Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 września 2019r.

Sąd Rejonowy w Goleniowie w II Wydziale Karnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Żmijewska

Protokolant: Beata Iwaniuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu : 15 listopada 2018r, 22 stycznia 2019r, 12 marca 2019r, 16 maja 2019r, 25 czerwca 2019r, 22 sierpnia 2019r

sprawy: K. S. syna K. i B. z domu B., ur.(...) w N., karanego,

oskarżonego o to, że :

I.  w dniu 11 lipca 2011 roku w N. przy ul. (...) w salonie (...) pracując na stanowisku pełnomocnika handlowego dokonał przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 1600zł pochodzących z utargu, czym działał na szkodę firmy S- (...) z siedzibą w S. tj o czyn z art. 284§1k.k.

II.  w lipcu 2011 roku w bliżej nieustalonej czasie i miejscu pracując w salonie (...) na stanowisku pełnomocnika handlowego w celu użycia jako autentyczny dokonał podrobienia dowodu wpłaty pieniędzy w kwocie 1600zł ma konto S-T. w ten sposób, że umieścił na tym dokumencie pieczątkę banku (...).P. oraz podpis pracownika banku w postaci parafki czym działał na szkodę firmy S- (...) z siedzibą w S. tj o czyn z art. 270§1k.k.

I.  uznaje oskarżonego K. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 284 § 2 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

II.  uznaje oskarżonego K. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt II części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności

III.  na podstawie art. 85 k.k. w zw z art. 86 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed zmianą wprowadzoną z dniem 01.07.2015r ustawą z dna 20.02.2015r Dz. U. 2015 poz 396) w zw z art. 4 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności łączy i jako łączną wymierza karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art art. 70 § 1 pkt 1 k.k. oraz art. 73§ 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed zmianą wprowadzoną z dniem 01.07.2015r ustawą z dna 20.02.2015r Dz. U. 2015 poz 396) w zw z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej oskarżonemu w pkt III części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby i oddaje oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierza mu 380 zł (trzysta osiemdziesiąt złotych) opłaty.

Sygn akt II K 475/18

UZASADNIENIE

Oskarżony K. S. w maju 2011r w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej rozpoczął współpracę z firmą S- (...), której przedstawicielem był T. S.. Przyuczając się do objęcia stanowiska pełnomocnika handlowego oskarżony pracował w salonie (...) w N. na ul. (...), w którym do końca czerwca 2011r obowiązki kierownika salonu pełniła A. T. (1).

W ramach swoich obowiązków oskarżony przebywając w salonie obsługiwał klientów, przyjmował i wydawał towar. Jako pracownik salonu miał też dostęp do programu księgowo magazynowego, w którym odnotowywany był stan gotówki i towaru oraz do telefonów znajdujących się w salonie jak i gotówki zdeponowanej w kasie. Oskarżony miał też klucze od salonu i zdarzało się, że zostawał sam dłużej w pracy.

W dniu 11 lipca 2011 roku oskarżony po zakończonym dniu pracy wyniósł z salonu pochodzącą z utargu w tym dniu kwotę 1600zł. Widząc, że K. S. zabiera pieniądze z kasy A. T. (2) – również pracująca w tym salonie - była przekonana, iż zamierza on schować je na zapleczu w sejfie. Oskarżony nie schował ich jednak w sejfie ani też nie wpłacił na konto firmy S- (...). Przywłaszczył je, a aby nikt nie zorientował się zbyt szybko, że pieniędzy tych brakuje oskarżony podrobił dowód wpłaty tych pieniędzy w kwocie 1600zł na konto S-T. w ten sposób, że umieścił na tym dokumencie pieczątkę banku (...).P. oraz podpis pracownika banku w postaci parafki

Dowód : zeznania T. S. k. 16-17

zeznania A. T. (2) k. 23

zeznania A. M. k. 22,

kopia polecenia przelewu k. 20

W dniu 15 lipca podczas rozmowy z T. S., przy której był też obecny G. W. oskarżony K. S. podpisał oświadczenie, w którym przyznał się do sfałszowania dowodu wpłaty pieniędzy na konto S- (...) Sp. z o.o. i pobierania gotówki z kasy salonu (...) bez informowania przełożonych.

dowód : zeznania T. S. k. 16-17

zeznania G. W. k. 29-30

oświadczenie k. 4

Oskarżony K. S. urodził się (...) w N.. Posiada wykształcenie (...), bez wyuczonego zawodu. Jest kawalerem, dzieci nie ma. Pracował w (...) jako (...) uzyskując wynagrodzenie w kwocie około 7-8 tysięcy złotych miesięcznie. Oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu.

K. S. był w przeszłości karany sądownie za popełnienie czynów kwalifikowanych z art. 286 k.k. i 284§2k.k.

Dowód : oświadczenie oskarżonego k. 167

Dane osobo poznawcze k. 143

Karta karna k. 208-209

Odpisy wyroków k. 45-46, 48

Słuchany na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony oświadczył, iż nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmawia składania wyjaśnień (k. 133-135)

W wyjaśnieniach złożonych w sądzie wskazał m.in., iż okoliczności związane z pracą w salonie (...) zacierają mu się. Współpraca zakończyła się w dość dziwnych, niejasnych okolicznościach. Wyjaśnił, iż nie przypomina sobie by dokonał przywłaszczenia kwoty 1600zł. Po okazaniu oświadczenia znajdującego się w aktach sprawy na k. 4 przyznał, iż widnieje na nim jego podpis. Wskazał jednak, iż w tym czasie w salonie składał dużo podpisów i pan T. mógł mu to podłożyć.

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego k. 167v, 133-135

Ustaleń faktycznych w prawie sąd dokonał w oparciu o uznane za wiarygodne zeznania złożone przez T. S.. Wskazane w nich okoliczności znalazły bowiem potwierdzenie w zebranych w sprawie dowodach z dokumentów w postaci oświadczenia podpisanego przez oskarżonego, kopii raportu kasowego z dnia 11.07.2011r oraz kopii polecenia przelewu. Podane w nich fakty są też zgodne z tym na co w złożonych zeznaniach wskazali świadkowie A. T. (2) i G. W.. Zeznania wskazanych osób sąd również uznał za wiarygodne. Wspólnie z zeznaniami T. S. i zebranymi w sprawie dowodami z dokumentów pozwalają na poczynienie pełnych i wewnętrznie niesprzecznych ustaleń faktycznych.

Za wiarygodne choć w swej istocie nie odnoszące się do okoliczności objętych aktem oskarżenia – albowiem świadek w tym czasie nie pracowała już w salonie – sąd uznał zeznania złożone przez A. M..

Wobec powyższego za niewiarygodne sąd przyjął oświadczenie oskarżonego, iż nie popełnił on zarzucanych mu czynów. Istotnym jest jednak – co sąd przyjął za polegające na prawdzie – iż oskarżony nie zaprzecza, że pracował w wymienionym salonie i podpisał znajdujące się w aktach sprawy oświadczenie choć zatarły mu się okoliczności w jakich doszło do rozwiązania współpracy.

K. S. został oskarżony o to, że w dniu 11 lipca 2011 roku w N. przy ul. (...) w salonie (...) pracując na stanowisku pełnomocnika handlowego dokonał przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 1600zł pochodzących z utargu, czym działał na szkodę firmy S- (...) z siedzibą w S. tj o czyn z art. 284§1k.k.

Czynność wykonawcza przestępstwa opisanego w art. 284§1k.k. polega na przywłaszczeniu rzeczy lub prawa, a zatem na postąpieniu z rzeczą tak jak właściciel, a z prawem majątkowym tak jak uprawniony. Od kradzieży przywłaszczenie różni się brakiem elementu zaboru. Rzecz przywłaszczana znajduje się we władaniu sprawcy, a przywłaszczane prawo może on wykonywać. Przez fakt przywłaszczenia nie następuje żadna fizyczna zmiana w sytuacji rzeczy ani żadna zmiana w zakresie faktycznej możliwości wykonywania prawa, zmiana dotyczy stanu prawnego

Przedmiotami czynności wykonawczej są cudza rzecz lub cudze prawo majątkowe. Przywłaszczenie jest przestępstwem powszechnym. Stronę podmiotową stanowi tu zamiar bezpośredni. Nie wystarczy tu samo rozporządzenie cudzym mieniem, konieczne jest, aby sprawca chciał je zatrzymać bez prawnego tytułu. Stąd należy przyjąć, że przywłaszczenie jest przestępstwem kierunkowym. Szczególnym przedmiotem ochrony jest własność rzeczy (w wypadku przywłaszczenia rzeczy).

Odnosząc powyższe uwagi do rozpoznawanej sprawy wskazać należy, iż oskarżony, który pieniądze w kwocie 1600zł znajdujące się w kasie salonu, a pochodzące z utargu w tym dniu nie umieścił w sejfie ani nie wpłacił na konto firmy, a zabrał ze sobą działając w ten sposób przywłaszczył powierzone mu pieniądze. Rozporządził nim bowiem bez woli i wiedzy spółki S- (...), której przysługiwało odpowiednie prawo do rzeczy.

K. S. został również postawiony zarzut, iż w lipcu 2011 roku w bliżej nieustalonej czasie i miejscu pracując w salonie (...) na stanowisku pełnomocnika handlowego w celu użycia jako autentyczny dokonał podrobienia dowodu wpłaty pieniędzy w kwocie 1600zł ma konto S-T. w ten sposób, że umieścił na tym dokumencie pieczątkę banku (...).P. oraz podpis pracownika banku w postaci parafki czym działał na szkodę firmy S- (...) z siedzibą w S. tj o czyn z art. 270§1k.k.

Przepis ten stanowi, iż kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Podrabianiem – co zarzucone zostało oskarżonemu - jest nadanie jakiemuś przedmiotowi (np. pismu) pozorów dokumentu w celu wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest. W grę może wchodzić podrobienie całości dokumentu lub tylko jego fragmentu. "Podrobieniem będzie więc zarówno podrobienie całego tekstu (...) dokumentu wraz z podpisem, jak i podrobienie samego podpisu. Nie czyni przy temu różnicy, czy osoba, której podpis podrobiono, w rzeczywistości istnieje i nosi imię i nazwisko, które podrobiono, czy też osoba ta nie istnieje (...)" - Peiper, Komentarz, s. 395.

Użycie za autentyczny – czego miał dokonać oskarżony - to przedstawienie lub przedłożenie podrobionego czy przerobionego dokumentu osobie prywatnej albo instytucji, czyli wykorzystywanie funkcji, jakie może pełnić taki podrobiony czy przerobiony dokument. Używającym dokumentu może być ten, kto go podrobił lub przerobił. W takim stanie rzeczy obie te czynności stanowią jedno przestępstwo.

Jest to przestępstwo powszechne, które może być popełnione umyślnie. W odniesieniu do podrabiania i przerabiania w grę wchodzi jedynie zamiar bezpośredni (ustawa używa określenia "w celu"); zaś w przypadku używania dokumentu jako autentycznego możliwy jest też zamiar ewentualny (bowiem sprawca może przewidywać i godzić się na to, że dokument nie jest autentyczny).

Odnosząc powyższe uwagi do rozpoznawanej sprawy wskazać należy, iż w niniejszej sprawie przedmiotem popełnionego przestępstwa było potwierdzenie przelewu, którego kopia znajduje się w aktach sprawy na karcie 20.

W podpisanym przez siebie oświadczeniu oskarżony przyznał, iż „sfałszował dowód wpłaty pieniędzy na konto S- (...) sp. z o.o. w tym sfałszował pieczęć (...).”

Ponieważ oskarżony przywłaszczył wskazaną w dowodzie wpłaty kwotę 1.600zł dokument ten został sfałszowany celem jego użycia jako autentyczny by wytłumaczyć brak pieniędzy w kasie czy sejfie salonu.

Opisane powyżej zachowanie oskarżonego w każdym z przypadków było działaniem bezprawnym w sprawie nie zaistniały bowiem okoliczności wyłączające bezprawność opisanych czynów.

Mając na uwadze rodzaj naruszonego działaniem oskarżonego dobra, którym z mocy art. 284§1 k.k. jest własność lub inne prawa rzeczowe albo obligacyjne do rzeczy ruchomej a z mocy art. 270§1k.k. wiarygodność dokumentów. Biorąc też pod uwagę motywację jaka kierowała działaniem oskarżonego Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego cechowała wyższa od znikomej społeczna szkodliwość.

W sprawie nie zaistniały, przewidziane w kodeksie karnym, okoliczności wyłączające winę oskarżonego. W tej sytuacji zasadnym stało się przyjęcie, iż oskarżony w pełni świadomie zachował się w sposób niezgodny z przewidzianą w art. 284 § 1 k.k. i art. 270§1k.k. normą prawną

Wymierzając oskarżonemu karę za popełnione przez niego przestępstwa Sąd działał – zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 53 § 1 k.k. - według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przy tym stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze fakt, iż oskarżony był uprzednio karany sądownie w tym za przestępstwo przeciwko mieniu za niezasadne sąd uznał wymierzenie oskarżonemu za każde przestępstwo kary w minimalnym wymiarze. Jako adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu sąd uznał :

- za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 284§1k.k. - karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Ponieważ oskarżony działając w ten sposób uzyskał korzyść majątkową za zasadne sąd przyjął również wymierzenie oskarżonemu obok kary pozbawienia wolności również kary grzywny w kwocie 50 stawek dziennych po 20zł każda stawka.

- za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 270§1k.k. – karę 4 miesięcy pozbawienia wolności

W oparciu o treść art. 85 k.k. w zw z art. 86 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed zmianą wprowadzoną z dniem 01.07.2015r ustawą z dna 20.02.2015r Dz. U. 2015 poz 396) w zw z art. 4 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności sąd połączył i jako łączną wymierzył karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Mając na uwadze wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary Sąd miał obowiązek rozważenia czy w sprawie zaistniały przesłanki warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art art. 70 § 1 pkt 1 k.k. oraz art. 73§ 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed zmianą wprowadzoną z dniem 01.07.2015r ustawą z dna 20.02.2015r Dz. U. 2015 poz 396) w zw z art. 4 § 1 k.k.. Dokonując takiej oceny Sąd miał na uwadze, iż podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Wskazać jednak należy, iż zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, choć wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary. Istotnym jest natomiast takie oddziałanie na postawy skazanego, aby przyjęte w porządku prawnym normy postępowania uznawał za normy, którymi kieruje się odnośnie do własnego postępowania.

Z uwagi na powyższe stawiając prognozę kryminologoczną sąd bierze pod uwagę możliwość oddziałania na skazanego w okresie próby. Tym samym powinien ten okres tak ukształtować, aby nie ograniczać celów kary, które ma ona osiągnąć wobec sprawcy, tylko do zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Przy orzekaniu o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary istotnym jest więc postawa sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy za uzasadnione Sąd uznał przekonanie, że wobec oskarżonego wystarczającym będzie orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby przy jednoczesnym oddaniu oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora. Podejmując taką decyzję Sąd miał na uwadze fakt, iż choć był on uprzednio karany sądownie to jednak obecnie prowadzi ustabilizowany tryb życia, pracuje, a ostatni wyrok w sprawie oskarżonego został wydany osiem lat temu.

W opinii Sądu kara tego rodzaju, w takim wymiarze i formie będzie wystarczająco dolegliwą aby spełnić stawiane jej cele z zakresu prewencji indywidualnej.

Zgodnie z treścią art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierzył mu 380 zł opłaty.