Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 496/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu dnia 24 sierpnia 2020 r., sygn. akt II K 1037/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

K. Ł.

E. Ł.

Sytuacja rodzinna oskarżonych

Aktualne dane o karalności oskarżonych

Kopia skróconego aktu urodzenia dziecka

Informacja z KRK z dnia 24 lutego 2021 r.

312

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

2.

Kopia skróconego aktu urodzenia dziecka

Informacja z KRK z dnia 24 lutego 2021 r.

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 167 k.p.k. dopuścił dowód z kopii skróconego aktu urodzenia dziecka na okoliczność aktualnej sytuacji rodzinnej oskarżonych oraz aktualnych danych o ich karalności

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

(w apelacji obrońcy oskarżonego)

1. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przeprowadzenie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, a w szczególności:

a) wyjaśnień K. Ł. poprzez uznanie ich za niewiarygodne w zakresie, w jakim oskarżony nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazywał, że warunki w jakich przebywał pies były bardzo dobre, podczas gdy były spójne z wyjaśnieniami E. Ł. oraz jak określił Sąd, były one zbieżne z zeznaniami świadka K. K., K. P., funkcjonariuszy policji, M. A. oraz dowodami rzeczowymi, które Sąd uznał za wiarygodne;

b) wyjaśnień E. Ł. poprzez uznanie ich za niewiarygodne, podczas gdy były spójne z wyjaśnieniami K. Ł. oraz jak określił Sąd były one zbieżne z zeznaniami świadka K. K., K. P., funkcjonariuszy policji, M. A. oraz dowodami rzeczowymi, które Sąd uznał za wiarygodne;

c) zeznań M. D. oraz L. Ż. poprzez uznanie, iż są wiarygodne ale niewnoszące wiele do sprawy, podczas gdy w/w świadkowie podali okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy,

co skutkowało niewłaściwym przyjęciem, że oskarżony swoim działaniem wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanego mu czynu, podczas gdy materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie nie pozwala na poczynienie powyższych ustaleń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o ponowne przesłuchanie świadka M. A., podczas gdy jej zeznania były istotne z punktu widzenia usunięcia rozbieżności w sprawie, w trakcie jej przesłuchania nie uczestniczyli obrońcy, jednocześnie nie wskazano podstawy prawnej nieuwzględnienia wniosku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 4 k.k. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż orzeczenie nawiązki było obligatoryjne, a jej najniższy wymiar wynosił 1000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Rażąca niewspółmierność orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary oraz wysokości nawiązki, podczas gdy okoliczności przedmiotowej sprawy, warunki osobiste wyżej wymienionego, cele kary w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania uzasadniają wymierzenie łagodniejszej kary i nieorzekanie nawiązki bądź orzeczenie jej w wymiarze 500 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(w apelacji obrońcy oskarżonej)

5.Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym uznaniu, iż oskarżeni – w tym współoskarżona E. Ł. – opiekując się swoim psem nie zauważając towarzyszących mu chorób działała z zamiarem bezpośrednim, a w konsekwencji uznanie jej sprawstwa jako sprawcy przestępstwa znęcania się nad zwierzęciem, podczas gdy w działaniach i zaniechaniach oskarżonych nie sposób dostrzec celowości i świadomości skutków, jak również bez uwzględnienia, że brak wykształcenia i posiadania specjalnych wiadomości uniemożliwił im rozpoznanie schorzeń towarzyszących zwierzęciu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

6. Naruszenie prawa procesowego (art. 438 pkt 2 k.p.k.):

a) art. 6 k.p.k., tj. naruszenie prawa do obrony po stronie oskarżonych przez uniemożliwienie uczestnictwa oskarżonej oraz jej obrońcy w przesłuchaniu świadka – dokonującego badań zwierzęcia lekarza weterynarii M. A. – której to oświadczenia stanowić miały ustalenia po stronie stanu zdrowia zwierzęcia, które miało stanowić odzwierciedlenie znamion czynu zarzucanego oskarżonym – podczas gdy oskarżona E. Ł. nie miała wpływu na fakt, iż dotychczasowy obrońca z urzędu – adwokat M. C., decyzją KRS został powołany na stanowisko sędziego w Sądzie Rejonowym w Lwówku Śląskim i stąd wynikało jego niestawiennictwo. Ustalony natomiast na jego miejsce obrońca został wyznaczony po dacie przesłuchania ww. świadka – co uniemożliwiło uczestnictwo w przesłuchaniu, w tym m.in. ustalenie przyczyn odwodnienia oraz niedożywienia psa, w tym czy spowodowane było towarzyszącą mu biegunką, niewiedzą po stronie oskarżonych czy brakiem świadomości co do poczynienia ustaleń w tym zakresie, jak również brak możliwości ustalenia wagi psa, dla danego gatunku, rasy czy wieku;

b) art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonych, w tym przede wszystkim co do przebiegu zdarzenia, w tym nieuwzględnienia relacji co do podejmowanych działań wobec chowanego psa, nieświadomości co do towarzyszących mu dolegliwości i niewiedzy co do podstaw do ich rozpoznania – co miało wpływ na treść orzeczenia poprzez poczynienie błędnych ustaleń co do celowości i świadomości działania w konsekwencji zakwalifikowania czynu jako przestępstwa znęcania się nad zwierzęciem;

c) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań świadków K. F. oraz M. B., L. Ż. praz M. D. i brak dania im wiary oraz pominięcie zeznań świadka G. M. - w zakresie w jakim świadkowie ci wypowiadali się o stanie psa i zakresie opieki sprawowanej przez oskarżonych, co miało bezpośredni wpływ na ustalenie sprawstwa i odpowiedzialności karnej oskarżonych w oparciu o przepis art. 35 ust. 1a w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt;

d) art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań przesłuchanych w charakterze świadków przedstawicieli oskarżyciela posiłkowego – K. K. oraz K. P. – i danie im wiary co do świadomości postępowania oskarżonych, mimo wskazywania – wykształcenia świadków i doświadczenia w rozpoznawaniu chorób zwierząt niedostrzegalnych dla osób bez tego doświadczenia – i w tym zakresie poczynienia ustaleń w przedmiocie zamiaru postępowania oskarżonych oraz zadawania albo świadomego dopuszczania do zadawania bólu lub cierpień zwierzęcia, o których mowa w art. 6 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

7. Wymierzenie oskarżonej kary rażąco surowej (art. 438 pkt 4 k.p.k.) - bez uwzględnienia przy wymierzaniu kary faktu, że oskarżona obecnie przebywa na urlopie rodzicielskim, sama przeżyła fakt odebrania psa rodzinie, nie zdawała sobie sprawy o chorobach zwierzęcia, nie posiadała bowiem w tym zakresie świadomości ani informacji specjalnych, braku zastrzeżeń ze strony osób roztaczających opiekę lekarską nad chowanymi zwierzętami (psem oraz zwierzętami gospodarskimi), co stanowi wyraz nikłej społecznej szkodliwości zarzucanego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1.

Ponieważ obrońca oskarżonego we wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku nie wskazał, iż dotyczy on także zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonej E. Ł. w wywiedzionej przez niego apelacji, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 457 § 2 k.p.k. w zw. z art. 423 § 1a i § 2 k.p.k. stosowanym odpowiednio ograniczył sporządzenie uzasadnienia do odniesienia do zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego w sporządzonym przez niego środku odwoławczym. Zauważyć jednak zależy, iż zarzuty podnoszone przez obrońców oskarżonych w wywiedzionych przez nich apelacjach w dużej mierze się pokrywały.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż nie można skutecznie podnieść zarzutu naruszenia przez Sąd orzekający art. 7 k.p.k. przy dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jedynie w oparciu o stwierdzenie, iż ocena ta różni się od subiektywnych zapatrywań oskarżonych co do oceny warunków w jakich przebywał posiadany przez nich pies. Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, wbrew stanowisku oskarżonych, poprzedzone były prawidłową i przeprowadzoną zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W oparciu bowiem o zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, mając na względzie okoliczności ujawnione w wyniku przeprowadzonej przez (...) Inspektorat Ochrony (...) interwencji nie sposób przyjąć, iż oskarżeni nie mieli świadomości, iż stworzone przez nich warunki bytowe, w jakich przebywał ich pies domagają się reakcji prawnokarnej, zaś ujawnione w toku przeprowadzonych kontroli zaniedbania miały charakter jedynie incydentalny. Zwierzę było bowiem skrajnie zaniedbane, wychudzone i odwodnione, a wynik tej obserwacji stoi w oczywistej sprzeczności z twierdzeniami oskarżonych, jakoby zapewniali zwierzęciu odpowiednią karmę i wodę. Także znaczne zabrudzenie zwierzęcia odchodami powodowało zagrożenie dla jego zdrowia, nie tylko bowiem powodowało stan zapalny skóry, ale i uniemożliwiało zwierzęciu wypróżnienie. Brudna i splątana sierść zwierzęcia powodowała u niego dalsze cierpienie. Zaobserwowane przez M. A. zachowanie psa świadczyło o tym, iż nie był on przyzwyczajony do zabiegów pielęgnacyjnych. Ponadto w wyniku przeprowadzonej kontroli ujawniono u psa liczne, nieleczone choroby, w tym zapalenie skóry, obustronne powikłane zapalenie ucha środkowego, zapalenie spojówek i zapalenie jelit, co wymagało podjęcia stosownego leczenia.

W realiach przedmiotowej sprawy nie sposób zgodzić się z twierdzeniami obrońcy oskarżonego, iż dokonanie prawidłowej oceny warunków bytowych czy stanu zdrowia posiadanego przez niego psa wymagało wiadomości specjalnych. Przepis art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt penalizuje znęcanie się nad zwierzętami polegające m.in. na utrzymywaniu zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji (pkt 10), a także utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku (pkt 19). Tak rażące naruszenie zasad właściwego traktowania zwierzęcia poprzez niezaspokojenie jego podstawowych potrzeb bytowych oraz okrutne traktowanie jest oczywiste dla każdej osoby dysponującej podstawową wiedzą i doświadczeniem życiowym, a ocena naganności takiego zachowania nie wymaga posiadania wiadomości specjalnych. Warto także zwrócić uwagę, iż interwencja (...) Inspektoratu Ochrony (...) dotycząca utrzymywania niewłaściwych warunków bytowych psa na posesji oskarżonych została zainicjowana przez anonimowe zgłoszenie, zatem zły stan zwierzęcia był dostrzegalny także dla osób postronnych. Skoro oskarżeni pozostawali na ten stan obojętni, to oczywistym jest, iż dopuścili się oni zarzucanego im przestępstwa w sposób umyślny.

Słusznie również Sąd Rejonowy stwierdził, iż chociaż zeznania M. D. i L. Ż. uznać należy za wiarygodne, to nie wniosły wiele do sprawy, jako że M. D. nigdy nie zajmował się psem oskarżonych, zaś L. Ż. jednokrotnie wykonywał u niego szczepienie przeciwko wściekliźnie. Nawet jeśli nie zauważył wówczas oznak zaniedbania u zwierzęcia, to jego obserwacje dotyczące stanu zdrowia psa oskarżonych zdezaktualizowały się do czasu podjęcia interwencji w dniu 4 marca 2017r., co wynika m. in. z zeznań M. A. która zauważyła, iż chociaż szczepienie przeciwko wściekliźnie powinno być powtarzane co roku, to oskarżeni od 2016r. nie zaszczepili swojego psa, nie poddawali go także wymagającym cyklicznego powtarzania zabiegom odpchlenia i odrobaczania. W tej sytuacji nie było możliwości, aby weterynarz chociażby przy okazji wykonywania okresowych szczepień kontrolował stan zdrowia zwierzęcia.

Ad. 2

Chociaż istotnie zeznanie lekarza weterynarii M. A. miały niebagatelne znaczenie dla poczynionych w badanej ustaleń faktycznych, to jednak w realiach przedmiotowej sprawy nie było konieczności ponownego przesłuchania tego świadka w obecności obrońców oskarżonych. Zeznania złożone przez M. A. w toku postępowania przygotowawczego, a następnie przed sądem w drodze pomocy prawnej były wystarczające dla poczynienia ustaleń faktycznych w badanej sprawie. Ze względu na treść tych zeznań wskazujących na stwierdzone przez nią zaniedbania przekładające się na zły stan zdrowia psa oskarżonych nie wydaje się, aby ponowne przesłuchanie tego świadka w obecności obrońców mogło w jakikolwiek sposób wpłynąć na poczynione w sprawie ustalenia faktyczne prowadzące do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwo. Nieuwzględnienie wniosku o ponowne przesłuchanie tego świadka nie stanowiło uchybienia, które rzutowałoby na prawidłowość wydanego rozstrzygnięcia i wbrew stanowisku skarżącego nie stanowiło naruszenia art. 170 § 1 k.p.k.

Ad. 3

O tym, iż Sąd I instancji zastosował w badanej sprawie art. 4 k.k., świadczy wprost pkt I i V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, bowiem przy jego zastosowaniu sąd wymierzył oskarżonym za przestępstwo z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt w zw. z art. 4 § 1 k.k. karę o charakterze wolnościowym, mimo iż powołany przepis w brzmieniu obecnie obowiązującym zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Biorąc jednak pod uwagę czas popełnienia przypisanego oskarżonym przestępstwa, Sąd zastosował przepis art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt w brzmieniu obowiązującym do dnia 19.04.2018 r.

Chociaż skarżący powołując się na naruszenie art. 4 k.k. kwestionował także wydane w oparciu o art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt orzeczenie wobec oskarżonego nawiązki w wysokości 1000 zł na rzecz Schroniska (...) w P. stwierdzić należy, iż powołany przepis w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją do dnia 19.04.2018r. także przewidywał orzeczenie nawiązki w wysokości od 500zł do 100.000 zł wobec sprawcy, chociaż miało to charakter fakultatywny. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż w doktrynie nie utrwaliło się jednolite stanowisko dotyczące zastosowania regulacji art. 4 k.k. do środków kompensacyjnych. Jeżeli chodzi o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie za wyrządzoną krzywdę (art. 46 § 1 k.k.), zastosowanie mają przepisy prawa cywilnego. Z tego względu straciło swoje uzasadnienie stanowisko SA w Rzeszowie wyrażone w wyroku z dnia 13 marca 2014 r., II AKa 15/14, LEX nr 1444804, w którym uznano, że art. 4 § 1 ma zastosowanie przy orzekaniu zadośćuczynienia za krzywdę (art. 46 § 1 k.k.). Natomiast w wypadku nawiązki element kompensacyjny nie występuje już w czystej postaci i ze względu na obecność w tym środku elementu represyjnego, w razie zmiany ustawy, ma zastosowanie art. 4 § 1 k.k. ( za: W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I Część I, teza 36 do art. 4 k.k., wyd. V publ. w WK 2016). Tak czy inaczej, orzeczenie w stosunku do oskarżonego obowiązku uiszczenia nawiązki miało swoje umocowanie w ustawie.

Ad. 4

Wbrew zarzutom skarżącego, nie sposób uznać orzeczonej wobec oskarżonego kary za rażąco i niewspółmiernie surową. Jak już bowiem wspomniano, Sąd Rejonowy przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. za czyn z art. art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt wymierzył K. Ł. karę o charakterze wolnościowym. Kara ta w wymiarze 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym orzeczona została z uwzględnieniem dyrektyw zawartych w art. 53 k.k., jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionemu czynu, a także właściwie realizuje cele kary zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Jak już wspomniano, przepis art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją obowiązującą od dnia 19.04.2018r. także dopuszczał orzeczenie wobec sprawcy nawiązki w wysokości od 500 do 100.000zł. Orzeczenie to miało wówczas charakter fakultatywny i pozostawiony swobodnemu uznaniu sądu orzekającego. Nawet zatem jeśli przyjąć, iż w badanej sprawie orzeczenie wobec oskarżonego nawiązki nie było obligatoryjne, to Sąd I instancji miał możliwość jej orzeczenia, a jej wysokość mieści się w granicach określonych w powołanym przepisie w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia przez oskarżonego przestępstwa.

Chociaż obrońca oskarżonego w wywiedzionej apelacji nie kwestionował rozstrzygnięć w przedmiocie orzeczenia o przepadku psa odebranego oskarżonym oraz nałożonego na nich zakazu posiadania zwierząt domowych psów i kotów na okres 2 lat to stwierdzić należy, iż w realiach przedmiotowej sprawy rozstrzygnięcia te były jak najbardziej słuszne i uzasadnione.

Wniosek

(w apelacji obrońcy oskarżonego)

1. Uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie orzeczenie łagodniejszej kary, nieorzekanie nawiązki bądź orzeczenie jej w wymiarze 500 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

(w apelacji obrońcy oskarżonej)

2. Zmiana zaskarżonego orzeczenia w zakresie pkt V wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy w pełni zaaprobował poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne stanowiące podstawę do przypisania oskarżonym odpowiedzialności za zarzucane im przestępstwo. Jednocześnie brak jest jakichkolwiek podstaw do uniewinnienia K. Ł. i E. Ł. od popełnienia zarzucanego im czynu, więc wnioski ich obrońców w tym zakresie nie mogły zostać uwzględnione.

Wbrew stanowisku skarżącego, wymierzona K. Ł. kara 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym odpowiada dyrektywom zawartym w art. 53 k.k. i nie razi swoją surowością, zaś nawiązka została orzeczona w sposób prawidłowy, w granicach przewidzianych przez ustawę. Na marginesie również zauważyć należy, iż zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym w doktrynie do instytucji nawiązki nie mają zastosowania kryteria, które pozwalają na uznanie orzeczonej kary za nadmiernie i rażąco surową (por. komentarz do art. 46 k.k., teza 45 w: W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, publ. WK 2016).

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych K. Ł. i E. Ł..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w apelacjach wywiedzionych przez obrońców oskarżonych, w pełni aprobując stanowisko Sądu I instancji wyrażone w zaskarżonym orzeczeniu. Nie było również konieczności ingerowania w jego treść z urzędu, dlatego zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

IV

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. M. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Ponadto Sąd Odwoławczy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. C. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz dalsze 100,30 złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu.

Wysokość zasądzonych kwot Sąd ustalił na podstawie § 2 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powołane przepisy określają stawkę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją, która wynosi 420 złotych, którą to zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia uzupełniono o obowiązującą aktualnie stawkę podatku od towarów i usług.

Sąd Odwoławczy mając na względzie trudną sytuację materialną oskarżonych na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił ich od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwo oraz wymiar orzeczonej wobec niego kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonej odpowiedzialności za zarzucane jej przestępstwo oraz wymiar orzeczonej wobec niej kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana