Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 września 2019r.

Powód (...) Bank (...) S.A. we W. domagał się zasądzenia od pozwanego T. W. kwoty 55.790,38 zł. z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 53.363,61 zł. od dnia 4 stycznia 2019r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że w dniu 3 sierpnia 2017r. zawarł z pozwanym umowę pożyczki gotówkowej nr (...) w ramach, której pozwany otrzymał kredyt w wysokości 60.494,99 zł. Pomimo monitów i wezwań pozwany nie wywiązał się z obowiązku zapłaty w związku z czym wierzytelność stała się wymagalna w dniu 26.12.2018r. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się należność główna w wysokości 53.363,61 zł., odsetki 2.426,77 zł. z tytułu odsetek umownych i karnych.

Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, domagając się oddalenia powództwa i zarzucając nieistnienie roszczenia, istnienie roszczenia w mniejszej wysokości, braku wymagalności, spełnienie świadczenia, braku podstaw do wypowiedzenia umowy, braku wypowiedzenia umowy, wniósł zarzuty natury procesowej ( brak odpisów pism, oryginału umowy ), stosowanie wygórowanych opłat, prowizji i kosztów windykacyjnych.

Powód i pozwany złożyli dalsze pisma przygotowawcze: k. 27, 64-77, 84-86, 89-97.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Bank (...) S.A. we W. i T. W. zawarli w dniu 3 sierpnia 2017r. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Powód udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 50.000 zł. na okres do 30 lipca 2022r. Pożyczka miała być płatna w miesięcznych ratach w wysokości 1.168,51 zł., oprocentowanie pożyczki wynosiło 5,99 %, z tytułu pożyczki pozwany był zobowiązany do zapłaty prowizji w wysokości 10.494,99 zł. i odsetek umownych w kwocie 9.615,40 zł. Cały koszt pożyczki łącznie z odsetkami wynosił 20.110,39 zł. łącznie wszystkie zobowiązania do spłaty to kwota 70.110,39 zł.

W razie opóźnienia w zapłacie Bank mógł naliczać odsetki karne w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie.

Pismem z dnia 3 października 2018r. bank wezwał pożyczkobiorcę do zapłaty wymagalnych należności wtedy wynoszących 6.822,58 zł. w tym z tytułu zaległych rat kapitałowych w wysokości 5.443,32 zł.

Pismem z dnia 16 listopada 2018r. powód wypowiedział umowę pożyczki wskazując, iż w związku z powyższym należności wymagalne wynoszą 55.216,59 zł. w tym kapitał w kwocie 53.363,61 zł. W dniu 3 stycznia 2019r. powód wystawił wyciąg z ksiąg Banku na kwotę 55.790,38 zł. obejmującą należność główną 53.363,61 zł., odsetki za okres od 3.08.2017r. do dnia wystawienia wyciągu w kwocie 2.426,77 zł.

W dokumencie wyciągu bank szczegółowo przedstawił sposób obliczenia odsetek. Składają się na nie odsetki umowne liczone od daty zawarcia umowy do jej wypowiedzenia wg stopy procentowej określonej w umowie, odsetki karne liczone w okresach opóźnienia w zapłacie rat kapitałowych począwszy od 30 stycznia 2018r. aż ostatecznie od całej wymagalnej należności po wypowiedzeniu umowy wg stopy odsetek karnych określonych w umowie – w tym wypadku 14%. Suma tych odsetek to kwota 5.139,43 zł., od której powód odjął odsetki zapłacone przez pozwanego w wysokości 2.712,66 zł. co dało dochodzoną pozwem różnicę w kwocie 2.426,77 zł.

/ dowód: umowa pożyczki z załącznikami k. 50-62, wyciąg z ksiąg banku k. 32, wypowiedzenie umowy i wezwanie do zapłaty k. 40-41.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda. Powód wykazał istnienie roszczenia, wynikającego z umowy pożyczki zawartej z pozwanym, fakt wypowiedzenia umowy a w konsekwencji wymagalności roszczenia, także jego wysokość, podstawy faktyczne dochodzonych pozwem kwot. Pozwany mimo obszerności swoich pism, w tym sprzeciwu, nie wykazał aby zachodziły jakiekolwiek okoliczności wyłączające jego obowiązek zapłaty z tytułu powstania zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki. Powód przedstawił dowody z oryginałów dokumentów w szczególności podpisaną przez pozwanego umowę oraz pozostałe załączniki, które także podpisywał pozwany. Wykazał, że już w kwietniu 208r. ( tabela k. 85 ) pozwany zaprzestał spłaty raty kapitałowej w ustalonej wysokości 1.165,56 zł. W kolejnych miesiącach pozwany nie dokonywał spłat co skutkowało wypowiedzeniem umowy i w konsekwencji wymagalnością roszczenia. Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

Powód dokumentami wykazał istnienie zobowiązania, jego wysokość, części składowe. Sprzeciw od nakazu zapłaty i pisma pozwanego, to wykaz sprzecznych ze sobą, niczym nie udokumentowanych i nie udowodnionych zarzutów. Jednocześnie bowiem pozwany zarzuca nieistnienie roszczenia oraz jego istnienia w mniejszej kwocie, a także jego spełnienie. Bezzasadne są twierdzenia, iż powód nie mógł wypowiedzieć umowy. Pkt 30 umowy pożyczki stanowi, iż bank może wypowiedzieć umowę pisemnie z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, jeżeli klient opóźnia się w spłacie co najmniej dwóch pełnych rat. Z wyjaśnień powoda wynika, że pożyczkobiorca spóźniał się a w zasadzie po prostu nie zapłacił nie dwóch a 7 pełnych rat. Pomimo, najpierw wezwania do zapłaty, zaległości nie zostały uregulowane i umowa wypowiedziana co oznacza, że roszczenie w całości jest wymagalne. Pozwany nie wykazał aby spełnił świadczenia zaległe przed rozwiązaniem umowy jak i oczywiście nie wykazał aby cokolwiek spłacił po wypowiedzeniu umowy.

Powód może domagać się odsetek i tych umownych kapitałowych za okres do rozwiązania umowy i tych karnych z tytułu opóźnień w zapłacie rat. Jego prawo wynika z umowy – tabela warunki umowy i pkt 14 umowy. Stopa procentowa odsetek została określona w umowie. Pozwany nie wykazał aby kwoty dochodzone pozwem były wskazane nieprawidłowo lub bez podstawy faktycznej, z kolei powód w pismach wyjaśnił co składa się na roszczenie i jak zostało ono obliczone.

Zarzuty pozwanego, iż zapisy o możliwość pobierania prowizji i wysokości odsetek są klauzulami abuzywnymi, żądanie uznania tych zapisów za niedozwolone postanowienia umowy mające na celu obejście obowiązujących przepisów oraz prowadzenie do wyzysku są chybione.

Nie ulega wątpliwości, iż sąd może a nawet powinien dokonywać oceny postanowień umów podlegających przepisom z zakresu stosunków konsumenckich, pod względem ich zgodności z prawem, w szczególności ich oceny z punktu widzenia przepisu art. 385 ¹ § 1 k.c., o ile postanowienia te nie były indywidualnie uzgadniane przez strony i nie dotyczą postanowień określających główne świadczenia stron.

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 zd. 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają jego interesy ( niedozwolone postanowienia umowne ). Zatem, jak wynika z powyższego do uznania postanowienia umownego za klauzulę niedozwoloną inaczej abuzywną, oprócz przesłanki braku indywidulanego uzgodnienia postanowień umownych, spełniony musi być warunek uksztaltowania praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami czyli godzący w równowagę stron i przez to rażąco naruszać interes konsumenta czyniąc jego pozycję, w sposób niesprawiedliwy niekorzystną w stosunku do kontrahenta.

Jakkolwiek spełniona została przesłanka braku indywidualnych negocjacji co do postanowienia umowy określającego wysokości prowizji, które to postanowienie nie dotyczy świadczenia głównego, to niemniej w kontekście powołanego wyżej przepisu nie można zgodzić się z zarzutem, że zapisy dotyczące powyższej opłaty były sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszały interes konsumenta.

Przede wszystkim należy zauważyć, że obowiązujące przepisy pozwalają na swobodne kształtowanie umów w ramach bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa i zasad współżycia społecznego. Nie ulega wątpliwości, że dozwolone jest pobieranie przez pożyczkodawcę opłat i prowizji w związku z udzieleniem pożyczki, niezależnie od przewidzianych w umowie odsetek kapitałowych, o takich kosztach kredytu/pożyczki mowa jest wprost w ustawie z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim. Od dnia 11 marca 2016r. wprowadzono do niej przepis art. 36a ograniczający maksymalną wysokość tzw. pozaodsetkowych kosztów kredytu/pożyczki w przypadku zawierania umowy z konsumentem.

Przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, który ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie wprowadza sposób obliczenia maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, obliczanych według podanego przez ustawodawcę wzoru odnoszącego się do całkowitej kwoty kredytu, okresu spłaty wyrażonej w dniach i liczby dni w roku.

Stosując podany w ustawie wzór, maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu znacznie przekracza pobraną przez powoda prowizję w wysokości 10.494,99 zł., która jest elementem całkowitej kwoty pożyczki, od której powód miał prawo naliczać odsetki kapitałowe.

Reasumując powód w sposób należyty wykazał istnienie zobowiązania, jego wysokość i podstawę faktyczną.

Mając powyższe na uwadze sąd orzekł jak w żądaniu pozwu.

Odnośnie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc. a powyższe składają się opłata od pozwu – 698 zł., koszty pełnomocnictwa – 3,69 zł. i 17 zł.

Sędzia

ZARZĄDZENIE

1/ odnotować uzasadnienie oraz prawidłową początkową datę, od której jest liczony termin do sporządzenia uzasadnienia ( data przedłożenia s. ref. dowodu uiszczenia opłaty od wniosku o sporządzenie uzasadnienia ) czyli od 21 października 2019r. – termin do sporządzenia uzasadnienia upływa w dniu 4 listopada 2019r.

2/ odpis wyroku i uzasadnienia doręczyć pozwanemu,

3/ kal. 14 dni,

N. dnia 4 listopada 2019r.

Sędzia.