Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt IV U 186/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 stycznia 2021 r. w J.

sprawy z odwołania E. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 18 czerwca 2020 r., znak: (...)

w sprawie

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o jednorazowe odszkodowanie

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 18 czerwca 2020 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni E. Z. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy, któremu wnioskodawczyni uległa w dniu 20 maja 2020 r., w wysokości odpowiadającej 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;

II.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

SSR Marta Ładzińska

Sygn. akt IV U 186/20

UZASADNIENIE

Odwołaniem z dnia 16 lipca 2020 r. od decyzji nr (...) z dnia 18 czerwca 2020 r. E. Z. wniosła o zmianę decyzji i przyznanie jej jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 20 maja 2020 r. uległa wypadkowi przy pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił 0 % uszczerbku na zdrowiu, z czym wnioskodawczyni nie zgadza się, wskazując, że ma problemy z poruszaniem się, noga ją boli i na nodze utrzymuje się obrzęk.

W odpowiedzi na odwołanie (k. 9) organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu organ rentowy zarzucał, że decyzja w sprawie, w której odmówiono przyznania jednorazowego odszkodowania z wypadku przy pracy była prawidłowa i zgodna z obowiązującymi przepisami, ponieważ wnioskodawczyni nie doznała uszczerbku na zdrowiu.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni E. Z. ma 61 lat. Pracowała jako pracownik ochrony i podlegała ubezpieczeniom społecznym.

W dniu 20 maja 2020 r. E. Z. uległa wypadkowi przy pracy.

(dowód: bezsporne)

Wnioskodawczyni w wyniku zdarzenia doznała urazu lewego stawu skokowego, stwierdzono u niej skręcenie i naderwanie stawu skokowego i stopy. Uraz spowodował długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2%. U wnioskodawczyni nadal występuje obrzęk w okolicy lewego stawu skokowego, bolesność przy biernych ruchach w stawie skokowym, wnioskodawczyni utyka przy poruszaniu się na palcach.

(dowód: dokumentacja medyczna, k – 4-6, k - 15-22, k – 30, k - opinia biegłego ortopedy z dnia 1.10.2020 r., k -27-29)

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentacji zawartej w aktach ZUS, na dokumentacji medycznej złożonej przez wnioskodawczynię, których żadna ze stron nie kwestionowała, a Sąd nie miał podstaw, by odmówić im autentyczności i wiarygodności oraz na opinii biegłego ortopedy, która zostanie omówiona w toku rozważań.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą żądania wnioskodawczyni był przepis art.11 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z dnia 28 listopada 2002 roku, nr199, poz. 1673 ze zmianami), zgodnie z którym ubezpieczonemu, który w następstwie wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną był fakt, że wnioskodawczyni uległa w dniu 20 maja 2020 r. wypadkowi przy pracy. Spór dotyczył okoliczności, czy wypadek ten wywołał u wnioskodawczyni uszczerbek na zdrowiu, jakiego rodzaju i w jakiej wysokości. Od wysokości uszczerbku zależy bowiem wysokość odszkodowania w świetle art. 11, 12 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z dnia 28 listopada 2002 roku, Nr 199, poz. 1673 ze zmianami).

Wysokość uszczerbku na zdrowiu wnioskodawczyni wynosi 2 %. Sąd ustalił tę okoliczność na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Sąd dał wiarę opinii, albowiem była rzetelna, spójna, logiczna oraz sporządzona zgodnie z zasadami wiedzy.

Opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, to jest zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak: wyrok SN z 1987.10.13, II URN 228/87, (...)). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny. W takim wypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających prawidłowość wydanych opinii.

Żadna ze stron nie złożyła zastrzeżeń do opinii biegłego ortopedy, co pozwala przyjąć, że strony nie kwestionowały ustaleń i wniosków opinii.

W związku z powyższym, wobec ustalenia, że wnioskodawczyni doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2%, Sąd uznał odwołanie za uzasadnione i na podstawie przepisu art. 477 (14) § 2 k.p.c. odwołanie uwzględnił, zmieniając decyzję organu rentowego, jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawczyni była zwolniona od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki w toku postępowania ponosił Skarb Państwa.

Sąd w niniejszym postępowaniu wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, działając na podstawie przepisu art. 148 (1) k.p.c., zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W niniejszym postępowaniu żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie rozprawy a sąd – po zapoznaniu się z materiałem dowodowym uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia miała bowiem opinia biegłego, a poza wysokością uszczerbku stan faktyczny w sprawie nie był sporny.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.

SSR Marta Ładzińska