Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VU 1563/13

POSTANOWIENIE

Dnia 26 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz

Protokolant st.sekr.sądowy Ilona Królikiewicz

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy ze skargi Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wznowienie postępowania w prawomocnie zakończonej sprawie VU 179/13

Sądu Okresowego w Piotrkowie Trybunalskim

postanawia:

odrzucić skargę.

Sygn. akt V U 1563/13

UZASADNIENIE

W skardze z dnia 5 grudnia 2013 roku pełnomocnik Z. S. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 31 maja 2013 roku, w sprawie V U 179/13 poprzez jego zmianę i uwzględnienie odwołania Z. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oddział w T. z dnia 21 stycznia 2013 roku odmawiającej przyznania emerytury. Jako podstawę wznowienia wskazał przepis art. 403 § 2 k.p.c. zgodnie z którym można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia „okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik wnioskodawcy wskazał, iż podczas poprzedniego postępowania, Z. S. nie mógł przedstawić innych poza świadectwem pracy z dnia 1 grudnia 2004 roku wystawionym przez Związek (...) w Ł., dokumentów dotyczących okresu zatrudnienia w (...) w O., gdyż korespondencja sądu do wystawcy tego dokumentu wracała. Dopiero w dniu 22 października 2013 roku a więc po wydaniu wyroku w przedmiotowej sprawie co nastąpiło w dniu 31 maja 2013 roku, po ustaleniu że istnieje Związek (...) w W. wystąpiono o sprawdzenie czy istnieją akta osobowe i odnaleziono jej w W.. Pełnomocnik podniósł, iż wprawdzie akta te są szczątkowe, jednak znajdują się w nich dowody-dokumenty, których Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. nie znał podczas rozpoznania sprawy a ubezpieczony nie wiedział, gdzie się one znajdują i nie mógł ich przedstawić, co miałoby wpływ na wynik sprawy, a świadczą one o zatrudnieniu ubezpieczonego jako spawacza, a ta praca jest pracą w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

zważył, co następuje :

Skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu.

Przed merytorycznym rozstrzygnięciem o zasadności skargi o wznowienie postępowania sąd jest zobowiązany do sprawdzenia, czy spełnia ona wymogi formalne.
Na tym etapie sąd bada, czy skarga została wniesiona w terminie wynikającym z przepisów art. 407 k.p.c. i art. 408 k.p.c., czy jest ona dopuszczalna (ze względu na zaskarżone orzeczenie) i czy oparto ją na ustawowej podstawie. Skarga, która warunków tych nie spełnia, nie może być przez sąd rozpoznana. Zgodnie bowiem z art. 410 §1 k.p.c., sąd odrzuca skargę o wznowienie postępowania wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że badanie przez sąd, na wstępnym etapie przewidzianym w art. 410 § 1 k.p.c., czy skarga o wznowienie postępowania opiera się na ustawowej podstawie, a więc badanie dopuszczalności wznowienia, nie ogranicza się do badania, czy okoliczności wskazane przez skarżącego dają się podciągnąć pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz obejmuje także badanie i ustalenie, czy ta podstawa wznowienia rzeczywiście w sprawie występuje. Do uznania, że skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia nie jest zatem wystarczające samo sformułowanie podstawy wznowienia w taki sposób, by odpowiadała ona treści przepisów określających podstawę wznowienia lecz konieczne jest przytoczenie takich okoliczności i faktów usprawiedliwiających żądanie wznowienia, które wskazują na okoliczności hipotetycznie określone w art. 401-403 k.p.c. (porównaj między innymi postanowienia: z dnia 28 października 1999 r. II UKN 174/99, OSNP 2001/4/133, z dnia 19 grudnia 2003 r. III CZ 130/03, z dnia 26 marca 2004 r. IV CZ 29/04, z dnia 19 maja 2005 r. II CZ 41/05, niepubl. i z dnia 10 lutego 2006 r. I PZ 33/05, OSNP 2007/3-4/48). Sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga, jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega odrzuceniu (porównaj między innymi postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 31 marca 2004 r. III CZ 13/04, z dnia 22 lipca 2004 r. IV CO 10/04, z dnia 15 czerwca 2005 r. IV CZ 50/05 i z dnia 5 października 2005 r. II CZ 85/05, niepubl.).

W niniejszej sprawie pełnomocnik wnioskodawcy jako podstawę wznowienia wskazał przepis art. 403 § 2 k.p.c. Stosownie do treści tego przepisu można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Sąd Najwyższy wielokrotnie dokonywał wykładni powyższego przepisu stwierdzając, że podstawą wznowienia nie może być środek dowodowy, który powstał dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia ani fakt, który dopiero wówczas zaistniał (por. uchw. z dnia 21 lutego 1969 r. III PZP 63/68, OSNC 1969/12/208 oraz postanowienia z dnia 15 września 2005 r. II CZ 78/05, z dnia 14 lutego 2007 r. II CZ 120/06 i z dnia 30 maja 2007 r. I CZ 40/07, niepubl.). Nie może nią być również okoliczność faktyczna lub środek dowodowy, z którego strona, obiektywnie oceniając, miała możliwość skorzystania w tym postępowaniu. Musi to być zatem okoliczność lub środek dowodowy, istniejący w czasie trwania poprzedniego postępowania lecz obiektywnie niemożliwy do ujawnienia dla strony w tym postępowaniu, a więc wówczas "nieujawnialny" (porównaj między innymi postanowienia z dnia 10 lutego 1999 r. II CKN 807/98, z dnia 12 lutego 2004 r. V CZ 2/04 i z dnia 4 marca 2005 r. III CZP 134/04, niepubl.). Podstawą wznowienia nie może też być nowa okoliczność lub nowy środek dowodowy, który, nawet gdyby został powołany w poprzedniej sprawie, nie mógłby mieć wpływu na jej wynik (porównaj między innymi wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1998 r. I CKN 475/98, niepubl oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2013 roku, IV CZ 79/13, opubl. LEX nr 1399914).

W ocenie Sądu wskazane przez pełnomocnika wnioskodawcy okoliczności i dowody nie mogą stanowić podstawy wznowienia, na którą się powołuje. Rzeczywiście dokumenty z akt osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) w O. w postaci wniosku z dnia 15 lipca 1978 roku o przyjęcie do pracy w charakterze spawacza oraz kwestionariusz osobowy, są dokumentami którymi wnioskodawca w poprzednim postępowaniu nie dysponował. Nie spełniają one jednak przesłanki z art. 403 § 2 kp.c. Jak wynika z akt poprzedniej sprawy VU 179/13 Sąd Okręgowy poszukiwał akt osobowych wnioskodawcy ze wskazanej Spółdzielni Pracy. Wnioskodawca w piśmie z dnia 5 marca 2013 roku wskazał, iż akta osobowe z okresu zatrudnienia w tej spółdzielni przechowywane są w Związku (...) w Ł. pod adresem (...)-(...) Ł. ul. (...). Pierwsza korespondencja Sądu wróciła z adnotacją „adresata nie zastałem” (k. 23). Również ponowna korespondencja Sądu wysłana na wskazany adres powróciła z adnotacją „zwrot nie podjęto w terminie” (k. 37) . W piśmie z dnia 19 kwietnia 2013 roku (k. 36) pełnomocnik wnioskodawcy poinformował, że po osobistym sprawdzeniu adresu Związku (...) w Ł. ul. (...), nie ma pod tym adresem ww. archiwum. Ponadto podniósł, iż nikt nie mógł wskazać adresu pod który przeniesiono ww. archiwum. Na rozprawie w dniu 24 maja 2013 roku pełnomocnik wnioskodawcy oświadczył, iż adres gdzie miały być przechowywane akta osobowe wnioskodawcy jest nieaktualny i nie wie gdzie mogą być przechowywane akta. Pełnomocnik wnioskodawcy nie wnosił o odroczenie terminu rozprawy celem ustalenia adresu wskazanego archiwum. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 31 maja 2013 roku oddalił odwołanie Z. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmawiającej prawa do emerytury.

Ze skargi o wznowienie wynika, iż dopiero w trakcie dokładnych i skrupulatnych poszukiwań, pełnomocnik wnioskodawcy w dniu 22 października 2013 roku ustalił adres Związku (...) w W. i zwrócił się o udostępnienie akt osobowych dotyczących Z. S.. Archiwum przekazało pełnomocnikowi wnioskodawcy kserokopie wniosku o przyjęcie do pracy z dnia 15 lipca 1978 roku oraz kwestionariuszu osobowego, załączone do przedmiotowej skargi o wznowienie. Z powyższych okoliczności wynika, iż niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu ze wskazanych dokumentów wynikała niejako z braku bardziej czynnego działania zarówno pełnomocnika jak i wnioskodawcy. Nic nie stało bowiem na przeszkodzie, aby pełnomocnik złożył wniosek o odroczenie terminu rozprawy celem ustalenia adresu archiwum, co jak się okazało, było możliwe. Strona w poprzednim postępowaniu winna dołożyć wszelkich starań, aby ten adres został ustalony. Obiektywnie więc oceniając, pełnomocnik wnioskodawcy miał możliwość skorzystania z tych dowodów w poprzednim postępowaniu. Te dowody istniały w trakcie toczącego się postępowania VU 179/13 i były obiektywnie możliwe do ujawnienia dla strony. Wystarczyło jedynie złożyć wniosek o odroczenie rozprawy, celem ustalenia prawidłowego adresu archiwum. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 lutego 1999 roku (II CKN 807/98, opubl. Legalis) niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych nie zachodzi, gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu, a tylko na skutek opieszałości, zaniedbania, zapomnienia czy błędnej oceny potrzeby ich powołania strona tego nie uczyniła.

Ponadto jak wyżej wskazano, podstawą wznowienia nie może być nowa okoliczność lub nowy środek dowodowy, który, nawet gdyby został powołany w poprzedniej sprawie, nie mógłby mieć wpływu na jej wynik. W sprawie VU 179/13 Sąd Okręgowy prowadził postępowanie dowodowe w zakresie ustalenia charakteru pracy wykonywanej w (...) w O.. Sąd dopuścił dowód z zeznań świadków oraz samego wnioskodawcy oraz z dokumentów zawartych w aktach organu rentowego oraz w aktach sprawy. Na podstawie przeprowadzonych dowodów, Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawca podczas zatrudnienia ww. Spółdzielni nie pracował w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu wyroku podniósł, iż wnioskodawca wykonywał w ramach dnia roboczego oprócz prac szkodliwych (spawanie) także inne prace nie zaliczane do prac w warunkach szczególnych (prace blacharskie – prostowanie blach, praca nauczyciela), więc nie można uznać aby pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. W tym miejscu wskazać również należy, iż o pracy w warunkach szczególnych nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska, ale rodzaj rzeczywiście wykonywanej pracy. Tym samym dwa dokumenty złożone przez wnioskodawcę w postaci wniosku o zatrudnienie oraz kwestionariusz osobowy, nie mogą świadczyć o rodzaju pracy wykonywanej przez wnioskodawcę, a tym samym być podstawą do wznowienia postępowania.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w oparciu o dyspozycję zawartą w art. 410 § 1 k.p.c. odrzucił skargę uznając, że nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia.

V U 1563/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE