Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 270/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 28 stycznia 2020 r., sygn. akt II K 554/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

K. K. (1)

Dalsze zobowiązania finansowe pomiędzy oskarżoną a J. K. (1)

Orzeczenia wydane w stosunku do osoby oskarżonej

Pozew o zapłatę z dnia 9.07.2012 r.

Odpis wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 21.08.2020r., sygn. akt VI GC 352/17 wraz z uzasadnieniem oraz apelacją K. K. (1)

Postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie o sygn. akt VI Ka 160/20 z dni 19.01.2021r. i 3.02.2021r.

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 14.01.2020r., sygn. akt II K 555/18

1549-1555

1581-1599

1600-1602

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

---------------------------------------------

-------------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-------------

Pozew o zapłatę z dnia 9.07.2012 r.

Odpis wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 21.08.2020 r., sygn. akt VI GC 352/17 wraz z uzasadnieniem oraz apelacją K. K. (1)

Postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie o sygn. akt VI Ka 160/20 z dni 19.01.2021r. i 3.02.2021r.

Wyrok Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 14.01.2020r., sygn. akt II K 555/18

Zgodnie z wnioskiem obrońcy oskarżonej, Sąd Okręgowy dopuścił powołane dowody na okoliczność dalszych, domniemanych, wzajemnych roszczeń majątkowych pomiędzy oskarżoną a J. K. (1). Dowód ten jest bezsporny, a przez to wiarygodny.

Ponadto Sąd Okręgowy z urzędu dopuścił dowody w postaci powołanych orzeczeń na okoliczność zawartych w nich treści. Dowody te są wiarygodne.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Rażąca obraza przepisów postępowania karnego w postaci art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegała w szczególności na:

a) uznaniu dowodu z zeznań E. B. za prawdziwy, spójny, zgodny z pozostałymi dowodami, podczas gdy dowód ten zawierał wewnętrzne i zewnętrzne rozbieżności, które nie zostały zweryfikowane, a Sąd Rejonowy przyjął je do podstawy ustaleń faktycznych;

b) przyjęcie, iż dowody z zeznań M. A., A. M., J. N., S. C., R. G., M. K., A. T. tworzą jednolitą, spójną całość pozostając w zgodzie z twierdzeniami E. B. podczas gdy:

- M. A., J. N., S. C., R. G. wskazywali, iż infrastruktura techniczna (...) jest przestarzała, awaryjna, wymaga nakładów na modernizację;

- A. M. wskazywała, iż z kwoty transakcyjnej oskarżona uiściła 500.000 zł podatku VAT, 300.000 podatku dochodowego, prowadziła działalność gospodarczą do 31.12.2015 r.;

- A. T.podała, iż oskarżona podjęła decyzję o sprzedaży (...) w sytuacji przymusu ekonomicznego;

c) braku zestawienia dat czynności przypisywanych oskarżonej w zarzucie do stanu wymagalności płatności na rzecz E. B. i J. K.;

d) zaniechaniu przeprowadzenia oceny dowodu z dokumentów w zakresie ich treści na rzecz interpretacji narzuconej przez E. B.;

e) zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z zeznań J. K. przed Sądem Rejonowym podczas gdy taką inicjatywę dowodową podjął prokurator (str. 6 aktu oskarżenia) oraz obrońca oskarżonej, a świadek miał wiedzę o roszczeniu podnoszonym przez oskarżoną wobec niego przed Sądem Okręgowym w Legnicy;

f) zaniechaniu zestawienia dowodu z zeznań świadków z tezami dowodowymi dokumentów;

g) zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków R. B., S. W., R. F., J. T., podczas gdy w/w mieli wiedzę o braku zasadności roszczenia E. B..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżona:

a) w zamiarze bezpośrednim udaremniła wykonanie postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 9.12.2014r.;

b) czyn swój zrealizowała od 5 stycznia 2015 r. i w czasie późniejszym;

c) działaniami opisanymi w zarzucie uszczupliła zaspokojenie swoich wierzycieli;

d) zrealizowała czyn opisany normą art. 300 § 2 k.k., podczas gdy ustalenia te były dowolne, sprzeczne z przeprowadzonymi dowodami i oparte na wersji narzuconej przez oskarżycielkę posiłkową.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

3. Rażące naruszenie art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 i § 2 k.p.k., które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegało na oparciu wyroku jedynie na części materiału dowodowego oraz pominięciu istotnej części dowodów, tj.:

a) zaniechaniu uwzględnienia, iż sprzedaż firmy (...) nastąpiła nie w celu wyzbycia się majątku, lecz spieniężenia dla pokrycia potrzeb płatniczych;

b) pominięciu faktu, iż raty płatności na rzecz E. B. i J. K. uniemożliwiały spłatę ich z przychodów (...), bowiem cały przychód roczny był niższy od określonej przez Sąd Okręgowy raty na koniec roku, a zatem decyzja o sprzedaży warunkowała wykonanie spłaty;

c) zaniechaniu uwzględnienia, iż wobec J. K. toczy się postępowanie o zapłatę kwoty wyższej, niż przysługuje mu roszczenie wobec oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Rażąca surowość kary 2 lat pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonej w stosunku do okoliczności podmiotowo-podmiotowych, które obiektywnie ocenione prowadzić powinny do innej, mniej emocjonalnej oraz represyjnej reakcji karnej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, iż zgodnie z dyrektywą art. 7 k.p.k., organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych w sposób swobodny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Obecne ujęcie przepisów art. 300 k.k. wskazuje, że przedmiotem ochrony jest interes majątkowy wierzycieli. Ubocznym przedmiotem ochrony art. 300 § 2 k.k. jest także interes wymiaru sprawiedliwości w zakresie prawidłowego przebiegu postępowania egzekucyjnego lub postępowania zabezpieczającego. Przedmiot wykonawczy przestępstw na szkodę wierzycieli z art. 300 k.k. jest specyficzny, bo jest nim własne mienie dłużnika. To właśnie odróżnia te typy przestępstw od przestępstw przeciwko mieniu. Co prawda analogicznie do przestępstw przeciwko mieniu ta grupa także godzi w cudze interesy majątkowe. Jednak w przeciwieństwie do przestępstw przeciwko mieniu, gdzie na skutek czynu sprawcy następuje zubożenie mienia pokrzywdzonego, w tych przestępstwach naruszenie cudzych interesów majątkowych polega na tym, że sprawca wyzbywa się, obciąża lub ukrywa własny majątek po to, aby wierzyciele nie byli w stanie skutecznie z majątku dłużnika zaspokoić swoich prawnie uzasadnionych roszczeń majątkowych. Mimo że czyn z art. 300 § 2 k.k. jest zaliczany do tzw. przestępstw gospodarczych, to przepis ten chroni każdy rodzaj wierzytelności, której przymusowo wierzyciel dochodzi od dłużnika (tak też M. Gałązka, Kodeks..., 2019, s. 1453). Nie ma tu więc znaczenia, czy dłużnik i wierzyciel lub chociaż jeden z nich mają status przedsiębiorcy (por. postanowienie SN z 24.01.2013 r., I KZP 22/12, OSNKW 2013/3, poz. 20 za: Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks kary. Komentarz, wyd. III, WKP 2020).

Sąd Rejonowy uznał, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. działając w krótkich odstępach czasu oraz w wykonaniu powziętego z góry zamiaru udaremnienia wykonania postanowienia I Co 673/15 Sądu Rejonowego w Lubaniu, I Co 674/15 Sądu Rejonowego w Lubaniu oraz postanowienia II Ca 297/13 Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, uszczupliła zaspokojenie swoich wierzycieli: J. K. (1) oraz E. B. (1) w ten sposób, iż dokonywała transferów środków zgromadzonych na rachunku bankowym o nr (...) prowadzonym przez (...) S.A., dokonała zmiany nazwy posiadacza rachunku bankowego, przez co czasowo uniemożliwiła zajęcie przez komornika środków zgromadzonych na tym rachunku, nie wskazała komornikowi przy Sądzie Rejonowym w Jeleniej Górze pełnych i rzetelnych informacji o stanie swego majątku i źródłach dochodów, zbyła na rzecz (...) sp. z o.o. sp.j. składniki przedsiębiorstwa „(...)” K. K. (1), ukrywając środki otrzymane z tytułu tejże transakcji. Ustalenia te poczynione były w oparciu o obszerny materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu przygotowawczym, obejmujący powołane orzeczenia sądowe, umowy, dokumentację z prowadzonych egzekucji, wyciągi z rachunków bankowych oraz zeznania świadków. Wbrew jednak stanowisku skarżącego, dowody te nie były oceniane „zgodnie z interpretacją narzuconą przez E. B. (1), zwłaszcza iż treść dokumentów ma charakter obiektywny, zaś informacje w nich zawarte, chociażby dotyczące zawieranych transakcji, zobowiązań pieniężnych i stanów rachunków bankowych, nie sposób interpretować w sposób niezgodny z ich treścią.

Podnoszona przez obrońcę oskarżonej okoliczność, iż K. K. (1) dokonała sprzedaży przedsiębiorstwa (...)w sytuacji przymusu ekonomicznego, bowiem firma ta stawała się coraz mniej rentowna ze względu na konieczność modernizacji infrastruktury: sieci kablowej i urządzeń przesyłowych, rosnące koszty utrzymania przedsiębiorstwa oraz zmniejszanie się liczby abonentów czy problemy ze ściągalnością opłat abonamentowych, nie miała znaczenia dla przyjęcia, iż swoim zachowaniem wyczerpała ona znamiona zarzucanego jej przestępstwa. Chociaż decyzja oskarżonej o sprzedaży przedsiębiorstwa w jego ówczesnej sytuacji związaną z utratą konkurencyjności wobec wkroczenia na rynek ogólnopolskich dostawców usług telekomunikacyjnych, w tym telewizji i Internetu, oceniana może być jako racjonalna i słuszna, to jednak jej dalsze zachowanie polegające na ukrywaniu majątku i udaremnieniu egzekucji, przez co roszczenia E. B. (1) i J. K. (1) nie zostały w całości zaspokojone, zasługują na adekwatną reakcję prawno-karną. Oceny tej nie zmienia także podnoszona w apelacji okoliczność, iż oskarżona jako osoba prowadząca przedsiębiorstwo po zmarłym mężu zobowiązana była do uregulowania licznych zobowiązań finansowych związanych z działalnością przedsiębiorstwa, a także do zapłaty wysokich kwot podatku VAT oraz podatku dochodowego.

Podkreślić również należy, iż bez znaczenia dla oceny prawidłowości rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie było zaniechanie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków R. B. (2), S. W. (2), R. F. (2) i J. T. (2), których zeznania według twierdzeń obrońcy miałyby wykazać brak zasadności roszczenia E. B. (1). Świadkowie ci mieli mieć wiedzę na temat pozasądowego rozliczenia się A. K. z byłą żoną, co miało stanowić zaspokojenie jej roszczeń z tytułu podziału majątku wspólnego po rozwodzie. Nie można jednak tracić z pola widzenia, iż zobowiązanie K. K. (1) wobec oskarżycielki posiłkowej wynikało z prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt II Ca 297/13 i na obecnym etapie postępowania nie mogło być ono skutecznie kwestionowane na podstawie zeznań powołanych przez obronę świadków, a także nie miało wpływu na ocenę prawidłowości przypisania oskarżonej wypełnienia znamion czynu z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Także okoliczność, iż w sprawie nie został przesłuchany w charakterze świadka J. K. (1), nie stanowi poważnego braku postępowania dowodowego, rzutującego na ocenę prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia. Wbrew stanowisku skarżącego, postępowanie toczące się przed Sądem Okręgowym w Legnicy pomiędzy oskarżoną a oskarżycielem posiłkowym nie daje podstaw do przyjęcia, iż K. K. (1) była uprawniona do dokonania potrącenia należności wobec J. K. (1), co rzutować by miało także na realizację przez nią znamion zarzucanego jej czynu. Na marginesie wskazać należy, iż wyrokiem z dnia 21.08.2020 r., sygn. akt VI GC 352/17 Sąd Okręgowy w Legnicy oddalił powództwo oskarżonej przeciwko J. K. (1).

Ad. 2

Kwestionowanie prawidłowości przypisania oskarżonej wypełnienia znamion czynu z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. stanowi całkowicie dowolną i nieuzasadnioną polemikę z poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, stojącą w oczywistej sprzeczności z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Zawarte w apelacji twierdzenia, iż oskarżona nie działała w sposób umyślny i ukierunkowany na udaremnienie spłaty należności na rzecz wierzycieli w całości, uznać należy za gołosłowne i wynikające z realizacji obranej linii obrony, chociaż K. K. (1) korzystała wcześniej z przysługującego jej prawa do odmowy składania wyjaśnień. Skarżący wszak nie kwestionuje, iż od września 2015 roku oskarżona przestała spłacać swoje zobowiązania wobec pokrzywdzonych wynikające z wydanego orzeczenia w sprawie II Ca 297/13 Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, i że spowodowało to wszczęcie przez pokrzywdzonych postępowania egzekucyjnego zapoczątkowanego wnioskiem ich pełnomocnika z 28.09.2015r. Dziwić musi stanowisko skarżącego jakoby oskarżona nie działała „w zamiarze bezpośrednim” skoro pieniądze uzyskane ze sprzedaży przedsiębiorstwa (...) wypłaciła z konta oraz że nie uszczupliła zaspokojenia swoich wierzycieli skoro nie spłacała i nie spłaciła do dzisiaj rat orzeczonych w postanowieniu o podziale majątku wydanym w wyżej wymienionym sprawie. Wszystkie te okoliczności w sprawie są bezsporne. W przekonaniu Sądu Okręgowego oskarżona wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 300§ 2 kk.

Sąd Odwoławczy zmienił jednak poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktycznie dotyczące okresu, w którym oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynności sprawczej, bowiem z akt badanej sprawy wynika, iż do dnia 28 września 2015r. oskarżona częściowo dokonała spłaty należności na rzecz oskarżycieli posiłkowych: na rzecz E. B. (1) kwoty 562.181.81 zł, zaś na rzecz J. K. (1) kwoty 219.649,92. Dlatego też Sąd Odwoławczy zmieniając zaskarżony wyrok przyjął, iż oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu w okresie od września 2015 r. do 31 grudnia 2016r., co znalazło wyraz w pkt I ust. 1 wyroku Sądu Odwoławczego.

Ad. 3

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż postawiony przez skarżącego zarzut rażącego naruszenia przepisów art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 i § 2 k.k. mającego polegać na oparciu wyroku jedynie na części materiału dowodowego oraz pominięciu istotnej części dowodów, de facto dotyczy odmiennej, aniżeli poczynił to Sąd Rejonowy, oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz płynących z niej wniosków dotyczących motywacji działań oskarżonej i słuszności roszczeń finansowych E. B. (1) i J. K. (1).

Podkreślenia wymaga, iż przypisanie K. K. (1) odpowiedzialności za zarzucane jej przestępstwo nie było następstwem dokonania przez nią sprzedaży przedsiębiorstwa (...), lecz ukrycia środków uzyskanych w wyniku tej sprzedaży i udaremnienie w ten sposób postępowania egzekucyjnego i zaspokojenia w całości roszczenia oskarżycieli posiłkowych. Gdyby rzeczywiście motywacją oskarżonej było uzyskanie środków finansowych na pokrycie ciążących na niej zobowiązań, to zadbałaby ona o to, aby rzeczywiście roszczenia wierzycieli zostały pokryte ze środków pochodzących z tej transakcji. Jednakże K. K. (1) ani nie zabezpieczyła zaspokojenia roszczeń wierzycieli z dochodów przedsiębiorstwa pomimo zmiany jego właściciela, ani nie dokonała spłaty na rzecz oskarżycieli posiłkowych z kwoty, którą uzyskała w wyniku sprzedaży przedsiębiorstwa. Co więcej, działając w sposób rozmyślny w taki sposób ukryła środki pochodzące ze sprzedaży przedsiębiorstwa, że ani komornikowi, ani syndykowi w postepowaniu upadłościowym nie udało się ich zabezpieczyć w prowadzonych postępowaniach egzekucyjnych.

Bez znaczenia pozostaje przy tym deklarowana przez skarżącego wysokość rocznego przychodu przedsiębiorstwa wraz z zarzutem, iż kwota ta była niewystarczająca dla pokrycia należności wynikających z rocznych rat, do uiszczenia których była zobowiązana na rzecz wierzycieli. Przypomnieć bowiem należy, iż zobowiązanie to wynikające z orzeczenia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt II Ca 297/13 było kwotą wynikającą z rozliczenia pożytków z rzeczy wspólnej i nie było uzależnione od aktualniej kondycji przedsiębiorstwa (...)oraz dochodów uzyskiwanych z jego działalności. Po pierwsze obecnie trudno jest także oszacować, jakie dochody przynosiłoby przedsiębiorstwo w kolejnych latach, gdyby nie zostało sprzedane, po drugie zaś rozważania te są o tyle bezcelowe, iż suma uzyskana przez oskarżoną ze sprzedaży przedsiębiorstwa wystarczyłaby na spłacenie należności na rzecz oskarżycieli posiłkowych w całości, bez koniczności uiszczania spłaty w ratach. Takie stanowisko zostało także wyrażone przez Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Także podnoszona przez skarżącego okoliczność, iż pomiędzy K. K. (1) a J. K. (1) toczy się postępowanie o zapłatę kwoty wyższej, aniżeli przysługujące pokrzywdzonemu roszczenie wobec oskarżonej, w żadnym razie nie podważa prawidłowości ustaleń Sądu Rejonowego, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona zarzucanego jej czynu. Nawet jeśli inne, nieuregulowane stosunki majątkowe między stronami budzą u pokrzywdzonej poczucie niesprawiedliwości czy przekonanie o niesłusznym oskarżeniu, to z punktu widzenia odpowiedzialności karnej za przestępstwo, którego się dopuściła, te subiektywne odczucia pozostają bez znaczenia i nie mogą skutecznie podważać prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia.

Ad. 4

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.06.2009r. sygn. akt WA 19/09, OSNwSK 2009/1/1255, LEX nr 598172).

Odnosząc powyższe spostrzeżenia do realiów badanej sprawy stwierdzić należy, iż jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia, zarówno stopień winy, jak i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu były znaczne, na co rzutował m.in. rozmiar wyrządzonej przestępstwem szkody określonej na kwotę 1.098.000 złotych. Zauważyć jednak należy, iż zgodnie z art. 53 § 2 k.k. wymierzając karę, sąd zobowiązany jest uwzględnia m.in. właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Wymierzając karę oskarżonej, Sąd I instancji nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących, mimo iż przed popełnieniem przestępstwa K. K. (1) prowadziła uporządkowany tryb życia, nie wchodziła w konflikty z prawem i nie wykazywała braku poszanowania dla obwiązującego porządku prawnego.

Okoliczności te prowadzą do przyjęcia, iż jak słusznie podniósł skarżący, orzeczona wobec K. K. (1) kara bezwzględna 2 lat pozbawienia wolności była niewspółmiernie surowa, aczkolwiek nie w takim stopniu aby zasadne było orzeczenie kary o charakterze wolnościowym. Oceny tej nie zmienia prawomocny wyrok skazujący w sprawie II K 555/18 Sądu Rejonowego w Lubaniu toczącej się równolegle z postępowaniem w niniejszej sprawie (k. 1600-1603). Chociaż obrońca oskarżonej w uzasadnieniu apelacji nie wskazał, na czym miałaby polegać nadmierna „emocjonalność i represyjność” orzeczonej kary, to wnioskować należy, iż chociażby ze względu na warunki osobiste oskarżonej kara ta byłaby dla niej nadmiernie dolegliwa. Wobec powyższego w przekonaniu Sądu Odwoławczego kara w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu. Jednocześnie z całą stanowczością stwierdzić jednak należy, iż okoliczności badanej sprawy nie dają podstaw do orzeczenia wobec oskarżonej kary grzywny albo kary ograniczenia wolności zamiast pozbawienia wolności na podstawie art. 37a k.k., czego domagał się obrońca oskarżonej - zwłaszcza iż nie może być spełniony warunek równoczesnego orzeczenia środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku, a i wymiar kary pozbawienia wolności w realiach sprawy przekraczałby 1 rok.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, odnosząc się do zarzutów apelacji, Sąd Odwoławczy zaaprobował ustalenia Sądu I instancji dotyczące przypisania K. K. (1) sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego jej czynu, nie znajdując tym samym żadnych podstaw do uniewinnienia oskarżonej od jego popełnienia. Nie ujawniono także żadnych przesłanek uzasadniających wydania w sprawie wyroku kasatoryjnego.

1  4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2  5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w części, wyłączywszy rozstrzygniecie o okresie popełnienia przestępstwa i wymiarze kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zważywszy na argumentację przedstawioną powyżej zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy we wskazanej części.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonej K. K. (1) w ten sposób, że:

1. przyjął, że przypisane jej przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oskarżona popełniła w okresie od września 2015 r. do 31 grudnia 2016 r.;

2. obniżył orzeczoną wobec oskarżonej w pkt I części dyspozytywnej karę pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Weryfikując ustalenia faktyczne poczynione w postępowaniu pierwszoinstancyjnym Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż przypisanie zachowaniu oskarżonej wypełnienia przesłanek czynu z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. jest możliwe w odniesieniu do okresu od września 2015 r. do 31 grudnia 2016 r., co skutkowało zmianą pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku w tym zakresie.

Ponadto, jak już wcześniej wspomniano, Sąd Odwoławczy uznał za zasadne obniżenie wymierzonej K. K. (1) kary pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

IV

Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 627 k.p.k. w związku z art. 634 kpk oraz § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonej K. K. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych E. B. (1) i J. K. (1) kwoty po 840 złotych tytułem udziału pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym.

Ponadto na postawie art. 627 k.p.k. w związku z art. 634 kpk Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 320 złotych, w tym opłatę w kwocie 300 złotych za obie instancje, której wysokość określono na podstawie art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych oraz ryczałt za doręczenie pism w postępowaniu odwoławczym w wysokości 20 złotych, zgodnie z regulacją zawartą w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonej odpowiedzialności za zarzucane jej przestępstwo oraz wymiar orzeczonej wobec niej kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana