Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II C 706/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Agnieszka Kania-Zamorska

Protokolant: sekr. sąd. Marta Mądzelewska

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2021 roku, w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa P. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz P. J. kwotę 53.015,02 zł (pięćdziesiąt trzy tysiące piętnaście złotych dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a) od kwoty 600 zł (sześćset złotych) od dnia 10 października 2018 roku do dnia zapłaty;

b) od kwoty 21.400 zł (dwadzieścia jeden tysięcy czterysta złotych) od dnia 3 listopada 2018 roku do dnia zapłaty;

c) od kwoty 31.015,02 zł (trzydzieści jeden tysięcy piętnaście złotych dwa grosze) od dnia 5 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty;

2.oddala powództwo w zakresie odsetek w pozostałej części;

3. zasądza od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz P. J. kwotę 7.268 zł (siedem tysięcy dwieście sześćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 897,80 zł (osiemset dziewięćdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, zaksięgowanej pod pozycją 500055206398.

Sygn. akt II C 706/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 października 2018 roku, powód P. J., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na jego rzecz kwoty 21.300 zł tytułem częściowego odszkodowania za szkodę w pojeździe marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, kwoty 700 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wywiedziono, iż w dniu 4 marca 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego, w którym uszkodzony został samochód marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność powoda. Wskazano, że sprawca zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej udzieloną przez pozwanego. Podniesiono, że pozwany dokonał oględzin pojazdy i sporządził kosztorys naprawy na kwotę 20.833,56 zł. Pozwany odmówił jednak przyjęcia odpowiedzialności i zapłaty odszkodowania twierdząc, iż uszkodzenia pojazdów nie mogły powstać w deklarowanych okolicznościach, gdyż charakter i rozmiar uszkodzeń pojazdów jest wzajemnie nieprzystający. Podkreślono, iż po zderzeniu pojazdów samochód powoda uderzył prawą stroną w barierki ochronne przy drodze. Zaś przebieg wydarzeń potwierdza notatka policyjna. Stanowisko pozwanego zmusiło powoda do zlecenia rzeczoznawcy sporządzenia opinii co do przebiegu wypadku, w której wskazano, iż mogło dojść do kolizji pojazdów we wskazanych przez uczestników okolicznościach w zakresie powstałych uszkodzeń. Dodatkowo poniesiono, że w ocenie powoda kwota odszkodowania wyliczona w kosztorysie pozwanego jest zaniżona. W kosztorysie nie uwzględniono niezbędnych czynności naprawczych, zaniżono koszty materiału lakierniczego, pominięto koszty normaliów, pominięto części niezbędne do wykonania naprawy. Pełnomocnik podkreślił, iż w pojeździe przed zdarzeniem były zamontowane wyłącznie części oryginalne opatrzone logo producenta.

(pozew k. 4-9, pełnomocnictwo k.12)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanej kwestionował powództwo co do zasady jak i wysokości, gdyż w ocenie strony pozwanej objęta pozwem szkoda powstała w innych okolicznościach niż podane w zgłoszeniu szkody. Odpis pozwu doręczono pozwanej w dniu 2 listopada 2018 roku.

(odpowiedź na pozew k.62-62v., pełnomocnictwo k. 63, odpis z KRS k.13-14, dowód doręczenia k.59)

W piśmie procesowym z dnia 26 maja 2020 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 31.015,02 zł, wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 52.315,02 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 kwietnia 2018 roku oraz kwoty 700 zł tytułem prywatnej ekspertyzy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Odpis pisma doręczono pełnomocnikowi pozwanej w dniu 4 czerwca 2020 roku.

(pismo pełnomocnika powoda k. 149-149v., dowód doręczenia k.155)

Na rozprawie w dniu 26 stycznia 2021 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo w rozszerzonym kształcie.

(stanowisko pełnomocnika powoda – protokół rozprawy k.160 i k.161)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 marca 2018 roku w R., na drodze krajowej (...), miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został stanowiący własność P. J. samochód marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Powód jechał prawym pasem drogi. Przed samochodem powoda zaczął ostro hamować inny pojazd, w wyniku czego powód zaczął hamować, ale nie zatrzymał się. Kierujący pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), jadący za powodem nie zachował należytej odległości między pojazdami uderzając w tył samochodu powoda będącego w ruchu. Na skutek zderzenia pojazdów, samochód powoda przemieścił się na pobocze i uderzył prawą stroną w barierki ochronne przy drodze, na których po przejechaniu kilku metrów wyhamował. W dacie zdarzenia było zimno, ale nie występowały opady atmosferyczne, widoczność była dobra, jezdnia nie była oblodzona.

Na miejsce zdarzenia wezwano Policję. Kierujący samochodem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został ukarany mandatem karnym w kwocie 300 zł, który przyjął.

Przed kolizją samochód marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) posiadał lekkie wgniecenie i zarysowanie na lewym tylnym błotniku.

(dowód: kserokopia notatki k.36-37, kserokopia umowy k.111 i k.111 v., przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 26 stycznia 2021 roku k.160-161, nagranie 00:04:19-00:09:18 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2019 roku k.90-91, nagranie 00:06:59-00:26:41, pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S. k.116-144)

Na skutek zdarzenia z dnia 4 marca 2018 roku w samochodzie marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzeniu uległy: nakładka zderzaka przedniego, reflektor prawy, kierunkowskaz boczny prawy, błotnik przedni prawy, tarcza koła przedniego prawego, drzwi przednie prawe, błotnik tylny prawy, wnęka koła tylnego prawego, nakładka zderzaka tylnego, absorber zderzaka tylnego, wspornik lewy zderzaka tylnego, prowadnice zderzaka tylnego, pokrywa bagażnika, osłonka układu wydechowego, tarcza koła tylnego prawego, pas bezpieczeństwa prawy, pas bezpieczeństwa lewy, napinacz pasa prawego, napinacz pasa lewego, wzmocnienie tablicy rejestracyjnej, pas tylny.

Stopień uszkodzenia zderzaka przedniego kwalifikuje ten element do wymiany, a nie do naprawy.

W samochodzie marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzony został przód pojazdu – reflektory, zderzak oraz maska, która uległa zgięciu.

Z porównania wysokości uszkodzeń samochodu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) widać, że występuje zgodność ich umiejscowienia. Występuje także zgodność zarysowań i odkształceń boku B. (...), w postaci wzdłużnie biegnących rys, wgnieceń i naderwań, odpowiadających przemieszczaniu się auta wzdłuż barierki, z położeniem barierki ochronnej. Na zderzaku przednim, błotniku przednim, drzwiach, błotniku tylnym i zderzaku tylnym widoczne są odwzorowania miejsc styczności z główką barierki.

(dowód: kserokopia notatki k.36-37, przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 26 stycznia 2021 roku k.160-161, nagranie 00:04:19-00:09:18 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2019 roku k.90-91, nagranie 00:06:59-00:26:41, pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S. k.116-144)

Sprawca zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez (...) Spółkę Akcyjną w W..

(okoliczność bezsporna, także kserokopia notatki k.36-37)

Szacunkowy koszt naprawy pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po zdarzeniu z dnia 4 marca 2018 roku wynosił 52.315,02 zł brutto przy użyciu w naprawie części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu O i zastosowaniu stawki za roboczogodzinę stosowanej przez nieautoryzowane zakłady naprawcze świadczące usługi o wysokim standardzie.

Użycie do naprawy pojazdu części o jakości (...) pozwoliłoby na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Jednak, części tego rodzaju do naprawy pojazdu powoda nie występowały na rynku w dacie wystąpienia szkody.

Brak jest dowodów, że w pojeździe powoda w dacie szkody zamontowane były części nie sygnowane logo producenta pojazdu.

Naprawa pojazdu przy użyciu części zamiennych O nie spowoduje wzrostu jego wartości.

(dowód: pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S. k.116-144)

Po zgłoszeniu szkody w dniu 5 marca 2018 roku, pozwany sporządził kosztorys naprawy pojazdu powoda na kwotę 20.833,56 zł. Decyzją z dnia 29 maja 2018 roku pozwana odmówiła przyjęcia odpowiedzialności i zapłaty odszkodowania twierdząc, iż uszkodzenia pojazdów nie mogły powstać w deklarowanych okolicznościach, gdyż charakter i rozmiar uszkodzeń pojazdów jest wzajemnie nieprzystający.

(dowód: kserokopia decyzji k.15, kserokopia kalkulacji k.16-19v., potwierdzenie zgłoszenia k.35)

Na zlecenie powoda niezależny rzeczoznawca T. Ś. sporządził wycenę kosztów naprawy pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po zdarzeniu z dnia 4 marca 2018 roku, wskazując że wnoszą one 58.825,28 zł brutto.

(dowód: kosztorys naprawy pojazdu k. 76-88)

Wiadomością elektroniczną z dnia 4 czerwca 2018 roku, doręczoną pozwanemu tego samego dnia, powód odwołał się od decyzji pozwanego, żądając przesłania w terminie 30 dni opinii korelacyjnej oraz wypłaty pełnej kwoty odszkodowania.

(dowód: wydruk k.20-21)

Pismem z dnia 27 czerwca 2018 roku pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(dowód: kserokopia pisma k.22-22v.)

Pismem z dnia 6 lipca 2018 roku powód ponownie odwołał się od decyzji ubezpieczyciela, wzywając pozwaną do wypłaty pełnej kwoty odszkodowania.

(dowód: pismo k.23-23v., wydruk k.24-25, k.26-26v.)

Pismem z dnia 26 lipca 2018 roku pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(dowód: kserokopia pisma k.27-27v.)

Pismem z dnia 7 sierpnia 2018 roku, doręczonym w dniu 13 sierpnia 2018 roku, oraz pismem z dnia 20 sierpnia 2018 roku, doręczonym w dniu 23 sierpnia 2018 roku, powód kolejny raz wezwał pozwaną do zapłaty pełnej kwoty odszkodowania.

(dowód: wezwanie k.28, potwierdzenie doręczenia k.29-29v., pismo k.30-30v., potwierdzenie doręczenia k.31-31v.)

Pismem z dnia 5 września 2019 roku pozwana ponownie odmówiła wypłaty odszkodowania.

(dowód: kserokopia pisma k.32)

Na zlecenie powoda rzeczoznawca T. B. R. w Z. wykonał ekspertyzę, w której wskazał, iż uszkodzenia samochodu B. o numerze rejestracyjnym (...) w tylnej części oraz samochodu M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w przedniej części nadwozia korespondują ze sobą, a do ich powstania mogło dojść w okolicznościach zdarzenia podanych przez jego uczestników. Powód poniósł koszt ekspertyzy w kwocie 700 zł.

(dowód: ekspertyza k.38-47, faktura k.48)

Wiadomością mailową z dnia 20 września 2018 roku powód wezwał pozwanego do przyjęcia odpowiedzialności za powstałą szkodę i wypłatę pełnej kwoty należnego odszkodowania oraz kwoty 600 zł tytułem kosztów prywatnej ekspertyzy w terminie 14 dni. Pozwana nie udzieliła odpowiedzi na to wezwanie.

(dowód: wydruk k.33-34v.)

Powód nie jest płatnikiem podatku VAT.

(dowód: przesłuchanie powoda - protokół rozprawy z dnia 26 stycznia 2021 roku k.160-161, nagranie 00:04:19-00:09:18 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - protokół rozprawy z dnia 2 lipca 2019 roku k.90-91, nagranie 00:06:59-00:26:41, kserokopia oświadczenia k.49)

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych wyżej dowodów, wśród nich dokumentów i ich kserokopii (w oparciu o art. 308 k.p.c.), opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S. oraz przesłuchania powoda.

Istotą sporu i prowadzonego postępowania dowodowego w niniejszej sprawie było ustalenie przebiegu wypadku determinującego podstawę odpowiedzialności pozwanej, jak również wysokość odszkodowania z tytułu szkody doznanej przez powoda w wyniku zdarzenia z dnia 4 marca 2018 roku. Przeprowadzenie tej oceny wymagało wiadomości specjalnych, a zatem zasięgnięcia opinii biegłego. Sąd uznał opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S. za pełnowartościowe źródło informacji specjalistycznych, stanowiące podstawę poczynionych ustaleń faktycznych. Opinia jest jasna, spójna i logiczna. Biegły w sposób wyczerpujący wyjaśnił wszelkie wątpliwości i odpowiedział na pytania postawione w tezie dowodowej. Zawarte w opinii wnioski zostały należycie umotywowane i poprzedzone prawidłowo zastosowaną oraz przedstawioną metodą badawczą. Żadna ze stron reprezentowanych przez zawodowych pełnomocników nie zgłosiła zastrzeżeń do opinii, nie wnosiła o jej uzupełnienie ani powołanie innego biegłego celem wydania opinii na te same okoliczności.

Jak wynika z niekwestionowanej przez strony opinii biegłego A. S., uszkodzenia pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) mogły powstać na skutek kolizji z dnia 4 marca 2018 roku w okolicznościach podanych przez powoda. Albowiem, z porównania wysokości uszkodzeń pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) widać, że występuje zgodność ich umiejscowienia. Występuje także zgodność zarysowań i odkształceń boku B. (...), w postaci wzdłużnie biegnących rys, wgnieceń i naderwań, odpowiadających przemieszczaniu się auta wzdłuż barierki, z położeniem barierki ochronnej. Na zderzaku przednim, błotniku przednim, drzwiach, błotniku tylnym i zderzaku tylnym widoczne są bowiem odwzorowania miejsc styczności z główką barierki.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, należało odnieść się do mocy dowodowej ekspertyz sporządzonych na zlecenie powoda przez T. Ś. (k.38-47, k.76-88 i k.96-108). W świetle przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących zasady postępowania dowodowego, nie budzi żadnych wątpliwości, że wskazane kalkulacje mogłyby stanowić jedynie dowód z dokumentu prywatnego, którego wartość dowodową określa art.245 k.p.c. Stosownie do treści powołanego przepisu dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. W piśmiennictwie i orzecznictwie przyjmuje się zaś, iż złożone do akt ekspertyzy, opracowane na zlecenie stron, należy traktować jedynie jako wyjaśnienia stanowiące poparcie stanowisk stron. Nawet w sytuacji, w której są one sporządzane przez stałego biegłego sądowego, nie stanowią one dowodu, o którym mowa w art. 278 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem strona dołącza do pisma procesowego ekspertyzę pozasądową i powołuje się na jej twierdzenia i wnioski, należy ją traktować jako część argumentacji faktycznej i prawnej przytaczanej przez stronę. Natomiast, gdy strona składa ekspertyzę z intencją uznania jej przez sąd za dowód w sprawie, wówczas istnieją podstawy do przypisania jej także znaczenia dowodu z dokumentu prywatnego. Pozasądowa opinia rzeczoznawcy, jako dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która ją podpisała wyraziła zawarty w niej pogląd, nie korzysta ona natomiast z domniemania zgodności z prawdą zawartych w niej twierdzeń. Zaś oparcie orzeczenia na pozasądowym oświadczeniu biegłego stanowiłoby uchybienie procesowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 września 2014 roku, w sprawie o sygn. akt I ACa 431/14, opubl. L.). W konsekwencji, wskazane ekspertyzy nie mogły stanowić dowodu na okoliczność przebiegu spornego zdarzenia ani kosztów naprawy pojazdu powoda, stanowiły bowiem jedynie dowód na okoliczność, że ich autor złożył oświadczenia w nich zawarte.

Ustalając powyższy stan faktyczny, Sąd pominął dowody z dokumentów złożonych do akt sprawy przez pełnomocnika powoda w postaci fragmentów publikacji dotyczących stosowania różnych rodzajów części zamiennych dla samochodu marki G. (...) (k.50-57), gdyż pozostają one bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie niemal w całości.

W niniejszej sprawie, P. J. ostatecznie wnosił o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. na jego rzecz kwoty 52.315,02 zł, tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstałą na skutek zdarzenia z dnia 4 marca 2018 roku, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 700 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty sporządzenia opinii prywatnej z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Pozwana kwestionowała podstawę swej odpowiedzialności jak i wysokość odszkodowania z tytułu kolizji z dnia 4 marca 2018 roku.

W przedmiotowej sprawie, zdarzenie wywołujące szkodę w samochodzie marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiła kolizja z dnia 4 marca 2018 roku. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w tym przesłuchania powoda, opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego A. S. oraz notatki policyjnej sporządzonej na miejscu zdarzenia, uszkodzenia pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstały na skutek kolizji z dnia 4 marca 2018 roku, w okolicznościach podanych przez powoda. Zatem zgodnie z treścią przepisu art. 436 § 2 k.c., odpowiedzialność samoistnego posiadacza za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu kształtowała się na zasadzie winy. Bezspornym jest, że sprawca kolizji – kierujący pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielanej przez (...) Spółkę Akcyjną w W..

Odpowiedzialność pozwanej w stosunku do powoda wynika z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji.

W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Stosownie do art.19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Konkludując, powód wykazał zasadę odpowiedzialności pozwanej.

Dalszy przedmiot sporu stanowiła wysokość kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, w granicach odpowiedzialności odszkodowawczej za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze). Najogólniej rzecz ujmując szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica pomiędzy obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Jest nią, zatem utrata lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Stosownie zaś do przepisu art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w przypadku uszkodzenia pojazdu mechanicznego wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem. W przypadku pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu zarówno sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku. W judykaturze powszechnie prezentowany jest pogląd, który Sąd Rejonowy podziela, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Zaś, jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, Monitor Prawniczy 2012 rok, Nr 9, str. 450).

W świetle utrwalonych poglądów doktryny i orzecznictwa nie ma żadnego znaczenia, czy szkoda (w znaczeniu uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia komunikacyjnego) rzeczywiście została naprawiona w technicznym sensie tego słowa. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje, bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSPiKA 2002 rok, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczeniu z dnia 27 czerwca 1988 roku, I CR 151/88).

Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma więc znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił i czy w ogóle zamierza pojazd naprawić. W konsekwencji spotykane niekiedy w praktyce uzależnienie wypłaty odszkodowania od faktycznego dokonania naprawy i udokumentowania jej kosztów nie jest uzasadnione. Albowiem, szkodą (art. 361 § 2 k.c.) jest bowiem różnica między stanem majątku poszkodowanego jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu, z czym wiąże się brak obowiązku po stronie poszkodowanego udowadniania konkretnych wydatków poniesionych na naprawę pojazdu. Pokrycie kosztów naprawy pojazdu jest jedynie szkodą następczą, a szkodą bezpośrednią jest uszkodzenie pojazdu i w momencie jej wystąpienia powstaje odpowiedzialność sprawcy i ubezpieczyciela (por. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/01, OSNC 2012 rok, nr 10, poz. 112 i z dnia 17 maja 2007 roku, III CZP 150/06, OSNC 2007 rok, nr 10, poz. 144, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1994 roku, III CZP 71/94, OSNC 1994 rok, nr 12, poz. 234, z dnia 15 listopada 2001 roku, III CZP 68/01, OSNC 2002 rok, nr 6, poz. 74, z dnia 13 czerwca 2013 roku, III CZP 32/03, OSNC 2004 rok, nr 4, poz. 51, z dnia 14 września 2006 roku, III CZP 65/06, OSNC 2007 rok, nr 6, poz. 83, z dnia 26 lutego 2006 roku, III CZP 5/06, OSNC 2007, nr 1, poz. 6, z dnia 24 sierpnia 2017 roku, III CZP 20/17, OSNC 2018 rok, nr 6, poz. 56, oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNC 1973 rok, nr 6, poz. 111, z dnia 20 lutego 1981 roku, I CR 17/81, OSNC 1981 rok, nr 10, poz. 199, z dnia 11 grudnia 1997 roku, I CKN 385/97, z dnia 16 stycznia 2002 roku, IV CKN 635/00, z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSNC 2003 rok, nr 1, poz. 15, z dnia 16 maja 2002 roku, V CKN 1273/00, z dnia 11 czerwca 2001 roku, V CKN 266/00, z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 908/00, z dnia 12 lutego 2004 roku, V CK 187/03, z dnia 21 sierpnia 2012 roku, II CSK 707/12, OSNC 2014 rok, nr 4, poz. 48, i z dnia 8 września 2017 roku, II CSK 857/16, oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2018 roku, III CZP 51/18, z dnia 7 grudnia 2018 roku, III CZP 74/18, z dnia 7 grudnia 2018 roku, III CZP 72/18).

Ubezpieczyciel winien odpowiadać tylko do wysokości kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu, a gdyby okazało się, że koszty naprawy przewyższałyby wartość pojazdu sprzed wypadku lub naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona, to odpowiedzialność pozwanego powinna ograniczać się do różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku, a wartością pozostałości (tak miedzy innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSN 2003 rok, nr 1, poz.15; w wyroku z dnia 20 kwietnia 1971 roku, II CR 475/70, OSPiKA 1971 rok, nr 12, poz.231; w wyroku z dnia 1 września 1970 roku, II CR 371/70, OSNCP 1971 rok, nr 5 poz.93).

Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy z daty ustalania odszkodowania.

W świetle opinii biegłego A. S., koszt naprawy pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po zdarzeniu z dnia 4 marca 2018 roku wynosił 52.315,02 zł brutto przy użyciu w naprawie części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu O i zastosowaniu stawki za roboczogodzinę stosowanej przez nieautoryzowane zakłady naprawcze świadczące usługi o wysokim standardzie. Wprawdzie, użycie do naprawy pojazdu części o jakości (...) pozwoliłoby na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Jednak, części tego rodzaju do naprawy pojazdu powoda nie występowały na rynku w dacie wystąpienia szkody. Biegły zaznaczył również, że brak jest dowodów, że w pojeździe powoda w dacie szkody zamontowane były części nie sygnowane logo producenta pojazdu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynosił 52.315,02 zł brutto przy użyciu w przy użyciu w naprawie części zamiennych oryginalnych z logo producenta pojazdu O i zastosowaniu stawki za roboczogodzinę stosowanej przez nieautoryzowane zakłady naprawcze świadczące usługi o wysokim standardzie.

Jak wynika z opinii biegłego, naprawa pojazdu przy użyciu części zamiennych O nie spowoduje wzrostu jego wartości. W konsekwencji, brak było podstaw do odliczenia od należnego powodowi odszkodowania jakiejkolwiek kwoty z tytułu wzrostu wartości pojazdu.

Wysokość należnego powodowi odszkodowania winna odpowiadać rzeczywiście uzasadnionym kosztom naprawy spornego pojazdu. Dlatego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 52.315,02 zł z tego tytułu.

W ocenie Sądu, zasądzone na rzecz powoda odszkodowanie winno odpowiadać kwocie brutto. Albowiem, zgodnie z ugruntowanym w judykaturze poglądem odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego (tak między innymi Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 roku, III CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144, opubl. L.). Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie wynika, aby powód był podatnikiem podatku od towarów i usług, a w konsekwencji na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług był uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. A tylko w takiej sytuacji należne powodowi odszkodowanie winno odpowiadać kwocie netto - bez podatku VAT (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2015 roku, IV CSK 764/14, opubl. L.). Zaś, wykazanie tej okoliczności zgodnie z ogólną zasadą ciężaru dowodu spoczywało na pozwanej wywodzącej z tej okoliczności skutki prawne.

Sąd uwzględnił także żądanie pozwu w zakresie zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy sporządzonej na zlecenie powoda przed skierowaniem sprawy na drogę sądową w wysokości 700 zł. Jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę powstałą w pojeździe może, stosownie do okoliczności sprawy, obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego, bowiem koszt ten mieści się w ramach odszkodowania należnego tytułem naprawienia szkody - w ramach pokrycia poniesionej straty, o czym mowa w art. 361 § 2 k.c. (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 roku, III CZP 24/04, OSNC 2005 rok, Nr 7-8, poz. 117 oraz w wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 908/00, Sąd Rejonowy w Koninie w wyroku z dnia 14 października 2008 roku, sygn. I C 283/08, Sąd Rejonowy w Koninie w wyroku z dnia 28 lipca 2009 roku, sygn. I C 560/08, Sąd Rejonowy w Koszalinie w wyroku dnia 22 października 2009 roku, sygn. I C 1019/09). Zdaniem Sądu, powód w związku z odmową wypłaty odszkodowania z uwagi na rzekomy brak korelacji uszkodzeń pojazdów miał prawo przed wszczęciem procesu zlecić wykonanie prywatnej ekspertyzy celem wykazania ubezpieczycielowi zasadności swego roszczenia. A wobec poniesienia kosztów jej sporządzenia, ma prawo żądać od pozwanej zwrotu poniesionych kosztów ekspertyzy. Tym bardziej, że opinia sporządzona przez biegłego sądowego w ramach niniejszego postępowania potwierdziła prawidłowość ekspertyzy sporządzonej na zlecenie powoda przed wszczęciem postępowania. Zatem w przedmiotowej sprawie, zachodzi adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem z dnia 4 marca 2018 roku, a kosztami prywatnej ekspertyzy.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 art. 481 k.c.), a od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Stosownie do przepisu art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (art.817 § 2 zd. 1 k.c.). Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności uzasadniających przekroczenie 30 dniowego terminu oraz ich zasięgu obciąża zakład ubezpieczeń (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

Powód zgłosił pozwanej szkodę w dniu 5 marca 2018 roku. Decyzją z dnia 29 maja 2018 roku pozwana odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za szkodę powstałą w dniu 4 marca 2018 roku i zapłaty odszkodowania na rzecz powoda. Kolejne odwołania powoda od tej decyzji spotkały się z odmową zmiany stanowiska. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lipca 1999 roku (III CKN 315/99), świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń mają charakter terminowy, jednakże zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określi kwotowo swego roszczenia. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lipca 1999 roku (III CKN 315/99), świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń mają charakter terminowy, jednakże zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określi kwotowo swego roszczenia. Pełnomocnika powoda kilkakrotnie odwoływał się od stanowiska pozwanej i wyzwał ją do wypłaty powodowi pełnego należnego odszkodowania. Jednakże, w żadnym z owych wezwań nie określił kwoty żądanego przez powoda odszkodowania. Jedynie, w dniu 20 września 2018 roku, drogą mailową powód wezwał pozwanego do przyjęcia odpowiedzialności za powstałą szkodę, wypłaty pełnej kwoty należnego odszkodowania oraz kwoty 600 zł tytułem kosztów prywatnej ekspertyzy w terminie 14 dni. Żądanie odszkodowania za koszty naprawy pojazdu w zakresie kwoty 21.300 zł oraz kwoty 700 zł (a nie jak we wcześniejszym wezwaniu 600 zł) tytułem kosztów ekspertyzy zostało sprecyzowane dopiero w pozwie, którego odpis doręczono pozwanej w dniu 2 listopada 2018 roku (k.59), a w zakresie kwoty 31.015,02 zł dopiero w piśmie z dnia 26 maja 2020 roku, doręczonym pozwanej w dniu 4 czerwca 2020 roku (k.155).

W konsekwencji, w ocenie Sądu, powód był uprawniony do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 600 zł (czyli części kosztów ekspertyzy) od dnia 10 października 2018 roku (czyli od dnia wniesienia pozwu) do dnia zapłaty, od kwoty 21.400 zł od dnia 3 listopada 2018 roku (czyli od dnia następnego po dniu doręczenia odpisu pozwu) do dnia zapłaty oraz od kwoty 31.015,02 zł od dnia 5 czerwca 2020 roku (czyli od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma rozszerzającego powództwo) do dnia zapłaty.

W pozostałej części Sąd oddalił powództwo w zakresie odsetek jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powód nie ostał się ze swoim żądaniem jedynie w zakresie części odsetek. Dlatego strona pozwana winna zwrócić stronie powodowej poniesione przez nią koszty procesu w łącznej kwocie 7.268 zł, na które złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 1.100 zł, opłata od rozszerzonej części powództwa w wysokości 1.551 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3.600 zł (ustalone na podstawie o § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 1.000 zł.

Na podstawie art. 84 ust. 2 w związku z art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zm.), Sąd zwrócił na rzecz pozwanej kwotę 897,80 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.