prowadzenia zakładu pracy zatrudniał już innych pracowników. Sąd nie traci przy tym z pola widzenia iż wspomniane zaświadczenie Rp-7 zostało wystawione nieprawidłowo bowiem C.B. H. T. M. ul. (...) P. w latach 1994-2003 r. nie był następcą prawnym Gastronomi i Handlu (...) Cocktail – Bar w P. i tylko dysponował jego dokumentacją pracowniczą. Sąd ma na uwadze iż druk Rp-7 jest zarezerwowany dla pracodawców w stosunku do własnych pracowników względnie ich następców prawnych zatem wskazany druk nie mógł być wystawiony wnioskodawcy. Niemniej jednak jednostka przechowująca jest zobowiązana do wydania zaświadczenia potwierdzającego dane zawarte w posiadanej dokumentacji. Może to być nawet zaświadczenie potwierdzające wysokość poszczególnych składników wynagrodzenia. Powinno ono być jednak wystawione na zwykłym druku, a nie na druku ZUS Rp-7. Tym samym zaświadczenie przedstawione przez wnioskodawcę mimo iż wystawione z błędami nie jest pozbawione jakiegokolwiek waloru dowodowego. Zostało wystawione przez jednostkę przechowująca, wypełnione co potwierdza materiał zgromadzony w sprawie przez osobę uprawnioną o stosownych kwalifikacjach a co najistotniejsze na podstawie źródłowej dokumentacji osobowo płacowej. Tym samym w ocenie sądu w procesie mogło posłużyć do ustalenia zarobków faktycznie osiąganych przez wnioskodawcę w spornym okresie.

Sąd czyniąc ustalenia uznał też iż wnioskodawca w okresie był zatrudniony od 11.11.1988 r. - 02.01.1990 r. w Spółdzielni Pracy (...) w G.. Świadectwo pracy zawiera błędną datę urodzenia wnioskodawcy a w aktach osobowych pochodzących z tego zakładu dotyczących pracownika J. M. wskazana data została potwierdzona tylko w odpisie świadectwa ukończenia szkoły podstawowej na którym znajdowało się błędne nazwisko wnioskodawcy. Niemniej jednak wobec sprostowania wskazanego dokumentu, przedłożenia odpisu aktu urodzenia wnioskodawcy nadto w zestawieniu innych danych osobowych pracownika z dokumentacji osobowej Spółdzielni Pracy (...) w G. imion rodziców nazwiska panieńskiego matki pracownika wynika jednoznacznie iż to właśnie wnioskodawca J. M. ur, 24.03.1953 r. był zatrudniony we wskazanym zakładzie w okresie od 11.11.1988 r. - 02.01.1990 r.

Sąd także częściowo dał wiarę zeznaniom samego wnioskodawcy. Stanowiły one podstawę ustaleń w sprawie tylko wtedy gdy korespondowały z innym zebranym w sprawie materiałem dowodowym WW. na co wskazuje zaświadczenie o jego stanie zdrowia ma wyraźne kłopoty z pamięcią i co potwierdziły też jego zeznania złożone w procesie myli poszczególne zdarzenia i okoliczności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Na wstępie jednak odnieść należy się do wniosku organu rentowego odrzucenie odwołania jako wniesionego po terminie.

Zgodnie z Art. 477 9 § 1 i 3 kpc odwołania od decyzji organów rentowych lub orzeczeń wojewódzkich zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności wnosi się na piśmie do organu lub zespołu, który wydał decyzję lub orzeczenie, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ lub zespół, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji lub orzeczenia. Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się.

Wymienione w przepisie art. 477 9 § 3 KPC przesłanki przyjęcia i rozpoznania odwołania mimo jego złożenia po upływie terminu muszą wystąpić łącznie. Tak więc opóźnienie nie może być nadmierne i nie może wystąpić z przyczyn zależnych od odwołującego się. /III AUz 78/18 - postanowienie SA Szczecin z dnia 10-10-2018/

Do kwestii nadmierności opóźnienia niejednokrotnie odnosił się Sąd Najwyższy, przyjmując, że występuje ono, gdy wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego nastąpiło po upływie osiemnastu miesięcy od doręczenia jej odpisu albo po upływie trzynastu miesięcy od dnia wydania decyzji, albo po upływie sześciu miesięcy od dnia doręczenia decyzji organu rentowego. /I UK 319/19 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 16-06-2020/

Każdy przypadek należy oceniać indywidualnie, z uwzględnieniem całokształtu sprawy. Przyczyny przekroczenia terminu odwołania bywają wszak różne i w związku z czym należy unikać szablonowych uogólnień. /III AUz 12/14 - postanowienie SA Szczecin z dnia 26-02-2014/

Kwestia dotycząca przekroczenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego została uregulowana samoistnie i w sposób pełny w przepisach właściwych dla postępowania odrębnego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych i stąd, w tym zakresie nie mają zastosowania przepisy ogólne o procesie, w tym art. 168 KPC odnoszący się do przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej./ II UK 81/08 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 27-08-2008/

Sąd ma dyskrecjonalną możliwość potraktowania spóźnionego odwołania tak, jakby zostało wniesione w terminie. Może tego dokonać pod warunkiem uznania, że przekroczenie terminu nie jest nadmierne oraz że nastąpiło z przyczyn niezależnych od skarżącego i stosownie do oceny tych okoliczności odwołanie odrzuca albo nadaje mu bieg.

/I UK 347/14 - wyrok SN - Izba Pracy z dnia 24-06-2015/

W ocenie Sądu na gruncie rozpoznawanej sprawy obie przesłanki umożliwiające nadanie biegu odwołania zostały spełnione. Po pierwsze podnieść należy iż wnioskodawca wniósł odwołanie po terminie ponieważ co należycie udowodnił zeznaniami świadka w postepowaniu przed sądem nie wiedział o wydaniu i nie znał treści zaskarżonej decyzji, właściwie do czasu rozprawy przed sądem w sprawie z jego odwołania od decyzji w przedmiocie wysokości przyznanej mu emerytury. Tym samym opóźnienie we wniesieniu odwołania nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Wnioskodawca mimo, iż występował do ZUS nie uzyskał jednoznacznej wiadomości iż jego wniosek o ponowne przeliczenie świadczenia został rozpoznany. Wskazano mu co prawda iż wydano decyzję i że należy się od niej odwołać jednak nie podając żadnych szczegółów. Tym samym wnioskodawca pierwotnie zaskarżył jedynie znaną mu decyzję z dnia 16.04.2018 r. Co prawda w odpowiedzi na odwołanie od wskazanej decyzji podnoszono, iż wydano kolejna decyzje z dnia 24.08.2018 r. jednak nie przytaczano jej treści a uwzględniając stan zdrowia wnioskodawcy jego zaniki pamięci uznać należy iż pełną wiadomość w tym przedmiocie uzyskał on dopiero na rozprawie w dniu 8 stycznia 2019 r. Tym samym mając na uwadze powyższe wystąpienie przez niego z odwołaniem w dniu 14 stycznia 2019 r. po wyjaśnieniu kwestii związanych z jej rzeczywistym wydaniem przez reprezentującego go już wówczas profesjonalnego pełnomocnika nie może zostać uznane za nadmierne.

Co do meritum zgodnie z art. 114 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291 t.j. prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z cytowanego przepisu wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442/.

Zwrot "przedłożenie nowych dowodów" oznacza zgłoszenie każdego prawnie dopuszczalnego środka dowodowego, stanowiącego potwierdzenie okoliczności faktycznych istniejących przed wydaniem decyzji, a mających wpływ na powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokość. Natomiast użyte w art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej pojęcie "ujawnienie okoliczności" oznacza powołanie się na fakty dotyczące ogółu wymagań formalnych i materialnych związanych z ustaleniem przez organ rentowy prawa do świadczenia lub wysokości świadczenia. Są to określone w przepisach prawa materialnego fakty warunkujące powstanie prawa do świadczenia lub jego wysokości np. staż pracy, wiek, niezdolność do pracy, ale także uchybienia przez organ rentowy normom prawa procesowego lub materialnego, wpływające potencjalnie na dokonanie ustaleń w sposób niezgodny z ukształtowaną z mocy prawa sytuacją prawną osoby zainteresowanej (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2014 r., I UK 322/13, LEX nr 1444596 oraz Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 grudnia 2015 r., III AUa 1087/15, LEX nr 1979499).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma podstaw do ponownego ustalenia emerytury, wyrównania świadczeń, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok. Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014 r., III UK 150/13, LEX nr 1458793).

Mając powyższe na uwadze należy podkreślić, że skoro przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte w oparciu o wniosek z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, to obowiązkiem organu rentowego a następnie Sądu orzekającego, była w pierwszej kolejności ocena, czy wystąpiły określone w tym przepisie przesłanki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie wniosku. Należało zatem ustalić i ocenić, czy wnioskodawca przedłożył nowe dowody mogące mieć wpływ na zmianę poprzedniej decyzji z dnia 16.04.2018r. w przedmiocie wysokości świadczenia, ewentualnie, czy ujawniły się takie okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mogły rzutować na przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury w wyższej wysokości.

W ocenie Sądu na gruncie rozpoznawanego przypadku powyższa przesłanka została spełniona. W toku procesu wnioskodawca przedłożył dokumenty za okresy zatrudnienia które nie były objęte analizą organu rentowego a w konsekwencji ich wpływ na prawo do świadczeń nie może być kwestionowany.

Zgodnie z treścią przepisu art. 173 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Stosownie do art. 174 ust. 1 tejże ustawy, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Zgodnie z ust. 2, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Zgodnie z ust. 3 przywołanego artykułu, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Według ust. 3b w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 października 2013 roku (w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 21 czerwca 2013 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu.

Natomiast w myśl ust. 7 analizowanego przepisu do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 powyższego przepisu stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Zgodnie natomiast z treścią ust. 8 przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku, według wskazanego w nim wzoru.

Z kolei w myśl art. 15 ust. 1 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast stosownie do brzmienia ust. 2a tego samego przepisu, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei na postawie ust. 6 omawianego przepisu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Jak stanowi art. 15 ust. 4 w/w ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1. oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2. oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3. oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4. mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury należy mieć na względzie, iż zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy uwzględnia się kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

W związku z treścią zacytowanych przepisów można stwierdzić, iż kwota kapitału początkowego zależy od długości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych przebytych przed 1 stycznia 1999 rokiem, podstawy wymiaru oraz współczynnika proporcjonalnego do wieku ubezpieczonego, który służy do obliczenia tzw. części socjalnej.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku w sprawie o sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Z kolei ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, a więc dla osób takich jak J. M., urodzony (...) określa przepis art. 24 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Stosownie natomiast do treści art. 25 ust 1 ustawy emerytalnej, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa wart 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Z kolei zgodnie z art. 26 ust 1 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. W ust. 2 wskazano, ze wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach. Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach (ust. 3). Przy czym w ust. 4 i 5 wskazano, że tablice trwania życia ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca Prezes Głównego Urzędu Statystycznego. Tablice, o których mowa w ust. 4, są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

Z powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że zasadą obowiązującą przy ustalaniu wysokości emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. jest zasada zdefiniowanej składki, zgodnie z którą wysokość świadczenia zależy z jednej strony od sumy składek emerytalnych jakie zostały zgromadzone na indywidualnym koncie ubezpieczonego w ZUS za okres poczynając od 1 stycznia 1999 r., zaś z drugiej od wysokości kapitału początkowego, tj. od kwoty ustalonej oddzielnie dla każdego ubezpieczonego według ustalonego przez ustawodawcę wzoru, odzwierciedlającej w przybliżeniu stan jego konta ubezpieczeniowego za okres do 31 grudnia 1998 r.

W rozpoznawanej sprawie spór sprowadzał się do uwzględnia faktycznych wysokości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę w latach 1980-1984, kiedy był zatrudniony w zakładzie (...) Cocktail – Bar w P. w oraz okresu zatrudnienia od 11.01.1988 r. – 02.01.1990 r. w Spółdzielni Pracy (...) w G..

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. - mającym zastosowanie w sprawie odwołującego się - środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art.227 k.p.c.), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/. Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) /por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez ubezpieczonego w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru.

Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego (ostatecznie w oparciu o wiarygodne i precyzyjne zeznania świadków). W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dostępnej dokumentacji związanej ze spornym okresem zatrudnienia wnioskodawcy , co dało podstawę do oceny prawidłowości zaskarżonych decyzji w świetle zarzutów ubezpieczonego.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, należy przyjąć, iż wnioskodawca osiągał zarobki jakie zostały wskazane w kwestionowanym przez ZUS zaświadczeniu RP – 7 za lata 1980-1984 wystawionym przez Zakład na Licencji C.B. H. T. M. ul. (...) P. w dniu 7.09.1998 r. podpisanym przez Kierownika Zakładu (...). Jakkolwiek wskazany podmiot nie był następcą prawnym jednostki zatrudniającej powoda który powstał w wyniku przekształceń własnościowych lub restrukturyzacji (np. spółka prawa handlowego utworzona po sprywatyzowaniu przedsiębiorstwa państwowego), a zatem podmiotem bezpośrednio uprawnionym do wystawienia zaświadczenia, wskazane zaświadczenie nieprawidłowo zostało podpisane wyłącznie przez kierownika wskazanego zakładu. Niemniej jednak przeprowadzone postepowanie dowodowe zwłaszcza złożone w procesie pisemne zeznania świadka T. M. potwierdziły, iż zostały wystawione przez jednostkę przechowującą dokumentacje pracowniczą a sporządzone przez osobę z właściwymi kwalifikacjami posiadającą odpowiednią wiedzę finansowo kadrowo księgową w oparciu o oryginalną dokumentację osobowo płacową, A zatem w ocenie Sądu wskazane zaświadczenie stanowiło dostateczne źródło wiedzy o osiąganych przez wnioskodawcę rzeczywiście zarobkach a co za tym idzie mogło stanowić podstawę ustaleń w sprawie.

W ocenie Sądu zachodzą także podstawy do uznania, iż wnioskodawca podlegał ubezpieczeniom społecznym w okresach innych niż ostatecznie przyjęte przez ZUS w decyzji z dnia 16.04.2018 r. Podkreślenia wymaga, iż procesie zostały zaoferowane dokumenty, oryginalna dokumentacja osobowa za okres zatrudnienia 11.01.1988 –02.01.1990 w Spółdzielni Pracy (...) w G., sprostowane świadectwo szkolne, akt urodzenia a w konsekwencji skonfrontowano dane tj. posiadane wykształcenie imiona rodziców , nazwisko panieńskie matki pozwalające jednoznacznie stwierdzić iż wnioskodawca faktycznie pracował w ww. zakładzie pracy. Tym samym powyższy okres ubezpieczenia uznać należało za udowodniony.

Organ rentowy dokonał stosownego hipotetycznego wyliczenia wysokości kapitału początkowego i emerytury. Przy czym za miarodajne dla rozstrzygnięcia uznać należało wyliczenie w II Wariancie z przyjęciem:

- wynagrodzenia wskazanego w RP -7 z 7.09.1998 r. za lata 1980-1984 z uwzględnieniem wszystkich składników

- okresu od 11.11.1988 -02.01.1990 r. w Spółdzielni Pracy (...) w G..

- oraz wynagrodzenia za prace wynikającego z umowy o pracę z 3.04.1977 r.

Wnioskodawca w toku procesu przedstawił bowiem dodatkowo ww umowę pozwalającą co bezsporne na uwzględnienie jeszcze dodatkowo zarobków za objęty nią okres dotychczas nie przyjęty przez organ.

Przy przyjęciu wskazanych założeń

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 64,86 % z lata 1977-1986

Staż 17 lat ,11 miesięcy, 27 dni składkowych, 6 miesięcy nieskładkowych,

Kapitał początkowy 80 063,72 zł

Emerytura na dzień złożenia wniosku o przeliczenie świadczenia od 1.07.2018 r. 1393,47 zł. Wskaźniki te są niewątpliwie korzystniejsze niż te przyjęte w dotychczas wydanych decyzjach. Wobec tego w tym zakresie odwołanie wnioskodawcy jako zasadne należało uwzględnić.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przeliczył wysokość emerytury J. M. od dnia 1 lipca 2018 r. tj miesiąca złożenia wniosku przyjmując do jej wyliczania wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w wysokości 64,86 obliczony z lat 1977-1986 oraz kapitał początkowy w kwocie 80.063,72 zł.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc w zw. z §9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.) i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego z aktami rentowymi.

25 III 2021 roku.

J.L.