Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 532/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z 22 maja 2019 r., sygn. akt II K 342/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

11

J. B.

oskarżony nie był karany; czyn zarzucany w a/o

karta karna

k. 689

B. G.

oskarżony nie był karany; czyn zarzucany w a/o

karta karna

k. 690

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

J. B.

B. G.

Prawdziwość wyjaśnień oskarżonych co do zasad i metod zakreślania danych w karcie szkoleń na prawo jazdy; czyny zarzucane oskarżonym w a/o

Protokół pokontrolny wraz z załącznikami

k. 621-650

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

karta karna

Dokumenty urzędowe; niekwestionowane przez strony.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Protokół pokontrolny wraz z załącznikami

Dowód nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia; adnotacje zawarte w protokole nie dotyczyły zarzutów stawianych oskarżonym w niniejszym postępowaniu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

w apelacji obrońcy oskarżonych:

1. na zasadzie art. 438 pkt 1 k.p.k.:

- w odniesieniu do oskarżonego B. G. obrazę art. 271 § 1 k.k. przez przypisanie B. G. sprawstwa czynu określonego w dyspozycji tego przepisu, polegającego na wpisaniu w karcie przeprowadzonych zajęć nieprawdziwej ilości godzin szkolenia praktycznego, odbytego przez R. P., podczas gdy ustalone przez Sąd okoliczności faktycznie nie uzasadniają poglądu, iż zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona ustawowe zawarte w dyspozycji przepisu wyżej wskazanego;

- w odniesieniu do oskarżonego J. B. obrazę art. 273 k.k. przez przypisanie J. B. sprawstwa czynu polegającego na złożeniu w Urzędzie Miasta J. książki ewidencji osób szkolonych, w której treści poświadczono nieprawdę co do rezygnacji R. P. z kontynuowania szkolenia, podczas gdy ustalenia faktyczne Sądu I instancji nie pozwalają na przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wypełniło ustawowe znamiona czynu przypisanego mu przez Sąd.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

w apelacji prokuratora:

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść wyrażający się w błędnym uznaniu, iż B. G. w okresie od czerwca 2015 r. do 21 sierpnia 2015 r. jako instruktor prawa jazdy, osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, nie poświadczył nieprawdy w dokumencie mającym znaczenie prawne – karcie przeprowadzonych zajęć w szkoleniu na prawo jazdy kategorii A w Ośrodku (...) E.w J. ul. (...) dot. szkolenia R. P. w okresie od czerwca do 21 sierpnia 2015 r. poprzez wpisanie nieprawdziwej liczby godzin odbytych zajęć praktycznych szkolenia, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów, z uwzględnieniem treści przepisu art. 24 pkt 1a ustawy z dnia 05 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami oraz treści rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców (Dz.U. 2012.1019) prowadzi do wniosku przeciwnego, tj. do uznania, iż oskarżony dopuścił się poświadczenia nieprawdy w tym dokumencie we wskazanym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji nieprawidłowego ustalenia, iż stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się oskarżony B. G., polegającego na tym, iż jako instruktor prawa jazdy w dniach 8 i 11 lipca 2015 r. czyli osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, poświadczył nieprawdę w dokumencie mającym znaczenie prawne – karcie przeprowadzonych zajęć w szkoleniu na prawo jazdy kategorii A w Ośrodku (...) E.w J. ul. (...) dot. szkolenia R. P. w okresie od czerwca do 21 sierpnia 2015 r. poprzez wpisanie, że w tych dniach R. P. odbył szkolenie w wymiarze łącznie 5 godzin, podczas gdy w tych dniach nie odbywał szkolenia, nadto pomijając wpis dotyczący szkolenia praktycznego, jaki odbyty został w miesiącu sierpniu 2015 r., które to zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu zabronionego z art. 271 § 1 k.k., nie są znaczne, co skutkowało że Sąd I instancji niezasadnie warunkowo umorzył postępowanie karne na okres 2 lat próby, choć prawidłowa analiza i ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że stopień zawinienia i społecznej szkodliwości tego czynu są znaczne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść wyrażający się w błędnym uznaniu, iż oskarżony J. B. w dniu 26 lipca 2016 r. w J., woj. (...), podczas czynności przeszukania nie ukrył dokumentu w postaci karty przeprowadzonych zajęć w szkoleniu na prawo jazdy kategorii A w Ośrodku (...) E.w J. ul. (...) dot. szkolenia R. P. w okresie od czerwca 2015 r. do 21 sierpnia 2015 r., którym nie miał prawa wyłącznie dysponować, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów, uwzględniająca wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, zasady prawidłowego rozumowania prowadzi do wniosku przeciwnego, tj. do uznania, że oskarżony dopuścił się powyższego przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść wyrażający się w błędnym uznaniu, iż oskarżony J. B. w dniu 18 stycznia 2016 r. nie użył w K. woj. (...) poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci karty z przeprowadzonych zajęć oraz książki ewidencji osób szkolonych (...), założonej w dniu 03 stycznia 2011 r. w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w K.o sygn. akt (...)(aktualna sygn. akt (...)), podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów, uwzględniająca wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, zasady prawidłowego rozumowania prowadzi do wniosku przeciwnego tj. do uznania, że oskarżony dopuścił się powyższego przestępstwa, bowiem dokumenty te mają znaczenie prawne dla czynienia ustaleń w zakresie tego, czy doszło do narażenia R. P. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu podczas odbywania przez R. P. kursu nauki jazdy na kat. A.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

6. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść wyrażający się w błędnym uznaniu, iż czyn opisany w pkt IV tj. iż oskarżony J. B. w grudniu 2015 r. w J., jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu - instruktor prawa jazdy i właściciel Ośrodka (...) E.w J. ul. (...), poświadczył nieprawdę w książce ewidencji osób szkolonych (...) założonej 3 stycznia 2011 r. w ten sposób, że w rubryce dot. szkolenia R. P. w okresie od czerwca 2015 r. do 21 sierpnia 2015 r. wskazał, że R. P. zrezygnował ze szkolenia w dniu 15 grudnia 2015 r., podczas gdy w rzeczywistości takie zdarzenie nie miało miejsca, oraz czyn opisany w pkt V a/o tj. iż w grudniu 2015 r. w J., oskarżony J. B. użył poświadczających nieprawdę dokumentów w postaci karty z przeprowadzonych zajęć oraz książki ewidencji osób szkolonych (...), założonej w dniu 3 stycznia 2011 r. w Urzędzie Miasta J., stanowią jeden czyn zabroniony, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do odmiennego wniosku, a nadto nieustalenie przez Sąd, iż oskarżony J. B. w książce ewidencji osób szkolonych (...) założonej 3 stycznia 2011 r. poświadczył nieprawdę także w ten sposób, że w rubryce dot. szkolenia teoretycznego wpisał, iż pokrzywdzony odbył 30 godzin szkolenia teoretycznego, a w rubryce dotyczącej szkolenia praktycznego wpisał, że pokrzywdzony R. P. odbył 10 godzin szkolenia praktycznego, podczas gdy analiza zgromadzonych dowodów wskazuje, że okoliczności takie faktycznie nie miały miejsca,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

7. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść wyrażający się w błędnym uznaniu, iż oskarżony J. B. w okresie od czerwca 2015 r. do 21 sierpnia 2015 r. w J., jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu - instruktor prawa jazdy i właściciel Ośrodka (...) E.w J. ul. (...), nie poświadczył nieprawdy w dokumencie mającym znaczenie prawne - karcie przeprowadzonych zajęć w szkoleniu na prawo jazdy kat. A w Ośrodku (...) E. w J. ul. (...) dot. szkolenia R. P. w okresie od czerwca 2015 r. do 21 sierpnia 2015 r. poprzez wpisanie nieprawdziwej liczby godzin odbytych zajęć teoretycznych przez kursanta ,podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów, z uwzględnieniem przepisu art. 23 ust 2 ustawy z dnia z dnia 05 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami oraz treści rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców (DZ.U. 2012.1019) prowadzi do wniosku przeciwnego, tj. do uznania, iż oskarżony dopuścił się poświadczenia nieprawdy w tym dokumencie we wskazanym zakresie,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

8. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji nieprawidłowego ustalenia, że stopnień społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się oskarżony J. B. polegającego na tym, że w grudniu 2015 r. w J., jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu - instruktor prawa jazdy i właściciel Ośrodka (...) E.w J. ul. (...), poświadczył nieprawdę w książce ewidencji osób szkolonych (...) założonej 3 stycznia 2011 r. w ten sposób, że w rubryce dot. szkolenia R. P. w okresie od czerwca 2015 r. do 21 sierpnia 2015 r. wskazał, że R. P. zrezygnował ze szkolenia w dniu 15 grudnia 2015 r., podczas gdy w rzeczywistości takie zdarzenie nie miało miejsca, był znikomy, co skutkowało że Sąd I instancji niezasadnie umorzył postępowanie karne, choć prawidłowa analiza i ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że stopień społecznej szkodliwości tego czynu jest znaczny,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

9. obrazę przepisu prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, a w szczególności karty przeprowadzonych zajęć, książki ewidencji osób szkolonych (...), zeznań świadków: R. P., M. B. i J. S., co w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie zarzutów stawianych oskarżonym w niniejszej sprawie i uniewinnienia oskarżonych od części stawianych im zarzutów oraz uznania że stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego B. G. nie jest znaczny, oraz że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu J. B. jest znikomy,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

10. obrazę przepisu prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 389 § 1 k.p.k. poprzez nieodczytanie w odpowiednim zakresie na rozprawie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego B. G. w tej sprawie na rozprawie w dniu 22 marca 2018 r., której przewodniczył SSR Roman Chorab, w sytuacji, gdy oskarżony ten wyjaśniał odmiennie w zakresie postępowania z kartą przeprowadzonych zajęć podczas trwania kursu, jak też co do okoliczności w jakich doszło do przekreślenia daty 11 lipca 2015 roku na karcie przeprowadzonych zajęć , a tym samym nie dążył do wyjaśnienia przyczyn, dla których oskarżony wyjaśniał odmiennie,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

11. obrazę przepisu prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie przez Sąd I Instancji wniosku dowodowego oskarżyciela posiłkowego z dnia 25 kwietnia 2019 roku dot. ustalenia, czy sprawa wskazana we wniosku dowodowym, o której mowa w materiale prasowym załączonym do wniosku , która toczyła się przed Sądem Rejonowym w Jeleniej Górze dotyczyła oskarżonego J. B., jeśli tak ,to załączenia tych akt oraz umożliwienia złożenia wniosków dowodowych z dokumentów znajdujących się w aktach tej sprawy na okoliczność właściwości i warunków osobistych oskarżonego J. B., w sytuacji, gdy Sąd dokonując rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy powoływał się na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, oceniając tego oskarżonego jako osobę doświadczoną życiowo i zawodowo, wydającą własne publikacje, rozsądną, nie dysponując w zakresie właściwości i warunków osobistych tego oskarżonego żadnymi obiektywnymi dowodami, a jedynie podanymi przez niego danymi osobopoznawczymi i własnymi spostrzeżeniami, których jednakże nie ujawnił w protokole rozprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

12. obrazę przepisu prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 624 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne zwolnienie oskarżonego B. G. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w części w jakiej Sąd warunkowo umorzył wobec niego postępowanie karne podczas, gdy prawidłowa ocena jego sytuacji finansowej i majątkowej prowadzi do wniosku, iż poniesienie przez tego oskarżonego kosztów sądowych nie byłoby dla niego zbyt uciążliwe oraz zwolnienie oskarżonego J. B. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w sytuacji, gdy od stawianych mu zarzutów został on uniewinniony, a co do jednego - polegającego na tym, że w miesiącu grudniu 2015 r. w J. woj. (...), jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu - instruktor prawa jazdy i właściciel Ośrodka (...) E.w J. ul. (...) użył w Urzędzie Miasta J. poświadczającej nieprawdę książki ewidencji osób szkolonych (...) założonej dnia 3 stycznia 2011 r., w której to w rubryce dotyczącej szkolenia R. P. w okresie od czerwca 2015 r. do 21 sierpnia 2015 r. wskazał, że R. P. zrezygnował ze szkolenia w dniu 15 grudnia 2015 r., podczas gdy w rzeczywistości zdarzenie takie nie miało miejsca - Sąd ustalił znikomy stopień jego społecznej szkodliwości i umorzył postępowanie karne,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

13. obrazę przepisu prawa procesowego, a mianowicie art. 632 pkt 2 k.p.k. poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwoty 3.744 zł i dalszych 861,12 zł podatku VAT tytułem udziału w sprawie w charakterze obrońcy, podczas gdy adw. J. K. w sprawie występował jako obrońca oskarżonych z wyboru i zwrot poniesionych kosztów obrony z wyboru w części uniewinniających oskarżonych winien zostać zasądzony przez Sąd na rzecz każdego z oskarżonych w granicach złożonych przez nich w tym zakresie wniosków i przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Odnosząc się do treści apelacji gdy idzie o czyn oskarżonego B. G., wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy, w tym zeznania świadka R. P. w zakresie w jakim twierdził, że nie odbywał on szkolenia na prawo jazdy kategorii A w dniu 8 i 11 lipca 2015 r. Powyższą okoliczność częściowo potwierdził w swoich wyjaśnieniach oskarżony podnosząc, iż data 8 lipca 2015 r. została podpisana przez niego i kursanta. Odnośnie daty 11 lipca 2015 r. oskarżony wyjaśnił, że wpisał ją w trakcie planowania naprzód dat i godzin jazdy z kursantem. Wskazać przy tym należy, że dla odpowiedzialności B. G. za zarzucony mu czyn – wbrew twierdzeniom apelującego – nie ma znaczenia sam fakt, że data 11 lipca 2015 r. na karcie szkolenia nie została podpisana przez R. P., bowiem to oskarżony składając podpis na ww. dokumencie poświadczał, że zawarte w nim informacje są zgodne z rzeczywistością. Okoliczności te utwierdzają w przekonaniu, że oskarżony nie prowadził dokumentacji skrupulatnie i na bieżąco, stąd wpisane w karcie szkolenia daty nie odpowiadały stanowi faktycznemu. Wpisy w karcie szkolenia nie zostały przez oskarżonego naniesione bezpośrednio po każdym szkoleniu, ale dopiero później i to w sposób nierzetelny, to jest nieodzwierciedlający rzeczywistego stanu rzeczy. Z wiarygodnych w tym zakresie wyjaśnień oskarżonego, a także zeznań R. P. niezbicie wynika, że szkolenie praktyczne w łącznym wymiarze 5 godzin odbyło się, jednak nie w datach wskazanych w zarzucie aktu oskarżenia.

Sąd Okręgowy stwierdza, że ocena prawna zachowania oskarżonego jest prawidłowa. Zgodnie z treścią art. 271 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Przywołane przez skarżącego w apelacji rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 1019) istotnie wskazuje, że B. G. jako osoba prowadząca szkolenie zobligowany był do prowadzenia kart zajęć każdorazowo po ich zakończeniu poprzez wskazanie daty i godziny zajęć oraz potwierdzenie tych okoliczności własnoręcznym podpisem (§ 7 tego rozporządzenia). Dodać należy, że w dniu 19 stycznia 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2015 r. poz. 155 z późn. zm.) oraz na jej podstawie, wydane zostało rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie kontroli ośrodków szkolenia kierowców (Dz. U. z 2013 r. poz. 84), które obowiązywało w dacie czynu zarzucanego oskarżonemu. Zgodnie z § 6 ust. 1 powołanego rozporządzenia z dnia 15 stycznia 2013 r. kontrola ośrodka szkolenia kierowców obejmuje sprawdzenie m.in. prawidłowości zapisów w kartach przeprowadzonych zajęć (pkt 1b), zgodności prowadzonych szkoleń z informacjami przekazywanymi przez ośrodek (pkt 2); § 7 stanowi zaś, że osoba kontrolująca ustala stan faktyczny na podstawie zebranych dowodów w toku kontroli, a dowodami tymi są w szczególności dokumenty, wyniki oględzin, zeznania świadków, pisemne wyjaśnienia i oświadczenia oraz nagrania. Stwierdzić zatem należy, że B. G. w dacie popełnienia zarzuconego mu czynu zobligowany był, jako instruktor prowadzący szkolenia, przez wskazane wyżej rozporządzenie do prowadzenia kart przeprowadzonych szkoleń (wskazywania w nich m.in. daty i godziny zajęć).

Poświadczenie przez oskarżonego ilości odbytych zajęć miało – wbrew twierdzeniom skarżącego – znaczenie prawne o tyle, że widniejące w niej wpisy uprawniały do wystawienia zaświadczenia, na podstawie którego kursant mógł w brakującej części szkolenia praktycznego odbyć je i ukończyć w innym ośrodku. Brak zatem podstaw do przyjęcia, jak podnosi apelujący, że choć oskarżony istotnie wpisał w kartę szkolenia kursanta niezgodne z rzeczywistością daty, to taki zapis nie miał znaczenia prawnego w rozumieniu przepisu art. 271 § 1 k.k. Jedynie na marginesie podkreślić należy, że karty szkoleń, podlegają kontroli starosty i stanowią warunek niezbędny do uzyskania zaświadczenia o ukończeniu szkolenia, które to zaświadczenie daje dopiero możliwość przystąpienia do egzaminu na prawo jazdy określonej kategorii. Poświadczenie przez oskarżonego nieprawdy w karcie szkolenia rodzi zatem konsekwencje nie tylko dla ośrodka szkolenia kierowców, ale także dla osób odbywających szkolenie, bowiem nieprawidłowa i nierzetelnie prowadzona dokumentacja może uniemożliwić ukończenie kursu w pozostałej części w innym ośrodku bądź przystąpienie do egzaminu na prawo jazdy.

W tych okolicznościach Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że B. G., będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu w rozumieniu art. 271 § 1 k.k., poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne o przeprowadzonych przez siebie, we wskazanej w karcie szkolenia dacie zajęć, podczas gdy w rzeczywistości w tych dniach szkolenia nie przeprowadził.

Przechodząc do zarzutu zawartego w apelacji obrońcy, gdy idzie o czyn oskarżonego J. B., wskazać należy, że jest on niezasadny. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżony przedłożył w Urzędzie Miasta w J. potwierdzającą nieprawdę książkę ewidencji osób szkolonych (...) założoną 3 stycznia 2011 r., w której to w rubryce dotyczącej szkolenia R. P. uprzednio wskazał, że R. P. zrezygnował ze szkolenia w dniu 15 grudnia 2015 r. podczas gdy w rzeczywistości takie zdarzenie nie miało miejsca. Prawidłowo Sąd ten wskazał, że oskarżony byłby uprawniony do odnotowania faktu rezygnacji ze szkolenia jedynie wtedy, gdyby dysponował wyraźnym oświadczeniem kursanta o rezygnacji; przy czym R. P. rezygnacji takiej nie złożył. Wbrew twierdzeniom skarżącego, nie sposób przyjąć by żądanie przez R. P. zwrotu pieniędzy za kurs, jak również jego późniejsze roszczenia odszkodowawcze wobec oskarżonego J. B. miały stanowić – w sensie domniemanym – oświadczenie woli kursanta. Oczywiste jest, że w związku z wypadkiem R. P. z dnia 15 sierpnia 2015 r., oskarżony J. B. mógł zdobyć przeświadczenie o niechęci R. P. do dalszej realizacji i ukończenia kursu w prowadzonym ośrodku. Nie stanowiło to jednak wystarczającej podstawy dla przyjęcia rezygnacji wyżej wymienionego ze szkolenia. Wyjaśnienia oskarżonego J. B. odnośnie tego, że oświadczenie o rezygnacji z kursu zostało złożone przez R. P. w formie ustnej nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonych dowodach.

Podkreślenia wymaga, że książka ewidencji osób szkolonych jest jednym z podstawowych dokumentów ośrodka szkolenia kierowców. Stosownie do treści § 17 ust 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 1019) , obowiązującego w dacie czynu zarzucanego oskarżonemu, książkę ewidencji osób szkolonych przekazuje się właściwemu organowi prowadzącemu nadzór, w celu archiwizacji, niezwłocznie po rezygnacji z prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców. Powyższy wymóg został przez oskarżonego dopełniony, z tym zastrzeżeniem, że wpis w książce ewidencji osób szkolonych odnośnie rezygnacji R. P. nie jest zgodny z rzeczywistym stanem faktycznym. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy przyjął, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Sąd Okręgowy podziela też stanowisko Sądu I instancji co do kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego z art. 273 k.k., o czym szerzej w części uzasadnienia dotyczącej zarzutów zawartych w apelacji prokuratora.

Ad. 2

Wbrew zarzutowi apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że działanie oskarżonego B. G. opisane w punkcie II aktu oskarżenia co do zasady zostało objęte opisem czynu z punktu I. Po jego uzupełnieniu o brak odnotowania zajęć z sierpnia 2015 r. opis czynu przedstawia kompleksowo okoliczności i sposób naruszenia przez oskarżonego porządku prawnego. Podzielić należy w tym zakresie tok rozumowania Sądu I instancji, że na B. G. jako instruktorze nauki jazdy nie ciążył obowiązek sporządzania dokumentacji związanej z częścią teoretyczną kursu. Przywołany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku art. 37 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami szczegółowo określa zadania instruktora, do których należy w szczególności instruowanie kursantów podczas zajęć praktycznych. Prowadzenie zajęć teoretycznych należy z kolei do wykładowców, którym to wykładowcą oskarżony nie był. Z kolei wskazywany przez skarżącego przepis art. 24 pkt 1 a ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, który dotyczy nauki jazdy pojazdem odpowiadającym wymaganiom określonym dla danej kategorii prawa jazdy pozostaje w tym zakresie bez znaczenia dla przyjęcia odpowiedzialności karnej B. G.. Wymóg szkolenia kursantów na prawo jazdy kategorii A na motocyklach, których pojemność skokowa przekracza 600 cm3 jest niewątpliwy. Ustalenia w tym przedmiocie są jednak indyferentne z punktu widzenia przestępstwa o charakterze formalnym – skierowanego przeciwko wiarygodności dokumentów.

Ad. 3

Nietrafny był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu B. G.. Sąd I instancji prawidłowo zwrócił uwagę na okoliczności, w których R. P. dostrzegł nieprawidłowości związane z naniesionymi datami. Słusznie Sąd ten ocenił, że R. P. godził się na funkcjonującą praktykę podpisywania karty zajęć w późniejszym czasie, a nie na bieżąco. Gdyby, dbając o własne interesy, za każdym razem – licząc od 27 czerwca 2015 r. (kiedy to po raz pierwszy odbyły się zajęcia praktyczne) żądał przedstawienia karty do podpisu to można było tego rodzaju nieprawidłowości uniknąć. Brak rzetelności, skrupulatności w wypełnianiu karty szkolenia na bieżąco i korygowania planowanych a niezrealizowanych dat obciążały B. G. jako instruktora ośrodka szkolenia kierowców, jednak sam R. P. nie zabiegał po każdorazowym spotkaniu o podpisywanie karty. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że szkolenie planowane na 8 i 11 lipca 2015 r. zostało zrealizowane w sierpniu 2015 r., a zatem liczba faktycznie odbytych godzin jest zbieżna z tą widniejącą na karcie szkolenia. Jeśli zważyć, że powyższa praktyka odnośnie prowadzenia przez B. G. karty szkolenia nie spowodowała żadnych negatywnych skutków dla samego kursanta (R. P. mógł bowiem kontynuować kurs w innym ośrodku z zaliczeniem liczby godzin szkolenia dotychczas zrealizowanych w Ośrodku (...) B. w J.), to stopnia społecznej szkodliwości tego czynu nie sposób uznać za znaczny. Sam fakt zaistnienia wypadku z udziałem kursanta R. P., który w swojej apelacji eksponuje oskarżyciel publiczny nie ma znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Ad. 4

Wbrew twierdzeniom apelującego brak jest w sprawie dowodów wskazujących na to, że oskarżony dopuścił się czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia. Prawidłowo Sąd I instancji wskazał, że czynność przeszukania przeprowadzona została długo po zamknięciu przez oskarżonego J. B. działalności gospodarczej i długo po tym jak wymagane dokumenty przedłożył w Urzędzie Miasta w J. i w Prokuraturze Rejonowej w K.. Podkreślenia również wymaga, że nie ciążył na oskarżonym wymóg przedłożenia wskazanych wyżej dokumentów w Urzędzie i Prokuraturze. Brak jest jakichkolwiek podstaw dla stwierdzenia, że oskarżony zatrzymał oryginał karty dla siebie. Jedynym dowodem obciążającym oskarżonego są w tym zakresie zeznania R. P.. Sąd I instancji słusznie dostrzega, że zaangażowanie tego świadka w przebieg postępowania, zainteresowanie sposobem rozstrzygnięcia sprawy oraz zgłaszane roszczenia odszkodowawcze nakazywały podchodzić do jego wypowiedzi ostrożnie. R. P. nie wskazał żadnej przekonywującej okoliczności, na której opierał swoje oskarżenie. Nie przedstawił też powodów, dla których oskarżony miałby ukryć kartę. Logicznym jest również to, że gdyby J. B. nosił się z zamiarem ukrycia dokumentu wobec stwierdzonych nieprawidłowości, to nie przedłożyłby Urzędowi Miasta i Prokuraturze nawet kserokopii kart i nie wydałby ich dobrowolnie. W tych okolicznościach rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego uniewinniające oskarżonego J. B. od czynu zarzucanego mu w punkcie III jest prawidłowe.

Ad. 5

Nietrafny był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie VI aktu oskarżenia. Przypomnieć należy, że strona przedmiotowa czynu z art. 273 k.k. polega na użyciu dokumentu określonego w art. 271 k.k. lub 272 k.k. Użyciem dokumentu jest przedstawienie go jakiemuś organowi, a nawet osobie prywatnej, jeżeli wobec niej ma wywołać pewien skutek mający znaczenie prawne. Używanie musi zatem stanowić wykorzystanie znaczenia prawnego dokumentu; posługiwanie się nim dla innych celów nie stanowi przestępstwa z art. 273 k.k. (Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. Mozgawa Marek, Opubl. LEX/el.2021). W sprawie niniejszej Prokuratura Rejonowa w K.uzyskała kserokopie karty z przeprowadzonych zajęć oraz książki ewidencji osób szkolonych, które to kserokopie przedłożone zostały przez J. B. stosownie do otrzymanego wezwania. Postępowanie jakie toczyło się wówczas przed Prokuraturą Rejonową w K.dotyczyło okoliczności, w których R. P. doznał obrażeń w związku z wypadkiem z dnia 21 sierpnia 2015 r. w trakcie kursu praktycznego na prawo jazdy. Z kserokopii kart z przeprowadzonych zajęć niezbicie wynika, że w dacie zdarzenia z dnia 21 sierpnia 2015 r. R. P. odbywał jazdę. W pozostałym zakresie kserokopia książki ewidencji osób szkolonych nie ma znaczenia prawnego dla tamtej sprawy (dotyczącej narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu podczas odbywania przez R. P. kursu na prawo jazdy). Wzmiankowane dokumenty nie pozwolą na poczynienie ustaleń odnośnie tego, czy doszło do popełnienia czynu zabronionego we wspomnianej sprawie. Z całą pewnością pozwolą one na ustalenie, że w inkryminowanym dniu tj. 21 sierpnia 2015 r., podczas kursu na prawo jazdy kategorii A R. P. uległ wypadkowi. Pozostałe zapisy w karcie (niezależnie od tego czy odzwierciedlają rzeczywisty stan faktyczny), pozostają bez znaczenia dla stwierdzenia, czy doszło do popełnienia przestępstwa na szkodę R. P., czy też nie. Z tych wszystkich względów podzielić należało stanowisko Sądu I instancji, że zachowanie oskarżonego nie wyczerpało wszystkich ustawowych znamion przestępstwa z art. 273 k.k.

Ad. 6

Nietrafny był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie IV i V aktu oskarżenia. Sąd Rejonowy prawidłowo stwierdził, że zachowanie oskarżonego J. B. polegające na naniesieniu w książce ewidencji adnotacji o rzekomej rezygnacji ze szkolenia i następnie przedstawieniu takiej książki Urzędowi Miasta oskarżenie nie słusznie rozbija na dwa zarzuty. Nie bez znaczenia w tej kwestii jest to, że podjęte przez oskarżonego J. B. działania zmierzały głównie do przedłożenia poświadczającego nieprawdę dokumentu przed wskazanym wyżej urzędem. Uwaga ta pozostaje o tyle istotna, że nawet gdyby hipotetycznie założyć udział oskarżonego w realizacji przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k., to przy uwzględnieniu przywołanego wyżej celu, który leżał u podstaw zachowania J. B. należałoby w odniesieniu do jego osoby zastosować zasadę redukcji ocen prawnokarnych z zastosowaniem konstrukcji czynu współukaranego, jak uczynił to Sąd I instancji. Należy bowiem pamiętać, że zastosowanie tej konstrukcji zawsze wchodzi w grę jeżeli w polu rozważań sądu występują takie okoliczności jak: a/ integralne powiązanie czynu, za który sąd skazuje sprawcę i wymierza mu karę z czynem, który uznany zostaje za współukarane przestępstwo uprzednie (bądź następcze), b/ porównanie stopnia społecznej szkodliwości obu czynów, przy czym nie może być uznane za współukarane przestępstwo, które stopniem społecznej szkodliwości przewyższa czyn, który stanowi podstawę skazania, c/ z reguły tożsamość rodzajowego dobra chronionego przestępstwa głównego i uprzedniego (następczego) oraz tożsamość pokrzywdzonego (por. post. SN z dnia 25 lutego 2002 r. I KZP 1/02 - OSNKW 2002/5-6/35).

W niniejszej sprawie wszystkie te okoliczności występują, przy czym nadmienić należy, że zapis naniesiony przez oskarżonego w dokumencie nie przewyższa stopniem społecznej szkodliwości posłużenia się nim przed Urzędem Miasta w J. ( czyn z art. 271 § 1 i § 3 k.k. ). Oznacza to zatem, że przestępstwo z art. 273 k.k. jako czynność następcza realizująca zasadniczy cel działania oskarżonego pochłaniało czynność uprzednią ( wystawienie dokumentu ). W rezultacie zachowanie oskarżonego opisane w punkcie IV i V aktu oskarżenia zostało prawidłowo zakwalifikowane jako czyn z art. 273 k.k.

Wbrew zarzutowi skarżącego zapis w karcie odnośnie liczby odbytych przez R. P. godzin szkolenia praktycznego i teoretycznego nie miał znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego J. B.. Sąd Rejonowy prawidłowo stwierdził, że oskarżony nie był zobligowany do przedłożenia karty szkolenia Urzędowi Miasta w J.. Co istotniejsze i o czym już wyżej zasygnalizowano w niniejszym uzasadnieniu, to nie oskarżony a B. G. w sposób nieprawidłowy i niezgodny z prawem naniósł adnotacje dotyczące dat kolejnych szkoleń praktycznych z udziałem R. P.. Słusznie Sąd I instancji dostrzegł, że wypełnienie tej części dokumentów nie spoczywało na J. B., ale na instruktorze B. G..

Ad. 7

Sąd Rejonowy prawidłowo stwierdził, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu J. B. czynu z punktu VII aktu oskarżenia, tj. użycia poświadczającej nieprawdę karty z przeprowadzonych zajęć zawierającej nieprawidłowe adnotacje odnośnie dat faktycznie odbytego szkolenia praktycznego R. P.. Trafnie Sąd ten wskazał, że działanie jakiego dopuścić się miał oskarżony zasadniczo objęte zostało opisem czynu z pkt IV i VI aktu oskarżenia. Zarzut stanowi powielenie części skargi złożonej w niniejszej sprawie. Tytułowanie oskarżonego J. B. instruktorem nauki jazdy jest o tyle chybione, że instruktorem R. P., był B. G.. Sąd I instancji słusznie dostrzega, że J. B. nie czynił żadnych adnotacji w karcie dotyczącej części praktycznej szkolenia. Wskazać należy, że zarzut wpisania nieprawdziwej liczby godzin zajęć teoretycznych jest o tyle chybiony, że z karty dotyczącej tej części szkolenia niezbicie wynika, że przy każdej rubryce odnotowane zostały data i czas spotkania, zaś osoba prowadząca i R. P. złożyli w odpowiedniej rubryce swój podpis. Twierdzenia świadka R. P., że nie odbywał szkolenia praktycznego w wymiarze godzinowym określonym w karcie szkolenia nie znajdują więc żadnego uzasadnienia. Sąd I instancji słusznie dostrzega, że zaangażowanie świadka w proces i konflikt z oskarżonymi ( na co wskazują wypowiedzi świadka i treść pism składanych w toku procesu ) nie wystarcza do podważania prawdziwości zapisów. Dodać przy tym należy, że szkolenie z zakresu ratownictwa medycznego przeprowadzone przez M. B. także zostało odnotowane na karcie R. P., co oznacza, że szkolący musiał mieć tą kartę przedłożoną celem udokumentowania odbytego szkolenia. R. P. potwierdził podpisem prawdziwość informacji naniesionych na karcie, a zatem brak jest podstaw do ich kwestionowania.

Ad. 8

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że czyn oskarżonego J. B. polegający na przedłożeniu dokumentu poświadczającego nieprawdę cechuje się znikomym stopniem społecznej szkodliwości. Słusznie Sąd ten dostrzega, że ów wpis w książce ewidencji poprzedzony był zdarzeniem drogowym z udziałem pokrzywdzonego, po którym dochodziło do konfliktu pomiędzy nim, a oskarżonym. Z tego powodu J. B. mógł zdobyć przeświadczenie o niechęci R. P. do dalszej realizacji kursu. Nadmienić przy tym wypada, że zachowanie oskarżonego nie niesie za sobą ujemnych istotnych następstw w sferze interesów R. P., który miał możliwość ukończenia kursu w innym ośrodku za zaliczeniem godzin odbytych w firmie (...).

Ad. 9

Apelacja prokuratora nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu Rejonowego, przy ocenie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Sąd Okręgowy nie podzielił twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym karty przeprowadzonych zajęć, książki ewidencji osób szkolonych, zeznań świadków R. P., M. B. i J. S. oraz wyjaśnień oskarżonego J. B. i B. G.. Stwierdzić należy, że Sąd I instancji wnikliwie rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonująco wykazał, dlaczego jednym dowodom i w jakim zakresie należało dać wiarę, a innym z kolei waloru takiego odmówić. Argumentacja Sądu I instancji jest w pełni prawidłowa i mieści się w granicach wyznaczonych treścią art. 7 k.p.k.

Sąd Okręgowy podziela ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu J. B. dokonaną przez Sąd Rejonowy. Skarżący nie przedstawił w apelacji żadnych przekonujących argumentów, dlaczego stopień społecznej szkodliwości jego czynu należy uznać jako znaczny. Jedynie na marginesie dodać należy, że czyn oskarżonego J. B. z art. 273 k.k. ( podobnie jak i czyn z oskarżonego B. G. z art. 271 k.k.) stanowi przestępstwo formalne – skierowane przeciwko wiarygodności dokumentów i nie wymaga zaistnienia określonego skutku ( np. narażenia na niebezpieczeństwo ), co powoduje że zarówno prokurator w apelacji jak i Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku błędnie wymieniają świadka R. P. jako pokrzywdzonego. Sąd Okręgowy inaczej, niż Sąd I instancji, ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu B. G., stwierdzając, że jest on znikomy, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Ad. 10

Nietrafny był zarzut obrazy art. 389 § 1 k.p.k. Przepis ten stanowi podstawę odczytania wyjaśnień oskarżonego; w określonych w nim warunkach wolno na rozprawie odczytywać w odpowiednim zakresie protokoły wyjaśnień oskarżonego złożonych w tym charakterze poprzednio w tej lub innej sprawie. Nieodczytanie wyjaśnień oskarżonego B. G. z rozprawy głównej z dnia 22 marca 2018 r. nie miało wpływu na treść wyroku. Poświadczenie dat niezgodnie z rzeczywistym stanem faktycznym obciążało oskarżonego B. G. jako instruktora nauki jazdy w ośrodku szkolenia kierowców, a nie J. B.. Nie jest możliwe ustalenie, czy data 11 lipca 2015 r. na oryginalnym dokumencie została przekreślona jedynie w oparciu o wyjaśnienia oskarżonych. Istotniejsze jest to, że adnotacje w tej karcie odnośnie dat szkolenia praktycznego zostały naniesione przez B. G., czego oskarżony nie kwestionował, a okoliczność tę potwierdzał także świadek R. P.. Twierdzenie skarżącego, że J. B. ukrył oryginał karty szkolenia nie jest niczym poparte.

Ad. 11

Nietrafny był zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. Wniosek dowodowy prokuratora o przeprowadzenie dowodu z wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie (...)z dnia 12 sierpnia 2013 r. i Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze sygn. (...) z dnia 27 lutego 2014 r. na okoliczność właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia J. B. był niedopuszczalny, gdyż skazanie oskarżonego uległo zatarciu. Jak wynika nadto z aktualnej karty karnej oskarżony nie był karany, co pozwala na stwierdzenie, że nie wchodził on w konflikt z prawem. Okoliczności wskazywane we wniosku nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Przedłożony przez oskarżyciela posiłkowego w postępowaniu odwoławczym protokół pokontrolny wraz z załącznikami pozostaje bez wpływu na treść rozstrzygnięcia. W sprawie niniejszej udowodniono, że adnotacje odnośnie dat naniesionych przez oskarżonego B. G. w karcie szkolenia R. P. nie odpowiadały rzeczywistemu stanowi faktycznemu. Pozostałe adnotacje zawarte we wzmiankowanym protokole nie dotyczyły zarzutów stawianych oskarżonym w niniejszym postępowaniu.

Ad. 12

O zmianie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kosztów sądowych i kosztów obrony oskarżonych z wyboru zadecydowały okoliczności wzięte pod uwagę przez Sąd Okręgowy z urzędu.

Wniosek

W apelacji obrońcy oskarżonych:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od zarzutów przypisanych im w pkt I i IV części dyspozytywnej wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji prokuratora:

2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lwówku Śląskim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 Wobec uznania zarzutów apelacji za chybione, brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonych od zarzutów przypisanych im w pkt I i IV części dyspozytywnej wyroku.

Ad. 2 Wobec bezzasadności zarzutów apelacji prokuratora, brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Lwówku Śląskim.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia z punktu II, III, V i VI

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego uniewinniające B. G. od czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku i J. B. od czynów opisanych w punkcie III, VI i VII było prawidłowe i dlatego zaskarżony wyrok w tej części utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

- w punkcie IV części dyspozytywnej uzupełnienie podstawy umorzenia o art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.;

- w punkcie VII części dyspozytywnej stwierdzenie, że na podstawie art. 632 pkt 2 w części dotyczącej umorzenia postępowania koszty sądowe ponosi Skarb Państwa;

- uchylenie rozstrzygnięcia z punktu VIII części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach zmiany

Decyzja Sądu Rejonowego o umorzeniu postępowania wobec J. B. w pkt IV części dyspozytywnej z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość jego czynu była prawidłowa; podstawę umorzenia należało uzupełnić o przepis art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.

Wobec rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stwierdzono, że na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w części dotyczącej umorzenia postępowania koszty sądowe winien ponieść Skarb Państwa.

O zwrocie kosztów poniesionych przez B. G. i J. B. w związku z udziałem ich obrońcy w postępowaniu przed Sądem I instancji orzeczono na podstawie art. 630 k.p.k. i na podstawie § 11 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z §15 ust. 3 tego Rozporządzenia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Kierunek apelacji wywiedzionej przez obrońcę, (co do winy oskarżonych), obligował Sąd Okręgowy, zgodnie z treścią art. 447 § 1 k.p.k., do całościowej oceny zaskarżonego wyroku, a zatem koniecznym było przeanalizowanie stopnia szkodliwości społecznej przypisanych oskarżonym czynów.

O ile oskarżony B. G. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 k.k., to jednak zdaniem Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności, należało dojść do wniosku, że stopień społecznej szkodliwości jego czynu był znikomy. W okolicznościach niniejszej sprawy, motywacja oskarżonego ( biorąc pod uwagę treść i doniosłość prawną wystawionego dokumentu ), uzasadniają przyjęcie, iż stopień czynu oskarżonego mieścił się w granicach znikomości, w rozumieniu art. 1 § 2 k.k., a tym samym nie stanowił przestępstwa. Wobec uznania, iż czyn oskarżonego charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, postępowanie karne podlegało – zgodnie z treścią 17 § 1 pkt 3 k.p.k. umorzeniu.

4.1.

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z §15 ust. 3 tego rozporządzenia Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonych B. G. i J. B. kwoty po 2520 zł tytułem zwrotu kosztów obrony przed Sądem I instancji i orzekł, że wydatki związane z udziałem obrońcy w postępowaniu odwoławczym obciążają oskarżonych.

V.

Zgodnie z treścią art. 624 § 1 k.p.k. sąd może zwolnić oskarżonego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Mając na uwadze to, że oskarżenie skierowane przeciwko J. B. i B. G. okazało się bezzasadne a w zakresie przypisanych im przestępstw umorzono postępowanie na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k., Sąd Okręgowy zwolnił obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części dotyczącej nieuwzględnienia apelacji ich obrońcy.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. stwierdzono, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części dotyczącej nieuwzględnienia apelacji prokuratora ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonych

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonych

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana