Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2020 roku

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Alina Kordus-Krajewska

Ławnicy: Kamila Cudnik , Wiesław Kozłowski

Protokolant: st. sekr. sąd Beata Mytlewska

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2020 roku

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) Rondo (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o odszkodowanie

I  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...)z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lutego 2020r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia ,

II  W pozostałym zakresie powództwo co do odsetek oddala,

III  Wyrokowi w pkt. I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 3925 zł (trzy tysiące dziewięćset dwadzieścia pięć złotych) ,

IV  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

V  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 750 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony na mocy ustawy.

Sygn. akt IV P 33/20

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2020 r. J. K. wniósł pozew przeciwko (...) Rondo (...). z o.o. z siedzibą w W. o zasądzenie na jego rzecz kwoty (...) zł tytułem odszkodowania za naruszające przepisy prawa rozwiązanie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 stycznia 2020r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że J. K. był zatrudniony u M. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) M. S. od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 11 listopada 2019 r., a od dnia 12 listopada 2019 r. do dnia 8 stycznia 2020 r. w związku z przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę – (...) Rondo (...). z o.o. Od 27 kwietnia 2016 r. J. K. pracował na stanowisku kierownika stacji paliw, od dnia 29 września 2017 r. w oparciu o umowę o pracę na czas nieokreślony. Jego wynagrodzenie zasadnicze wynosiło 3925,00 zł brutto miesięcznie. W dniu 8 stycznia 2020 r. R. P. (1), dyrektor zarządzający, oświadczył powodowi, że zwalnia go z pracy. Kazał powodowi podpisać dokument rozwiązania umowy o pracę, jednakże powód odmówił. W związku z powyższym powodowi nie wydano dokumentu rozwiązania z nim umowy o pracę. W jego ocenie rozwiązanie to było wadliwe, gdyż do dnia dzisiejszego nie otrzymał dokumentu rozwiązania umowy i nie miał możliwości zapoznać się z przyczyną zwolnienia dyscyplinarnego, jak również zweryfikować, czy dokument został podpisany przez osobę uprawnioną do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana potwierdziła, że J. K. był jej pracownikiem, jednakże zaprzecza, że nie doręczyła powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp. Zdaniem strony pozwanej w dniu 8 stycznia 2020 r, powód został wezwany do R. P. (1) dyrektora zarządzającego i podczas tego spotkania, w towarzystwie świadka M. O., wręczono powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp. Powód jednakże zwrócił R. P. (1) otrzymane oświadczenie i odmówił potwierdzenia odbioru tego pisma. Strona pozwana wskazała również, że przyczyną rozwiązania umowy z powodem w tym trybie było powzięcie wiadomości w dniu 18 grudnia 2019 r. o tym, że powód samowolnie wydał dużą ilość towaru bez uzgodnienia tego z przełożonym. Powód sprzedał duże ilości paliwa i inne towary z odroczonym terminem płatności klientowi, który nie miał zawartej pozwanym stosownej umowy oraz bez uzyskania zgody prezesa zarządu M. S..

Sąd ustalił, co następuje:

Powód J. K. był zatrudniony u M. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 11 listopada 2019 r. Od dnia 12 listopada 2019 r. do dnia 8 stycznia zatrudniony był w (...) Rondo (...). z o.o. w związku przejściem części zakładu pracy na nowego pracodawcę. Od 1 lipca 2015 r. do 26 kwietnia 2016 r. J. K. zatrudniony był na stanowisku pracownik stacji paliw, natomiast od 27 kwietnia 2016 r. zajmował stanowisko kierownika stacji paliw. J. K. od dnia 29 września 2017 r. zatrudniony był na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Jego wynagrodzenie zasadnicze wynosiło 3.925 zł brutto.

okoliczność bezsporna.

Na stacji paliw na której pracował J. K., niektóre podmioty gospodarcze, dokonywały zakupów z odroczonym terminem płatności. Podmioty takie miały zawartą umowę z właścicielem stacji benzynowej, w oparciu o którą mogły dokonywać zakupów na stacji benzynowej na odroczony termin płatności. Dla takiej transakcji wystawiano dokument WZ kredytowy, który wkładano do założonej dla danego podmiotu teczki. Na koniec miesiąca, w oparciu o dokumenty WZ znajdujące się w teczce danego podmiotu wystawiano zbiorczą fakturę VAT z terminem płatności wynoszącym 14 dni lub dłuższym.

Dowód:

- zeznania powoda J. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 02:36:48-03:15:25,

- zeznania świadka E. B. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 00:08:45-00:40:35,

- zeznania świadka A. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 00:41:02-01:06:49,

- zeznania świadka A. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2019 r., 01:08:36-01:20:48,

J. K. założył również teczkę firmie PHU (...), która następnie działała jako PHU (...). Nastąpiło to po rozmowie z R. J., który wskazał, że jest znajomym jego szefa M. S. i będzie na rachunek A. G. (1) dokonywać zakupów paliwa. J. K. nie konsultował podjęcia takiej współpracy ze swoimi przełożonymi. J. K. nie dysponował listą podmiotów, które mają zawartą stosowną umowę i mogą na jej podstawie pobierać towar na odroczony termin płatności. Dysponował jedynie teczkami z nazwami tych podmiotów. (...) Rondo (...). z o.o. nie zawierała z PHU (...) żadnej umowy o współpracy.

Dowód:

- zeznania powoda J. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 02:36:48-03:15:25.

-zeznania świadka E. B. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r. od 00:08:05

--zeznania świadka A. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r. od 00:41:02

Lista podmiotów, które mają zawartą umowę o współpracy została sporządzona w okresie od stycznia do lutego 2020 r.

Dowód:

- zeznania świadka M. O. – protokół elektroniczny dnia 30 lipca 2020 r., 01:10:22-01:42:52.

R. J. wielokrotnie pobierał towar od lipca do września 2019 r. Na podstawie jego pobrań wystawiono zbiorcze faktury VAT nr (...) dnia 31 lipca 2019 r. na kwotę 3.072,55 zł z terminem płatności do 14 sierpnia 2019 r., nr (...) z dnia 19 sierpnia 2019 r. na kwotę 10 391,56 zł z terminem płatności do 2 września 2019 r., nr (...) z dnia 31 sierpnia 2019 r. na kwotę 21 101,18 zł z terminem płatności do 21 września 2019 r., nr (...) z dnia 30 września 2019 r. na kwotę 5 023,04 zł z terminem płatności do 21 października 2019 r. Należności z faktury nr (...) z dnia 31 lipca 2019 r. zostały zapłacone, z pozostałych faktur nie zostały uregulowane.

Dowód:

- FV nr (...) - k. 58-59,

- FV nr (...) – k. 55-57,

- FV nr (...) – k. 52-54,

- FV nr (...) – k. 50,

- dokumenty WZ-kredytowy –k. 51, 60-94,

- zeznania świadka R. P. (1) – protokół elektroniczny z dnia 30 lipca 2020 r., 00:18:35-01:09:31,

` - zeznania świadka B. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 01:21:37-01:49:40,

-zeznania świadka E. B. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r. od 00:08:05

--zeznania świadka A. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r. od 00:41:02

- przesłuchanie powoda J. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 02:36:48-03:15:25

-przesłuchanie prezesa pozwanej M. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r. od 01:51:49

W (...) Rondo (...). z o.o. przypadek przeterminowania faktur, dział księgowości zgłasza kierownikowi. Dział księgowy wysyła również mailowo powiadomienia o należnościach i zobowiązaniach kontrahentów do R. P. (1), dyrektora zarządzającego. Pracownicy księgowości poinformowali również dyrektora zarządzającego w październiku 2019 r. ( k.199) o kontrahencie tj. PHU (...), który nie płaci pomimo kierowanych wezwań do zapłaty. Dyrektor wskazał księgowości, że może skierować wezwania do zapłaty za potwierdzeniem odbioru a następnie przesłać dokumenty do kancelarii windykacyjnej. Zlecenie dla firmy windykacyjnej zostało przesłane w dniu 4 grudnia 2019 r. O podjętych działaniach dział księgowości poinformował dyrektora zarządzającego. Pismem z dnia 12 grudnia 2019 r. A. G. (1) poinformowała, że zaciągnięte zobowiązania w jej imieniu przez R. J. zostały dokonane bez jej zgody i wiedzy i wykraczały poza zakres pełnomocnictwa udzielonego pracownikowi.

Dowód:

- zeznania świadka B. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 01:21:37-01:49:40,

- potwierdzenie zlecenia dla firmy windykacyjnej z dnia 4 grudnia 2019 r. –k. 192,

-pismo A. G. (1) z dnia 12 grudnia 2019 r. –k. 193,

M. S. dowiedział się o zaistniałej sytuacji po nadejściu pisma z dnia 12 grudnia 2019 r. od A. G. (1) i zorganizował spotkanie z J. K. i R. P. (1) w dniu 18 grudnia 2019 r.

Dowód:

- zeznania świadka R. P. (1) – protokół elektroniczny z dnia 30 lipca 2020 r., 00:18:35-01:09:31,

- przesłuchanie powoda J. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 02:36:48-03:15:25

-przesłuchanie prezesa pozwanej M. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r. od 01:51:49

W dniu 8 stycznia 2020 r. J. K. został wezwany na spotkanie z R. P. (1), dyrektorem zarządzającym (...) Rondo (...). z o.o. Spotkanie odbyło się w obecności świadka M. O.. Podczas tego spotkania R. P. (1) poinformował J. K. o tym, że pracodawca rozwiązuje z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia, co ma związek z wydawaniem towaru firmie PHU (...) na odroczony termin płatności i wręczył J. K. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę na czas nieokreślony bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na samowolnym wydaniu dużej ilości towaru bez uzgodnienia z przełożonym. W piśmie zawierającym oświadczenie zawarto pouczenie o sposobie i terminie wniesienia odwołania do sądu pracy. R. P. (1) jest osobą uprawnioną do reprezentowania (...) Rondo (...). z o.o. w sprawach z zakresu prawa pracy.

Dowód:

- zeznania świadka R. P. (1) – protokół elektroniczny z dnia 30 lipca 2020 r., 00:18:35-01:09:31,

- zeznania świadka M. O. – protokół elektroniczny dnia 30 lipca 2020 r., 01:10:22-01:42:52.

-przesłuchanie prezesa pozwanej M. S. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r. od 01:51:49

R. P. (1) zastrzegł, że wyda J. K. pismo zawierające oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę, po podpisaniu pisma. Do tego czasu może się z nim zapoznać w biurze. J. K. odmówił pisemnego potwierdzenia odbioru pisma i odłożył je na biurku.

Dowód:

- zeznania świadka R. P. (1) – protokół elektroniczny z dnia 30 lipca 2020 r., 00:18:35-01:09:31,

- przesłuchanie powoda J. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 02:36:48-03:15:25.

Z odbytego spotkania sporządzono notatkę służbową, podpisaną przez R. P. (1) i M. O..

Dowód:

- notatka służbowa z dnia 8 stycznia 2020 r. –k. 49,

- zeznania świadka R. P. (1) – protokół elektroniczny z dnia 30 lipca 2020 r., 00:18:35-01:09:31,

- zeznania świadka M. O. – protokół elektroniczny dnia 30 lipca 2020 r., 01:10:22-01:42:52,

- przesłuchanie powoda J. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 02:36:48-03:15:25.

W dniu 9 stycznia 2020 r. pracodawca wydał J. K. świadectwo pracy.

okoliczność bezsporna.

J. K. był w kolejnych dniach po rozwiązaniu z nim umowy o pracę u dyrektora R. P. (1) aby wydano mu pismo z oświadczeniem o rozwiązaniu umowy o pracę. Pismo nie zostało mu wydane.

Dowód:

- zeznania świadka R. P. (1) – protokół elektroniczny z dnia 30 lipca 2020 r., 00:18:35-01:09:31,

- przesłuchanie powoda J. K. – protokół elektroniczny z dnia 22 września 2020 r., 02:36:48-03:15:25.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o fakty bezsporne, a także o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Autentyczność dokumentów nie była kwestionowana przez strony , sąd także nie miał podstaw do ich podważenia.

Przesłuchanie stron i zeznania świadków Sąd uznał za wiarygodne w zakresie jakim były wzajemnie niesprzeczne , w jakim logicznie oraz spójnie przedstawiały istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności.

Istota w niniejszej sprawie sprowadzała się do oceny zaistniałych faktów przez pryzmat przepisów prawa. Ta ocena, zdaniem Sądu prowadzi do wniosku, że rozwiązanie umowy o pracę z J. K. bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 kpt 1 kp zostało dokonane z naruszeniem prawa tj. art. 52 § 2 kp z uwagi na upływ 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy, a także art. 30 § 3 kp, gdyż w ocenie Sądu nie zostało dokonane na piśmie.

Zgodnie z art. 52 § 1 kp Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie: 1) ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych; 2) popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem; 3) zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. Natomiast w myśl § 2 przywołanego przepisu rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Przy ocenie zwolnienia dyscyplinarnego ustawodawca nie sprecyzował w kodeksie pracy pojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych, to jednak przy ustaleniu ciężkości ich naruszenia winien być brany pod uwagę stopień winy pracownika, intensywność i jej nasilenie (umyślność lub rażące niedbalstwo – wyrok Sądu Najwyższego z 21 lipca 1999 r. I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000/20/746, intencje pracownika, pobudki jego działania – to elementy podmiotowe. Sąd Najwyższy przyjął, że czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, natomiast winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy jego stosunek psychiczny co do czynu (stanowiącego działanie lub zaniechanie) jest świadomy, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ów skutek się godzi. W konsekwencji o zakwalifikowaniu działania lub zaniechania pracownika jako odpowiadającego art. 52 §1 pkt 1 k.p. nie decyduje wysokość szkody majątkowej (chociaż w pewnych sytuacjach nie jest ona bez znaczenia), lecz okoliczność, że postępowanie pracownika przedmiotowo bezprawne i podmiotowo zawinione – stanowi zagrożenie interesów pracodawcy (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 20 maja 1998 r. I PKN 135/98 , OSNAPiUS 1999/11/361; por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 kwietnia 1999 r. I PKN 12/99, OSNAPiUS 2000/12/467, wcześniej wyrok z 23 września 1997 r. I PKN 274/97, OSNAPiUS 1998/13/396). Nie bez znaczenia przy ocenie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych jest cel, do którego zmierza pracownik swoim działaniem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 1 grudnia 1998 r. I PKN 329/98 OSNAPiUS 2000/2/49), towarzyszące temu inne okoliczności, zwłaszcza stan świadomości i woli pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z 1 października 1997 r. I PKN 3000/97, OSNAPiUS 1998/14/424). Tylko naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadnia stosowanie art. 52 §1 pkt 1 k.p. Ustawodawca zwrotem „podstawowy obowiązek pracowniczy” posługuje się jedynie w art. 211 k.p. Nie oznacza to jednak by wskazany obowiązek – jako jedyny – wyczerpywał znamiona podstawowości. Za podstawowe również należy uznać obowiązki wymienione w art. 100 §2 k.p., wynikające z układów zbiorowych pracy, jak również i tego które zgodnie z art. 104 k.p. art. 104 ¹ §1 k.p. określone są w regulaminie pracy. Ustalenie zakresu podstawowych obowiązków pracownika jest warunkiem prawidłowej oceny, czy naruszenie tych obowiązków było przyczyną uzasadniającą rozwiązanie przez pracodawcę stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 §1 pkt. 1 k.p. (wyrok Sądu Najwyższego z 28 października 1998 r. I PKN 400/98 OSNAPiUS 1999/23/752).

W toku niniejszego postępowania Sąd ustalił, że procedury na które się powoływał pozwany nie funkcjonowały jednak w taki sposób jak strona pozwana to zaprezentowała. Przede wszystkim do końca 2019 r. nie istniała lista podmiotów, z którymi zawarta jest umowa i które mogą nabywać towary z odroczonym terminem płatności. Lista ta, jak zeznała świadek M. O. powstała dopiero na początku 2020 r. Powód nie poznał zasad współpracy w zakresie jaki przedstawiła to strona pozwana. Umowy o współpracy były uprzednio jak zeznała świadek K. sporządzane przez pracownika E. P., lecz ta osoba od kilka lat już nie pracuje dla pozwanego.

Jednakże brak takowej listy nie świadczy, że zachowanie powoda było prawidłowe w zakresie warunków współpracy z R. J. . Trzeba zaznaczyć, że udzielenie osobie, która dotychczas dokonała jedynie kilku transakcji gotówką na stacji paliw, zgody na pobieranie towaru i to w znacznych ilościach i rozliczenie transakcji na koniec miesiąca na podstawie faktury z odroczonym terminem płatności na podstawie tylko zapewnień tej osoby, o znajomości z właścicielem stacji benzynowej nie jest działaniem prawidłowym z punktu widzenia zasady dbałości o dobro pracodawcy. Powód działał w dobrej wierze ale w żaden sposób nie zweryfikował tej informacji, nie skonsultował tej sytuacji z przełożonymi. Ponadto powód nie zweryfikował, czy R. J. jest osobą upoważnioną do zaciągania zobowiązań w imieniu A. G. (1), co bez względu na przeświadczenie o praktyce udzielania odroczonych terminów płatności, powinien bezwzględnie uczynić. Było to naruszenie , które można było na pewno rozważyć jako podstawę wypowiedzenia umowy o pracę,

Dokonanie oceny zasadności rozwiązania umowy bez wypowiedzenia stało się zbędne wobec naruszenia formalnych zasad rozwiązania umowy o pracę.

Dla kwestii oceny zgodności z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, znaczenie ma zachowanie wymogów formalnych z art. 30 kp, jak również zachowanie terminu wskazanego w art. 52 § 2 kp. Bezspornym w niniejszej sprawie jest fakt, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy z J. K. zostało skutecznie złożone w dniu 8 stycznia 2020 r., jednakże nastąpiło to z przekroczeniem terminu miesięcznego, gdyż wbrew twierdzeniom strony pozwanej, nie można przyjąć daty 18 grudnia 2020 r. tj. uzyskania informacji przez prezesa zarządu M. S. o braku zapłaty przez A. G. (1) faktur za towar pobrany przez R. J., jako terminu dowiedzenia się przez pracodawcę o okoliczności, która została wskazana jako przyczyna takiego rozwiązania. W orzecznictwie podnosi się, że termin z art. 52 § 2 k.p. rozpoczyna biec od "uzyskania wiadomości przez pracodawcę", a przedmiotem informacji są okoliczności uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę. Rozpoczęcie biegu terminu dyktowane jest relacją zachodzącą między zakresem wiedzy pracodawcy a przesłankami uzasadniającymi zakończenie zatrudnienia. Oznacza to, że termin zacznie biec od momentu, gdy obiektywnie mierząc stan wtajemniczenia zatrudniającego wskazywał na ziszczenie się warunków zawartych w zwrocie "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych". Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę z J. K. wskazano samoistne wydanie dużej ilości towaru bez uzgodnienia z przełożonym ( k.48) . Termin z art. 52 § 2 kp zaczyna swój bieg w niniejszej sprawie od chwili powzięcia informacji o wydaniu towaru przez J. K. z odroczonym terminem płatności, podmiotowi, który nie ma zawartej umowy lub wobec którego przełożony nie wyraził zgody. Należało ustalić kiedy w tym zakresie wiedzę powziął pracodawca. Oznacza to także , że w przypadku jednostek organizacyjnych czy osób prawnych wiadomość musi dotrzeć do osoby albo organu zarządzającego lub do innej osoby wyznaczonej do dokonywania czynności w sprawach z zakresu prawa pracy - art. 3 ¹ § 1 kp Jak zostało ustalone w niniejszej sprawie, dyrektor zarządzający R. P. (1) ma stosowne pełnomocnictwa do podejmowania czynności z zakresu prawa pracy w stosunku do pracowników (...) Rondo (...). z o.o. i ustalono w oparciu o zeznania świadka B. K. ( k.199) , że miał on już w październiku 2019 r. informację o wydaniu towaru z odroczonym terminem płatności PHU (...), która nie miała zawartej umowy dot. współpracy, jak również, że należności za pobrany towar nie zostały zapłacone. Bez znaczenia pozostaje okoliczność, że dyrektor zarządzający nie poinformował o tym prezesa zarządu albo ,że prezes nie otworzył i nie przeczytał w tym zakresie maili. Nieprawidłowości w zakresie przepływu informacji nie mogą obciążać pracownika w tym znaczeniu, iż rozpoczęcie biegu terminu z art. 52 § 2 kp będzie przesunięte na jego niekorzyść. Tak jak pracodawca musi przeprowadzić sprawnie i niezwłocznie postępowanie wyjaśniające co do podstaw rozwiązania umowy o pracę, tak samo musi zorganizować przepływ informacji co do tych okoliczności w ramach organów i osób upoważnionych do reprezentacji pracodawcy w sprawach z zakresu prawa pracy. Skoro R. P. (1) uzyskał informację o niezapłaconych fakturach już w październiku 2019 r., to przyjmując nawet najkorzystniejszy dzień tj. ostatni tego miesiąca to termin miesięczny z art. 52 § 2 kp upływa w dniu 30 listopada 2019 r. W związku z powyższym rozwiązanie z J. K. umowy o pracę bez wypowiedzenia w dniu 8 stycznia 2020 r. nastąpiło z naruszeniem art. 52 § 2 kp.

Trzeba zwrócić uwagę ,że wbrew podkreślaniu w toku procesu ,że wydanie towaru przez J. K. z odroczonym terminem płatności, podmiotowi, który nie ma zawartej umowy lub wobec którego przełożony nie wyraził zgody było tak istotne to naprawdę działania przełożonych zostały podjęte dopiero , gdy dowiedzieli się o oświadczeniu A. G. zaciągnięte zobowiązania w jej imieniu przez R. J. zostały dokonane bez jej zgody i wiedzy i wykraczały poza zakres pełnomocnictwa udzielonego pracownikowi.

Dodatkowo w sprawie w ocenie Sądu, rozwiązanie umowy o pracę z J. K. nastąpiło również z naruszeniem art. 30 § 2 kp zgodnie z którym oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. W rozpoznawanej sprawie R. P. (1) wskazał, że oświadczenie było sporządzone na piśmie, pismo to zostało powodowi wręczone, jednakże nie pozwolono mu go zabrać bez pisemnego potwierdzenia odbioru pisma. Mógł się jedynie z nim zapoznać. Zgodnie z art. 61 § 1 zd. 1 kc w zw. z art. 300 kp oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. W doktrynie i orzecznictwie wskazuje się jednak, że przepis ten należy interpretować tak, że jeżeli ustawa przewiduje dla oświadczenia woli wymóg formy pisemnej, to, osoba składająca takie oświadczenie woli innej osobie musi nie tylko złożyć je w należytej formie, ale i doręczyć oryginał pisma adresatowi. Nie wystarczy więc np. zawiadomienie telefoniczne, że oświadczenie woli zostało złożone w przewidzianej formie i że dokument znajduje się do wglądu w określonym miejscu; nie wystarczy nawet okazanie dokumentu. Sąd Najwyższy motywuje to stanowisko potrzebą ochrony interesów adresata oświadczenia woli, który od razu powinien mieć pewność, czy i jakiej treści oświadczenie woli zostało złożone oraz powinien móc dysponować dokumentem obejmującym treść tego oświadczenia woli (zob. Z. Radwański (red.) System Prawa Prywatnego t. 2, wyd. 3, 2019 r., s. 374-375; J. Gudowski (red.) Kodeks cywilny. Część ogólna. Komentarz do wybranych przepisów, 2018 r.; K. Pietrzykowski (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, 2020 r.). W niniejszej sprawie J. K., jedynie okazano oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę i udostępniono do wglądu pismo je zawierające. Jednakże nie doręczono mu tego pisma tj. nie wydano mu go, tak aby mógł zabrać je ze sobą. Sąd powyższe ustalił przede wszystkim w oparciu o zeznania świadka R. P., który zeznał ,że przekazał dokument rozwiązania umowy i powiedział ,że powód może siedzieć ile chce ale mu nie wyda dokumentu na zewnątrz. ( k.181-181v) Nie przekonuje sądu dalsza wypowiedź, która była sprzeczna z poprzednią i następnymi wypowiedziami świadka ,że powód chciał wziąć dwa dokumenty, gdyż został przekazany mu jeden dokument. Z szeregu wypowiedzi świadka wynikało ,że pracownik albo się zgadza i podpisuje i dostaje dokument albo się nie zgadza i dokument nie wychodzi na zewnątrz ( k.191v) . Powód zeznał ,że nie pamięta dokładnie tego zdarzenia . na pierwszej rozprawie wyjaśnił ,że powiedział ,że nie podpisze, co sugeruje ,że o taki podpis był proszony( k.185).

Należy wyjaśnić ,że żaden przepis prawa nie pozwala pracodawcy uzależnić wydanie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w formie pisemnej od konieczności potwierdzenia tego faktu przez pracownika. Tym samym takie uzależnienie, które w konsekwencji doprowadziło do odmowy wydania powodowi pisma z oświadczeniem o rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia należy poczytywać, że oświadczenie woli nie zostało złożone powodowi w formie pisemnej a tym samym doszło do naruszenia art. 30 § 3 kp.

W związku z powyższym na podstawie art. 58 kp Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego (...) Rondo (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powoda J. K. kwotę (...) zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 lutego 2020 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za naruszające przepisy prawa rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, natomiast w punkcie II oddalił powództwo w pozostałym zakresie tj. w zakresie odsetek za dzień od 8 stycznia 2020 r. do 6 lutego 2020 r. Roszczenie o odszkodowanie jest roszczeniem bezterminowym i zastosowanie znajduje art. 455 kc. Strona powodowa nie wzywała wcześniej pozwanego do zapłaty, dlatego ustawowe odsetki od odszkodowania przysługującego pracownikowi z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia należą się dopiero od dnia następującego po doręczeniu pracodawcy odpisu pozwu zawierającego żądanie zapłaty tego odszkodowania. W niniejszej sprawie pozwany odebrał pozew w dniu 6 lutego 2020 r., dlatego odsetki należą się od dnia 7 lutego 2020 r.

W punkcie III sentencji wyroku Sąd nadał wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.925,00 zł na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.

W punkcie IV wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z uwagi na fakt, że pozwany proces przegrał i w myśl art. 98 § 3 kpc zobowiązany jest zwrócić powodowi koszty reprezentującego go w sprawie adwokata. Wysokość wynagrodzenia Sąd ustalił w oparciu o § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie mając na uwadze stanowisko wyrażone w uchwale 7 sędziów SN z dnia 24 lutego 2011 r. PZP 6/10.

W punkcie V sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 750 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powód był z mocy prawa zwolniony zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Wysokość opłaty Sąd ustalił na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.