Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II W 779/20

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2020 r. około godziny 6:32 na stację paliw (...) w miejscowości Z. wjechał samochód osobowy marki F. koloru srebrnego o numerze rejestracyjnym (...). Podjechał pod dystrybutor służący do tankowania gazu. Z auta wysiadł kierowca ubrany w szarą koszulkę z krótkim rękawem i czerwone krótkie spodenki. Nie miał on włosów, był szczupłej budowy ciała, w wieku około 40 lat. Mężczyzna ten zatankował samochód 32,72 litrami gazu (...) za kwotę 65,11 złotych i udał się do budynku stacji paliw. W ręce trzymał portfel. Kiedy pracownica stacji zapytała go, czy było tankowanie, on kręcąc przecząco głową stwierdził, że nie. Jest to pytanie standardowo zadawane przez pracowników stacji, kiedy do kasy podchodzi klient. Mężczyzna poprosił o kawę, która kosztowała 8,50 złotych. Za kawę zapłacił kartą. Paragon oraz potwierdzenie płatności z karty kasjerka wydrukowała i kolejno położyła na podstawce, na którą kładzie się pieniądze. Mężczyzna dwukrotnie spojrzał na paragon, po czym poszedł do stanowiska z kawą i opuścił stację paliw. Dopiero po chwili pracownica stacji zorientowała się, że mężczyzna nie zapłacił za zatankowane paliwo.

/zeznania K. Z. k. 47, zeznania A. M. k. 48, nagranie z monitoringu k. 9 , protokół oględzin monitoringu k. 13-14, paragon za nieuregulowaną płatność k. 8/

Obwinionym okazał się być P. D.. Nie uregulował on płatności oraz nie próbował się porozumieć ze stacją paliw, żeby wyjaśnić zdarzenie.

/zeznania A. M. k. 48, notatka urzędowa k. 11, k. 23/

P. D. ma 51 lat. Jest żonaty. Ma dwoje dzieci na utrzymaniu. Jest zatrudniony na umowę o pracę i odmówił podania wysokości osiąganego dochodu oraz posiadanego majątku. Według oświadczenie nie był uprzednio karany.

/oświadczenie obwinionego k. 17/

P. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że nie miał wiedzy na temat tego, że nie zapłacił za paliwo. Myślał, że ekspedientka obciążyła go tą płatnością, a nie tylko płatnością za kawę. Uważał, iż to wyłącznie wina sprzedawcy na stacji. (k. 46, k. 17-18)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka K. Z., nagranie z monitoringu, protokół oględzin nagrań, notatki urzędowe dotyczące tego, kto był kierującym samochodem oraz co do faktu niekontaktowania się ze stacją paliw tj. nie uiszczenia pieniędzy za zatankowane paliwo. Pomocnicze znaczenie miały zeznania A. M.. Powyższe dowody Sąd uznał za wiarygodne, albowiem korespondowały ze sobą. Zeznania świadka K. Z. i A. M. były spójne, logiczne i konsekwentne. Wraz z nagraniem z monitoringu stanowiły logiczny ciąg wydarzeń.

Sąd natomiast odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego. Obarczał on kasjerkę odpowiedzialnością za to, iż nie uregulował płatności we właściwej wysokości. Wyjaśnienia te przeczą przede wszystkim nagraniom z monitoringu, na których widać, jak mężczyzna dwukrotnie kręci głową zaprzeczając w odpowiedzi na pytanie zadane przez kasjerkę, a biorąc pod uwagę zeznania A. M., który wskazywał, iż sprzedawca zawsze ma obowiązek zapytać osobę przy kasie, czy tankowany był pojazd, świadczy o niewątpliwie o fakcie, iż obwiniony zaprzeczył, że nalewał paliwo. Ponadto obwiniony spojrzał dwukrotnie na paragon, który kasjerka położyła na ladzie na podstawce, gdzie kładzie się pieniądze. Zatrzymał dłużej wzrok na kartce. Potwierdza to zaś tezę, iż miał świadomość jaką opłatą obciążona została jego karta i nie zwrócił uwagi na to kasjerce. Jego wyjaśnienia stanowią przyjętą linię obrony. Biorąc pod uwagę okoliczność, iż kwota za którą zatankował paliwo nie była aż tak znaczna, poza tym, że zamieszkiwał on z dala od popełnienia czynu, myślał że nikt nie będzie go szukał. Poza tym obwiniony w sytuacji, gdy dowiedział się o tym, że skierowano przeciwko niemu wniosek o ukaranie nie uiścił brakującej kwoty, ani nie próbował kontaktować się ze stacją paliw, by wyjaśnić sytuację.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uznał P. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 119 § 1 kw. Zgodnie z dyspozycją tego artykułu karze grzywny, ograniczenia wolności albo karze podlega ten, kto kradnie lub przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 500 złotych. Strona podmiotowa wykroczenia z art. 119 § 1 obejmuje umyślność o zamiarze bezpośrednim i kierunkowym. Podmiotową cechą kradzieży jest bowiem zabór w celu przywłaszczenia, czyli chęć włączenia skradzionego mienia do majątku sprawcy lub postąpienia z nim jak z własnym, a więc czyn kierunkowy, co wskazuje na zamiar bezpośredni sprawcy (zob. wyrok SN z dnia 29 października 2001 r., III KKN 364/01, Prok. i Pr.-wkł. 2002, nr 3, poz. 14).

Obwiniony umyślnie i bezpośrednio zmierzał do dokonania kradzieży paliwa, bowiem zaprzeczył jakoby je tankował i zapłacił jedynie za kawę. Wykorzystał sposobność do tego, by nie uiścić zapłaty za zatankowane paliwo. Powyższe zaś spowodowało, iż P.-M. w miejscowości Z. poniosła szkodę.

Wymierzona obwinionemu kara grzywny w wysokości 200 złotych jest adekwatna do jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta powinna spełniać swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, uzmysławiając obwinionemu naganność jego postępowania. Zdaniem Sądu orzeczona wobec obwinionego kara spełnia również swoje cele w zakresie prewencji ogólnej wskazując na to, że popełnienie wykroczenia musi pociągnąć za sobą odpowiednią reakcję, a przez to kształtować prawidłowe wzorce społeczne.

Na podstawie art. 119 § 4 kw, aby zadośćuczynić interesom pokrzywdzonego podmiotu, a sprawcy wykazać konieczność ponoszenia wszelkich konsekwencji naruszania prawa, orzeczono wobec P. D. obowiązek zapłaty równowartości skradzionego mienia.

Rozstrzygniecie o kosztach postępowania oparto na treści art. 118 § 1 kpw, zgodnie z którym w wypadku skazania obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. (Dz. U. nr 118 poz. 1269 w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)). Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).