Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 49/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. (...) z dnia(...) roku w sprawie o sygn. akt (...).

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

skazany S. B.

1. przeciętna opinia penitencjarna skazanego;

2. pozbawienie wolności skazanego w sprawie o sygn. akt (...) Sądu Okręgowego w Z. (...) dodatkowo w okresie od (...) roku, godz. (...)do dnia (...) roku, godz. (...);

1. opinia o skazanym z Zakładu Karnego w K.;

2. informacje o pobytach i orzeczeniach oraz opinie o skazanym z Zakładu Karnego w K.;

1. k. 75-77;

2. k. 2, 11, 14, 16, 75, 77;

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

2.1.1.2.

opinie o skazanym z Zakładu Karnego w K. i informacje o pobytach i orzeczeniach

- dowody o charakterze urzędowym, których treści i pochodzenia nie kwestionowała żadna ze stron procesowych, a i sąd odwoławczy nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 81 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID -19 oraz uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID -19 (Dz. U. z 2020 roku poz. 1086 ze zm.), poprzez połączenie w wyroku sądu I instancji kar prawomocnie orzeczonych zarówno przed jak i po dniu wejścia w życie tej ustawy, które to rozwiązanie zostało przepisami tej ustawy wykluczone i w konsekwencji niedopuszczalne zastosowanie przez sąd ustawy – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie unormowań zawartych w ww. ustawie z dnia 19 czerwca 2020 roku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora okazała się niezasadna, aczkolwiek o tyle była potrzebna, że pozwoliła sądowi odwoławczemu na skorygowanie popełnionych przez sąd meriti błędów pisarskich i merytorycznych w podstawie prawnej orzeczenia o karze łącznej w wyroku łącznym.

Na wstępie niniejszych rozważań stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił, jakie wyroki skazujące zapadły w stosunku do skazanego S. B. i zgromadził niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody, a zwłaszcza dane ww. o pobytach w jednostkach penitencjarnych i zapadłych prawomocnych orzeczeniach, odpisy poszczególnych wyroków i niezbędne dane osobopoznawcze.

Odnosząc się do apelacji prokuratora podkreślić trzeba, że jej autor nie skupił się na zastosowanym przez Sąd Okręgowy reżimie prawnym - określającym podstawy i rozmiar kary łącznej orzekanej w wyroku łącznym – a na prawnej dopuszczalności orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym, stojąc na stanowisku, że warunki takie in concreto nie zostały spełnione. Innymi słowy podniósł klasyczny zarzut obrazy prawa materialnego (error iuris), który polegać może na błędnej wykładni przepisu, zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w niewłaściwy sposób, zastosowaniu danego przepisu, mimo zakazu określonego rozstrzygania lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe.

Godzi się przypomnieć, iż podstawą kontestowanego przez skarżącego rozstrzygnięcia o karze łączonej orzeczonej w zaskarżonym wyroku łącznym było zastosowanie przez Sąd Okręgowy przepisów Rozdziału IX ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. z 2020 r., poz. 444 - j.t. ze zm.) Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 roku, tj. do dnia poprzedzającego wejście w życie nowelizacji do Kodeksu karnego na mocy art. 38 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r., poz. 1086 ze zm. – dalej w skrócie tarcza 4.0), która gruntownie zmieniała instytucję kary łącznej, przywracając de facto model orzekania o karze łącznej, wedle zasady chronologii orzeczeń, która obowiązywała w polskim systemie prawnym do dnia 30 czerwca 2015 roku. Z dniem bowiem 1 lipca 2015 roku ustawa z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 396 – dalej w skrócie nowela lutowa ) wprowadziła tzw. kroczący model kary łącznej.

Zmiany zasad orzekania kary łącznej w stosunkowo krótkim czasie w naturalny sposób rodzą problemy natury intertemporalnej w sprawach pozostających na styku dwóch różnych systemów orzekania kary łącznej – aktualnie obowiązującego oraz obowiązującego poprzednio. Podstawowym przepisem rozstrzygającym kolizje ustaw w czasie jest art. 4 § 1 k.k., wedle treści którego: Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie aprobowane jest stanowisko, że „Kara łączna stanowi instytucję prawa karnego materialnego, stąd jej orzekanie winno być rozpatrywane przez pryzmat reguły intertemporalnej zawartej w art. 4 § 1 k.k. Ta zaś nakazuje w wypadku, gdy w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosować ustawę nową, chyba że ustawa obowiązująca poprzednio była względniejsza dla sprawcy", jak słusznie stwierdzono w wyroku SN z dnia 17 lipca 2014 r., V KK 211/14 (KZS 2015, z. 10, poz. 21). Zgodzić zatem trzeba się z tezą zawartą w wyroku SN z dnia 9 stycznia 2015 r., IV KK 224/14 (LEX nr 1622330), iż "Stosując w prawidłowy sposób art. 4 § 1 k.k. w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego, sąd winien rozważyć "względność" ustaw przy porównaniu stanu normatywnego z daty orzekania w przedmiocie wydania wyroku łącznego oraz stanu normatywnego z czasu popełnienia każdego z przestępstw wchodzących w skład zbiegu" (por. także wyroki SN: z dnia 7 listopada 2014 r., II KK 284/14, OSNKW 2015, nr 3, poz. 27, i z dnia 25 czerwca 2014 r., II KK 139/14, LEX nr 1480321; teza 18 komentarza do art. 18 w: Wróbel W. (red.), Zoll A. (red.), Barczak-Oplustil A., Bielski M., Bogdan G., Ćwiąkalski Z., Dąbrowska-Kardas M., Górowski W., Iwański M., Jakubowski M., Jodłowski J., Kardas P., Majewski J., Małecki M., Plich A., Pyrcak-Górowska M., Raglewski J., Szewczyk M., Tarapata S. Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część I. Komentarz do art. 1-52, WK, 2016).

Naturalnie przepisu art. 4 k.k. nie stosuje się, jeżeli ustawa zawiera przepisy szczególne, określające zasady intertemporalne. Takim uregulowaniem szczególnym jest przepis art. 81 ustawy – tarcza 4.0, wedle którego:

⚫

ust. 1. Przepisy rozdziału IX (Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych – uwaga SA) ustawy zmienianej w art. 38 (czyli ustawy Kodeks karny – uwaga SA), w brzmieniu dotychczasowym, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

⚫

ust. 2. Przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej w art. 38, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

⚫

ust. 3. W przypadku orzeczenia kary łącznej na zasadach wskazanych w ust. 1, do określenia właściwości sądu stosuje się przepis art. 569 § 1 ustawy zmienianej w art. 39, w brzmieniu dotychczasowym.

W realiach rozpatrywanego przypadku bezspornym jest, że Sąd Okręgowy połączył w zaskarżonym wyroku podlegające wykonaniu kary:

-(...)miesięcy ograniczenia wolności, orzeczoną wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Z. (...) z dnia (...) r., sygn. akt (...), za przestępstwo z art. 278 § 1 kk, popełnione w dniu (...) r., który uprawomocnił się w dniu (...)r.,

- 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Z. (...) z dnia (...) r., sygn. akt (...), za przestępstwo z art. 59 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, popełnione w okresie od (...)r. do (...) r., który uprawomocnił się w dniu (...) r.,

orzekając karę łączną (...)i (...) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie m.in. przepisów art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k., art. 87 § 1 k.k. – w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 roku - które zastosował poprzez odwołanie się do unormowania art. 4 § 1 k.k. – punkt I. rozstrzygnięcia.

W pozostałym natomiast zakresie, stosownie do brzmienia art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w przedmiocie orzeczenia kary łącznej, tj. odnośnie wykonanych kar:

- (...)miesięcy ograniczenia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś. z dnia (...) r., sygn. akt (...), za przestępstwo z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, popełnione w dniu (...)r., który uprawomocnił się w dniu (...) r.,

- (...)miesięcy ograniczenia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Ś. z dnia (...) r., sygn. akt (...), za przestępstwo z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii , popełnione w dniu (...) r., który uprawomocnił się w dniu (...) r. – punkt II rozstrzygnięcia.

W świetle powyższego słusznie skarżący prokurator wnioskuje, że Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że unormowanie szczególne zawarte w art. 81 – ustawy tarcza 4.0. nie wyklucza regulacji zawartej w art. 4 § 1 k.k., aczkolwiek faktem jest, że nie przedstawił żadnej w tym zakresie argumentacji, z którą można by logicznie polemizować.

Argumentację taką przedstawił autor apelacji, opowiadając się przeciwko zastosowanej w praktyce przez Sąd orzekający wykładni art. 81 cyt. ustawy - dopuszczającej możliwość połączenia karą łączną w wyroku łącznym kar tego samego rodzaju lub innych podlegających łączeniu, orzeczone wyrokami, które uprawomocniły się zarówno przed 24 czerwca 2020 roku, jak i po dniu wejścia w życie nowelizacji Kodeksu karnego dokonanej na mocy ustawy – tarcza 4.0.

Zaprezentowanej przez skarżącego prokuratora wykładni art. 81 ww. ustawy, Sąd Apelacyjny orzekający w niniejszej sprawie jednak nie podziela.

Przede wszystkim do wniosków takich nie skłania wykładnia językowa odnośnego unormowania, które ma bez wątpienia charakter intertemporalny, czyli reguluje ewentualną kolizję konkurujących przepisów w czasie, jaka w okolicznościach sprawy wystąpiła już z tej racji, że wszystkie czyny, za które S. B. został skazany prawomocnymi wyrokami, i które zostały objęte karą łączną w zaskarżonym wyroku, zostały popełnione przed dniem 24 czerwca 2020 roku, czyli na gruncie przepisów pozwalających orzec karę łączną za zbiegające się przestępstwa zgodnie z tzw. kroczącym modelem kary łącznej, opartym na zasadzie wykonalności orzeczeń (vide art. 85 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu nadanym przez nowelę lutową). Zastosowanie ustawy obowiązującej poprzednio było dla skazanego oczywiście bardziej korzystne, bowiem na gruncie aktualnego stanu prawnego, przywracającego tzw. zasadę chronologii orzeczeń - wyłożoną w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 2005-02-25 w sprawie I KZP 36/04, mającej moc zasady prawnej (OSNKW 2005/2/13), wedle której zawarty w art. 85 k.k. zwrot: "zanim zapadł pierwszy wyrok" odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa - brak było podstaw do orzeczenia kary łącznej w ramach wyroku łącznego.

Uwagi te miały charakter jedynie poboczny, albowiem w sprawie spór idzie nie o to, który z reżimów prawnych orzekania kary łącznej jest dla skazanego względniejszy w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., ale o to czy badanie względności ustawy przez sąd orzekający w ogóle było prawnie dopuszczalne, a tym samym, czy obowiązujące brzmienie przepisu intertemporalnego – art. 81 ustawy tarcza 4.0 wyklucza całkowicie działanie zasady lex mitior.

Przede wszystkim nie sposób podzielić konstatacji skarżącego, że Sąd Okręgowy, dopuszczając możliwość zastosowania przepisów ustawy obowiązującej poprzednio - jako względniejszej dla skazanego w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. - w takim jak aktualnie rozpatrywany przypadek, tj. dla stanów o „mieszanej” dacie prawomocności orzeczeń, uczynił to wbrew literalnemu brzmieniu przepisu art. 81 ustawy - tarcza 4.0. Zauważyć bowiem należy, że prawodawca w przedmiotowej regulacji unormował tylko dwa, rozłączne stany faktycznoprawne:

- pierwszy, w którym wszystkie spośród objętych zakresem postępowania w przedmiocie wyroku łącznego orzeczenia uprawomocniły się przed datą wejścia w życie tarczy 4.0. - do którego znajdują bez wyjątku zastosowanie przepisy rozdziału IX ustawy Kodeks karny w brzmieniu dotychczasowym z mocy ust. 1 art. 81 cyt. ustawy,

- drugi, w którym wszystkie orzeczenia objęte postępowanie w przedmiocie wyroku łącznego uprawomocniły się już po dniu wejścia w życie rzeczonej nowelizacji – do którego znajdują bez wyjątku zastosowanie przepisy rozdziału IX ustawy Kodeks karny w brzmieniu znowelizowanym przez ustawę – tarcza 4.0 z mocy ust. 2 art. 81 cyt. ustawy.

Regulacja ta jest czytelna i nie pozostawia wątpliwości interpretacyjnych nie tylko na gruncie językowym (clara non sunt interpretanda), ale i innych poziomach wykładni prawa, w tych przypadkach, w których wszystkie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu za zbiegające się przestępstwa zostały prawomocnie orzeczone albo przed 24 czerwca 2020 roku, albo po tej dacie. Natomiast, zdaniem instancji odwoławczej, zakres normowanie tego szczególnego przepisu nie odnosi się w ogóle do stanów faktycznoprawnych o „mieszanej” dacie prawomocności orzeczeń skazujących, a więc takich jak aktualnie rozpatrywany przypadek.

Powyższe nie oznacza, że Sąd Okręgowy dorozumianie przyjął istnienie „luki” prawnej, którą samodzielnie wypełnił poprzez zastosowanie art. 4 § 1 k.k., wchodząc niejako w rolę prawodawcy, jak twierdzi apelujący - wtórujący niektórym głosom doktryny (vide artykuł Alicji Limburskiej „Aktualne zagadnienia intertemporalne związane z instytucją kary łącznej”, MOP 2021, Nr 2). Zarzutu tego Sąd odwoławczy nie podziela. Przeciwko takiej wykładni nie przemawia w szczególności wykładnia porównawcza – nazywana w apelacji skarżącego historyczną. Bezspornym jest, że art. 19 ust. 1 tzw. noweli lutowej, która wprowadziła kroczący model orzekania kary łącznej w wyroku łącznym, odmiennie uregulował kwestię kolizji ustaw w czasie. Mianowicie art. 19 ust. 1 noweli lutowej stanowił, iż: Przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1 (ustawa Kodeks karny – uwaga SA), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy . Przepis art. 81 ustawy - tarcza 4.0 nie zawiera analogicznego unormowania, co tym samym nie oznacza jeszcze, że ustawodawca nie dopuścił możliwości zastosowania art. 4 § 1 k.k. w jakichkolwiek przypadkach, jak chce tego apelujący – in concreto w stanach faktycznoprawnych o mieszanej dacie prawomocności orzeczeń skazujących za zbiegające się przestępstwa. Różne bowiem są techniki legislacji prawnej – wyłączenie normy art. 4 § 1 k.k. może wszak nastąpić od strony pozytywnej, jak i negatywnej. Zatem, skoro ustawodawca wprost nie uregulował w przepisie szczególnym, jakim bez wątpienia jest art. 81 ustawy - tarcza 4.0, stanów o mieszanej prawomocności, to - a contrario - stanów tych nie wyłączył spod działania normy ogólnej zawartej w art. 4 § 1 k.k. Ten kierunek wykładni dodatkowo wspiera argument, że wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco, zgodnie z paremią exceptiones non sunt extendendae.

Takiemu rezultatowi wykładni nie sprzeciwia się argument, że przy przyjętej przez Sąd orzekający interpretacji przepisu art. 81 całkowicie zbytecznym jawiło się jego umieszczenie pośród przepisów przejściowych i końcowych ustawy - tarcza 4.0. Poprzestanie bowiem na przepisie art. 103 rzeczonej ustawy, wedle którego „ Ustawa wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia (…)” wprost prowadziłoby do wniosku, że norma art. 4 § 1 k.k. nie doznaje żadnych ograniczeń i znajduje zastosowanie do wszystkich wyżej omówionych stanów faktycznoprawnych, tj.:

1. zarówno w przypadku zbiegu skazań prawomocnie orzeczonych tylko przed 24 czerwca 2020 roku,

2. zbiegu skazań prawomocnie orzeczonych tylko po tej dacie,

3. jak i w przypadku zbiegu prawomocnych skazań o mieszanej dacie prawomocności.

Tymczasem ustawodawca wyłączył spod działania zasady lex mitior wprost tylko przypadki wymienione w punktach 1. i 2., pomijając stany opisane w punkcie 3., których podciąganie pod inne, opisane wyżej przypadki, kłóciłoby się z zasadą racjonalności ustawodawcy, który przemodelował zasady orzekania o karze łącznej m.in. w celu przyspieszenia i ograniczenie liczby postępowań w sprawach o wydanie wyroku łącznego, jak na to wskazuje Uzasadnienie projektu ustawy (IX kadencja, druk sejm. nr 382): „(…) sprawiedliwościowy aspekt przywrócenia niniejszą poprawką zasad łączenia kar obowiązujących do dnia 30 czerwca 2015 r. w rezultacie powoduje ograniczenie liczby wypadków, w których możliwe jest łączenie kar, a w wymiarze procesowym będzie się to przejawiało w zmniejszeniu liczby wydawanych wyroków łącznych”.

Postulat ten w istocie realizuje przyjęta w zaskarżonym orzeczeniu wykładnia przepisu art. 81 ustawy – tarcza 4.0, która zwalnia sądy orzekające od żmudnych i niekiedy skomplikowanych analiz pod kątem względności ustawy w odniesieniu do stanów faktycznoprawnych złożonych z jednolitych pod względem prawomocności grup wyroków skazujących za zbiegające się przestępstwa, świadomie ograniczając je do stanów o mieszanej dacie prawomocności - poprzez ich niewymienienie w treści art. 81 ustawy - tarcza 4.0. Taki sposób wykładni i stosowania omawianego unormowania nie kłóci się również z racją wprowadzenia samego przepisu międzyczasowego: „ Poprawka przewiduje także dodanie przepisu międzyczasowego, wedle którego przepisy o karze łącznej w brzmieniu dotychczasowym stosować się będzie do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy, zaś przepisy te w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosować się będzie do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Rozwiązanie powyższe oparte zostało na zasadzie chwytania przepisu w locie, biorąc pod uwagę, że nie jest możliwe – z punktu widzenia konstrukcyjnego – łączenie na proponowanych w poprawce zasadach kar łącznych z karami jednostkowymi, tak jak jest to obecnie.”

Powyższe oznacza tyle, że łączenie kar tego samego rodzaju albo innych podlegających łączeniu – orzeczonych prawomocnie tylko po dniu 24 czerwca 2020 roku w założeniu projektodawcy dotyczyć miało wyłącznie kar jednostkowych na zasadzie chronologii orzeczeń, zaś orzeczonych prawomocnie tylko do dnia 23 czerwca 2020 roku – podlegających wykonaniu kar zarówno jednostkowych i jak łącznych. Natomiast stany faktycznoprawne o mieszanych datach prawomocności zbiegających się orzeczeń dopuszczają możliwość zastosowania zarówno ustawy nowej, jak i obowiązującej poprzednio w zależności od wyboru ustawy względniejszej dla skazanego, przy czym wybór jednego z modeli orzekania kary łącznej nigdy nie doprowadzi do konfliktu „ z punktu widzenia konstrukcyjnego”, albowiem niemożliwym jest stosowanie obu tych reżimów jednocześnie, nawet gdyby warunki do wydania wyroku łącznego były spełnione zarówno na gruncie nowej, jak obowiązującej poprzednio ustawy. Poza wyraźnie określonymi w ustawie wyjątkami nie jest dopuszczalne orzekanie częściowo na podstawie przepisów ustawy obowiązującej poprzednio, a częściowo na podstawie przepisów ustawy nowej (por. A. Marek, Komentarz..., s. 18; B. Kunicka-Michalska (w:) E. Bieńkowska, B. Kunicka-Michalska, G. Rejman (red.), J. Wojciechowska, Kodeks..., s. 259; B. Nita, A. Światłowski, Zakaz..., s. 38 i n.; a także wyrok SN z dnia (...)r., (...)). Sąd musi dokonać wyboru między konkurującymi ustawami i zastosować całościowo tylko jedną z nich, tj. tę, która in concreto jest względniejsza dla sprawcy (wyrok SN z dnia (...) r.,(...) Prok. i Pr.-wkł. 2002, nr 9, poz. 6; teza 41 do art. 4 w komentarzu op. cit.).

W świetle powyższego przyjęta w zaskarżonym wyroku wykładnia art. 81 ustawy – tarcza 4.0 nie narusza reguł wykładni językowej, porównawczej (historycznej) czy celowościowej (teleologicznej), wbrew odmiennym twierdzeniom apelującego.

Nie ulega wątpliwości, że przepis art. 81 ust. 1 i 2 cyt. ustawy stanowi lex specialis w stosunku do art. 4 § 1 k.k. i wyłącza jego stosowanie, ale tylko w sytuacjach w nim unormowanych. Bez wątpienia bowiem zasada lex mitior uregulowana jest na poziomie ustawowym, w tym w art. 4 § 1 k.k., a zatem jej wyłączenie przez ustawę zwykłą jest co do zasady prawnie dopuszczalne. W świetle powyższego generalnie zgodzić należy się z tezą skarżącego, że teoretycznie prawodawca w ustawie – tarcza 4.0 mógł całkowicie wyłączyć stosowanie art. 4 § 1 k.k. we wszystkich sprawach dot. orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym, a pozostających na styku stanów prawnych – dotychczasowego i nowego – w tym również o mieszanych datach prawomocności zbiegających się orzeczeń - jednakże wyłączenie to powinien w ustawie zadekretować. Tymczasem sytuacji takiej nie obejmuje przepis art. 81 cyt. ustawy, który to pogląd wyrażony został również w doktrynie (vide cytowany przez apelującego komentarz do art. 85 k.k., teza 1. w: Konarska-Wrzosek V. (red.), Lach A., Lachowski J., Oczkowski T., Zgoliński I., Ziółkowska A. Kodeks karny. Komentarz. WKP, 2020).

Nawet jednak, gdyby podzielić zapatrywania apelującego prokuratora i uznać, że norma intertemporalna wyrażona w art. 81 ust. 1 i 2 ustawy – tarcza 4.0 wysławia wprost zakaz obejmowania karą łączną w ramach wyroku łącznego kar orzeczonych prawomocnie zarówno przed 24 czerwca 2020 roku, jak i po tej dacie, czyli w stanach faktycznoprawnych o tzw. mieszanej dacie prawomocności, to takim rezultatom wykładni językowej sprzeciwia się wykładnia prokonstytucyjna.

Naturalnie interpretowany na użytek niniejszego postępowania przepis ustawy – tarcza 4.0 korzysta z domniemania konstytucyjności i dopóty dopóki za takowy nie zostanie uznany we właściwym trybie, ma charakter powszechnie obowiązujący. Nie oznacza to jednak tego, że wykładnia prokonstytucyjna nie obowiązuje. Wykładnia systemowa polega bowiem na ustaleniu znaczenia interpretowanej normy w kontekście całego systemu prawa. Normie prawnej powinno się nadać znaczenie zgodne z Konstytucją - tzw. wykładnia prokonstytucyjna. Bynajmniej ta ostatnia nie jest wykładnią prawotwórczą, zatem należy ją uznać za generalnie dopuszczalną na gruncie prawa karnego, czego wyrazem jest pogląd wedle, którego „Tekst prawny poddać przeto należy analizie z punktu widzenia wszystkich dyrektyw interpretacyjnych, a to kolejno: językowych, systemowych i funkcjonalnych, także dyrektywie historycznej i porównawczej, czy – właśnie – prokonstytucyjnej, w razie zaś stwierdzenia ważnych racji (prawnych, społecznych lub moralnych) – odstąpić powinno się nawet od wykładni językowej. Stwierdzić należy, że zwłaszcza konieczność realizacji konstytucyjnych wartości uzasadniać będzie przekroczenie językowych granic wykładni” (A. Rychlewska, O gwarancyjnym modelu wykładni prokonstytucyjnej przepisów typizujących czyny zabronione pod groźbą kary, „Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych” 2016, z. 3, por. także uchwałę SN z 21 IX 2005 r., I KZP 29/05, OSNKW 2005, nr 10, poz. 90).

Zgodzić oczywiście należy się ze skarżącym, że prawo do wyroku łącznego nie jest prawem podmiotowym, gwarantowanym przez ustawę zasadniczą a prawodawca ma znaczną swobodę w jego kształtowaniu - w zależności od aktualnych celów polityki karnej. Potwierdzeniem tego są nie tylko dwukrotne zmiany zasad orzekania kary łącznej w wyroku łącznym na przestrzeni ostatnich niespełna 5 lat, ale i wywody zawarte w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 4.07.2018 r., K 16/16, LEX nr 2510943, do których szeroko odwołuje się autor apelacji. Sama instytucja wyroku łącznego, choć w praktyce z reguły prowadzi do polepszenia sytuacji skazanego, to jednak - zgodnie z utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny - kara łączna orzekana w wyroku łącznym powinna stanowić swego rodzaju korektę poprzez pryzmat oceny dotychczasowego przebiegu okresu wykonywania poszczególnych kar zawartych w podlegających łączeniu wyrokach. Zatem kara łączna nie jest i nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, swoista premia, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości pozostających w realnym zbiegu przestępstw.

Powyższe nie oznacza jednak, że skazany może być pozbawiony nie tyle prawa do wyroku łącznego co równego dostępu do zasady lex mitior (art. 4 § 1 k.k.), wbrew konstytucyjnej zasadzie równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP). Wedle bowiem forsowanej przez apelującego wykładni art. 81 ustawy – tarcza 4.0, to nie data zbiegających się czynów a data prawomocnego ich osądzenia skazującymi wyrokami warunkowałaby prawną dopuszczalność objęcia ich karą łączną w ramach wyroku łącznego, na co skazany mógłby nie mieć żadnego wpływu. Innymi słowy przepis intertemporalny zawierałby kolejną, negatywną materialnoprawną przesłankę orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym.

Sąd Apelacyjny ma oczywiście świadomość, że podobny problem był przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w powołanym już wcześniej wyroku z (...)r., (...) orzekł, że art. 19 ust. 1 noweli lutowej jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Dostrzegłszy nierówność w dostępie do zasady lex mitior, Trybunał Konstytucyjny nie podzielił zapatrywania wnioskodawcy - Rzecznika Praw Obywatelskich, że przyjmowanie jako kryterium różnicowania sprawców daty uprawomocnienia się wyroków skazujących, jest konstytucyjnie niedopuszczalne. Prawomocność orzeczenia Trybunał Konstytucyjny uznał za okoliczność prawnie istotną zarówno w prawie karnym materialnym, jak i procesowym. Jednocześnie przyjął, że stosowanie kwestionowanego kryterium odpowiada zasadzie proporcjonalności, gdyż ustawodawca, realizując postulat szybkiego wdrożenia nowych przepisów, jednocześnie zapewnił ochronę interesów sprawców, w stosunku do których wyroki uprawomocniły się przed wejściem w życie nowelizacji z 20.02.2015 r. Jak argumentował Trybunał Konstytucyjny: „W niniejszej sprawie sytuacja sprawców, wobec których wymierzana jest kara łączna, jest determinowana przede wszystkim przez art. 42 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji". W konsekwencji także wyrok łączny w stosunku do sprawcy, którego kary uprawomocniły się przed wejściem w życie nowelizacji, spełnia według Trybunału Konstytucyjnego wymogi wyroku sprawiedliwego.

Mając jednak na uwadze, że przedmiotem rzeczonego judykatu był cały przepis art. 19 ust. 1 noweli lutowej, a więc także w zakresie w jakim dopuszczał on stosowanie art. 4 § 1 k.k. (Przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy ), jako uprawniony jawi się wniosek, że dekodując normę zawartą w art. 81 ust. 1 i 2 ustawy – tarcza 4.0 w sposób zaproponowany przez prokuratora, uznać należałoby, że prawodawca nie zapewnił wystarczającej ochrony interesów sprawców zbiegających się przestępstw, w stosunku do których wyroki skazujące za nie uprawomocniły się zarazem przed datą wejścia w życie przepisów tarczy 4.0 oraz po tej dacie. Interesy te winny być zatem chronione przez zastosowanie art. 4 § 1 k.k. w omawianym zakresie. Trybunał Konstytucyjny akceptował wszak dotychczas jedynie wyłączenie stosowania zasady lex mitior przy orzekaniu kary łącznej pod rządami ustawy nowej, ale w odniesieniu do kar orzeczonych prawomocnie wyłącznie przed wejściem w życie tej ustawy (por. M. Zacharski: Reguły intertemporalne a instytucja kary łącznej w tarczy 4.0, LEX/el. 374387; uzasadnienie postanowienia Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 25 listopada 2020 r., II AKz 346/20, LEX nr 3101657).

Wprawdzie z poglądem tym skarżący szeroko polemizuje w apelacji w odwołaniu do argumentacji zawartej w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z (...) r., (...), pomija jednak okoliczność, że w art. 19 ust. 1 noweli lutowej wprost zadekretowano możliwość zastosowania art. 4 § 1 k.k. do stanów faktycznoprawnych o mieszanej dacie prawomocności, co rekompensowało brak dostępu do zasady lex mitior (zgodnie z zasadą proporcjonalności z art. 31 ust. 3 Konstytucji), a co obecnie - przy zakładanej przez apelującego wykładni art. 81 ust. 1 i 2 ustawy – tarcza 4.0 nie ma miejsca. Zatem w ocenie sądu odwoławczego taka jego interpretacja narusza prawo do sprawiedliwego wyroku (łącznego) poprzez nierówny dostęp do zasady lex mitior sprawców popełniających czyny zabronione w tym samym czasie poprzez wprowadzenie cezury czasowej w postaci daty prawomocności wyroków skazujących za zbiegające się przestępstwa - oczywiście w analizowanym aktualnie zakresie.

W uzasadnieniu wyroku z(...) r., (...) Trybunał Konstytucyjny stwierdził: „Prawo do sprawiedliwego wyroku łącznego także ma swoje źródło w Konstytucji - stanowi je art. 45 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 1 Konstytucji. W sensie materialnym oznacza ono prawo do uzyskania orzeczenia adekwatnego (proporcjonalnego) do osoby sprawcy i popełnionego przez niego czynu, uwzględniającego potrzeby prewencji generalnej i indywidualnej oraz prawnie chronione interesy pokrzywdzonego (…) W sensie formalnym prawo do sprawiedliwego wyroku łącznego oznacza prawo do wyroku wydanego w prawidłowo ukształtowanej procedurze (…) , a więc m.in. na odpowiedniej podstawie prawnej. Nie ulega wątpliwości, że w sprawach karnych Konstytucja gwarantuje co do zasady orzekanie na podstawie przepisów obowiązujących w momencie popełnienia czynu (nullum crimen, nulla poena sine lege), a w każdym razie zakazuje wstecznego działania ustawy wprowadzającej lub zaostrzającej odpowiedzialność karną (lex severior retro non agit). W świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, reguły te wynikają z art. 42 ust. 1 Konstytucji i "stanowią podstawę standardów odpowiedzialności karnej w demokratycznym państwie prawnym" (…). Na gruncie tego przepisu zakaz retroaktywności prawa ma jednak formę "złagodzoną" - art. 42 ust. 1 Konstytucji nie wyklucza wstecznego działania przepisów korzystnych dla sprawcy (…), co dostrzegł ustawodawca, uchwalając art. 4 § 1 k.k. (…)”. Wprawdzie Trybunał jednocześnie nie dopatrzył się, aby wyrok łączny wydany w przypadkach regulowanych normą art. 19 ust. 1 tzw. noweli lutowej można było uznać za niespełniający konstytucyjnych wymogów wyroku sprawiedliwego, jednakże tezę tę argumentował m.in. tym, że „(…) łączenie kar uprawomocnionych przed wejściem w życie ustawy nowelizującej musi, a łączenie kar o mieszanej prawomocności może następować na podstawie przepisów obowiązujących w chwili popełnienia czynu, jak tego wymaga art. 42 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji (nullum crimen, nulla poena sine lege). Realizuje to podstawową zasadę, że "Obywatel ma prawo oczekiwać, że będzie podlegał odpowiedzialności karnej na zasadach określonych w art. 42 ust. 1 Konstytucji.”

Argument ten w poddanym osądowi przypadku bez wątpienia stracił na aktualności. Nie idzie przy tym o prawo do wyroku łącznego w określonej wysokości, sprawca bowiem nie może „(…) oczekiwać korzyści, które dla niego mogłyby wynikać w związku z naruszeniem prawa ze względu na taką a nie inną politykę karną, bo ta - w zależności od istoty zagrożeń związanych z konkretnymi przestępstwami - może podlegać modyfikacjom i zmianom (…)” (wyrok z (...)r., sygn. (...) w kontekście dopuszczalności przedłużenia terminów przedawnienia przestępstw, (...), poz. (...), ale o prawo do wyroku jako takiego, co może już stanowić nadmierną ingerencję w prawa i wolności skazanego (art. 31 ust. 3 Konstytucji). Zresztą w powoływanym już wyroku z (...) r., (...)Trybunał stwierdził, iż „W sprawach o "mieszanej" prawomocności istnieją już powody, aby dopuścić stosowanie prawa nowego, zwłaszcza gdy jest względniejsze dla sprawcy. Występuje tu wyraźniej problem intertemporalny, którego najkorzystniejszym dla zainteresowanych i ugruntowanym w prawie karnym rozwiązaniem jest zasada lex mitior.”

Ów aspekt sprawiedliwościowy nie może być zatem bagatelizowany, tym bardziej, jeśli zważyć na okoliczność, że w przypadku sprawcy odpowiadającego za zbiegające się przestępstwa popełnione na gruncie „starej” i „nowej” ustawy, sąd - orzekając w wyroku jednostkowym karę łączną - bez żadnych ograniczeń będzie stosował regułę intertemporalną z art. 4 § 1 k.k., zaś orzekając o karze łącznej w wyroku łącznym za te same czyny popełnione przez tego samego sprawcę a osądzone w odrębnych postępowaniach zakończonych prawomocnie przed 24 czerwca 2020 roku i po tej dacie, możliwości takiej byłby już pozbawiony. Tymczasem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, brak jest podstaw do różnicowania sytuacji prawnej sprawcy, któremu kara łączna została wymierzona w wyroku łącznym oraz sprawcy, wobec którego do orzeczenia kary łącznej dochodzi w rozstrzygnięciu jednostkowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2013 r., II KK 84/12, OSNKW 2013, z. 5, poz. 43).

Reasumując, Sąd Okręgowy dokonał właściwej wykładni przepisów art. 81 ust. 1 i 2 ustawy – tarcza 4.0, dopuszczając możliwość zastosowania w poddanym osądowi przypadku ustawy obowiązującej poprzednio (art. 4 § 1 k.k.), co dawało podstawy do orzeczenia względem S. B. kary łącznej w wyroku łącznym w oparciu o tzw. kroczący model kary łącznej, która objęła podlegające wykonaniu jednostkowe kary ograniczenia wolności i pozbawienia wolności, orzeczone prawomocnie zarówno przed 24 czerwca 2020 roku jak i po tej dacie.

Wniosek

- o zmianę zaskarżanego wyroku (a właściwie uchylenie w myśl art. 437 § 2 k.p.k.) i umorzenie postępowania w przedmiocie wyroku łącznego w całości (jak należy logicznie zakładać) na podstawie art. 572 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem zarzut obrazy prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 81 ust. 1 i 2 ustawy – tarcza 4.0 i bezpodstawne orzeczenie o karze łącznej wyrokiem łącznym okazał się niezasadny z powodów wyżej wyeksplikowanych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

2.

3.

1. Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w zaskarżonym wyroku (vide: punkt 1. sentencji wyroku sądu odwoławczego).

2. Zmiana zaskarżony wyrok w punkcie I. części rozstrzygającej poprzez przyjęcie za podstawę orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. i art. 87 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. - w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 roku (vide: punkt 2. lit. a sentencji wyroku sądu odwoławczego).

3. Zmiana zaskarżony wyrok w punkcie III. części rozstrzygającej poprzez zaliczenie na poczet orzeczonej kary łącznej nadto okres pozbawienia wolności skazanego od dnia (...)roku godz. (...) do dnia(...) roku godz. (...) ze sprawy o sygn. akt (...) Sądu Okręgowego w Z. (...) (vide: punkt 2. lit. b sentencji wyroku sądu odwoławczego).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Ad 1.) Na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. sąd odwoławczy sprostował oczywiste omyłki pisarskie w komparycji zaskarżonego wyroku w ten sposób, że:

• w punkcie II. w miejsce słów: „kara została wykonana w okresie od (...) roku do (...) roku” wpisał słowa: „reszta niewykonanej kary ograniczenia wolności w formie (...)dni zastępczej kary pozbawienia wolności została wykonana w okresie od (...) roku do (...) roku.”;

• w punkcie III. w miejsce słów: „kara została wykonana w okresie od (...) roku do (...) roku” wpisał słowa: „reszta niewykonanej kary ograniczenia wolności została wykonana w formie (...)dni zastępczej kary pozbawienia wolności wykonanej w okresie od (...) roku do (...) roku”, co wprost wynika z danych o orzeczonych i wykonanych karach, zawartych w dokumentach zgromadzonych w postępowaniu (vide: k. 13, 16, 18, 23, 2, 12, 14, 16, 18, 27, 77). Błędy te miały charakter oczywisty - wynikały z pośpiechu i nieuwagi, dlatego w celach porządkowanych należało je z urzędu wyeliminować.

Ad. 2. Na podstawie art. 455 k.p.k. – per analogiam - sąd odwoławczy poprawił podstawę prawną orzeczenia o karze łącznej , albowiem:

- po pierwsze, powoływanie przepisów stricte procesowych było zbędne, skoro te nie zawierały podstaw materialnoprawnych orzeczenia o karze łącznej (art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k., art. 569 § 1 i 2 k.p.k.),

- po drugie, art. 86 § 4 k.k. nie mógł stanowić podstawy orzeczenia o karze łącznej w wyroku łącznym, skoro - w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 roku - znajdował on zastosowanie, gdy przynajmniej jedną z kar podlegających łączeniu jest już orzeczona kara łączna, a tymczasem sąd meriti połączył wyłącznie kary jednostkowe,

- po trzecie, powoływanie w podstawie rozstrzygnięcia art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020r., poz.1086 z późn. zm.) było błędem, skoro zakres jego normowania odnosi się do stanów faktycznoprawnych złożonych wyłącznie z kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ww. ustawy, a nie stanów o „mieszanych” datach prawomocności, co Sąd Okręgowy prawidłowo zinterpretował, jednak niewłaściwie zastosował w podstawie prawnej orzeczenia o karze łącznej,

- po czwarte, art. 4 § 1 k.k. wymagał doprecyzowania poprzez wskazanie in concreto, które brzmienie ustawy uznano za względniejsze dla skazanego w rozumieniu ww. ogólnej reguły intertemporalnej.

Ad. 3. Na podstawie art. 440 k.p.k. sąd odwoławczy skorygował okresy zaliczone przez sąd meriti w trybie art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej poprzez zaliczenie dodatkowego czasokresu pozbawienia wolności skazanego ze sprawy o sygn. akt (...) Sądu Okręgowego w Z. (...), który został przez Sąd Okręgowy pominięty, a który wnikał z niespornych danych o orzeczonych i wykonanych karach, zawartych w dokumentach zgromadzonych w postępowaniu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

1. Orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności, zawarte w punkcie I. sentencji wyroku Sądu Okręgowego - w pozostałym, niezmienionym zakresie.

2. Orzeczenie o umorzeniu postępowania, zawarte w punkcie II. sentencji wyroku Sądu Okręgowego.

3. Orzeczenie o zliczeniu okresu pozbawienia wolności na poczet kary łącznej, zawarte w punkcie III. sentencji wyroku Sądu Okręgowego - w pozostałym, niezmienionym zakresie.

4. Rozstrzygnięcia zawarte w punktach IV. i V. sentencji wyroku Sądu Okręgowego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w zakresie w jakim nie podlegał on zmianie z urzędu, albowiem apelacja prokuratora okazała się bezzasadna, a jednocześnie brak było podstaw do dalej idącej jego zmiany lub nawet uchylenia zaskarżonego wyroku - niezależnie od podniesionych zarzutów. Oczywistym bowiem było to, że z urzędu sąd odwoławczy skontrolował wyrok, niezależnie od treści podniesionych zarzutów, stosownie do treści art. 433 § 1 in fine, a więc m.in. prawidłowość zastosowanego przez sąd meriti in concreto reżimu prawnego orzekania kary łącznej w wyroku łącznym, w tym wysokość orzeczonej kary łącznej oraz prawidłowość umorzenia postępowania w przedmiocie wyroku łącznego, nie dopatrując się w szczególności ani bezwzględnych podstaw odwoławczych, ani też rażącej niesprawiedliwości orzeczenia. Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił bowiem zbieg podlegających wykonaniu kar ograniczenia wolności oraz pozbawienia wolności - wedle kroczącego modelu kary łącznej - oraz połączył je w jedną karę łączną, która mieści się w granicach sędziowskiego uznania w rozumieniu art. 53 § 1 k.k., a nadto w należytym stopniu uwzględnia okoliczności ważące na jej wymiarze. Sąd I instancji bowiem prawidłowo ustalił i uwzględnił istotne okoliczności wpływające na jej wymiar. W szczególności, w należyty sposób oceniając opinię o skazanym i poszczególne skazania przez pryzmat ich przedmiotowych i podmiotowych związków, zasadnie uznając, że nie ma podstaw do zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, a więc orzeczenia kary łącznej w minimalnym wymiarze tudzież na zasadzie kumulacji, czyli w maksymalnej wysokości. Sąd Apelacyjny popiera bowiem pogląd, że niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady absorpcji, asperacji jak i zasady kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (por. A. Marek: Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293; wyrok SN z 2 grudnia 1975 roku Rw 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok SA w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, II AKa 339/03, LEX nr 183336; wyrok SA w Lublinie z dnia 27 kwietnia 2006 r., II AKa 80/06, LEX nr 183575). Ukształtowana przez Sąd Okręgowy kara łączna w wysokości przekraczającej o miesiąc dolną granicę jej wymiaru jest w ocenie Sądu Apelacyjnego karą sprawiedliwą, która nie razi swoją łagodnością i zapewnia realizację celów kary - tak indywidualno, jak i ogólnoprewencyjnych.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 4.

Sąd Apelacyjny w myśl przepisu art. 636 § 1 k.p.k. in fine kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

M. K. (...) H. K.