Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Ludmiła Dulka - Twarogowska

po rozpoznaniu w 23 września 2020 roku w W.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: M. S.

przeciwko: (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

- o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki M. S. kwotę 31.590,11 zł (trzydzieści jeden tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt złotych jedenaście groszy) wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od tej kwoty za okres od 03 września 2015 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki M. S. kwotę 5.967,00 zł (pięć tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt siedem złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 2.347,07 zł (dwa tysiące trzysta czterdzieści siedem złotych siedem groszy) tytułem brakującej opłaty sądowej oraz kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

POUCZENIE

1.  (...)

2.  (...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...) (...);

2.  (...)

3.  (...)

(...)

- (...)

Sędzia

Ludmiła Dulka – Twarogowska

W., dnia 23 września 2020 r.

Sygn. akt I C 583/17

UZASADNIENIE

W ostatecznie sformułowanym żądaniu powódka M. S. domagała się zasądzenia od (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. (poprzednio (...) S.A.) kwoty 31.590,11 zł (w miejsce pierwotnie dochodzonych 20.000 zł) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 03 września 2015 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę komunikacyjną w pojeździe z dnia 01 sierpnia 2015 r.(k.2-5, k.370-371).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa negując istnienie związku pomiędzy uszkodzeniami pojazdu powódki, a zdarzeniem szkodowym, podważając sposób obliczenia szkody, a także podnosząc przedawnienie rozszerzonego żądania (k.31-36, k.378-380).

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska (k.70-71, protokół rozprawy z 29.11.2017 r., czas zapisu: od 00:04:37 – k.78, k.373, k.383-383v).

Sprawa podlegała rozpoznaniu w postępowaniu zwykłym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 sierpnia 2015 r. na (...) kilometrze autostrady (...) w kierunku T., P. G. kierujący pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...), w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania zjechał na lewy pas i uderzył w prawidłowo poruszający się tym pasem w tym samym kierunku pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) kierowany przez K. S., a stanowiący własność powódki, doprowadzając do jego zjechania w lewą stronę i uderzenia w barierkę.. W wyniku tego zdarzenia w pojeździe marki A. (...) powstały uszkodzenia prawej i lewej strony, których koszt naprawy w dobrym nieautoryzowanym warsztacie przy użyciu oryginalnych części oryginalnych wynosił 32.004,14 zł brutto, a przy zastosowaniu części oryginalnych jakości (...) – 31.590,11 zł.

Dowody:

- oświadczenie P. G. (k.10);

- opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej wraz z opinią uzupełniającą (k.268-310, k.353-354);

- zeznania świadka K. S. (protokół rozprawy z 29.11.2017r, czas zapisu: od 00:08:57 – k.78v);

- zeznania świadka A. B. (protokół rozprawy z 29.11.2017r., czas zapisu: od 00:27:09 – k.78v);

- zeznania świadka P. G. (protokół rozprawy z 07.12.2018r., czas zapisu: od 00:01:44 – k.222-222v).

W dacie zdarzenia będącego przedmiotem sprawy pojazd kierowany przez P. G. posiadał wykupioną polisę OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w towarzystwie ubezpieczeniowym pozwanego.

Okoliczność bezsporna.

Po zgłoszeniu przez powoda szkody, pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wydał decyzję z 10 września 2015 r., w której odmówił przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej przyjmując w oparciu o opinie własnych rzeczoznawców, iż uszkodzenia A. (...) i P. (...) nie mogły powstać w jednym i tym samym mechanizmie kolizyjnym oraz, że uszkodzenia te wzajemnie nie korelują ze sobą. Pozwany przeprowadził także kalkulację, w której ustalił wartość naprawy pojazdu powódki na kwotę 13.730,59 zł

Dowody:

- decyzja pozwanego (k.13);

- notatka służbowa (k.14-15);

- kalkulacja naprawy (k.21-23);

- akta szkodowe na płycie CD (k.36).

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki było uzasadnione.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uzupełnienie wskazanego unormowania o charakterze ogólnym zawiera ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2016.2060 j.t.), w której są zawarte regulacje dotyczące wykonywania umów obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Art. 34 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż odszkodowanie z OC przysługuje, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną ruchem szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl art. 35, ubezpieczeniem OC objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w zakresie objętym ubezpieczeniem wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Natomiast przepis art. 36 ust. 1 ustawy odsyła do przepisów regulujących odpowiedzialność cywilną posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, tj. do art. 435 – 437 k.c.

Odpowiedzialność pozwanego wynikająca z udzielanej przez niego ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC ma charakter akcesoryjny. Ubezpieczyciel ponosi więc odpowiedzialność tylko wówczas i w takim zakresie, w jakim odpowiedzialność za szkodę ponosi kierujący pojazdem.

Na gruncie kodeksu cywilnego co do zasady podstawę odpowiedzialności kierującego pojazdem stanowi art. 435 § 1 k.c. w zw. z art. 436 § 1 k.c., zaś ubezpieczyciel, podobnie jak kierujący pojazdem, ponosi odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Wyjątkiem jest sytuacja, w której dochodzi do zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody - opisana w art. 436 § 2 k.c., wówczas szkody poniesione przez ich posiadaczy, mogą być dochodzone tylko na zasadach ogólnych, a więc na podstawie art. 415 k.c. W świetle tego przepisu za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi być bezprawny, a więc niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego, a przy tym zawiniony.

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania przesłuchanych świadków Sąd ustalił, iż przyczynę kolizji drogowej stanowiło zachowanie P. G., kierującego pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...), który w sposób nieprawidłowy wykonał manewr wyprzedzania. Zachowanie to było zawinione i bezprawne, pozostając w sprzeczności z art. 24 ust. 1 pkt 1, ust. 2 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2020.110 j.t.). Pomiędzy zachowaniem sprawcy, a szkodą istniał także adekwatny związek przyczynowy, tym samym należy uznać, iż P. G. odpowiada za zdarzenie drogowe z 01 sierpnia 2015 r. Skoro istnieje możliwość przypisania kierowcy odpowiedzialności za zdarzenie szkodowe, tego rodzaju odpowiedzialność może ponosić także jego ubezpieczyciel (pozwany).

Pod pojęciem szkody należy rozumieć uszczerbek w dobrach prawnie chronionych osoby poszkodowanej. Pozwany w toku postępowania negował, aby ponosił odpowiedzialność gwarancyjną na podstawie umowy ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC), z uwagi na brak korelacji uszkodzeń pojazdów A. (...) i P. (...).

W celu ustalenia wskazanej okoliczności Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. W wydanej przez siebie opinii biegły stwierdził, że obraz uszkodzeń samochodu P. pozwala wnioskować, że powstały one na skutek obracającego się koła oraz otarć nadwozia innego pojazdu. Z kolei uszkodzenia występujące na prawym boku A. korespondują charakterem z uszkodzeniami P., w szczególności na przednim prawym kole A. występowały otarcia i „przeszczepy” niebieskiej substancji, którą mógł być lakier P.. Natomiast uszkodzenia lewego boku A. są typowe dla kolidowania pojazdu z przeszkodą o dużej sztywności i układzie poziomym, przy czym uszkodzenia maja charakter otarciowy. W celu określenia korelacji uszkodzeń obu pojazdów biegły dokonał m.in. zestawienia ich dwuwymiarowych sylwetek, stwierdzając praktyczną zgodność wysokościowego rozmieszczenia stref uszkodzeń na obu pojazdach, a także symulację przebiegu zdarzenia, która nie dała podstaw do kwestionowania przedstawionych przez powódkę okoliczności zdarzenia. W opinii uzupełniającej biegły odniósł się do stanowiska rzeczoznawcy pozwanego zawartego w notatce służbowej i podtrzymał swoje stanowisko w zakresie korelacji uszkodzeń w obu pojazdach. Ponadto biegły w opinii określił, iż koszt naprawy pojazdu powódki z użyciem nowych oryginalnych części, technologii producenta pojazdu i według średnich cen robocizny stosowanych w wyspecjalizowanych warsztatach naprawczych wynosił 32.004,14 zł brutto, natomiast z użyciem nowych części od alternatywnych producentów, zapewniających przywrócenie właściwości technicznych i estetycznych wynosił 31.590,11 zł brutto. Kalkulacja biegłego uwzględniała także podnoszoną przez stronę pozwana kwestię wcześniejszej naprawy tylnych lewych drzwi. Sporządzona przez biegłego opinia zawierała stwierdzenia poparte rzeczową, logiczną i spójną argumentacją. Biegły wskazał przesłanki swojego rozumowania, a podstawę wnioskowania stanowiły przede wszystkim posiadane przez niego wiadomości specjalne. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ustaleń zawartych we wskazanej opinii i podzielił zawarte w niej wnioski końcowe.

Jako bezzasadne Sąd potraktował zarzuty pozwanego, iż powódka nie przedłożyła rachunków/faktur VAT za naprawę swojego pojazdu oraz sugestie, iż pojazd ten został naprawiony za kwotę dużo niższą, niż dochodzona pozwem. Zakres odszkodowania nie zależy od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Szkodą w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. jest różnica między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu, z czym wiąże się brak obowiązku po stronie poszkodowanego udowadniania konkretnych wydatków poniesionych na naprawę pojazdu.

W piśmie procesowym z 26 czerwca 2020 r. strona powodowa po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego zmieniła wysokość dochodzonego powództwa, domagając się zasądzenia od pozwanego w miejsce kwoty 20.000 zł, kwoty 31.590,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 03 września 2015 r. do dnia zapłaty. W ocenie Sądu rozszerzone żądanie nie było przedawnione, ponieważ wniesienie pierwotnego powództwa o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia nieujawnionego w żądaniu pozwu, w sytuacji gdy twierdzenia faktyczne pozwu obejmowały istotne elementy usprawiedliwiające roszczenie (vide: wyrok SN z 07.08.1972r., sygn. II CR 254/72, Legalis nr 16438).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał żądanie pozwu za uzasadnione w całości i w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 31.590,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od 03 września 2015 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku postanowiono w myśl art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Powódka wygrała proces w całości, dlatego pozwany zobowiązany jest do zwrotu na jej rzecz kosztów procesu. Zasądzona z tego tytułu kwota 5.967 zł obejmuje: opłatę od pozwu – 1.000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego adwokatem w wysokości 4.200 zł, a więc powyżej stawki minimalnej wynikającej z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800. j.t. ze zm.) przy uwzględnieniu niezbędnego nakładu pracy adwokata i jego wkładu w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności sprawy, ponadto kwotę 750 zł zaliczki uiszczonej na poczet wydatków, a także 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W pkt 3 wyroku sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 2.347,07 zł tytułem brakującej opłaty sądowej od pozwu (580 zł) oraz poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatków na wynagrodzenie biegłego (1.767,07 zł). Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowił art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623 j.t.).

Sędzia

Ludmiła Dulka-Twarogowska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

-(...)

3.  (...)

W., dnia 16.11.2020 r.

Sędzia Ludmiła Dulka-Twarogowska