Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1425/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. R.

w dniu 20 sierpnia 2020 roku w miejscowości T. rejonu (...) w sklepie (...) poprzez zadawanie M. L. uderzeń pięściami po głowie i całym ciele spowodował u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy, krwiaków podskórnych twarzy o stłuczenia klatki piersiowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

20 sierpnia 2020 roku w sklepie (...) położonym w miejscowości T. pracowały E. W. i R. R. (2) – matka oskarżonego M. R..

Nagranie z monitoringu sklepu (...) k. 12, k. 102

Częściowo zeznania świadka M. L. k. 15-16, k. 96-97

Protokół oględzin nagrania z monitoringu k.31-51

Częściowo zeznania świadka E. W. k.54-55, k. 98-99

Częściowo Zeznania świadka R. R. (2) k. 57-58, 97-98

W godzinach przedpołudniowych do sklepu wszedł dobrze znany ekspedientkom M. L.. Owa znajomość wynikała z jego wcześniejszych wizyt w tym sklepie, a zwłaszcza jego wizyty 14 lipca 2020 roku, kiedy to M. L. przy okazji zakupów napoi alkoholowych zabrał znajdujące się na ladzie cukierki, nie przedkładając ich do policzenia obsługującej go wówczas kasjerce.

Częściowo zeznania świadka M. L. k. 15-16, k. 96-97

Nagranie z monitoringu sklepu (...) k. 12, k. 102

Protokół oględzin nagrania z monitoringu k.31-51

Częściowo zeznania świadka E. W. k.54-55, k. 98-99

Częściowo zeznania świadka R. R. (2) k. 57-58, 97-98

W momencie gdy M. L. wszedł do sklepu (...) w sklepie tym przebywało kilku innych klientów, w tym starszy mężczyzna o danych J. L. (1). Gdy pracujące wówczas ekspedientki zauważyły postać M. L. poinformowały go o zdarzeniu z dnia 14 lipca 2020 roku i nakazały uiścić należność za zabrane cukierki.

Notatka urzędowa k. 1

Częściowo zeznania świadka J. L. (2) k. 4

Nagranie z monitoringu sklepu (...) k. 12, k. 102

Częściowo zeznania świadka M. L. k. 15-16, k. 96-97

Protokół oględzin nagrania z monitoringu k.31-51

Częściowo zeznania świadka E. W. k.54-55, k. 98-99

Częściowo zeznania świadka R. R. (2) k. 57-58, 97-98

M. L. zaprzeczył temu oskarżeniu i chciał w dalszym ciągu kontynuować zakupy. W tym celu M. L. wziął z lodówki schłodzone piwo. Reakcja oskarżyciela posiłkowego wypierającego się zarzutu kradzieży zdenerwowała ekspedientki. W pewnym momencie między M. L., a ekspedientkami nawiązała się gwałtowna wymiana zdań. M. L. używał wówczas wobec pracownic sklepu słów nieprzyzwoitych. Następnie E. W. podeszła do oskarżyciela posiłkowego chcąc go zmusić do opuszczenia sklepu. Jej reakcja wywołała dalszą eskalacje tego konfliktu. M. strony tej rozmowy kilkukrotnie się odepchnęły. Nadto oskarżyciel posiłkowy na chwile wyrwał okulary lecznicze pokrzywdzonej. W całej sytuacji aktywny udział brała także R. R. (2), która w wyniku szamotaniny straciła równowagę i upadła znajdujące się nieopodal beczki z piwem. Wówczas M. L. kontynuował używanie słów nieprzyzwoitych wobec jego oponentek.

Nagranie z monitoringu sklepu (...) k. 12, k. 102

Protokół oględzin nagrania z monitoringu k.31-51

Częściowo zeznania świadka E. W. k.54-55, k. 98-99

Częściowo zeznania świadka R. R. (2) k. 57-58, 97-98

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. k. 71-72

Na to wszystko wszedł do sklepu syn R. R. (2) – oskarżony M. R.. Gdy oskarżony zauważył agresywne zachowanie M. L., który obrażał jego matkę, przystąpił do fizycznego ataku na jego osobę. W trakcie przystąpienia do przedmiotowego ataku znajdował się z tyłu oskarżyciela posiłkowego, przez co zaskoczył go swoją aktywnością.

Nagranie z monitoringu sklepu (...) k. 12, k. 102

Częściowo zeznania świadka M. L. k. 15-16, k. 96-97

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. R. k. 71-72

M. R. w trakcie inkryminowanego oddziaływania uderzał oskarżyciela posiłkowego pięściami. Jego atak był kontynuowany pomimo upadku M. L.. Oskarżony bił M. L. po jego głowie i klatce piersiowej. Używanie przemocy fizycznej przez oskarżonego trwało niespełna minutę. W trakcie zajścia pomiędzy oskarżonym, a oskarżycielem posiłkowym sklep (...) został zamknięty od środka. W czasie stosowania przemocy fizycznej przez M. R. w sklepie nie było żadnych postronnych świadków, którzy opuścili go w momencie gdy rozognił się spór pomiędzy ekspedientkami, a oskarżycielem posiłkowym.

Nagranie z monitoringu sklepu (...) k. 12, k. 102

Częściowo zeznania świadka M. L. k. 15-16, k. 96-97

Częściowo Zeznania świadka E. W. k.54-55, k. 98-99

Częściowo Zeznania świadka R. R. (2) k. 57-58, 97-98

Częściowo Wyjaśnienia oskarżonego M. R. k. 71-72

Po ustaniu ataku fizycznego M. R., na miejsce została wezwana policja i straż gminna. Niedługo do rzeczonego sklepu przybył także J. L. (2), który o całym zdarzeniu został poinformowany przez J. L. (1).

Notatka urzędowa k. 1

Częściowo zeznania świadka J. L. (2) k. 4

Częściowo zeznania świadka E. W. k.54-55, k. 98-99

Częściowo zeznania świadka R. R. (2) k. 57-58, 97-98

Na skutek uderzeń oskarżonego M. R. oskarżyciel posiłkowy M. L. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, krwiaków podskórnych twarzy o stłuczenia klatki piersiowej. Obrażenia te naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres nie przekraczający 7 dni. Po przedmiotowym zdarzeniu M. L. był hospitalizowany w szpitalu w K., gdzie spędził on 3 dni. W badaniu tomografem komputerowym nie stwierdzono u pokrzywdzonego poważniejszych obrażeń. Po wypisie ze szpitala (...) uzyskał skierowanie do poradni specjalistycznej chirurgii szczękowej, gdzie miało być kontynuowane leczenie M. L..

Częściowo zeznania świadka M. L. k. 15-16, k. 96-97

Dokumentacja medyczna oskarżyciela posiłkowego k.27-30, k. 103-112

Opinia biegłego lekarza ortopedy k.61

Jednocześnie na skutek upadku wywołanego atakiem fizycznym M. R. zniszczone zostały posiadane przez M. L. okulary przeciwsłoneczne marki D. o wartości około 200 złotych. Do tego uszkodzeniu uległ telefon komórkowy pokrzywdzonego o wartości około 900 złotych.

Częściowo zeznania świadka J. L. (2) k. 4

Częściowo zeznania świadka M. L. k. 15-16, k. 96-97

Zdjęcia przedłożone przez oskarżyciela posiłkowego k. 21-26

Wydruk odnośnie cen transakcji handlowych uszkodzonych przedmiotów k. 114-115

Billing telefonu M. L. k. 116-117

M. R. ma 28 lat. Oskarżony posiada wykształcenie zawodowe o profilu rzeźnik – wędliniarz. Oskarżony w chwili obecnej pracuje w ubojni (...), gdzie uzyskuje miesięczne dochody oscylujące w wysokości 2200 złotych. Oskarżony jest bezdzietnym kawalerem. M. R. mieszka z matką w swoim domu rodzinnym. Oskarżony nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. M. R. nie posiada majątku zarówno w postaci nieruchomości jak i wartościowych rzeczy ruchomych. Oskarżony przed inkryminowanym zdarzeniem był trzykrotnie karany, w tym dwukrotnie za przestępstwa z użyciem przemocy tj. przestępstwo rozboju i bójki. Za te przestępstwa oskarżonemu wymierzono kary pozbawienia wolności z ich warunkowym zawieszeniem. Ponadto oskarżony wykonywał karę ograniczenia wolności za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości.

Wyjaśnienia oskarżonego M. R. k. 71-72 w zakresie danych osobopoznawczych

Notatka o oskarżonym k. 73

Zaświadczenie o stanie majątkowym k. 74

Karta karna k. 80

Odpisy prawomocnych wyroków oskarżonego k. 90-92

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego M. R.

Oskarżony M. R. będąc słuchany w toku postepowania przygotowawczego przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. Składając wyjaśnienia w dochodzeniu oskarżony oznajmił, iż faktycznie uderzał on pokrzywdzonego. Jednocześnie M. R. starał się tłumaczyć swoje zachowanie zastaną przez niego sytuacją, gdzie M. L. miał odpychać E. W., a także używać obraźliwych słów względem jego matki. Podobnie w trakcie rozprawy głównej oskarżony M. R. w żaden sposób nie kwestionował swojej odpowiedzialności karnej. Natomiast składając wyjaśnienia w dalszym ciągu zwracał uwagę na agresywne zachowanie oskarżyciela posiłkowego względem pracownic sklepu. Co ważne dopiero na tym etapie oskarżony zaprzeczył jakoby miał natychmiast zastosować siłę fizyczną wobec pokrzywdzonego, albowiem wtedy to M. R. wyjaśnił, iż wcześniej w sposób werbalny prosił oskarżyciela posiłkowego o opuszczenie sklepu. Do tego oskarżony przyznał, iż zniszczeniu uległy okulary M. L.. Jednakże M. R. zaprzeczył aby widział uszkodzenia jego telefonu. Sąd Rejonowy uznał wyjaśnienia oskarżonego jako przydatne w dużej ich części dla procesu odtworzenia ustaleń faktycznych w tej sprawie. Należy bowiem dostrzec, iż wyjaśnienia te w dużej części korespondują z nagraniem z monitoringu sklepu, który to dowód ma charakter rzeczowy i nie był podważany w toku tego procesu. Co więcej warto zauważyć, iż to właśnie na tym nagraniu widać, iż wbrew zeznaniom pokrzywdzonego nie był on stroną bierną w tym konflikcie, a więcej wcześniej w sposób aktywny uczestniczył w scysji z E. W. i R. R. (2). Natomiast Sąd Rejonowy nie mógł podzielić wyjaśnień oskarżonego w zakresie jakim podaje chronologie swojego postępowania. Na przedmiotowym nagraniu widać bowiem, iż M. L. został zaatakowany od tyłu. Do tego od pojawienia się oskarżonego na owym nagraniu do zastosowania przez niego przemocy fizycznej minęło zaledwie kilka sekund, co przeciwstawia się depozycjom M. R. w zakresie, w którym mówił o kilkukrotnym proszeniu M. L. o wyjście ze sklepu. Podobnie warto zważyć, iż M. R. nie wyjaśniał w sposób kategoryczny odnośnie telefonu pokrzywdzonego. W tej materii należy mieć na względzie fakt, iż oskarżony oświadczył jedynie, iż nie widział rzeczonych uszkodzeń. Tym samym jego oświadczenia nie mogły stanowić dowodu na okoliczność ich braku. Zwłaszcza, iż jak wynika z przedstawionego przez oskarżyciela posiłkowego bilingu nie używał on rzeczonego telefonu w trakcie inkryminowanego zdarzenia i w okresie bezpośrednio po nim następującym. W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał wyjaśnienia oskarżonego za w dużej mierze wiarygodne, poza wskazanymi tu wyłączeniami, jako zgodne z przedstawionym nagraniem, zasadami doświadczenia życiowego – wzburzenie wywołane znieważaniem jego matki czy relacją E. W. oraz R. R. (2). W tym zakresie owe wyjaśnienia stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Brak było także powodów do podważania podanych przez oskarżonego danych osobo poznawczych, które były zgodne z zebranym przez oskarżyciela publicznego materiałem dowodowym.

Zeznania świadka M. L.

Sąd Rejonowy uznał jedynie za częściowo wiarygodne zeznania świadka M. L.. Przede wszystkim jako niewiarygodne należało określić jego oświadczenia wiedzy w zakresie, w którym oskarżyciel posiłkowy negował swoją aktywną postawę w trakcie sprzeczki z ekspedientkami. Owe depozycje pozostają bowiem rażącą sprzeczne z dowodem obiektywnym w postaci nagrania z monitoringu sklepu. Co więcej przedłożone przez obrońcę oskarżonego nagranie z dnia 14 lipca 2020 roku wskazuje, iż polegają prawdzie motywy jakimi kierowały się ekspedientki zwracając uwagę M. L. i zobowiązując go do uiszczenia wartości niezapłaconych towarów. Do tego należy wskazać, iż postawa oskarżyciela posiłkowego w toku tego procesu polegała na wyolbrzymieniu doznanych cierpień fizycznych. Podczas gdy jak wynika z opinii biegłego lekarza doznał on jedynie stosunkowo niewielkich obrażeń. Co więcej w ocenie Sądu nie sposób powiązać inkryminowanego zdarzenia z zasiłkiem chorobowym M. L., którego początek datowany jest styczeń 2021 roku. W tym miejscu warto zwrócić uwagę, iż zasady wynikające z tzw. ustawy zasiłkowej (maksymalna długość zasiłku) przeczą ażeby ów stan powstał w dacie przedmiotowego zajścia. Jednocześnie Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy M. L. w części dotyczącej uszkodzonych przedmiotów. W tym względzie należy zwrócić uwagę na konsekwentną postawę w tej materii świadka, który fakt powstania rzeczonych strat materialnych podnosił już podczas pierwszego przesłuchania w dochodzeniu. Nadto warto zwrócić uwagę, iż przedstawiony przez M. L. biling wyklucza, aby oskarżyciel posiłkowy miał dzwonić wówczas do swojego brata. Przeciwnie J. L. (2) składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa jeszcze 20 sierpnia 2020 roku wskazał jednoznacznie, iż o zajściu dowiedział się na skutek relacji przekazanej mu przez J. L. (1). Tym samym w związku z powyższym Sąd Rejonowy jako niewiarygodne uznał oświadczenia wiedzy E. W. i R. R. (2), które zeznały, iż bezpośrednio po zajściu widziały dzwoniącego do J. L. (2) oskarżyciela posiłkowego, który miał trzymać w ręku nieuszkodzony telefon. Dodatkowo warto zwrócić uwagę, iż oskarżony pomimo dostępu nie przedstawił nagrania z monitoringu, na którym widać byłoby korzystającego z telefonu M. L.. Stąd też w powyższym zakresie Sąd Rejonowy uznał zeznania świadka za przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych. Podobnie za wiarygodne jako zgodne z przedstawionym nagraniem należy uznać oświadczenia wiedzy M. L. opisującego sposób podjęcia inkryminowanego ataku przez oskarżonego oraz umiejscowienie zadawanych mu ciosów, które są zgodne także z przedstawioną dokumentacją medyczną. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał rzeczone zeznania za jedynie częściowo wiarygodne, ergo częściowo przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w tej sprawie.

Zeznania świadka J. L. (2)

Podobnie za częściowo wiarygodne należało uznać zeznania złożone przez brata pokrzywdzonego tj. J. L. (2). W tym względzie należy zwrócić uwagę, iż świadek ten nie był bezpośrednim świadkiem inkryminowanego zdarzenia, przez co swoją relacje opierał na przekazanych mu oświadczeniach jego brata. Przedmiotowe oświadczenia pozostają natomiast we wskazanej już wyżej sprzeczności z dowodem obiektywnym w postaci nagrania z monitoringu – zarówno odnośnie zdarzenia z dnia 14 lipca jak i 20 sierpnia ubiegłego roku. Sąd Rejonowy zważył również, iż świadek bezpośrednio po zdarzeniu wskazał, iż dowiedział się o nim od J. L. (1), co było istotna okolicznością biorąc pod uwagę, iż wówczas uwaga śledczych nie była skupiona na kwestii telefonu komórkowego pokrzywdzonego. Stąd też brak powodów ażeby uznać owe zeznania za celowo złożone na użytek zwiększenia odpowiedzialności cywilno – prawnej oskarżonego. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż J. L. (2) nie był bezpośrednim świadkiem przedmiotowego zdarzenia, a Sąd dysponował dowodem rzeczowym w postaci nagrania z monitoringu, przewodniczący dokonując rozpisu sprawy zaniechał na zasadzie art. 350a k.p.k. wezwania tego świadka, a jego zeznania zostały ujawnione w trybie art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 350 a k.p.k. w zw. z art. 394 k.p.k., czemu nie sprzeciwiły się zresztą obecne na rozprawie strony.

Zeznania świadka E. W.

Sąd Rejonowy jako przeważająco wiarygodne uznał zeznania świadka E. W., w zakresie w jakim owe depozycje korespondowały z nagraniem z monitoringu sklepu. Co ważne jak już wskazano wyżej nie można było podzielić powyższych zeznań w kontekście użycia przez M. L. bezpośrednio po zdarzeniu telefonu komórkowego. Temu faktowi przeczy bowiem dowód w postaci bilingu tego telefonu, a także oświadczenie złożone przez J. L. (2) w bezpośredniej bliskości inkryminowanego zdarzenia. Należało wziąć także pod uwagę, iż świadek składając swoje oświadczenia wiedzy zwracała szczególną uwagę na naganne zachowanie M. L. w okresie poprzedzającym inkryminowane zdarzenie, pomijając zarazem fakt, iż sama w tych zdarzeniach brała czynny udział. Jednocześnie przedstawione przez obrońcę oskarżonego nagranie z dnia 14 lipca 2020 roku dowodzi, iż wiarygodne są zeznania E. W. w zakresie w jakim podała motywy przedmiotowej interwencji. Nadto wypada zauważyć, iż świadek ta również odpychała oskarżyciela posiłkowego i zadała mu kopnięcie, co świadczy o stosowaniu agresji przez obydwie strony konfliktu. Sąd przy ocenie zeznań świadka wziął pod uwagę wciąż żywy konflikt E. W. z M. L., który wynikał chociażby z bardzo emocjonalnego charakteru zeznań składanych przez świadka w toku rozprawy głównej, gdzie nie unikała ona oceny postawy oskarżyciela posiłkowego. Równocześnie należało zwrócić uwagę, iż w realiach tego procesu fakt główny to jest stosowanie uderzeń rękoma przez oskarżonego pozostawał bezsporny. Nadto przebieg inkryminowanego zdarzenia został uwieczniony za pomocą monitoringu sklepu (...) i w zakresie w jakim oświadczenia wiedzy E. W. są zgodne z owym nagraniem, posłużyły one w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego w tej sprawie.

Zeznania świadka R. R. (2)

W bardzo podobnym zakresie należało uznać za wiarygodne zeznania świadka R. R. (2). Również w odniesieniu do tego dowodu należało zwrócić uwagę, iż świadek ta z racji bliskiego pokrewieństwa jest silnie związana z osobą oskarżonego. Przez co siłą rzeczy w swoich zeznaniach starała się uwypuklić negatywne zachowania oskarżyciela posiłkowego przy jednoczesnym wybieleniu postawy M. R.. Tak samo jak w przypadku E. W. warto zwrócić uwagę na zaangażowanie emocjonalne świadka w przedmiotową sprawę. Dodatkowo jak wskazano w powyższych rozważaniach jako niewiarygodne jawią się zeznania świadka w zakresie w jakim opisała użycie przez oskarżyciela posiłkowego telefonu komórkowego. Natomiast brak podstaw było do zanegowania istotnej dla sprawy okoliczności jaką był fakt, iż oskarżony gdy wszedł do przedmiotowego sklepu dostrzegł agresywne zachowanie M. L. wobec ekspedientek tego punktu handlowego, co podkreślała w swoich oświadczeniach wiedzy R. R. (2) i co miało swoje odzwierciedlenie w nagraniach z monitoringu. W związku z powyższym jej zeznania należało ocenić za wiarygodne w stopniu podobnym do oświadczeń wiedzy E. W..

Nagrania z monitoringu sklepu (...)

Jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości, iż kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy miało nagranie z monitoringu sklepu (...). Nagranie to jest dowodem rzeczowym, które w sposób obiektywny przedstawia przebieg inkryminowanego zdarzenia. Co istotne w odniesieniu do zdarzenia z dnia 20 sierpnia 2020 roku Sąd dysponował nagraniem z dwóch kamer owego monitoringu, co także ułatwiło rekonstrukcje ustaleń faktycznych. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na fakt, iż żadna ze stron tego procesu nie kwestionowała autentyczności przedmiotowego dowodu. Strony nie podnosiły także zarzutu ingerencji w materialną treść przedmiotowego nagrania. Podobnie przydatne jako przydatne do weryfikacji wiarygodności zeznań świadków należało określić nagranie przedstawione przez obrońcę oskarżyciela posiłkowego z dnia 14 lipca 2020 roku, co do którego zastrzeżeń nie zgłosiły pozostałe strony tego procesu.

Opinia biegłego ortopedy

Natomiast doniosłe znaczenie dla kwalifikacji prawnej przypisanej oskarżonemu miała opinia biegłego lekarza ortopedy i traumatologa J. M.. Biegły ten jest osobą doświadczoną w sporządzaniu tego rodzaju materiałów procesowych, a jego wiedza oraz bezstronność nie była przedmiotem zarzutu żadnej ze stron procesu. Wreszcie biegły sądowy w sposób precyzyjny odpowiedział na zadane przez sąd pytania, wskazując, iż ujawnione obrażenia pokrzywdzonego naruszyły czynności jego narządów ciała na okres nie przekraczający siedmiu dni, a ich powstanie mogło powstać w mechanizmie opisanym w zeznaniach M. L. . Co więcej wnioski końcowe opinii pozostają koherentne ze znajdującym się aktach sprawy materiałem poglądowym. Sąd nie powziął także zastrzeżeń odnośnie obranej przed biegłego metodologii badań oraz formy przedmiotowej opinii wskazując w tym względzie, iż jej lakoniczność nie może być czynnikiem dyskwalifikującym zważywszy na małą ilość danych będących jej podstawą oraz braku konieczności odnoszenia się do różnych wersji wydarzeń w kontekście mechanizmu powstania przedmiotowych obrażeń. Wreszcie Sąd zważył, iż strony procesu nie podniosły zarzutów także odnośnie merytorycznej części tego dokumentu procesowego. W związku z powyższym Sąd Rejonowy ustalając zakres obrażeń M. L., w kontekście stopnia naruszenia czynności narządów ciała oparł się na dowodzie z opinii biegłego J. M..

Billing tefonu pokrzywdzonego, wydruki transakcji handlowych

Brak było także podstaw do kwestionowania dowodów przedstawionych przez oskarżyciela posiłkowego w trakcie rozprawy głównej tj. billingu telefonu komórkowego M. L., który to dowód uprawdopodobnia, iż w inkryminowanym okresie czasu M. L. nie wykonywał połączeń telefonicznych, a także przedłożonego przez oskarżyciela posiłkowego wydruków ukazujące przykłady transakcji handlowych dotyczących przedmiotów charakteryzującymi się właściwościami podobnymi do przedmiotów uszkodzonych na skutek inkryminowanego oddziaływania oskarżonego. Dowody te poświadczały wiarygodność złożonego przez oskarżyciela posiłkowego oświadczenia odnośnie wartości uszkodzonych przez M. R. rzeczy.

Notatki urzędowe, protokół oględzin monitoringu, karta karna, notatka o ówczesnym podejrzanym, odpisy prawomocnych wyroków

Sąd Rejonowy nie powziął także wątpliwości odnośnie przydatności dla przedmiotowego procesu innych nieosobowych źródeł dowodowych jak chociażby notatek urzędowych, protokołów oględzin monitoringu, zaświadczenia o stanie majątkowym, karty karnej, odpisów prawomocnych wyroków czy dokumentacji medycznej pokrzywdzonego. Dokumenty te zostały sporządzone we właściwej formie przez kompetentne do tego osoby, a strony procesu nie podniosły żadnych uwag odnośnie autentyczności zawartych w nich danych. Stąd też przedmiotowe dokumenty stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w tej sprawie, zwłaszcza w zakresie oceny właściwości i warunków osobistych M. R.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Dokumentacja dotycząca bezdechu sennego

Jednocześnie nie sposób było uznać aby przedłożone przez oskarżyciela posiłkowego dowody w postaci dokumentacji medycznej dotyczącej bezdechu sennego M. L. wykazały, iż owo niekwestionowane skądinąd schorzenie pozostawało w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym z działaniem M. R..

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

M. R.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

M. R. został oskarżony o to, że w dniu 20 sierpnia 2020 roku w miejscowości T. rejonu (...) w sklepie (...) poprzez zadawanie M. L. uderzeń pięściami po głowie i całym ciele spowodował u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy, krwiaków podskórnych twarzy o stłuczenia klatki piersiowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni.

Natomiast zgodnie z treścią art. 157 § 2 k.k. na gruncie tego przepisu penalizowane jest powodowanie naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego lub rozstroju zdrowia na okres trwający nie dłużej niż 7 dni. W przedmiotowym kontekście należy zwrócić uwagę, iż przedmiotowy występek jest typem powszechnym, materialnym. Odnośnie samego znamienia czasownikowego należy podkreślić, iż słowo powodować jest najpojemniejszym określeniem skutkowości. Przez co należy stwierdzić, iż każde zachowanie będące zdolne do obiektywnego przypisania skutku mieści się w zakresie znaczeniowym słowa powodować. Natomiast odnośnie pozostałych znamion tego czynu należy wskazać, iż naruszenia czynności narządów ciała w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego muszą powodować osłabienie funkcjonowania danego narządu. Nie stanowi zatem przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. spowodowanie obrażeń, które to w żaden sposób nie wpływają na funkcjonowanie pokrzywdzonego. Tego typu oddziaływanie penalizowane być może jedynie na gruncie art. 217 k.k. Nie budzi natomiast żadnych wątpliwości, iż omawianego występku można dopuścić się w obydwu formach zamiaru określonych w art. 9 § 1 k.k.

Przenosząc powyższe stwierdzenia natury ogólnej na grunt niniejszej sprawy należało zważyć, iż M. R. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przedmiotowe i podmiotowe zarzucanego mu występku. W tym zakresie należało zważyć, iż w świetle opinii biegłego ortopedy jak również całości dowodów przeprowadzonych w tej sprawie poza sporem pozostawało, iż obrażenia ciała pokrzywdzonego w postaci stłuczenia głowy, krwiaków podskórnych twarzy o stłuczenia klatki piersiowej pozostawały w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym z zachowaniem M. R. w postaci zadawania przez niego uderzeń rękoma w głowę i korpus M. L.. W tym względzie zachowane są wszystkie reguły obiektywnego przypisania skutku zarówno w aspekcie normatywnym jak i aspekcie ontologicznym. Do tego biegły J. M. w sposób jednoznaczny wskazał, iż powołane wyżej obrażenia oskarżyciela posiłkowego naruszyły czynności narządów jego ciała na okres nie przekraczający 7 dni. Powyższe stwierdzenia nie było zresztą w żaden sposób kwestionowane przez którąkolwiek ze stron tego procesu Ponadto ogół zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego pozwala przyjąć, iż M. R. działał miał co najmniej świadomość możliwości sprowadzenia rzeczonego skutku. Należy nadto zwrócić uwagę, iż oskarżony swojego działania nie ograniczył do jednego ciosu, będącego środkiem zmierzającym do zaniechania agresywnych zachowań względem ekspedientek sklepu (...), lecz wykonał szereg uderzeń w szczególnie wrażliwe na tego rodzaju oddziaływania części ciała tj. głowę czy korpus, które to działanie było kontynuowane pomimo upadku oskarżyciela posiłkowego. Zatem należało stwierdzić, iż oskarżony M. R. także w aspekcie woluntatywnym chciał powstania owych obrażeń, a więc działał on w zamiarze bezpośrednim. Tym samym M. R. wypełnił ogół znamion występku z art. 157 § 2 k.k.

Powyższe stwierdzenie aktualizuje konieczność oceny kolejnego elementu struktury przestępstwa tj. stopnia społecznej szkodliwości. Rozpatrując tę problematykę należy stwierdzić, iż ustawodawca w art. 115 § 2 k.k. zawarł zamknięty katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Zgodnie z tym przepisem Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości danego czynu jest zobowiązany wziąć pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Rejonowego czyn oskarżonego cechowała niewielka społeczna szkodliwość, aczkolwiek przekraczająca próg znikomości. W tym miejscu trzeba przede wszystkim zwrócić uwagę na niewielki rozmiar doznanych przez M. L. obrażeń ciała – nawet na gruncie przypisanego oskarżonemu czynu zabronionego. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż owe obrażenia jedynie w niewielkim zakresie przekraczają skutki naruszenia nietykalności cielesnej. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na okoliczności tego zdarzenia i aktywny udział w całym zajściu oskarżyciela posiłkowego, który to swoim niewłaściwym zachowaniem wywołał całe zdarzenie w sklepie (...). Jednocześnie w sposób intensyfikujący na poziom karygodności tego zachowania wpływał fakt popełnienia tego występku z zamiarem bezpośrednim czy też zadawanie przez oskarżonego ciosów w sytuacji gdy M. L. już leżał na podłodze i nie bronił się w żaden widoczny sposób. Dlatego też Sąd Rejonowy uznał, iż owo zachowanie było karygodne w rozumieniu art. 1 § 2 k.k.

W ocenie Sądu Rejonowego M. R. ponosi także winę za przypisany mu czyn. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż oskarżony jest osobą dorosłą, która na skutek wcześniejszych wyroków sądowych powinna w sposób szczególny mieć zinternalizowany zakaz używania przemocy fizycznej w celu rozstrzygania sporów. W przedmiotowej sprawie nie było także wątpliwości odnośnie zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. To wszystko sprawia, że oskarżonemu można postawić relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonowanej, a więc przyjęcia winy oskarżonego w świetle art. 1 § 3 k.k. Jednakże w ocenie sądu z uwagi na anormalną sytuację motywacyjną oskarżonego stopień owej winy należy określić jako niewielki. Powyższa konstatacja bierze się stąd, iż zachowanie oskarżonego było reakcją na bezprawne zachowanie M. R., który w chwili wejścia oskarżonego do sklepu obrażał jego matkę. Do tego należy mieć na względzie dynamiczny charakter zdarzeń mających miejsce przed inkryminowanym oddziaływaniem oskarżonego. Oczywiście z uwagi na brak zachowania proporcjonalności dóbr prawnych, nie można w warunkach tego procesu mówić o działaniu w warunkach obrony koniecznej. Nie można bowiem jako odparcia bezprawnego zamachu w postaci używania słów znieważających potraktować użycia siły fizycznej i to o takim charakterze jak w realiach tej sprawy. Nadto nawet abstrahując od tej okoliczności należy zwrócić uwagę, iż przemoc oskarżonego trwała już po ustaniu zamachu oskarżyciela posiłkowego. Niemniej jednak z uwagi na powyższe okoliczności Sąd Rejonowy uznał, iż czyn M. R. był zawiniony, aczkolwiek stopień jego winy nie był znaczny, co znalazło swoje przełożenie w rodzaju i wymiarze orzeczonej wobec oskarżonego kary.

Tym samym w realiach tego procesu doszło do skompletowania pięcioelementowej struktury przestępstwa, co implikowało konieczność uznania oskarżonego za winnego czynu zarzuconego aktem oskarżenia stanowiącego występek z art. 157 § 2 k.k. w punkcie I uzasadnianego wyroku.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. R.

I

kara zasadnicza - ograniczenie wolności

Zgodnie z treścią art. 157 § 2 k.k. sprawca tego występku podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności oraz karze do roku pozbawienia wolności. Tym samym zgodnie z dyrektywą zawartą w art. 58 § 1 k.k. wymierzyć oskarżonemu M. R. można byłoby tylko wówczas, gdyby żadna z innych przewidzianych w kodeksie kar nie mogła spełnić celu związanego z funkcjami penalnymi prawa karnego. W tym miejscu należało przypomnieć, iż dyrektywy wymiaru kary zostały przez polskiego ustawodawcę wysłowione w art. art. 53 k.k. Zgodnie z tym przepisem sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. W ocenie Sądu Rejonowego zarówno stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa jak i co istotne stosunkowo niski poziom zawinienia, związany z anormalną sytuacją motywacyjną M. R. przeciwstawia się wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności, której to żądał oskarżyciel posiłkowy. Należy mieć bowiem na uwadze stan na jaki natknął się w inkryminowanej chwili oskarżony tj. sytuacje w której M. L. wyzywał matkę oskarżonego, a nadto prezentował wobec ekspedientek agresywną postawę. Tym samym sama uprzednia karalność oskarżonego za przestępstwa z użyciem przemocy nie mogła implikować wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Jedynie na marginesie należy zauważyć, iż z uwagi na kategoryczną treść art. 69 § 1 k.k. niemożliwe było jej warunkowe zawieszenie, czego także domagał się oskarżyciel posiłkowy i jego pełnomocnik. Jak wskazano w powyższych uwagach natury teoretycznej wpływ na wynik kary ma także postawa pokrzywdzonego, której to postawy nie sposób w realiach tej sprawy uznać za przykładną. Do tego Sąd zwrócił uwagę, iż także sam uszczerbek pokrzywdzonego jest niewielki nawet jak na gruncie przypisanego M. R. przestępstwa. Nadto wypada zwrócić uwagę, iż M. R. za przestępstwa z użyciem przemocy był ostatni raz karany ponad 5 lat temu. E. nie jest też tak, iż oskarżony jest sprawcą skrajnie niepoprawnym. Do tego należało zwrócić uwagę na postawę oskarżonego, który od początku tego procesu przyznawał się do zarzuconego mu czynu oraz w sposób szczery przeprosił oskarżyciela posiłkowego. W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, iż w realiach tego procesu niezasadnym byłoby wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Jednocześnie w świetle całokształtu uzasadnianego wyroku w ocenie Sądu niewłaściwe byłoby dodatkowe obciążenie oskarżonego grzywną. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż oskarżony i tak będzie zobowiązany do zapłaty nawiązki w kwocie przekraczającej jego miesięczne pobory, a także ponieść wydatki poniesione przez oskarżyciela posiłkowego w tym procesie. Nadto tego rodzaju reakcja karna tj. kara o najłagodniejszym charakterze byłaby nietrafna z uwagi na fakt, iż oskarżony był wcześniej skazany za rozbój oraz bójkę. Tym samym można pokusić się o stwierdzenie, ze oskarżony ma problem z zachowaniami agresywnymi. Dlatego też w ocenie Sądu funkcje indywidualno prewencyjną w sposób pełniejszy osiągnie oddziaływanie na oskarżonego za pomocą nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. W tym względzie warto zwrócić uwagę, iż M. R. jest osobą młodą, zdrową, pracującą fizycznie. Dodatkowo oskarżony pracuje na jeden etat, nie ma większych obowiązków poza pracą zawodową ani też nie założył jeszcze rodziny. Stąd też nie sposób stwierdzić, iż rzeczona kara ograniczenia wolności będzie naruszać przepis art. 58 § 2 ak.k. Nadto w ocenie Sądu Rejonowego funkcja retrybutywna prawa karnego zostanie spełniona poprzez 5 miesięcy kary ograniczenia wolności w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym, który to wymiar uwzględnia cechy podmiotowe oskarżonego. W tym miejscu należy bowiem jeszcze raz zastrzec, iż kara nie tylko ma odpowiadać stopniu społecznej szkodliwości przypisanego czynu, lecz także uwzględniać limitujący aspekt winy, co w ocenie Sądu zmaterializowało się w realiach tego postępowania. Przedmiotowa kara będzie nadto w sposób właściwy wskazywać na nieopłacalność stosowania przemocy fizycznej, czy dokonywania swoistych samosądów. Mając na względzie poczynioną wyżej argumentacje Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku wymierzył M. R. karę 5 miesięcy ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

M. R.

II

nawiązka kompensacyjna

Wobec kategorycznego żądania oskarżyciela posiłkowego, a także poczynionych powyżej ustaleń faktycznych odnoszących się do powstania na skutek inkryminowanego oddziaływania oskarżonego zarówno szkody majątkowej w postaci uszkodzonego telefonu komórkowego i okularów jak i krzywdy wynikającej z powstałymi u M. L. obrażeniami. Zważywszy, iż nawiązka o której mowa w art. 46 § 2 k.k. ma charakter kompensacyjny oraz oblig określenia jej wysokości na podstawie stosownych przepisów prawa cywilnego należało zważyć, iż podstawą odpowiedzialności za niszczone rzeczy stanowiące przedmiot posiadania oskarżyciela posiłkowego jest art. 415 k.c. tj. przepis ogólny dotyczący odpowiedzialności deliktowej statuujący zasadę winy. Jednocześnie podstawą roszczenia o zadośćuczynienie krzywdy doznanej przez M. L. jest art. 445 k.c. W ocenie Sądu Rejonowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżony M. R. działał w warunkach winy umyślnej. Nadto Sąd Rejonowy zwraca uwagę, iż uprzedniego wyzywającego zachowania M. L. nie można potraktować jako jego przyczynienia się do poniesionego uszczerbku na zdrowiu czy też zniszczonych rzeczy ruchomych. Owszem zachowanie M. L. było naganne jednak w ocenie Sądu nie pozostawało ono w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym z poniesioną przez oskarżyciela posiłkowego szkodą materialną i nie majątkową. W tym miejscu należy bowiem zwrócić uwagę, iż oskarżony zaatakował M. L. w sposób dynamiczny nie dając mu szans na odpowiednią reakcje. Dodatkowo oskarżyciel posiłkowy swoim uprzednim zachowaniem nie działał w celu sprowokowania oskarżonego. Tym samym owo zachowanie oskarżonego stanowiło nieuprawnioną reakcję, gdzie co prawdy wina oskarżonego jest limitowana, lecz nie można uznać, iż M. R. nie ponosił winy, tym bardziej na gruncie winy rozumianej zgodnie z orzecznictwem sądów cywilnych. W ocenie Sądu Rejonowego M. R. swoim zachowaniem nie tylko zniszczył okulary pokrzywdzonego, co było niemal niesporne w realiach tego postępowania, lecz także uszkodził jego telefon komórkowy. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż oskarżyciel posiłkowy od samego początku postępowania karnego wspominał ów telefon jako przedmiot zniszczony na skutek inkryminowanego oddziaływania oskarżonego. Dodatkowo powstaniu owej szkody nie przeczy jego użycie w godzinach wynikających z przedłożonego bilingu. Banalnym jest bowiem stwierdzenie, iż uszkodzenie szyby telefonu nie uniemożliwia wykonywania głównej funkcji aparatu telefonicznego w postaci wykonywania rozmów przy jednoczesnym stwierdzeniu, iż naprawienie szkody – a więc przywrócenie przedmiotu do stanu sprzed bezprawnego oddziaływania niejednokrotnie jest bardzo kosztowne i może się wiązać z nawet powstaniem tzw. szkody całkowitej – szkody gdzie koszt jej naprawy przekracza wartość uszkodzonego przedmiotu. W związku z tym Sad Rejonowy przyjął za prawdziwe oświadczenia oskarżyciela posiłkowego odnoszące się do wartości poniesionej przez niego szkody na mieniu. Zatem w odniesieniu do ogółu wysokości nawiązki Sąd stwierdza, iż niemal połowę jej wymiaru stanowiła właśnie szkoda o charakterze majątkowym. Jednocześnie nie można było pominąć, iż inkryminowane zachowanie M. R. wywołało u niego powstanie krzywdy niemajątkowej w postaci cierpienia doznanego na skutek stłuczenia głowy, krwiaków podskórnych twarzy o stłuczenia klatki piersiowej, Sąd Rejonowy zważył, iż zgodnie z przedstawionymi przez oskarżyciela posiłkowego dowodami M. L. był hospitalizowany w związku inkryminowanym zdarzeniem. Niemniej Sąd Rejonowy uznał za niewykazane fakt, iż stwierdzony u oskarżyciela posiłkowego bezdech senny pozostawał w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym z występkiem, którego się dopuścił oskarżony. W tym miejscu warto zwrócić uwagę na ogólny charakter odesłania zawartego w art. 46 k.k. dotyczące stosowania ogółu norm cywilno – prawnych, a więc także kwestii procesowych związanych z rozkładem ciężaru dowodu. Równocześnie nie można było zgodzić, się postulowaną w mowie końcowej –pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego kwotą żądanego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Rejonowego kwota 15000 złotych jest w sposób rażąco nieadekwatna do doznanych przez M. L. obrażeń i związanej z tym jego krzywdy. Oczywiście zadośćuczynienie jak i nawiązka kompensacyjna nie powinna mieć charakteru symbolicznego, lecz jaka sama nazwa wskazuje kompensować doznaną szkodę/krzywdę. Niemniej zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego żądanej przez niego kwoty prowadziłoby do powstania po jego stronie nieadekwatnego przysporzenia majątkowego, gdzie sądy cywilne w swoim orzecznictwie jednoznacznie wskazują, iż zadośćuczynienie nie powinno prowadzić do wzbogacenia się pokrzywdzonego. Dlatego też mając na względzie stosunkowo niewielkie obrażenia ciała pokrzywdzonego, zaledwie nieznacznie przekraczające próg dzielący przypisane oskarżonemu przestępstwo od występku z art. 217 k.k. jak również fakt przeproszenia pokrzywdzonego przez M. R. na sali rozpraw, gdzie oskarżony z własnej nie przymuszonej woli przeprosił pokrzywdzonego podchodząc do niego i podając mu rękę, oraz poniesioną przez M. L. szkodę majątkową Sąd Rejonowy uznał, iż nawiązka o charakterze kompensacyjnym w wysokości 2500 złotych będzie właściwym środkiem reakcji cywilno prawnej na przypisany M. R. czyn. Nadto należy mieć na względzie fakt, iż rzeczona nawiązka w świetle orzecznictwa sądów powszechnych powinna być wziętą pod uwagę w przypadku prowadzenia przez oskarżyciela posiłkowego procesu o zapłatę kwoty przenoszącej wysokość zasądzonego w tym procesie świadczenia, zgodnie z art. 415 § 2 k.p.k. W związku z powyższym Sąd w punkcie II wyroku zasądził orzekł wobec oskarżonego środek kompensacyjny w postaci nawiązki w kwocie 2500 złotych.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zgodnie z treścią art. 627 k.p.k. w przypadku skazania oskarżony jest zobowiązany pokryć wydatki poniesione przez oskarżyciela posiłkowego. W orzecznictwie w sposób jednoznaczny podkreśla się, iż w skład powyższych wydatków mogą wchodzić koszty zastępstwa prawnego udzielonego przez profesjonalnego pełnomocnika. Jednocześnie rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie w sposób jednoznaczny wskazuje, iż opłata co do zasady nie może być niższa niż stawka minimalna wynikająca z przedmiotowego aktu prawnego, ani też przekraczać 6 krotności owej stawki. Jednocześnie warto wskazać, iż odejście od poziomu stawki minimalnej powinno być wykazane poprzez przedłożenie dowodu uiszczenia przez klienta kwoty przekraczającej wartość stawki minimalnej. Nadto w doktrynie podnosi się także, iż konieczne jest ażeby wysokość umówionego wynagrodzenia odpowiadała wartości poniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego pracy. W tym miejscu trzeba zwrócić uwagę, iż M. L. był reprezentowany przez pełnomocnika adwokata M. W. już na etapie postępowania przygotowawczego. Do tego opłata za czynności w postępowaniu jurysdykcyjnym powinna być powiększona o kwotę 20 % wynikającą z rozstrzygnięcia niniejszej sprawy na dwóch terminach rozpraw. Powyższe stwierdzenia należy odnieść do wysokości stawek minimalnych określonych § 11 rzeczonego rozporządzenia i tak opłata minimalna za czynności w dochodzeniu winna wynosić 360 złotych. Natomiast w postępowaniu jurysdykcyjnym 840 + 840 x0,20 = 1008 złotych. Natomiast oskarżyciel posiłkowy 26 marca przedłożył fakturę za poniesione koszty usług prawnych na kwotę 2300 złotych, a więc w kwocie stanowiącej niecałą dwukrotność stawki minimalnej. Kwota ta bez wątpienia nie przekracza poziomu stawek minimalnych. Dodatkowo kwota ta nie jawi się jako rażąco wygórowana w odniesieniu do nakładu pracy pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Zatem w punkcie III wyroku Sąd Rejonowy działając na podstawie zasady odpowiedzialności za wynik procesu zasądził od oskarżonego M. R. na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. L. kwotę 2300 złotych.

IV

W punkcie IV wyroku Sąd Rejonowy obciążył oskarżonego M. R. kosztami sądowymi na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu. Zasada ta wysłowiona została w art. 627 k.p.k. i zgodnie z nią oskarżony w przypadku wydania wyroku skazującego jest zobowiązany pokryć koszty procesu karnego. Oczywiście w odniesieniu do kosztów sądowych istnieje możliwość zwolnienia oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Niemniej jednak jak stanowi powyższy przepis dla skorzystania z wysłowionego w nim dobrodziejstwa konieczne jest, ażeby przemawiała za tym sytuacja materialna oskarżonego bądź względy słuszności. W realiach tego postępowania Sąd Rejonowy uznał, iż brak jest podstaw do odstąpienia od zasady ogólnej rozliczania kosztów procesu. W szczególności za tego rodzaju odstępstwem nie przemawia sytuacja materialna oskarżonego, który jest osobą młodą, w pełni sił, zdolną do wykonywania pracy zarobkowej. Co więcej jak wskazują powyższe ustalenia faktyczne M. R. pracuje, a nadto mieszka w domu rodzinnym i nie ma nikogo na własnym utrzymaniu. Tym samym poniesienie przez niego łącznej sumy 280 złotych nie powinno być dla niego bardzo obciążającym wydatkiem. Do tego należy zważyć, iż czyn przypisany oskarżonemu był niewątpliwie przestępstwem umyślnym. Dodatkowo warto wskazać, iż to nie było pierwsze tego rodzaju zachowanie oskarżonego. W związku z powyższym w ocenie Sądu za zwolnieniem oskarżonego M. R. nie przemawiały także względy słuszności. Natomiast sama wysokość kosztów sądowych wynikała wprost z ryczałtowej opłaty od wymierzonej oskarżonemu kary ograniczenia wolności – 5 miesięcy – kwota 120 złotych zgodnie z art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy o opłatach za sprawy karne. Natomiast na pojęcie wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa złożył się ryczałt za doręczenia 2x 20 złotych, pobór karty karnej w postępowaniu przygotowawczym 30 złotych oraz koszt opinii biegłego lekarza ortopedy kwota 90 złotych. W związku z powyższym w punkcie IV wyroku Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 160 złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Podpis