Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 19 maja 2020 r. złożonym do Sądu Rejonowego w Zielonej Górze, powód K. H. wniósł przeciwko pozwanej A. L. o zapłatę kwoty 14 528,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

- 886,22 zł od dnia 21 listopada 2019 r. do dnia zapłaty;

- 1599 zł od dnia 21 listopada 2019 r. do dnia zapłaty;

- 1968 zł od dnia 2 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty;

- 1968 zł od dnia 2 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty;

- 1273,05 zł od dnia 11 marca 2020 r. do dnia zapłaty;

- 560,88 zł od dnia 11 marca 2020 r. do dnia zapłaty;

- 6273 zł od dnia 17 marca 2020 r. do dnia zapłaty

oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, tytułem czynszu najmu, tytułem bezumownego korzystania z pojazdu oraz z tytułu kar umownych.

Nakazem zapłaty z dnia 29 lipca 2020 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Zielonej Górze V Wydziale Gospodarczym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana wniosła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu podniosła zarzut zawarcia umowy pod wpływem podstępu powoda co do stanu technicznego pojazdu w dniu zawarcia umowy, podnosząc również zarzut uchylenia się od złożenia oświadczenia woli pod wpływem podstępu.

Postanowieniem z dnia 7 października 2020 r. przekazano sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

W toku postepowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 25 czerwca 2019 r. pozwana A. L. zawarła z powodem K. H. umowę najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) nr rej. (...), należącego do powoda, na podstawie umowy leasingu.

Na mocy umowy, pozwana została zobowiązana do utrzymywania przedmiotu najmu w należytym stanie, a także do płacenia ustalonego czynszu i wykupu przedmiotu najmu na koniec obowiązywania umowy.

Odbiór oraz zwrot pojazdu miał mieć miejsce w siedzibie powoda lub w innym ustalonym przez strony miejscu na podstawie protokołów podpisanych przez uprawnionych w tym zakresie przedstawicieli stron umowy. Powód miał przekazać pozwanej pojazd czysty i zatankowany do pełna.

Protokoły przekazania i zdania pojazdu oraz wszystkie inne załączniki stanowiły integralną część umowy.

W przypadku zaistnienia konieczności zwrotu pojazdu w innym miejscu niż określone w ust. 1 z przyczyn leżących po stronie pozwanej, powód upoważniony był do obciążenia pozwanej wynikającymi z tego tytułu kosztami.

Zwracany pojazd miał być sprawny technicznie i w dobrym stanie tzn. wynikającym jedynie z jego prawidłowej eksploatacji oraz przebiegu. Pojazd powinien być czysty, ogólny stan czystości zwracanego pojazdu nie mógł odbiegać od stanu pojazdu przekazanego pozwanej do używania.

W przypadku zwrotu przez pozwaną pojazdu nieumytego, powód mógł obciążyć pozwaną kosztami jego mycia oraz czyszczenia tapicerki zgodnie z Tabelą Opłat i Prowizji (zał. nr 4 do umowy najmu).

Ustalono również, że pojazd powinien wrócić do wynajmującego – powoda - z taką samą ilością paliwa, jaka była zanotowana w protokole przekazania pojazdu, tj. z pełnym bakiem. W przeciwnym razie powód miał prawo obciążyć pozwaną kwotą 6 zł brutto za każdy litr paliwa brakujący w chwili zwrotu w stosunku do jego ilości z chwili wydania pojazdu pozwanej.

Przekazany pozwanej pojazd, pozostawał własnością finansującego, z którym powód zawarł odrębną umowę na finansowanie do czasu wykupu pojazdu przez pozwaną od finansującego (§2).

Pozwana oświadczyła, że przejmuje na siebie pełną odpowiedzialność za wynajmowany pojazd przez okres od momentu jego przekazania pozwanej do momentu jego zwrotu powodowi lub wykupu.

Odpowiedzialność pozwanej za szkody w wynajmowanym pojeździć określono do wartości rynkowej pojazdu oraz zamontowanych w nim urządzeń wg. stanu na dzień, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące odpowiedzialność pozwanej. Pozwana przejęła na siebie pełną odpowiedzialność materialną za wynajmowany pojazd w szczególności, w następujących przypadkach:

a) w przypadku jego uszkodzenia, kradzieży częściowej lub całkowitej nie objętej ubezpieczeniem AC lub zaistniałej w okolicznościach, co do których istnieją wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczyciela pojazdu lub w przypadku zaniechania wykonania odpowiednich czynności ubezpieczyciel odmówi wypłaty odszkodowania,

b) w przypadku zaistnienia innej szkody, w samochodzie i poza nim w wyniku naruszenia zasad ruchu drogowego lub innych obowiązujących przepisów prawa, jeżeli w wyniku tego zdarzenia lub zaniechania wykonania odpowiednich czynności ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania,

c) w przypadku kradzieży sprzętu, urządzenia lub instalacji zamontowanych w pojeździe stanowiących wyposażenie dodatkowe (np. radioodbiomiki, odtwarzacze, sprzęt łączności radiotelefonicznej, bagażnik dachowy, lewarek itp.) które nic są objęte ubezpieczeniem,

d) naliczania i uiszczania opłat za drogi płatne, kary grzywny, mandaty i inne opłaty związane z korzystaniem z pojazdu,

e) nieprawnego udostępniania pojazdu osobom trzecim.

f) nieprawidłowego zabezpieczenia pozostawionego pojazdu.

Zapisy § 3 ust. 2 i ust. 5 nie ograniczały prawa powoda do należnych, a niezapłaconych przez pozwaną kwot z tytułu czynszu najmu, odsetek, opłat, kar i innych kwot wynikających z niniejszej umowy.

Pozwana zobowiązana została do utrzymywania pojazdu na własny koszt w stanie zdatnym do użytku, a tym samym do dokonywania bieżących napraw, czynności serwisowych i konserwacji pojazdu.

Zgodnie z § 5 ust. 1 lit. g, pozwana zobowiązała się do używania przedmiotowego pojazdu zgodnie z jego przeznaczeniem oraz w warunkach przewidzianych dla jego normalnej eksploatacji, a w szczególności pozwana zobowiązała się do kierowania pojazdem z maksymalną prędkością 140km/h, przy czym powód nie zamontował ogranicznika prędkości w pojeździe i został uprawniony do nałożenia kary w wysokości 100 zł za każdorazowe przekroczenie tej prędkości w okresie trwania umowy najmu (§5 ust. lit. g).

Strony ustaliły limit miesięczny przebiegu pojazdu na 4000 km, przy czym powód był uprawniony do naliczenia opłaty w wysokości 0,25 zł za każdy dodatkowo przejechany kilometr na koniec trwania umowy (§7 ust. 1).

Umowa została zawarta na czas określony od dnia 25 czerwca 2019 r. do dnia 14 marca 2020 r. z minimalnym okresem najmu do dnia 30 września 2019 r. Nadto pozwana zobowiązała się do wykupienia pojazdu w dniu 14 marca 2020 r. za kwotę 30 000 zł neto + VAT pomniejszoną o kwoty zaliczek. W przypadku zwrotu pojazdu przed upływem minimalnego okresu najmu pozwana zobowiązany została do opłacania czynszu najmu do końca obowiązywania minimalnego okresu najmu w pełnej wysokości czynszu. Po zakończeniu minimalnego okresu najmu, pozwana zachowała prawo do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego.

Powód także miał prawo wypowiedzieć umowę zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, przy jednoczesnym zwróceniu pozwanej część zaliczek.

Postanowiono również, że przypadku, gdy pozwana dopuściłaby się zwłoki w zapłacie czynszu co najmniej 7 dni powodowi przysługiwało prawo do rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym bez zachowania terminów wypowiedzenia. Ponadto powodowi nadano prawo do wypowiedzenia umowy w trybie natychmiastowym bez zachowania terminów wypowiedzenia, w przypadku naruszenia przez pozwaną któregokolwiek z postanowień umowy, a w szczególności w przypadku:

a) stwierdzenia niezapewnienia przez pozwaną należytych warunków przechowywania, eksploatacji i obsługi technicznej pojazdy

b) dokonywania przez pozwaną zmian i przeróbek w pojeździć,

c) faktycznego lub umownego udostępnienia przez pozwaną pojazdu do używania osobie trzeciej bez uzyskania uprzednio zgody powoda,

d) nieprzestrzegania terminów przeprowadzania przeglądów okresowych,

f) niedostarczenia pełnej informacji na temat kierowcy w terminie 7 dni od momentu wystania zawiadomienia o wystawieniu mandatu, kary grzywny na eksploatowany pojazd,

g) niepoinformowaniu wynajmującego o zaistniałym zdarzeniu w którym brał udział wynajmowany pojazd w wyniku którego istnieje prawdopodobieństwo likwidacji szkody z polisy wynajmującego,

h) nieuzasadnionej ingerencji w system lokalizacji auta (...) a szczególnie próby odłączenia zasilania,

i) poruszania się pojazdem poza granicami RP w czasie trwania umowy bez wiedzy powoda,

j) prowadzenia pojazdu wielokrotnie przekraczając umowną maksymalną prędkość lub stwierdzenia prowadzenia pojazdu w stanie wskazującym na spożycie alkoholu przez kierowcę,

k) przekraczania dopuszczalnej ładowności pojazdu.

W następstwie wypowiedzenia umowy w trybie określonym w §8 ust. 2 i 3 pozwana była zobowiązany do niezwłocznego zwrotu pojazdu powodowi w jego siedzibie lub innym miejscu i czasie przez niego wskazanym, nie później jednak niż w terminie 3 dni od wypowiedzenia umowy.

Za bezumowne korzystanie z pojazdu powód mógł naliczyć opłatę w wysokości 300 zł za każdą rozpoczętą dobę ponad czas określony w wypowiedzeniu umowy.

W przypadku rozwiązania umowy najmu bez zachowania okresu wypowiedzenia. pozwana była zobowiązana do niezwłocznego wskazania miejsca postoju wynajmowanego pojazdu oraz do jego zwrotu do uprzednio ustalonego miejsca.

Powód miał prawo obciążyć pozwaną kosztami transportu pojazdu do ustalonego między stronami miejsca. W wypadku zwłoki w zwrocie pojazdu pozwana była zobowiązana do zapłaty kary umownej w wysokości określonej w Tabeli Opłat i Prowizji za każdą dobę zwłoki w zwrocie przedmiotu najmu. W przypadku braku terminowego zwrotu pojazdu, powód upoważniony był do odbioru pojazdu, kluczyków, polisy ubezpieczeniowej, dokumentów pojazdu od pozwanej oraz do obciążenia pozwanej pełnymi kosztami poniesionymi w celu odbiory pojazdu.

Pozwana na podstawie ogólnych przepisów prawa ponosiła odpowiedzialność za brak części i wyposażenia jak również wynikłą z jej winy szkodę na skutek niewłaściwego użytkowania i zabezpieczenia pojazdu oraz utraty dokumentów.

Strony ustaliły minimalną miesięczna stawkę czynszu najmu na kwotę 1600 zł netto miesięcznie +VAT liczona od l do ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego i płatną do 5-go dnia miesiąca kalendarzowego. Kwotę tę powód mógł zachować w całości w przypadku niewykonania umowy wykupu pojazdu przez pozwaną z zakończeniem umowy najmu tj. 14.03.2020 r.

Płatności dokonywane miały być przez pozwaną na konto bankowe powoda w terminie do 5-go dnia miesiąca kalendarzowego i dowolnych kwotach równych lub przewyższających minimalną kwotę czynszu 1600 zł netto + VAT, a powód wystawiać miał fakturę VAT na każdą dokonaną przez pozwaną płatność. Wszystkie ceny ujęte w umowie były cenami netto.

Pozwana upoważniła powoda do wystawiania faktur VAT bez podpisu osoby upoważnionej ze swojej strony i dostarczania ich drogą elektroniczną.

Pozwana w dniu podpisania umowy najmu płaciła powodowi kaucję w wysokości 1000 zł. Kaucja podlegała zwrotowi pozwanej po rozliczeniu wszystkich kosztów wynikających z eksploatacji i użytkowania wynajmowanego pojazdu, a w szczególności: niezapłaconego czynszu, mandatów, grzywien, kar umownych, zgłoszonych szkód, nadmiernego zużycia części lub elementów pojazdu i wyposażenia, drobnych uszkodzeń do wartości kaucji. Kaucja mogła być zaksięgowana na poczet wykupu pojazdu z końcem umowy najmu (§9).

Dowód:

- faktury VAT k. 119-133;

- umowa najmu z dnia 25 czerwca 2019 r. 9-11, 70-72;

- protokół przekazania pojazdu z dnia 25 czerwca 2019 r. k. 12, 75;

- tabela opłat i prowizji k. 13-14, 73-74.

Pozwana rozpoczęła użytkowanie pojazdu, jednakże regulowała należności z tytułu czynszu z opóźnieniem, po wcześniejszych monitach powoda.

Dowód:

- korespondencja e-mail k. 16-19.

W lipcu pozwana przejechała najmowanym pojazdem o 1817 km więcej, a w sierpniu o 1065 km więcej niż wynosił umówiony limit.

Bezsporne, a nadto dowód:

- raport tras, k. 26-30, 31-37.

W sierpniu 2019r. pozwana 13 razy przekroczyła umówioną, dopuszczalną prędkość jazdy najmowanym samochodem. W związku z tym powód wystawił jej fakturę vat na kwotę 1599 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- raport prędkości, k.39,

- faktura vat, k. 48.

Wiadomością e-mail z dnia 13 listopada 2019 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległych płatności w terminie do dnia 18 listopada 2019 r., pod rygorem elektronicznej blokady pojazdu i rozwiązania umowy.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 13 listopada 2019 r. k. 20.

Dnia 20 listopada 2019 r. powód wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 886,22 zł tytułem przejechanych ponad limit kilometrów w miesiącach lipcu 2019 r. i sierpniu 2019 r., z terminem płatności do dnia 28 listopada 2019 r.;

Bezsporne, a nadto dowód:

- faktura, k. 47.

Wiadomością e-mail z dnia 20 listopada 2019 r. powód poinformował pozwaną, że w związku z nieuregulowaniem należności pojazd zostanie zablokowany elektronicznie.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 20 listopada 2019 r. k. 20.

Wiadomością e-mail z dnia 1 grudnia 2019 r. powód poinformował pozwaną o przekroczeniu terminów płatności faktur VAT tytułem kary umownej za przekroczenie prędkości określonej w umowie oraz limitu kilometrów.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 1 grudnia 2019 r. k. 21.

W dniu 31 grudnia 2019 r. powód wystawił pozwanej kolejną fakturę VAT na kwotę 1968 zł brutto tytułem czynszu najmu pojazdu, z terminem płatności do dnia 8 stycznia 2020 r.

Dnia 31 stycznia 2020 r. wystawił fakturę VAT na 1968 zł brutto tytułem najmu pojazdu, z terminem płatności do dnia 8 lutego 2020 r.;

Pozwana nie uiściła tych należności czynszowych.

Bezsporne, a nadto dowód:

- faktura vat, k. 45, 46.

Pismem z dnia 13 lutego 2020 r. powód oświadczył pozwanej o wypowiedzeniu umowy w trybie natychmiastowym z uwagi na nie dotrzymanie warunków umowy, wzywając pozwaną do zwrotu pojazdu w dniu 17 lutego 2020 r. we wskazanym miejscu. Pozwana nie wydała powodowi pojazdu w zakreślonym terminie.

Bezsporne, a nadto dowód:

- pismo z dnia 13 lutego 2020 r. k. 41.

Dnia 5 marca 2020 r. pozwana wydała powodowi pojazd wynajęty, po który powód przyjechał do miejscowości W.. W protokole odbioru stwierdzono szereg uszkodzeń oraz zabrudzenia pojazdu.

W związku z koniecznością odbioru samochodu, powód poniósł koszt 1273,05 zł i w dniu 10.03.2020r. wystawił pozwanej fakturę na tą kwotę.

Dowód:

- protokół z dnia 5 marca 2020 r. k. 40;

- faktura vat, k. 44.

W chwili wydania w baku do pełnego zatankowania brakowało 76 litrów paliwa. W związku z tym powód wystawił pozwanej fakturę na kwotę 560,88 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- faktura vat, k. 43,

- faktura vat, k. 38,

- protokół z dnia 5 marca 2020 r. k. 40.

W związku z korzystaniem przez pozwaną z pojazdu po rozwiązaniu umowy powód dnia 16 marca 2020 r. wystawił jej fakturę VAT nr na kwotę 6273 zł, tytułem bezumownego korzystania z pojazdu za okres od 18 lutego 2020 r. do dnia 5 marca 2020 r. z terminem płatności 19 marca 2020 r.;

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 42.

Pismem z dnia 2 kwietnia 2020 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty łącznej kwoty 31 761,93 zł w terminie 7 dni, tytułem wystawionych faktur VAT oraz kosztu naprawy w kwocie 17 233,78 zł. Nadto powód wniósł o zapłatę kwoty stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Bezsporne, a nadto dowód:

- pismo z dnia 2 kwietnia 2020 r. k. 59-52;

- dowód nadani k. 53;

- pełnomocnictwo k. 54.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości.

Powód swoje roszczenie wywodził z zawartej z pozwaną umowy najmu pojazdu marki V. (...) nr rej. (...), do której znajduje zastosowanie art. 659 kc, w myśl którego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W sprawie nie było sporne zawarcie umowy, jej treść, przekroczenie przez pojazd dopuszczalnego limitu kilometrów i prędkości, koszt odbioru pojazdu, wypowiedzenie umowy, korzystanie z pojazdu po jej rozwiązaniu, ilość brakującego paliwa w dniu odbioru pojazdu.

Pozwana oparła swój sprzeciw wyłącznie na zarzucie złego stanu technicznego pojazdu już w chwili jego wydawania, a w konsekwencji podstępnemu doprowadzeniu przez powoda do zawarcia umowy najmu i w związku z tym nieważności umowy.

Zdaniem sądu zarzuty pozwanej okazały się bezzasadne.

Po pierwsze zgodnie z treścią art. 86 kc jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu może nastąpić także wtedy, gdy błąd nie był istotny, jak również wtedy, gdy nie dotyczył treści czynności prawnej.

Zgodnie z treścią art. 88 kc uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. § 2. Uprawnienie do uchylenia się wygasa: w razie błędu - z upływem roku od jego wykrycia, a w razie groźby - z upływem roku od chwili, kiedy stan obawy ustał.

Na wstępie należy wskazać, że bez żadnych wątpliwości, co również wynika ze zgodnych poglądów doktryny i orzecznictwa, podstęp jest rodzajem błędu, tym samym przepisy te należy odnosić w równym stopniu do obu stanów. Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami czynność prawna dokonana pod wpływem podstępu może być nieważna jedynie względnie, a więc w momencie złożenie skutecznego oświadczenia woli. W takiej sytuacji nie zachodzi nieważność umowy z mocy prawa. W pełni należy podzielić stanowisko, że „oświadczenia woli złożone pod wpływem błędu i groźby są od chwili złożenia dotknięte nieważnością względną i jako wzruszalne mogą zostać pozbawione skutków prawnych przez uchylenie się od nich. Może to uczynić tylko osoba uprawniona lub jej przedstawiciel i następcy prawni pod tytułem ogólnym. Oznacza to, że w razie uchylenia się w terminie określonym w § 2 art. 88 oświadczenia te stają się od początku ( ex tunc) bezwzględnie nieważne, w przeciwnym razie ulegają konwalidacji z chwilą bezskutecznego upływu terminu do uchylenia się” (tak S. R. w komentarzu do Kodeksu Cywilnego).

Tymczasem pozwana nie tylko nie wskazała w toku procesu, aby kiedykolwiek złożyła powodowi takie oświadczenia, jak i w żaden sposób tego nie wykazała, a nawet nie próbowała wykazywać.

Już więc z tej przyczyny, jedyny zarzut pozwanej w sprawie, nie mógł być uwzględniony. Nie miało więc nawet znaczenia ewentualne istnienie wad pojazdu i ich ewentualne podstępne ukrycie. Pozwana nie złożyła bowiem oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych, a co więcej roczny termin już dla niej upłynął.

Wyłącznie więc na tej podstawie możliwe było uwzględnienie powództwa w całości, gdyż pozwana nie zgłaszała jakichkolwiek innych zarzutów wobec pozwu, mogących skutkować oddaleniem powództwa.

Wszelkie wywody pozwanej w sprzeciwie sprowadzały się do woli wykazania, że pojazd od chwili zawarcia umowy obarczony był usterkami, które nie były i nie mogły być wywołane przez pozwaną, a w konsekwencji pozwana wywodziła nieważność umowy z art. 86 kc o czym była mowa wyżej. Jednakże nawet gdyby rozważać zarzut pozwanej w kontekście wad pojazdu najmowanego, to nawet hipotetyczne ustalenie, że wady takie istniały nie pozwoliłoby na oddalenie powództwa. Pozwana bowiem nie wywodziła żadnego własnego roszczenia, wierzytelności w związku z wadami pojazdu. Ani nie składała oświadczenia o potrąceniu ewentualnej szkody, ani nie wnosiła o obniżenie czynszu, czy jakiekolwiek inne roszczenia. Również wnioskowany przez nią dowód z opinii biegłego, miałby wykazać wyłącznie rodzaj i ilość usterek oraz to czy mogły one powstać w trakcie eksploatacji pojazdu przez pozwaną. Dowodu tego pozwana nie wiązała z wykazaniem ewentualnego wysokości obniżonego czynszu. W kontekście lakonicznych zarzutów pozwanej, okoliczności te nie miały więc żadnego znaczenia dla sprawy i nie mogły podważyć dochodzonego roszczenia, ani co do istoty, ani co do wartości.

Na rozprawie w dniu 12 marca 2021r. pełnomocnik pozwanej potrzymał w całości dotychczasowe stanowisko, a nadto zakwestionował wystawione przez powoda faktury co do zasady.

Zdaniem sądu zarzuty takie także nie były zasadne. Po pierwsze nie było sporne, że powód pismem z 13 lutego 2020 r. rozwiązał z pozwaną umowę z dniem 17 lutego 2020r. Tym samym istotnie od dnia 18 lutego pozwana nie była już uprawniona do korzystania z rzeczy i była zobowiązana do jej zwrotu. Nastąpiło to dopiero 5 marca 2020r. Tym samym bez wątpienia przez ten okres pozwana nie miała podstawy prawnej do korzystania z pojazdy, przez co powód na mocy art. 224 § 2 kc był uprawniony do żądania stosownego wynagrodzenia. Nie miało więc nawet znaczenia, że strony również w treści umowy zawarły postanowienie dotyczące wynagrodzenia w razie korzystania z pojazdy po wypowiedzeniu umowy. Zdaniem sądu takie uprawnienie do takiego ukształtowania stosunku umownego, przysługiwało im niewątpliwie na mocy art. 353 ¹ kc. Słusznie więc powód mógł obciążyć pozwaną kwotą uzgodnioną w umową za każdy dzień korzystania z pojazdy po rozwiązaniu umowy. Ugruntowane jest stanowisko, że dochodzenie takiego roszczenia jak i jego wysokość są niezależne od tego, czy właściciel poniósł jakiś uszczerbek i czy posiadacz efektywnie z rzeczy korzystał.

Nie miało także znaczenia, co zarzucał pełnomocnik poznaje na rozprawie, że faktury zostały wystawione już po rozwiązaniu umowy. Jedyne znaczenia miało to, że wierzytelności w nich opisane miały swoje źródło w postanowieniach umowy i dotyczyły okresu gdy umowa obowiązywała obie strony.

Mimo, że roszczenie w tym zakresie nie było kwestionowane, dla porządku należy wskazać, że powód wykazał swoje roszczenie również co do wysokości załączonymi dokumentami. Na okoliczność wysokości kosztów paliwa powód załączył fakturę ze stacji paliw obrazującą tankowanie 76 l. Koszt jednego litra był umówiony na 6 zł. Na okoliczność wysokości kosztów odbioru załączono nie kwestionowaną co do wysokości fakturę, jak i protokół odbioru. Bezsporne było także to, że odbiór miał miejsce w W., a więc miejscowości odległej od siedziby powoda. Wysokości czynszu najmu wynikała wprost z umowy, a pozwana nie złożyła żadnego dowodu na jego uiszczenie za miesiące dochodzone w pozwie. Na okoliczność przekroczenia limitu kilometrów powód załączył wydruk z raportu tras najmowanego pojazdu. Również na okoliczność ilości przekroczeń prędkości załączył raport z systemu prowadzonego dla pojazdu.

W pozostałym zakresie tj. co do terminów płatności wskazanych w treści pozwu oraz odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot cząstkowych, jak wskazano w pozwie, powództwo podlegało oddaleniu. W tym bowiem zakresie uwzględniono terminy płatności oznaczone w fakturach uznając nadto, że jedynie za opłaty czynszowe należne były odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych, gdyż pozostałe opłaty (za brak paliwa, przekroczenie limitów itd.) nie stanowiły transakcji handlowych.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Strona pozwana przegrała sprawę w całości, a zatem winna jest zwrócić powódce koszty procesu w łącznej kwocie 4367zł, na którą to kwotę składa się: 750 zł opłata od pozwu, 17 opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 3600 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2. (...)

3.(...)