Sygn. akt II AKzw 11/20
Dnia 29 stycznia 2020 roku
Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: sędzia S.A. Robert Kirejew
Protokolant: Kamil Klupś
przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Krzysztofa Urgacza
po rozpoznaniu w sprawie M. S.
skazanego za przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.
zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 6 grudnia 2019 roku, sygn. akt VIII Kow 4691/19
w przedmiocie nie udzielenia zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności
w systemie dozoru elektronicznego
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. oraz art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.
postanawia
1. utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;
2.
zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego
i obciążyć nimi Skarb Państwa.
Zażalenie obrońcy skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.
Za trafne należy uznać ustalenia faktyczne oraz poglądy prawne sądu I instancji prowadzące do konkluzji, że mimo spełnienia przesłanek formalnych, dotychczasowa postawa i zachowanie skazanego przesądzają o braku przesłanek merytorycznych do udzielenia zezwolenia na wykonywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.
Przede wszystkim Sąd Okręgowy słusznie uwypuklił fakt, że odbywanie przez skazanego kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego nie wypełniłoby celów kary ze względu na nieskuteczność dotychczasowej resocjalizacji prowadzonej względem niego w warunkach wolnościowych, a także lekceważące podejście do zapadających wobec niego wyroków sądów. Skazany korzystał w przeszłości z dobrodziejstwa warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności oraz warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w trybie art. 152 k.k.w., a pomimo tego popełniał kolejne przestępstwa. W istocie nie jest on sprawcą incydentalnym, gdyż dotychczas był aż ośmiokrotnie karany sądownie w tym - co istotne - za powtarzające się przestępstwa podobnego rodzaju. Okoliczności te dobitnie świadczą o wysokim poziomie demoralizacji skazanego i związanej z tym konieczności prowadzenia wobec niego intensywnego procesu resocjalizacyjnego w warunkach izolacyjnych, gdyż inne jego formy nie przyniosły dotychczas żadnego efektu.
Odnosząc się natomiast do treści środka odwoławczego wywiedzionego przez obrońcę skazanego należy zauważyć, że żaden z podniesionych tam argumentów nie mógł wywołać postulowanego w nim skutku, gdyż nie odnosił się do przesłanek, od których spełnienia uzależnione jest udzielenie zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. Skarżący skoncentrował się wyłącznie na sytuacji rodzinnej skazanego, problemach zdrowotnych jego rodziców, planach związanych z założeniem kolejnej rodziny oraz chęci usamodzielnienia i wsparcia swoich rodziców. Wszystkie te okoliczności nie mają decydującego znaczenia dla oceny, czy odbywanie przez skazanego kary w systemie dozoru elektronicznego spełni jej cele. Argumentacja skarżącego mogłaby okazać się przydatna w przypadku ewentualnego wniosku o udzielenie przerwy w karze, natomiast w realiach niniejszej sprawy pozostaje bez znaczenia. Całkowicie natomiast bezzasadny jest argument obrońcy skazanego o wywiązywaniu się przez skazanego poprzednio z obowiązków przedterminowego warunkowego zwolnienia, skoro obecnie ponownie odbywa karę pozbawienia wolności.
Prawidłowe zachowanie skazanego w warunkach osadzenia nie przekłada się wprost na gwarancję przestrzegania przez niego porządku prawnego w warunkach wolnościowych, skoro wcześniej wielokrotnie zawiódł w tym względzie pokładane w nim zaufanie. Wątpliwe jest zarazem, aby wykazał on odpowiedni poziom samokontroli i samodyscypliny oczekiwanej od osoby odbywającej karę w warunkach dozoru elektronicznego.
Mając to wszystko na uwadze orzeczono o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia.
1. o treści postanowienia powiadomić skazanego z pouczeniem o prawomocności;
2. zwrócić akta sprawy.
Katowice, dnia 29 stycznia 2020 roku.