Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 280/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt II K 1086/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

---------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------------------

---------------------------------------------------------------

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 218 § 1a k.k. a art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. poprzez ich zastosowanie i uznanie, że oskarżony wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu, kiedy to prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, iż oskarżonemu nie można postawić zarzutu wypełnienia znamion ww. przestępstw.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. Obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów, przez dowolną jego ocenę i selektywne ocenianie zebranych w sprawie dowodów pod przyjętą z góry tezę o winie oskarżonego poprzez uznanie poszczególnych okoliczności za wiarygodne – w tym w szczególności bezkrytyczne uznanie za wiarygodne zeznań K. N. i S. R. – przy jednoczesnym bezpodstawnym uznaniu wielu innych dowodów dotyczących tych samych okoliczności za niewiarygodne, m.in. wyjaśnień oskarżonego i przedstawionych dowodów potwierdzających jego wersję zdarzeń, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia Sądu meriti dotyczącego rozliczania i wypłacania wynagrodzenia, składającego się z wynagrodzenia zasadniczego oraz ryczałtu-diet z tytułu podróży służbowych oraz rozliczania godzin nadliczbowych i urlopów wypoczynkowych;

b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego polegającą na ustaleniu przez Sąd I instancji, że oskarżony posługiwał się aneksem opiewającym na kwotę 1850 zł brutto, podczas gdy w rzeczywistości nigdy nie było tak sformułowanego aneksu – obowiązywał bowiem do końca 2015 r. aneks na kwotę 1850 zł jako wynagrodzenie zasadnicze + 500 zł ryczałt za godziny nadliczbowe, nocne i czas dyżurów, czyli razem kwota 2350 zł brutto – i od takiej kwoty były odprowadzane składki ZUS do końca 2016 roku;

c) art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego dokonaną wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego polegającą na oparciu treści wyroku na selektywnie wybranym materiale, a pominięciu lub odmówieniu waloru wiarygodności, bez należytego i przekonującego uzasadnienia szeregowi innych dowodów wskazujących na niepopełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa, przez co Sąd I instancji zmarginalizował przy ocenie znaczną część materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w postaci m.in. zeznań świadka J. A. i R. R., wykazów nieprawidłowości czasu pracy sporządzonych przez oskarżonego, opinii biegłego Krystiana Dziurzyńskiego sporządzonej w sprawie o sygn. akt (...) toczącej się przed Sądem Rejonowym w (...), wyjaśnień oskarżonego, a także zeznań K. N. w części, na podstawie których możliwe było ustalenie, że niezgodnie ze stanem faktycznym deklarował on przy użyciu selektora pracy (urządzenia, które rejestruje czynności według wskazań osoby je obsługującej) pracę w dni wolne, odbywanie dyżurów w sytuacji braku takiego polecenia ze strony pracodawcy praz deklarował znaczną ilość „innej pracy”, której wykonywania nie był potem w stanie wykazać przed pracodawcą, w efekcie czego Sąd doszedł do błędnego przekonania o nieudowodnieniu przez oskarżonego nadużywania selektora pracy innej przez oskarżyciela subsydiarnego, pomimo przeprowadzenia szeregu dowodów na tę okoliczność, co doprowadziło do błędnego uznania o nieprawidłowościach w rozliczaniu godzin nadliczbowych i dni wolnych, w sytuacji gdy oskarżyciel subsydiarny poza zapisem selektora pracy i „własnych notatek” (wg oskarżonego zrobionych na podstawie odczytu „karty kierowcy”), które nie zawierały żadnych konkretnych wskazań, nie przestawił żadnego dowodu na okoliczność wykonywania deklarowanych prac, nie potrafił wskazać jakie prace wykonywał w spornym okresie, nie odniósł się do twierdzeń oskarżonego, które to dotyczyły braku podstaw do zaliczenia konkretnych aktywności oskarżyciela subsydiarnego do czasu pracy, w efekcie czego Sąd I instancji błędnie uznał, iż oskarżony dokonał nieprawidłowego rozliczenia za czas co do którego oskarżyciel subsydiarny nie był w stanie nawet bliżej określić co, gdzie i ile czasu robił;

d) art. 4 k.p.k. oraz 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i wyciągnięcie wniosków, które z niego nie wynikają, a mianowicie uznanie przez Sąd, iż po stronie oskarżonego doszło do nienależytego rozliczenia i wypłacanie diet z tytułu podróży służbowych i godzin nadliczbowych, podczas gdy zdaniem oskarżonego nieprawidłowości w należytym rozliczaniu i wypłacaniu diet z tytułu podróży służbowych i rozliczaniu godzin nadliczbowych – leżały po stronie oskarżyciela subsydiarnego, a przyczyną było nadużywanie przez K. N. „pracy innej” deklarowanej przy użyciu selektora pracy, której K. N. nie był w stanie później uzasadnić, co spowodowało obniżenie poziomu zaufania do niego jako do pracownika w oczach pracodawcy, tj. D. B., a w konsekwencji powyższa sprzeczna z materiałem dowodowym ocena Sądu doprowadziła do błędnego uznania, że miały miejsce nieprawidłowości w zakresie rozliczenia czasu pracy pracowników, podczas gdy w zakresie nienależytego rozliczania diet i ryczałtów w trakcie kontroli PIP zostały wykazane dwa błędy, a dotyczące przyjmowania w rozliczeniach kursu waluty euro z dnia wyjazdu (przekroczenia granicy), podczas gdy prawidłowo powinien być to kurs sprzed dnia przyjazdu (minimalne różnice), a także okoliczność niewpisywania godzin wyjazdów i przyjazdów (przekraczania granic), ale godziny te były znane oskarżonemu, a wysokość diet i ryczałtów rozliczana była prawidłowo, co potwierdziła biegła z zakresu księgowości Teresa Dżwilewska w swojej opinii w sprawie przed Sądem Pracy w L., wyliczając wysokość delegacji od sierpnia 2016 r. do stycznia 2017r.

e) art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. i § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasad prawdy materialnej i obiektywizmu procesowego i zaniechania zbadania oraz uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności pominięciu okoliczności, że całe przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe – w tym przede wszystkim analiza dokumentacji, zeznań świadków oraz opinii biegłego – wykazało, że nie ma możliwości jednoznacznego stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie rozliczania nadliczbowego czasu pracy, ponieważ wynagrodzenie + ryczałt za nadgodziny zawsze płacone były na konto, a tylko delegacje 100% w gotówce, a tym samym brak jest możliwości wykazania nieprawidłowości we wskazanym zakresie, w sytuacji gdy w aneksie do umowy o pracę z dnia 31.12.2015r., gdzie przewidziano jako kwotę wynagrodzenia 2350 zł, posłużono się pojęciem „wynagrodzenia”, a zatem pojęciem szerszym niż „wynagrodzenie zasadnicze” - tym samym treść obu ujawnionych w sprawie Aneksów nie stoi ze sobą w sprzeczności i należało uznać, że K. N. również po 31.12.2015r. otrzymywał stosowny ryczałt za pracę w godzinach nadliczbowych; tym bardziej, że gdyby było inaczej – podniesiono oskarżycielowi subsydiarnemu wynagrodzenie zasadnicze i pozostawiono ryczałt – oskarżyciel subsydiarny z pewnością upomniałby się o brakujące kwoty;

f) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodów przez Sąd w sposób wybiórczy, sprzeczny z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego, co skutkowało nadaniem niewłaściwego znaczenia okoliczności braku regularnej i bieżącej kontroli pracownika przez pracodawcę oraz faktowi iż kontrola prawidłowości posługiwania się przez oskarżyciela subsydiarnego selektorem czasu pracy innej miała miejsce dopiero po rozwiązaniu umowy o pracę i wówczas zostały sporządzone wykazy naruszeń rejestracji pracy przez oskarżyciela subsydiarnego i niejako w konsekwencji powyższego zmarginalizowanie przy ocenie opinii biegłego która odbiegała od ustalonego przez Sąd stanu faktycznego, podczas gdy opinia ta wskazywała naruszenia dokonywane przez oskarżyciela subsydiarnego, tj. deklarowanie znacznej ilości innej pracy, która nie znajdowała potwierdzenia w innych dowodach, a nadto błąd Sądu w braku konfrontacji ustaleń biegłego z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, co miało bezpośredni wpływ na treść wyroku;

g) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez brak podjęcia przez Sąd meriti próby interpretacji zachowania oskarżonego i bezkrytyczne przyjęcie stanowiska oskarżyciela subsydiarnego w zakresie wywierania przez D. B. nacisków na K. N. celem podpisania kolejnego aneksu zmieniającego umowę o pracę i błędne nadanie im znaczenia, iż dokonywane były „w celu wyrządzenia pracownikowi przykrości, poniżenia, dokuczenia czy lekceważenia”, a także przypisanie oskarżonemu „złej woli i długotrwałości”, w efekcie czego Sąd dokonał błędnego uznania, że K. N. był od marca 2014 r. poprzez oskarżonego zmuszany do określonych zachowań typu podpisywanie delegacji, podczas gdy w sprawie (...)w pozwie K. N. wskazał, że jego relacje z D. B. do września 2016r. były bardzo dobre, niemal idealne, a zatem nie sposób zgodzić się z oceną Sądu, że miało miejsce naruszenie praw pracowniczych od marca 2014r. w sytuacji, gdy zarówno oskarżyciel subsydiarny, jak i oskarżony na rozprawie zgodnie zeznali, że współpraca od 2006r. aż do 2016 r. odbywała się właściwie bez żadnych kłótni czy nieporozumień. Powyższe ustalenie Sądu pozostaje w jawnej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, również w zakresie dokonania przez Sąd błędnej wykładni oświadczeń woli stron złożonych przez oskarżonego i oskarżyciela subsydiarnego, a zawierających się w aneksie do umowy o pracę z dnia 31.12.2015 r. w przedmiocie warunków płacy i stwierdzenie, że strony postanowiły o zwiększeniu wynagrodzenia zasadniczego pracownika do kwoty 2350 zł brutto, podczas gdy treść oświadczeń stron prowadzi do zupełnie odmiennej oceny, którą dodatkowo potwierdza zachowanie stron po dokonaniu tej czynności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego były zasadne o tyle, że skutkowały zmianą opisu przypisanego D. B. czynu z art. 218 § 1a k.k. opisanego w pkt 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

W toku postępowania nie zostało bowiem ustalone w sposób dokładny i jasny, jakiej wysokości składki powinny być odprowadzane z tytułu ubezpieczeń społecznych i o ile niższe od należnych były składki faktycznie odprowadzane przez D. B. do ZUS. Ze względu na brak możliwości czynienia ustaleń w tym zakresie na postawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i kierunek wywiedzionej apelacji, Sąd Odwoławczy uznał za zasadne wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania przepis art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., co przełożyło się również na wymiar orzeczonej wobec D. B. kary grzywny.

Ad. 2

Odnosząc się do podniesionych przez obrońcę zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i 410 k.p.k. w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W szczególności powołane wskazania doświadczenia życiowego były pomocne przy ocenie materiału dowodowego zawierającego znacznie różniące się od siebie zeznania oskarżyciela subsydiarnego oraz wyjaśnienia oskarżonego. W szczególności na walor wiarygodności nie zasługują twierdzenia oskarżonego, iż w ramach umowy o pracę z K. N. podpisał on dwa aneksy zawierające różniące się od siebie ustalenia w zakresie wynagrodzenia, przy czym aneks z dnia 31.12.2015r. nie funkcjonował w krajowym obrocie prawnym i przygotowany był jedynie w celu przedkładania podczas wykonywania przez pokrzywdzonego obowiązków służbowych poza granicami kraju.

Przepisy art. 92 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. statuują zasady, iż zarówno podstawą faktyczną orzeczenia, jak i wyrokowania może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu i mających znaczenie dla rozstrzygnięcia. Tak też było w niniejszej sprawie, chociaż zgodnie z subiektywnym przekonaniem skarżącego zaskarżone orzeczenie nie było słuszne.

Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia w sposób dokładny, wyczerpujący i pełny opisał dokonaną przez siebie ocenę dowodów, w tym z dokumentów i zeznań świadków wskazując, którym z nich nadał walor wiarygodności, a którym nie oraz które okazały się mało istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Ocena ta, wbrew stanowisku skarżącego, jako zgodna z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, czyni zadość wymogom art. 7 k.p.k. Nie jest bowiem sytuacją wyjątkową, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków, nie jest spójny, a nierzadko nawet sprzeczny z wyjaśnieniami oskarżonego. Oczywistym jest, iż D. B., realizując przysługujące mu prawo do obrony, w swoich zeznaniach przedstawiał w sposób korzystny dla siebie sposób rozliczeń z oskarżycielem subsydiarnym, odmienny od treści zeznań K. N.. Rolą Sądu jest dokonanie takiej oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, aby ustalony przez niego stan faktyczny odpowiadał prawdzie materialnej. Pokreślić przy tym należy, iż nie można skutecznie podnieść zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie – a do tego sprowadzają się podniesione zarzuty – iż Sąd orzekający oparł się na dowodach obciążających oskarżonego przy nieuwzględnieniu dowodów mających świadczyć na jego korzyść, jeżeli całościowa ocena materiału dowodowego, a tak było w niniejszej sprawie, jest zgodna z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Nie świadczy to również – wbrew stanowisku skarżącego – o przyjęciu w sposób aprioryczny założenia o winie oskarżonego.

Twierdzenia oskarżonego, iż jego działania były reakcją na nierzetelne używanie przez oskarżyciela subsydiarnego selektora czasu pracy nie stanowią, wbrew jego przekonaniu, okoliczności ekskulpujących jego postępowanie. Oczekiwać by należało bowiem, iż pracodawca po ujawnieniu nieprawidłowego i nieznajdującego potwierdzenia w rzeczywistości rozliczania czasu pracy przy pomocy wspomnianego selektora, powinien niezwłocznie podjąć czynności wyjaśniające i dyscyplinujące wobec pracownika, nie zaś dokonywać dowolnych zmian w sposobie rozliczania i wypłacania wynagrodzenia, co - jak należy rozumieć - miało mieć formę kary w stosunku do K. N. i co zdaniem oskarżonego miało być w pełni uzasadnione.

Niemniej jednak ze zgromadzonego w sprawie i ocenionego w sposób całościowy materiału dowodowego w sposób niezbity wynika, iż zachowanie oskarżonego D. B. polegające na tym, że jako pracodawca – właściciel firmy (...) w Z. wykonując czynności z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych w okresie od marca 2014 r. do stycznia 2017 r. w Z. uporczywie naruszał prawa pracownicze zatrudnionego przez niego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy K. N. poprzez nienależyte rozliczanie i wypłacanie diet z tytułu podróży służbowych, nienależyte rozliczanie godzin nadliczbowych oraz urlopów wypoczynkowych i wypłacanie wynagrodzenia za pracę z pominięciem ewidencji czasu pracy, stanowiło realizację znamion czynu z art. 218 § 1 k.k. Dla podważenia prawidłowości tych ustaleń nie jest wystarczające subiektywne przekonanie oskarżonego o braku bezprawności podejmowanych przez niego działań czy też usprawiedliwianie ich domniemaną nierzetelnością działań oskarżyciela subsydiarnego jako pracownika, na które jednak D. B. nie zareagował w sposób niezwłoczny, podejmując wobec K. N. czynności wyjaśniające i dyscyplinujące. Jednocześnie podkreślić należy, iż oskarżony umniejsza zakres i wagę nieprawidłowości ujawnionych podczas kontroli przeprowadzonych przez PIP i ITD w jego firmie, a także w sposób wybiórczy interpretuje treści opinii biegłych sporządzonej w badanej sprawie, wyciągając z nich korzystne dla siebie, choć oderwane od całości treści opinii wnioski, stara się uniknąć lub chociażby zminimalizować grożącą mu odpowiedzialność karną. Także zeznania świadków J. A. i R. R., które skarżący uznał za niesłusznie pominięte, ocenić należy jako i niewystarczające dla podważenia prawidłowości wydanego wyroku. Sąd Odwoławczy podziela przy tym ocenę Sądu I instancji wyrażoną w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia, iż świadkowie ci nie mieli istotnej wiedzy na temat przedmiotu postępowania.

Podsumowując stwierdzić należy, iż w badanej sprawie, wbrew zarzutom skarżącego, podstawą do wydania orzeczenia był całokształt ujawnionego materiału dowodowego i chociaż wydane orzeczenie nie było zgodne z postulatami obrony, to nie doszło do naruszenia zasad wyrażonych w art. 2 k.p.k., 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k. 92 k.p.k. i 410 k.p.k.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pomimo częściowego uwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacji, co znalazło wyraz poprzez zmianę pkt 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, całościowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadziła do przyjęcia, iż zachowanie oskarżonego D. B. wypełniało znamiona przypisanego mu czynu z art. 218 § 1a k.k. Jednocześnie stwierdzić należy, iż nie było podstaw do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ani uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w zakresie pkt 2 i 3 części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia zawarte w powołanych punktach części dyspozytywnej dotyczyły kosztów postępowania i nie były kwestionowane w wywiedzionym środku odwoławczym, nie było również konieczności ingerowania w ich treść z urzędu, dlatego też rozstrzygnięcia te, jako trafne i prawidłowe, podlegały utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w pkt 1 części dyspozytywnej przyjmując, iż zachowanie oskarżonego D. B. polegało na tym, że jako pracodawca – właściciel firmy (...) w Z. wykonując czynności z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych w okresie od marca 2014 r. do stycznia 2017 r. w Z. uporczywie naruszał prawa pracownicze zatrudnionego przez niego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy K. N. poprzez nienależyte rozliczanie i wypłacanie diet z tytułu podróży służbowych, nienależyte rozliczanie godzin nadliczbowych oraz urlopów wypoczynkowych i wypłacanie wynagrodzenia za pracę z pominięciem ewidencji czasu pracy i z podstawy prawnej skazania wyeliminował przepis art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a z podstawy prawnej wymiaru kary przepis art. 11 § 3 k.k., zaś wymierzoną mu karę obniżył do 80 stawek dziennych.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak już wspomniano, częściowe uwzględnienie zarzutów zawartych w wywiedzionym środku odwoławczym skutkowało koniecznością zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu D. B. w pkt 1 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, jak i wyeliminowaniem przepisu art. 219 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a z podstawy prawnej wymiaru kary przepisu art. 11 § 3 k.k.

Ponadto Sąd Odwoławczy, mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., obniżył wymierzoną oskarżonemu karę grzywny do 80 stawek dziennych uznając, iż kara w takim wymiarze będzie adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego D. B. czynu, jednocześnie realizując w sposób właściwy cele kary z zakresu prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonego D. B. na rzecz oskarżyciela subsydiarnego K. N. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Ponadto na postawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 160 złotych za obie instancje, której wysokość określono na podstawie art. 10 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie czynów, za które został skazany zaskarżonym wyrokiem

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana