Pełny tekst orzeczenia

II AKa 287/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2021 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Anna Kalbarczyk

Sędziowie: SA Dorota Tyrała

SO (del.) Paweł Dobosz (spr.)

P rotokolant: Adriana Hyjek

przy udziale prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomala

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2021 roku

sprawy oskarżonego

R. Z. urodzonego (...) w W., syna W. i E. z domu M.

oskarżonego o czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 28 marca 2019 r., sygn. akt XVIII K 176/18

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami z tego tytułu obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 287/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 28.03.2019 r. sygn. akt XVIII K 176/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów postępowania sprowadza się do dokonania dowolnej oceny dowodu z zeznań świadka M. J. oraz pominięcie przy ustaleniach faktycznych dowodu z badań antropologicznych Zakładu (...) z 18.04.2018 r. Rozpoczynając analizę zarzutów obrońcy od drugiego dotyczącego opinii (...) wskazać należy, że jej wnioski rzeczywiście nie są kategoryczne ( (...)), ale faktycznie nie miała ona wpływu na dokonywane przez sąd pierwszej instancji ustalenia. Opinia ta miała potwierdzić czy wizerunek mężczyzny ujawniony na nagraniu z monitoringu odpowiada wizerunkowi oskarżonego. Nagranie pochodziło z monitoringu przy magazynach (...) położonych przy ul. (...) w W.. Pomimo, że opinia w tym zakresie nie jest kategoryczna to jednak przyjazd R. Z. do tych magazynów należy uznać za bezsporny, bo sam oskarżony przyznał, że na nagraniach z monitoringu oraz wydrukach stanowiących część opinii antropologicznej on się znajduje ( (...)). W ten sposób potwierdził również relacje świadka M. J., który był źródłem informacji na temat oskarżonego. Zarzut obrońcy jest więc całkowicie niezasadny. Może sugerować, że obrońca nie wiedział nawet co wyjaśniał na temat sprawy oskarżony. Nie jest zatem prawdą twierdzenie obrońcy, że jedynym dowodem obciążającym oskarżonego są depozycje M. J., ponieważ sam R. Z. w wielu kwestiach potwierdzał wypowiedzi tego świadka.

W związku z okolicznościami dotyczącymi przeładunku paczek w magazynie (...) nie są trafne argumenty obrońcy dotyczące różnic w relacjach świadka. Konsekwentnie M. J. bowiem utrzymywał, że do samego magazynu udał się z R. Z. ((...), (...)). Na rozprawie 24.10.2018 r. stwierdził natomiast, że pozostałe dwie osoby R. U. i jego wspólnik pilotowali ich na wysokość Trasy (...), gdzie się zatrzymali ( (...)). Tożsame w tym zakresie zeznania świadek złożył 7.02.2018 r., bo powiedział, że te dwie osoby poprowadziły ich w stronę magazynu (...) obok Trasy (...) przy ul. (...) (933/5). Składając wyjaśniania w swojej sprawie 6.12.2017 r. M. J. również powiedział, że z U. i jego wspólnikiem P. pojechali do magazynu (902/5). Gdy weźmie się również pod uwagę, że ul. (...) w W. jest ulicą, która zbiega się z Trasą (...) nie można oceniać tych wypowiedzi świadka jako rozbieżnych. Nie twierdził on bowiem nigdy, że R. U. i jego wspólnik P. przyjechali razem z nim do magazynu przy ul. (...), a jedynie ich pilotowali do zbiegu ul. (...). Zarzut obrońcy nie można zatem inaczej ocenić jak tylko skutek niedokładnego odczytania relacji świadka, bo wnioski odwołującego nie wynikają z rzetelnej analizy jego zeznań.

Podobnego rodzaju zarzut dotyczy zeznań tego świadka odnoszących się do wynajmu samochodu. Obrońca zestawia relacje M. J. z zeznaniami D. K., które miałyby zaprzeczać, by oskarżony w wynajmie samochodu brał udział. Z wyjaśnień R. Z. jednoznacznie wynika jednak, że on w tych czynnościach uczestniczył ( (...), (...), (...)), a więc treść zeznań D. K. nie może być powodem do kwestionowania relacji M. J., z których wynikało, że R. Z. namówił go do wynajęcia samochodu dostawczego, jeżeli sam oskarżony przyznał, że w tych czynnościach uczestniczył.

Podważać wiarygodności M. J. nie mogą również zeznania T. W., który zeznał, że towar z magazynu (...) wydawał mu P. M., co miałoby stać w sprzeczności z relacjami M. J., który twierdził, że sam ten towar wydawał. T. W. oczywiście nie znał wcześniej P. M.. P. M. był natomiast osobą, która wynajęła powierzchnię magazynową (133/1) i stąd przekazana została świadkowi informacja o tym, że to właśnie P. M., osoba upoważniona do dysponowania przedmiotami przechowywanymi w magazynie, te rzeczy mu wyda. Relacje T. W. nie stoją zatem w sprzeczności z relacjami M. J., ponieważ to on pomagał P. M. w wynajęciu powierzchni magazynowych (934/5), ale sam też przyznał, że on wydawał rzeczy z magazynu (935/5). T. W. mówił zatem o tożsamości osoby wydającej mu ładunek z magazynu jedynie w oparciu o informacje uzyskane na temat danych osoby, która powierzchnią magazynową dysponowała i która w związku z tym była uprawniona do wydania przechowywanych tam przedmiotów. Nie wypowiadał się na temat tożsamości tej osoby na podstawie znajomości z nią, czy też w oparciu o weryfikację jej danych.

Dla weryfikacji zeznań M. J. nie są też przydatne wyjaśniania P. M., bo wykorzystanie tego dowodu w takim celu zależne byłoby od przyjęcia, że mają one wiarygodny charakter. Sąd okręgowy tylko w części natomiast dał wiarę relacjom tej osoby, a obrońca nie przedstawił żadnych racji podważających w tym zakresie ocenę tego dowodu. Należało zatem przyjąć tok rozumowania sądu pierwszej instancji, bo też nie jest on sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego i zasadami prawidłowego rozumowania. Na tej podstawie jednak niewiarygodne wypowiedzi zmarłego świadka, który ukrywał udział innych osób w organizacji przestępstwa w tym R. Z., nie może podważać wiarygodności relacji M. J..

Nie są przekonywujące argumenty obrońcy, który motywów pomówienia oskarżonego upatruje w powodach osobistych. M. J. miał bowiem, wedle odwołującego wyrażać żal wobec oskarżonego związany z niedoszłym ślubem z kobietą poznaną za pośrednictwem R. Z.. Po pierwsze stwierdzić należy, że świadek ani razu w toku prowadzonych z nim przesłuchań takiego żalu nie wyraził, więc podstawa rozumowania obrońcy jest całkowicie fałszywa, a przez to nie może prowadzić do zgodnego z prawdą wniosku. Po drugie w świetle wskazań doświadczenia życiowego wskazana przez obrońcę okoliczność nie mogłaby stanowić przyczyny takiego zachowania świadka gdyby nie zostało ustalone, że oskarżony miał jakikolwiek wpływ na decyzję kobiety, która odrzuciła propozycję zawarcia związku małżeńskiego ze świadkiem. Nie są dostępne sądowi informacje, a i obrońca takich nie przedstawia, które potwierdzałyby taką hipotezę, a zatem racje obrońcy uznać należy za całkowicie w tym zakresie bezpodstawne.

Wedle obrońcy świadek również miał pomówić oskarżonego w stanie ograniczonej percepcji, bo jak podnosi jest on permanentnie uzależniony od substancji psychoaktywnych. Tezy takie wywodzi zaś na podstawie stwierdzenia oskarżonego, że M. J. spożywa narkotyki, przeszedł terapię pod K. i ma plantację marihuany ( (...)). Żadne z tych twierdzeń nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonych w sprawie dowodach. Udziałowi w terapii sam świadek zresztą zaprzeczył ( (...)). Zwrócić nadto należy uwagę, że gdyby rzeczywiście obrońca uważał, że istnieją wątpliwości co do zdolności postrzegania i odtwarzania postrzeżeń przez świadka wnosiłby o jego przesłuchanie z udziałem psychologa. Takie jednak okoliczności w trakcie rozprawy nie zostały ujawnione. Obrońca zresztą nie przytacza żadnych okoliczności z zeznań świadka, które świadczyłyby o tej ograniczonej percepcji. W konsekwencji argumentację obrońcy uznać należało za całkowicie niezasadną, nieznajdującą pokrycia w okolicznościach sprawy.

Wreszcie przejść należy do tego argumentu obrońcy, który brak wiarygodności M. J. upatruje w przyczynach, jakie skłoniły go do ujawniania tożsamości oskarżonego dopiero na rozprawie głównej w prowadzonej wobec niego sprawie. Z relacji świadka jasno wynika, że R. Z. nie był jedyną osobą, która uczestniczyła w popełnieniu przedmiotowego przestępstwa, a świadek roli organizatora upatrywał w R. U. i jeżeli mówił o swoich obawach to odnosił je zarówno do oskarżonego jak i R. U. (932/5). Nie jest sprzeczne ze wskazaniami doświadczenia życiowego przyjęcie, że sprawca przestępstwa wstrzymuje się z ujawnieniem informacji o pozostałych współsprawcach w obawie przed nimi, a następnie informacje te podaje. Wielu sprawców pociągniętych zostaje do odpowiedzialności karnej wskutek tego rodzaju postawy procesowej oskarżonych. Nie przeczy takiemu ustaleniu, że osoby te nie podejmują wobec świadka żadnych działań celem zemsty na nim, bo gdyby takie powzięli skierowaliby na siebie podejrzenie ich dokonania. Nie byłoby zatem w interesie R. Z., by mścić się na świadku, bo wówczas takie zachowanie stanowiłoby potwierdzenie wiarygodności obciążających go depozycji. Oskarżony mógł natomiast liczyć, dopóki toczył się proces karny wobec niego, że zostanie uniewinniony.

Kończąc ocenę zarzutu obrazy przepisów postępowania wskazać należy, że odwołującemu nie udało się wykazać, że sąd pierwszej instancji przy ocenie dowodu z zeznań M. J. naruszył zasady swobodnej oceny dowodów i nie uwzględnił przy niej tych dowodów, które mogłyby mieć istotny wpływ na kierunek tej oceny.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznając zarzut obrazy przepisów postępowania za niezasadny również i wniosek apelacji za niezasadny został uznany.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych, która mógł mieć wpływ na treść wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bez znaczenia dla przypisanego oskarżonemu czynu jest ustalenie czy znał on tożsamość pokrzywdzonego, ponieważ jest to okoliczność obojętna dla znamion przestępstwa, jakiego się dopuścił. Podobnie jak i to czy pokrzywdzony znał oskarżonego i się z nim spotkał dopiero na rozprawie głównej. W przypadku przestępstw popełnianych przez sprawców wspólnie i w porozumieniu, a takiego występku miał się R. Z. dopuścić, poszczególne osoby wykonują w ramach planu przestępstwa poszczególne czynności, które nie muszą polegać na bezpośrednim kontakcie z pokrzywdzonym. Istotne jest to czy wykonując przypisane mu czynności oskarżony miał świadomość, że realizuje znamiona czynu zabronionego. Weryfikację postawionego w tym zakresie zarzutu oprzeć jednak należy nie tak jak chciałby odwołujący na innych dowodach niż zeznania M. J., ale właśnie przede wszystkim w oparciu o treść tych depozycji. Jeżeli obrońca nie przedstawił argumentów, które mogłyby podważyć wiarygodność tego świadka, to nie było podstaw, by ocenę ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji dokonywać z wyłączeniem tego dowodu. Nie jest zatem w tym zakresie trafny zarzut, że inne dowody poza relacjami M. J. nie wskazują na to, że oskarżony brał udział w procederze przestępczym. Jak wynika bowiem z wypowiedzi M. J. R. Z. nie wykonywał czynności, które mogłyby pozwolić na ustalenie jego tożsamości na podstawie dokumentów wytwarzanych w związku z dokonanym przestępstwem. M. J. i P. M. byli jedynie wykonawcami poleceń, jakie również wydawał R. Z.. Przyczyna zaangażowania tych osób do dokonania czynu zabronionego wynikała z potrzeby wykorzystania ich przy czynnościach, które związane były z podaniem ich danych osobowych. Nie jest zatem niczym szczególnym, że dane osobowe oskarżonego nie widnieją na żadnych dokumentach, bo taki był cel pozyskania M. J. i P. M., by nie musiał on swojej tożsamości ujawnić.

Odnosząc się do kolejnego argumentu obrońcy stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie istnieją żadne wątpliwości dotyczące tego, na jakim etapie doszło do zamiany towaru. W związku z poczynionym przez sąd pierwszej instancji ustaleniami wskazać należy, że P. M. nie mógł przedstawić oferty sprzedaży jakiegokolwiek towaru, ponieważ nie prowadził on żadnej działalności gospodarczej. Nie miał zatem żadnych funduszy, by dyski (...) zakupić, a następnie je sprzedać. Ładunek złożony w magazynie (...) również przez R. Z. miał jedynie pozorować, że złożone tam opakowania zawierają dyski (...). Twierdzenia obrońcy sugerują, że P. M. rzeczywiście dysponował określonym towarem, co przecież sprzeciwia się nawet jego wyjaśnieniom. Wbrew wywodom obrońcy ładunek z dyskami (...) nie mógł zostać podmieniony w magazynie firmy (...), bo nigdy takiego ładunku nie było.

W końcowej części uzasadniania apelacji obrońca neguje świadomość oskarżonego realizacji przez niego znamion występku oszustwa sprowadzając czynności R. Z. do co najwyżej przewiezienia kartonów, w których nie wiedział on co się znajdowało. Ustalenia sądu okręgowego dotyczące oskarżonego nie ograniczają się jednak wyłącznie do wykonania takiej czynności. Po pierwsze sąd pierwszej instancji ustalił, że przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, więc wykonywał określone czynności w ramach przyjętego podziału ról. W tym zakresie to oskarżony polecił wynajęcie M. J. samochodu dostawczego, do którego najpierw załadowali kartony, które miały pozorować, że znajdują się w nich dyski (...), a następnie kartony te złożyli w magazynach (...) przy ul. (...). Oskarżony czynności te wykonał pomimo, że nie był pracownikiem przedsiębiorstwa zarejestrowanego przez P. M.. Nie miał zawartej żadnej umowy na podstawie, której miałby wykonać tego rodzaju czynności, a w szczególności zlecić M. J. wynajęcie samochodu i przewiezienie ładunku. Zwrócić też należy uwagę, że pomimo braku zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) to oskarżony, jak wynikało z ustaleń sądu okręgowego, dysponował pieniędzmi, jakimi opłacił wynajem samochodu oraz zapłacił świadkowi za przewóz ładunku. Pieniędzy tych nie mógł zaś uzyskać od P. M., bo ten żadnej działalności gospodarczej nie prowadził. Nadto, co również sąd pierwszej instancji ustalił, R. Z. zwrócił się po kilku dniach po złożeniu ładunku w magazynie (...), do M. J., by ten wyrzucił klucz od magazynu i zniszczył wszelką dokumentację dotyczącą magazynowania tego ładunku. Powyższe okoliczności jednoznacznie świadczą o tym, że oskarżony wiedział, iż bierze udział w dokonaniu czynu zabronionego.

Należy podzielić stanowisko sądu pierwszej instancji, że do wykonania czynności takich jak w ramach przedmiotowego przestępstwa nie werbuje się przypadkowych osób niemających świadomości znaczenia swoich zachowań, osób niedoświadczonych, które nawet nieświadomie mogą zawieść. Z dokonanych przez sąd okręgowy ustaleń niewątpliwie wynika, że oskarżony wykorzystał M. J. do wykonania takich czynności, które z jednej strony spowodowały ujawnienie tożsamości świadka, a z drugiej pozwoliły na zachowanie w tajemnicy danych osobowych oskarżonego. Czynności takie oskarżony podejmował także pomimo, że nie był żadną umową ani pisemną, ani ustną związany z P. M. w ramach którego prowadzonej działalności gospodarczej wynajęte zostały powierzchnie magazynowe w firmie (...). Wiedział przecież o wynajęciu takich powierzchni jeżeli razem z M. J. rozładował tam kartony. Zachowania te świadczyły o tym, że oskarżony ukrywał swoją tożsamość, jeżeli inne osoby podejmowały takie czynności, które ich dane osobowe ujawniały. Jak wynika ze wskazań doświadczenia życiowego tego rodzaju techniki konspiracji podejmowane są wówczas, kiedy dana osoba nie chce, by zostało ustalone, że działań takich się dopuszczała, a to dowodzi świadomości udziału w przestępstwie.

Czynności, jakie podejmował oskarżony dotyczyły ładunku, który przewieziony został z prywatnego domu do magazynu, w którym wynajęte zostały powierzchnie na wynajem. Kartony te opakowane były w sposób świadczący o tym, że zawierają dyski (...). Jeżeli oskarżony chciał ukryć swoją tożsamość przy dokonywaniu czynności związanych z tymi kartonami to dlatego, bo wiedział, że mogą one posłużyć do dokonania oszustwa i wprowadzenia w błąd osoby, jakiej miały być przekazane. Takich konspiracyjnych działań nie można w świetle wskazań doświadczenia życiowego wytłumaczyć żadnymi innymi powodami. Dodatkowo wskazać należy, że pomimo, iż działanie te miały być podejmowane w ramach działalności gospodarczej P. M. to osoba ta w tym nie uczestniczyła, a kartony wzięte zostały z prywatnego domu, co jest sytuacją nietypową dla tego rodzaju działalności.

Oskarżony działał również w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Dysponował pieniędzmi, którymi opłacił wynajem samochodu oraz M. J. za przewóz kartonów. Świadczyło to o tym, że spodziewał się z tych działań uzyskać określone dochody, jeżeli wydatkował na to pieniądze. Korzyści te zatem miały zostać uzyskane wskutek posłużenia się ładunkiem, którego opakowanie wprowadzało w błąd w zakresie jego zawartości.

Jeżeli okoliczności te zestawi się z poleceniem R. Z. przekazanym M. J., by wyrzucił klucze i zniszczył dokumenty związane z wynajmem powierzchni magazynowych nie ulega wątpliwości, że oskarżony wiedział, że czynności w jakich brał udział miały bezprawny charakter. Dyspozycje przekazane świadkowi miały na celu zniszczenie dowodów przestępstwa i w świetle wskazań doświadczenia życiowego takiego zachowania nie można inaczej ocenić.

W świetle ustaleń sądu okręgowego R. Z. nie był organizatorem przestępstwa, ale wykonał istotne dla realizacji planu przestępstwa czynności. Pozyskał do udziału w nim M. J. i razem z nim podjął zachowania, by ładunek, jaki miał być wykorzystany do oszustwa i jakim sprawcy chcieli się posłużyć do wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego, umieścić w miejscu, które stworzy pozory wykonywania działań w ramach legalnie prowadzonej działalności gospodarczej. Konspiracyjny charakter czynności oskarżonego potwierdzało zniszczenie na jego polecenie dowodów popełnionego przestępstwa. Powyżej przedstawione okoliczności i ich znaczenie, jakie należało im przypisać w świetle wskazań doświadczenia życiowego, w sposób niebudzący wątpliwości dowodziło, że R. Z. działał w zamiarze bezpośrednim dokonania oszustwa, którego przedmiotem był ładunek stwarzający tylko pozory towaru stanowiącego przedmiot obrotu handlowego. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd okręgowy mogły zatem doprowadzić do jedynego i stanowczego wniosku, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych za niezasadny również i wniosek apelacji za niezasadny został uznany. Pomimo braku zarzutu niewspółmierności kary stwierdzić należało, że również w zakresie rozstrzygnięcia o karze orzeczenie sądu okręgowego zgodne było z prawem. Z uwagi na społeczną szkodliwość czynu, jakiego oskarżony się dopuścił, jego stopień winy i uprzednią karalność wymierzona kara była adekwatna do opisanych przez sąd pierwszej instancji okoliczności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 28.03.2019 r. - całość wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na bezzasadność zarzutów wyrok utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami z tego tytułu obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Anna Kalbarczyk Paweł Dobosz

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana