Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 października 2019 rok

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Napiórkowska – Kasa

Ławnicy: Marek Kośny, Tomasz Sowa

Protokolant: starszy protokolant Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko W. K. – prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. W. K. z siedzibą w Z.

o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

I.  Przywraca powódkę A. P. do pracy u pozwanego W. K. – prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. W. K. z siedzibą w Z. na poprzednie warunki pracy i płacy oraz zasądza od pozwanego W. K. – prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. W. K. z siedzibą w Z. na rzecz powódki A. P. wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia przez powódkę pracy u pozwanego w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku przy przyjęciu jako podstawę obliczenia tego wynagrodzenia miesięcznie kwotę 2 775 zł. (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt pięć złotych).

II.  Zasądza od pozwanego W. K. – prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. W. K. z siedzibą w Z. na rzecz powódki A. P. kwotę 360 zł. (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

III.  Nakazuje pobrać od pozwanego W. K. – prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. W. K. z siedzibą w Z. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie kwotę 1665 zł. (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt pięć złotych) tytułem opłaty od pozwu, z której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

IV.  Nakazuje pobrać od pozwanego W. K. – prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) W. W. K. z siedzibą w Z. na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie kwotę 352 zł. (trzysta pięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Marek Kośny Joanna Napiórkowska – Kasa Tomasz Sowa

Sygn. akt VI P 439/16

UZASADNIENIE

A. P., pozwem z dnia 17 czerwca 2016r. (data nadania), skierowanym przeciwko W. K. wniosła o uznanie rozwiązania umowy o pracę za niezgodne z prawem i przywrócenie do pracy na stanowisko Menadżera ds. zakupów na warunkach określonych w umowie o pracę z 1 kwietnia 2011r., zasądzenie odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty, z tytułu pozostawania przez powódkę bez pracy w okresie od dnia 7 czerwca 2016r. do dnia przywrócenia do pracy.

Uzasadniając treść pozwu podała, że w trakcie przebywania na urlopie rodzicielskim pracodawca wręczył jej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, jako przyczynę podając ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na staraniu się o ujawnienie informacji stanowiących tajemnicę pracodawcy, by następnie wykorzystać je przeciwko pracodawcy. Powódka zaprzecza, aby dopuściła się zarzucanego jej czynu.

(pozew – k. 1-9)

W. K. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Dla uzasadnienia swojego stanowiska podał, że pod koniec maja 2016r. dowiedział się od M. Ż. (1), że powódka nakłaniała ją do tego, by M. Ż. (1) kserowała dokumenty firmy pozwanego i przekazywała je powódce oraz umożliwiła powódce dostęp do danych elektronicznych pozwanego, pomimo przebywania przez nią w tym czasie na urlopie rodzicielskim. Zdaniem pozwanego takie działania powódki miały charakter umyślny, a nadto podejmowane były wbrew interesowi pozwanego oraz wbrew obowiązkowi zachowania tajemnicy przedsiębiorstwa i skutkowały całkowitą utratą zaufania do powódki.

(odpowiedź na pozew – k. 45-46)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. została zatrudniona u W. K., prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (...) w dniu 1 kwietnia 2011r. Ostatnio powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku Menadżera ds. zakupów. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 2.775,00 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę na czas nieokreślony – k. 11; przeszeregowanie – k. 12; wydruk (...) k. 49; zaświadczenie o zarobkach – k. 53)

W lutym 2016r. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę złożył D. P. – mąż powódki, który był zatrudniony na stanowisku Dyrektora zarządzającego. D. P. pełnił istotną funkcję w zakładzie pracy, zajmując się zarówno sprawami organizacyjnymi, jak i relacjami z klientami. Utrata takiego pracownika wywołał niezadowolenie u pozwanego, który wielokrotnie namawiał męża powódki do cofnięcia złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu, proponując mu w to miejsce podwyżkę.

Mąż powódki od sierpnia 2017r. prowadzi konkurencyjną działalność gospodarczą dla działalności pozwanego.

(dowód: okoliczność bezsporna, a nadto dowód: wydruk wiadomości mailowej – k. 47; oferta – k. 48; rozwiązanie umowy o pracę przez D. P. – k. 50; oświadczenie D. P. – k. 52-53; zeznania świadka J. P. – nagranie rozprawy z 12 czerwca 2018r. od 00:14:08 do 00:26:09; zeznania świadka B. G. – nagranie rozprawy z 12 czerwca 2018r. od 00:26:09 do 00:40:27)

Od dnia 16 czerwca 2015r. powódka przebywała na urlopie macierzyńskim, a następnie rodzicielskim w związku z urodzeniem córki – L. P.. Do pracy miała powrócić 14 czerwca 2016r.

(dowód: akt urodzenia dziecka – k. 20)

Pismem z dnia 16 maja 2016r., korzystając z uprawnień rodzicielskich, powódka wystąpiła do pozwanego z wnioskiem o obniżenie wymiaru czasu pracy do ¾ etatu w okresie od 14 czerwca 2016r. do 13 czerwca 2017r.

(dowód: wniosek – a/o)

Z uwagi na zakres wykonywanych obowiązków na stanowisku Menadżera ds. zakupów, powódka była i nadal jest w posiadaniu informacji mogących stanowić tajemnicę przedsiębiorstwa. Powódka miała dostęp do informacji finansowych pozwanego, posiadała dostęp do kont bankowych, czy bazy klientów. Nie miała dostępu do programów księgowych. W trakcie przebywania na urlopie rodzicielskim powódka nadal wykonywała swoje obowiązki na rzecz pozwanego. Prowadziła korespondencję z klientami pozwanego, posiadała dostęp do danych klientów pozwanego, a także dostęp do bankowości elektronicznej pozwanego.

Powódka nie miała podpisanej umowy o zakazie konkurencji, ani o zachowaniu tajemnicy służbowej. Nikt w firmie nie miał podpisanej takiej umowy. Nigdy nie miała zamiaru i nie wykorzystała ich niezgodnie z ich przeznaczeniem.

(dowód: zeznania świadka D. P. – nagranie rozprawy z 9 maja 2017r. od 00:03:57 do 00:27:20; zeznania świadka H. M. nagranie rozprawy z 9 maja 2017r. od 00:27:27 do 00:35:51; zeznania świadka J. K. – nagranie rozprawy z 23 listopada 2017r. od 00:08:46 do 00:23:33; zeznania świadka M. Ż. (1) – nagranie rozprawy z 23 listopada 2017r. od 00:23:33 do 00:53:01; zeznania świadka K. S. – nagranie rozprawy z 00:57:14 do 01:05:26; zeznania świadka A. Ś. (1) – nagranie rozprawy z 23 listopada 2017r. od 01:05:26 do 01:33:08; dokumentacja – k. 167-209; zeznania pozwanego – nagranie rozprawy z 19 września 2019r. od 00:02:28 do 01:02:00)

Do danych ogólnych dostęp mieli także pozostali pracownicy pozwanego. Jedynie do programów księgowych dostęp miała wyłącznie M. Ż. (1).

(dowód: zeznania świadka H. M. nagranie rozprawy z 9 maja 2017r. od 00:27:27 do 00:35:51)

Powódka wielokrotnie rozmawiała z M. Ż. (1), prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria (...), osobą odpowiedzialną za sprawy księgowe u pozwanego. M. Ż. (1) negatywnie wypowiadała się na temat pozwanego, m.in. na temat sposobu organizacji pracy i finansów pozwanego. Z racji dość bliskich relacji, jakie łączyły powódkę z M. Ż. (1), spotykała się z nią prywatnie i rozmawiała na temat spraw związanych z pracą u pozwanego. M. Ż. (1) bardzo przeżywała wszelkie niepowodzenia i problemy w pracy. Świadkami zwierzeń M. Ż. (1) o nieprawidłowościach finansowych u pozwanego byli nie tylko pracownicy pozwanego, ale także osoby postronne spotykane przez M. Ż. (1) na spotkaniach okolicznościowych u powódki.

M. Ż. (1) jest od dzieciństwa chora na chorobę afektywną dwubiegunową. Choroba została rozpoznana u niej w 2009r. Charakteryzuje się ona maniami i bardzo silnymi depresjami. Jest osobą uzależnioną od leków uspokajających, w maju 2016r. miała nawrót choroby. Podpisała pracodawcy oświadczenie, z którego wynikało, że powódka próbowała wymusić od niej dane wrażliwe firmy. Do podpisania oświadczenia zmusił ją pozwany, który chciał uniknąć powrotu powódki do pracy na niepełny etat. Pozwany miał bowiem świadomość, że w takiej sytuacji, z racji uprawnień rodzicielskich powódki, nie będzie mógł jej wypowiedzieć umowy o pracę.

(dowód: zeznania świadka D. P. – nagranie rozprawy z 9 maja 2017r. od 00:03:57 do 00:27:20; zeznania świadka M. Ż. (1) – nagranie rozprawy z 23 listopada 2017r. od 00:23:33 do 00:53:01;wydruk wiadomości mailowej z 3 czerwca 2016r. – k. 89-90; historia choroby M. Ż. (1) – k. 147-156; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 19 lutego 2019r. od 00:09:42 do 01:29:35)

Powódka nigdy nie podejmowała żadnych działań mających na celu ujawnienie osobom nieuprawnionym informacji dotyczących funkcjonowania przedsiębiorstwa pozwanego.

(dowód: zeznania świadka D. P. – nagranie rozprawy z 9 maja 2017r. od 00:03:57 do 00:27:20; zeznania świadka H. M. nagranie rozprawy z 9 maja 2017r. od 00:27:27 do 00:35:51; zeznania świadka J. K. – nagranie rozprawy z 23 listopada 2017r. od 00:08:46 do 00:23:33; zeznania świadka M. Ż. (1) – nagranie rozprawy z 23 listopada 2017r. od 00:23:33 do 00:53:01; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 19 lutego 2019r. od 00:09:42 do 01:29:35)

W dniu 21 maja 2016r. powódka nie była w miejscu pracy. Nie spotykała się z pozwanym, ani z M. Ż. (1).

(dowód: zeznania świadka D. P. – nagranie rozprawy z 9 maja 2017r. od 00:03:57 do 00:27:20; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 19 lutego 2019r. od 00:09:42 do 01:29:35)

M. Ż. (1) oficjalnie współpracowała z pozwanym jedynie do maja 2016r.

(dowód: zeznania świadka M. Ż. (1) – nagranie rozprawy z 23 listopada 2017r. od 00:23:33 do 00:53:01; zeznania świadka P. K. - nagranie rozprawy z 12 czerwca 2018r. od 00:40:27 do 00:47:15)

W dniu 6 czerwca 2016r., jeszcze w trakcie przebywania powódki na urlopie rodzicielskim, pozwany stawiając się w miejscu jej zamieszkania w towarzystwie dwóch pracowników: K. P. oraz A. S., stojąc przy ogrodzeniu posesji, próbował odczytać treść oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Następnie wrzucił pismo do skrzynki pocztowej powódki.

Dodatkowo w dniu 7 czerwca 2016r. ww. oświadczenie zostało powódce doręczone drogą pocztową.

W treści oświadczenia pracodawca podał, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia jest ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Dla uzasadnienia oświadczenia przytoczył zdarzenie z dnia 21 maja 2016r., wyjaśniając że pomimo podpisania oświadczenia o przestrzeganiu tajemnicy służbowej, powódka czyniła starania w celu ujawnienia informacji stanowiących tajemnicę pracodawcy, by następnie wykorzystać je przeciwko pracodawcy. Pozwany wyjaśnił dalej, że powódka nakłaniała M. Ż. (2) – księgową (...) W. do współdziałania w celu złamania tajemnicy pracodawcy, tj. skopiowania objętych tajemnicą dokumentów dotyczących działalności firmy, w tym danych handlowych oraz danych dotyczących pracowników, jak również nakłaniała M. Ż. (2) do udostępnienia powódce, pomimo, iż powódka przebywała w tym czasie na urlopie wychowawczym dostępu do zdalnego pulpitu na laptopie M. Ż. (2) w celu uzyskania dostępu do informacji stanowiących tajemnicę pracodawcy oraz nakłaniała M. Ż. (2) do przekazania powódce informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa. Tym samym zdaniem pozwanego powódka działała umyślnie wbrew interesowi pracodawcy, co skutkuje całkowitą utratą zaufania pracodawcy do powódki.

(dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 17; oświadczenie pracodawcy z 7 czerwca 2016r. – k. 18)

Pozwany złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez M. Ż. (1), polegającego na przywłaszczeniu mienia znacznej wartości. Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2016r. umorzono śledztwo w powyższej sprawie.

(dowód: postanowienie z 28 grudnia 2016r. – k. 104)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań powódki A. P., pozwanego W. K., świadków D. P., H. M., J. K., M. Ż. (1), G. P., K. S., A. Ś. (1), Ł. G., P. K., J. P., dokumentów złożonych przez strony do akt przedmiotowej sprawy, a także oświadczeń stron co do okoliczności bezspornych.

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków Sąd uznał za w pełni wiarygodne, ustalając na ich podstawie stan faktyczny w sprawie. Świadkowie zeznawali logicznie i spójnie, ich zeznania korespondowały ze sobą, a także z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, wzajemnie się uzupełniając.

Szczególnie istotne dla sprawy okazały się zeznania świadka M. Ż. (1), na której wypowiedź powołał się pozwany w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Świadek kategorycznie zaprzeczyła, aby powódka nakłaniała ja do ujawnienia jakichkolwiek informacji pracodawcy. Zeznała ponadto, że od dzieciństwa choruje na chorobę afektywną dwubiegunową. Choroba została rozpoznana u świadka dopiero w 2009r., charakteryzuje się maniami i bardzo silnymi depresjami. Świadek jest osobą uzależnioną od leków uspokajających. W maju 2016r. miała nawrót choroby. W tym czasie, jak wskazała miała ograniczona świadomość. Podpisała pracodawcy oświadczenie, z którego wynikało, że powódka próbowała wymusić od niej dane wrażliwe firmy. Świadek podkreśliła, że wówczas nie poświadczyła prawdy, bo nie była świadoma tego co robi. Sąd uwzględnił przy tym przedstawione przez świadka zaświadczenie lekarza specjalisty psychiatry, dotyczące stanu jej zdrowia z okresu od 3 czerwca 2016r. do 15 listopada 2017r., z którego w istocie wynikało, że w spornym czasie nie miała pełnej świadomości. Z zaświadczenia wynikało jednocześnie, że obecnie świadek ma pełną świadomość i nie przyjmuje żadnych leków, które wpływają na jej poczytalność. Jednocześnie świadek zeznała, że do podpisania oświadczenia zmusił ją pozwany, który chciał uniknąć powrotu powódki do pracy na niepełny etat. Pozwany miał bowiem świadomość, że w takiej sytuacji, z racji uprawnień rodzicielskich powódki, nie będzie mógł jej wypowiedzieć umowy o pracę.

Sąd pominął dowód z zeznań świadka G. P., jako niemających znaczenia dla przedmiotowej sprawy. Świadek nie był zorientowany w sprawie, nie znał przyczyn rozwiązania z powódką umowy o pracę.

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka A. Ś. (1) w zakresie w jakim zeznała, że powódka zwróciła się do niej z prośbą o przesłanie danych dotyczących bazy handlowej pozwanego, tj. dostawców i odbiorców. Sąd miał bowiem na uwadze, że powódka posiadała dostęp do tej bazy danych. Nie musiała zwracać się do żadnego z pracowników z prośbą o przesłanie tych informacji.

Zeznania powódki Sąd ocenił za w pełni wiarygodne, odzwierciedlały bowiem to co wynikało z pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Były spójne i logiczne, brak było podstaw by odmówić im wiarygodności. Częściowo zostały potwierdzone przez samego pozwanego, który przyznał, że powódka miała dostęp do wszystkich danych pracodawcy, w tym bazy danych klientów pozwanego.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanego w zakresie w jakim wskazywał, że od świadka M. Ż. (1) posiadał wiedzę, że powódka nakłania ją do ujawnienia danych kadrowych i księgowych firmy. Świadek zaprzeczyła, aby taka sytuacja miała miejsce. Zeznała, że to pozwany wymusił na niej złożenie takiego oświadczenia, a zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne.

Jednocześnie Sąd wyjaśnia, że przedstawione przez stronę pozwaną postanowienie z dnia 28 grudnia 2016r. o umorzeniu śledztwa przeciwko M. Ż. (1) o przywłaszczenie mienia znacznej wartości, pozostaje bez znaczenia dla oceny wiarygodności zeznań świadka M. Ż. (1). Jak bowiem zeznał świadek, w spornym czasie pozostawała w stanie wyłączającym jej świadomość. Wobec czego kluczowym dla sprawy były zeznania świadka, który w ostatnim czasie nie przyjmuje żadnych leków, wpływających na jego świadomość. Zdaniem Sądu brak było jakichkolwiek podstaw by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka w jakimkolwiek zakresie.

Odnosząc się do przestawionego przez stronę pozwaną wydruku wiadomości z dnia 3 czerwca 2016r., Sąd wskazuje, że powyższy dowód potwierdza, iż w tym czasie świadek była w złym stanie psychicznym. Jak sama podkreśliła, w tym dniu ponownie zgłosiła się na leczenie odwykowe. Zatem sama treść wiadomości nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych, bowiem świadek zaprzeczyła aby treść w nim zawarta stanowiła prawdę. Wiadomość potwierdza jedynie, że w spornym czasie świadek była w złym stanie psychicznym z powodu choroby.

Pozostałe przedstawione dowody z dokumentów Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Strony nie kwestionowały ich autentyczności, ani niezgodności ze stanem rzeczywistym.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy była kwestia zasadności zgłoszonego przez powódkę roszczenia o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania przez powódkę bez pracy z uwagi na bezzasadne rozwiązanie z nią umowy o pracę w okresie przebywania na urlopie rodzicielskim. Pozwana podnosiła, że dokonane rozwiązanie umowy o pracę nie narusza obowiązujących przepisów, zaś wskazana przyczyna rozwiązania jest rzeczywista oraz uzasadniała rozwiązanie umowy o pracę z powódką w trybie dyscyplinarnym.

Podstawę prawną żądania powódki o przywrócenie do pracy z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania z nią umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym stanowią przepisy art. 56 § 1 i 2 k.p. w zw. z art. 45 § 3 k.p.

Zgodnie z art. 56 § 1 i § 2 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Przepisy art. 45 § 2 i 3 k.p. stosuje się odpowiednio. Art. 45 § 2 k.p. przewiduje, że Sąd Pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku Sąd Pracy orzeka o odszkodowaniu. Przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177 k.p., oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 41 ¹ ; w takim przypadku Sąd Pracy orzeka o odszkodowaniu (§ 3).

Z kolei w myśl art. 57 § 1 i 2 k.p. pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Jeżeli jednak umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem - ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.

Ponadto w tym miejscu przytoczyć należy brzmienie przepisu art. 177 § 1 k.p., zgodnie z którym pracodawca nie może wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie ciąży, a także w okresie urlopu macierzyńskiego pracownicy, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy i reprezentująca pracownicę zakładowa organizacja związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy.

Art. 182 ^1g k.p. stanowi natomiast, że do urlopu rodzicielskiego stosuje się odpowiednio przepisy art. 45 § 3, art. 47, art. 50 § 5, art. 57 § 2, art. 163 § 3, art. 165 pkt 4, art. 166 pkt 4, art. 177, art. 180 § 6-17, art. 180 ¹ § 2, art. 181, art. 182 zd. 1 i art. 183 ¹ § 1 k.p.

W związku z powyższym zważyć należy, że z art. 177 § 1 k.p. w zw. z art. 182 ^1g k.p. wynika, iż z pracownicą przebywającą na urlopie rodzicielskim pracodawca może rozwiązać umowę o pracę tylko wówczas, gdy zachodzą przyczyny uzasadniające rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy.

Z kolei art. 52 § 1 pkt 1 k.p. stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Niniejsze postępowanie zmierzało więc do ustalenia, czy strona pozwana, dokonując rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. uczyniła to z uzasadnionych przyczyn i w sposób prawidłowy.

Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 30 § 4 k.p. pracodawca, składając pracownikowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia powinien w jego treści wskazać rzeczywistą i konkretną przyczynę uzasadniającą to rozwiązanie. Musi to być przyczyna rzeczywista, a nie pozorna. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego podanie w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyny pozornej (nieprawdziwej, nierzeczywistej, nieistniejącej) jest równoznaczne z brakiem wskazania przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę.

Z brzmienia przepisu art. 52 § 1 pkt 1 k.p. wynika dalej, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Przepisy kodeksu pracy nie zawierają definicji, jakie zachowanie pracownika stanowi ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, co oznacza, że ocena konkretnych zdarzeń pozostaje w gestii pracodawcy, jednakże pracownik ma możliwość domagania się kontroli takiej oceny w toku postępowania sądowego. Musi to być naruszenie podstawowego obowiązku, zaś powaga tego naruszenia rozumiana musi być jako znaczny stopień winy pracownika. Powyższe oznacza, że naruszenie musi być zatem spowodowane przez pracownika świadomie, w sposób przez niego zawiniony oraz musi stwarzać zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy. Dlatego też rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i ze szczególną ostrożnością. Musi ponadto być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97, OSNAPiUS 1998, Nr 9, poz. 269).

Mając na uwadze powyższe poglądy judykatury oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny, Sąd zważył, że złożone powódce przez stronę pozwaną oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym było całkowicie bezzasadne, albowiem wskazywało nieprawdziwą i nierzeczywistą przyczynę rozwiązania stosunku pracy.

W rozpoznawanej sprawie pozwany pracodawca w piśmie rozwiązującym z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia jako przyczynę podał ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, przytaczając zdarzenie z dnia 21 maja 2016r., kiedy to pomimo podpisania oświadczenia o przestrzeganiu tajemnicy służbowej, powódka rzekomo czyniła starania w celu ujawnienia informacji stanowiących tajemnicę pracodawcy, by następnie wykorzystać je przeciwko pracodawcy. Pozwany wyjaśnił dalej, że powódka nakłaniała M. Ż. (2) – księgową (...) W. do współdziałania w celu złamania tajemnicy pracodawcy, tj. skopiowania objętych tajemnicą dokumentów dotyczących działalności firmy, w tym danych handlowych oraz danych dotyczących pracowników, jak również nakłaniała M. Ż. (2) do udostępnienia powódce, pomimo, iż powódka przebywała w tym czasie na urlopie wychowawczym dostępu do zdalnego pulpitu na laptopie M. Ż. (2). Tym samym zdaniem pozwanego powódka działała umyślnie wbrew interesowi pracodawcy, co skutkuje całkowitą utratą zaufania pracodawcy do powódki.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło, aby w istocie powódka dopuściła się zarzucanych jej naruszeń. Sąd wskazuje przy tym, że wyrok wydany w niniejszej sprawie oparty jest przede wszystkim na zeznaniach świadków, w szczególności M. Ż. (1), której osoba została powołana przez pozwanego w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, a która zaprzeczyła, aby powódka wymuszała na niej ujawnienie tajemnicy przedsiębiorstwa. Z zeznań świadka, a także z przedstawionych przez stronę powodową dowodów z dokumentów w postaci historii choroby świadka wynika jednoznacznie, że w maju/czerwcu 2016r. miała nawrót choroby uzależniającej od leków uspokajających. W tym czasie nadużywała tych leków, co skutkowało utratą świadomości i możliwości logicznego myślenia. Świadek nie wszystko pamiętała. Jednocześnie jednak podkreśliła, że w maju 2016r. pracodawca przedłożył jej do podpisania oświadczenie, z którego miało wynikać, że powódka nakłaniała ją do ujawnienia tajemnicy pozwanego pracodawcy. Świadek zaprzeczyła, aby w rzeczywistości doszło do jakiegokolwiek nakłaniania jej przez powódkę od ujawnienia takich informacji, a w tym zakresie zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne w pełni, ustalając na ich podstawie stan faktyczny w sprawie.

Także pozostałe zgromadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie potwierdziło, aby powódka nakłaniała M. Ż. (1) do ujawnienia jakichkolwiek danych. Żaden z przesłuchanych świadków nie potwierdził takiej okoliczności, ani zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów.

Na uwagę zasługuje także okoliczność, że z racji zajmowanego przez powódkę stanowiska posiadała ona dostęp do wszelkich danych pracodawcy. Nie musiała zatem zwracać się z prośbą do żadnego pracownika, aby uzyskać jakiekolwiek informacje, skoro sama miała niebawem wrócić do pracy.

W kontekście zeznań świadka A. Ś. (2), w zakresie w jakim zostały uznane przez Sąd za niewiarygodne, Sąd wyjaśnia także, że nawet gdyby rzeczywiście doszło do sytuacji nakłaniania przez powódkę świadka A. Ś. (2) do ujawnienia bazy danych dot. kontrahentów, to powyższa okoliczność pozostałaby bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Nie stanowiła ona bowiem przyczyny rozwiązania z powódką umowy o pracę. W oświadczeniu o rozwiązaniu umowy pracodawca powołał się na konkretne zdarzenie, tj. nakłanianie M. Ż. (1) do ujawnienia informacji przedsiębiorstwa. Nie powoływał się na nakłanianie innych pracowników. Zatem okoliczność ta nie mogła stanowić przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Jej zasadność nie podlegała zatem badaniu przez Sąd.

Jedynie na marginesie Sąd wskazuje, że za informacje objęte tajemnicą należy uznać takie, wobec których pracodawca podjął działania zmierzające do wyeliminowania możliwości dotarcia do nich osób nie powołanych w normalnym toku zdarzeń, a wśród takich działań wymienia się konieczność poinformowania pracownika o poufnym charakterze informacji. W przedmiotowej sprawie strony stosunku pracy nie zawarły umowy o zakazie konkurencji, a zatem naruszenie „szczególnej zasady lojalności pracownika względem pracodawcy” i związana z tym utrata zaufania do pracownika uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika z powodu podjęcia działalności konkurencyjnej tylko wtedy, gdy doszło do kwalifikowanego naruszenia istotnych interesów pracodawcy, które mogły narazić go na powstanie szkody i pod warunkiem objęcia takich zarzutów wskazanymi pracownikowi przyczynami natychmiastowego rozwiązania stosunku pracy (tak wyrok Sądu najwyższego z 22 kwietnia 2015r., sygn. akt II PK 158/14).

Z powyższego wynika, że przyczyna wskazana w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę była nieprawdziwa i nierzeczywista. Jak bowiem wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe, powódka nie nakłaniała M. Ż. (1) do ujawnienia jakichkolwiek danych pracodawcy. Dlatego też na podstawie art. 56 § 1 i § 2 k.p. w zw. z art. 45 § 3 k.p. należało przywrócić powódkę do pracy u pozwanego na poprzednie warunki pracy i płacy. Należało mieć bowiem na uwadze fakt, że pozwany w sposób niezgodny z prawem rozwiązał umowę o pracę z powódką w okresie urlopu rodzicielskiego. Tym samym powódka jest pracownikiem szczególnie chronionym w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy i zasadnym było przywrócenie jej do pracy.

Na podstawie art. 57 § 2 k.p. w zw. z art. 182 ^1g k.p. zasądzeniu od pozwanego na rzecz powódki podlegało także wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia przez powódkę pracy u pozwanego w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku, przy przyjęciu jako podstawę obliczenia tego wynagrodzenia miesięcznie kwotę 2.775,00 zł.

W pkt II sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu, biorąc za podstawę art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powódkę - jako stronę wygrywającą proces - koszty procesu, złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 360,00 zł ustalone na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).

Natomiast na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. 2016r., poz. 623), Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 1.665,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

Analogicznie do powyższego należało orzec o nakazaniu pobrania od pozwanego na rzecz S. Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwoty 352,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (k. 138).