Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1117/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 3 października 2019 r. sygnatura II K 1701/18

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W zakresie punktu 1 wyroku naruszenie procedury karnej, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a to:

- art. 4 k.p.k i art. 7 k.p.k. poprzez sprzeczną z tymi przepisami ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji, błędne wnioski co do ustalenia, iż oskarżony przywłaszczył kwotę 9.800 złotych, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzanego w postępowaniu przygotowawczym i przeprowadzonego na rozprawie prowadzi do innego wniosku;

- art. 7 k.p.k. w związku z art. 391 k.p.k. § 1 k.p.k. poprzez naruszenie swobodnej oceny dowodów, co wyrażało się w jednostronnej ocenie sprzecznych wewnętrznie, niekonsekwentnych zeznań pokrzywdzonych z jednoczesnym pominięciem wyjaśnień oskarżonego.

W zakresie punktu 2 wyroku naruszenie procedury karnej, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a to:

- art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. przez sprzeczną z tymi przepisami ocenę

zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji, wnioski co do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu w punkcie drugim wyroku czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzona w postępowaniu przygotowawczym i przeprowadzonego na rozprawie prowadzi do wniosków zgoła odmiennych

- art. 410 k.p.k. w związku z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. i 2 k.p.k. poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na jakich elementach stanu faktycznego Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie przez co wyrok Sądu I instancji w zakresie punktu drugiego oparty jest na ustaleniach nieujawnionych w toku procesu;

- art. 7 k.p.k. w związku z art. 391 § 1 k.p.k. poprzez naruszenie swobodnej oceny dowodów, co wyrażało się w dowolnej ocenie zeznań S. G. (1) i W. D. z jednoczesnym pominięciem wyjaśnień oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ocena materiału dowodowego przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji właściwie, logicznie i szeroko uzasadnił, zaś prawidłowość rozumowania i podniesione argumenty nie budzą zastrzeżeń w najmniejszym zakresie. Nie ma żadnej reguły dowodowej, która nakazywałaby uwzględnienie tylko relacji korzystnych dla oskarżonego czy traktowanie wyjaśnień oskarżonego jako podstawowego źródła ustaleń faktycznych. Swobodna ocena dowodów jako jedna z naczelnych zasad prawa procesowego nakazuje, aby Sąd orzekający oceniał znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, przy czym obowiązująca procedura karna nie przewiduje zasady wartościowania dowodów ani też prymatu dowodów korzystnych dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść. W tym zakresie ciężar spoczywa właśnie na dyrektywie zawartej w przepisie art. 7 k.p.k., która określa reguły obowiązujące przy dokonywaniu oceny dowodów i przyjmowania ich za podstawę dokonywanych ustaleń ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1997r. sygnatura akt II KKN 159/96; Prok. i Pr. 1998/2/7).

W zakresie oceny zeznań pokrzywdzonych - małżonków M. zasadnie Sąd I instancji, wobec znacznych odmienności w podawanych przez nich sumach uznał, że w sprawie doszło do zaboru kwoty 9 800 złotych, dając wiarę relacjom świadków jakie przedstawili oni w toku śledztwa i to w trakcie ich pierwszych przesłuchań, a zatem w dniach 24 i 25 oraz 30 kwietnia 2018 roku. Sąd przypisał oskarżonemu zabór takiej kwoty, która była najbardziej pewna wedle pierwszych spontanicznych zeznań pokrzywdzonych. Wskazywali oni w tych zeznaniach na wartość skradzionych pieniędzy, przez podanie w jakich banknotach posiadane kwoty były przechowywane, podali ilość banknotów, oraz ich nominałów co pozwoliło na przemnożenie i dokonanie obliczeń. Zasadnie zeznania pokrzywdzonych zostały uznane zatem za wiarygodne.

W kwestii zachowania oskarżonego wobec świadków W. D. i S. G. (1) trafnie oceniono zeznania świadków tych jako wiarygodne. Fakt, że relacje świadka S. G. (1), czy też W. D., na etapie rozprawy były bogatsze w szczegóły w żaden sposób nie przesądza o ich niewiarygodności, skoro zawierały istotne dane odnośnie zachowania oskarżonego, tożsame z relacją świadków z początku postępowania. Świadkowie ci złożyli zeznania przystające do ustalonego stanu faktycznego sprawy, podając szczegóły zdarzenia, tyle, że przed Sądem podali pewne nowe fakty, jednakże trudno uznawać zeznania te za niewiarygodne z tej przyczyny. Z kolei relacja oskarżonego, iż uciekając prześlizgnął się obok obu meczysz nie dotykając ich ale gubiąc notatnik słusznie została uznana za niewiarygodną wobec sprzeczności z zeznaniami wymienionych świadków, jak też trudno uznać ją za zgodną z zasadami doświadczenia życiowego.

W tej sytuacji wypada skonstatować, iż wywiedziona apelacja obrońcy oskarżonego stanowi dowolną polemikę z argumentami zawartymi w pisemnych motywach wyroku, a Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, zaś na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, nadto swe stanowisko właściwie i szeroko umotywował.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie pierwszym poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w związku z art. 12 § 2 k.k. i za ten występek wymierzenie oskarżonemu kary jednego roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ocena materiału dowodowego przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów zatem z tych powodów brak przesłanek od zmiany wyroku.

3.2.

W zakresie punktu 1 wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść punktu pierwszego wyroku, a polegający na przypisaniu oskarżonemu sprawstwa czynu opisanego w tym punkcie poprzez przyjęcie, że:

- oskarżony dokonał zaboru gotówki w kwocie 9.800 złotych działając na szkodę J. i B. M. (1), gdy w istocie doszło do zaboru przez oskarżonego kwoty 7.000 zł;

- oskarżony dokonał przestępstwa jako funkcjonariusz publiczny poprzez przekroczenie swoich uprawnień w ten sposób, iż będąc funkcjonariuszem (...) (...)Komisariatu Policji w Z. wprowadził w błąd J. M. (1) co do tego, iż jest funkcjonariuszem policji w sytuacji w której nie można przypisać oskarżonemu sprawstwa, którego dokonał wykonując swoje obowiązki służbowe.

W zakresie punktu 2 wyroku błąd w ustaleniach faktycznych będący wynikiem naruszenia przepisów o charakterze proceduralnym, a polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się przestępstwa opisanego w punkcie drugim wyroku, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w szczególności zeznań świadka G. złożonych w toku postępowania sądowego i właściwe ustalenia w zakresie zdarzenia z udziałem świadka D. prowadzi do wniosku odmiennego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd w miejsce zarzucanego oskarżonemu czynu przypisał mu dwa przestępstwa, wskazując, iż czyny popełnione z pokrzywdzeniem świadków W. D. i S. G. (1) winny zostać potraktowane oddzielnie skoro nastąpiły chronologicznie później niż zabór mienia przez oskarżonego na szkodę małżonków M.. W zakresie wypełnienia znamion przestępstwa z art. 231 § 2 k.k. wskazał z kolei iż J. M. nigdy nie miał bowiem wątpliwości co do tego, że mężczyzną, który przyszedł do niego był takim Policjantem przybył, by kontynuować czynności związane z tamtym przestępstwem i miał wiedzę na temat tamtego czynu. Takie jednak uwiarygodnienie się oskarżonego jako osoby, która przychodzi do pokrzywdzonego, by dokonać jakiejś czynności służbowej, polegającej na zabezpieczeniu reszty pozostałych pieniędzy, skłoniła Sąd do dokonania uszczegółowienia opisu czynu przypisanego oskarżonemu, a nadto do uzupełnienia kwalifikacji prawnej tegoż czynu o art. 231 § 2 k.k.

Uzasadnienie wyroku w zakresie subsumcji zachowania oskarżonego pod normę karną należy uznać za dalece lakoniczne i niewystarczające, natomiast zupełnie bez potrzeby przytacza ono szereg informacji w zakresie ogólnym odnośnie przypisanych przestępstw, jednakże w obszarach które nie były przez strony kwestionowane.

Z wyrażonym przez Sąd stanowiskiem w zakresie popełnienia przez oskarżonego dwóch odrębnych przestępstw tylko dlatego że czyny popełnione z pokrzywdzeniem świadków W. D. i S. G. (1) winny zostać potraktowane oddzielnie bo nastąpiły chronologicznie później niż zabór mienia przez oskarżonego na szkodę małżonków M. nie można się zgodzić. Sam fakt pewnej kolejności zachowań oskarżonego nie oznacza iż zachowania te stanowią odrębne czyny. Przyjmuje się już od dawna w orzecznictwie, że zachowanie będące zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli stanowi tylko jeden czyn, niezależnie od liczby skutków tego zachowania oraz liczby naruszonych przez nie norm. Innymi słowy, bez względu na to, ile typów przestępstw będzie zawierać się w czynie, stanowić on może tylko jedno przestępstwo. W nauce i judykaturze utrwalił się pogląd, że jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona dwóch lub więcej przestępstw, przepisy je określające pozostają albo w zbiegu kumulatywnym (stosuje się go wtedy, gdy łączne powołanie przepisów oddaje pełną zawartość kryminalną tkwiącą w czynie), albo zbiegu pozornym (ma on miejsce wówczas, gdy mogące wchodzić w rachubę przepisy pozostają ze sobą w takim stosunku, że zastosowanie jednego przepisu wyłącza celowość - z uwagi na zasadę specjalności, subsydiarności lub konsumpcji - zastosowania pozostałych) ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2003 r. sygnatura III KKN 349/01. Prok.i Pr.-wkł. 2003/12/2).

W realiach niniejszej sprawy należy zauważyć iż zachowania wobec świadków W. D. i S. G. (1) miały miejsce podczas ucieczki oskarżonego po zaborze pieniędzy i bynajmniej nie wymagały od oskarżonego podejmowania jakiegoś nowego zamiaru czy impulsu dla ich przedsięwzięcia. Oskarżony przecież po ucieczce z mieszkania działał cały czas w tym samym zamiarze oddalenia się z miejsca zaboru pieniędzy. Zachowanie świadków W. D. i S. G. (1) stanowiła zatem jedynie przeszkodę w ucieczce oskarżonego i nie wymagało podejmowania nowego zamiaru popełnienia przestępstwa. Oskarżony od samego początku zajścia skoncentrowany był na zaborze pieniędzy którymi dysponował J. M. (1) i podejmowane przez niego kolejne działania były dokonywane z tym właśnie zamiarem. Nie jest tak iż każda następna czynność oskarżonego wymagała podjęcia nowego zamiaru czy nowego impulsu. Oskarżony modyfikował jedynie sposób swego działania, początkowo zamarzając wprowadzić J. M. (1) w błąd i w ten sposób uzyskać pieniądze, gdy zaś to się nie udało to dokonał zaboru pieniędzy i uciekając – działając w celu utrzymaniu się w ich posiadaniu – użył przemocy wobec osób starających się go zatrzymać. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe stwierdzenia prowadzą do wniosku iż należało uznać że oskarżonemu w miejsce dwóch czynów należało przypisać jedno przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Odnosząc się do stawianych zarzutów prawidłowo Sąd I instancji ustalił wypełnienie przez oskarżonego znamion przestępstw opisanych w art. 286 § 1 k.k. i art. 281 k.k. Czyn z art. 278 § 1 k.k. polegający na zabraniu pokrzywdzonemu pieniędzy gdy okazały się nieskuteczne zabiegi mające wprowadzić go w błąd by wydał posiadane pieniądze należało potraktować jako czyn współukarany względem przestępstwa z art. 281 k.k., bowiem oskarżany uciekając po dokonaniu kradzieży pieniędzy użył przemocy w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych pieniędzy.

Nie można podzielić stanowiska Sądu I instancji w zakresie wypełnienia znamion przestępstwa z art. 231 § 2 k.k. Sąd wskazał, że uwiarygodnienie się oskarżonego jako osoby, która przychodzi do pokrzywdzonego, by dokonać jakiejś czynności służbowej, polegającej na zabezpieczeniu reszty pozostałych pieniędzy, skłoniła Sąd do uzupełnienia kwalifikacji prawnej tegoż czynu o art. 231 § 2 k.k. Sąd jednakże sam w uzasadnieniu wskazywał, iż popełnienie tego przestępstwa musi polegać na działaniu w ramach uprawnień – przez przekroczenie tych uprawnień. Sąd nie wskazuje jednak w ramach jakich uprawnień miałyby dział oskarżony, bowiem sam fakt bycia policjantem i to w innym komisariacie nie stanowił żadnego uprawnienia do podejmowania przez niego konkretnych czynności odnośnie J. M. (1). Podobnie ewentualne ustalenie, iż oskarżony prowadził sprawy pokrewne czy podobnego rodzaju bynajmniej nie stanowiło uprawnienia do działania w tym konkretnym przypadku,. Sam Sąd nie wskazuje jakie uprawnienia oskarżony miałby w tym przypadku przekroczyć. Skoro nie była to sprawa w której oskarżony miałby prawo podejmować czynności w ramach uprawnień wynikających z faktu bycia policjantem to nie można uznać iż działał z ich przekroczeniem. Sam fakt iż uwiarygadniał się oskarżony i wywołał przeświadczenie iż ma pokrzywdzony doczynienia z policjantem nie obrazuje, iż doszło do przekroczenia przez oskarżonego uprawnień skoro było to jeden z elementów wprowadzenia w błąd.

Zasadny jest zatem zarzut błędnych ustaleń faktycznych w tym przypadku.

W pozostałej części Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych. Stwierdzić należy, iż ocena całości materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji, poparta zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w pozostałej części uznana musi być za trafną i prowadzącą do poczynienia trafnych ustaleń faktycznych. Sąd I instancji właściwie wskazał na jakich dowodach oparł się czyniąc określone ustalenia faktyczne oraz przytoczył argumenty, którymi kierował się przy ocenie poszczególnych dowodów.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie pierwszym poprzez przyjęcie, iż oskarżony wprowadził w błąd J. M. (1) co do tego, iż jest funkcjonariuszem policji (...)Komisariatu Policji w Z. wykonującym swe obowiązki służbowe polegające na prowadzeniu czynności w sprawie oszustwa dokonanego na szkodę tegoż pokrzywdzonego i jego małżonki, zabezpieczającym dla celów tego postępowania środki pieniężne należące do tych małżonków usiłując doprowadzić J. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kwoty 7.000 złotych po czym dokonał zaboru gotówki w kwocie 7.000 złotych działając na szkodę J. i B. małżonków M. tj. przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 286 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i za ten występek wymierzenie oskarżonemu kary jednego roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie Sądu Okręgowego powyższe stwierdzenia prowadzą do wniosku iż należało uznać że oskarżonemu w miejsce dwóch czynów należało przypisać jedno przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3.3.

Wymierzenie kary rażąco surowej poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary dwóch lat pozbawienia wolności co w sposób istotny stoi w opozycji wobec treści art. 53 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie znalazł Sąd Okręgowy podstaw do stwierdzenia, iż wymiar kary wobec oskarżonego jest rażąco wadliwy. Sąd Okręgowy uznając, że oskarżonemu należało przypisać jedno przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. uznał, iż wymiar kary za tak opisany czyn nie powinien odbiegać od kary łącznej którą orzekł Sąd I instancji bowiem kara ta była prawidłowo wyważona. Sąd I instancji wskazał na wysoki ładunek społecznej szkodliwości, działania zasługujące na szczególne potępienie, nie tylko z uwagi na to, iż dopuścił się ich stróż prawa, ale i dlatego, że dopuścił się ich z pokrzywdzeniem osób starszych i schorowanych.

Nadto wskazał Sąd I instancji, że oskarżony osobą niekaraną w przeszłości, osobą praktycznie ustabilizowaną życiowo o pozytywnej opinii w ostatnim miejscu pracy, jednak budzi poważne wątpliwości jego postawa etyczno-moralna bowiem oskarżony miał już wcześniej skłonności do przekraczania granic etyki zawodowej. Wszystkie podniesione przesłanki wymiaru kary wskazują, iż orzeczona wobec oskarżonego kara 3 lat pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym jest karą uwzgledniającą działania prewencyjne wobec oskarżonego jak i mającą prawidłowe ukształtowanie w karesie oddziaływania społecznego. Nie można kary tej uznać za karę rażąco łagodną czy surową.

Wniosek

Wniosek o wymierzenie oskarżonemu kary jednego roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Orzeczona wobec oskarżonego kara 3 lat pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym jest karą uwzgledniającą działania prewencyjne wobec oskarżonego jak i mającą prawidłowe ukształtowanie w karesie oddziaływania społecznego. Nie można kary tej uznać za karę rażąco łagodną czy surową.

3.4.

Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

- naruszenie art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na nieodniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie okoliczności, że świadkowie J. M. (1) i B. M. (1) w sposób jasny i klarowny określili w toku postępowania sądowego wysokość kwoty, jakiej zaboru dokonał oskarżony J. W., a ponadto okoliczności, z powodów których Sąd nie dał wiary w tym zakresie ww. świadkom,

- naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodu i przyjęcie przez Sąd I instancji, iż nie zostało udowodnione, że oskarżony dokonał zaboru kwoty 100.000 zł wyłącznie dlatego, że zeznania świadków złożone przed Sądem różniły się od tych złożonych na etapie postępowania przygotowawczego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący wskazuje na błędne nie dokonanie ustalenia, iż J. M. (1) dysponował kwotą 131.000 zł, pomimo iż taki stan rzeczy wynikał tak z jego zeznań, z zeznań jego małżonki, z odręcznych zapisków schowanych w słoikach, jak i z wyciągów bankowych dołączonych do akt sprawy. Skarżący wskazuje, że pokrzywdzony przedstawił karteczki, na których zapisywał, jaką gotówkę przechowuje w słoikach, opisał również w sposób jasny i zrozumiały przebieg czynności, jakie wykonał po pierwszym, porannym zajściu. Jasno wskazywał, że zawartość całego słoika z banknotami po 200 zł zaniósł do domu i tam go przechowywał, po czym w następstwie działań podjętych przez oskarżonego ostatecznie mu je pokazał, a następnie zostały one wyrwane z jego ręki przez oskarżonego.

Zasadnie Sąd I instancji, wobec znacznych odmienności w podawanych przez pokrzywdzonych - małżonków M. sumach uznał, że w sprawie doszło do zaboru kwoty 9 800 złotych, dając wiarę relacjom świadków jakie przedstawili oni w toku śledztwa i to w trakcie ich pierwszych przesłuchań, a zatem w dniach 24 i 25 oraz 30 kwietnia 2018 roku, zaś kolejnym jedynie o tyle, o ile nie przekształcały one obrazu zdarzeń opisanych wcześniej. Sąd wykluczył przy tym, iżby funkcjonariusze Policji przesłuchujący na wstępie J. i B. M. w sposób nierzetelny odnotowali wartość przedmiotu przestępstwa. Sąd przypisał oskarżonemu zabór takiej kwoty, która wydawała się najbardziej pewna wedle pierwszych świeżych i spontanicznych zeznaniach pokrzywdzonych. Wskazywali oni tam na wartość skradzionych pieniędzy, przez podanie w jakich banknotach posiadane kwoty były przechowywane, podali ilość banknotów, oraz ich nominałów co pozwoliło na przemnożenie i dokonanie obliczeń. Zasadnie zeznania pokrzywdzonych zostały uznane za wiarygodne, w szczególności J. M. (1) skoro zeznania te składane były przecież składane w dniu obydwu przestępstw popełnionych z jego pokrzywdzeniem, w krótkim od nich przedziale czasowym, gdzie przecież w jego pamięci te okoliczności nie zdążyły się jeszcze zatrzeć, a nieprawidłowy proces percepcyjny tego świadka (zaburzony przebytą chorobą), nie produkował nowych, zaskakujących okoliczności.

Skarżący powołując się na późniejsze zeznania pokrzywdzonych, nie odnosi się do treści pierwszych zeznań J. M. (1) i wskazanych przez niego sum. Koncentruje się skarżący na wskazaniu, iż kwota zabranych pieniędzy powinna być ustalona na podstawie przedłożonych w dalszym ciągu postępowania karteczkach. Należy wszakże zauważyć, iż pomija skarżący w zupełności przyczyny dla których pokrzywdzeni w ten sposób, jakże przecież wedle skarżącego pewny, nie wykazywali zabranych sum już na początku postępowania i czemu podane początkowo sumy były tak dalece odmienne od tych które zaczęli podawać w dalszej części postepowania. Należy zauważyć, iż o ile suma dotycząca pierwszego przestępstwa wzrosła w toku postepowania dwukrotnie to kwota którą mieli utracić na skutek przestępstwa zarzucanego oskarżonemu wzrosła dziesięciokrotnie. Nie sposób znaleźć racjonalne przyczyny dla których pokrzywdzony miałby pomylić kwotę ok 10.000 zł z jakoby mu rzeczywiście zabraną kwotą 100.000 zł. Skarżący zaś nie podaje zadnich przyczyn dlaczego pierwsze zeznania J. M. (1) miałyby być uznane za niewiarygodne a przecież taka powinna być konstatacja w świetle stawianych w apelacji zarzutów. Brak zatem podstaw do stwierdzenia wadliwej oceny dowodów, nadto nietrafne są zarzuty w zakresie naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. skoro Sąd zagadnieniu temu poświecił znaczną część uzasadnienia wskazując na przyczyny takiej a nie innej oceny zeznań pokrzywdzonych.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę pkt 1 i 2 wyroku i wskazanie, iż oskarżony dokonał zaboru gotówki w kwocie 100.000 zł oraz zmianę pkt 7 wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz J. M. (1) kwoty 93.000 zł lub o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku bowiem nie zachodzą przesłanki błędnej oceny dowodów.

3.5.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez niezasadne ustalenie na podstawie faktów i dowodów, że oskarżony dopuścił się zaboru kwoty jedynie 9800 zł, podczas gdy zgoła odmienny stan faktyczny wynika z zeznań oskarżyciela posiłkowego i jego żony oraz dokumentacji bankowej dołączonej do akt sprawy.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez nie przyjęcie wbrew zeznaniom świadków J. M. (1) i B. M. (1), iż kwoty wskazane na przedłożonych karteczkach stanowiących odręczne zapiski rzeczywiście znajdowały się w słoikach umieszczonych w pomieszczeniu piwnicznym, podczas gdy prawidłowa i całościowa wykładnia materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że takowe kwoty pokrzywdzony posiadał i przechowywał je w piwnicy, a następnie znaczną jej część, tj. zawartość 1 słoika przechowywał w mieszkaniu bezpośrednio przed dokonaniem przestępstwa przypisanego oskarżonemu.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez dowolną, a konsekwencji błędną ocenę materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków B. i J. M. (1) złożonych na etapie postępowania sądowego, co w konsekwencji doprowadziło do przypisania oskarżonemu, iż dokonał zaboru kwoty jedynie 9800 zł, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony dokonał zaboru kwoty 100.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Brak podstaw do stwierdzenia błędnej oceny zeznań świadków B. i J. M. (1) jak wskazano to w punkcie 3.4 zatem ustalenia faktyczne oparte na zeznaniach ocenionych jako wiarygodne w uzasadnieniu wyroku należy uznać za trafne.

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd I instancji w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając zarzut ten należy wykazać jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji ( tak wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975 r., sygn. I KR 197/74 - OSNKW 1975/5/58; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 6 lipca 1995 r., sygn. II AKr 182/95 - Prok. i Pr. 1996/2-3/24; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 czerwca 1992 r., sygn. II AKr 116/92 - KZS 1992/3-9/129).

W niniejszej sprawie argumentacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie wykazała istnienia mankamentów rozumowania Sądu I instancji które mogłyby skutkować uznaniem trafności stawianych zarzutów.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę pkt 1 i 2 wyroku i wskazanie, iż oskarżony dokonał zaboru gotówki w kwocie 100.000 zł oraz zmianę pkt 7 wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz J. M. (1) kwoty 93.000 zł lub o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku bowiem nie zachodzą przesłanki błędnej oceny dowodów i brak mankamentów rozumowania Sądu I instancji które mogłyby skutkować uznaniem trafności stawianych zarzutów co prowadzi do niezasadności wniosku.

3.6.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1 wyroku, co miało następnie bezpośrednie przełożenie na orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności w punkcie 3 zaskarżonego orzeczenia, w sytuacji gdy prawidłowo ustalone przez sąd okoliczności sprawy, w tym wysoki stopień winy i wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 orzeczenia czynu, stopień jego zawinienia oraz sposób działania zdecydowanie przemawiały za orzeczeniem wobec niego za czyn 1 kary 5 lat pozbawienia wolności a w konsekwencji kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności co prowadzi do wniosku iż kara jednostkowa i łączna nie spełniają wymogów prewencji indywidulanej, co przeczy względom na społeczne oddziaływanie kary, które przemawiają za orzeczeniem kar surowszych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak w punkcie 3.3 Nie znalazł Sąd Okręgowy powodów do kwestionowania orzeczenia w zakresie kary bowiem należy zaznaczyć, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. O rażącej niewspółmierności kary nie można mówić wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone. Sąd Rejonowy nie miał wątpliwości, że całokształt okoliczności ustalonych w niniejszej sprawie nakazuje wymierzać oskarżonemu karę o charakterze izolacyjnym, podporządkowaną przede wszystkim celom szczególno-prewencyjnym. Orzeczona wobec oskarżonego kara 3 lat pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym jest karą uwzgledniającą działania prewencyjne wobec oskarżonego jak i mającą prawidłowe ukształtowanie w karesie oddziaływania społecznego. Nie można kary tej uznać za karę rażąco łagodną czy surową.

Wniosek

O zmianę wyroku w punkcie 1 i orzeczenie kary 5 lat pozbawienia wolności oraz zmianę wyroku w punkcie 3 i orzeczenie kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Orzeczonej wobec oskarżonego kary 3 lat pozbawienia wolności nie można kary uznać za karę rażąco łagodną czy surową, prawidłowo została ona ukształtowana w oparciu o prawidłowo określone przesłanki wymiaru kary.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 3 października 2019 r. sygnatura II K 1701/18 w pozostałym zakresie

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Ocena całości materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji, poparta zasadami logiki i doświadczenia życiowego, uznana został za trafną i prowadzącą do poczynienia ustaleń faktycznych które zostały uznane w zasadniczej części za trafne.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

d)  ustalił iż zachowania przypisane w punktach 1 i 2 jako odrębne przestępstwa stanowią jeden czyn wyczerpujący znamiona występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. polegające na tym że w dniu 24 kwietnia 2018 roku w Z. przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za pomocą wprowadzenia J. M. (1) w błąd co do wykonywania czynności służbowych w sprawie prowadzonej przez Komisariat (...)Policji w Z., oraz tego, że jest policjantem prowadzącym czynności w sprawie oszustwa dokonanego na szkodę tegoż pokrzywdzonego i jego małżonki, zabezpieczającym dla celów tego postępowania środki pieniężne należące do tych małżonków usiłował doprowadzić J. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci co najmniej kwoty 9 800 złotych, a gdy celu tego nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 9 800 złotych działając na szkodę J. i B. małżonków M. a następnie w celu utrzymania się w ich posiadaniu, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, uciekając użył przemocy wobec starających się go zatrzymać: S. G. (1) poprzez popchnięcie wymienionego oraz W. D. poprzez jego szarpanie, i za to na mocy art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 3 wymierzył oskarżonemu karę 3 lata pozbawienia wolności,

e)  uchylił punkt 3 zaskarżonego wyroku,

f)  ustalił, iż rozstrzygnięcie z punktu 4 zaskarżonego wyroku odnosi się do kary pozbawienia wolności orzeczonej wyżej.

Zwi ęź le o powodach zmiany

Jak w punkcie 3.3 Ocena całości materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji, poparta zasadami logiki i doświadczenia życiowego, uznana musi być za trafną i prowadzącą do poczynienia ustaleń faktycznych które zostały uznane w zasadniczej części za trafne. Sąd I instancji właściwie wskazał na jakich dowodach oparł się czyniąc określone ustalenia faktyczne oraz przytoczył argumenty, którymi kierował się przy ocenie poszczególnych dowodów. W realiach niniejszej sprawy konfrontując ustalenia faktycznie z przeprowadzonymi dowodami trzeba stwierdzić, że dokonana przez Sąd I instancji rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności przestępstw nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym Sąd dał wiarę i na których rozważania swe oparł.

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3

Zasądzono koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu w toku postępowania odwoławczego.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 4

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 636 § 1 k.p.k., obciążając nimi oskarżonego z uwagi na zakres wywiedzionej apelacji, zaś opłatę orzeczono za dwie instancje z uwagi na zmianę dokonaną przez Sąd Okręgowy w zakresie przypisanego czynu i wymierzonej kary.

PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 3 października 2019 r. sygnatura II K 1701/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 3 października 2019 r. sygnatura II K 1701/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 3 października 2019 r. sygnatura II K 1701/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana