Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący sędzia Krzysztof Turbiński

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2021 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawy w powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Ł.

przeciwko G. R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę (...),83 (pięćdziesiąt siedem tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt siedem 83/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a.  (...),04 (dwadzieścia sześć tysięcy siedemset siedemdziesiąt cztery 4/100) złotych od dnia 27 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty,

b.  (...),96 (siedemnaście tysięcy sto czterdzieści jeden 96/100) złotych od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty,

c.  (...),89 (dwanaście tysięcy dwieście pięćdziesiąt 89/100) złotych od dnia 17 listopada 2017 roku do dnia zapłaty,

d.  (...),84 (tysiąc sześćset dwadzieścia pięć 84/100) złotych od dnia 23 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę (...) (dziewięć tysięcy sto sześćdziesiąt trzy) złote tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  obciąża pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotą (...),69 (dziewięć tysięcy sto dwadzieścia jeden 69/100) złotych tytułem tymczasowo wyłożonych kosztów sądowych.

Sygnatura akt II C 892/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym dnia 27 czerwca 2016 roku Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. (...) w Ł., reprezentowana przez adwokata wniosła o zasądzenie od G. R. kwoty 27126,69 zł (26173,22 zł tytułem należności głównej i 953,47 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem nieuiszczonych zaliczek na koszty zarządu, centralne ogrzewanie, podgrzanie wody, zimną wodę i odprowadzanie ścieków, wywóz nieczystości za okres od marca 2015 roku do czerwca 2016 roku włącznie. Nadto, wniosła o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu. W dniu 1 lipca 2016 roku referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający w całości żądanie pozwu. W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 17 sierpnia 2016 roku pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

(pozew k. 2- 3 v; pełnomocnictwo k. 4; nakaz zapłaty k. 46; sprzeciw k. 48-57)

W piśmie z dnia 21 kwietnia 2017 roku powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 17367,74 zł (16904,85 zł tytułem należności głównej i 462,89 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie) tytułem należności za koszty zarządu i media za okres od lipca 2016 roku do kwietnia 2017 roku łącznie wnosząc o zasądzenie łącznej kwoty 44494,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 27126,69 zł od dnia 27 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty i od kwoty 17367,74 zł od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

(pisma k. 204- 204 v oraz k. 242- 247)

W piśmie z dnia 17 listopada 2017 roku powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 12412,25 zł (12195,18 zł tytułem należności głównej i 217,07 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie) tytułem należności za koszty zarządu i media za okres od maja 2017 roku do listopada 2017 roku łącznie wnosząc o zasądzenie łącznej kwoty 56906,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 27126,69 zł od dnia 27 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, od kwoty 17367,74 zł od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia i od kwoty 12412,25 zł od dnia 17 listopada 2017 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania.

(pismo k. 279- 282)

W piśmie z dnia 27 lutego 2018 roku powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 1649,84 zł tytułem należności za koszty zarządu i media za miesiąc grudzień 2017 roku łącznie wnosząc o zasądzenie kwoty 58556,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 27126,69 zł od dnia 27 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, od kwoty 17367,74 zł od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia, od kwoty 12412,25 zł od dnia 17 listopada 2017 roku do dnia zapłaty i od kwoty 1649,84 zł od dnia 01 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania.

(pismo k. 339-342)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując je co do zasady jak i wysokości.

(pismo k. 377)

Sąd ustalił stan faktyczny:

G. R. jest właścicielem samodzielnego lokalu mieszkalnego numer (...) oraz samodzielnego lokalu garażowego numer (...) w Ł. przy ulicy (...), które nabył w dniu 17 lutego 2009 roku. Lokal numer (...) był pierwotnie lokalem użytkowym, który następnie został dostosowany do celów mieszkaniowych. Lokal posiada bezpośrednie wejście z pominięciem klatki schodowej.

(niesporne, odpisy zwykłe ksiąg wieczystych k. 9-11v)

Właściciele samodzielnych lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku w Ł. przy ulicy (...) tworzą Wspólnotę Mieszkaniową. Administratorem nieruchomości jest (...) sp. z o.o.

(niesporne)

Uchwałą Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Ł. z dnia 11 kwietnia 2014 roku ustalono wysokość zaliczki na koszty wspólne w wysokości 2,93 zł/m ² jako obowiązującą od dnia 1 maja 2014 roku do czasu podjęcia kolejnej uchwały. Uchwałą Wspólnoty z dnia 11 kwietnia 2014 roku ustalono wysokość zaliczki na rok 2014 przeznaczonej na fundusz remontowy w wysokości 1,50 zł/m ² jako obowiązującą od dnia 01 maja 2014 roku do czasu podjęcia kolejnej uchwały. Uchwałą Wspólnoty z dnia 24 marca 2015 roku ustalono wysokość zaliczki na koszty wspólne w wysokości 2,93 zł/m ² jako obowiązującą od dnia 1 kwietnia 2015 roku do czasu podjęcia kolejnej uchwały. Uchwałą z dnia 24 marca 2015 roku ustalono wysokość zaliczki na rok 2015 przeznaczonej na fundusz remontowy w wysokości 1,50 zł/m ² jako obowiązującą od dnia 1 kwietnia 2015 roku do czasu podjęcia kolejnej uchwały. Uchwałą z dnia 07 kwietnia 2016 roku przyjęto plan gospodarczy na rok 2016 i wynikającą z planu zaliczkę na koszty wspólne w wysokości 2,93 zł/m ² jako obowiązującą od dnia 1 kwietnia 2016 roku do czasu podjęcia kolejnej uchwały. Uchwałą Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w Ł. z dnia 07 kwietnia 2016 roku ustalono wysokość zaliczki na rok 2016 przeznaczonej na fundusz remontowy w wysokości 1,50 zł/m ² jako obowiązującą od dnia 1 kwietnia 2016 roku do czasu podjęcia kolejnej uchwały. Pozwany nie skarżył powyższych uchwał.

(niesporne, uchwały k. 15-36, k. 556-559)

Miesięczne zaliczki na koszty zarządu, centralne ogrzewanie, podgrzanie wody, zimną wodę, odprowadzanie ścieków i wywóz nieczystości obciążające G. R. w marcu 2015 roku wynosiły 1595,63 zł, od kwietnia 2015 roku do grudnia 2015 roku po 1630,01 zł oraz od stycznia 2016 roku do grudnia 2017 roku po 1649,84 zł.

(kartoteka księgowa k. 12-14, k. 216, kartoteka finansowa k. 261-263, k. 290, k. 344uchwały k. 15-36, zawiadomienia o wysokości opłat k. 37-40, zawiadomienie o rozliczeniu opłat k. 41-41v, k. 217, k. 288, k. 289)

Pozwany od 2013 roku nie uiszcza na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej zaliczek związanych z lokalem mieszkalnym numer (...) oraz lokalem garażowym numer (...).

(niesporne)

Pismem z dnia 14 kwietnia 2016 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 23827,01 zł tytułem kosztów zarządu nieruchomością wspólną i mediów lokali oraz odsetek ustawowych za opóźnienie według stanu na dzień 14 kwietnia 2016 roku w nieprzekraczalnym terminie do dnia 30 kwietnia 2016 roku. Na żądaną kwotę składały się: należność główna za okres od marca 2015 roku do kwietnia 2016 roku w kwocie 22873,54 zł oraz ustawowe odsetki za opóźnienie w kwocie 853,47 zł za okres od marca 2015 roku do kwietnia 2016 roku.

(wezwanie do zapłaty k. 42, potwierdzenie nadania k. 42v-43)

Ustawowe odsetki za opóźnienie od nieopłaconych w terminie należności za okres od marca 2015 roku do kwietnia 2016 roku według stanu na dzień 14 kwietnia 2016 roku wynosiły 953,47 zł, za okres od maja 2016 roku do kwietnia 2017 roku kwotę 462,89 zł według stanu na dzień 20 kwietnia 2017 roku, za okres od maja 2017 roku do listopada 2017 roku kwotę 217,07 zł według stanu na dzień 16 listopada 2017 roku,

(rozliczenie odsetek k. 173-186, k. 230-239, k. 291-297

Uchwałą Wspólnoty z dnia 22 marca 2017 roku zatwierdzony został regulamin rozliczania kosztów energii cieplnej na potrzeby centralnego ogrzewania i podgrzania wody w powodowej wspólnocie, który obowiązuje od 1 czerwca 2017 roku. Zgodnie z poz. VI pkt 5 i 7 regulaminu, nieudostępnienie zarządcy nieruchomości urządzeń pomiarowych umożliwiających indywidualne rozliczenie kosztów, może skutkować dochodzeniem przez zarządcę odszkodowania w wysokości maksymalnego zużycia ciepła, wody zimnej i wody ciepłej w innych lokalach przedmiotowej nieruchomości. We wcześniejszym okresie nie było regulaminu.

(uchwała k. 345-355, regulamin k. 356-358 v)

Uchwałą Wspólnoty z dnia 22 marca 2017 roku przyjęto plan gospodarczy i ustalono wysokość zaliczki na koszty wspólne w wysokości 2,93 zł/m ² jako obowiązującą od dnia 01 kwietnia 2017 roku do czasu podjęcia kolejnej uchwały. Pozwany zaskarżył m. in. powyższą uchwałę. Prawomocnym wyrokiem z dnia 10 czerwca 2019 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił powództwo o uchylenie uchwał.

(uchwała k. 560-572v, kserokopia wyroku z uzasadnieniem k. 573-582v)

Łączna kwota należna powodowi za okres od 1 marca 2015 roku do 14 grudnia 2017 roku wynosi 56185,64 zł, w tym za okres od 1 marca 2015 roku do 30 maja 2017 roku kwotę 45826,56 zł i od 1 czerwca 2017 roku do 14 grudnia 2017 roku kwotę 10359,08 zł.

(pisemna opinia biegłego z zakresu rachunkowości k. 317-331, opinia uzupełniająca k. 465-484, opinia korygująca k. 495-498, druga opinia uzupełniająca k. 504-507, trzecia opinia uzupełniająca k. 542-549)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów i ich kserokopii złożonych przez strony (w oparciu o art. 308 k.p.c.).

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków i przesłuchania stron (także wniosek powódki) albowiem okoliczność czy lokal pozwanego posiada dostęp do części wspólnych i czy pozwany korzysta z tych części pozostaje bez znaczenia dla obowiązku pozwanego jako właściciela dwóch lokali wyodrębnionych, co do ponoszenia kosztów zarządu, utrzymania części wspólnych i mediów. Co do kwestii rozliczenia opłat wypowiedział się biegły. Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw gospodarowania nieruchomościami jako niemający znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd oddalił wniosek pozwanego o zobowiązanie powódki do przestawienia zestawień remontów i kosztów ich przeprowadzenia jak w punkcie 9 a i b i 10 sprzeciwu jako niemający znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z oględzin nieruchomości okoliczności wskazane przez pozwanego jako niemający znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd ponadto pominął dowody zgłoszone przez pełn. powoda i pozwanego z przyczyn wskazanych w postanowieniach (w związku z nowelizację wprowadzoną 7 listopada 2019 roku w postanowieniach o pominięciu dowodów wskazywano za każdym razem podstawę prawną pominięcia dowodu).

Sąd zważył:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części. Podstawę roszczenia powoda stanowi przepis art. 13 ust. 1 w zw. z art. 12, 14 i 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali w brzmieniu obowiązującym w okresie objętym pozwem. Zgodnie z art. 13 ust.1 ustawy właściciel jest zobowiązany do ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem lokalu oraz powinien partycypować w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Natomiast, stosownie do treści art. 14 pkt 1 ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności wydatki na remonty i bieżącą konserwację. Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Opłaty uiszczane przez właścicieli poszczególnych lokali dzielą się na opłaty związane z kosztami zarządu nieruchomością wspólną (art. 14 ustawy o własności lokali) i koszty związane z utrzymaniem własnego lokalu członka wspólnoty (art. 13 ust. 1 wskazanej ustawy). Opłatami z tego ostatniego tytułu są m.in. opłaty za media zużywane w poszczególnych lokalach. Zgodnie z art. 14 cytowanej ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Jak wynika z przepisu art. 3 ust. 1 ustawy właścicielowi samodzielnego lokalu mieszkalnego przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokalu. Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust. 2 ustawy). Stosownie do treści art. 12 ustawy właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Przepisy art. 12- 14 ustawy o własności lokali są obligatoryjne i żaden z członków wspólnoty nie może mieć określonych tych kosztów w niższej wysokości ani być zwolniony z ich ponoszenia. Przepisy te mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Uchwała podjęta w sprawie obniżenia kosztów zarządu dla jednego z lokali będzie nieważna jako sprzeczna z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa (art. 12-14 ustawy w zw. z art. 58 § 1 k.c.). Nie ma bowiem przepisów dopuszczających różnicowanie stawek dla lokali mieszkalnych. Jedynie w przypadku określonym w art. 12 ust. 3 ustawy o własności lokali uchwała właścicieli lokali może ustalić zwiększenie obciążenia z tego tytułu właścicieli lokali użytkowych, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali. Powołany przepis pozwala na zwiększenie obciążeń właścicieli lokali użytkowych w ponoszeniu kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Nie ma natomiast przepisu dopuszczającego różnicowanie stawek dla lokali mieszkalnych. Wykładnia bezwzględnie obowiązującego art. 12 ust. 3 ustawy o własności lokali sprzeciwia się przyjęciu, iż dopuszczalnym jest, aby zaliczka na koszty utrzymania części wspólnej lokalu użytkowego ustalona była w kwocie niższej niż zaliczka na koszty utrzymania części wspólnej lokalu mieszkalnego. Przepis ten stanowi, iż uchwała właścicieli może jedynie ustalić zwiększenie obciążenia właścicieli lokali użytkowych z tytułu utrzymania nieruchomości wspólnej, jeżeli uzasadnia to sposób korzystania z tych lokali. Stąd też, a contrario, jedyną możliwością różnicowania opłat z tytułu utrzymania części wspólnej nieruchomości może być jedynie zwiększenie opłat pobieranych od właścicieli lokali użytkowych (w tym garażu). Przepisy nie uzależniają wysokości zaliczek od stopnia korzystania z lokalu. Z samej konstrukcji prawa odrębnej własności lokali wynika, że współwłasność w częściach wspólnych ma charakter przymusowy, wobec czego nie ostał się zarzut pozwanego, że jego lokal położony jest w sposób uniemożliwiający korzystanie przez niego z części wspólnych. Konstrukcja współwłasności przymusowej, polegająca na tym, iż właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokalu, dlatego nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębność lokali, ani uchylać się od utrzymywania części wspólnych. Nadto, powód wbrew ciężarowi wynikającemu z art. 6 k.c. nie udowodnił pokrycia przez siebie kosztów utrzymania i remontów części wspólnych, na które wskazywał w sprzeciwie, co powód skutecznie kwestionował. Dla obowiązku regulowania zaliczek na koszty zarządu uchwalonych przez Wspólnotę Mieszkaniową pozostają także bez znaczenia kwestie związane ze sposobem wydatkowania przez Wspólnotę zgromadzonych środków na fundusz remontowy i eksploatacyjny, jak również kwestie rozliczenia z innymi właścicielami remontów tarasów i balkonów. Zaliczki dochodzone przez powoda ustalono uchwałami, które nie zostały zakwestionowane przez pozwanego z wyjątkiem uchwały z dnia 22 marca 2017 roku, w której przyjęto plan gospodarczy i ustalono wysokość zaliczki na koszty wspólne w wysokości 2,93 zł/m ² jako obowiązującą od dnia 01 kwietnia 2017 roku do czasu podjęcia kolejnej uchwały. Prawomocnym wyrokiem z dnia 10 czerwca 2019 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił powództwo o uchylenie uchwał. Podkreślić należy, że obowiązek zapłaty zaliczek wynika z założenia ustawodawcy, że wspólnota mieszkaniowa jest legitymowana do rozliczania kosztów zarządu w oparciu o zaliczki płatne „z góry”. Konieczność utrzymania nieruchomości wspólnej wymusza na niej gromadzenie środków na ten cel, co z kolei uniemożliwia ustalenie wszystkich kosztów zarządu „z dołu”. Zarzuty pozwanego sprowadzały się do negowania zasadności stosowania przepisów, na podstawie których powstał obowiązek pozwanego uiszczania należności za lokal na rzecz powódki. Jednakże, cytowane powyżej przepisy obowiązują i obowiązywały w dacie wnoszenia pozwu, a Sąd jest nimi związany. Niezasadny jest również zarzut naruszenia przez powódkę zasad współżycia społecznego. Należy mieć na względzie dwie zasadnicze okoliczności, a mianowicie, że domniemywa się, iż osoba korzystająca ze swego prawa czyni to w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego oraz że odwołanie się zwłaszcza ogólnikowo do klauzul generalnych przewidzianych w art. 5 k.c. nie może podważać pośrednio mocy obowiązujących przepisów prawnych. Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c. są bowiem pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. Na treść zasad współżycia społecznego składają się elementy etyczne i socjologiczne kształtowane przez oceny moralne i społeczne stanowiące uzupełnienie porządku prawnego. Ciężar dowodu istnienia okoliczności faktycznych uzasadniających zarzut naruszenia zasad współżycia społecznego spoczywa na tym, kto ten zarzut podnosi (w niniejszej sprawie na pozwanym, który nie wskazał żadnej konkretnej zasady współżycia społecznego, której naruszenie miałoby stanowić dochodzenie przez powódkę przysługujących jej na mocy przepisów ustawy o własności lokali roszczeń ani nie wykazał, że taka zasada występuje w powszechnie akceptowanym w społeczeństwie systemie wartości, zasad etycznych i uczciwego postępowania, ani że określone zachowanie powódki można zakwalifikować, jako nadużycie prawa nie zasługujące na poparcie z punktu widzenia zasad współżycia społecznego). Żądanie przez powódkę zapłaty przez pozwanego nieuiszczonych zaliczek, do których zapłaty pozwany był zobligowany w świetle powołanych powyżej przepisów ustawy o własności lokali, jest w istocie wykonywaniem przysługującego powódce jako wierzycielowi uprawnienia do żądania spełnienia świadczenia. Nie sposób przyjąć, aby takie postępowanie powoda stanowiło nadużycie prawa podmiotowego. Na uwagę zasługuje przy tym okoliczność, iż odmienna ocena zachowania strony powodowej prowadziłaby pośrednio do podważenia mocy powszechnie obowiązujących przepisów prawnych (ustawy o własności lokali oraz ustawy o dodatkach mieszkaniowych), a jak wskazano powyżej jest to niedopuszczalne na gruncie art.5 k.c. Niezasadny był także zarzut przedawnienia. Roszczenia z tytułu opłat na rzecz wspólnoty mieszkaniowej przedawniają się z upływem trzyletniego terminu. Biorąc pod uwagę okresy, za jakie powód domagał się w pozwie i następnie w pismach rozszerzających powództwo należności z tytułu opłat, a także chwilę wniesienia pozwu i ww pism (co przerywa bieg terminu przedawnienia) nie upłynął okres trzyletni przedawnienia w odniesieniu do poszczególnych kwot objętych pozwem i ww pismami.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 15 ustawy o własności lokali w związku z art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzając je odpowiednio od daty wnoszonych przez powoda pism, tj. od kwot: 26774,04 złotych od dnia 27 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, 17141,96 złoty od dnia 21 kwietnia 2017 roku do dnia, 12250,89 złotych od dnia 17 listopada 2017 roku do dnia zapłaty, 1625,84 złotych od dnia 23 lutego 2018 roku do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie powództwo co do należności głównej o odsetek podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 kpc, obciążając pozwanego w całości kosztami poniesionymi przez powódkę; bowiem powódka wygrała sprawę w 98,7%. Na koszty powódki złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 1357 zł, opłata od rozszerzonego powództwa w wysokości 869 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej 4800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i zaliczka na biegłego (zużyta) 2.000 zł, łącznie 9163 zł.

Na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd obciążył tytułem tymczasowo wyłożonych kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi pozwanego kwotą 9121,69 zł (dwóch opłat od rozszerzonego powództwa: 621 zł i 83 zł oraz wynagrodzenia biegłego w kwotach: 925,19 zł, 6497,70 zł, 994,80 zł, łącznie 9121,69 zł).