Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2021 r. w Gliwicach

sprawy B. S. (S.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania B. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 4 marca 2020 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu prawo do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury przy zastosowaniu art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. na rzecz odwołującego kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) SSO Jolanta Łanowy - Klimek

Sygn. akt VIII U 494/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 4 marca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił ubezpieczonemu B. S. ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ nowo wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na podstawie 20 lat kalendarzowych, w których ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu wyniósł 287,89% ale okazał się niższy od poprzednio wyliczonego, tj. 313,07%.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony wniósł o jej zmianę i przeliczenie świadczenia zgodnie z wnioskiem oraz o zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ rentowy wskazał, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 20 lat wybranych z całego okresu zatrudnienia wynosi 287,89% i nie obejmuje zarobków uzyskanych w 2019 r., tj. po przyznaniu świadczenia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony B. S. urodził się (...)

Decyzją z 9 sierpnia 2000 r. ubezpieczonemu przyznano emeryturę górniczą od 1 sierpnia 2000 r., tj. od ustania zatrudnienia. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie z 10 lat, tj. od stycznia 1982 r. do grudnia 1991 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł ostatecznie (ustalony w decyzji z 10 grudnia 2004 r.) 313,07% i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%.

Ubezpieczony po nabyciu prawa do emerytury kontynuował zatrudnienie.

W dniu 6 lutego 2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne przeliczenie emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalno-rentowej. Do wniosku załączył zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 za lata 1975-2000 z (...) S.A. w G. oraz za rok 2019 z Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego (...) Sp. z o.o.

Zaskarżoną decyzją z 4 marca 2020 r. ZUS Oddział w O. odmówił ubezpieczonemu ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Obliczony przez organ rentowy z 20 najkorzystniejszych lat: 1980-1999, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyniósł 287,89%. Organ rentowy nie uwzględnił zarobków z roku 2019, ponieważ nie był to najkorzystniejszy rok.

W piśmie z 15 grudnia 2020 r. (k.36-37) ZUS Oddział w O. wskazał, że w wyliczeniach wskaźnika wysokości podstawy wymiaru usunięto wynagrodzenia za 1981 r., a obliczony zgodnie z art. 110a, przy uwzględnieniu roku 2000 – tj. po przyznaniu świadczenia – wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 283,99% i jest niższy od poprzednio ustalonego, tj. 313,07%, ale wyższy od 250%.

Ustalono, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego obliczony zgodnie z art. 110a ustawy emerytalno-rentowej z 20 najkorzystniejszych lat, tj. lat 1980, 1982-2000, wynosi 283,99%.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o akta organu rentowego.

Sąd ocenił zebrany materiał dowodowy jako kompletny i spójny, a poprzez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że ubezpieczony od 1 sierpnia 2000 r. jest uprawniony do emerytury górniczej obliczonej w oparciu o wynagrodzenie z 10 lat, tj. od stycznia 1982 r. do grudnia 1991 r., gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 313,07% i zgodnie z przepisami został ograniczony do 250%.

Przedmiotem sporu jest wysokość emerytury ubezpieczonego. Ubezpieczony w dniu 6 lutego 2020 r. złożył wniosek o ponowne przeliczenie emerytury na podstawie art. 110a. ustawy o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych a zaskarżoną decyzją 4 marca 2020 r. ZUS Oddział w O. odmówił mu przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na tej podstawie, ponieważ nowo wyliczony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na podstawie 20 lat kalendarzowych, w których ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu, wyniósł 287,89% ale okazał się niższy od poprzednio wyliczonego, tj. 313,07%, a rok 2019 nie został uwzględniony do wyliczenia wskaźnika jako niekorzystny.

Sąd wskazuje, iż ustawą z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 552) wprowadzono z dniem 1 maja 2015 r. zmiany w przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dodając m.in. art. 110a.

Zgodnie z treścią art. 110a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%. Zgodnie z ust. 2 ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz.

Należy podkreślić, że art. 110a znajduje zastosowanie do przeliczenia emerytur przyznanych na starych zasadach, tj. obliczonych w myśl art. 53 ustawy emerytalno-rentowej, gdzie bezpośredni wpływ na wysokość świadczenia ma kwota bazowa oraz wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia.

Bezspornie ubezpieczony pobiera emeryturę obliczoną na starych zasadach. Ponadto po uzyskaniu prawa do emerytury kontynuował zatrudnienie i wskazał podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne przypadającą w części po przyznaniu świadczenia, gdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

Ostatecznie bowiem, obliczony przez organ rentowy w toku niniejszego postępowania wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego, zgodnie z art. 110a ustawy emerytalno-rentowej z 20 najkorzystniejszych lat, tj. lat 1980, 1982-2000, wyniósł 283,99%.

Podkreślić należy, że art. 110a ustawy emerytalno-rentowej nie wymaga, by obliczony zgodnie z tym przepisem wskaźnik wysokości podstawy wymiaru był wyższy od poprzednio obliczonego, a jedynie wyższy od 250%.

Art. 110a ustawy znajdzie zatem zastosowanie do ubezpieczonego, który spełnił wymagane w nim przesłanki.

Mając na uwadze powyższe, Sąd – na mocy 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. – zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury przy zastosowaniu art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono w punkcie drugim orzeczenia, po myśli art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

(-) sędzia Jolanta Łanowy - Klimek