Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pabin

Protokolant: sek. sąd. Agnieszka Sobolczyk

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2021 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa P. S. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu w K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od P. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt IC 281/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 2 lipca 2020 roku wniesionym do Sądu Okręgowego w K., P. S. (1) wniósł o zasądzenie na podstawie art. 417 k.c. od pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w K. kwoty 52 zł tytułem odszkodowania oraz 50 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego prawa procesowego przy wydaniu postanowienia z dnia 23 stycznia 2020r. w sprawie VPo 6/19 Sądu Okręgowego w K.. Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że w piśmie z dnia 5 listopada 2019r. skierowanym do Sądu Okręgowego w K. wniósł o wyłączenie wszystkich sędziów Sądu Okręgowego w K. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych od rozpoznania jego apelacji od wyroku Sądu Rejonowego w K. w sprawie IVP 103/19. Jednocześnie, wniósł o ustanowienie dla niego adwokata z urzędu. Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2020r. wydanym w sprawie VPo 6/19 Sąd Okręgowy w K. oddalił wniosek o wyłączenie sędziów, nie rozpoznając jego wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu. W konsekwencji, zdaniem P. S. (1), nierozpoznanie wniosku o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu w celu złożenia środka zażaleniowego oraz dalszej reprezentacji w sprawie VPo 6/19 skutkowało pozbawieniem go prawa do rzetelnego procesu sądowego gwarantowanego Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Postanowieniem z dnia 23 lipca 2020r. wydanym w sprawie IACo 95/20 Sąd Apelacyjny w Łodzi na podstawie art. 44 ² pkt 1 k.p.c. przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w K..

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – Sąd Okręgowy w K. zastępowany przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwany przyznał fakt wydania w dniu 23 stycznia 2020r. przez Sąd Okręgowy w K. postanowienia opisanego w pozwie. Tym nie mniej postanowienie to nie zostało przez powoda zaskarżone pomimo, że sąd na jego wniosek doręczył mu odpis postanowienia z uzasadnieniem. Zdaniem pozwanego działanie Sądu Okręgowego w K. nie było bezprawne, lecz zgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Ponadto, zdaniem strony pozwanej powód nie udowodnił tego by w wyniku czynności podejmowanych przez Sąd Okręgowy w K. doznał on szkody majątkowej lub krzywdy uzasadniających odszkodowanie w kwocie 52.000 zł i zadośćuczynienie w kwocie 50.000 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W Sądzie Rejonowym w K. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych toczyła się sprawa o sygnaturze IVP 103/19 z powództwa P. S. (1). Od wydanego w niej wyroku, powód wniósł apelację. Po przekazaniu akt sprawy do sądu odwoławczego w dniu 14 listopada 2019r. sprawa zarejestrowana została w Sądzie Okręgowym w K. pod sygn. V Pa 63/19.

Bezsporne

W piśmie z dnia 5 listopada 2019r. skierowanym do Sądu Okręgowego w K. P. S. (1) wniósł o wyłączenie wszystkich sędziów Sądu Okręgowego w K. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych od rozpoznania jego apelacji od wyroku Sądu Rejonowego w K. w sprawie IVP 103/19. Jednocześnie, wniósł o ustanowienie dla niego adwokata z urzędu. Wniosek o wyłączenie sędziów został zarejestrowany w Sądzie Okręgowym w K. pod sygn. VPo 6/19. Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2020r. wydanym w sprawie VPo 6/19 Sąd Okręgowy w K. I Wydział Cywilny oddalił wniosek P. S. (1) o wyłączenie sędziów Sądu Okręgowego w K. V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych od rozpoznania sprawy VPa 63/19. Odpis postanowienia wraz z pouczeniem o sposobie i terminie złożenia wniosku o uzasadnienie oraz sposobie i terminie wniesienia zażalenia został powodowi doręczony w dniu 10 lutego 2020r. W piśmie z dnia 11 lutego 2020r. P. S. (1) złożył wniosek o uzasadnienie postanowienia. Odpis postanowienia z uzasadnieniem oraz pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia zażalenia został mu doręczony w dniu 24 lutego 2020r. Od powyższego postanowienia powód nie wniósł zażalenia, skutkiem czego postępowanie w sprawie VPo 6/19 prawomocne zakończyło się z dniem 3 marca 2020r. bez rozpoznania wniosku P. S. (1) o ustanowienie dla niego adwokata z urzędu.

Dowód: wniosek P. S. o wyłącznie sędziów i ustanowienie adwokata z urzędu (k.2-4v akt VPo 6/19 Sądu Okręgowego w K.); postanowienie SO w K. z dnia 23 stycznia 2020r (k.18 akt VPo 6/19 Sądu Okręgowego w K.); potwierdzenie odbioru przez P. S. odpisu postanowienia z pouczeniem (k.20 akt VPo 6/19 Sądu Okręgowego w K.); wniosek o uzasadnienie (k.21 akt VPo 6/19 Sądu Okręgowego w K.); potwierdzenie odbioru przez P. S. odpisu postanowienia z uzasadnieniem z pouczeniem (k.20 akt VPo 6/19 Sądu Okręgowego w K.);

Po prawomocnym zakończeniu postępowania wpadkowego w sprawie VPo 6/19 Sąd Okręgowy w K. w dniu 29 czerwca 2020r. wydał wyrok kończący postępowanie apelacyjne w sprawie VPa 63/19.

bezsporne

Powyższy stan faktyczny był między stronami niesporny i został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy nieosobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów prywatnych i urzędowych których wiarygodność, wobec braku skutecznych dowodów przeciwnych, nie budzi zdaniem sądu żadnych wątpliwości.

Sąd zważył co następuje

Powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu w całości. Zgodnie z treścią art. 321 § 1 k.p.c. sąd związany jest granicami żądania pozwu co oznacza, że nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Zarówno doktryna jak i orzecznictwo wskazują, że związanie sądu granicami żądania obejmuje nie tylko związanie co do samej treści żądania, ale również co do uzasadniających je elementów motywacyjnych. Zakaz orzekania ponad żądanie odnosi się tak do samego żądania (petitum), jak i jego podstawy faktycznej (causa petendi). Określone w art. 321 § 1 k.p.c. żądanie należy oceniać przez pryzmat art. 187 § 1 k.p.c., zgodnie z którym, obligatoryjną treść każdego pozwu stanowi określone żądanie i przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie. Wskazanie przez powoda przepisów prawa materialnego, mających stanowić podstawę prawną orzeczenia, choć nie jest wymagane, to nie pozostaje bez znaczenia dla przebiegu i wyniku sprawy, albowiem pośrednio określa także okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu. Jeżeli zatem osoba wnosząca pozew buduje zarazem jakąś konstrukcję swego żądania, osadzając ją na ściśle wskazanym przepisie prawa materialnego, to tym samym wytycza granice okoliczności spornych i niespornych, które mają stanowić podstawę faktyczną orzeczenia (por. Wyrok SA w Szczecinie z dnia 29.10.2020r. w sprawie IAGa 91/19).

Mając na względzie wskazane w pozwie podstawy faktyczne i prawne zgłoszonego roszczenia, żądanie od Skarbu Państwa zapłaty 52.000 zł tytułem odszkodowania oraz 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia należało ocenić wyłącznie przez pryzmat skutków jakie dla sfery majątkowej i niemajątkowej P. S. (1) spowodowało zaniechanie rozpoznania przez Sąd Okręgowego w K. w sprawie VPo 6/19 jego wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu, a w konsekwencji prawomocne zakończenie postępowania bez wydania postanowienia o wyznaczeniu mu pełnomocnika z urzędu, albowiem jak wynika z treści pozwu powód w/w kwoty domaga w związku z zaniechaniem wydania tego właśnie orzeczenia w czym upatruje skutku w postaci niedopuszczenia do złożenia przez niego zażalenia na postanowienie z dnia 23 stycznia 2020r.

Analizując zatem w pierwszej kolejności zgłoszone roszczenie w kategoriach zadośćuczynienia, należy stwierdzić poza wypadkami przewidzianymi w przepisach szczególnych i w art. 446 § 4 k.c., które w rozpatrywanej sprawie w oczywisty sposób nie znajdują zastosowania, kodeks cywilny dopuszcza przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego jedynie w razie wyrządzenia szkody niemajątkowej na osobie (krzywdy) polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołania rozstroju zdrowia ( art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 k.c.), bezprawnym pozbawieniu wolności oraz skłonieniu za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu ( art. 445 § 2 w zw. z § 1 k.c.), a ponadto w wypadku naruszenia dobra osobistego ( art. 24 § 1 zd. trzecie i art. 448 k.c.). Jak wynika z treści pozwu oraz kolejnych pism procesowych w rozpatrywanej sprawie powód nawet w sferze twierdzeń nie wskazywał, by zachowanie strony pozwanej stało się źródłem szkody na osobie, a zatem by prowadziło do rozstroju jego zdrowia lub uszkodzenia ciała. Niewątpliwie, zatem w świetle okoliczności faktycznych powołanych w pozwie, podstawy prawnej roszczenia powoda nie można upatrywać w przepisie art. 445 § 1 lub 2 k.c.

W tym stanie rzeczy, powód mógł poszukiwać ochrony prawnej w formie zadośćuczynienia wyłącznie w oparciu o przepisy art. 24 § 1 zd. trzecie w związku art. 448 k.c. Tym samym zobligowany był zdefiniować dobro osobiste i wykazać, że zostało no zagrożone lub naruszone przez działania strony pozwanej. Zgodnie bowiem z treścią art. 24 § 1 k.c. w przypadku naruszenia dobra osobistego poszkodowany może żądać zapłaty odpowiedniego zadośćuczynienia.

Zgodnie z przyjętym w doktrynie i orzecznictwie poglądem (por. Wyrok SA w Łodzi z dnia 18 stycznia 2019r. w sprawie IACa 391/18, wyrok SA w Warszawie z dnia 5 czerwca 2019r. w sprawie IACa 13/18), dobra osobiste ujmowane są w kategoriach obiektywnych, jako wartości o charakterze niemajątkowym, ściśle związane z człowiekiem, decydujące o jego bycie, pozycji w społeczeństwie, będące wyrazem odrębności fizycznej i psychicznej oraz możliwości twórczych, powszechnie uznane w społeczeństwie i akceptowane przez system prawny. Wartości te stanowią przesłankę samorealizacji osoby ludzkiej. Naturę i granice poszczególnych dóbr osobistych wyznaczają przeważające w danym społeczeństwie zapatrywania prawne, moralne i obyczajowe. Nie wszystkie "wartości idealne" stanowią dobra osobiste jednostki, a jedynie te, które porządek prawny za takie uznaje. Źródłem dóbr osobistych, których przykładowy katalog wskazany został w art. 23 k.c., jest godnościowa koncepcja jednostki i wynikająca stąd jej podmiotowość i autonomia (art. 30 Konstytucji RP).

Nierozerwalne związanie tych wartości, jako zespołu cech właściwych człowiekowi, stanowiących o jego walorach, z jednostką ludzką wskazuje na ich bezwzględny charakter, towarzyszący mu przez całe życie, niezależnie od sytuacji w jakiej znajduje się w danej chwili. Szczególny związek dobra osobistego z naturą człowieka wyłącza możliwość ujmowania w tych kategoriach dóbr innego rodzaju, wprawdzie wpływających na jakość ludzkiego bytowania, ale pochodzących z zewnątrz, niewywodzących się z istoty człowieczeństwa.

W konsekwencji prawa obywatelskie określane jako prawo do sądu, prawo do rzetelnego procesu sądowego czy też prawo do obrony w toku postępowania sądowego jakkolwiek stanowią istotne gwarancje obywatelskie, nie odpowiadają przedstawionej wyżej definicji dobra osobistego. Stanowią bowiem jedynie uprawnienia przyznane jednostce w związku z funkcjonowaniem w określonej sferze życia społecznego. (tak SN w wyroku z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie II CSK 640/09 m LEX nr 598758; podobnie w postanowieniu z dnia 31 stycznia 2018 r. w sprawie V CSK 418/17, LEX nr 2490662 oraz w wyroku z dnia 24 września 2015 r. w sprawie V CSK 741/14, OSNC 2016/7-8/95). Z tych samych względów jako dobra osobistego nie uznaje się prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie (por. Wyrok SN z 24.09.2015r. w sprawie VCSK 741/14). W doktrynie podkreśla się również, że niekorzystna decyzja procesowa sama w sobie nie oznacza bezprawnego naruszenia dóbr osobistych (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 12 kwietnia 2019r. w sprawie IACa 1229/18).

W procesie o ochronę dóbr osobistych na poszkodowanym ciąży obowiązek udowodnienia naruszenia lub zagrożenia dobra osobistego i wskazania sprawcy. Zgodnie bowiem z treścią art. 24 § k.c. „Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. (…). Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny”. Sprawca naruszenia o ile chce uniknąć odpowiedzialności za swój czyn, musi zatem wykazać, iż jego działanie nie było bezprawne. Bez znaczenia jest to, czy działanie sprawcy było zawinione. Wśród okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia powszechnie wymienia się między innymi: działanie w ramach porządku prawnego i wykonywanie własnego prawa podmiotowego, działanie podjęte w obronie uzasadnionego interesu społecznego lub prywatnego. Poszkodowany, który w związku z naruszeniem dobra osobistego, nie związanym z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia (art. 445 § 1 k.c.) poszukuje majątkowej ochrony prawnej i żąda zadośćuczynienia pieniężnego lub sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny, musi stosownie do treści art. 448 k.c. wykazać, że działanie sprawcy było zawinione.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy sąd nie stwierdził by przy rozpoznaniu przez Sąd Okręgowy w K. sprawy VPo 6/19 doszło do naruszenia jakiegokolwiek dobra osobistego P. S. (1). Niewątpliwie, orzeczenie z dnia 23 stycznia 2020r. zapadło z naruszeniem przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, albowiem Sąd pozostawił bez jakiejkolwiek odpowiedzi jego wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu. Tym nie mniej powyższe nie oznacza, że wskutek tego doszło do naruszenia któregokolwiek z dóbr osobistych powoda. Zgodnie bowiem z treścią pozwu w wyniku naruszenia przepisów postępowania powód został, jego zdaniem, pozbawiony prawa do sądu (rzetelnego i sprawiedliwego procesu) gwarantowanego art. 45 Konstytucji RP oraz art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950r. ratyfikowanej przez Polskę w 1992r. Tym nie mniej jak wskazano, prawo do sądu, prawo do rzetelnego procesu sądowego czy też prawo do obrony w toku postępowania sądowego, choć stanowią gwarantowane prawa obywatelskie, nie należą do katalogu dóbr osobistych chronionych przepisem art. 24 k.c. Tak więc z ewentualnym naruszeniem prawa powoda do sądu nie może wiązać się roszczenie o zadośćuczynienie opierające się na treści art. 24 § 1 zd. trzecie w związku art. 448 k.c.

Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że powód całkowicie błędnie zakłada, że wskutek nieustanowienia dla niego w toku postępowania VPo 6/19 przed Sądem Okręgowym w K. – adwokata z urzędu, został on pozbawiony prawa do rzetelnego procesu sądowego. Należy bowiem zauważyć, że naruszenie w toku postępowania przepisów proceduralnych nie oznacza automatycznie pozbawienia strony prawa do sądu. W szczególności w sytuacji gdy dysponuje ona środkami procesowymi umożliwiającymi przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Jak wynika z akt sprawy VPo 6/19 P. S. (1), pomimo prawidłowego pouczenia, nie wniósł zażalenia od postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 23 stycznia 2020r. Przy czym w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Okręgowym nie obowiązuje tzw. przymus adwokacki obowiązujący w postępowaniu przed Sądem Najwyższym (art. 87 ¹ § 1 k.p.c.). W konsekwencji powód mógł samodzielnie wnieść zażalenie, podnosząc w nim kwestię naruszenia jego praw procesowych wskutek nierozpoznania wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu. Niewątpliwie, biorąc pod uwagę treść pism procesowych składanych w sprawie VPo 6/19 należy uznać, że posiadał on wystarczające umiejętności do sporządzenia i wniesienia tego rodzaju środka odwoławczego. Ze swojego prawa procesowego jednak nie skorzystał, pozbawiając się w ten sposób możliwości zweryfikowania prawidłowości postanowienia z dnia 23 stycznia 2020r. Tak więc należy uznać, że brak adwokata ustanowionego z urzędu nie pozbawiał powoda możliwości dalszego działania w sprawie VPo 6/19, a w konsekwencji nie pozbawiał go prawa do sądu.

W tym stanie rzeczy roszczenie o zadośćuczynienie nie zasługuje na uwzględnienie co do zasady. Marginalnie jedynie warto wskazać, że powód nie przedstawił żądnych dowodów uzasadniających wysokość dochodzonego roszczenia.

Przechodząc w dalszej kolejności do analizy zgłoszonego żądania odszkodowawczego należy stwierdzić, że zgodnie z treścią art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przy czym jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia (…), bądź niewydanie orzeczenia (…), gdy obowiązek wydania przewiduje przepis prawa, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej (art. 417 ¹ § 2 i 3 k.c.).

Co do zasady więc warunkiem dopuszczalności dochodzenia odszkodowania w trybie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 417 ¹ § 2 i 3 k.c. jest uzyskanie prejudykatu tj. orzeczenia stwierdzającego niezgodność z prawem wydanego prawomocnego orzeczenia (tj. po przeprowadzeniu postępowania uregulowanego przepisami art. 424 ¹ k.p.c. – 424 ¹² k.p.c. tj. ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia) lub też stwierdzenia niezgodności z prawem niewydania orzeczenia - we właściwym postępowaniu sądowym (np. postępowaniu odwoławczym w sprawie w której orzeczenie powinno być wydane lub postępowaniu uregulowanym ustawą z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki).

Żądanie stwierdzenia niezgodności z prawem może być skierowane przeciwko prawomocnemu wyrokowi sądu drugiej instancji kończącemu postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego wyroku w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 424 ¹ § 1 k.p.c.). W wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, żądanie to można skierować wobec wyroku sądu pierwszej lub drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie wyroku w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych.

W wypadku prawomocnych orzeczeń, od których skarga nie przysługuje, odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem można domagać się bez uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem w postępowaniu ze skargi, chyba że strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych (art. 424 ^1b k.p.c.).

Tak więc niezależnie od tego czy szkoda wynikła z wydania prawomocnego wyroku pierwszej lub drugiej instancji, innego prawomocnego orzeczenia lub niewydania orzeczenia, gdy obowiązek jego wydania przewiduje przepis prawa, należy stwierdzić, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem orzecznictwa odpowiedzialność majątkowa Skarbu Państwa przewidziana w art. 77 Konstytucji RP i art. 417 ¹ § 2 k.c. może wchodzić w grę tylko wtedy, gdy strona poszkodowana uczyniła wszystko co możliwe, aby nie dopuścić do powstania szkody. Inaczej mówiąc, obowiązkiem strony jest wykorzystanie wszystkich istniejących w systemie środków prawnych i dopiero ich bezskuteczność lub brak może - w wypadku wystąpienia szkody - uzasadniać odpowiedzialność Państwa (por. Postanowienie SN z 14 lipca 2020r. w sprawie IICNP 52/19).

Analiza wskazanych norm prawnych prowadzi do wniosku, że Skarb Państwa może na podstawie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 417 ¹ § 2 i 3 k.c. ponosić odpowiedzialność odszkodowawczą wyłącznie za skutki prawomocnych orzeczeń, których uchylenia, zmiany lub wzruszenia w inny sposób strona nie zdołała osiągnąć pomimo skorzystania z przysługujących jej środków prawnych. W tym stanie rzeczy nie budzi wątpliwości, że odpowiedzialnością Skarbu Państwa nie są objęte orzeczenia, które stały się prawomocne, z uwagi na nie skorzystanie przez stronę, mimo możliwości z przysługujących jej środków prawnych. Podobnie, Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności za skutki niewydania orzeczenia, gdy obowiązek ich wydania przewiduje przepis prawa, jeśli strona nie skorzystała z możliwości i nie wszczęła postępowania w którym stwierdzona zostałaby niezgodność z prawem niewydania orzeczenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności za skutki nierozpoznania w sprawie VPo 6/19, wniosku P. S. (1) o ustanowienie adwokata z urzędu. Niewątpliwie, w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w K. doszło do naruszenia przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, albowiem Sąd pozostawił bez jakiejkolwiek odpowiedzi jego wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu. Tym nie mniej, z uwagi na fakt, że powód nie skorzystał z możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie kończące postępowanie w sprawie z dnia 23 stycznia 2020r. - nie uzyskał wymaganego treścią art. 417 ¹ § 3 k.c. prejudykatu stwierdzającego, że niewydanie w/w orzeczenia nastąpiło niezgodnie z prawem. W konsekwencji aktualnie nie może skutecznie dochodzić od Skarbu Państwa jakichkolwiek roszczeń odszkodowawczych z tytułu potencjalnych szkód spowodowanych niewydaniem orzeczenia. Podobnie, z uwagi na nieskorzystanie przez P. S. (1) z możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie z dnia 23 stycznia 2020r. nie może wobec treści art. 424 ^1b k.p.c. dochodzić obecnie od Skarbu Państwa odszkodowania, z tytułu potencjalnej szkody wyrządzonej mu poprzez wydanie w/w orzeczenia, nawet jeśli jest ono niezgodne z prawem.

W tym stanie rzeczy roszczenie o naprawienie szkody nie zasługuje na uwzględnienie co do zasady. Marginalnie jedynie warto wskazać, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na poniesienie szkód majątkowych związanych z niewydaniem postanowienia o wyznaczeniu mu adwokata z urzędu wydaniem postanowienia z dnia 23 stycznia 2020r. uzasadniających wysokość dochodzonego roszczenia.

Z tych względów uznając powództwo za bezzasadne sąd oddalił je w całości.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c. uznając, że powód który przegrał proces w całości zobowiązany jest zwrócić pozwanemu całość kosztów procesu w łącznej kwocie 5.400 zł (koszty zastępstwa prawnego ustalone na podstawie § 2 ust 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie). Z tych względów Sąd orzekł jak w pkt 2.