Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2021 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. I.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. I., aby zapłacił na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 122.448,70zł (sto dwadzieścia dwa tysiące czterysta czterdzieści osiem złotych 70/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 marca 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego K. I., aby zapłacił na rzecz powoda (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 11.540,00zł (jedenaście tysięcy pięćset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia SO Dorota Krawczyk

Sygn. akt I C 1219/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 marca 2020 r. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym (...) Bank Spółka Akcyjna w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwany K. I. ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 122.448,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów elektronicznego postępowania upominawczego oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że kwota dochodzona pozwem wynika z braku wywiązania się przez pozwanego z obowiązku spłaty kredytu zaciągniętego w dniu 01.04.2015 r. nr (...), na podstawie której powód udostępnił pozwanemu kwotę kredytu w 175418,08 zł, a pozwany zobowiązał się do jego terminowej spłaty zgodnie z postanowieniami umowy ( pozew k. 2 – 6 i 8-14).

Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2020 roku Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie wydanym w sprawie VI Nc-e (...) wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym umorzył postepowanie (postanowienie k.15).

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. nakazem zapłaty z dnia 6 sierpnia 2020 roku wydanym w postępowaniu upominawczym orzekł zgodnie z żądaniem powoda (nakaz zapłaty k. 41).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty doręczonym pozwanemu w dniu 20.08.2020 roku (data wpływu do Sądu 8 września 2020 roku), pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. Z ostrożności procesowej w razie uwzględnienia powództwa, pozwany wniósł o rozłożenie na raty zasądzonej należności. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany przyznał fakt zawarcia umowy kredytu z powodem, przy czym wskazał, że obecnie z uwagi na bardzo trudną sytuację finansową w jakiej obecnie się znajduje nie ma możliwości wywiązania się z należności objętych treścią pozwu ( k. 45-47).

Postanowieniem z dnia 9 października 2020 roku Sąd skierował strony na drogę postępowania mediacyjnego zgodnie z wnioskiem strony pozwanej (k. 52).

Pismem z dnia 9 listopada 2020roku pełnomocnik powoda nie wyraził zgody na mediacje oraz popierał w całości powództwo (k. 58-59).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01.04.2015 r. została zawarta pomiędzy powodowym (...) Bankiem Spółką Akcyjną w W., a pozwanym K. I. umowa pożyczki nr (...).

Kredyt został wzięty na reorganizację piekarni przy przedszkolu.

Zgodnie z § 1 ust. 1 umowy powód przez pośrednika kredytowego (...) SP. z o.o. w W. udzielił pozwanemu K. I. pożyczkę w wysokości 175.418,08 zł, którą pożyczkobiorca zobowiązał się spłacić wraz z należnymi odsetkami umownymi w 120 ratach równych płatnych nie później niż do 30 dnia każdego miesiąca na zasadach i warunkach określonych w postanowieniach umowy. Pożyczka została udzielona na dowolny cel konsumpcyjny w wysokości 150.000,00 zł oraz zapłatę kosztów w postaci opłaty przygotowawczej w kwocie 25.418,08 zł. Po dokonaniu pełnej weryfikacji oraz po potwierdzeniu zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku nastąpiło uruchomienie pożyczki, a następnie na mocy odrębnej od umowy dyspozycji stanowiącej załącznik do umowy środki zostały przekazane przez powoda na rzecz pożyczkobiorcy. Zgodnie z §2 oprocentowanie pożyczki było liczone według stopy zmiennej, mającej bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek, oprocentowanie w całym okresie kredytowania stanowić miało sumę stawki WIBOR 3M i marży w wysokości 8,35 p.p., stałej w trakcie trwania Umowy. Oprocentowanie pożyczki na dzień zawarcia Umowy wynosiło 10 % w stosunku rocznym. W § 3 bank zastrzegł sobie prawo obciążenia pożyczkobiorcy kosztami powstałymi w wyniku niewywiązania się z postanowień umowy tj. odsetkami karnymi ód zadłużenia przeterminowanego, ewentualnymi kosztami sądowymi, egzekucyjnymi zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami oraz kosztami windykacyjnymi. W § 4 strony postanowiły, że spłaty rat kapitałowo-odsetkowych pożyczkobiorca dokonywać będzie zgodnie z terminami i wysokością określoną w doręczonym aktualnym harmonogramie spłat, pożyczkobiorca w trakcie trwania niniejszej Umowy miał prawo do otrzymania, na wniosek w każdym czasie bezpłatnie harmonogramu spłat. Pożyczkobiorca miał możliwość dokonać przedterminowej spłaty części tub całości kwoty pożyczki, przy czym był zobowiązany do złożenia dyspozycji spłaty całkowitej, a w przypadku spłaty częściowej złożyć odpowiednią dyspozycję zmniejszenia wysokości miesięcznych rat kapitałowo-odsetkowych lub skrócenia okresu kredytowania.

Pozwany był zobowiązany dokonywać spłat na rachunek pożyczki wskazany w harmonogramie spłat.

Całkowita kwota pożyczki wynosiła 150. 000,00 zł i nie obejmowała kredytowanych przez Bank kosztów pożyczki wskazanych w § 1 ust. 2 pkt 2 niniejszej Umowy. Całkowita kwota do zapłaty przez Pożyczkobiorcę na dzień zawarcia umowy wynosiła 278 149,82 zł. i składały się na nią: całkowita kwota pożyczki określona w ust.1 oraz całkowity koszt pożyczki, który na dzień zawarcia Umowy, naliczony szacunkowo wynosi 128 149,82 zł.

Na całkowity koszt pożyczki .składają się: należne odsetki umowne w wysokości 102 731,74 zł., opłata przygotowawcza w wysokości 25 418,08 zł.

Roczna rzeczywista stopę oprocentowania ( (...)), na dzień zawarcia umowy wynosiła 14,79 % .

Pozwany zobowiązał się do spłaty udzielonego kredytu wraz z należnymi opłatami, prowizjami i odsetkami umownymi w 120 ratach kapitałowo-odsetkowych, płatnych do 15 dnia każdego miesiąca.

Oprocentowanie kredytu było liczone wg zmiennej stopy, stanowiącej sumę stawki WIBOR 3M i marży w wysokości 8,29 punktów procentowych, stałej w trakcie trwania umowy. Oprocentowanie to w dniu zawarcia umowy wynosiło 10 % w stosunku rocznym.

Rozwiązanie umowy zostało uregulowane w § 9 umowy kredytowej.

Rozwiązania umowy mogła dokonać każda ze stron przy zachowaniu 30 -dniowego terminu wypowiedzenia bądź w każdym czasie za porozumieniem stron.

Bank miał prawo wypowiedzieć umowę w przypadku między innymi: rażącego naruszenia postanowień umowy lub regulaminu udzielania kredytów dla osób fizycznych przez kredytobiorcę, pogorszenia zdolności kredytowej kredytobiorcy, stwierdzenia przez bank zagrożenia w spłacie kredytu.

W przypadku jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, Bank wzywa kredytobiorcę do dokonania spłaty zaległości w terminie l4 dni roboczych od daty otrzymania wezwania, a jeżeli należności nie zostaną uregulowane w całości w wyznaczonym terminie, jak również w sytuacji, w której złożony przez kredytobiorcę wniosek o restrukturyzację zadłużenia zostanie odrzucony, Bank ma prawo wypowiedzieć umowę kredytu. Od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu stawało się wymagalne i traktowane było jako zadłużenie przeterminowane ( § 9 pkt 1, 2 i 3)

(dowód: umowa o pożyczkę gotówkową z dnia 1 kwietnia 2015 roku - nr (...) k.16-22, prognozowany harmonogram spłat k. 60, zeznania pozwanego k. 128 minuty 00.03.14-00.23.53)

Pozwany nie spłacał zaciągniętej pożyczki zgodnie z umową.

(dowód: zeznania pozwanego k. 128 minuty 00.03.14-00.23.53), wydruk historii uznań rachunku kredytowego k. 61-65, wydruk szczegółowy historii rachunku kredytowego k.66-105)

Wobec braku spłaty przez pozwanego wymagalnego zadłużenia, powód pismem z dnia 22.11.2019 („Ostateczne wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy") wezwał pozwanego do uregulowania wymagalnego zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania. Kwota zaległości powstała na dzień 30 września 2019 roku wynosiła 4. 456,99zł plus 5.90zł koszty wysyłki. Jednocześnie powód poinformował, że nieuiszczenie zobowiązania w wyznaczonym terminie może skutkować wypowiedzeniem umowy z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania.

(dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 22.11.2019 wraz z wydrukiem ze strony internetowej śledzenia przesyłek Poczty Polskiej k. 27-28, k. 39)

Pismem z dnia 30.12.2019 roku wobec braku spłaty skierował wobec pozwanego wypowiedzenie przedmiotowej umowy pożyczki z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia , licząc od daty doręczenia pisma. Pozwany otrzymał i zapoznał się z wypowiedzeniem.

(dowód: wypowiedzenie Umowy (...) nr (...) z dnia 30.12,2019 k. 23-24 wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 25-26, zeznania pozwanego k. 128 minuty 00.03.14-00.23.53)

Po rozwiązaniu umowy, strona powodowa podjęła próby pozasądowego rozwiązania sporu poprzez podejmowanie kontaktu telefonicznego oraz korespondencyjnego z pozwanym celem ustalenia warunków spłaty wymagalnego zadłużenia, które do dnia wytoczenia powództwa pozostały bezskuteczne.

Pismem z dnia 27 lutego 2020 roku powód skierował do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty wymagalnego z tytułu umowy pożyczki zadłużenia, które na dzień 26 lutego 2020 roku wynosiło 122.170,05 zł w tym niespłacony kapitał w kwocie: 116.775,21 zł, odsetki umowne w kwocie: 5.171,02 zł, odsetki karne 223,82 zł, opłaty: 0 zł.

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 27.02.2020 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 29, 30, 31)

Wobec braku spłaty przez pozwanego wymagalnego zadłużenia, powód wystawił wyciąg z ksiąg banku nr (...) z dnia 13.03.2020 roku opieczętowany i podpisany przez osoby uprawnione.

Na kwotę objętą pozwem, tj. 122.448,70 zł, składają się następujące należności:

1. Niespłacony kapitał w kwocie: 116775,21 zł

2. Odsetki umowne w kwocie: 4971,02 zł

3. Odsetki umowne za opóźnienie w kwocie: 702,47 zł

4. Opłaty umowne w kwocie: 0 zł

Odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 702,47 zł, wskazane w punkcie 3 powyżej, zostały naliczone w następujący sposób za okres:

od dnia 2015-04-30 do dnia 2015-05-03 od kwoty 971.53 PLN, przy oproc. 10% w kwocie 1.06 zł, od dnia 2015-07-30 do dnia 2015-08-02 od kwoty 897.57 PLN, przy oproc, 10% w kwocie 0.98 zł, od dnia 2015-08-31 do dnia 2015-08-31 od kwoty 810.8 PLN, przy oproc. 10% w kwocie 0.22 zł, od dnia 2015-10-30 do dnia 2015-11-02 od kwoty 919.1 PLN, przy oproc. 10% w kwocie 1.01 zł,

(dowód: wyciąg z ksiąg banku nr (...) z dnia 13.03.2020 k. 38, wyciąg z KRS k. 33-37)

Pozwany K. I. ma 62 lata, z zawodu jest piekarzem. Pożyczka, którą pozwany zaciągnął w 2015 roku miała być przeznaczona na reorganizację piekarni znajdującej się przy przedszkolu prowadzonym przez żonę pozwanego. W związku z pojawieniem się na rynku w 2018 roku konkurencji (nowe przedszkole, podkupienie pracowników i przejęcie dzieci) dochody z prowadzonego przedszkola oraz piekarni zaczęły spadać i sytuacja finansowa pozwanego uległa znacznemu pogorszeniu.

Obecnie sytuacja pozwanego uległa poprawie. Pozwany prowadzi działalność piekarniczą pod nazwą:” R.-K. I., a żona pozwanego prowadzi przedszkole, które zaczęło się rozwijać i przynosić dochody. Żona pozwanego zatrudnia 20 pracowników. Dodatkowo żona pozwanego otworzyła filię przedszkola w K.. Żona pozwanego oprócz dochodów z czesnego pobiera subwencje samorządowe. Miesięczny dochód pozwanego to ok. 4000 zł, a jego żony ok. 10.000 zł. Zarówno pozwany jak i jego małżonka mają też inne zobowiązania finansowe (obecne zadłużenie pozwanego to ok. 400.000 zł, natomiast żony pozwanego ok. 100.000 zł). Miesięczna rata jaką pozwany spłaca z tego tytułu to ok. 8.000 zł. Pozwany stara się wywiązywać z zaciągniętych zobowiązań, choć często z opóźnieniem.

Pozwany podjął działania zmierzające do sprzedaży działki o powierzchni 5600 m ², (z czego 3000 m2 to część nie do zabudowy), ale toczy się postępowanie o przekształcenie choć na obecnym etapie sprawa utknęła w wydziale planowania przestrzennego.

Pozwany choruje na prostatę.

(dowód: zeznania pozwanego k. 128 i verte minuty 00.03.14- 00.23.53, zwolnienie lekarskie k.120, pismo k. 125)

Sąd Okręgowy ocenił i zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 720 KC

§ 1. Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

§ 2. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Jak wynika z dowodów przedstawionych przez stronę powodową i co zostało przyznane przez pozwanego, pozwany nie wywiązał się z obowiązku terminowej spłaty swego zobowiązania, co skutkowało wypowiedzeniem umowy. Jednocześnie powodowy bank złożonymi do akt sprawy dokumentami wykazał, że wypowiadając pozwanemu umowę kredytu dopełnił wszystkich wymaganych ustawą wymogów związanych z wypowiedzeniem umowy.

W świetle takich dokumentów jak umowa pożyczki, wypowiedzenie umowy pożyczki, wyciągu z ksiąg rachunkowych Banku i historii rachunku kredytowego, która obejmuje wpłaty dokonane przez pozwanego, wysokość niespłaconego kapitału, a także wysokość odsetek umownych i odsetek karnych wysokość zobowiązania pozwanego nie budzi wątpliwości i nie była kwestionowana przez pozwanego.

Wprawdzie wyciąg z ksiąg banku wobec uchylenia art. 95 k.c. prawa bankowego będącego następstwem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r., P 7/09 nie ma mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 1 a) ustawy Prawo Bankowe), nie mniej kwalifikacja taka nie pozbawia tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności. Ma on moc dowodową dokumentu prywatnego, którego wprawdzie nie dotyczy domniemanie z art. 245 k.p.c., jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dowód z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. , to jest podlega on ocenie sądu na podstawie wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161, z dnia 13 grudnia 2013 r. ,III CSK 66/13, LEX nr1463871,, z dnia 12 września 2014 r., I CSK 634/13, LEX nr 1504324).

Strona powodowa udowodniła zatem fakty, które świadczą o zasadności powództwa precyzyjnie wskazując co składa się na należność główną oraz dochodzone odsetki, podczas gdy strona pozwana nie przedstawiła żadnych dokumentów, które wskazywałyby, że nie posiada wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy pożyczki. Zatem powód wywiązał się ze swego zobowiązania, udostępniając pozwanemu w/w kwotę pożyczki zaś pozwany uchylając się od ciążącego na nim obowiązku spłaty pożyczki nie spełnił świadczenia do którego był zobowiązany, tj. do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami umownymi na zasadach i warunkach określonych w umowie.

Pozwany przyznał, że nie płacił w terminie rat z powodu problemów finansowych. Pozwany, w sprzeciwie przez zawodowego pełnomocnika zwrócił się do powoda o mediacje, chciał ugodowo zakończyć postępowanie, z ostrożności procesowej w razie uwzględnienia powództwa wnosił o rozłożenie żądanej pozwem kwoty na raty.

Zatem w świetle wskazanych wyżej dowodów zaoferowanych przez stronę powodową uznać trzeba za udowodnione, że w dacie wystawienia wyciągu z ksiąg rachunkowych dług pozwanego wynosił kwotę tam wskazaną i dochodzoną pozwem.

Mając na uwadze przedstawione wyżej zachodziły podstawy do udzielenia ochrony prawnej powodowi poprzez uwzględnienie powództwa.

Podstawą orzeczenia o odsetkach był przepis art. 481 k.c.

Zgłoszone przez pozwanego żądanie rozłożenia zadłużenia na raty, obligowało Sąd do rozważania, czy zostały spełnione przesłanki z art. 320 k.p.c. Przepis ten pozwala na rozłożenie w wyroku na raty zasądzonego świadczenia, a przesłanką takiej ingerencji Sądu w stosunek obligacyjny jest występowanie w sprawie szczególnych okoliczności, wskazujących na to, że spełnienie przez dłużnika świadczenia jednorazowo nie jest możliwe i kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W zasadzie chodzi o okoliczności dotyczące pozwanego dłużnika, jego sytuację osobistą, majątkową, finansową, rodzinną, które powodują, że nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia. Rozważając rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, sąd orzekający nie może jednak nie brać pod rozwagę także sytuacji wierzyciela, ponieważ sąd nie powinien działać z jego pokrzywdzeniem.

W orzecznictwie podkreśla się, że wykazanie przesłanek zastosowania art. 320 k.p.c. ciąży na stronie, która chce skorzystać z możliwości rozłożenia świadczenia na raty. Zastosowanie art. 320 k.p.c. wykracza poza normalny zakres rozstrzygnięcia i wymaga zazwyczaj udowodnienia okoliczności niekoniecznych do rozstrzygnięcia o samym dochodzonym roszczeniu (postanowienie Sądu Najwyższego z 22.03.2018, V CSK 503/17).

Nie budzi wątpliwości, że sytuacja majątkowa pozwanego jest trudna i nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia, jednak fakt ten nie jest wystarczający do rozłożenia świadczenia na raty. Uwzględnienie bowiem jednocześnie słusznego interesu wierzyciela wymaga, aby na chwilę orzekania zostało przynajmniej uwiarygodnione w wysokim stopniu, że dłużnik (oceniając rzecz rozsądnie) będzie w stanie spełnić świadczenie w ratach, których liczbę, wysokość i terminy płatności ustali Sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 czerwca 2020 r. I ACa 171/20).

Stąd zachodzi konieczność wykazania przez dłużnika, że realnie będzie dysponować środkami, które mimo trudności, umożliwią wykonanie zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. W przeciwnym razie, jeżeli okoliczności sprawy nie wskazują na istnienie po stronie dłużnika woli dobrowolnej spłaty zadłużenia, a jedynie na chęć odłożenia w czasie konieczności wykonania zobowiązania, omawiana norma prawna nie będzie miała zastosowania.

Biorąc pod uwagę wysokość dochodów pozwanego ok. 4000zł i wysokość różnych długów na łączną kwotę ok. 400.000zł, rozłożenie na raty kwoty żądanej pozwem nie sprawi, że pozwany będzie mógł realnie spłacać sporne zadłużenie w 53 ratach w kwotach po 2267zł i 54 po 2298zł, jak zadeklarował pozwany na ostatniej rozprawie. Perspektywa 4,5 roku dla pozwanego , który będzie mógł dochodzić jedynie poszczególnych wymagalnych rat kiedy np. majątek pozwanego będzie np. zajmowany przez innych wierzycieli byłaby krzywdząca dla pozwanego. Już na etapie egzekucji pozwany może zawrzeć ugodę z powodem. W chwili obecnej pozwany posiada jeszcze majątek z którego powód będzie mógł się zaspokoić.

Pozwany wskazywał, że może liczyć na pomoc żony, która osiąga dochód w kwocie ok. 10.000zł miesięcznie i wspiera pozwanego. Należy jednak wskazać, że żona powoda też ma zobowiązania na kwotę ok. 100.000zł, wg zeznań pozwanego. Pozwany i jego żona musza się utrzymywać na bieżąco.

Przy jednoczesnym posiadaniu przez małżonków bardzo dużych zobowiązań finansowych ( ok. 500.000 zł, gdzie miesięczna rata zobowiązań z ich tytułu sięga ok. 8000 zł, których pozwany jak sam przyznał nie realizuje systematycznie i terminowo, nie można uznać, że pozwany będzie realnie dysponował środkami pozwalającymi na spłatę zadłużenia w ratach. O tym, że po stronie pozwanego nie ma woli dobrowolnej spłaty zadłużenia, a jedynie zmierza on do odłożenia w czasie wykonania swego zobowiązania świadczy również fakt, że pozwany nie podjął jakiejkolwiek aktywności w ratalnej spłacie zadłużenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd nie uwzględnił wniosku strony pozwanej o rozłożenie żądanej pozwem kwoty na raty.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu był przepis art. 98 k.p.c. , zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Sąd zatem zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej z tytułu zwrotu kosztów procesu kwotę 11.540 zł, na które składa się opłata sądowa od pozwu w kwocie 6.123 zł, wydatek na opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kwota 5400 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego określonych w § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 ze zm.).

Sędzia SO Dorota Krawczyk

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanego.