Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2021 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa J. R.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda J. R. kwotę 6240,00 (sześć tysięcy dwieście czterdzieści 00/100) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17.10.2017 r. do dnia zapłaty.

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),00 (dwa tysiące dwieście siedemnaście 00/100) zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

4.  Tytułem zwrotu poniesionych kosztów opinii biegłego nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Giżycku) od powoda kwotę 913,97 (dziewięćset trzynaście 97/100) zł i od pozwanego kwotę 1370,94 (jeden tysiąc trzysta siedemdziesiąt 94/100) zł.

SSR Marek Makowczenko

Sygn. akt I C 695/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 marca 2019 r. r. powód J. R. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 10.920 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 października 2017 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że na skutek kolizji drogowej uszkodzony został jego pojazd marki S. o nr rej. (...). Sprawca wypadku, kierujący pojazdem O. o nr rej (...) miał zawartą polisę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ze stroną pozwaną. Pozwany odmówił powodowi wypłaty należnego mu odszkodowania wskazując, że sprawcą szkody nie jest kierujący pojazdem O. . Następnie wypłacił kwotę 4.680 zł wskazując, że powód w 70 % przyczynił się do zdarzenia.

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował roszczenie co do zasady i podniósł, że powód nie ustępując pierwszeństwa pojazdowi jadącemu drogą główną przyczynił się do zdarzenia w 70 %.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 18 września 2017 r. M. P. (1) poruszał się pojazdem marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na trasie G. – O.. Warunki drogowe nie były dobre, padał deszcz, wiał silny wiatr, na jezdni zalegały liście. Około godziny 12:20 za miejscowością R. na prostym odcinku drogi zbliżając się do oznakowanego skrzyżowania z drogą podporządkowaną prowadzącą do miejscowości N. pojazd marki V. (...) pomimo podwójnie ciągłej linii podjął manewr wyprzedzania samochodu ciężarowego z naczepą. Manewr ten rozpoczął także jadący za nim M. P. (1). W tym samym czasie od strony miejscowości N. na skrzyżowanie z opisaną drogą wjechał powód samochodem marki S. (...) numer rejestracyjny (...). Po przejechaniu samochodu V. (...) powód wykonał manewr skrętu w prawo w kierunku miejscowości R.. Widząc pojazd powoda M. P. (1) rozpoczął hamowanie swojego pojazdu. Pomimo tego doszło do zderzenia. Samochód O. uderzył w prawy przedni narożnik samochodu S.. Na miejsce przybyła wezwana przez M. P. (1) policja oraz karetka pogotowia. Powód został odwieziony do Szpitala w M.. M. P. (1) został ukarany mandatem za nieprawidłowe wyprzedzanie. W pojeździe powoda uszkodzony był pas przedni, pokrywa silnika, reflektor prawy, prawy przedni błotnik i wystrzelone były poduszki powietrzne. W samochodzie O. natomiast uszkodzony był pas przedni, reflektory, pokrywa silnika, przednie błotniki i wystrzelone były poduszki.

(dowód: opinia biegłego sądowego R. S.- k. 128 - 139, opinia uzupełniająca - k. 169 – 187, 208 - 214, zeznania świadka M. P.- k. 113 – 113v, przesłuchanie powoda k. 113v, notatka- k.- 5, dokumentacja ubezpieczyciela k. 6 – 24, 79 – 89, zdjęcia k. 31 – 59, karta zdarzenia k. 118 - 119 )

Kierowca pojazdu marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ubezpieczony był w dacie zdarzenia w zakresie OC w pozwanym Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

(dowód: bezsporne, korespondencja stron –k. 25 - 30)

Szkoda w pojedzie powoda została zgłoszona pozwanemu, który w dniu 12 października 2017r. uznał szkodę w pojeździe powoda jako całkowitą. Wyliczył wartość pojazdu na kwotę 16.700 zł. Wartość uszkodzonego auta na kwotę 1.100 zł i wartość szkody na kwotę 15.600 zł. W dniu 16 października 2017 roku natomiast pozwany odmówił wypłaty odszkodowania za uszkodzony pojazd powoda w ramach ubezpieczenia OC pojazdu O. wskazując, że nie udowodniono, iż to kierujący tym pojazdem ponosi winę za przedmiotowe zdarzenie. Powód włączając się do ruchu obowiązany był zachować szczególną ostrożność. Ostatecznie w wyniku reklamacji powoda pozwany wypłacił kwotę 4.680 zł ustalając przyczynienie się do zdarzenia powoda na poziomie 70%.

(dowód: pismo pozwanego –k. 21 - 22, 23 – 24, 25 – 26, 29 – 30, pismo powoda k. 27 - 28 )

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego R. S. oraz przedłożonych do akt sprawy dokumentów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości, a także zeznań świadka M. P. (1) i zeznań powoda. W ocenie Sądu sporządzona przez biegłego opinia została wykonana w sposób rzetelny oraz pełny. Biegły w sposób wszechstronny i logiczny wykazuje i uzasadnia swoje stanowisko opierając się na analizie całego materiału dowodowego. Ponadto wyczerpująco odpowiada na pytania stron. Biegły obszernie omawia mechanizm zdarzenia. W tych okolicznościach opinia była podzielona przez Sąd i stanowiła podstawę dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Stosownie do art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, może to być zatem odpowiedzialność oparta na zasadzie winy lub ryzyka. Dla powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń decydujące jest zatem przypisanie ubezpieczonemu cywilnoprawnego obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej osobie trzeciej. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wyznaczona jest zatem, zarówno co do zasady, jak i granic odpowiedzialnością ubezpieczonego.

W konsekwencji poszkodowany dochodząc roszczeń od zakładu ubezpieczeń musi przede wszystkim wykazać przesłanki odpowiedzialności samego sprawcy szkody, bez których istnienia w ogóle nie powstaje odpowiedzialność ubezpieczyciela.

Niniejsza sprawa dotyczy umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do których oprócz przepisów kodeksu cywilnego stosuje się także regulację zawartą w ustawie z dnia 23 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stosownie zaś do art. 34 ust. 1 powołanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem m. in. zniszczenia lub uszkodzeni mienia. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela jest uzależniony od granic odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego tj. posiadacza lub kierującego pojazdem, za którego to ubezpieczyciel obowiązany jest naprawić szkodę.

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi on odpowiedzialności. Posiadacz mechanicznego środka komunikacji ponosi więc odpowiedzialność za wyrządzone w związku z ruchem tego pojazdu szkody na zasadzie ryzyka. Jest to zaostrzony model odpowiedzialności, opierający się na założeniu, że ten, kto posługuje się niebezpiecznymi dla otoczenia urządzeniami, powinien ponosić odpowiedzialność za szkody stąd wynikłe dla innych osób, chociażby sam nie ponosił winy.

Jednakże zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w sytuacji zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, odpowiedzialność ustala się według zasad ogólnych, czyli na podstawie art. 415 k.c. Jest to odpowiedzialność oparta na zasadzie winy i przesłanki tej odpowiedzialności są uregulowane w art. 415 k.c. Koniecznym jest wykazanie bezprawnego i zawinionego działania dłużnika. Ponadto przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 415 k.c. jest istnienie związku przyczynowego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. między zawinionym zachowaniem danej osoby a wyrządzoną szkodą. Zgodnie z treścią powołanego przepisu zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wreszcie do powstania odpowiedzialności konieczne jest powstanie szkody.

W realiach niniejszej sprawy z przedstawionego i omówionego materiału dowodowego wynika, że zdarzenie miało miejsce w porze dziennej, przy padającym deszczu i mokrej nawierzchni. Na prostym odcinku drogi, na oznakowanym skrzyżowaniu przy ograniczeniu prędkości do 50 km/ha kierujący pojazdem marki O. M. P. (1) rozpoczął manewr wyprzedzania pojazdu ciężarowego z naczepą. Jego zachowanie nie było zgodne z zasadami techniki i taktyki prowadzenie pojazdów. Nie zachował należytej ostrożności i bez właściwego upewnienia się podjął oraz kontynuował manewr wyprzedzania na oznakowanym skrzyżowaniu, przekraczając linię podwójną ciągłą i zjeżdżając na lewy pas.

Przede wszystkim należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust 1 Prawa o ruchu drogowym wszyscy uczestnicy ruchu drogowego obowiązani są zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

Nie ma wątpliwości, że opisane działanie M. P. (1) naruszyło przepisy Prawa o ruchu drogowym związane z wyprzedzaniem (art. 24 ust 1 oraz ust 7). Art. 24 ust 7 pkt 3 wręcz zabrania wyprzedzania na skrzyżowaniu. Nadto kierowca ten naruszył art. 25 ust 1 zgodnie z którym zbliżający się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność. Przepis tego artykułu naruszył jednak także powód, który wyjeżdżając z drogi podporządkowanej na tym samym skrzyżowaniu, był obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo.

W wyniku wjazdu powoda z drogi podporządkowanej na drogę główną doszło do zderzenia z pojazdem kierowanym przez M. P. (1). Nie ma wątpliwości, że kierowcy obu pojazdów przyczynili się swoją jazdą do zdarzenia. Wskazane wyżej błędy w technice i taktyce prowadzenie pojazdów oraz naruszone przepisy Prawa o ruchu drogowym pozwalają ustalić, że powód przyczynił się do zdarzenia w 30 % zaś w 70 % przyczynił się M. P. (1). Podobnie stopień przyczynienia się ocenił biegły.

W tych okolicznościach skoro bezsporna wartość szkody jak wskazano wyżej wynosiła kwotę 15.600 zł to uwzględniając stopień przyczynienia się pozwanego oraz już wypłaconą kwotę ( 4.680 zł ) należało powodowi zasądzić 6.240 zł.

W pozostałym zakresie roszczenie jako niezasadne należało oddalić.

Odnośnie odsetek ustawowych za opóźnienie orzeczono zgodnie z pozwem od dnia 17 października 2017r. z uwagi, ze po decyzji z dnia 16 października 2017r. co do odszkodowania pozwany pozostawał w zwłoce.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na mając na uwadze charakter sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 i art. 100 k.p.ci. Pozwany jako strona co do zasady przegrywająca sprawę obowiązany był zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) w zakresie zasądzonego roszczenia.

O kosztach poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005r. w zw. z art. 100 k.p.c., o czym orzeczono jak w pkt 4 sentencji. Na wydatkowaną łącznie z budżetu Skarbu Państwa kwotę składała się suma 2.284,91 zł. Mając na uwadze, że powód wygrał w 60% zaś pozwany w 40% suma ta został rozdzielona.

SSR Marek Makowczenko