Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód Ł. P. wniósł w dniu 20 maja 2020 r. ( data stempla operatora pocztowego ) pozew przeciwko (...) S.A. w S., żądając zasądzenia na swoją rzecz kwoty 21900,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 marca 2020 r. do dnia zapłaty. Powód wnosił ponadto o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany (...) S.A. w S. w odpowiedzi na pozew wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda Ł. P. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 lutego 2017 r. w miejscowości N. doszło do wypadku drogowego. Kierujący pojazdem marki H. (...) nr rej. (...) M. S. uderzył w jadący ze strony przeciwnej samochód marki D. D. nr rej. (...). W wyniku tego zdarzenia pasażer podróżujący samochodem marki D. doznał urazu w postaci zwichnięcia stawu biodrowego, które skutkowało rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni, co stanowi przestępstwo z art. 177 § 1 kk ( bezsporne ).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2017 r. w sprawie II K 89/17 Sąd Rejonowy w Ciechanowie umorzył warunkowo na okres jednego roku próby postępowanie przeciwko M. S. oskarżonemu o czyn z art. 177 § 1 kk i na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk Sąd przyznał pokrzywdzonemu Ł. P. nawiązkę w kwocie 1000,00 zł ( akta II K 89/17 ).

Pojazd marki D. D. nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej dla posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego pojazdu w (...) S.A. w S. ( bezsporne ).

(...) S.A. w S. za skutki zdarzenia z dnia 2 lutego 2017 r. przyznało Ł. P. zadośćuczynienie w wysokości 13100,00 zł decyzją z dnia 20 marca 2020 r. ( akta szkody 52473/2018 k. 99 – 165 ).

Ł. P. po zdarzeniu z dnia 2 lutego 2017 r. został przewieziony karetką pogotowia ratunkowego do (...) Szpitala Wojewódzkiego w C.. W badaniach obrazowych stwierdzono zwichnięcie stawu biodrowego lewego. Dodatkowo doznał rany tłuczonej podudzia lewego nie wymagającej zaopatrzenia chirurgicznego. Na oddziale urazowo – ortopedycznym powód przebywał sześć dni. W dniu 3 lutego 2017 r. wykonano zamkniętą repozycję zwichnięcia. Po zabiegu został poddany obserwacji. W dniu 8 lutego 2017 r. Ł. P. został wypisany ze szpitala z zaleceniem chodzenia o kulach i zakazem obciążania zwichniętej nogi przez okres około dwóch miesięcy. Podczas kontroli lekarskich otrzymał zwolnienie lekarskie do 2 sierpnia 2017 r. Pomimo zaleceń lekarskich Ł. P. nie wykonał badania (...) lewego biodra. Ł. P. zgłasza dolegliwości bólowe podczas zmiany pogody i dłuższego chodzenia; przyjmuje wówczas leki przeciwbólowe ogólnodostępne. Obecnie nie leczy się, nie uczęszcza na rehabilitację. Przez okres dwóch miesięcy po wypadku, kiedy nie mógł poruszać się samodzielnie, wymagał pomocy osób trzecich. Ł. P. przed zdarzeniem był osobą aktywną fizycznie, grał w piłkę. Zwichnięcie lewego biodra, którego doznał podczas wypadku zostało zreperowane, a po przebytym okresie półrocznej rekonwalescencji powrócił co zdrowia sprzed wypadku. Rana stłuczeniowa podudzia lewego wygoiła się, pozostała niewielka blizna. Powód nie utyka po wypadku, czucie i ukrwienie kończyn jest prawidłowe. Brak jest podstaw do przyznania trwałego uszczerbku na zdrowiu ( dokumentacja medyczna k. 11 - 30, opinia biegłego sądowego w zakresie traumatologii i narządu ruchu L. G. k. 84, zeznania świadka G. P. k. 78, zeznania powoda Ł. P. k. 169 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt szkody ( k. 99 – 165 ), akt sprawy karnej II K 89/17 Sądu Rejonowego w Ciechanowie, dokumentacji medycznej ( k. 11-30 ), opinii biegłego sądowego w zakresie traumatologii i narządu ruchu L. G. ( k. 84 ), oraz zeznań świadka G. P. ( k. 78 ) i zeznań powoda Ł. P. k. 77 – 78, 169 ).

Okoliczności sprawy dotyczące przebiegu zdarzenia drogowego z dnia 2 lutego 2017 r., przebytego przez powoda Ł. P. leczenia oraz postępowania ubezpieczeniowego przed (...) S.A. w S., nie były sporne, a jednocześnie potwierdzone zostały aktami szkody oraz aktami sprawy karnej.

Spór pomiędzy stronami przede wszystkim ograniczał się do ustalenia wysokości przysługującego powodowi Ł. P. zadośćuczynienia. Jeżeli chodzi o ocenę opinii biegłego sądowego to wskazać należy, że zasadniczo zarówno ustalenia, jak i wnioski zawarte w opinii nie zostały przez żadną ze stron zakwestionowane. Co prawda powód wniósł zastrzeżenia do tej opinii wnosząc o ustalenie przez biegłego czy doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jednakże zastrzeżenia powoda Sąd pominął, z uwagi iż biegły w swojej opinii wskazał, że leczenie powoda zostało zakończone. Wskazać bowiem należy, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytuły wypadków przy pracy i chorób zawodowych, na podstawie której wydano rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania: „za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie” ( art. 11 ust. 3 cyt. ustawy ). Z opinii biegłego sądowego L. G. wynika jednoznacznie, że leczenie powoda trwało sześć miesięcy i zostało zakończone całkowitym powrotem do zdrowia powoda, zatem brak było podstaw do przyznania trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu przepisów wskazanej ustawy. Nie może to jednak wprost decydować o braku zasadności roszczeń powoda. Istotą zadośćuczynienia nie jest ustalenie wysokości trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jest to tylko jeden z elementów wpływających na ustalenie prawa do zadośćuczynienia i jego wysokości. Z tych względów Sad pominął w trybie art. 235 ² § 1 pkt 3 kpc dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, roszczenie powoda Ł. P. zasługuje na uwzględnienie częściowo.

W ocenie Sądu, nie może budzić wątpliwości odpowiedzialność (...) S.A. w S. za doznane przez powoda Ł. P. cierpienia doznane w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 2 lutego 2017 r.; pozwany zakład ubezpieczeń odpowiada bowiem na podstawie art. 822 kc, jako strona umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej ze sprawcą wypadku. Sama zasada odpowiedzialności nie jest między stronami w niniejszej sprawie sporna. Spór dotyczył bowiem wysokości zadośćuczynienia.

Podstawę prawną zasądzenia zadośćuczynienia stanowi przepis art. 445 § 1 kc. Ustawodawca nie sprecyzował w nim jednak konkretnych mierników czy zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając tę kwestię swobodnemu uznaniu sędziowskiemu. Przepis cyt. artykułu stanowi bowiem, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 § 1 kc, w tym w razie uszkodzenia ciała, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W orzecznictwie sądowym ugruntował się, aprobowany także przez piśmiennictwo, pogląd o kompensacyjnym charakterze zadośćuczynienia pieniężnego przewidzianego w art. 445 § 1 kc, tj. uznający je za sposób naprawienia szkody niemajątkowej, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1968 r. w sprawie I PR 175/68, uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r. w sprawie III CZP 37/73 ). Wysokość odpowiedniej sumy, której przyznanie przewiduje art. 445 § 1 kc, zależy więc przede wszystkim od rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy, ustalonej przez sąd przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego powinien więc decydować w zasadzie stopień cierpień fizycznych i psychicznych poszkodowanego. Dokonane w sprawie ustalenia wskazują na uraz w postaci zwichnięcia lewego biodra, a także stłuczenia podudzia prawego. Biegły L. G. ustalił, że proces całkowitego powrotu do zdrowia trwał u powoda sześć miesięcy. Biegły stwierdził po przeprowadzeniu badania powoda, że brak jest podstaw do przyznania trwałego uszczerbku na zdrowiu. Sąd w swoich ustaleniach bierze pod uwagę, że powód jest osobą młodą, wykonującą pracę fizyczną. Jest magazynierem, a konsekwencją dłuższego chodzenia ( z czym związana jest wykonywana praca ) są dolegliwości bólowe odczuwane przez powoda. Sąd nie neguje również twierdzeń powoda, iż po przebytym wypadku nie może on kontynuować aktywności fizycznej w formie wykonywanej przed zdarzeniem z dnia 2 lutego 2017 r., tj. nie może grać w piłkę. Co do twierdzeń powoda i świadka G. P. na temat doznanego przez Ł. P. zespołu stresu pourazowego, a także ewentualnego rekrutowania przez powoda o pracę w Policji, Sąd uznał że okoliczności te nie zostały w niniejszej sprawie w żaden sposób udowodnione. Stan zdrowia psychicznego powoda po doznanym wypadku w żaden sposób nie został potwierdzony; powód nie leczył się i w dalszym ciągu nie podejmuje leczenia w tym zakresie. Jeżeli chodzi o starania o przyjęcie do pracy w Policji, wskazać należy że powód nie przedstawił żadnych dokumentów na potwierdzenie tych okoliczności.

Bezspornym jest również w niniejszej sprawie, że pozwany wypłacił powodowi Ł. P. w związku ze zdarzeniem z dnia 2 lutego 2017 r. zadośćuczynienie w wysokości 13100,00 zł.

Powód Ł. P. domaga się obecnie dopłaty do wypłaconego już zadośćuczynienia w wysokości 21900,00 zł, Uznać zatem należy, że, jego zdaniem, wysokość przysługującego mu zadośćuczynienia, powinna wynieść łącznie 35000,00 zł.

Niewątpliwe, wysokość zadośćuczynienia należy odnosić do sytuacji z daty jego przyznania, a nie do utraty wartości pieniądza wynikającej z upływu czasu; musi być jednak adekwatna do powstałej szkody. W wyroku z dnia 29 września 2004 r. w sprawie II CK 531/03 Sąd Najwyższy podkreślił, że zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Podobnie w wyrokach z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie II CKN 605/00 oraz z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie V CSK 245/07 Sąd Najwyższy wskazał, że w przypadku uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia należy uwzględniać czynniki obiektywne: czas trwania, stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu ( kalectwo, oszpecenie ), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, wiek poszkodowanego, a także czynniki subiektywne: poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową.

W ocenie Sądu, kwota przyznanego w marcu 2020 r. zadośćuczynienia nie była adekwatna do doznanej przez powoda Ł. P. szkody. Niewątpliwie powód poniósł uszczerbek na zdrowiu, wynikający ze zwichnięcia lewego biodra. Co prawda z opinii biegłego sądowego w zakresie ortopedii i traumatologii wynika wprost, iż brak jest podstaw do przyznania trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, ale należy wziąć pod uwagę że sprawa dotyczy młodego mężczyzny aktywnego zawodowo, pracującego fizycznie, który odczuwa ból przy dłuższym wysiłku, co niewątpliwie ma znaczenie dla komfortu jego życia. Nie bez znaczenia w ocenie Sądu, jest również fakt, że doznany uraz uniemożliwił powodowi prowadzenie tak aktywnego trybu życia, jaki prowadził przed wypadkiem.

W ocenie Sądu, w świetle powyższych okoliczności uznać należy, że powodowi Ł. P. przysługuje zadośćuczynienie w kwocie 25000,00 zł, które odpowiada stopniowi doznanej przez niego szkody. Sąd wysokość tak ustalonego zadośćuczynienia pomniejszył o przyznane już powodowi zadośćuczynienie w toku postępowania przed ubezpieczycielem tj. o kwotę 13100,00 zł i w związku z tym uwzględniając powództwo w 54% zasądził kwotę 11900,00 zł. W pozostałym zakresie tj. co do kwoty 10000,00 zł Sąd powództwo oddalił, uznając je za niezasadne. Sąd odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 11900,00 zł, zasądził od dnia 14 kwietnia 2021 r. tj. w terminie 14 dni od dnia wydania wyroku, przyjmując, że w dacie wydania wyroku spór został zakończony.

Sąd miał na uwadze, że stosownie do art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od daty złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Podkreślić należy, że już w październiku 2017 r. kwota przyznanego powodowi zadośćuczynienia tj. 3400,00 zł, była nieadekwatna do stopnia doznanej przez powoda szkody i roszczenie powoda było zasadne już na etapie postępowania likwidacyjnego przez zakładem ubezpieczeń.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd miał na uwadze treść art. 100 zd. 1 kpc, stosunkowo je rozdzielając. Wskazać należy, że Sąd uwzględnił roszczenia powoda w 54 % i w takim stopniu obciążył pozwanego kosztami procesu. Na koszty te złożyły się pokryte przez powoda koszty wynagrodzenia biegłego, które to pozwany powinien ponieść w zakresie w jakim powód wygrał sprawę tj. w 54 %. Powód bowiem poniósł koszty wynagrodzenia biegłego w kwocie 528,94 zł, a zatem pozwany powinien ponieść te koszty do kwoty 285,63 zł.

Orzekając w zakresie kosztów zastępstwa procesowego, Sąd miał również na względzie wynik procesu i w związku z tym Sąd przyznał na rzecz powoda od pozwanego koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1944,00 zł ( 3600,00 x 54 % ).

Ponadto Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot części opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa tj. kwotę 595,00 zł ( (...),00 x 5 %).

Łącznie zatem Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu części kosztów procesu kwotę 2824,63 zł ( 1944,00 + 595,00 + 285,63 ).

W pkt IV wyroku Sąd nakazał wypłacić powodowi Ł. P. kwotę 471,06 zł tytułem zwrotu niewykorzystanej części zaliczki stosownie do art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.