Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie – Wydział III Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Janik-Białek

Protokolant: sekretarz sądowy Karolina Kuchyt

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2021 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. M. (1)

przeciwko Gminie M. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powódki B. M. (1) kwotę 41. 551 (czterdziestu jeden tysięcy pięciuset pięćdziesięciu jeden) złotych i 40 (czterdziestu) groszy wraz z liczonymi w stosunku rocznym odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 września 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powódki B. M. (1) kwotę 3.600 (trzech tysięcy sześciuset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanej Gminy M. S. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 5.409 (pięciu tysięcy czterystu dziewięciu) złotych i 80 (osiemdziesięciu) groszy tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Małgorzata Janik-Białek

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 września 2017 roku powódka B. M. (1) wniosła o zasądzenie od Gminy M. S. kwoty 41.551,40 złotych tytułem należności głównej wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 08.02.2011 r. do dnia zapłaty; o zwolnienie z kosztów postępowania sądowego oraz o ustanowienie adwokata z urzędu w osobie R. W.. W uzasadnieniu żądania pozwu B. M. (1) wskazała, że w dniu 07.02.2011 r. wykupiła mieszkanie od Gminy M. S. z bonifikatą. Zapłaciła za wykup 124.495,73 zł., a powinna zapłacić 82.944,33 zł. Różnica wynosi 41.551,40 zł, a wynika z tego, że Gmina M. S. zastosowała przy wykupie 70% bonifikaty, a powinna zastosować 80% bonifikaty. Czy zastosować 70% bonifikaty, czy 80% bonifikaty, wynikało to z uchwały Rady Gminy S.. Lokal mieszkalny, który powódka wykupywała, zamieszkany był przez nią, jej dzieci oraz osobę trzecią - S. S.. Pan S. S. zmarł i pojawiła się możliwość, żeby powódka dokonała wykupu całego mieszkania, a wielkość bonifikaty wynikała ze stosunku wielkość mieszkania zajmowanego przez nią oraz przez osobę trzecią. W sytuacji, gdyby powierzchnia powódki była większa, wówczas bonifikata przysługiwałaby wyższa tj. 80%, a w sytuacji, gdyby powierzchnia powódki była mniejsza, to bonifikata przysługiwałaby niższa 70%. Przed aktem notarialnym Gmina M. S. dokonała inwentaryzacji, w wyniku której stwierdzono m.in., że pokój, który zawsze miał 25,36 m2 i cały czas ma taki wymiar, po „inwentaryzacji” ma obecnie jedynie 21,86 m2. Powódka wskazała, że takie wyliczenia miasta spowodowały, że jej lokal był mniejszy o niecały metr od lokalu osoby zmarłej i zastosowano bonifikatę jedynie 70%. W ocenie powódki jest to pomyłka przy wyliczeniach, gdyż we wszystkich wcześniejszych decyzjach pokój ma 25,36 m2, ale miasto kierowało się tylko własną inwentaryzacją. Miasto przy dokonywaniu inwentaryzacji dokonało obmiarów również innych pokojów w tym lokalu, gdzie wyszły nieznaczne różnice, ale nie 3,50 metra kwadratowego na jednym pokoju. Ostatecznie uznano, że cały lokal ma 124,75 m2, choć faktycznie ma 126,55 m2. Niemniej jednak, jak wskazała powódka, najważniejszy jest stosunek powierzchni części lokalu zajmowanego przez nią w chwili podpisywania aktu notarialnego, a stosunek części lokalu zajmowanego przez osobę trzecią, zmarłą, a ten stosunek był większy, a nie mniejszy, dlatego bonifikata powinna wynosić 80%, a nie 70%. Zdaniem powódki błąd ten skutkował tym, że zapłaciła więcej o 41.551,40 zł, wbrew uchwale Rady Gminy S., wbrew stanowi faktycznemu, a tym samym miasto otrzymało nienależne świadczenie w tej kwocie, czy też bezpodstawnie się wzbogaciło jej kosztem.

Postanowieniem z dnia 26 styczn 2018 r. Sąd zwolnił powódkę B. M. (1) od kosztów sądowych w całości oraz oddalił wniosek powódki o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina M. S. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska procesowego pozwana wskazała, że powódka w dniu 07.02.2011r. nabyła na własność lokal przy ul. (...). Śmiałego 47/1 w S. składający się z pięciu pokoi, trzech kuchni, wc. oraz przedpokoju o powierzchni użytkowej 124, 75 m2. Przed wykupem lokal ten był lokalem wspólnym; powódka była najemcą pokoju nr I, pokoju nr IV, kuchni nr II i nr III, natomiast pokoje nr II, nr III i nr V oraz kuchnia nr I były w najmie S. S., który zmarł. Po jego śmierci powódce przysługiwało prawo do złożenia wniosku o wykup całego lokalu w oparciu o § 13 ust. 2 załącznika do uchwały nr XVI/ 316/ 04 Rady Miasta S. z dnia 16 lutego 2004r, stosownie do którego jeżeli w lokalu zajmowanym przez więcej niż jednego najemcę ustanie stosunek najmu i zwolni się od osób i rzeczy część tego lokalu, lokal ten sprzedawany jest w całości na rzecz najemcy (najemców) pozostałej jego części, na ich wniosek. Sprzedaż takiego lokalu następuje z zastosowaniem bonifikaty w wysokości:

1) 70% w przypadku gdy zwolniona część jest większa od zajmowanej,

2) 80 % w przypadku, gdy zwolniona część jest mniejsza od zajmowanej,

3) 90% w przypadku, gdy po zwolnieniu części, w lokalu pozostaje więcej niż jeden najemca".

Podstawą faktyczną żądania powódki jest jej twierdzenie, że pokój nr IV położony w lokalu przy ul. (...) ma powierzchnię 25,36 m2 a nie - jak wyliczyła w toku przeprowadzanej standardowo w toku procedury prywatyzacyjnej C. S. (1) - uprawniony rzeczoznawca- 21, 86 m2. Pozwana wyjaśniła, że bardzo często zdarza się, że widniejące w starych, tj. zawieranych przed wielu latami umowach najmu dane dot. powierzchni poszczególnych pomieszczeń różnią się od powierzchni rzeczywistych, a wartości te są powielane w dalszej korespondencji z najemcą. Przy prywatyzacji ostatniego lokalu w budynku często okazywało się, że suma udziałów (wyliczonych w oparciu o powierzchnie lokali) nie jest równa (...), co było konsekwencją nieprawidłowych pomiarów poszczególnych lokali. Dlatego też obecnie standardową procedurą przy sprzedaży każdego lokalu mieszkalnego jest sporządzanie inwentaryzacji lokalu podlegającego sprzedaży; do danych podawanych w umowie notarialnej nigdy nie bierze się danych widniejących w umowach i dokumentacji najmu, lecz sporządza się szczegółowe, zaktualizowane inwentaryzacje. Tak też było w przypadku lokalu powódki. Dalej pozwana wskazała, że w stanie faktycznym towarzyszącym niniejszej sprawie po inwentaryzacji okazało się, że występują różnice pomiędzy dotychczas przyjmowanymi wymiarami pomieszczeń przedmiotowego lokalu a wymiarami rzeczywistymi, w szczególności że powierzchnia pokoju nr IV różni się od tej, jaka widnieje w dokumentacji. Ostatecznie powierzchnia pokoju nr IV ustalona została na 21, 86 m2, podczas gdy dotychczasowa widniejąca w dokumentacji powierzchnia to 25,36 m2. Wyliczenie powierzchni użytkowej ma w tym przypadku kluczowe znaczenie, bowiem według nowo sporządzonej inwentaryzacji powierzchnia lokalu zajmowanego przez powódkę jest mniejsza od powierzchni zwolnionej (62, 19 m2 do 62, 56 m2), a według starych danych - powierzchnia ta jest większa. Pozwana potwierdziła, że powódka kwestionowała nową inwentaryzację, a nawet cofnęła zgodę na zaproponowaną jej cenę sprzedaży 124.654, 20 zł, i zażądała dokonania ponownych pomiarów. Zostały one dokonane i potwierdziły, że inwentaryzacja wykonana przez pozwaną przed sprzedażą powódce lokalu została wykonana prawidłowo. Ostatecznie pomiary te w dniu 09.07.2010r. powódka zaakceptowała swoim podpisem, a przede wszystkim tym, że zdecydowała się w dniu 05.08.2010r. podpisać protokół uzgodnień, w którym wyraźnie wskazano powierzchnię użytkową lokalu na 124,75 m2 oraz zastosowanie 70 % bonifikaty. Powódka nie stawiła się w pierwotnie wyznaczonym terminie u notariusza, jednak uzasadniła to wyłącznie trudnościami finansowania inwestycji nabycia lokalu; wystąpiła z prośbą o wyznaczenie nowego terminu sfinalizowania transakcji, zobowiązując się jednocześnie do pokrycia kosztów ponownej wyceny, a ostatecznie zdecydowała się wykupić zajmowany lokal przy ul. (...). Śmiałego 47/1 w S. za pierwotnie proponowaną cenę 124.654,20 zł, która to kwota stanowiła bezpośrednią pochodną powierzchni lokalu (...) m2 oraz stawki zastosowanej bonifikaty: 70 %. Tak więc obecne kwestionowanie pomiarów nabywanego lokalu, a w konsekwencji ustalonej (i zapłaconej przez powódkę) ceny jest w ocenie pozwanej niezasadne, a przede wszystkim spóźnione. Powódka mogła nie przystąpić do umowy, ewentualnie uiścić zaproponowaną cenę warunkowo z zastrzeżeniem jej zwrotu, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Zdaniem pozwanej obecne działania powódki zmierzające do uzyskania od pozwanej kwoty dochodzonej pozwem wynikają z chęci uniknięcia zapłaty przez powódkę kwoty 31.756, 02 zł tytułem zwrotu bonifikaty. Ponieważ powódka część lokalu wykorzystuje na prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą, a zatem na cele niezwiązane z udzieloną bonifikatą, została wezwana do zwrotu kwoty 30.307,59 zł oraz 1.448, 43 zł tytułem waloryzacji. Umową z dnia 12.10.2016r. powódka uznała roszczenie gminy z tytułu zwrotu bonifikaty i zobowiązała się kwotę tę wpłacić w 64 miesięcznych ratach, których od kwietnia 2017r. nie płaci, zatem niespłacona należność stała się natychmiast wymagalna.  Dlatego też w ocenie pozwanej powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal położny w S. przy ul. (...) stanowił własność Gminy M. S.. Lokal ten składa się z pięciu pokoi, trzech kuchni, dwóch łazienek i przedpokoju. W karcie ewidencyjnej tego lokalu oznaczono na rzucie poziomym położenie poszczególnych pomieszczeń oraz ich powierzchnię, w tym pokoju nr IV wskazując, że ma on powierzchnię 25,36 m2.

Na mocy umowy najmu z dnia 28.12.1988 r. B. M. (1) stała się najemcą części tego lokalu składającej się z pokoju nr IV o pow. 25,36 m2, kuchni nr III o pow. 6,40 m2 oraz przedpokoju i łazienki o pow. 5,58 m2. W decyzji o wyrażeniu zgody na dokonanie zamiany i o przydziale zastępczego pomieszczenia mieszkalnego wskazano powierzchnię pokoju nr IV na 25,36 m2. W 1995 r. zwolniła się część lokalu i B. M. (1) stała się dodatkowo najemcą pokoju nr I oraz kuchni nr II. Pozostałą część lokalu, tj. pokoje nr II, III i V oraz kuchnię nr I, zajmowało małżeństwo S. S. i M. S. (1). Toaleta i przedpokój były przeznaczone do wspólnego użytku. W dniu 5 grudnia 2006 r. pomiędzy Gminą M. S. a B. M. (1) został zwarta kolejna umowa najmu lokalu nr (...) położnego w S. przy ul. (...), w treści której powierzchnię pokoju nr IV oznaczono na 25,36 m2. W treści zawiadomień o wysokości czynszu otrzymywanych przez B. M. (1) (...) wskazywał powierzchnię zajmowanego przez nią lokalu na 65,81 m2 i od takiej powierzchni naliczany był czynsz najmu.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa o najem k. 222-227

- decyzja k. 228

- karta ewidencyjna lokalu k. 10

- zeznania powódki B. M. (1) k. 182-184

- umowa najmu k. 246-250

- zawiadomienia o wysokości opłat k. 251-256

W 2002 zmarła M. S. (1), a w 2006 S. S.. W dniu 20 kwietnia 2007 roku B. M. (1) złożyła do Gminy M. S. wniosek o wykup całości mieszkania. W związku z powyższym, na zlecenie Gminy M. S. rzeczoznawca z uprawieniami budowalnymi C. S. (1) sporządziła inwentaryzację lokalu i dokonała pomiaru wszystkich znajdujących się w nim pomieszczeń. Sporządzony został również rzut fragmentu kondygnacji budynku z zaznaczonym planem lokalu. Wg. inwentaryzacji z dnia 12 czerwca 2008 r. sporządzonej przez C. S. (1) łączna powierzchnia użytkowa lokalu wynosiła 124,75 m2, zaś powierzchnie użytkowe poszczególnych pomieszczeń wynosiły:

Pokój I : 5,19 x 3,79-(0,78x0,13)= 19,57 m2

Pokój II : 5,19 x 2,53 - (1,02 x 0,13 ) = 13,00 m2

Pokój III: 5,19x3,29 -(0,77x0,14 ) = 16,96 m2

Pokój IV: 5,19 x 3,44 + 1,34 x 2,99 = 21,86 m2

Pokój V: 3,81 x 3,81 - ( 0,91 x 0,13 ) = 14,40 m2

Kuchnia I: 2,70 x 2,43 + [(1,30 + 2,43) x 1,11]: 2 = 8,63 m2

Kuchnia II: 3,81 x 1,27 = 4,84 m2

Kuchnia III : 3,84 x 1,67 = 6,41 m2

Wc : 3,81 x 1,27 - (0,55 x 0,26) = 4,70 m2

Przedpokój : 8,61 x 1,67 = 14,38 m2

W piśmie z dnia 21 maja 2009 r. C. S. (1) wskazała, że powierzchnia całkowita lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) wynosi 124,75 m2, w tym:

- powierzchnia zajmowana przez B. M. (1) wynosi - 62,19 m2

-powierzchnia wolna - 62,56 m2

Wg. operatu szacunkowego sporządzanego w dniu 21 września 2010 r. przez rzeczoznawcę majątkowego M. S. (2) wartość rynkowa lokalu wraz z udziałem w działce wyniosła 443.602 zł., zaś bez udziału w działce kwotę 427.044 zł.

Niesporne, a nadto dowód:

- fragment rzutu kondygnacji budynku z planem lokalu k. 165-166

- zeznania powódki B. M. (1) k. 182-184

- operat szacunkowy k. 157-159

- pismo z dnia 21.05.2009 r. k. 164

- wyciąg z operatu szacunkowego k. 157-159

Pismem z dnia 28 kwietnia 2010 r. Gmina M. S. poinformowała B. M. (1) o ustaleniu ceny sprzedaży lokalu na kwotę 427.044 zł oraz uznaniu nakładów na remont lokalu w kwocie 11.530 zł, wobec czego do zapłaty zostaje kwota 415.514 zł, zaś po uwzględnieniu 70 % bonifikaty do zapłaty pozostaje kwota 124.654,20 zł.

Pismem z dnia 12 maja 2010 r. B. M. (1) wskazała, że zastosowanie ulgi w wysokości 70 % jest dla niej krzywdzące, a powierzchnia części użytkowanego lokalu przez jej rodzinę wynosi 65,81 m2, co wynika z zawiadomień o wysokości czynszu i za taki metraż opłacała czynsz od 1995 r. do chwili obecnej. Nadto powódka wskazała, że część wolna lokalu wynosi 60,74 m2 i jest mniejsza od zajmowanej przez nią.

Pismem dnia 31 maja 2010 r. Gmina M. S. poinformowała B. M. (1), że zgodnie z ustalonym trybem postępowania została skompletowana dla lokalu mieszkalnego nr (...) niezbędna dokumentacja dotycząca jego sprzedaży, m.in. inwentaryzacja lokalu wykonana przez osobę z uprawnieniami budowlanymi p. C. S. (1). Z wykonanego planu lokalu wynika, że łączna powierzchnia użytkowa lokalu wynosił 124,75 m2, powierzchnia zajmowana przez B. M. (1) 62,19.m2, zaś powierzchnia wolna wynosi 62,56m2. Różnica w powierzchni lokalu pomiędzy umową najmu, a planem lokalu wynika z nowo wykonanej dla potrzeb sprzedaży inwentaryzacji. Wyjaśniono nadto, że w lokalu zajmowanym przez więcej niż jednego najemcę jeżeli ustanie stosunek najmu i zwolni się od osób i rzeczy część tego lokalu, lokal ten jest sprzedawany w całości na rzecz najemcy (najemców) pozostałej jego części, na jego (ich) wniosek. Sprzedaż takiego lokalu następuje z zastosowaniem bonifikaty w wysokości:

1/ 70% w przypadku, gdy zwolniona część jest większa od zajmowanej,

2/ 80% w przypadku, gdy zwolniona część jest mniejsza od zajmowanej,

3/ 90% w przypadku, gdy po zwolnieniu części, w lokalu pozostaje więcej niż jeden najemca.

Ponadto przy sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej cenę nieruchomości ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość oszacowaną w operacie szacunkowym przez rzeczoznawcę majątkowego. Zgodnie z operatem wykonanym w dniu 24.02.2010 r. przez p. M. S. (2) wartość lokalu mieszkalnego nr (...) o adresie jw. wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wynosi 443.602, 00 zł, w tym wartość lokalu wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku wynosi 427.044,00 zł, zaś wartość udziału w prawie własności nieruchomości gruntowej wynosi 16.558,00 zł. Z powyższego wynika, że wartość 1 m2 lokalu wynosi 3.556,00, zł. Natomiast po odliczeniu wartości uznanych przez Prezydenta Miasta S. nakładów w wysokości 11.530,00 zł i uwzględnieniu 70% bonifikaty cena 1m2 lokalu (wraz z pierwszą opłatą z tytułu współużytkowania wieczystego gruntu) wynosi 1.007,00 zł. Przypomniano, że wykonany w dniu 24 lutego 2010 r. operat szacunkowy określający wartość rynkową zajmowanego lokalu może być wykorzystany do sporządzenia umowy sprzedaży przez okres 6 - ciu miesięcy. Wobec powyższego wskazano B. M. (1), że jeżeli jest nadal zainteresowana kupnem lokalu, należy złożyć oświadczenie w sprawie wykupu lokalu w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego pisma.

W dniu 14 czerwca 2010 r. B. M. (1) podpisała oświadczenie o wyrażeniu zgody na zaproponowaną cenę sprzedaży lokalu wraz z udziałem w częściach wspólnych w kwocie 124.644,20 zł. Pismem z dnia 14 czerwca 2010 r. B. M. (1) zakwestionowała pomiar i wykazany metraż pokoju nr IV podnosząc, iż z przedłożonych jej dokumentów wynika, iż pokój nr IV posiada metraż 21,86 m2, gdy tymczasem po zmierzeniu pokoju ustaliła metraż w wysokości 25,40 m2, co jest zbieżne z decyzją (...).10/391/88 z dnia 09.11.1988r. przydzielającą jej rodzinie przedmiotowy pokój. Powódka zwróciła się z prośbą o ponowne przemierzenie i ustalenie faktycznego metrażu pokoju nr IV w najmowanym przez nią lokalu nr (...) przy ul. (...). Śmiałego 47. Biorąc powyższe pod uwagę, powódka cofnęła zgodę na zaproponowaną jej cenę sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku tj. 124.654,20 zł do czasu ustalenia ceny zgodnej ze stanem faktycznym po dokonaniu ponownego pomiaru pokoju nr IV. Nadto wskazała, że po sprostowaniu błędu i ustaleniu prawidłowej powierzchni lokalu, niezwłocznie złoży oświadczenie woli o nabyciu przedmiotowego lokalu mieszkalnego za cenę ustaloną w oparciu o prawidłowy obmiar.

W dniu 9 lipca 2010 r. C. S. (1) sporządziła protokół pomiaru powierzchni pokoju nr IV w lokalu przy ul. (...) w S. i ustaliła jego powierzchnię na 21,86 m2. Pismem z dnia 9 lipca 2010 r. przedmiotowa zweryfikowana inwentaryzacja została przekazana Dyrektorowi Wydziału Gospodarki Nieruchomościami Urzędu Miasta S. ze wskazaniem, iż inwentaryzacja lokalu z dnia 12 czerwca 2008 r. została wykonana prawidłowo. Pismem z dnia 30 lipca 2010 r. Gmina M. S. poinformowała B. M. (1) w odpowiedzi na pismo z dnia 14.06.2010 r., że Zarząd (...) w S. z siedzibą przy ul. (...) pismem z dnia 09.07.2010r., znak: (...)/R-7 i R-9/IB (...) przekazał do Wydziału Gospodarki Nieruchomościami Urzędu Miasta zweryfikowaną inwentaryzację w zakresie pomiaru pokoju oznaczonego jako IV lokalu mieszkalnego przy ul. (...). Śmiałego 47/1. Z uwagi na to, że kwestionowana wielkość pokoju nie uległa zmianie, warunki sprzedaży omawianego lokalu przedstawione w piśmie z dnia 28.04.2010r. znak: (...).XIV. (...) pozostają bez zmian. W treści tego pisma wskazano B. M. (1), że jeżeli jest nadal zainteresowana przeniesieniem własności w/w lokalu na jej rzecz, należy przybyć wraz z dokumentem tożsamości do Wydziału Gospodarki Nieruchomościami Urzędu Miasta celem podpisania protokołu uzgodnień w terminie 7 dni od daty otrzymania niniejszego pisma oraz że nie podpisanie protokołu uzgodnień we wskazanym wyżej terminie spowoduje odstąpienie przez (...) od dalszej realizacji wniosku z dnia 20.04.2007 roku.

Pismem z dnia 8 września 2010 r. B. M. (1) poinformowała Gminę M. S., iż w dalszym ciągu podtrzymuje akces wykupu lokalu mieszkalnego, jednak z uwagi na znaczną cenę za lokal i ustanowienie hipoteki na rzecz Miasta S. w wysokości 70%, bank finansujący w końcowej fazie uruchomienia kredytu ze względu na fakt wpisu na pozycji drugiej na hipotece w Księdze Wieczystej wycofał się z dofinansowania. Z tego powodu nie mogła się stawić w Kancelarii Notarialnej o czym powiadomiła telefonicznie Notariat i UM. B. M. (1) wskazała, że obecnie jest na etapie załatwiania formalności kredytowych w innym banku i wniosła o ustalenie nowego terminu na sfinalizowanie transakcji zakupu przedmiotowego lokalu.

Niesporne, a nadto dowód:

- pismo (...) z dnia 31 maja 2010 r.

- pismo Gminy M. S. z dnia 28 kwietnia 2010 r.

- oświadczenie k. 173

- pismo B. M. (1) z dnia 12.05.2010 r. r. k. 174

- pismo B. M. (1) z dnia 14.06.2010 r. k. 171

- protokół pomiaru k. 169 k. 157-159

- pismo z dnia 21.05.2009 r. k. 164

- wyciąg z operatu szacunkowego k. 157-159

- pismo z dnia 30 lipca 2010 r. k. 167

- pismo B. M. (1) z dnia 08.09.2010 r. k. 160

W dniu 5 sierpnia 2010 r. pomiędzy Gminą M. S. a B. M. (1) sporządzony został protokół uzgodnień w sprawie ustalenia warunków sprzedaży w trybie bezprzetargowym lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w nieruchomości przy ul. (...) w S. stanowiącego własność Gminy M. S.. Ustalono się następujące warunki sprzedaży lokalu:

„1. Na rzecz Nabywającego ustala się udział w wysokości (...) we współwłasności domu i urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali znajdujących się w budynku.

2. Oddaje się na rzecz Nabywającego prawo współużytkowania wieczystego gruntu w wysokości (...) do ogólnej powierzchni działki (...) m kw na której usytuowany jest budynek, dla którego prowadzona jest księga wieczysta: KW (...).

2a. Powyżej opisana działka jest oznaczona identyfikatorem geodezyjnym zawartym w wypisie z rejestru gruntów stanowiącym załącznik do protokołu 2b. Nieruchomość jest zabudowana budynkiem oznaczonym identyfikatorem geodezyjnym zawartym w wypisie z rejestru gruntów stanowiącym załącznik do protokołu

3. Cena przedmiotowego mieszkania wraz z udziałem we wspólnych częściach i urządzeniach domu wynosi: 427 044,00 zł Słownie: czterysta dwadzieścia siedem tysięcy czterdzieści cztery 00/100

4. Wartość uznanych przez Prezydenta Miasta nakładów poniesionych na remont lokalu wynosi: 11 530,00 zł Słownie, jedenaście tysięcy pięćset trzydzieści 00/100

Po uwzględnieniu nakładów opisanych w pkt 4. niniejszego protokołu, cena sprzedaży lokalu stanowi kwotę: 415 514,00 zł.

Po uwzględnieniu 70% bonifikaty do zapłaty pozostaje kwota 124.654,20 zł.”

W dniu 25 stycznia 2011 r. w imieniu Gminy M. S. złożone zostało oświadczenie woli nr (...) w sprawie zmiany treści oświadczenia woli nr (...) złożonego w imieniu Gminy M. S. w dniu 23 kwietnia 2010r. w sprawie sprzedaży w trybie bezprzetargowym na rzecz najemcy lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...). Śmiałego 47 stanowiącego własność Gminy M. S. i oddania w użytkowanie wieczyste udziału w nieruchomości gruntowej w zakresie zmiany podstawy prawnej, która otrzymała nowe brzmienie, tj.: „na podstawie art. 25 ust. 1 (ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010r., Nr u 102, poz. 651 ze zm.) oraz § 13 załącznika do Uchwały Rady Miasta S. Nr n XIV/316/04 z dnia 16 lutego 2004 r. w sprawie sprzedaży lokali mieszkalnych, użytkowych i garaży stanowiących własność Gminy M. S. (Dz. Urz. Woj. Z.. z 2004 r. Nr 18, poz. 342 ze zm.: z 2004 r. Nr 90, poz. 1777; z 2005 r. Nr 71, poz. 1531; z 2006 r. Nr 12, poz. 250; z 2006 r. Nr 14, poz. 264; z 2006 r. Nr 64, poz. 1170; z 2006 r. Nr 106, poz. 2005; z2007 r. Nr 95, poz. 1676; z 2008 r. Nr 78, poz. 1722)”. W uzasadnieniu powyższego oświadczania woli wskazano, że powierzchnia całkowita lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w nieruchomości przy ul. (...). Śmiałego 47 w S. wynosi 124,75 m ². Pani B. M. (1) jest najemcą części przedmiotowego lokalu o powierzchni 62,19 m ². Powierzchnia wolnej części lokalu wynosi 62,56 m ². Zatem sprzedaż w/w lokalu następuje z zastosowaniem bonifikaty w wysokości 70% - zwolniona część lokalu jest większa od zajmowanej. W oświadczeniu woli nr 376/ (...)/10 błędnie przyjęto za podstawę prawną § 9 załącznika do Uchwały Rady Miasta S. Nr XIV/316/04 z dnia 16 lutego 2004 r. w sprawie sprzedaży lokali mieszkalnych, użytkowych i garaży stanowiących własność Gminy M. S. (Dz. Urz. Woj. Z.. z 2004 r. Nr 18, poz. 342 ze zm.). Regulacja prawna w tym zakresie zawarta jest w § 13 załącznika do Uchwały Rady Miasta S. Nr XIV/316/04 z dnia 16 lutego 2004 r. w sprawie sprzedaży lokali mieszkalnych, użytkowych i garaży stanowiących własność Gminy M. S. (Dz.Urz. Woj. Z.. z 2004 r. Nr 18, poz. 342 ze zm.).

Pismem z dnia 1 lutego 2011 r. Gmina M. S. poinformowała B. M. (1), że zgodnie z Protokołem Uzgodnień z dnia 05.08.2010 r. ma ona prawo nabycia lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) i wezwała do stawiennictwa w kancelarii notarialnej w dniu 7 lutego 2011 r. w celu zwarcia umowy, pod rygorem odstąpienia od zwarcia umowy.

W dniu 7 lutego 2011 r. w formie aktu notarialnego rep. A nr (...) przed notariuszem w S. B. S., pomiędzy Gminą M. S. a B. M. (1) zawarta została umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży oraz o oddanie we współużytkowanie wieczyste gruntu oraz umowa ustanowienia hipoteki. Na mocy tej umowy pełnomocnik Gminy M. S. ustanowiła wraz z B. M. (2) odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) opisanego w § 3 tego aktu postanawiając, że z lokalem tym będzie związany udział w nieruchomości wspólnej - t.j. we współwłasności części wspólnych budynku i urządzeń oraz w wieczystym użytkowaniu gruntu - wynoszący (...) części. Pełnomocnik Gminy M. S. sprzedał B. M. (1) własność lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku w S. przy ulicy (...) wraz z udziałem we współwłasności części wspólnych budynku i urządzeń wynoszącym (...) części, a B. M. (1) opisany lokal kupiła i oświadczyła, że jest stanu wolnego. Cenę sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z opisanym udziałem strony ustaliły zgodnie z protokołem uzgodnień na kwotę 124 654,20 zł (sto dwadzieścia cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt -cztery złote dwadzieścia groszy) po zastosowaniu 70% bonifikaty oraz odjęciu nakładów na remont lokalu w kwocie 11 530,00 zł (jedenaście tysięcy pięćset trzydzieści złotych) od wartości 427 044,00 zł (czterysta dwadzieścia siedem tysięcy czterdzieści cztery złote). Pełnomocnik Gminy M. S. potwierdził wpłatę ceny, w tym kwoty 158,47 zł (sto pięćdziesiąt osiem złotych czterdzieści siedem groszy) uiszczonej tytułem wykonania operatu szacunkowego; ponadto oświadczył, że przedmiot sprzedaży zwolniony jest z podatku VAT.

Niesporne, a nadto dowód:

- pismo z dnia 1 lutego 2011 r. k. 14

- protokół uzgodnień k. 161-163

- oświadczenie woli Gminy M. S. k. 155-156

- umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży oraz o oddanie we współużytkowanie wieczyste gruntu oraz umowa ustanowienia hipoteki k.5-8

- potwierdzenie wykonania przelewu k. 11

- dowody wpłaty k. 12

Pokój nr IV znajdujący się w lokalu nr (...) położnym w S. przy ul. (...) składa się z dwóch prostokątnych części: większej oraz mniejszej, położnej w ryzalicie budynku. W czasie trwania stosunku najmu B. M. (1) zgłosiła potrzebę ocieplenia ścian pokoju, co zostało wykonane na zlecenie Gminy M. S. poprzez obłożenie ścian w większej części pokoju płytami gipsowo-kartonowymi montowanymi na rusztach drewnianych lub plackach zaprawy, zaś w części położnej w ryzalicie - poprzez obłożenie ścian styropianem. Uwzględniając światło wyprawionych w taki sposób ścian, z pominięciem wnęk podokiennych oraz powierzchni pod łukiem ryzalitu, powierzchnia pokoju wyniosła 21,80 m2. Powierzchnia podłogi znajdująca się pod przedmiotowymi łukiem wynosi 2 m2. Powierzchnia podłogi pod łukiem nie jest przejściem i nie powinna być odliczona. Przejście łączy dwa różne pomieszczenia. Norma nakazuje odliczać powierzchnię przejść w ścianach, drzwiach i oknach balkonowych. Termin „przejście w ścianach” należy rozumieć jak przejście przez drzwi lub bez zamontowanych drzwi, czyli otwór drzwiowy. Żeby uznać, że przestrzeń pod łukiem jest przejściem, światło łuku powinno być pomniejszone ścianą, fragmentem ściany, pilastrem czy węgarkiem. Omawiana przestrzeń usytuowana jest w pokoju nr IV, nie pomiędzy pokojem nr IV i pomieszczeniem o innym numerze. Powierzchnia pokoju nr IV z uwzględnieniem powierzchni pod łukiem wynosi 23,80 m2.

Jesienią 2020 r. B. M. (1) usunęła obłożenie ścian płytami GK oraz styropianem. Tynki wewnętrzne ścian pokoju nr IV wykonano jako ułożone bezpośrednio na ścianach z cegły. W świetle ścian otynkowanych tynkiem ułożonym bezpośrednio na ścianach z cegły powierzchnia pokoju nr IV z odjęciem powierzchni wnęk podokiennych wynosi 24,21 m2.

Dowód:

- opinia pisemna oraz opinie uzupełniające pisemna i ustna biegłego sądowego D. M. k. 200-210, 233-238, 289-290v oraz e-protokół rozprawy z dnia 30 czerwca 2020 r. k. 291

- opinia pisemna zasadnicza i uzupełniająca biegłego sądowego H. N. k. 305-312, 340

- zeznania powódki B. M. (1) k. 342-342v oraz e-protokół rozprawy z dnia 19 marca 2021 r.

- wydruk fotografii pokoju nr IV k. 257,258

W dokumentacji technicznej odtworzeniowej budynku zlokalizowanego przy ul. (...) w S. sporządzonej we wrześniu 2019 r. przez mgr. inż. arch. K. K. powierzchnia użytkowa pokoju nr IV została ustalona na 22,15 m2.

W inwentaryzacji pokoju nr IV znajdującego się lokalu nr (...) w budynku zlokalizowanym przy ul. (...) w S. sporządzonej w czerwcu 2020 r. r. przez mgr. inż. arch. I. K. i A. K. powierzchnia użytkowa pokoju nr Iv została ustalona na 25,31 m2.

Dowód:

- dokumentacja techniczna odtworzeniowej budynku sporządzona we wrześniu 2019 r. przez mgr. inż. arch. K. K. k. 272-273

- inwentaryzacja pokoju nr IV sporządzona w czerwcu 2020 r. r. przez mgr. inż. arch. I. K. i A. K. k. 274-282

Ponieważ B. M. (1) część wykupionego lokalu wykorzystywała na prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą, a zatem na cele niezwiązane z udzieloną bonifikatą, została wezwana przez Gminę M. S. do zwrotu części udzielonej bonifikaty tj. kwoty 30.307,59 zł oraz 1.448, 43 zł tytułem waloryzacji. Umową z dnia 12.10.2016r. B. M. (1) uznała roszczenie Gminy M. S. z tytułu zwrotu bonifikaty i zobowiązała się kwotę tę wpłacić w 64 miesięcznych ratach, których od kwietnia 2017r. nie reguluje.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa nr (...) o rozłożenie płatności wierzytelności na raty k. 152-154

- zeznania powódki B. M. (1) k. 182-184

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości co do należności głównej i w części co do roszczenia odsetkowego.

W niniejszej sprawie powódka B. M. (1) wskazała, że w dniu 07.02.2011 r. wykupiła mieszkanie od Gminy M. S. z bonifikatą. Zapłaciła za wykup 124.495,73 zł, a powinna zapłacić 82.944,33 zł. Różnica wynosi 41.551,40 zł, a wynika z tego, że Gmina M. S. zastosowała przy wykupie 70% bonifikaty, a powinna zastosować 80% bonifikaty. Czy zastosować 70% bonifikaty, czy 80% bonifikaty, wynikało to z uchwały Rady Gminy S.. Lokal mieszkalny, który powódka wykupywała, zamieszkany był przez nią, jej dzieci oraz osobę trzecią - S. S.. S. S. zmarł i pojawiła się możliwość, żeby powódka dokonała wykupu całego mieszkania, a wielkość bonifikaty wynikała ze stosunku wielkość mieszkania zajmowanego przez nią oraz przez osobę trzecią. W sytuacji, gdyby powierzchnia powódki była większa, wówczas bonifikata przysługiwałaby wyższa tj. 80%, a w sytuacji, gdyby powierzchnia powódki była mniejsza, to bonifikata przysługiwałaby niższa 70%. Przed aktem notarialnym Gmina M. S. dokonała inwentaryzacji, w wyniku której stwierdzono m.in., że pokój, który zawsze miał 25,36 m2 i cały czas ma taki wymiar, po „inwentaryzacji” ma obecnie jedynie 21,86 m2. Powódka wskazała, że takie wyliczenia miasta spowodowało, że jej lokal był mniejszy o niecały metr od lokalu osoby zmarłej i zastosowano bonifikatę jedynie 70%. W ocenie powódki jest to pomyłka przy wyliczeniach, gdyż we wszystkich wcześniejszych decyzjach pokój ma 25,36 m2, ale miasto kierowało się tylko własną inwentaryzacją. Miasto przy dokonywaniu inwentaryzacji dokonało obmiarów również innych pokojów w tym lokalu, gdzie wyszły nieznaczne różnice, ale nie 3,50 metra kwadratowego na jednym pokoju. Ostatecznie uznano, że cały lokal ma 124,75 m2, choć faktycznie ma 126,55 m2. Niemniej jednak, jak wskazała powódka, najważniejszy jest stosunek powierzchni części lokalu zajmowanego przez nią w chwili podpisywania aktu notarialnego, a stosunek części lokalu zajmowanego przez osobę trzecią, zmarłą, a ten stosunek był większy, a nie mniejszy, dlatego bonifikata powinna wynosić 80%, a nie 70%. Zdaniem powódki błąd ten skutkował tym, że zapłaciła więcej o 41.551,40 zł, wbrew uchwale Rady Gminy S., wbrew stanowi faktycznemu, a tym samym miasto otrzymało nienależne świadczenie w tej kwocie, czy też bezpodstawnie się wzbogaciło jej kosztem.

Żądanie powódki znajduje zatem – w świetle przytoczonych w uzasadnieniu żądania pozwu okoliczności faktycznych - podstawę prawną w treści przepisu art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 i 2 k.c. Przepis art. 405 k.c. stanowi, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Stosownie natomiast do treści przepisu art. 410 § 1 k.c. przepisy artykułów poprzedzających stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, a świadczenie jest nienależne, stosownie do treści § 2 tego przepisu, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Nienależne świadczenie jest szczególnym przypadkiem bezpodstawnego wzbogacenia. Świadczenie to odróżnia się od pozostałych przypadków bezpodstawnego wzbogacenia źródłem powstania, bowiem do zaistnienia tego zobowiązania dochodzi w wyniku spełnienia świadczenia przez zubożonego, a nie poprzez jakiekolwiek inne przesunięcia majątkowe, niebędące świadczeniem. Jednocześnie zachodzi brak podstawy prawnej tego świadczenia. Już sam fakt spełnienia nienależnego świadczenia uzasadnia roszczenie o jego zwrot. W takim przypadku nie zachodzi potrzeba badania, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której zostało spełnione oraz czy majątek spełniającego świadczenie uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia wypełnia bowiem przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia. Z chwilą spełnienia świadczenia nienależnego powstaje roszczenie kondykcyjne, którego treścią jest obowiązek dokonania czynności faktycznej lub prawnej stanowiącej świadczenie przeciwne do spełnionego. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 4 listopada 2015 roku, I ACa 510/15).

Dla uwzględnienia żądania pozwu w tym zakresie konieczne jest zatem łączne wykazanie obydwu przesłanek, tj. faktu spełnienia świadczenia i faktu braku obowiązku w tym zakresie, a ciężar dowodu co do tych okoliczności spoczywa na stronie powodowej. Stosownie bowiem do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powódka jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający jednakże na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). Nadto wskazać należy, że obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że powódka – z uwagi na stanowisko procesowe strony pozwanej oraz niekwestowanie faktu uiszczenia przez powódkę za przedmiotowy lokal ceny w kwocie 124.654,20 zł – winna udowodnić, że zaistniały przesłanki do zastosowania przy wykupie lokalu bonifikaty w wysokości 80 %, a nie 70 % jak to w istocie miało miejsce

Pozwana natomiast, w celu odparcia żądania pozwu, winna wykazać, stosownie do podniesionych w odpowiedzi na pozew twierdzeń, że powódce nie przysługiwało uprawnienie do zastosowania bonifikaty w wysokości 80 % oraz że powódka wiedziała, że nie była do zobowiązana do świadczenia dochodzonej pozwem kwoty.

W ocenie Sądu powódka wykazała istnienie przesłanek uzasadniających żądanie pozwu.

O nienależnym świadczeniu w rozumieniu przepisu art. 410 § 2 k.c. może być mowa wówczas, gdy zostało ono spełnione pomimo braku podstawy prawnej ku temu, tj. gdy obowiązek jego spełnienia nie wynikał ani z umowy, ani z ustawy, ani też z innego zdarzenia prawnego.

Uprawnienie powódki do wykupu lokalu nie było przez stronę pozwaną kwestionowane. Poza sporem pozostawały praktycznie wszystkie ustalone przez Sąd okoliczności faktyczne, poza powierzchnią pokoju nr IV znajdującego się w przedmiotowym lokalu mieszkalnym. Powódka wskazała, iż kluczową kwestią jest, czy dokonano prawidłowego pomiaru lokalu przy dokonanej sprzedaży, od czego uzależniona jest wysokość bonifikaty oraz że brak jej zgody tak wykonane wyliczenia prowadziłby wyłącznie do tego, że powódka w ogóle nie wykupiłaby lokalu. Cały czas kwestionowała to wyliczenie, co przyznała strona pozwana. Kiedy powódka stawała przed wyborem, czy kupuje lokal z 70% bonifikatą czy nie kupuje wcale, to postanowiła kupić i w dalszej perspektywie dochodzić swych praw przed sądem i zwrotu różnicy między 70% a 80% bonifikatą.

W dacie zawarcia przez strony umowy sprzedaży lokalu zasady sprzedaży lokali mieszkalnych stanowiących własność Gminy i warunki udzielania bonifikat przy ich sprzedaży określała Uchwała NR XVI/316/04 Rady Miasta S. z dnia 8 listopada 2004 r.. W załączniku z dnia 16 lutego 2004 r. do przedmiotowej uchwały, zmienionym uchwałą nr XLII/787/05 Rady Miasta S. z dnia 18 lipca 2005 r. w § 13 ust 2 wskazano, że jeżeli w lokalu zajmowanym przez więcej niż jednego najemcę ustanie stosunek najmu i zwolni się od osób i rzeczy część tego lokalu, lokal ten jest sprzedawany w całości na rzecz najemcy (najemców) pozostałej jego części, na jego (ich) wniosek - z wyłączeniem postanowień zawartych w § 16. Sprzedaż takiego lokalu następuje z zastosowaniem bonifikaty w wysokości:

1) 70% w przypadku, gdy zwolniona część jest większa od zajmowanej;

2) 80 % w przypadku, gdy zwolniona część jest mniejsza od zajmowanej

3) 90% w przypadku, gdy po zwolnieniu części, w lokalu pozostaje więcej niż jeden najemca.

Na rozprawie w dniu 2 października 2018 r. powódka oświadczyła, że kwestionuje powierzchnię tylko pokoju nr IV oraz że zgadza się z obmiarami pozostałych pomieszczeń lokalu wykonanymi przez C. S. (1). Z kolei strona pozwana w całości akceptowała inwentaryzację i pomiary dokonane przez C. S. (1), albowiem to w oparciu o te pomiary ustalono powierzchnię całego lokalu, powierzchnię pokoju nr IV oraz stosunek powierzchni zajmowanej przez powódkę do powierzchni wolnej, który zadecydował o zastosowaniu 70 % bonifikaty przy wykupie lokalu. Mając zatem powyższe na uwadze Sąd uznał, iż przedmiotem sporu w tym zakresie jest wyłącznie powierzchnia pokoju nr IV, zaś powierzchnia pozostałych pomieszczeń w lokalu oraz powierzchnia wolna ustalone przez C. S. (1), nie są sporne.

W celu ustalenia powierzchni lokalu nr IV przeprowadzony został dowód z opinii biegłego sądowego D. M.. Biegły ten ustalił, że pokój nr IV znajdujący się w lokalu nr (...) położnym w S. przy ul. (...) położony jest częściowo w ryzalicie budynku. W czasie sporządzania przedmiotowej opinii stan ścian tego pokoju był taki, jak w czasie zawierania umowy sprzedaży lokalu w dniu 7 lutego 2011 r., a zatem ściany te były w większej części pokoju obłożone płytami gipsowo-kartonowymi montowanymi na rusztach drewnianych lub plackach zaprawy, zaś w części położnej w ryzalicie - poprzez obłożenie ścian styropianem. Biegły, uwzględniając światło wyprawionych w taki sposób ścian, z pominięciem wnęk podokiennych oraz powierzchni pod łukiem prowadzącym do ryzalitu, ustalił, że powierzchnia pokoju wynosi 21,80 m2. W ustnej opinii uzupełniającej biegły szczegółowo wyjaśnił, że pomiarów dokonał w świetle wyprawionych, całkowicie wykończonych ścian, jakie zastał w chwili oględzin oraz że powierzchni pod łukiem nie brał pod uwagę stojąc na stanowisku, że jest to przejście w ścianach, które, zgodnie z Polską Normą, pomija się przy obliczeniach. Biegły wskazał, że owa pominięta przez niego powierzchnia pokoju, znajdująca się pod przedmiotowymi łukiem, wynosi 2 m2.

Z przedmiotową opinią nie zgodziła się powódka przedstawiając dokumentację techniczną odtworzeniową budynku zlokalizowanego przy ul. (...) w S. sporządzoną na zlecenie Gminy M. S. we wrześniu 2019 r. przez mgr. inż. arch. K. K., w której powierzchnia użytkowa pokoju nr IV została ustalona na 22,15 m2 oraz sporządzoną na własne zlecenie inwentaryzację pokoju nr IV znajdującego się lokalu nr (...) w budynku zlokalizowanym przy ul. (...) w S. z czerwca 2020 r. autorstwa mgr. inż. arch. I. K. i A. K., zgodnie z którą powierzchnia użytkowa pokoju nr IV została ustalona na 25,31 m2.

Wobec tak liczonych rozbieżności w ustaleniu powierzchni spornego pokoju nr IV Sąd dopuścił dowód z opinii kolejnego biegłego sądowego z zakresu budownictwa H. N. na okoliczność dokonania pomiarów i ustalenia powierzchni pokoju numer IV znajdującego się w lokalu nr (...) położnym w S. przy ul. (...), w której to opinii polecił biegłemu dokonać także weryfikacji prawidłowości pomiarów sporządzonych już w sprawie przez biegłego D. M. oraz przez rzeczoznawcę C. S. (1), architekta K. K. oraz architektów I. K. i A. K..

W opinii sporządzonej w listopadzie 2020 r. biegły sądowy H. N. wskazał, że podczas oględzin pokoju nr IV znajdującego się w lokalu nr (...) w budynku wielorodzinnym przy ul. (...) w S., stwierdził, że tynki wewnętrzne ścian pokoju wykonano jako ułożone bezpośrednio na ścianach z cegły. Obliczenia powierzchni pokoju nr IV biegły wykonał posługując się uśrednionymi wielkościami pomierzonymi przy podłodze oraz na wysokości ok. 1m nad podłogą w świetle ścian otynkowanych (tynk ułożony bezpośrednio na ścianach z cegły). Do powierzchni pokoju biegły nie doliczył powierzchni wnęk podokiennych, ponieważ zgodnie z zasadami obmiaru wg Polskiej Normy PN- ISO (...)- 1997 powierzchni tych nie dolicza się. Powierzchnie pokoju stanowią dwa prostokąty ( 3,45 + 3,49 ) x 0,5 x ( 5,18 + 5,20) x 0,5 = 3,47x5,19= 18,01 m2 ( 2,04 + 2,05) x 0,5 x 3,03 = 6,20 m2. Razem powierzchnia pokoju ustalona została przez biegłego na 24,21 m2. W zakresie weryfikacji pomiarów dokonanych przez biegłego sądowego D. M. oraz przez rzeczoznawcę C. S. (1), architekta K. K. oraz architektów I. K. i A. K., biegły H. N. wskazał, że podczas wykonywania pomiaru przez biegłego D. M. oraz architektów I. K. i A. K. tynki ścian wewnętrznych wykonane były jako tynki suche, wykonane z płyt GK (gipsowo - kartonowych). Architekt K. K. oraz rzeczoznawca C. S. (2) nie podają jakie tynki były położone na ściany wewnętrzne. Tynki suche - z płyt GK na ruszcie drewnianym czy też ułożone na placki tworzą większą grubość wyprawy ściany (ok. 2-5 cm, a w niektórych przypadkach więcej) niż tynk ułożony bezpośrednio na cegłach (1,5-2 cm). Z tego powodu wielkości pomierzone przez biegłego H. N. nieznacznie różnią się od pomiarów zamieszczonych w aktach sprawy. O różnicy grubości wyprawy ścian mogą świadczyć prawdopodobne ślady lica płyt gispowo-kartonowych. Dokonując oceny prawidłowości pomiarów sporządzonych przez biegłego D. M. biegły H. N. wskazał, że zgodnie z PN- ISO (...)- 1997 pomiary wykonano w świetle wykończonych ścian. Nie doliczono powierzchni wnęk podokiennych. Odliczono powierzchnię podłogi pod łukiem ceglanym o powierzchni 0,67 x 2,98 = 2,00 m2. W tym zakresie biegły wyraźnie wskazał, że powierzchnia podłogi pod łukiem nie jest przejściem i nie powinna być odliczona. Przejście łączy dwa różne pomieszczenia. Norma nakazuje odliczać powierzchnię przejść w ścianach, drzwiach i oknach balkonowych. Termin „przejście w ścianach” należy rozumieć jak przejście przez drzwi lub bez zamontowanych drzwi, czyli otwór drzwiowy. Żeby uznać, że przestrzeń pod łukiem jest przejściem, światło łuku powinno być pomniejszone ścianą, fragmentem ściany, pilastrem czy węgarkiem. Omawiana przestrzeń usytuowana jest w pokoju nr IV, nie pomiędzy pokojem nr IV i pomieszczeniem o innym numerze. Wobec powyższego wg. biegłego H. N., mając na uwadze pomiary dokonane przez biegłego sądowego D. M. powierzchnię pokoju nr IV tworzą dwa prostokąty 3,44 x( 5,17 + 5,15 ) x 0,5 = 17,75 m2 2,03x2,98 = 6,05 m2, a zatem powierzchnia tego pokoju wynosi 23,80 m2.

  Oceniając prawidłowość pomiarów sporządzonych przez rzeczoznawcę C. S. (1) biegły H. N. wskazał, że nie doliczono powierzchni wnęk podokiennych oraz odliczono powierzchnię podłogi pod łukiem ceglanym o powierzchni 0,67 x 2,98 = 2,00 m2. Wymiary pokoju nr IV rzeczoznawcy C. S. (1) wynoszą: 3,44 x 5,19 = 17,85 m2 i 2,01 x 2,99 = 6,01 m2.  Razem 23,86 m2.

Oceniając prawidłowość pomiarów sporządzonych przez architekta K. K. biegły sądowy H. N. wskazał, że wymiary pokoju nr IV architekt K. K. ( k. 273) wynoszą: 3,45 x 5,20 = 17,94 m2 i 2,03 x 3,07 = 6,23 m2. Razem 24,17 m2., zaś jego wymiary to : 3,44 x 5,16 = 17,75 m2 i 2,03 x 2,98 = 6,05 m2. Razem 23,80 m2.

Oceniając prawidłowość pomiarów sporządzonych przez architektów I. K. i A. K. biegły sądowy H. N. wskazał, że autorzy opracowania podają, że powierzchnia pokoju nr IV została wyliczona zgodnie z PN- ISO 9836: 2015-12. Opracowanie wykonano w czerwcu 2020r. Powyższą normę wyszczególniono w rozporządzeniu Ministra (...) z dnia 18.09.2020r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego ( Dz.U z 2020 poz. 1609). W dacie wykonania pomiarów i opracowania w/w norma nie obowiązywała. Wyliczona powierzchnia pomieszczeń wynosi 25,31 m2, różni się o 1,10 m2 tj.o 4,35 % od powierzchni wyliczonej przeze biegłego. Różnica wyliczonych powierzchni jest znaczna, nie znając sposobu wyliczenia powierzchni (składowych wymiarów) biegły nie jest w stanie stwierdzić, jaka jest przyczyna znacznych rozbieżności wielkości wyliczonych powierzchni pokoju nr IV. Biegły wskazał nadto, że Norma PN- ISO 9836: 2015-12 zastępuje normę PN- ISO (...)- 1997.  Określa, że wymiary należy przyjąć w świetle wykończonych ścian, mierzonych w poziomie podłogi Pkt. 5.1.5.2 cyt. „Powierzchnia netto jest określona oddzielnie dla każdej kondygnacji i może być dalej dzielona zgodnie z 5.1.3.1. Jest ona obliczona dla wymiarów budynku w stanie wykończonym, na poziomie posadzki, nie licząc listew przypodłogowych, progów itp." Do powierzchni ścian nie wlicza się powierzchni przejść drzwiowych i wnęk podokiennych. Pkt. 5.1.5.4 „ Do powierzchni netto nie są wliczane powierzchnie zajęte przez stałe przegrody budowlane oraz powierzchnie przejść drzwiowych, otworów okiennych, wnęk i nisz w tych przegrodach”. Norma nie przewiduje redukcji powierzchni w zależności od wysokości pomieszczeń. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra (...) z dnia 18.09.2020r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego ( Dz.U z 2020 poz. 1609 ) w § 20 ust.1 pkt.4b „ przy określeniu powierzchni użytkowej, powierzchnię pomieszczeń lub ich części o wys. W świetle równej lub większej niż 2,20m zalicza się do obliczeń w 100%, o wysokości równej lub większej od 1,40m, lecz mniejszej od 2,20m - w 50%, natomiast o wysokości mniejszej od 1,40 pomija się całkowicie." Norma PN- ISO 9836: 2015-12. przewiduje wyodrębnienie powierzchni nieużytecznej ze względów funkcjonalnych. (...) I. K. i A. K. uwzględnili powierzchnię pomocniczą wielkości 0,14 m2. Jest to powierzchnia złożona z dwóch części pod łukiem ściany, nad którą wysokość mierzona od podłogi do płaszczyzny łuku nie przekracza wys. 1,90 m.

We wnioskach końcowych swojej opinii biegły sądowy H. N. wskazał, że normy PN- ISO (...)- 1997 oraz PN- ISO 9836: 2015-12 przewidują pomiary wykonane w świetle wykończonych ścian w poziomie podłogi. Do powierzchni netto nie wlicza się powierzchni wnęk podokiennych oraz przejść. W/w normy nie przewidują redukcji powierzchni  w zależności od wysokości pomieszczeń. W w/w zakresie normy nie różnią się. Redukcję powierzchni ze względu na wysokość pomieszczenia wskazuje rozporządzenie Ministra (...) z dnia 18.09.2020r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego ( Dz.U z 2020 poz. 1609).

Norma PN- ISO 9836: 2015-12 dzieli powierzchnię użytkową na dwie składowe:

- powierzchnię użytkową podstawową

- powierzchnię użytkową pomocniczą.

Obydwie powierzchnie należy wyliczyć i wyszczególnić oddzielnie, przy czym powierzchnią użytkową jest suma powierzchni użytkowej podstawowej i powierzchni użytkowej pomocniczej.

Wobec przytoczonych danych biegły H. N. postawił wniosek, że pomiary wykonane przez D. M., C. S. (1), K. K. i przez niego, służące do wyliczenia powierzchni omawianego pomieszczenia, są miarodajne, zaś problemem określenia powierzchni pokoju nr IV jest brak spójności metodyki obliczeń polegającej na uwzględnieniu (lub nie) powierzchni 2m2 pod łukiem.

W świetle przeprowadzonych w sprawie opinii biegłych sądowych Sąd ustalił, że powierzchnia spornego pokoju nr IV wynosi 23,80 m2. W tym zakresie Sąd uznał za miarodajne pomiary dokonane przez biegłego sądowego D. M., albowiem zgodnie z cytowanymi normami wykonane one zostały w świetle wykończonych ścian wg. stanu, w jakim ściany te się znajdowały w momencie oględzin lokalu dokonanych przez biegłego, który to stan był taki sam, jak w momencie dokonywania wykupu lokalu przez powódkę. Jednak mając na uwadze wywody i wnioski opinii biegłego sądowego H. N. Sąd przyjął, że odliczenie przez biegłego sądowego D. M. powierzchni 2 m2 znajdującej się pod łukiem prowadzącym do ryzalitu nie było prawidłowe. W tym zakresie Sąd podziela argumentację biegłego sądowego H. N., iż powierzchnia podłogi pod łukiem nie jest przejściem i nie powinna być odliczona. Przejście łączy dwa różne pomieszczenia. Norma nakazuje odliczać powierzchnię przejść w ścianach, drzwiach i oknach balkonowych. Termin „przejście w ścianach” należy rozumieć jak przejście przez drzwi lub bez zamontowanych drzwi, czyli otwór drzwiowy. Żeby uznać, że przestrzeń pod łukiem jest przejściem, światło łuku powinno być pomniejszone ścianą, fragmentem ściany, pilastrem czy węgarkiem. Omawiana przestrzeń usytuowana jest w pokoju nr IV, nie pomiędzy pokojem nr IV i pomieszczeniem o innym numerze. Jest to jedno pomieszczenie, a zatem powierzchnia podłogi pod łukiem nie jest przejściem i nie powinna być odliczona od powierzchni całego pokoju nr IV. Zatem skoro biegły sądowy D. M. ustalił powierzchnię pokoju nr IV na 21,80 m2 odliczając niezasadnie 2 m2 powierzchni podłogi pod łukiem, to uwzględniając tę powierzchnię, powierzchnia pokoju nr IV mierzona w świetle wyprawionych ścian wg. ich stanu z momentu wykupu lokalu, wyniosła 23,80 m2.

Wg. inwentaryzacji z dnia 12 czerwca 2008 r. sporządzonej przez C. S. (1) łączna powierzchnia użytkowa lokalu wynosiła 124,75 m2, zaś powierzchnie użytkowe poszczególnych pomieszczeń wynosiły:

Pokój I : 5,19 x 3,79-(0,78x0,13)= 19,57 m2

Pokój II : 5,19 x 2,53 - (1,02 x 0,13 ) = 13,00 m2

Pokój III: 5,19x3,29 -(0,77x0,14 ) = 16,96 m2

Pokój IV: 5,19 x 3,44 + 1,34 x 2,99 = 21,86 m2

Pokój V: 3,81 x 3,81 - ( 0,91 x 0,13 ) = 14,40 m2

Kuchnia I: 2,70 x 2,43 + [(1,30 + 2,43) x 1,11]: 2 = 8,63 m2

Kuchnia II: 3,81 x 1,27 = 4,84 m2

Kuchnia III : 3,84 x 1,67 = 6,41 m2

Wc : 3,81 x 1,27 - (0,55 x 0,26) = 4,70 m2

Przedpokój : 8,61 x 1,67 = 14,38 m2

W piśmie z dnia 21 maja 2009 r. C. S. (1) wskazała, że powierzchnia całkowita lokalu mieszkalnego Nr (...) przy ul. (...) wynosi 124,75 m2, w tym:

- powierzchnia zajmowana przez B. M. (1) wynosi - 62,19 m2

-powierzchnia wolna - 62,56 m2

Jak już wskazano wcześniej, na rozprawie w dniu 2 października 2018 r. powódka oświadczyła, że kwestionuje powierzchnię tylko pokoju nr IV oraz że zgadza się z obmiarami pozostałych pomieszczeń lokalu wykonanymi przez C. S. (1). Z kolei strona pozwana w całości akceptowała inwentaryzację i pomiary dokonane przez C. S. (1), albowiem to w oparciu o te pomiary ustalono powierzchnię całego lokalu, powierzchnię pokoju nr IV oraz stosunek powierzchni zajmowanej przez powódkę do powierzchni wolnej, który zadecydował o zastosowaniu 70 % bonifikaty przy wykupie lokalu. Skoro zatem pominięcie przez C. S. (1) powierzchni podłogi pod łukiem było nieprawidłowe, a powierzchnia pokoju nr IV wynosi 23,80 m2, to cała powierzchnia zajmowana przez powódkę wynosi 64,19 m2 i jest większa od powierzchni części wolnej, która wynosi 62,56 m2. Wobec powyższego, zgodnie z § 13 ust 2 załącznika z dnia 16 lutego 2004 r. do uchwały NR XVI/316/04 Rady Miasta S. z dnia 8 listopada 2004 r. zmienionego uchwałą nr XLII/787/05 Rady Miasta S. z dnia 18 lipca 2005 r. bonifikata, którą powinna zastosować Gmina M. S. przy sprzedaży lokalu powódce, wynosi 80 % ceny lokalu. N. było zatem ustalenie ceny lokalu z zastosowaniem 70 % bonifikaty. Różnica 10 % liczona od kwoty ostatecznej ceny lokalu czyli 415. 514 zł wynosi 41.551,40 zł i w ocenie Sądu jest to kwota nienależna pozwanej Gminie M. S., która powinna być zwrócona powódce. Stąd też żądanie pozwu w zakresie żądania należności głównej zasługuje w ocenie Sądu na uwzględnienie.

Strona pozwana nie wykazała bowiem, by zaistniały podstawy do odmowy uwzględnienia żądania pozwu na podstawie przepisu art. 411 pkt 1 k.c. Zgodnie z jego treścią nie można żądać zwrotu świadczenia jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub w wykonaniu nieważnej czynności prawnej.

Celem przepisu art. 411 pkt 1 k.c. jest przekreślenie roszczenia restytucyjnego w tych wypadkach, gdy spełniający świadczenie ma pełną, nienaruszoną przez jakiekolwiek wątpliwości świadomość, że może bez ujemnych dla siebie konsekwencji prawnych go nie wykonać, a mimo to je spełnia. (...) w rozumieniu art. 411 pkt 1 k.c. jest to całkowita świadomość tego, iż świadczenie się nie należy i że spełniający je może bez ujemnych dla siebie konsekwencji prawnych go nie wykonać, a mimo to je spełnia. Świadomość spełniającego świadczenie zachodzi wtedy, gdy zarówno znany jest mu stan faktyczny, jak i stan prawny uzasadniający brak obowiązku świadczenia. Istotne znaczenie dla oceny stanu wiedzy ma przy tym data spełnienia świadczenia ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 czerwca 2017 roku, I ACa 69/17; wyroki Sądu Apelacyjnego w Warszawie: z dnia 21 października 2016 roku, I ACa 1760/15 oraz z dnia 15 stycznia 2015 roku, I ACa 1035/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 2014 roku, I ACa 246/14). Jednocześnie wskazać należy, że wątpliwości co do obowiązku spełnienia świadczenia nie mogą być utożsamiane z wymaganą przez przepis art. 411 pkt 1 k.c. pozytywną wiedzą dłużnika o braku powinności spełnienia świadczenia ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 12 grudnia 1997 roku, III CKN 236/97, z dnia 10 czerwca 2003 roku, I CKN 390/01).

Okoliczności sprawy, w tym w szczególności fakt bezskutecznego kwestionowania przez powódkę dokonanych przez pozwaną pomiarów, wskazują na konieczność przyjęcia, że w przypadku powódki nie sposób mówić o tym, że regulując cenę za lokal miała ona całkowitą świadomość tego, iż świadczenie w kwocie 41.551,40 zł Gminie M. S. się nie należy i że może bez ujemnych dla siebie konsekwencji prawnych go nie wykonać. Gdyby bowiem powódka nie zapłaciła pełnej, żądanej przez pozwaną ceny, nie nabyłaby lokalu na własność. W kierowanych do powódki pismach pozwana wielokrotnie wskazywała, że brak zaakceptowania przedstawianych warunków wykupu lokalu także co do ceny będzie skutkować odstąpieniem od zamiaru sprzedaży lokalu. Można zatem przyjąć, że powódka znalazła się w sytuacji przymusowej i spełniła świadczenie żądane przez pozwaną w całości nie mając pewności co do braku powinności spełnienia świadczenia. Świadczenie to okazało się jednak nienależne w części co do bonifikaty odpowiadającej 10 % wartości ceny lokalu, która powinna być dodatkowo uwzględniona, a zatem w kwocie odpowiadającej dochodzonej pozwem należności głównej.

Mając powyższe na uwadze Sąd uwzględnił powództwo i zasądził od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powódki B. M. (1) kwotę 41. 551 (czterdziestu jeden tysięcy pięciuset pięćdziesięciu jeden) złotych i 40 (czterdziestu) groszy wraz z liczonymi w stosunku rocznym odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 września 2018 r. do dnia zapłaty.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Z brzmienia art. 410 k.c. nie wynika termin, w jakim nastąpić ma wykonanie obowiązku zwrotu spełnionego świadczenia, co nakazuje odwołać się w tym zakresie do reguł ogólnych art. 455 k.c., który stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 września 2015 roku, I ACa 651/15, Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 lipca 2015 roku, I ACa 9/15). Skutkiem wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia jest to, że świadczenie staje się wymagalne. Z chwilą wezwania do zapłaty zobowiązanie bezterminowe przekształca się z mocy ustawy w zobowiązanie terminowe, a na dłużniku spoczywa obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia. Pojęcie „niezwłocznego spełnienia świadczenia” oznacza spełnienie świadczenia w takim terminie, w jakim działający prawidłowo dłużnik mógłby je spełnić w normalnym toku prowadzenia swoich spraw.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu nie zawierają regulacji co do sposobu określenia momentu aktualizacji roszczenia kondycyjnego i ustalenia terminu spełnienia świadczenia przez wzbogaconego. Z akt nie wynika, aby pozwana była przed wniesieniem pozwu wzywana do zapłaty. Odpis pozwu został doręczony pozwanej 5 września 2018 r. Zgodnie z art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 kwietnia 2004 r., sygn. akt V CK 461/03, podniósł, że terminu "niezwłocznie", o którym mowa w art. 455 k.c., nie można utożsamiać z terminem natychmiastowym. O zakresie pojęcia "niezwłocznego świadczenia" powinny decydować każdorazowo okoliczności konkretnego przypadku, analizowane zgodnie z ogólnymi regułami art. 354 i art. 355 k.c. Dopiero w ten sposób sprecyzowany termin stanowi podstawę formułowania zarzutu opóźnienia dłużnika i daje wierzycielowi roszczenie o zapłatę odsetek na podstawie art. 481 § 1 k.c. W ocenie Sądu właściwym terminem zapłaty odpowiadającym kryterium niezwłoczności był w okolicznościach tej sprawy termin 7 dni. Pozwana, która mimo otrzymania w dniu 5 września 2018 r. odpisu pozwu, nie spełniła świadczenia pieniężnego, popadła w opóźnienie począwszy od dnia 13 września 2018 r., co uzasadniało zasądzenie odsetek od tej daty i oddalenie żądania odsetkowego powódki w pozostałej części.

Ustalenia faktyczne w sprawie oparte zostały o przedłożone przez obydwie strony dokumenty prywatne, co do prawdziwości i wiarygodności których Sąd nie powziął zastrzeżeń. Dokumentowały one nadto okoliczności niesporne. Sąd poczynił ustalenia faktyczne także na podstawie zeznań powódki w charakterze strony, co do wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń, albowiem znajdowały one potwierdzenie w dowodach z dokumentów. Ustalenia co do będącej przedmiotem sporu powierzchni pokoju IV Sąd poczynił na podstawie opinii biegłych sądowych, w tym w szczególności na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa H. N.. Biegł ten sporządził opinię zgodnie z treścią postanowienia dowodowego w tym przedmiocie, a opinia ta, w ocenie Sądu nie zawiera braków ani sprzeczności. Nie była również ostatecznie kwestionowana przez żadną ze stron. Istotne okoliczności dotyczące jej przedmiotu ustalone na podstawie załączonych do akt przez strony dokumentów oraz oględzin lokalu, są przedstawione w sposób nie budzący wątpliwości. Sporządzona opinia nie zawiera twierdzeń i wniosków, które nie znajdowałyby oparcia w materiale dowodowym sprawy, w wiedzy i doświadczeniu zawodowym biegłego oraz zasadach logiki. Zawarte w jej treści wywody i wnioski pozwalają na prześledzenie toku rozumowania biegłego i ustalenie, że wyciągnięte wnioski są logicznie poprawne. Stąd też Sąd, mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Podkreślić przy tym należy, że trafnie biegły sądowy H. N. we wnioskach końcowych swojej opinii wskazał, iż pomiary wykonane przez D. M., C. S. (1), K. K. i przez niego, służące do wyliczenia powierzchni omawianego pomieszczenia, są miarodajne, zaś problemem określenia powierzchni pokoju nr IV jest brak spójności metodyki obliczeń polegającej na uwzględnieniu (lub nie) powierzchni 2m2 pod łukiem. Strona pozwana zaś w piśmie procesowym z dnia 29 grudnia 2020 r. zupełnie pomija tą kwestię skupiając swoje wywody na kwestii obłożenia ścian płytami gipsowo-kartonowymi i wynikającej z tego różnicy w pomiarach dokonanych przez rzeczoznawcę C. S. (1) i biegłego D. M., a biegłego N.. Okoliczności te Sąd wziął pod uwagę, albowiem ustalając powierzchnię spornego pomieszczenia Sąd uznał za miarodajne pomiary dokonane przez biegłego sądowego D. M., gdyż zgodnie z cytowanymi normami wykonane one zostały w świetle wykończonych ścian wg. stanu, w jakim ściany te się znajdowały w momencie oględzin lokalu dokonanych przez biegłego, który to stan był taki sam, jak w momencie dokonywania wykupu lokalu przez powódkę. Jednak mając na uwadze wywody i wnioski opinii biegłego sądowego H. N. Sąd przyjął, że odliczenie przez biegłego sądowego D. M. powierzchni 2 m2 znajdującej się pod łukiem prowadzącym do ryzalitu nie było prawidłowe. W tym zakresie Sąd podzielił argumentację biegłego sądowego H. N., iż powierzchnia podłogi pod łukiem nie jest przejściem i nie powinna być odliczona. Zatem o ustaleniu powierzchni pokoju nr IV na 23,80 m2 zadecydowało doliczenie do pomiarów dokonanych przez biegłego D. M. 2 m2 powierzchni podłogi pod łukiem, czego nie uwzględniła także rzeczoznawca C. S. (1). Zatem kwestia grubości warstwy obłożenia ścian nie miała tutaj żadnego znaczenia, gdyż Sąd przyjął za miarodajne pomiary biegłego sądowego D. M. dokonane w świetle ścian wyprawionych wg. stanu tożsamego ze stanem z daty zakupu lokalu. Nadto, gdyby doliczyć owe 2m2 powierzchni podłogi pod łukiem, czego nie uwzględniła także rzeczoznawca C. S. (1), do pomiaru dokonanego przez C. S. (1), powierzchnia pokoju nr IV wynosiłaby 23,86 m2, czyli również stanowiłaby o tym, że powierzchnia wolna jest mniejsza od zajmowanej przez powódkę, co dalej uzasadniałoby zastosowanie bonifikaty w wysokości 80 %, a nie 70 %.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w pkt. III wyroku. Stosownie do treści art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powódka ulega tylko nieznacznie w swoim żądaniu, albowiem jedynie co do części roszczenia odsetkowego. W takiej sytuacji zasadne jest w ocenie Sądu włożenie na stronę pozwaną obowiązku zwrotu powódce wszystkich poniesionych przez nią kosztów. Na koszty powódki w niniejszej sprawie złożyło się zaś jedynie wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata w kwocie 3600 zł w stawce minimalnej na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, ustalone adekwatnie do wartości przedmiotu sporu w niniejszej sprawie. Powódka nie poniosła kosztów opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa, albowiem zostało ono udzielone do protokołu rozprawy.

Powódka była w całości zwolniona od kosztów sądowych. Zatem obciążające ją koszty sądowe pokrył tymczasowo Skarb Państwa. Koszty te to opłata od pozwu w kwocie 2.078 zł oraz koszty opinii biegłych sądowych w łącznej kwocie 3.331,80 zł, a zatem koszty pokryte tymczasowo przez Skarb Państwa wynoszą łącznie 5.409,80 zł. Wobec powyższego na podstawie art. 113 ust 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie, tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa kwotę 5.409,80 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

SSR Małgorzata Janik-Białek

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień ( termin przedłużony do dnia 17 maja 2021 r.).

2.  Wpiąć do akt we właściwym chronologicznie miejscu (...) o nr nadania (...) (data nadania 04.09.2018 r.) i oznaczyć numerem karty poprzedniej z dodatkowym oznaczeniem literą „a”.

3.  Sporządzić brakujące nagarnia e-protokołów rozpraw.

4.  Odpis wyroku z uzasadnieniem oraz informacją, iż termin do sporządzenia uzasadnienia został przedłużony, zatem stosownie do treści art. 369 § 1 ¹ kpc termin do wniesienia apelacji wynosi trzy tygodnie, doręczyć:

- pełnomocnikowi strony powodowej

- pełnomocnikowi strony pozwanej

5.  Przedłożyć akta do postępowania międzyinstancyjnego z apelacją, zażaleniem lub za 28 dni od wykonania zarządzenia z epo.

SSR Małgorzata Janik-Białek

S., dnia 12 maja 2021 r.