Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 694/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. B. (1)

w dniu 01 stycznia 2018 roku w miejscowości K. ul. (...) kierował samochodem marki M. o nr rej. (...) na drodze publicznej nie stosując się do decyzji Prezydenta Miasta Ł. nr (...).5430.6.389.2016 z dnia 28.11.2016 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii (...)

tj. o czyn z art. 180a kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Oskarżony K. B. (1) posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B tj. dokument prawa jazdy serii (...) wydany mu po raz pierwszy w dniu 27.05.1987r.. W dniu 01.12.2011r. zatrzymano mu dokument prawa jazdy, a od dnia 21.11.2011r. do 21.11.2014r. miał orzeczony zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi wszystkich kategorii ( A, A1, B, B+E, B1, C,T, C1, C1+E, D, D+E, D1, D1+E, C+E ) na mocy orzeczenia o sygn. akt VII K 585/11. Kolejny zakaz miał orzeczony na mocy orzeczenia wydanego w sprawie VII W 82/12 od 10.07.2012r. do 10.04.2013r. W dniu 03.04.2015r. K. B. (1) złożył wniosek o przewrócenie cofniętego uprawnienia do kierowania pojazdami. W jego następstwie w dniu 20.04.2015r wydana została decyzja na mocy której przywrócono mu uprawnienia, a dokument zwrócono w dniu 30.04.2015r. (data wydania). Wszelką korespondencję w tym zakresie kierowano do K. B. (1) na adres widniejący w Centralnej Ewidencji (...) tj. (...) ul. (...).

W latach 2014, 2015 i 2016 K. B. (1) nie zgłaszał w organie wydającym uprawnienia do kierowania pojazdami zmiany miejsca zamieszkania.

2. Od momentu wydania prawa jazdy w 30.04.2015r. do dnia 23.07.2016r. oskarżony K. B. (1) był siedmiokrotnie zatrzymywany za naruszenia przepisów ruchu drogowego min. za brak dokumentów i przekroczenie prędkości i nakładano na niego mandaty karne.

3. W dniu 7 czerwca 2016r. do Starosty (...) wpłynęły wnioski Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. z dnia 30.05.2016r. o skierowanie K. B. (1) na badania psychologiczne i sprawdzenie kwalifikacji, w związku z przekroczeniem 24 punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego. W dniu 7 czerwca 2016r. organ zawiadomił K. B. (1) o wszczęciu takiego postępowania i zażądał zwrotu posiadanego dokumentu prawa jazdy. Korespondencja została doręczona w dniu 10.06.2016r. na adres P. ul. (...). Oskarżony odebrał ją osobiście. W dniu 13 czerwca 2016r. K. B. (1) poinformował pracownika urzędu Starostwa Powiatowego w P. o przemeldowaniu się do Ł. i wskazał, że na adres (...) należy kierować do niego korespondencję. Pracownik urzędu ustalił w systemie CEP, że faktycznie widnieje tam jako adres zamieszkania K. B. (1): Ł. ul. (...). Na powyższą okoliczność urzędnik sporządził notatkę. W dniu 14 czerwca 2016r. ten sam urzędnik sporządził notatkę z której wynika, iż ustalił, że K. B. (1) w dniu 29.03.2016r. wymeldował się z P. i tego samego dnia zameldował się w Ł.. Wobec powyższego Starosta (...) uznając się za niewłaściwego do rozpoznania wniosków Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. umorzył prowadzone postępowanie i przekazał wnioski zgodnie z właściwością miejscową Prezydentowi Miasta Ł.. Od tego momentu w trakcie toczącego się postępowania administracyjnego korespondencja była kierowana na adres (...). K. B. (1) mimo nabytej w dniu 10 czerwca 2016r. wiedzy o toczącym się postępowaniu dotyczącym przekroczenia punktów karnych i skierowania go na badania psychologiczne oraz sprawdzenie kwalifikacji nie zainteresował się przez kolejne lata toczącym się postępowaniem, nie odbierał również korespondencji pod wskazanym przez siebie adresem. W dniu 23 lipca 2016r. zatrzymano K. B. (1) do kontroli drogowej i nałożono na niego mandat karny za brak dokumentów i przekroczenie prędkości.

4. Decyzją (...).5430.10.149.2016 z dnia 28.07.2016r. Prezydent Miasta Ł. zatrzymał K. B. (1), ur. (...) prawo jazdy kat. B nr (...) serii (...) wydane mu na mocy decyzji z dnia 20.04.2015r. z powodu przekroczenia 24 punktów otrzymanych za naruszenia przepisów i zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego. W tym samym dniu wydano wobec niego decyzje o skierowaniu na badania psychologiczne i kontrolne sprawdzenie kwalifikacji. Prezydent Miasta Ł. decyzją (...).5430.6.389.2016 z dnia 28.11.2016r. cofnął K. B. (1) uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi wynikające z prawa jazdy kat. B. Powyższe decyzje zostały uznane za doręczone na podstawie art. 44 k.p.a albowiem zostały doręczone za pośrednictwem poczty poprzez podwójne awiza na adres widniejący w Centralnej Ewidencji (...) tj. (...) ul. (...). Oskarżony zwróconą decyzję z akt sprawy odebrał osobiście w siedzibie organu w dniu 15.02.2018r. W dniu 19.07.2018r. odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 28.07.2016r., a w dniu 13 września 2018r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 19.07.2018r. w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia 28 listopada 2018r. o cofnięciu uprawnienia K. B. (1) uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi kat. B.

5. Od momentu wydania decyzji z dnia 28.07.2016r. do dnia 22.05.2017r. oskarżony K. B. (1) był sześciokrotnie zatrzymywany za naruszenia przepisów ruchu drogowego min. brak dokumentów i przekroczenie prędkości i nakładano na niego mandaty karne. Podczas kontroli w dniu 22.05.2017r. został zatrzymany do kontroli drogowej za przekroczenie prędkości powyżej 50 km/h. Podczas zatrzymania dowiedział się o zabranych uprawnieniach bowiem z zapisu (...) (k.83) wynika, że popełnił wykroczenie „inne naruszenie przepisów ruchu drogowego”, a w uwagach wskazano „ art. 180a kk; data przedstawienia zarzutu - 31.07.2017r.”.

6. W dniu 1.01.2018r. w noc Sylwestrową po godz. 4:00 K. B. (1) kierował pojazdem marki M. o nr rej. (...) w miejscowości K. z włączonymi światłami przeciwmgłowymi przednimi niezgodnie z ich przeznaczeniem, w związku z czym samochód zauważyli funkcjonariusze policji, którzy jechali z naprzeciwka. Zawrócili radiowóz i ruszyli za pojazdem oskarżonego, który był w pewnej odległości przed nimi. Na kolejnym skrzyżowaniu oskarżony skręcił w prawo w ulice (...), a po chwili funkcjonariusze również wykonali ten manewr. Zauważyli, że pojazd się zatrzymuje na wysokości posesji (...) i nikt z niego nie wysiada, ani do niego nie wsiada. Funkcjonariusz sierż. D. P. (1) wysiadł z radiowozu i podszedł do pojazdu od strony kierowcy, przedstawił się i podał podstawę prawną podjętych czynności. Przenośny terminal, który znajdował się wtedy w radiowozie od godz. 03:44-04:15 nie dokonał zapisu miejsca położenia radiowozu, natomiast o godz. 04:15:32 wskazał współrzędne N 51. (...). (...), a o godz. 04:16:02 N 51. (...). (...) nie zmieniając miejsca położenia do godz. 05:00.

7. W trakcie kontroli K. B. (1) oświadczył, że nie ma wiedzy o takiej decyzji. Sprawdzono stan jego trzeźwości na urządzeniu A. z wynikiem negatywnym i pouczono, iż z uwagi na wydaną decyzję nie może dalej prowadzić pojazdu. Wtedy sprawdzono trzeźwość pasażerki z wynikiem pozytywnym. E. B. oświadczyła wtedy, że wypiła niedużo alkoholu, więc pewnie niedługo będzie trzeźwa. W tym czasie podjęto decyzję o usunięciu pojazdu z drogi za pomocą lawety i podjęto w tym celu czynności. W trakcie oczekiwania K. B. (1) nie zgadzał się z decyzją funkcjonariuszy o usunięciu samochodu, wykonywał zdjęcia ustawienia samochodu, następnie po upływie godziny pasażerka poprosiła o ponowne sprawdzenie jej stanu trzeźwości. Wykonano 3 badania urządzeniem A. z wynikiem negatywnym, wobec czego pojazd zabezpieczyła E. B., która uregulował również rachunek za przyjazd samochodu holowniczego. W toku kontroli drogowej oskarżony oraz świadek nie zaprzeczali jakoby K. B. (1) kierował pojazdem. Oskarżony natomiast twierdził, że nie wiedział o zabraniu uprawnień.

8. W dniu 15.02.2018r. K. B. (1) złożył w Urzędzie Miasta Ł. wniosek o wydanie dokumentu stwierdzającego uprawnienia do kierowania pojazdami i wtedy też złożył oświadczenie po uprzednim uprzedzeniu o odpowiedzialności karnej określonej w art. 233 kk, iż zamieszkuje pod adresem Ł., ul. (...). Z zaświadczenia wystawionego w dniu 24.05.2018r. sołtysa Z. S. wynika, że miejscem zamieszkania od urodzenia K. B. (1) jest miejscowość P.. Tym zaświadczeniem oskarżony posłużył się składając dnia 25 maja 2018r. wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta Miasta Ł. z dnia 28 listopada 2016r.

9. Ze sporządzonych opinii sądowo – psychiatrycznej wynika, iż u K. B. (1) rozpoznano osobowość o cechach nieprawidłowych. Przebył również epizod zaburzeń adaptacyjnych. Nie stwierdzono u niego jednak żadnej choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego, a jego zaburzenia nie miały wpływu na jego zdolność do zrozumienia swojego działania i pokierowania postępowaniem.

10. Oskarżony K. B. (1) ma obecnie 51 lat, jest synem Z. i R. z/d Mieszczanin. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem samochodowym. Jest współwłaścicielem (...) Spółka jawna z/s. w P.. Jest żonaty, posiada troje dzieci w wieku 20, 18 i 13 lat. Od pięciu lat jest w separacji nieformalnej z żoną. Był leczony psychiatrycznie od kwietnia 2020 r. z powodu depresji. Nie był hospitalizowany psychiatrycznie. Oskarżony był dwukrotnie karany za „znęcanie się nad żoną i za jazdę pod wpływem alkoholu”, tj. o czyny z art. 207 § 1 k.k., art. 157 § 1 i 2 k.k. oraz art. 178a § 1 k.k.

dane z (...)

pismo Urzędu Miasta Ł. wraz z dokumentacją

informacja o wpisach w ewidencji kierowców

dane z (...)

pismo Urzędu Miasta Ł. wraz z dokumentacją

dane z (...)

decyzje

pismo Urzędu Miasta Ł.

informacja o wpisach w ewidencji kierowców

pismo Urzędu Miasta Ł. wraz z dokumentacją

decyzje

informacja o wpisach w ewidencji kierowców

wydruki z (...)

notatka urzędowa

zeznania świadka K. J.

zeznania świadka D. P. (1) ,

pismo K. K.

notatka urzędowa ,

zeznania świadka K. J.

zeznania świadka D. P. (1)

pismo Urzędu Miasta Ł. wraz z dokumentacją

zaświadczenie

opinia sądowo – psychiatryczna

dane osobo-poznawcze

wyjaśnienia oskarżonego

opinia sądowo-psychiatryczna

dane o karalności

odpis wyroku

k. 3-11

k. 139-249

k. 16

k. 3-11

k. 139-249

k. 3-11

k. 21-22, 135

k. 20

k. 7-11,

k. 134-136, 139-249

k. 350-352

k. 16,

k. 78-80, 83

k. 1 ,

k. 57, 282-283

k. 59, 127-128,

k. 211

k. 1 ,

k. 57, 282-283

k. 59, 127-128

k. 134-136, 139-249,

k 172

k. 327-330

k. 125,

k. 49

k. 327-329

k. 116-117,

k. 19

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadka

zeznania świadków

opinia

dowód z dokumentów

Oskarżony K. B. (1) zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem nie przyznał się do zarzucanego czynu i złożył wyjaśnienia, w których podał, że to nie on kierował pojazdem, a całą przebytą drogę prowadziła E. B.. W momencie zatrzymania przez patrol policji jedynie siedział na miejscu kierowcy z uwagi na to, że E. B. chciała zmienić obuwie i w tym celu usiadła na miejscu pasażera. Ponieważ było zimno on w tym czasie usiadł na miejscu kierowcy. Według jego wyjaśnień po zatrzymaniu funkcjonariusze policji ze względu na to, że nie miał on uprawnień, o czym nie miał wiedzy, wezwali samochód holowniczy, aby zabezpieczyć pojazd, co według oskarżonego było niepotrzebne z uwagi na to, że Pani E. B. mogła zabezpieczyć pojazd, ponieważ posiada niezbędne do tego uprawnienia. W postępowaniu przygotowawczym wskazał, że gdy stali na poboczu w K. to po około 5 minutach podjechał do nich radiowóz policyjny. Oskarżony całkowicie zaprzeczał faktowi, że wiedział, iż zabrano mu uprawnienia. Według niego korespondencja była przesyłana na zły adres, w związku z czym nie miał świadomości o zabranych uprawnieniach.

Świadek E. B. zeznała, podobnie do oskarżonego, tj. że w dniu 01.01.2018r. to ona kierowała pojazdem stanowiącym własność oskarżonego. Podała w sposób stanowczy, że on nim nie kierował, a jedynie siedział na miejscu pasażera, zatrzymano ich po jakimś czasie od zatrzymania się na poboczu, gdzie w celu zmiany obuwia przesiadła się na miejsce pasażera, a oskarżony usiadł na miejscu kierowcy. Funkcjonariusze policji chcieli sprawdzić dowód rejestracyjny i w tym celu K. B. (1) zaniósł im go do radiowozu. Po jakimś czasie świadek poszła również do policjantów, gdzie dowiedziała się, że oskarżony nie ma uprawnień i że to on kierował pojazdem, czemu zaprzeczyła twierdząc, że to ona nim kierowała. Policjanci poddali świadka badaniu trzeźwości, gdzie według E. B. zaświeciła się od razu zielona lampka, po czym podpisała oświadczenie o zabezpieczeniu pojazdu.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadka E. B. za niewiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego stanowią przyjętą przez niego linię obrony, którą wsparła jego partnerka E. B..

Są one sprzeczne z zeznaniami świadków K. J. oraz D. P. (1) oraz uzyskanym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności zebranymi dokumentami. Wskazać należy, iż według funkcjonariuszy, których zeznania sąd uznał za w pełni wiarygodne to oskarżony kierował w dniu 1 stycznia 2018r. samochodem i po zatrzymaniu samochodu ani kierowca, ani pasażerka nie wychodzili z samochodu, a funkcjonariusze w zasadzie po chwili od zatrzymaniu samochodu przez oskarżonego dojechali do niego i zatrzymali radiowóz za pojazdem K. B. (1). Według oskarżonego nadjechali oni dopiero po 5 minutach – tak wskazywał podczas pierwszego przesłuchania. Wskazać w tym miejscu należy, iż według wskazań przenośnego terminala, który znajdował się wtedy w radiowozie od godz. 03:44-04:15 urządzenie nie dokonało zapisu miejsca położenia radiowozu, natomiast o godz. 04:15:32 wskazało współrzędne N 51. (...). (...), a o godz. 04:16:02 N 51. (...). (...) nie zmieniając miejsca położenia do godz. 05:00. Jak zeznali funkcjonariusze pasażerka była w stanie po użyciu alkoholu ponieważ wynik na urządzeniu A. był pozytywny (zapaliła się czerwona dioda) dlatego wezwali samochód holowniczy, a dopiero po pewnych czasie po wykonaniu kolejnych trzech badań wynik był ujemny wobec czego mogła ona zabezpieczyć pojazd. E. B. w postępowaniu przygotowawczym zeznała, że miała od razu wynik negatywny dlatego mogła zabezpieczyć samochód. Ponadto wskazywała, że po zatrzymaniu K. B. (2) wyszedł z samochodu do bagażnika zabrać jej buty. W tym czasie ona przesiadła się w środku samochodu będąc w sukience na siedzenie pasażera, a K. B. (2) nie chcąc marznąc usiadł na miejsce kierowcy. Według wiarygodnych dla sądu zeznań funkcjonariuszy jechali oni w zasadzie bezpośrednio za samochodem, widzieli jego moment zatrzymania i nie zauważyli, żeby ktoś wychodził z samochodu. Wskazać zresztą należy, iż E. B. - według jej zeznań - jechała samochodem od samego K. i dopiero w mc. K. postanowiła zmienić buty, co jest mało wiarygodne. Ponadto zmiana obuwia równie dobrze mogła odbyć się po stronie kierowcy. E. B. mogła jedynie odsunąć fotel kierowcy do tyłu i siedząc w samochodzie marki M. mogła swobodnie dokonać zmiany obuwia siedząc na miejscu kierowcy. O wiele trudniejsze wydaje się przesiadania w środku samochodu w sukience na miejsce pasażera.

Warto podkreślić, że obaj funkcjonariusze zgodnie i spójnie zeznawali w zakresie całego przebiegu zdarzenia wskazując, że ani kierujący, ani pasażerka podczas czynności ani razu nie kwestionowali faktu, że to K. B. (1) kierował swoim samochodem. Takie zeznania złożyli już później podczas swoich przesłuchań.

Po dogłębnej analizie materiału dowodowego sąd stwierdził, iż wyjaśnienia oskarżonego nie są prawdziwe zarówno w zakresie w jakim podaje, że wraz z partnerką, że to nie ona kierował w dniu 1 stycznia 2018r. samochodem wracając z balu Sylwestrowego, jak i w zakresie jego nie wiedzy co do cofnięcia posiadanych przez niego uprawnień do kierowania pojazdami kat. B. Jeśli chodzi o świadomość K. B. (1) w zakresie cofniętych mu uprawnień to wskazać należy po pierwsze, że to sam oskarżony w dniu 13 czerwca 2016r. wskazał pracownikowi organu administracyjnego, że mieszka w Ł. i na ten adres należy kierować do niego korespondencję. Tą informacje potwierdziła urzędniczka w bazie danych związanych z meldunkami tj. ustaliła, że K. B. (1) w dniu 29.03.2016r. wymeldował się z P. i tego samego dnia zameldował się w Ł.. Wobec powyższego Starosta (...) uznając się za niewłaściwego do rozpoznania wniosków Komendanta Wojewódzkiego Policji w Ł. umorzył prowadzone postępowanie i przekazał wnioski zgodnie z właściwością miejscową Prezydentowi Miasta Ł.. Od tego momentu w trakcie toczącego się postępowania administracyjnego korespondencja była kierowana na adres (...). K. B. (1) mimo nabytej w dniu 10 czerwca 2016r. (odebrał osobiście zawiadomienie w tym zakresie i nakaz zwrócenia prawa jazdy) wiedzy o toczącym się postępowaniu dotyczącym przekroczenia punktów karnych i skierowania go na badania psychologiczne oraz sprawdzenie kwalifikacji nie zainteresował się przez kolejne lata toczącym się postępowaniem, nie odbierał również korespondencji pod wskazanym przez siebie adresem. W dniu 23 lipca 2016r. zatrzymano K. B. (1) do kontroli drogowej i nałożono na niego mandat karny za brak dokumentów i przekroczenie prędkości. W dniu 22.05.2017r. został po raz kolejny zatrzymany do kontroli drogowej za przekroczenie prędkości powyżej 50 km/h. Podczas zatrzymania dowiedział się o zabranych uprawnieniach bowiem z zapisu (...) (k.83) wynika, że popełnił wykroczenie „inne naruszenie przepisów ruchu drogowego”, a w uwagach wskazano „art. 180a kk; data przedstawienia zarzutu - 31.07.2017r.”.

Powyższe wskazuje bezsprzecznie, iż K. B. (1) wiedział na pewno o toczącym się wobec niego postępowaniu w zakresie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami kat. B, był wezwany do zwrotu prawa jazdy, a mimo tego jeździł przez kilka następnych lat samochodem nie odbierając korespondencji pod adresem, który sam wskazał organom administracyjnym i przez ponad półtora roku nie zainteresował się w jaki sposób zakończyło się prowadzone wobec niego postępowanie. W postępowaniu odwoławczym próbował posłużyć się zaświadczeniem sołtysa, z którego wynikało, że od urodzenia mieszka w P.. Nie negując adresu zamieszkania oskarżonego wskazać należy, iż istotnym jest jego adres, który wskazywał do korespondencji organom administracyjnym, które dokonywały prawidłowych doręczeń w trybie art. 44 kpa i to po stwardzeniu, że faktycznie doszło do zameldowania K. B. (1) pod adresem Ł. ul. (...).

Kolejną determinantą wydanego wyroku jest to, że w dniu 22 maja 2017 roku oskarżony został zatrzymany do kontroli drogowej za wykroczenie z art. 92a k.w. albo 97 k.w., tj. za przekroczenie prędkości powyżej 50 km/h oraz za kierowanie pojazdem nie mając przy sobie wymaganych dokumentów, tj. wykroczenie z art. 95 k.w., a z toku tej właśnie kontroli drogowej wynikło, iż oskarżony jeździł pomimo braku uprawnień, za co został mu przedstawiony zarzut w dniu 31 lipca 2017 roku. Powyższe świadczy o tym, że oskarżony wiedział wcześniej o toczącym się postepowaniu,. a wiedzę o zabraniu uprawnień po pierwsze nabył poprzez prawidłowo doręczone zawiadomienie w trybie art. 44 kpa, a następnie podczas kontroli w dniu 22 maja 2017r.

Według Sądu wyjaśnienia oskarżonego są przyjętą przez niego linią obrony, która nie ma podstaw dla uznania ich za zgodne z prawdą. Analizując dowody zebrane w niniejszej sprawie należy zwrócić uwagę, iż K. B. (1) w zależności od prowadzonego przeciwko niemu postępowaniu za naruszenie przepisów w ruchu drogowym, chcąc zwolnić się z odpowiedzialności „żongluje” swoim adresem zamieszkania, utrudniając tym samym organom i sądom wypełnianie ustawowych obowiązków. Na fakt ten wskazywał również organ administracyjny w postępowaniu administracyjnym.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków K. J. oraz D. P. (2), gdyż są one spójne, logiczne i zgodne z uzyskanymi w sprawie dowodami. W związku z czym dał wiarę temu, że funkcjonariusze policji nie stracili z wzroku pojazdu, którym poruszał się oskarżony oraz świadek E. B.. Zeznali, iż nie było możliwości aby któraś z osób przebywających w pojeździe miała możliwość zamiany miejscami. Tak więc do takiej zamiany nie doszło. Kierującym pojazdem był oskarżony K. B. (1), natomiast pasażerem E. B..

Odnieść się również należy do przeprowadzonej opinii sądowo-psychiatrycznej, w której biegli stwierdzili, iż u badanego nie występują zaburzenia psychiczne. Jednocześnie rozpoznano osobowość o cechach nieprawidłowych oraz przebyty epizod zaburzeń adaptacyjnych. Biegli stwierdzili, że zaburzenia istniejące u oskarżonego nie miały wpływu na zdolność do zrozumienia swojego działania i pokierowania postępowaniem. Sąd uznał powyższą opinie za rzetelnie sporządzoną przez fachowe podmioty i wobec czego za absolutnie wiarygodną.

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

j.w

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

K. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Artykuł 180a k.k. penalizuje czyn polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Osoba, która popełnia ten czyn podlega on karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Wskazać należy, iż pojęcia: „prowadzenie”, „pojazd mechaniczny”, „droga publiczna”, „strefa zamieszkania” i „strefa ruchu” nie są definiowane w Kodeksie karnym, lecz w ustawach szczególnych, w tym zwłaszcza w przepisach ustawy z 20 czerwca 1997 roku „Prawo o ruchu drogowym” /Dz. U. z 1997 roku Nr 98, poz. 602 z późn. zm./. Prowadzenie pojazdu oznacza nic innego, jak kierowanie nim, czyli zespół ruchów mający ścisły wpływ na poruszanie się pojazdu. Z kolei pojazd mechaniczny to wyposażony w silnik środek transportu przeznaczony do poruszania się po drogach albo do tego przystosowany. Drogi publiczne to z mocy ustawy z 21.03.1985r. o drogach publicznych: drogi gminne, powiatowe, wojewódzkie lub krajowe, w tym autostrady i drogi ekspresowe. (…) zamieszkania, to z mocy ustawy P.o.r.d. specjalnie oznaczona strefa w ruchu drogowym, w której pieszy może się poruszać swobodnie po całej udostępnionej do użytku publicznego przestrzeni i ma pierwszeństwo przed pojazdami. (…) ruchu to z mocy ustawy P.o.r.d. specjalnie oznaczony obszar na drodze wewnętrznej, w którym obowiązują wszystkie przepisy ruchu drogowego.

Należy podkreślić, że sprawcą tego przestępstwa może być wyłącznie osoba, posiadająca uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi, a której te uprawnienia zostały cofnięte przez uprawniony organ administracji publicznej. Innymi słowy, nie popełnia przestępstwa z art. 180a k.k. osoba, która nigdy nie nabyła uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Organami właściwymi do wydania decyzji o cofnięciu uprawnień są: starosta, dowódca jednostki wojskowej, albo marszałek województwa. Zgodnie z art. 103 ustawy o kierujących pojazdami organ wydaje decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi w następujących przypadkach:

- stwierdzenia na podstawie orzeczenia psychologicznego istnienia przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem;

- utraty kwalifikacji, na podstawie wyniku egzaminu państwowego przeprowadzonego w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o kierujących pojazdami;

- niezgłoszenia się we wskazanym terminie na egzamin państwowy który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 lit. b ustawy o kierujących pojazdami;

- ponownego przekroczenia liczby 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie 5 lat od dnia wydania skierowania na kurs reedukacyjny, o którym mowa w art. 99 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o kierujących pojazdami;

- popełnienia w okresie próbnym trzech wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji lub jednego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji;

- orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów.

Należy wskazać, że przestępstwo z art. 180a k.k. tj. prowadzenie pojazdu mechanicznego bez uprawnień można popełnić jedynie z winy umyślnej w postaci zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego.

Do przyjęcia umyślności działania sprawcy popełniającego przestępstwo z art. 180a k.k. wystarczająca jest świadomość istnienia uprzednio wydanej decyzji i nie stosowania się do niej. To właśnie zawarte w opisie czynu przypisanego oskarżonemu znamię czasownikowe „prowadzi” oraz „nie stosuje się” w pełni określa umyślność tego zachowania (oskarżony chciał i popełnił czyn zabroniony). Nadto sam oskarżony musi mieć świadomość wydania wobec niego decyzji cofającej uprawnienia, lecz pomimo tego decyduje się kierować samochodem.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. B. (1)

pkt. 1

pkt. 2

Oskarżony K. B. (1) wypełnił swoim zachowaniem przedmiotową stronę występku z art. 180a k. k., gdyż będąc świadomym tego, że ma cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. B w dniu 1 stycznia 2018r. w miejscowości K. prowadził pojazd mechaniczny tj. marki M. o nr rejestracyjnych (...) po drodze publicznej w ruchu lądowym, czym nie zastosował się do wydanej decyzji nr (...).5430.6.389.2016 z dnia 28.11.2016r. wydanej przez Prezydenta Miasta Ł..

Oskarżony, jako dorosły mężczyzna, miał pełną świadomość, iż toczy się względem niego postępowanie dotyczące zabrania prawa jazdy z uwagi na przekroczenie ilości punktów karnych oraz konieczności ponownego zdania egzaminu. Pomimo tego nie dopełnił niniejszego obowiązku i wskazał organom prowadzącym postępowanie w tym zakresie adres do doręczeń : Ł. ul. (...) i na ten adres kierowane były wszelkie zawiadomienia, które zostały doręczone w sposób prawidłowy (art.44kpa). Biorąc pod uwagę logikę i doświadczenie życiowe jest oczywistym, że K. B. (1) był świadomy, że nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, a mimo to jeździł samochodem, a w dniu 01.01.2018r. wsiadł za kierownicę swojego pojazdu i jechał nim na drodze publicznej. Oskarżony został również zatrzymany za przekroczenie prędkości w dniu 22 maja 2017r., gdzie został poinformowany o braku uprawnień. Za ten czyn został mu przedstawiony zarzut w dniu 31 lipca 2017r..

Analiza dowodów zebranych w sprawie wskazuje, iż oskarżony działał umyślnie przy najmniej z zamiarem ewentualnym, gdyż zdając sobie sprawę, że toczy się od 2016r. postępowanie o cofnięcie uprawnień, które następnie cofnięto mu na mocy decyzji Prezydenta Miasta Ł. nie może prowadzić samochodu po drodze publicznej samochodem jeździł i to wielokrotnie, co wynika z wydruku z (...). Przewidywał zatem możliwość popełnienia przestępstwa i godził się na to.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem analizy i oceny Sądu, pozwala na przypisanie oskarżonemu winy, gdyż w czasie swojego bezprawnego i karalnego zachowania, mając możliwość podjęcia decyzji zgodnej z wymogami prawa, nie dał posłuchu normie prawnej.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego należy ocenić jako znaczny. Zgodnie z art. 115 § 2 kk, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu w przedmiotowej sprawie Sąd wziął pod uwagę elementy przedmiotowe i podmiotowe uznając, iż jest on znaczny. Przemawia za tym opisana wyżej postawa oskarżonego oraz stopień i rodzaj naruszonego dobra jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji. Sam fakt prowadzenia samochodu przez osobę, która nie ma do tego uprawnień stwarza niebezpieczeństwo dla innych uczestników ruchu.

Biorąc pod uwagę te okoliczności, a z drugiej strony właściwości osobiste oskarżonego sąd doszedł do przekonania, że dla osiągnięcia celów postępowania karnego wystarczające będzie wymierzenie wobec K. B. (1) kary grzywny oraz środka karnego.

Jako okoliczność obciążającą sąd potraktował oskarżonemu jego uprzednia karalność.

Mając powyższe na uwadze, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k. k., uwzględniając stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, Sąd na podstawie 180a k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych. W ocenie sądu orzeczenie takiej kary jest wystarczające dla osiągnięcia celów kary.

W ocenie sądu wymierzona oskarżonemu kara w pełni zrealizuje wobec oskarżonego funkcję wychowawczą i represyjną, a jednocześnie stanowić będzie wystarczające ostrzeżenie na przyszłość.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, prowadząc pojazd mechaniczny mimo wydania decyzji o cofnięciu uprawnień sąd na podstawie art. 42 § 1a k. k. orzekł w stosunku do K. B. (1) zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt. 3

Na podstawie art. 627 kpk, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1113,14 złotych tytułem kosztów sądowych uznając, iż oskarżony jest w stanie uiścić wygenerowane w postępowaniu karnym koszty tego postepowania, na które składają się: koszty postępowania przygotowawczego, opłata od wymierzonej kary, kwota 20,- zł tytułem wydatków związanych z doręczeniami, a nadto koszt przeprowadzonej przez biegłych psychiatrów opinii dotyczącej oskarżonego.

1Podpis

sędzia Joanna Urbańska –Czarnasiak