Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 97/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

8 lutego 2021r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Gabriela Krakowiak

po rozpoznaniu na rozprawie 5 listopada 2020r., 12 grudnia 2020r., 8 lutego 2021r.

s p r a w y: P. D. (1)

syna J. i J. zd. J.

ur. (...) w Ż.

oskarżonego o to, że:

w dniu 06 października 2019 roku w J. woj. (...), na ul. (...), przed klubem (...), dokonał umyślnego naruszenia czynności narządów ciała G. W. w ten sposób, że uderzył go kilkanaście razy ręka w głowę w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania ściany przyśrodkowej lewego oczodołu oraz odmy tkanek miękkich twarzoczaszki i szyi po stronie lewej naruszać tym samym czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu

tj. o czyn z art. 157 § 1 k.k.;

I.  ustala, że oskarżony P. D. (1) dopuścił się czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. występku z art. 157 § 1 k.k. i przy przyjęciu, iż stopień społecznej szkodliwości tego czynu był znikomy na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. umarza postępowanie karne;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. ustala iż, koszty procesu, z wyjątkiem należności z tytułu udziału adw. M. A. w charakterze pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, ponosi Skarb Państwa;

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 97/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3 – 8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione.

Dowód

Numer karty

1.1.1.

P. D. (1)

art. 157 § 1 k.k.

P. D. (1) wraz z żoną A. D. 5 października 2019r. przyjechał do J. na dwudniowy wypoczynek. Małżonkowie postanowili udać się do klubu (...) znajdującego się w J. przy ul. (...) na imprezę taneczną „winylowe lata 90-te”. W pod koniec zabawy A. D. została poproszona do tańca przez G. W., który był na tej samej imprezie pierwotnie z żoną a następnie ze znajomymi. W takcie tańca G. W. chwycił A. D. za pośladki. Ta sprzeciwiła się takiemu jego zachowaniu. Następnie, po godzinie 3.00, już 6 października 2019r., małżonkowie zaczęli szykować się do wyjścia z imprezy chcąc udać się do hotelu, w którym wynajęli pokój. Zanim opuścili salę taneczną P. D. (1), zwrócił G. W. uwagę na niestosowność jego zachowania wobec żony. To wywołało irytację G. W.. Następnie gdy P. D. (1) wraz żoną przeszli do holu – znajdującego się przed salą taneczną – w którym ubrali się w kurtki podszedł do niego G. W. i okazywał wobec P. D. (1) swoją agresję używając wobec niego słów obraźliwych. Obaj mężczyźni chwilę zaczęli się szarpać. A. D. wyszła z budynku. Następnie P. D. (1) odepchnął G. W. po czym także wyszedł w budynku na ulicę. Za nimi wyszedł G. W.. Zaczął ponownie wyzywać P. D. (1) słowami obraźliwymi jednoznacznie dążąc do konfrontacji. P. D. (1) widząc że G. W. zamachnął się na niego by go uderzyć pierwszy zadał uderzenie. Następnie między mężczyznami doszło do licznej wymiany ciosów. Starcie było dynamiczne, trwało kilkadziesiąt sekund. A. D. wróciła do walczących mężczyzn i powiedziała żeby walczący przestali. Wówczas P. D. (1) odwrócił się i wraz z żoną poszli w kierunku hotelu (...) w J. – gdzie mieli wynajęty pokój. G. W. dalej prowokował P. D. (1) do dalszej bójki wypowiadając do niego słowa „cioto, pedale wracaj.”

Wyjaśnienia oskarżonego

Zeznania A. D.

Częściowo zeznania G. W.

nagrania z monitoringu

protokół odtworzenia nagrania

k.43-44, 77-78;

46, 78-79, 86-87;

k.3, 83,

86-87;

k.37;

k.34-35.

1.1.2.

P. D. (1)

art. 157 § 1 k.k.

W wyniku uderzeń zadanych przez G. W. P. D. (2) ten stracił zęba – jedynkę.

Wyjaśnienia oskarżonego

Zeznania A. D.

k.43-44, 77-78;

46, 78-79, 86-87.

1.1.3.

P. D. (1)

art. 157 § 1 k.k.

W wyniku uderzeń zadanych przez P. D. (1) G. W. ten doznał obrażeń ciała w postaci złamania ściany przyśrodkowej lewego oczodołu oraz odmy tkanek miękkich twarzoczaszki i szyi po stronie lewej naruszając tym czynności narządów jego ciała na okres powyżej dni siedmiu.

Opinia sądowo - lekarska

k.14.

1.1.4.

P. D. (1)

art. 157 § 1 k.k.

P. D. (1) nie był uprzednio karany sądownie za przestępstwa.

Dane o karalności

k.48.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione.

Dowód

Numer karty

1.2.1.

P. D. (1)

art. 157 § 1 k.k.

G. W. nie chwytał A. D. za pośladki a jej mąż P. D. (1) nie miał o to do niego pretensji. G. W. nie wdawał się w utarczki słowne i nie szarpał się z P. D. (1) w holu klubu (...). G. W. nie zadawał ciosów P. D. (1) lecz został zaatakowany bez powodu przez nieznane mu osoby gdy czytał wiadomości na telefonie komórkowym stojąc na zewnątrz budynku w którym znajduje klub (...) tak że nawet nie widział osoby, która go uderzyła.

zeznania G. W.

k.3, 83,

86-87.

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

L.p. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.1.1., 2.1.2.

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne w całości. Opisał on okoliczności w jakich doszło do zdarzenia a także okoliczności poprzedzające to zajście w sposób spontaniczny i szczery. Na wiarygodność jego wyjaśnień wskazuje nadto fakt, iż korespondowały nie tylko z wiarygodnymi zeznaniami jego żony A. D. ale także z obrazem z zapisu monitoringu znajdującego się zarówno wewnątrz budynku w którym znajduje się klub (...) jak i z zapisem monitoringu rejestrującego obraz przed tym budynkiem. Nałożenie na siebie tych obrazów wskazuje, iż zajście rozpoczęło się jeszcze wewnątrz budynku – w holu, gdzie G. W. podszedł do wychodzących P. D. (1) i A. D. po czym miedzy nim a oskarżonym poszło do spięcia. Następnie A. D. wyszła z budynku, za nią wyszedł jej mąż – oskarżony, który odepchnął od drzwi wyjściowych podążającego za nimi G. W., który nie zrażony tym wyszedł za nimi z budynku. Następnie na kamerze z monitoringu obejmującego obraz na zewnątrz widać, iż przed budynkiem miedzy oskarżonym a pokrzywdzonym doszło do wzajemnej wymiany ciosów, które ustały gdy A. D., która pierwotnie odeszła w kierunku hotelu wróciła w pobliże wejścia do budynku, przy którym walczyli napastnicy. Następnie gdy P. D. (1) wraz z żoną oddalali się w kierunku hotelu (...) zrobił kilka kroków w ich kierunku a po chwili wrócił do budynku. Wówczas jest widoczny na nagraniu z monitoringu wewnątrz budynku klubu i widać jak z werwą udaje się w kierunku portierni. Ów obraz z nagrań w sposób jednoznaczny wskazuje, iż zdarzenie przebiegało w taki sposób jak konsekwentnie opisywał to oskarżony oraz jego żona nie zaś jak opisał to G. W.. To zaś czyniło wiarygodnymi wyjaśnienia oskarżonego także w pozostałym zakresie m.in. przyczyn zajęcia (tj. chwytanie za pośladki jego żony przez pokrzywdzonego) oraz słownej agresji kierowanej wobec niego przez pokrzywdzonego. Nadto skoro po popchnięciu pokrzywdzonego w holu budynku przez oskarżonego pokrzywdzony za oskarżonym wyszedł na zewnątrz to oczywiste było, iż oskarżony mógł uznać, iż G. W. chce go zaatakować. Lojalnie przyznał przy tym, iż to on pierwszy uderzył pokrzywdzonego. Ta szczerość oskarżonego, który przyznawał także niekorzystne dla niego okoliczności , w tym fakt, iż pierwszy uderzył (na zewnątrz budynku) oskarżonego czyniła jego wyjaśnienia wiarygodnymi. Fakt, iż w wyniku zdarzenia oskarżony utracił zęba (jedynkę) został potwierdzony także bezpośrednio na rozprawie.

2.1.1., 2.1.2.

Zeznania A. D.

Sąd uznał zeznania świadka A. D. za wiarygodne w całości. Opisała ona okoliczności w jakich doszło do zdarzenia a także okoliczności poprzedzające to zajście w sposób spontaniczny i szczery. Pomijając fakt, iż zeznania świadka korespondują z wiarygodnymi wyjaśnieniami oskarżonego oraz znajdują potwierdzenie w zapisie obrazu z nagrań z monitoringu, Sąd dostrzegł, iż świadek nie dążyła do przedstawienia G. W. w bardzo niekorzystnym świetle. Gdyby bowiem świadek dążyła do pokazania pokrzywdzonego w niekorzystnym świetle (a przez to w korzystnym swojego męża tj. oskarżonego) niewątpliwie w inny sposób opisałaby zdarzenie będące przyczyną dalszych zajść tj. sposób w jaki pokrzywdzony uchwycił ją za pośladki oraz jej reakcję na takie zachowanie. Pokrzywdzona opisała to zajście w sposób wyważony co utwierdziło Sąd w szczerości jej relacji.

2.1.1.

Zeznania G. W.

Zeznania G. W. są wiarygodne jedynie w zakresie w jakim nie podostawały w sprzeczności z innymi dowodami w tym wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami A. D. a także dowodami z dokumentów w tym opinią biegłego.

2.1.1., 2.1.2., 2.1.3., 2.1.4.,

dowody z dokumentów, opinia biegłego

Dokumenty sporządzono w odpowiedniej formie, pochodzą od uprawnionych podmiotów, ich rzetelności nie kwestionowano podczas procesu. Opinia sporządzona przez biegłego mającego wiadomości specjalne w dziedzinie chirurgii a jej wnioski były rzeczowe, kategoryczne i należycie uzasadnione.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz
niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

L.p. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

2.2.1.

Zeznania G. W.

Zeznania pokrzywdzonego w zakresie w jakim opisał przebieg zdarzenia były niewiarygodne gdyż pozostawały w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami A. D. i wyjaśnieniami oskarżonego a przede wszystkich z obiektywnym dowodem jakim jest zapis z nagrań z monitoringu rejestrującym obraz nie tylko wewnątrz budynku ale i na zewnątrz. Obraz ten jednoznacznie wskazuje, iż zeznania pokrzywdzonego w zakresie w jakim opisał przebieg zdarzenia w tym, m.in. że nie miał żadnej styczności z napastnikiem, nie zadał napastnikowi ciosów, że napastnik wyszedł na niego gdy on był na zewnątrz przeglądając wiadomości w telefonie komórkowym itp. były nieprawdziwe. W ocenie Sądu były to tak istotne okoliczności zajścia, że pokrzywdzony podając nieprawdę co do nich, czynił to świadomie, by spotęgować odpowiedzialność karną oskarżonego. W pierwszych swoich zeznaniach pokrzywdzony miał wszak zapewnić, iż został zaatakowany przez nieznanego mu napastnika, gdy przeglądał wiadomości w telefonie komórkowym i to w taki sposób, że nawet nie był „w stanie podnieść głowy, żeby zobaczyć kto” go uderza, co w oczywisty sposób nie polegało na prawdzie, gdyż sam także zadawał ciosy oskarżonemu.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania.

X

3.4.  Umorzenie postępowania

Część wstępna wyroku, pkt I części dyspozytywnej wyroku

P. D. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania.

Oskarżony P. D. (1) swoim zachowaniem z 6 października 2019 roku podjętym, na ul. (...), przed klubem (...), polegającym na umyślnym naruszenia czynności narządów ciała G. W. w ten sposób, że uderzył go kilkanaście razy ręka w głowę w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania ściany przyśrodkowej lewego oczodołu oraz odmy tkanek miękkich twarzoczaszki i szyi po stronie lewej naruszając tym samym czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu wyczerpał znamiona czynu z art. 157 § 1 k.k.

Oskarżony zadając uderzenia G. W. wiedział, że spowoduje u niego obrażenia ciała. Toteż skoro tymi uderzeniami naruszył czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni to oczywiste jest, iż umyślnie wyczerpał znamiona czynu z art. 157 § 1 k.k.

Oskarżony jest osobą zdolną do zawinienia, gdyż zna obowiązujące normy zachowania i wiedział, iż nie można zadawać ciosów innej osobie.

Wobec oskarżonego nie zachodziły także przesłanki o jakich stanowi art. 25 § 1 i 2 k.k. Skoro zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzony zadawali sobie nawzajem ciosy i bronili się (między tymi mężczyznami miał miejsce „pojedynek”), w takiej sytuacji żadna ze stron nie może powoływać się na działanie w obronie koniecznej. Obie strony bowiem – tak czyniąc - dopuszczają się zamachów bezprawnych. Zastosowanie tej instytucji byłoby dopuszczalne dopiero wtedy, gdyby sąd ustalił, że jedna ze stron swoich zachowaniem polegającym na (jednoznacznym) odstąpieniu od atakowania wyraziła przez to chęć przerwania tej walki – co nie miało miejsce w realiach tej sprawy (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2018 r. III KK 458/18, za Legalis).

Podkreślić należy, iż samo formalne naruszenie przepisu nie jest wystarczające do przypisania odpowiedzialności karnej. Dla uznania jakiegoś czynu za przestępstwo konieczne jest wykazanie, że narusza on istotne wartości społeczne. Znikoma szkodliwość społeczna czynu to kategoria wybitnie ocenna. Konsekwencją tego jest to, iż nie da się ściśle określić w ustawie kiedy taka znikomość zachodzi. Przepis art. 115 § 2 k.k., który zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu, nie pozostawia wątpliwości, że dominujące znacznie mają okoliczności z zakresu strony przedmiotowej, do której dołączono tylko dwie przesłanki strony podmiotowej (postać zamiaru i motywację sprawcy), a pominięto natomiast okoliczności związane z samym podmiotem czynu, tj. sprawcą, takie jak: wiek, opinia, właściwości i warunki osobiste, które wpływają na wymiar kary (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 r., V KK 1/08, OSNKW 2008 r., Nr 9, poz. 75). W orzecznictwie zasadnie podkreśla się, iż ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k., nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej "ujemności" tkwiącej w poszczególnych okolicznościach i dlatego też, jeżeli w art. 1 § 2 k.k. mówi się o znikomej społecznej szkodliwości czynu, to wymóg znikomości dotyczy społecznej szkodliwości ocenianej kompleksowo, nie zaś jej poszczególnych faktorów (por. wyrok SN z dnia 10 lutego 2009 r., WA 1/09, OSNwSK 2009 r., poz. 343). Innymi słowy dla uznania, że stopień szkodliwości społecznej czynu jest znikomy nie jest konieczne, aby ta znikomość była obustronna, tzn. aby dotyczyła ona zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej. Chodzi bowiem o pewną wypadkową elementów składających się na społeczną szkodliwość konkretnego czynu zabronionego (tak uzasadnienie wyroku SA w Łodzi z dnia 18 marca 2014 r. w sprawie II AKa 28/14, za Lex).

W realiach niniejszej sprawy, patrząc przez pryzmat wyżej zarysowanych kryteriów, które zgodnie z art. 115 § 2 k.k. decydują o stopniu społecznej szkodliwości czynu, stwierdzić należy, iż niewątpliwie cechuje je znikoma społeczna szkodliwość w rozumieniu przepisu art. 1 § 2 k.k. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego Sąd nie mógł pominąć okoliczności tego czynu tj. czasu i miejsca popełnienia czynu oraz kontekstu sytuacyjnego zachowania się sprawcy. P. D. (1) dopuścił się tego czynu tylko z tego powodu, iż pokrzywdzony nie tylko niewłaściwie zachował się wobec jego żony (chwytał ją w tańcu za pośladki) ale następnie, być może uznając, iż brak zdecydowanej pierwotnej reakcji męża na takie jego zachowanie świadczy o tym, iż będzie on swoistym łatwym celem agresji kierowanej wobec niego, zaczął prowokować oskarżonego (wychodząc za nim i żoną do holu) a następnie, pomimo zdecydowanej reakcji oskarżonego na jego zachowanie (oskarżony odepchnął w holu pokrzywdzonego i sam wyszedł z budynku) wyszedł za oskarżonym z budynki w sposób jednoznaczny dążąc do zwarcia – wprost nawoływał do swoistego pojedynku z oskarżonym. W wyniku tego „pojedynku” oskarżony stracił zęba – jedynkę zaś pokrzywdzony doznał średnich obrażeń ciała. Oczywiste było przy tym, iż gdyby nie dążenie pokrzywdzonego do tej konfrontacji do zajścia w ogóle by nie doszło. Ten kontekst sytuacyjny działania oskarżonego w tym fakt, iż jego zachowanie nastąpiło w wyniku działania samego pokrzywdzonego spowodował, iż Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości powyżej opisanego czynu P. D. (1) z art. 157 § 1 k.k. był znikomy.

Uznając, iż stopień społecznej szkodliwości powyżej opisanego czynu P. D. (1) z art. 157 § 1 k.k. był znikomy, Sąd na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. Sąd umorzył wobec niego postępowanie karne.

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności.

6. innE zagadnień

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

Pkt II części dyspozytywnej wyroku

Sąd o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. ustalając, iż koszty procesu ponosi Skarb Państwa z wyjątkiem należności z tytułu udziału adw. M. A. w charakterze pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. W razie umorzenia postępowania koszty procesu ponosi wszak w sprawach z oskarżenia publicznego Skarb Państwa z wyjątkiem należności z tytułu udziału adwokata lub radcy prawnego w charakterze pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

6.  Podpis