Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 406/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Jolanta Hawryszko (spr.)

Sędziowie:

Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk

Romana Mrotek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 stycznia 2021 r. w S.

sprawy A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 24 września 2020 r., sygn. akt VI U 284/20

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od A. M. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego organu rentowego w postępowaniu apelacyjnym.

Romana Mrotek

Jolanta Hawryszko

Gabriela Horodnicka-Stelmaszczuk

Sygn. akt III AUa 406/20

UZASADNIENIE

A. M. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z 30 marca 2020 r. odmawiającej prawa do przeliczenia emerytury. Zarzucił naruszenia art. 51 i art. 194 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. nr 53 z 2020 roku), polegające na niezastosowaniu przelicznika 1,5 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 24.09.2020 r. oddalił odwołanie oraz zasądził od ubezpieczonego na rzecz pozwanego kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony A. M. uzyskał prawo do emerytury powszechnej od (...) Sąd Apelacyjny w Szczecinie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z 9 października 2018 r., wydanym w sprawie VI AUa 80/18 w wyniku odwołania ubezpieczonego od tej decyzji przyznającej prawo do emerytury, nakazał przeliczenie emerytury z uwzględnieniem, jako składkowych, okresów 16.10.1967 – 9.01.1971 i 23.09.1979 – 30.06.1981. Organ rentowy wykonał wyrok sądowy decyzją z 23.05.2019 r., od której ubezpieczony wniósł odwołanie, domagając się przeliczenia emerytury z uwzględnieniem przelicznika 1.5 do okresów pracy górniczej wykonywanej pod ziemią. Sąd Okręgowy postanowieniem z 11 grudnia 2019 r. odrzucił odwołanie od decyzji z 23.05.2019 r. i podał, że zachodziła niedopuszczalność drogi sądowej, i także powaga rzeczy osądzonej. Prawomocną decyzją z 19.07.2019 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przeliczenia emerytury z zastosowaniem przelicznika 1,5 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią. W dniu 22 stycznia 2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury domagając się zastosowania przelicznika 1,5 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią, czym zainicjował przedmiotowe postępowanie. Zaskarżoną decyzją organ odmówił prawa do przeliczenia emerytury.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił odwołania ubezpieczonego, ponieważ A. M. ponownie wniósł o przeliczenie emerytury z zastosowaniem przelicznika 1,5 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią. Zdaniem Sądu Okręgowego, wobec wcześniejszych prawomocnych decyzji i orzeczeń sądowych, odwołanie zostało rozpatrzone w oparciu o art. 114 ustawy, o treści :

1. Prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

2. Jeżeli prawo do świadczeń lub ich wysokość ustalono orzeczeniem organu odwoławczego, organ rentowy na podstawie dowodów lub okoliczności, o których mowa w ust. 1:

1) wydaje we własnym zakresie decyzję przyznającą prawo do świadczeń lub podwyższającą ich wysokość;

2) występuje do organu odwoławczego z wnioskiem o wznowienie postępowania przed tym organem, gdy z przedłożonych dowodów lub ujawnionych okoliczności wynika, że prawo do świadczeń nie istnieje lub że świadczenia przysługują w niższej wysokości; z wnioskiem tym organ rentowy może wystąpić w każdym czasie;

3) wstrzymuje wypłatę świadczeń w całości lub części, jeżeli emeryt lub rencista korzystał ze świadczeń na podstawie nieprawdziwych dokumentów lub zeznań albo w innych wypadkach złej woli.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że wznowienie postępowania możliwe jest tylko jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. W rozpatrywanej sprawie kwestia sporna, tj. zastosowanie przelicznika 1,5 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią, była przedmiotem zarówno prawomocnej decyzji pozwanego z 19.07.2019 r., jak i orzeczeń sądowych w dwóch sprawach VI U 336/16 i VI U 709/19. Ubezpieczony przyznał, że nie wskazał żadnych nowych dowodów lub okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji i orzeczeń sądowych. W przekonaniu Sądu, oznaczało to, że nie było jakichkolwiek podstaw do zastosowania zasad określonych w przepisie art. 114 ustawy.

Nadto Sąd Okręgowy zważył, że powołane przez wnioskodawcę przepisy art. 51 i art. 194 ustawy nie mogły zostać naruszone przez organ rentowy, bowiem nie dotyczyły ubezpieczonego; art. 51 ustawy odnosi się do emerytury górniczej, a takiej wnioskodawca nie pobierał, natomiast art. 194 ustawy ustanawia zasadę utrzymania w mocy przepisów wykonawczych, jeżeli nie są sprzeczne z przepisami ustawy, jednak daje dla wnioskodawcy prawa do przeliczenia emerytury wskaźnikiem 1,5. Sąd Okręgowy, w trybie art. 235 2 pkt. 3 i 5 k.p.c. pominął wniosek dowodowy o powołanie biegłego, ponieważ wnioskodawca nie wykazał prawa do przeliczenie emerytury. Zatem opinia biegłego była całkowicie zbędna, zważywszy że Sąd nie uznał, co do zasady racji ubezpieczonego. Sąd Okręgowy uznał, że skoro wnioskodawca nabył prawo do emerytury powszechnej, o której mowa w art. 24 ustawy emerytalnej, to nie może skorzystać z unormowań zamieszczonych w rozdziale 4 ustawy, gdyż dotyczy on ustalania wysokości emerytur, o których mowa w art. 27-50e.

Apelację od wyroku złożył ubezpieczony i rozstrzygnięciu zarzucił:

1. naruszenie prawa procesowego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 227 k.p.c. przez stwierdzenie, że dowód z opinii biegłego sądowego, przeprowadzony na okoliczność wyliczenia wartości początkowego zwaloryzowanego kapitału, wysokości emerytury w oparciu o wysokość ponownie wyliczonego kapitału i średniego dalszego trwania życia, a w szczególności wysokości wynagrodzenia w KWK (...) i Przedsiębiorstwie (...) w B. oraz zasady emerytury górniczej przysługującej powodowi, zmierza jedynie do przedłużenia postępowania i jest nieprzydatny do wykazania danego faktu, podczas gdy istnieją przesłanki co do uznania, że w okresach wskazanych w odwołaniu należy zastosować przelicznik 1,5 w zakresie wyliczenia emerytury powodowi, a co wymaga wiadomości specjalnych;

2. naruszenie przepisu prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i oparciu się w zasadzie w całości na argumentacji pozwanej i brak uwzględnienia wykonywania pracy w zawodzie przez powoda w okresach spornych w warunkach uzasadniających zastosowanie przelicznika 1,5 w zakresie wyliczenia emerytury powodowi i odbywania przez niego służby wojskowej oraz poprzestaniu na tym, że powód pobiera emeryturę powszechną, a nie górniczą, podczas gdy zarówno praca na stanowisku młodszego górnika pod ziemią, jak i rębacza pod ziemią, którą wykonywał powód, mieści się w wykazie stanowisk określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 23 grudnia 1994 r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty;

3. naruszenie przepisu prawa materialnego przez jego niezastosowanie, a to art. 52 ust. 1 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i brak uwzględnienia pracy górniczej powoda w spornych okresach za pracę uzasadniającą zastosowanie przelicznika 1,5, podczas gdy powód wykonywał pracę górniczą przez okres ponad pięciu lat, co uzasadnia zastosowanie tego przelicznika za każdy rok pracy górniczej w przypadku pobierania emerytury innej, niż górnicza.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i ponowne przeliczenie wysokości emerytury i zastosowanie przelicznika 1,5 do ustalenia wysokości emerytury powoda za każdy rok wykonywanej pracy górniczej w okresach:

i. 23.09.1979 – 30.06.1981 na budowie ekspresowej w ramach pracy w Przedsiębiorstwie (...) w B.;

ii. 1971 - 1974 w KWK (...);

b. zaliczenie powodowi do podstawy kapitału początkowego okresu pracy w latach 1971-1974 w KWK (...) oraz okresu służby wojskowej od 1.07.1967 r. do 15.10.1967 r. w ramach zatrudnienia w Powiatowej Spółdzielni Pracy Usług (...) w S..

Sąd Apelacyjny rozważył sprawę i uznał, że apelacja jest niezasadna.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wyrok Sądu pierwszej instancji jest uzasadniony w zakresie podstawy faktycznej i prawnej.

Zasadniczo apelujący zarzuca Sądowi Okręgowemu błędne uznanie, że w przypadku pobierania emerytury powszechnej, a nie górniczej, nie mają zastosowania przepisy rozdziału 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Z tym zarzutem skarżący wiąże zarzut naruszenia art. 52 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, który w jego przekonaniu, winien być zastosowany do sytuacji ubezpieczonego.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, dla porządku należy przypomnieć, że odwołujący urodził się (...) (a więc w przedziale czasowym od 1.01.1949 r. do 31.12.1968 r.), od (...) r. uzyskał prawo do emerytury powszechnej na podstawie art. 24 ust. 1b, art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W tym miejscu wymaga wyjaśnienia, że odmienne zasady nabycia prawa do emerytury obowiązują ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949 (rozdział 2. art. 27-45) i ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 (rozdział 1. art. 24-26c), a dodatkowo szczególne przepisy regulują emeryturę dla niektórych ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 i przed 1 stycznia 1969 (rozdział 3. art. 46-50).

Zgodnie z art. 27, regulującym podstawy nabycia prawa, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., na tzw. starych zasadach. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1) osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Zgodnie z art. 29, dotyczącym tzw. wcześniejszego przejścia na emeryturę, ust. 1. Ubezpieczeni urodzeni przed dniem 1 stycznia 1949 r., którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego określonego w art. 27 pkt 1, mogą przejść na emeryturę: 1) kobieta - po osiągnięciu wieku 55 lat, jeżeli ma co najmniej 30-letni okres składkowy i nieskładkowy albo jeżeli ma co najmniej 20-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz została uznana za całkowicie niezdolną do pracy (...).

W nawiązaniu do art. 29, w myśl art. 46 ust. 1. prawo do emerytury na warunkach określonych w art. 29, 32, 33 i 39 przysługuje również ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

1) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

2) warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r.

Natomiast art. 24, regulujący podstawy nabycia prawa do emerytury na tzw. nowych zasadach, stanowi w ust. 1. - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a, 50e i 184. Ubezpieczeni urodzeni po 31 grudnia 1948 r., co do zasady nabywają prawo do emerytury powszechnej w nowym systemie, tzw. składki zdefiniowanej, która jest obliczana w myśl art. 25 ustawy, z podstawy stanowiącej kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne. Ubezpieczeni urodzeni po 31 grudnia 1948 r., na podstawie przepisów szczególnych, mogli jednak wcześniej przejść na emeryturę, przed ukończeniem powszechnego wieku emerytalnego, na warunkach wskazanych w art. 29, a to na podstawie art. 46 ust. 1. W takim przypadku wysokość ich świadczenia/ wcześniejszej emerytury ustalana była na podstawie przepisów Rozdziału 4. ustawy: Ustalanie wysokości emerytur, o których mowa w art. 27-50e., tj. wg art. 51- 56. Wymaga przypomnienia, że emerytura należna na podstawie art. 24 ust. 1b, art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, stanowi równowartość kwoty uzyskanej w wyniku podzielenia podstawy obliczenia, czyli zaewidencjonowanego kapitału, przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę ubezpieczonego, ubiegającego się o to świadczenie. W przypadku osób, które (jak skarżący) zarówno przed, jak i po dacie wejścia w życie obecnie obowiązującej ustawy emerytalnej, tj. 1 stycznia 1999 r., wykonywały działalność zarobkową podlegającą ubezpieczeniu społecznemu, podstawa obliczenia emerytury według nowej formuły składa się z dwóch elementów: kapitału początkowego (za okresy ubezpieczenia sprzed 1999 roku) oraz łącznej kwoty składek wpłacanych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych po 1998 roku z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, odpowiednio zwaloryzowanych do miesiąca poprzedzającego miesiąc wypłaty świadczenia.

W myśl art. 174 ustawy, kapitał początkowy ustala się wykorzystując zasady obliczania emerytur dla osób urodzonych przed 1949 rokiem, określone w art. 53 tegoż aktu. Kapitał początkowy odpowiada więc hipotetycznej emeryturze, jaką osoba zainteresowana otrzymałaby w dniu 1 stycznia 1999 r., gdyby spełniała już warunki wymagane do jej przyznania. Zatem najpierw ustala się podstawę wymiaru kapitału mnożąc wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (nie wyższy od 250%) przez kwotę bazową, wynoszącą dla celów kapitału początkowego 1.220,89 złotych (100% przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale kalendarzowym 1998 roku), a następnie udowodnione lata składkowe i nieskładkowe, mnożąc odpowiednio przez 1,3% i 0,7% podstawy wymiaru. Do części uzyskanej z przemnożenia okresów składkowych i nieskładkowych przez podstawę wymiaru dodaje się część socjalną, wyliczoną proporcjonalnie do wieku wnioskodawcy, otrzymując w ten sposób wartość hipotetycznej emerytury. Należy podkreślić, na co już zwracał uwagę organ rentowy, że zarówno wykładnia językowa, jak i systemowa przepisów, a zwłaszcza art. 174 w związku z art. 53 ustawy emerytalnej, przemawia przeciwko stosowaniu preferencyjnych przeliczników pracy górniczej do ustalania kapitału początkowego. Wspomniany kapitał początkowy oblicza się według zasad wynikających z art. 53, ale przy uwzględnieniu istotnych odstępstw przewidzianych w punktach 2-12 art. 174. Powołany art. 53 zamieszczony jest w rozdziale 4 działu II omawianego aktu prawnego. Przepisy tegoż rozdziału dotyczą generalnie sposobu ustalania wysokości emerytur dla osób wymienionych w art. 27-50, czyli ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. oraz ubezpieczonych urodzonych po tej dacie i jednocześnie spełniających warunki przyznania świadczeń emerytalnych, o jakich traktują art. 46 i następne ustawy. Punktem odniesienia wskazanej regulacji prawnej jest, zatem krąg podmiotów innych niż osoby będące adresatami unormowań art. 24-26. Zawarte w art. 174 ust. 1 odesłanie ogranicza się tylko do jednego z artykułów wspomnianego rozdziału. Nie było więc intencją ustawodawcy stosowanie do ubezpieczonych przechodzących na emeryturę według przepisów art. 24-26 innych, niż określone w art. 53, zasad obliczania kapitału początkowego.

W kontekście art. 53 w związku z art. 174 ust. 1 kapitał początkowy stanowi wypadkową trzech wielkości: kwoty bazowej (określonej w art. 174 ust. 7), podstawy wymiaru świadczenia (obliczonej stosownie do art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 i art. 18 w związku z art. 174 ust. 3), oraz okresów składkowych i nieskładkowych (o jakich mowa w art. 6 i 7 w związku z art. 174 ust. 2).

Zgodnie z art. 51 ustawy emerytalno-rentowej:

1. Przy ustalaniu wysokości górniczych emerytur, o których mowa w art. 50a lub 50e, stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 2, następujące przeliczniki:

1) 1,5 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy;

2) 1,8 za każdy rok pracy, o której mowa w art. 50d;

3) 1,4 za każdy rok pracy w pełnym wymiarze czasu pracy, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 1-3 i 5-9, wykonywanej częściowo na powierzchni i częściowo pod ziemią;

4) 1,2 za każdy rok pracy, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4 i 5, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego, w kopalniach otworowych siarki oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń siarki i węgla brunatnego.

Zgodnie z art. 52 ww. ustawy:

1. Przy ustalaniu wysokości emerytur innych niż określone w art. 51 stosuje się następujące przeliczniki:

1) 1,5 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy,

2) 1,8 za każdy rok pracy górniczej wykonywanej pod ziemią, o której mowa w art. 50d ust. 1,pod warunkiem wykonywania takiej pracy co najmniej przez 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 2.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, przewidziane w art. 51 i 52 preferencyjne przeliczniki pracy górniczej - wobec braku odpowiedniego odesłania w art. 174 - nie mają jednak odniesienia do sposobu ustalania kapitału początkowego. Wobec powyższego, zarzut naruszenia art. 52 ustawy emerytalnej i wniosek o ponowne przeliczenie emerytury z zastosowaniem przelicznika 1,5 nie zasługiwały na uwzględnienie. Przy czym wymienione przez ubezpieczonego w apelacji okresy pracy w latach 1971 – 1974 w KWK (...) oraz od 23.09.1979 r. do 30.06.1981 r. w Przedsiębiorstwie (...) w B. zostały ubezpieczonemu uwzględnione przez organ jako okresy składkowe zatrudnienia. Jednak niedopuszczalne prawnie było przeliczenie tych okresów z uwzględnieniem przelicznika 1,5, a to z przyczyn opisanych wyżej.

W odniesieniu do wniosku apelującego o zaliczenie do podstawy wymiaru kapitału początkowego okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 1.07.1967 – 15.10.1967 w ramach zatrudnienia w powiatowej Spółdzielni Pracy Usług (...) w S., Sąd Apelacyjny wskazuje, że czas odbywania zasadniczej służby wojskowej został ubezpieczonemu zaliczony przy wyliczeniu kapitału początkowego jako okres składkowy. Rzecz w tym, że z dokumentacji osobowej A. M. wynika, iż służbę wojskową pełnił w okresie od 23.10.1968 do 14.10. 1970. Ten okres uwzględniono wyliczając ubezpieczonemu kapitał początkowy. Natomiast apelujący żąda uwzględnienia okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 1.07.1967 do 15.10.1967, co jednak nie wiązało się z przedstawieniem nowych dowodów. Należy stanowczo podkreślić, że dotychczas zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie innych, dodatkowych okresów pełnienia służby, aniżeli te uznane przez organ. Z tych powodów, wniosek ubezpieczonego nie zasługiwał na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, niezasadny okazał się także zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. przez pominięcie przez Sąd Okręgowy dowodu z opinii biegłego na uzasadnienie faktu przeliczenia wartości kapitału początkowego oraz wysokości emerytury w oparciu o zasady wyliczania emerytury górniczej. Pominięcie dowodu z opinii biegłego było słuszne, bowiem przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, a jak prawidłowo ocenił Sąd Okręgowy, dowód z opinii biegłego na okoliczność zweryfikowania wyliczenia dokonanego przez organ, nie posiada takiego waloru. Nie jest rzeczą biegłego rozstrzyganie w zakresie prawidłowości procedowania przy ustalaniu kapitału początkowego, czy ustalaniu wysokości emerytury. Powyższe, bowiem regulują bezwzględnie obowiązujące przepisy, które stosuje i interpretuje Sąd. W rozpoznawanej sprawie przepisy te są jasne i nie budzi żadnych wątpliwości, że zastosowanie przelicznika 1, 5 przy ustalaniu emerytury ubezpieczonego jest niedopuszczalne przez obowiązujące przepisy.

W konsekwencji powyższego ostatecznie nie podzielając zarzutów i wniosków skarżącego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację ubezpieczonego. O kosztach orzeczono zgodnie z wnioskiem organu rentowego na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 2 i § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 j.t.).

Romana Mrotek Jolanta Hawryszko Gabriela Horodnicka-

Stelmaszczuk