Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XI GC 211/20

Sprawę rozpoznano w postępowaniu zwyczajnym.

UZASADNIENIE

Powodowie F. S. i P. Ł. wnieśli przeciwko pozwanemu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę solidarnie kwoty 10 490 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz o zasądzenie kosztów procesu. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się 10.000 zł tytułem części odszkodowania tytułem kosztów naprawy oraz koszt ekspertyzy w kwocie 490 zł. Powodowie niniejszym pozwem dochodzili części roszczenia.

Nakazem zapłaty sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. Zakwestionował ustalony przez powodów koszt naprawy jako zawyżony. Podniósł, że zaproponował poszkodowanemu naprawę pojazdu w warsztacie partnerskim. Nadto pozwany zakwestionował roszczenie dotyczące zwrotu kosztu sporządzonej prywatnej ekspertyzy.

Pismem z dnia 9 października 2020 r. powodowie rozszerzyli powództwo, wnosząc o zasądzenie solidarnie kwoty 14 727,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 22 lutego 2019 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 20 stycznia 2019 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. nr rej. (...), należący do A. K.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupioną w (...) spółce akcyjnej w W..

Bezsporne.

Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego ustalił i wysokość szkody na kwotę 13 900,76 zł. Wypłacił poszkodowanemu kwotę 5170,76 zł tytułem odszkodowania.

Dowód:

- kalkulacja (...) z dnia 8 lutego 2019 r. k. 5-7;

- decyzja (...) z dnia 21 marca 2019 r. k. 8.

- akta szkody, płyta CD k. 48;

Poszkodowany kwestionując wysokość przyznanego odszkodowania, zwrócił się do niezależnego rzeczoznawcy M. M. (1), który dnia 16 maja 2019 r. sporządził kalkulację naprawy pojazdu, ustalając jej koszt na kwotę 20 015,40 zł.

Dnia 17 maja 2019 r. M. M. (1) wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 490 zł brutto, tytułem sporządzenia kalkulacji naprawy pojazdu marki A. (...) nr rej. (...).

Dowód:

- kalkulacja z dnia 16 maja 2019 r. k. 18-29;

- faktura VAT k. 30.

Poszkodowany zwrócił się o pomoc do powodów, którzy pismem z dnia 25 maja 2019 r. działając w imieniu poszkodowanego, wezwali ubezpieczyciela sprawcy szkody, do zapłaty kwoty 15 334,64 zł na którą składały się kwoty: 14 844,64 zł tytułem kosztów naprawy oraz 490 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 25 maja 2019 r. k. 13-15;

- dowód nadania k. 16;

Decyzją z dnia 10 lipca 2019 r. (...) Spółka Akcyjna w W. odmówił wypłaty dalszego odszkodowania.

Dowód:

- decyzja (...) z dnia 10 lipca 2019 r. k. 31-32.

Dnia 17 sierpnia 2019 r. poszkodowany zawarł z powodami umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której zbył na rzecz powodów przysługującą mu wierzytelność z tytułu szkody z dnia 20 stycznia 2019 r. w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W..

Dowód:

- umowa cesji z dnia 17 sierpnia 2019 r. k. 9-10;

- zawiadomienie o cesji k. 12;

- wiadomość e-mail k. 11;

Koszt naprawy pojazdu z uwzględnieniem oryginalnych części zamiennych wynosił 19 408,28 zł. w styczniu 2019 r. Dla zidentyfikowanego modelu pojazdu, dla ustalonego zakresu naprawy i w okresie powstania szkody nie były dostępne żadne części pochodzące od alternatywnych dostawców.

Użycie do naprawy oryginalnych części zamiennych nie spowoduje wzrostu wartości rynkowej pojazdu, a zatem nie spowodowałoby wzbogacenia poszkodowanego.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. (2) k. 66-78, 102-103.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie, w jakim nie był on bezsporny (art. 229 k.p.c.), został oparty w pierwszej kolejności o przedłożone dokumenty, w tym akta szkody i dokumentację zdjęciową na płycie CD, których autentyczności strony nie kwestionowały, wyciągając jedynie odmienne wnioski. Wyliczając wartość kosztów naprawy pojazdu, Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, zważywszy na to, że wartość szkody oszacowana została przez strony na podstawie kalkulacji, stanowiących dokumenty prywatne (art. 245 k.p.c.). Biegły logicznie wyjaśnił zasadność kosztów naprawy przy użyciu dostępnych części oryginalnych, jako że alternatywne części zamienne, w tym jakości (...), nie były dostępne w dacie szkody. Zatem naprawa pojazdu nie spowodowałaby wzrostu wartości rynkowej pojazdu. Ustosunkowując się do zarzutów pozwanego biegły w oparciu o dostępny materiał dowody nie stwierdził uszkodzeń zbiornia paliwa niezwiązanych ze szkodą. Metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo (również po jego rozszerzeniu) okazało się w całości zasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i 2 k.c. Legitymacja powodów do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez nich umowy przelewu oraz z art. 509 k.c. Strona pozwana nie kwestionowała legitymacji czynnej. Sąd odnośnie legitymacji czynnej wynikającej z umowy przelewu w pełni podziela argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 stycznia 2020 r., sygnatura akt VIII Ga 536/19, niepubl. Wierzytelność poszkodowanego zbyta na rzecz powodów jest dostatecznie oznaczona, a nadto powodowie uiścili na jego rzecz cenę. Zachowany jest zatem element odpłatności. Sąd w niniejszej sprawie nie dopatrzył się nieważności przedmiotowej umowy przelewu z uwagi na normę wynikającą z art. 510 § 2 k.c.

Nie budziła wątpliwości sądu odpowiedzialność sprawcy zdarzenia drogowego, którego pojazd był ubezpieczony od OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Nie było to również przedmiotem sporu, albowiem ubezpieczyciel wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 5.170,76 zł tytułem odszkodowania (k. 8). Mimo że zgodnie z własną kalkulacją (k. 5) wycenił koszty naprawy na kwotę 13.900,76 zł, uznając, że taka kwota pozwoli na przeprowadzenie naprawy przywracającej stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. W tym miejscu należy odnotować najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r II CNP 43/17, LEX nr 2490615 i przywołane tam inne orzeczenia SN), zgodnie z którym powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Innymi słowy, niezależnie od tego, czy poszkodowany dokonał już odpowiedniej naprawy samochodu, to "sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić" (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018 r., sygn. II CNP 32/17, LEX nr 2497991). Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r , sygn. II CNP 41/17, LEX nr 2481973). Podobnie wyraził się Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 7 grudnia 2018 r. o sygn. akt III CZP 51/18, 64/18, 72-74/18 publikowanych na (...) Powyższe stanowisko zaaprobował Sąd Okręgowy w Szczecinie, czemu dał wyraz w wyroku z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt VII Ga 278/18 (niepublikowany), w którym wyjaśnił, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona na podstawie hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu ustalonych niezależnie od poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy. Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie jest już utrwalone (tak postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 r., III CZP 102/18) i doprowadziło do utrwalonego kierunku wykładni wskazanych przepisów. W orzecznictwie SN wyjaśniono również, że dla powstania roszczenia o naprawienie szkody nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia m.in. w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu (tak postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 r., III CZP 91/18 publ. tamże).

Podnoszona w sprzeciwie kwestia faktycznie poniesionych kosztów naprawy oraz, że poszkodowanemu zaoferowano naprawę w warsztacie partnerskim pozwanego, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zważywszy że poszkodowany nie ma obowiązku naprawy uszkodzonego pojazdu, a tym bardziej skorzystania z warsztatu, z którym współpracuje ubezpieczyciel.

Sąd kierując się wnioskami biegłego, ustalił, że zasadny koszt naprawy z zastosowaniem części oryginalnych, gdyż alternatywne części zamiennych o jakości Q nie występowały w dacie szkody, wynosi 19.408,28 zł. Wobec czego uwzględnieniu z tego tytułu podlegała kwota stanowiąca różnicę pomiędzy tak ustalonymi kosztami naprawy a wypłaconą dotychczas kwotą odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu, tj. kwota 14.237,52 zł (tj. 19.408,28 zł – 5170,76 zł). Powodowie rozszerzyli powództwo uwzględniając powyższą różnicę kwot (k. 87).

Uzasadnione okazało się również żądanie pozwu co do kwoty 490 zł tytułem sporządzonej na zlecenie poszkodowanego kalkulacji naprawy. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 maja 2019 r. sygn. III CZP 68/18, publ. OSNC 2019/10/98 wskazał, że nabywcy w drodze przelewu wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Każdorazowo należy więc ocenić, czy w danej sprawie poniesienie tego wydatku było obiektywnie konieczne. Obowiązek wykazania takiej konieczności spoczywa na żądającym zwrotu takich kosztów (art. 6 k.c.), a więc w tym przypadku na powodzie. Sam fakt poniesienia kosztów nie przesądza automatycznie o tym, że zakład ubezpieczeń powinien je zwrócić. W niniejszej sprawie wyliczenia biegłego potwierdzają blisko czterokrotne zaniżenie wypłaconego odszkodowania przez ubezpieczyciela. W takich okolicznościach wydatek na prywatną ekspertyzę, w której koszty naprawy były zbliżone do wyliczeń biegłego sądowego, był wydatkiem koniecznym i uzasadnionym.

Z tych przyczyn zasądzono kwotę 14.727,52 zł, na którą składają się: kwota 14.237,52 zł zł, stanowiąca różnicę pomiędzy ustalonym przez Sąd odszkodowaniem za szkodę w pojeździe a kwotą dotychczas wypłaconego odszkodowania z tego tytułu oraz koszt prywatnej kalkulacji naprawy wynoszący 490 zł (brutto).

Odsetki liczone od zasądzonych w pkt I sentencji kwot cząstkowych i dat należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c.

Stąd orzeczono jak w pkt I sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w pkt II wyroku, znajduje podstawę prawną w art. 98 k.p.c. Powodowie wygrali sprawę. Na koszty poniesione przez powodów składają się: kwota 750 zł tytułem opłaty od pozwu, opłata od rozszerzonego powództwa 30 zł, od pełnomocnictwa 34 złotych, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika adekwatnie do pierwotnej wartości sporu 1800 złotych oraz wydatek na wynagrodzenie biegłego w kwocie 556,20 złotych. Razem 4970,20 zł.

W pkt III sąd zwrócił stronom na podstawie art. 80 ust. 1 u.k.s.c. niewykorzystane zaliczki, mając na uwadze, że strony uiściły je w kwotach po 800 zł i mniej więcej po połowie pokryto z nich wynagrodzenie biegłego wynoszące 1112,41 zł.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) (...)

3.  (...)

4.  (...)