Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 października 2020r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Adam Stankiewicz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewelina Kurdziel

po rozpoznaniu w dniu 05 października 2020r. w Lubinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A.
w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 5.645,06 zł (pięć tysięcy sześćset czterdzieści pięć złotych sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 4.000 zł od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

- 455,00 zł od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

- 207,11 zł od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

- 982,95 zł od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala dalej idące powództwo,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.636,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt C 2321/19

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda M. K. wniósł przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 6145,06 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 4500 zł od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty; 455 zł od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty; 207,11 zł od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty; 982,95 zł od dnia 24 maja 2019 r. do dnia zapłaty. Pełnomocnik jednocześnie zażądał od przeciwnika procesowego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że w dniu 8 listopada 2018 r. w L. doszło do kolizji drogowej, której sprawcą był kierujący pojazdem marki C. o nr rej. (...) posiadający ubezpieczenie OC w (...) S.A. z siedzibą w W.. Na skutek zdarzenia, M. K. doznał obrażeń ciała w postaci urazu skrętno-zgięciowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. M. K. w następstwie kolizji doznał również rozstroju zdrowia, naruszono jego prawo do wypoczynku i wolności osobistej. Dodatkowo M. K. poniósł koszty leczenia w wysokości 455 zł, a także koszty zniszczonego fotelika dla dziecka oraz telefonu komórkowego w wysokości 207,11 zł. M. K. również był zobowiązany do przygotowania pojazdu do oględzin, parkingu samochodu i wykonania kosztorysu naprawy w kwocie 982,95 zł. Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności i po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznała szkodę za szkodę całkowitą i wypłaciła powodowi należne odszkodowanie. Pełnomocnik oparł roszczenie powoda na treści art. 444 k.c. i art. 445 k.c.

W odpowiedzi pełnomocnik strony pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pełnomocnik przyznał, że strona pozwana prowadziła postępowanie likwidacyjne po zgłoszeniu szkody przez powoda i wypłaciła stosowane odszkodowanie. Pełnomocnik zwrócił uwagę, że w ramach tego postępowania strona pozwana wypłaciła również powodowi odszkodowanie za zniszczony telefon w kwocie 216,69 zł i za zniszczony fotelik w kwocie 295,20 zł. W ocenie pełnomocnika, żądane przez powoda roszczenie nie może zostać uwzględnione, albowiem powód w żaden sposób nie udowodnił, że doznał uszczerbku na zdrowiu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 listopada 2018 r. M. K. podróżował wraz z małoletnią córką swoim pojazdem mechanicznym marki V. o nr rej. (...). Będąc w L. w pojazd M. K. uderzył Ł. M. kierujący pojazdem mechanicznym marki C. o nr rej. (...). W pojeździe marki V. uszkodzony został prawy przód. Ł. M. posiadał ubezpieczenie OC w (...) S.A. z siedzibą w W.. Ubezpieczyciel zakwalifikował uszkodzenia w samochodzie M. K. jako szkodę całkowitą i wypłacił należne odszkodowanie. Jednocześnie ubezpieczyciel wypłacił M. K. kwotę 216,69 zł za zniszczony telefon i kwotę 295,20 zł za zniszczony fotelik.

Dowód: bezsporne.

Bezpośrednio po wypadku M. K. nie skorzystał z pomocy służb medycznych przybyłych na miejsce kolizji, zrobił to następnego dnia kiedy udał się do (...) Centrum (...) w L., z uwagi na narastające bóle kręgosłupa. Na miejscu zalecono pacjentowi unieruchomienie odcinak szyjnego kręgosłupa poprzez stosowanie kołnierza szyjnego przez okres dwóch tygodni. W tym czasie M. K. korzystał z opieki poradni ortopedycznej. M. K. zastosował się do zaleceń i nosił kołnierz, lecz przez dziesięć dni. Następnie wrócił do pracy. Powodem powrotu do pracy była obawa przed jej utratą, z uwagi na młody staż pracy M. K. w zakładach górniczych.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 34;

historia choroby poradni ortopedycznej k. 35 – 36;

przesłuchanie powoda k. 169.

W wyniku zdarzenia z dnia 8 listopada 2018 r. u M. K. doszło do urazu zgięciowo – przeprostnego kręgosłupa szyjnego typu smagnięcie biczem. Uraz, którego doznał M. K. mógł w pierwszym miesiącu skutkować dolegliwościami bólowymi w rozmiarze 5-8 punktów w dziesięciopunktowej skali. Przez kolejne dwa miesiące dolegliwości bólowe powinny być mniejsze i kształtować się na poziomie 2 punktów wg powyższej skali. M. K. na skutek przebytego urazu może mieć ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu. Ponadto powód nie może wykonywać cięższej pracy fizycznej, nie może uprawiać sportów, w tym gry w piłkę nożną.

Dowód: zeznania świadek K. K. k. 121 verte;

zeznania świadek E. K. k. 121 verte;

opinia medyczna (...) sp. z o.o. w W. k. 139 – 143.

M. K. poniósł koszty leczenia w łącznej kwocie 455 zł (35 zł za kołnierz ortopedyczny, 420 zł za wizyty specjalistyczne z zakresu ortopedii). Ponadto uszkodzeniu uległ telefon marki S. (...) (uszkodzony wyświetlać) koszt naprawy to 300 zł, za ekspertyzę techniczną M. K. zapłacił 50 zł. Uszkodzeniu uległ też fotelik dziecięcy, samochodowy, którego koszt to 369 zł. M. K. zapłacił również kwotę 482,95 zł za parking swojego pojazdu i przygotowanie do oględzin i dodatkowo wydatkował kwotę 500 zł za wykonanie kosztorysu szkód.

Ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie za uszkodzony telefon i fotelik w łącznej kwocie 511,89 zł.

Dowód: faktura VAT (...) k. 14;

faktura VAT (...) k. 15;

ekspertyza techniczna z dnia 7 marca 2019 r. k. 18;

faktura nr (...) k. 19;

faktura VAT nr (...) k. 20;

faktura FV (...) k. 21;

faktura (...) k. 22;

pismo z dnia 5 lipca 2019 r. k. 65.

W piśmie z dnia 4 lutego 2019 r. pełnomocnik M. K. zgłosił u strony pozwanej żądanie zapłaty kwoty 6000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę, ból i cierpienie, a także zwrot kosztów leczenia oraz zwrot kosztów szkody rzeczowej.

W odpowiedzi, w dniu 23 maja 2019 r. strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania.

Dowód: pismo pełnomocnika z dnia 4 lutego 2019 r. k. 53;

pismo strony pozwanej z dnia 23 maja 2019 r. k. 61.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i w przeważającej części należało je uwzględnić.

W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt, że powód uczestniczył w kolizji drogowej z dnia 8 listopada 2018 r. Poza sporem było ponadto, że sprawcą zdarzenia był kierowca, który posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej.

Strona pozwana zakwestionowała jednakże swoją odpowiedzialność wynikającą
z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. W szczególności w ocenie strony pozwanej powód nie wykazał, ażeby odniósł obrażenia skutkujące rozstrojem zdrowia, czy też stanowiły uszczerbek na zdrowiu.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Na mocy art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2214) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną
w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Na mocy art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Stosownie do treści art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch w/w mechanicznego środka komunikacji, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W niniejszej sprawie, abstrahując od podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu, nie ulega wątpliwości, że to Ł. M., ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej, co do zasady ponosi odpowiedzialność cywilną wobec powoda za skutki zdarzenia z dnia 8 listopada 2018 r.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W doktrynie i w orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c., ma charakter kompensacyjny, co oznacza, że przyznana poszkodowanemu suma pieniężna nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, stanowiąc jednocześnie przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Suma ta powinna wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana wskutek popełnienia czynu niedozwolonego ( por. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369691; wyrok SN z dnia
28 września 2001 r., sygn. akt III CKN 427/00, Lex nr 52766; wyrok SN z dnia 3 lutego
2000 r., sygn. akt I CKN 969/98, Lex nr 50824).

Ustawodawca wprawdzie nie sprecyzował zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, wskazując jedynie, że suma pieniężna zasądzana z tego tytułu powinna być odpowiednia, jednakże nie budzi wątpliwości, że głównym kryterium wpływającym na wysokość tej sumy jest rozmiar doznanej krzywdy, bowiem świadczenie to ma rekompensować właśnie ową krzywdę przejawiającą się w cierpieniach fizycznych
i psychicznych. W judykaturze przyjmuje się, że ocena rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, tj. rodzaj naruszonego dobra, wiek poszkodowanego, postawę sprawcy, stopień cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury ( por. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369961; por. także wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 99/05, Lex nr 198509; wyrok SN
z dnia 27 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 282/03, Lex nr 183777).

Ustalając stan zdrowia powoda oraz wielkość jego cierpień, zarówno fizycznych, jak i psychicznych, Sąd oparł się na dowodach z dopuszczonej
w sprawie opinii biegłego ortopedy, dr n. med. A. S., na dowodach
z dokumentów w postaci dokumentacji medycznej z leczenia powoda oraz na dowodach
z zeznań świadków: K. K., E. K. i z przesłuchania powoda.

Na marginesie wskazać należy, że Sąd pominął dowód z opinii biegłego psychologa wobec jego cofnięcia na rozprawie przez pełnomocnika powoda.

Oceniając rozmiar krzywdy powoda, wskazać należy, że z przedłożonych przez powoda kart informacyjnych leczenia szpitalnego wynika, że bezpośrednio po zdarzeniu przez 10 dni przebywał na zwolnieniu lekarskim i nosił kołnierz ortopedyczny. Dodatkowo powód korzystał z opieki w poradni ortopedycznej.

Biegły z zakresu ortopedii po przebadaniu powoda oraz po zapoznaniu się
z przedłożoną przez niego dokumentacją lekarską w wydanej przez siebie opinii stwierdził, że wskutek zdarzenia z dnia 8 listopada 2018 r. powód doznał urazu zgięciowo – przeprostnego kręgosłupa szyjnego typu smagnięcie biczem. Uraz, którego doznał M. K. mógł w pierwszym miesiącu skutkować dolegliwościami bólowymi w rozmiarze 5-8 punktów w dziesięciopunktowej skali. Przez kolejne dwa miesiące dolegliwości bólowe powinny być mniejsze i kształtować się na poziomie 2 punktów wg powyższej skali.

Zdaniem Sądu opinia wydana przez biegłego z zakresu ortopedii, dr n. med. A. S. jest fachowa i zupełna, oparta o specjalistyczną wiedzę medyczną, dlatego też może stanowić pełnowartościowy materiał dowodowy.

W świetle powyższych okoliczności oczywistym dla Sądu jest, że w następstwie odniesionych w wyniku wypadku obrażeń ciała powód doznał krzywdy, na którą złożyły się zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Intensywność tych cierpień bezpośrednio po wypadku była znaczna.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że rozmiar krzywdy powoda uzasadnia ustalenie wysokości należnego zadośćuczynienia pieniężnego na kwotę
4000 zł. Kwota ta, zdaniem Sądu, uwzględnia zarówno rozmiar uszczerbku na zdrowiu powoda jak i długość oraz częstotliwość przebytego przez powoda procesu leczenia i rehabilitacji, w związku z czym stanowi dla powoda adekwatną rekompensatę za wszelkie cierpienia i ujemne przeżycia związane z przedmiotowym wypadkiem.

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za krzywdę, Sąd kierował się również ugruntowanym w orzecznictwie i w doktrynie stanowiskiem, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym i przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do deprecjacji tego dobra ( por. wyrok SN z dnia
21 września 2005 r., sygn. akt V CK 150/05, Lex nr 398563; wyrok SN z dnia 16 lipca
1997 r., sygn. akt II CKN 273/97, Lex nr 286781).

Ponadto Sąd miał na uwadze, że wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany, przy czym najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie ( por. wyrok SN
z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II CSK 78/08, Lex nr 420389).

Jednocześnie Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty: 455 zł, 207,11 zł, 982,95 zł z tytułu poniesionych przez powoda wydatków z tytułu leczenia – kwota 455 zł, różnicy w wypłaconym przez stronę pozwaną odszkodowaniu za uszkodzony telefon i fotelik – kwota 207,11 zł, a także poniesione wydatki przez powoda z tytułu parkingu pojazdu, kosztorysu – kwota 982,95 zł.

Dalej idące żądanie powoda jest w ocenie Sądu wygórowane i nieudowodnione, dlatego podlegało oddaleniu w punkcie II sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia
22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Zgodnie z treścią przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Ponadto na mocy art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym (dalej: UFG) i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej: PBUK), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Zgodnie z art. 455 k.c. roszczenie o zadośćuczynienie, jako roszczenie pieniężne, które pierwotnie ma charakter zobowiązania bezterminowego, przekształca się
w zobowiązanie terminowe w momencie skierowania przez wierzyciela (poszkodowanego) wezwania do dłużnika (osoby ponoszącej odpowiedzialność odszkodowawczą), aby ten spełnił świadczenie ( por. wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I CSK 433/06, Lex nr 274209). Termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń – po dokonaniu wezwania do zapłaty (zgłoszenia szkody) – określają natomiast przepisy art. 14 ust. 1 i 2 w/w ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK. Odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu należą się zatem od chwili upływu 30 dni od dnia zgłoszenia żądania ubezpieczycielowi, czemu nie stoi na przeszkodzie fakt, że wysokość świadczenia jest ostatecznie kształtowana przez sąd. Przewidziana w art. 445 § 1 k.c. możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego
w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Tym samym mimo tego, że sąd przy orzekaniu o zadośćuczynieniu ma pełną swobodę, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, ale deklaratywny ( por. wyrok SA w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014 r., I ACa 459/13, Lex nr 141609; wyrok SA w Łodzi z dnia 6 czerwca 2014 r., I ACa 1539/13, Lex nr 1477194; wyrok SN z dnia 7 listopada
2013 r., II PK 53/13, Lex nr 1418731).

W przedmiotowej sprawie powódka zgłosiła stronie pozwanej swoją szkodę osobową
w dniu 4 lutego 2019 r. Wobec tego strona pozwana miała ustawowy termin 30 dni na wypłacenie powodowi bezspornej kwoty świadczenia, czego jednakże nie uczyniła,
a powyższy termin upłynął jej bezskutecznie z dniem 4 marca 2019 r. Jako że powód dochodził zasądzenia odsetek od zadośćuczynienia pieniężnego od dnia 24 maja 2019 r. Sąd zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z żądaniem pozwu.

Zawarte w punkcie III sentencji wyroku rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 98 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.