Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 181/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 lutego 2019 r.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, polegający na niewłaściwej ocenie zeznań świadka K. G. (1), którym Sąd nie dał wiary w zakresie przemytu i współdziałania w przemycie przez oskarżonego H. S. narkotyków (amfetaminy) z Polski do S., uznając za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego H. S., który zaprzeczył, aby kiedykolwiek przemycał amfetaminę do S. oraz przekazywał K. G. (1) amfetaminę, celem jej przemytu do S., kiedy prawidłowa ocena zeznań świadka K. G. (1) prowadzi do zupełnie innego wniosku, iż to oskarżony H. S. przemycał z Polski do S. amfetaminę, którą w S. przekazywał K. G. (1), celem dostarczenia jej odbiorcy w S. i N., a nadto zbywał K. G. (1) amfetaminę w Polsce, celem jej przemytu do S. i dalszego wprowadzenia do obrotu, na co wskazują zeznania świadka K. G. (1), który dokładnie opisał poszczególne transakcje narkotykowe dokonane z oskarżonym wskazując miejsce i czas odbieranych narkotyków-amfetaminy oraz okoliczności i sposób przemytu amfetaminy z Polski do S., nadto świadek wskazał relacje łączące świadka z oskarżonym zarówno prywatne, jak i w zakresie przemytu narkotyków z Polski do S., dokładnie podał ilości narkotyków przemyconych do S., sposób prowadzonego przemytu, wskazał miejsca gdzie narkotyki były ukrywane podczas przemytu, prawidłowo umiejscowił w czasie poszczególne przemyty narkotyków do S. i w tym zakresie zeznania świadka są spójne, logiczne i dokładne, a nadto niezmienne w swej treści, zarówno te, które świadek złożył w postępowaniu przygotowawczym, jak i w postępowaniu sądowym. W zeznaniach świadka K. G. (1) brak jest jakichkolwiek wewnętrznych sprzeczności, wbrew twierdzeniom Sądu. Nadto depozycje świadka K. G. (1), co do przemytu narkotyków z Polski do S. znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych świadków, którzy współdziałali lub dokonywali na polecenie K. G. (1) przemytu narkotyków z Polski do S. tj., P. C., J. L., M. L., K. B., T. W. oraz w materiałach z postępowań karnych prowadzonych przeciw tym osobom. Wskazani świadkowie potwierdzili, iż dokonali lub współdziałali w przemycie narkotyków-amfetaminy z Polski do S. na polecenie K. G. (1), a ich zeznania korespondują z zeznaniami świadka K. G. (1), a nawet wzajemnie się uzupełniają i zasadnym było uznanie za wiarygodne zeznań świadka K. G. (1), w zakresie w jakim świadek obciążył oskarżonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zasadność zarzutu sformułowanego jako błędu w ustaleniach faktycznych, wywiedziony ze wskazanych uchybień w ocenie dowodów okazał się słuszny. Trafnie wskazuje on na uchybienie normie art.7 k.p.k. i jego implikacje dla dokonanych ustaleń.

Zgodzić należy się z twierdzeniami odnoszącymi się do sposobu weryfikacji zeznań świadka K. G. (1), w oparciu o wybrane obszary materiału dowodowego, co powoduje, że ocena ta jest niepełna a miejscami wybiórcza.

Negatywna weryfikacja depozycji K. G. (1), wobec uznania wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, w kontekście przedstawionego sposobu analizy nie mogła być podzielona przez sąd odwoławczy.

Twierdzenia oskarżonego dotyczące motywowanego zemstą pomówienia K. G. (1), nawet wsparte zeznaniami świadka A. K., nie prezentują się jako przekonujące. Wynikać z nich miałoby, że K. G. (1) zaproponował oskarżonemu wspólny „interes” polegający na sprowadzaniu ze S. samochodów. W następstwie czego oskarżony zwrócił się do A. K. o opinię, czy może G. zaufać, na co ten stwierdził, że choć zna G. od dłuższego czasu, to nie wie czy może mu zaufać i za niego nie ręczy. Mimo takiej oto dwukrotnej rekomendacji, później bowiem powtórzonej, oskarżony przekazał G. kwotę 11.000 USD na wspólny, bliżej zresztą nie opisany interes. Następnie „K. G. (1) poinformował jednak, że interes nie wyszedł. Następnie zwlekał ze zwrotem pieniędzy i zaczął unikać kontaktu.”

Nie towarzyszy także wywodowi skutkującemu uznaniem wiarygodności oskarżonego, w tej mierze, uwiarygodnienie prowadzenia przez K. G. (1) działalności polegającej na sprowadzaniu ze S. używanych samochodów. Nie wynika to także z materiału dowodowego a świadek G. w swoich depozycjach, wskazywał, że zajmował się samochodami, ale jedynie poprzez przechowywanie skradzionych pojazdów. Natomiast działalność związana z wyjazdami do S. dotyczyła przywozu różnych, nabywanych tam z udziałem M. B., po niskich cenach z hurtowni przedmiotów, jak odzież, którą to działalność oskarżony zakończył w 1999 r. Natomiast znajomość z oskarżonym w okresie poprzedzającym zarzucane czyny świadek G. opisał w kontekście pomocy mu w odzyskaniu długu. (Taką działalność K. G. (1) opisywał także K. B.)

Nie sposób zatem odnosić się do wyjaśnień oskarżonego o wzajemnych relacjach ze świadkiem, bez odwołania się do depozycji K. G. (1) w szerszym zakresie, niż uczynił to Sąd, jak i dopiero ocenić wyjaśnienia oskarżonego i zeznania A. K., o nierozliczeniu kwoty 11 000 US, z którego Sąd wywiódł powód bezpodstawnego obciążenia oskarżonego.

Wzajemne relacje H. S. i K. G. (1) wynikające z zeznań świadka K. nie zostały zestawione z okolicznościami, opisywanymi przez żonę K. G. (1), jak i I. P. (1).

Sąd w swojej argumentacji całkowicie pomija kwestie koincydencji pojawienia się w wyjaśnieniach oskarżonego (26 września 2012 r. k.2670) przyznania faktu spotkania w S. z K. G. (1) w 2002 r., ze złożonymi przez świadka I. P. (2) zeznaniami, w których wskazała na ten fakt. Należało zwrócić uwagę, że fakt ten nie wynika z wcześniejszych wyjaśnień oskarżonego, z dnia 6 sierpnia 2012 r. (k.2432-2434), kiedy stwierdził, że po raz pierwszy zdecydował się „udowodnić swoją niewinność”. Wynika zaś, że po propozycji G. wspólnego przedsięwzięcia importu samochodów, złożonej w 2000 r., w następstwie przekazaniu 11 tys. USD, późniejszym zwodzeniu przez G. i nierozliczeniu się, stwierdził, że potem oskarżonego spotkał dopiero w 2002 r. Spotkanie towarzyskie w tym właśnie roku potwierdziła I. P. (2) a po tym przyznał je oskarżony.

Także treści zawarte w zeznaniach świadków R. F., K. G. (2) i I. W., którzy relacjonowali zdarzenia z pobytu z Zakładzie Karnym z lat 2005-2008, wskazujących na odwetową postawę K. G., także nie zostały ocenione w kontekście przytaczanych przez skarżącego faktów karalności tych osób w oparciu o depozycje K. G. (1) i pominięcia ich stosunku do świadka. Sąd w tym względzie odniósł się bowiem jedynie do faktu uniewinnienia K. G. (2) w przedmiotowym procesie, pomijając inne rozstrzygnięcia co do pozostałych świadków. Podobnie zresztą pominął rozstrzygnięcie co do oskarżonego D. N., także pierwotnie oskarżonego w niniejszej sprawie i to o tożsamy zarzut z zarzutem oskarżonego.

Odniesienie się w aspekcie zapadłych orzeczeń w stosunku do jednego tylko ze świadków wskazujących na odwetowy charakter działań K. G. (1), z pominięciem pozostałych, wskazuje na wybiórczość argumentacji.

Podzielić należy także częściowo argumentację skarżącego, odnoszącą się do kwestionowanej w apelacji wiarygodności D. N..

Trzeba jednak zauważyć, że świadek ten wykluczał swój udział w zdarzeniu w oparciu o fakt, że skoro przypisano mu przestępstwa dotyczące kilkuset kg narkotyków, bo w takich oto transakcjach uczestniczył, nie uczestniczyłby w zdarzeniu z ilością jedynie 2 kg. Zauważyć należy, że z zeznań K. G. (1) wynika, że ta ilość wynikała z faktu, że amfetamina miała być wzięta na próbę, co zwykle oznacza, że miała zadecydować o dalszym toku współpracy. Z przytoczonych przez Sąd depozycji wynika, że nawet cena narkotyku miała być uzależniona od jej jakości. (str.12 uzasadnienia). Z innych zeznań świadka wynikało, że odbiorca nie był zadowolony z jej jakości i G. otrzymał zapewnienie, że następna będzie lepsza.

Nie sposób także podzielić oceny Sądu, który wykluczył jednoczesną obecność w S. w G., K. G. (1), H. S. i D. N., w oparciu o wymienione na stronie 23 uzasadnienia dokumenty przekraczania granicy. Wskazane dokumenty z k.619-625 dotyczą H. S. a z k.646-649 K. G. (1), natomiast dokumenty z k 635-640 dotyczą P. C., więc oczywiście nie mają związku z osobą D. N.. Te zaś zawarte są na stronach 2276-2282, obrazując przekraczanie granicy (wyjazdy) także wiosną 2001 r.

Pozostałe dokumenty, jakkolwiek dotyczą oskarżonego i świadka, to brak jest analizy ich treści, więc trudno traktować je w sposób dogmatyczny. Przede wszystkim wynika z nich, że Straż Graniczna nie prowadzi pełnej ewidencji osób przekraczających granicę. Zapis ten odzwierciedlają treści wymienionych dokumentów. Sekwencja odnotowanych faktów przekraczania granicy wskazuje, że części wymienionych wyjazdów nie towarzyszą przyjazdy, czyli powroty, a wskazywane są kolejne wyjazdy, co w oczywisty sposób potwierdza, że nie wszystkie fakty przekraczania granic zostały odnotowane.

Odnośnie H. S., wymieniony dokument wskazuje na częste przekroczenia granic, w tym wiosną 2001 r.- k.621. Wynika z niego, że świadek 30.07.2000 r. przyjechał na teren RP, a kolejny odnotwany fakt, że przyjechał 10.03 2001 r., wyjechał 04.04.2001 r. i przyjechał 7.04.2001 r., po czym znowu przyjechał 7.05.2001 r.

Nie sposób więc uznać, przy braku jakiejkolwiek analizy we wskazanym zakresie, że wymienione przez Sąd dokumenty przeczą jednoznacznie twierdzeniu świadka G. o spotkaniu wymienionych trzech mężczyzn na terenie G..

Także w kwestii wykluczenia prawdziwości zeznań świadka co do czwartego z czynów z tej przyczyny, że z dokumentacji przekraczania granicy nie wynika, aby w kwietniu lub maju przekraczał granicę samolotem, argumentacja ta jest niewystarczająca a jest to jedyny argument wykluczający sprawstwo oskarżonego w tym zakresie. Zauważyć jednak należy, że w tym okresie G. przekraczał granicę w dniu 18 maja 2002 r., kiedy pieszo wrócił do Polski a nie odnotowano kiedy wyjechał. Natomiast wylot i powrót tą drogą miał miejsce w październiku 2002 r. Analiza dowodów w zakresie czynu nie odnosi się natomiast do kwestii udziału w zdarzeniu T. W..

Słusznie także zarzuca skarżący ocenie zeznań K. G. (1) brak odniesienia się do potwierdzających je dowodów w postaci zeznań świadków P. C., K. B., J. L., M. L. i T. W. uczestniczących w wyjazdach do S. w ramach zarzucanych oskarżonemu zdarzeń i dokumentów dotyczących prowadzonych przeciwko nim postepowań.

Z zeznań świadków biorących udział w zdarzeniach przewożenia samochodem marki D. (...) amfetaminy do S.: P. C., K. B., J. L., M. L. i T. W., niezależnie od wiedzy o przewożonym ładunku, wynika, że to potwierdzili oni że brali udział w owych wyjazdach.

Między innymi osoby te wskazały, że przejazd przez granicę na terytorium S. odbywał się samochodem D. Lanos. Z zeznań J. L. i K. B. wynika też, że pojazd taki został na polecenie nabyty a potem zarejestrowany przez J. L., co potwierdzają dokumenty rejestracji (k. 3454-3458).

Odnośnie drugiego wskazanego przez K. G. (1) samochodu D. Lanos, twierdzenie Sądu, jakoby ten pojazd w ogóle nie istniał, oparte zapewne na informacji ze Starostwa Powiatowego w Ż. (k.887-889), poddaje w wątpliwość zeznanie ojca świadka - L. G., złożone w dniu 14 maja 2015 r.(k.3910-3912), który potwierdził, że był w posiadaniu takiego pojazdu z rocznika 1990, a który został skradziony w grudniu 2004 r. a zarejestrowany był w G.. Analiza dowodów w tym zakresie nie pozwalała zatem na tak stanowcze stwierdzenie Sądu o nieistnieniu, opisanego przez świadka K. G. (1) i L. G. samochodu.

Odnośnie zaś ósmego czynu analiza Sądu sprowadzona do zakwestionowania dat wskazanych w zarzucie, czyli opisu czynu, całkowicie abstrahuje od oceny dowodów. Dostrzega fakt zatrzymania K. G. (1), pomijając zatrzymanie innych osób, ich depozycji jak i ujawnienia przedmiotowej amfetaminy i oceny obszernego w tym zakresie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie zakończonej skazaniem K. G. (1) wyrokiem Sądu Rejonowego w M. w S. przejętego do wykonania w Polsce (II Kop 2/04).

Słusznie więc skarżący zarzuca Sądowi uchybienia w ocenie dowodów na tej podstawie, że świadek G. nieco odmiennie określał daty czy okoliczności powtarzające się przy poszczególnych czynach, jak waga poszczególnych porcji narkotyku. Zauważyć należy, że świadek nieco odmiennie podawał także daty tych wyjazdów, co do których zaistnienia wątpliwości nie było. Z tych względów słusznie autor apelacji postuluje odwołanie się w toku oceny tego dowodu do okoliczności wynikających z zeznań wymienionych w niej świadków, którzy w zdarzeniach uczestniczyli i innych dowodów, których prawdziwości nie zakwestionowano a wskazują na czas ich popełnienia.

Tego rodzaju zastrzeżenia budzi też negatywna ocena zeznań świadka co do czynów piątego szóstego. Sąd dostrzegł przecież , że świadek mając wątpliwości w usytuowaniem tych zdarzeń dokładnie w czasie, sytuował je w czasie względem innych opisywanych zdarzeń.

Uchybienia w ocenie zeznań świadka K. G. (1) i wyjaśnień oskarżonego H. S., nie pozwoliły na zaaprobowanie tez w zakresie dokonanych przez Sąd okręgowy ustaleń faktycznych.

Wniosek

- o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Uznanie zasadności zarzutu apelacji Prokuratora musiało skutkować uwzględnieniem wniosku apelacyjnego.

Sąd odwoławczy, ograniczony wyrażoną w treści art. 454§1k.p.k. zasadą ne peius, nie ma możliwości skazana oskarżonego, gdyby w wyniku analizy dowodów, uznał w określonym zakresie konieczność takiego rozstrzygnięcia. Z tego względu zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi i instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Zasadność zarzutu apelacji Prokuratora musiała skutkować uwzględnieniem wniosku apelacyjnego.

Sąd odwoławczy, ograniczony wyrażoną w treści art. 454§1k.p.k. zasadą ne peius, nie ma możliwości skazana oskarżonego, który w I instancji został uniewinniony, gdyby w wyniku analizy dowodów, uznał w określonym choćby zakresie konieczność takiego rozstrzygnięcia. Kwestionowana ocena dowodów dotyczy stwierdzenia uchybień, jakimi dotknięte są najistotniejsze dowody tego postepowania, zeznania świadka K. G. (1) i oskarżonego H. S.. Zatem zaskarżony wyrok uchylić należało w całości.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd przeprowadzi postępowanie dowodowe, w zakresie zasadniczego dowodu, czyli zeznań świadka K. G. (1) i wyjaśnień oskarżonego.

Oceni zakres przeprowadzenia dowodów oceniając, które z nich mogą zostać ujawnione (art.442 § 2 k.p.k.) a które wymagają bezpośredniego przeprowadzenia

Weryfikacji twierdzeń powyższych dwóch źródeł dowodowych należy dokonać w sposób kompleksowy i ocenić w sposób odpowiadający normie art.7 k.p.k.

W wyniku prawidłowej oceny dowodów Sąd dokona prawidłowych ustaleń faktycznych.

Biorąc jednak pod uwagę, że sprawa będzie rozpoznawana po raz trzeci, dokonywane ustalenia faktyczne mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia, jedynie w zgodzie z normą art. 434§1 k.p.k.

Oznacza to, że w przypadku, gdyby ustalenia faktyczne, co do poszczególnych czynów były niekorzystne, Sąd nie może dokonać takich ustaleń, gdy taki postulat nie wynika ze stwierdzenia uchybienia podniesionego w środku odwoławczym.

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

7.  PODPIS

Małgorzata Janicz

Ewa Jethon Przemysław Filipkowski

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana