Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 24 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2021 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 2167/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wniósł w dniu 10 października 2019r. o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 2.528 zł tytułem pozostałej części odszkodowania za szkodę majątkową polegającą na uszkodzeniu pojazdu marki M. (...), nr rej (...) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 409,30 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie pozostałej części odszkodowania, tj. kwoty 2.528 zł od dnia 2 czerwca 2018r. do dnia 23 września 2019r., kwoty 430,50 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez powoda w związku z przygotowaniem kalkulacji kosztów naprawy oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód w dniu 10 czerwca 2019r. nabył od poszkodowanego właściciela pojazdu marki M. (...), nr rej. (...) wierzytelność o zapłatę przez pozwanego odszkodowania z tytułu uszkodzenia tego pojazdu w kolizji z dnia 28 kwietnia 2017r., w sprawie której toczyło się przed pozwanym postępowanie likwidacyjne pod numerem szkody (...). Poszkodowany zgłosił pozwanemu szkodę, jednak świadczenie zostało spełnione jedynie częściowo. Pozwany w dniu 22 maja 2017r. wydał decyzję przyznając odszkodowanie w kwocie 1.798,80 zł brutto na podstawie sporządzonej przez siebie oszacowanej kalkulacji naprawy pojazdu. W dniu 17 lipca 2017r. pozwany na podstawie faktury VAT przedłożonej przez poszkodowanego wydał kolejną decyzję przyznania odszkodowania, przyznając dodatkowo kwotę 523,60 zł brutto, tj. kwotę stanowiącą równowartość lampy tylnej, która jako jeden z kilku elementów pojazdu uległa uszkodzeniu. Kwota ta została przyznana w wyniku odwołania poszkodowanego, który nie był w stanie wymienić wskazanego elementu za kwotę przyznaną przez pozwanego. Łącznie pozwany przyznał za ww. szkodę 2.322,40 zł. Powód zlecił oszacowanie kosztów naprawy rzeczoznawcy samochodowemu, który ustalił, że rzeczywisty koszt przywrócenia samochodu do stanu sprzed wypadku wynosi 4.851,06 zł brutto, czyli o 2.528,66 zł więcej niż kwota przyznana przez pozwanego. Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 430,50 zł brutto.

Do pozwu załączono umowę przelewu wierzytelności z 10 czerwca 2019r. zawiadomienie o przelewie wierzytelności, druk zgłoszenia szkody w pojeździe ubezpieczenia OC, fakturę z tytułu zakupu lampy przez poszkodowanego, kalkulację naprawy, wezwanie do zapłaty, fakturę VAT za wykonanie kosztorysu naprawy, kalkulator odsetek ustawowych, decyzję pozwanego o przyznaniu odszkodowania poszkodowanemu.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazano, że pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, uznał swoją odpowiedzialność gwarancyjną za skutki kolizji z dnia 28 kwietnia 2017r. i zgodnie z przedłożonymi rachunkami ustalił odszkodowanie w łącznej kwocie 2.322,40zł. Wobec nieudokumentowania rzeczywiście poniesionych kosztów naprawy pojazdu pierwotnie wysokość szkody ustalona została na podstawie przeciętnej wartości cen usług i cen części zamiennych występujących na rynku lokalnym, tzw. kosztorysowym rozliczeniem szkody w oparciu o ceny nowego elementu (...) grupy (...), uwzględniając zakres niezbędnych do wykonania prac określonych w systemie kalkulacji kosztów naprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. S. kupił nieuszkodzony samochód marki M. nr rejestracyjny (...) od właściciela na terenie Polski. Przedtem w Polsce samochód ten miał dwóch właścicieli. Samochód był sprowadzony z zagranicy. Nie był serwisowany częściami oryginalnymi producenta pojazdu, nie był serwisowany w (...). Nie miał przed szkodą nienaprawionych elementów.

Dowód: zeznania świadka P. S. (00:26:55 – 00:34:07

minuta rozprawy z dnia 24 lutego 2021r., k. 60v – 61 akt)

W dniu 28 kwietnia 2017r. doszło do szkody z winy kierującej samochodem marki R., która nie wyhamowała i uderzyła w zatrzymujący się przed skrzyżowaniem samochód M.. Uszkodzeniu uległ błotnik tylny prawy, lampa tylna lewa, pokrywa tylna i zderzak tylny.

Dowód: druk zgłoszenia szkody w pojeździe z ubezpieczenia OC (k. 15 – 16 akt)

Pojazd sprawcy szkody posiadał ubezpieczenie OC w ruchu krajowym na dzień 28 kwietnia 2017r. u pozwanego.

Dowód: odpowiedź na zapytanie do Ubezpieczeniowego Funduszu

Gwarancyjnego(k. 17 akt)

W dniu 4 maja 2017r. pozwany przedstawił poszkodowanemu P. S. kalkulację kosztów naprawy, a w dniu 25 czerwca 2017r. przyznał poszkodowanemu kwotę 1.798,80 zł odszkodowania.

Dowód: kalkulacja naprawy z raportem ze szkody (k. 26 - 27 akt), decyzja o

przyznaniu odszkodowania (k.25 akt)

Pozwany nie proponował mu naprawy w warsztacie swojej sieci. Początkowo zakres naprawy nie obejmował wyceny tylnej lampy, a wycena była zaniżona nawet dziesięciokrotnie. P. S. naprawił samochód po szkodzie u znajomego. Lampę kupił nową, a inne uszkodzenia można było naprawić i polakierować. Dopiero po wielokrotnych negocjacjach i uzyskanej dopłacie udało się pokryć koszty naprawy. Lampę kupił w sklepie handlującym częściami, a nie w serwisie i dlatego była tańsza. Na podstawie tej faktury pozwany wypłacił mu cenę zakupu. Koszt zakupu lampy wyniósł 523,60 zł.

Dowód: zeznania świadka P. S. (00:26:55 – 00:34:07

minuta rozprawy z dnia 24 lutego 2021r., k. 60v – 61 akt), faktura

VAT z 22.06.2017r. na kwotę 523,60 zł (k. 18 akt), decyzja pozwanego

o dopłacie odszkodowania (k. 24 akt), korespondencja mailowa

poszkodowanego z pozwanym (k. 46 akt)

Powód skontaktował się z P. S. telefonicznie, pytając czy nie miał szkody w ostatnim roku. Gdy ten potwierdził, zaoferował, że skontaktuje się z pozwanym i sprawdzą wysokość wyceny. Poszkodowany podał powodowi numer szkody. Gdy powód stwierdził, że wycena (...) była zaniżona poinformował go, że może dostać od (...) jeszcze 400 zł. Wszystko odbywało się telefonicznie. P. S. miał tylko upoważnić na infolinii przedstawicielkę powoda do przeprowadzenia rozmów z pozwanym w jego imieniu. Byli w trójkę połączeni w ramach telekonferencji, przedstawicielka powoda, przedstawiciel pozwanego i poszkodowany. Wyraził w czasie tej rozmowy zgodę na reprezentowanie go w sprawie wypłaty odszkodowania. Potem dostał na maila wycenę naprawy. Nie była to wycena z dnia 6 września 2019r. Na maila dostał umowę przelewu wierzytelności, a potem dostał ją pocztą. Nie rozumiał dokładnie o co chodzi. Nie widział czy ma się podpisać pod tą umową i ją odesłać. Po jakimś czasie dostał kwotę 387 zł, a potem dostał PIT. Rozumiał, że powód będzie działał w jego imieniu wobec (...). Więcej pieniędzy nie dostał ani od powoda ani od pozwanego. Rozumiał, że upoważnił powoda do reprezentowania go przed (...). Nie złożył podpisu ani pod umową ani pod zawiadomieniem o przelewie wierzytelności. Być może podpisała te dokumenty jego mama, w sytuacji gdy przyjechał kurier, ale poszkodowany nie podpisał tych dokumentów. Rozumiał, że otrzymana kwota 387 zł stanowi różnicę wysokości odszkodowania otrzymanego od (...).

Dowód: zeznania świadka P. S. (00:06:33 – 00:34:07

minuta rozprawy z dnia 24 lutego 2021r., k. 60v – 61 akt)

Z kalkulacji naprawy wykonanej na zlecenie powoda wynika, że koszty naprawy z VAT wynoszą 4.851,06 zł.

Dowód: kalkulacja naprawy nr 49/06/19CL z 6.09.2019 (k. 19 – 21 akt)

W dniu 24 czerwca 2019r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 430,50 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii biegłego do spraw motoryzacji.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 22 akt)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów oraz zeznań świadka P. S..

Sąd nie dał wiary w prawdziwość dokumentu umowy przelewu wierzytelności z dnia 10 czerwca 2019r. oraz zawiadomienia pozwanego przez P. S. o przelewie wierzytelności albowiem nie zostały one podpisane przez poszkodowanego. Przesłuchiwany w charakterze świadka na rozprawie w dniu 24 lutego 2021r P. S. zaprzeczył aby złożył podpisy pod tymi dokumentami.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 509 § 1 kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Kodeks cywilny nie wymaga dla ważności cesji szczególnej formy. Cesja może być skutecznie dokonana również ustnie, a nawet per facta concludentia. Ustawodawca uznał jednak za zasadne, żeby w pewnych wypadkach zobligować strony przelewu do zachowania formy pisemnej, mając na względzie dążenie do harmonijnego ułożenia stosunków na linii: cedent–cesjonariusz–dłużnik przelanej wierzytelności. W związku z tym, art. 511 k.c. stanowi, że jeżeli cedowana wierzytelność jest stwierdzona pismem, to umowa powodująca przelew tej wierzytelności powinna być również pismem stwierdzona. Jak słusznie przyjął SA w K. w wyr. z 8.3.2005 r. (I ACa 1516/04, OSA 2005, Nr 12, poz. 44, s. 35): "Ustawodawca w art. 511 k.c. mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem, a nie o zawarciu przelewu w formie pisemnej, gdyż czym innym jest stwierdzenie pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma potwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta". Niezachowanie wymagania formy pisemnej nie prowadzi do nieważności umowy. Skutkuje jedynie ograniczeniami dowodowymi w ewentualnym procesie w związku ze sporem cywilnym, powstałym na tle umowy powodującej przelew (por. art. 74 § 1). Forma pisemna przewidziana w art. 511 ma więc charakter formy zastrzeżonej ad probationem. Zgodnie z art. 78 § 1 zd. 2, minimum wymagań, jakie muszą być spełnione dla zachowania formy pisemnej zwykłej wszelkich umów – w tym również umów powodujących przelew wierzytelności – sprowadza się do wymiany dokumentów obejmujących treść oświadczeń woli, z których każdy jest podpisany przez jedną ze stron, lub dokumentów, z których każdy obejmuje treść oświadczenia woli jednej ze stron i jest przez nią podpisany. Należy przyjąć, że forma pisemna ad probationem zachowana jest również wtedy, gdy cedent i cesjonariusz złożą własnoręcznie podpisy na jednym dokumencie, stwierdzającym treść umowy powodującej przelew wierzytelności.

W art. 99 § 1 k.c. zastrzeżono zaś, że jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie.

Powód swoją legitymację procesową oparł na załączonej do pozwu umowie przelewu wierzytelności z dnia 10 czerwca 2019r. Nie wykazał jednak, że stał się wierzycielem pozwanego na skutek tej umowy. P. S. zaprzeczył aby podpisał ten dokument. Z jego zeznań nie wynika również aby był świadomy co do zawarcia tej umowy ustnie. P. S. w czasie rozmów telefonicznych z przedstawicielką powoda zrozumiał, że udziela powodowi umocowania do reprezentowania go przed pozwanym w celu dochodzenia dopłaty do odszkodowania.

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że powód nie wykazał prawidłowości zawarcia umowy cesji wierzytelności będącej przedmiotem sporu, co oznacza że nie wykazał legitymacji procesowej czynnej.

Powództwo podlegało oddaleniu.

Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawie wynikającej z art. 98 k.p.c. zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu i obciążono nimi w całości przegrywającego spór powoda.

Na koszty postępowania, które powód ma obowiązek zwrócić pozwanemu złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 5 listopada 2015r. poz. 1804 ze zm.) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś