Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 108/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Izabela Szumniak (spr.)

Sędziowie: SA Anna Zdziarska

SR (del.) Dariusz Drajewicz

Protokolant sekretarz sądowy Adriana Hyjek

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2021 roku

sprawy:

1.  P. W., syna W. i A. z domu U., urodzonego (...) w Z., oskarżonego o czyn z art. 280 § 1 kk i inne;

2.  P. R., syna S. i D. z domu W., urodzonego (...) w Ł., oskarżonego o czyn z art. 280 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 17 grudnia 2019 r., sygn. akt XII K 147/19

I.  wyrok w zaskarżonej części wobec P. W. i P. R. utrzymuje w mocy ;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. L., Kancelaria Adwokacka w W. i na rzecz adwokat P. P., Kancelaria Adwokacka w W., kwoty po 600 zł (sześćset złotych), powiększone o 23% VAT, za pomoc prawną udzieloną P. W. i P. R. z urzędu w instancji odwoławczej;

III.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 108/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2019 r., sygnatura akt XII K 147/19

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

--------------------------------------------------------------

--------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

--------------------------------------------------------------

--------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

-----------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.1

Zarzuty obrońcy oskarżonego P. W.

1.  w odniesieniu do pkt 1 wyroku zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec P. W. kary 3 lat pozbawienia wolności, przy wymierzaniu której Sąd nie nadał właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom łagodzącym, takim jak wyrażona skrucha, przeproszenie pokrzywdzonego, współpraca z organami ścigania, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk, a których prawidłowe zastosowanie powinno skutkować orzeczeniem znacznie łagodniejszej kary

2.  w odniesieniu do pkt 2 wyroku

a.  naruszenie art. 7 kpk, polegające na dokonaniu dowolnej oceny zeznań pokrzywdzonego i uznaniu tych wyjaśnień za obiektywne, szczere, korespondujące z wyjaśnieniami oskarżonych w zakresie punktu 2 wyroku, w sytuacji gdy zeznania te są nieobiektywne, sprzeczne ze złożonymi w toku postępowania przygotowawczego, nie korespondują z opinią lekarza sądowego i z powyższych względów nie powinny zostać uznane za wiarygodne;

b.  naruszenie art. 7 kpk polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień P. W. i uznanie tych wyjaśnień za spójne i wiarygodne w zakresie czynu z pkt 2 wyroku, w sytuacji gdy wyjaśnienia te są niekonsekwentne, zawierają wewnętrzne sprzeczności, nie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, jak również zostały one złożone z uwagi na bezdomność oskarżonego i z tego względu nie powinny zostać uznane za niewiarygodne

c.  naruszenie art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegającą na pominięciu przy wyrokowaniu części wyjaśnień złożonych przez P. R. oraz zeznań pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego, a którzy zgodnie podali, że nie wiedzieli żeby oskarżony posługiwał się nożem;

d.  obraza art. 5 §2 kpk przez niezastosowanie tego przepisu w sytuacji gdy w sprawie wystąpiły niedające się usunąć wątpliwości, gdyż pokrzywdzony w sposób jednoznaczny i stanowczy nie mógł potwierdzić, że faktycznie podczas zdarzenia został użyty nóż, a brak jest innych dowodów świadczących o użyciu noża przez P. W.

3.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że P. W. użył względem pokrzywdzonego noża w celu uzyskania kodu pin do karty bankomatowej, podczas gdy zebrane w sprawie dowody powinny doprowadzić sąd do tego, że oskarżony nie użył noża;

4.  w odniesieniu do pkt 4 wyroku rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec P. W., kary 1 roku pozbawienia wolności, przy wymierzeniu której Sąd Okręgowy nie nadał właściwego znaczenia występującym w sprawie okolicznościom łagodzącym, takimi jak: wyrażona skrucha, przeproszenie pokrzywdzonego, współpraca z organami ścigania, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary, która nie spełnia dyrektywy wymiaru kary określonych w art. 53 kk, a których prawidłowe zastosowanie powinno skutkować orzeczeniem znacznie łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut wymierzenia oskarżonemu P. W. rażąco niewspółmiernej kary jest chybiony i nie zasługuje na uwzględnienie. Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. Tymczasem oskarżonemu W. wymierzona została za czyn z art. 280 § 1 kk kara 3 lat pozbawienia wolności a za czyn z art. 286 § 1 kk kara jednego roku pozbawienia wolności. Kary te w ocenie Sądu Apelacyjnego nie mogą być uznane za rażąco, niewspółmiernie surowe, lecz są karami stosunkowo łagodnymi, wymierzonymi w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Dość powiedzieć, że granice te kształtują się w widełkach od 2 do aż 12 lat pozbawienia wolności (art. 280 § 1 kk) i od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności (art. 286 § 1 kk). Wymiar orzeczonych przez Sąd I Instancji kar w sposób prawidłowy uwzględnia stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, jest adekwatny w świetle okoliczności podmiotowych, tworzy wyobrażenie o istnieniu sprawiedliwości w państwie, rodzi przekonanie o nieuchronności i adekwatności kary dla sprawcy czynów zabronionych. Nie można przy tym zgodzić się z obrońcą zarzucającym Sądowi meriti nie nadanie właściwego znaczenia okolicznościom łagodzącym, w tym częściowemu przyznaniu się do winy co do czynu z art. 280 § 1 kk i przyznaniu się do winy co do czynu z art. 286 § 1 kk, gdyż takie odniesienie wprost wynika z treści pisemnego uzasadnienia. Również co do pozostałych łagodzących okoliczności to nie umknęły one uwadze sądu skoro wymierzył oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, mimo dostrzeżenia również szeregu okoliczności obciążających.

Podjęta natomiast przez obrońcę próba wykazania naruszenia przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk) w odniesieniu do pkt 2 wyroku okazała się być również nieskuteczna. Obrońca nie wykazał bowiem rzeczywistych i konkretnych błędów faktycznych lub logicznych w rozumowaniu Sądu, czy też niezgodności przeprowadzonej oceny z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym. Wbrew zarzutom Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny całokształtu zgromadzonych dowodów, w tym w szczególności wyjaśnień oskarżonych K. W. i P. R. oraz zeznań pokrzywdzonego S. S. (2), w tym w szczególności w części dotyczącej posłużenia się nożem przez oskarżonego K. W.. Słusznie ocenił, że zeznania pokrzywdzonego w tym zakresie złożone w toku rozprawy były spójne, logiczne, przemyślane i korespondowały z zeznaniami oskarżonego W., który od samego początku wyjaśniał, że w czasie zdarzenia był użyty nóż, którego użył, żądając wydania numeru pin do karty bankomatowej. Wbrew zarzutowi obrońcy ta część wyjaśnień oskarżonego W. w pełni koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności opisanymi wyżej zeznaniami pokrzywdzonego. Jednocześnie z uzasadnienia apelacji obrońcy nie sposób wydedukować w jaki sposób bezdomność oskarżonego przełożyła się na nieprawdziwość jego depozycji w zakresie użycia przedmiotowego noża. Sąd meriti nie pominął również, wbrew postawionemu zarzutowi części wyjaśnień P. R. oraz zeznań pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego. Powoływane przez obrońcę naruszenie przepisu art. 410 kpk może objawiać się jedynie w wyroku uwzględniającym okoliczności nieujawnione w toku rozprawy głównej, jak też pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej zarówno okoliczności korzystnych jak i niekorzystnych dla oskarżonego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie oznacza przy tym, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia innych, jeśli ich treść jest rozbieżna. Danie priorytetu niektórym dowodom nie oznacza naruszenia art. 410 kpk. Nie stanowi także naruszenia tego przepisu dokonanie takiej czy innej oceny dowodu. Sąd Okręgowy szczegółowo i precyzyjnie wskazał dlaczego właśnie zeznania pokrzywdzonego S. S. (2) złożone w toku rozprawy głównej uczynił podstawą rekonstrukcji przebiegu stanu faktycznego w sprawie w zakresie punktu 2. wyroku. Te rozważania Sąd Apelacyjny w pełni podziela i akceptuje. Sąd Okręgowy nie pominął również wbrew twierdzeniom obrońcy wyjaśnień oskarżonego R., w części w której wyjaśniał on, że nie widział momentu użycia noża przez P. W.. Co więcej sąd dał oskarżonemu w tym zakresie wiarę, przyjmując prawidłowo, że w momencie użycia noża przez oskarżonego W. oskarżonego R. nie było na miejscu zdarzenia, gdyż odszedł w poszukiwaniu odrzuconego przez pokrzywdzonego telefonu.

Jakkolwiek naruszenie zasady wyrażonej w art. 5 § 2 kpk może stanowić samodzielny zarzut apelacyjny to naruszenie to jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego czy zeznaniom świadka nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności dowodu mogą zostać rozstrzygnięte jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art. 7 kpk. W przedmiotowej sprawie Sąd meriti dokonał prawidłowej oceny dowodów na płaszczyźnie art. 7 kpk i nie powziął wątpliwości co do przebiegu stanu faktycznego w sprawie, które miałby obowiązek tłumaczyć na korzyść oskarżonego P. W.. Jednocześnie sytuacja równoznaczna z niedającymi się usunąć wątpliwościami jest kategorią obiektywną, a zatem nie ma nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej.

Wniosek

1.  W zakresie pkt 1. wyroku o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu P. W. kary 2 lat pozbawienia wolności;

2.  W zakresie pkt 2. wyroku o zmianę i uniewinnienie oskarżonego;

3.  W zakresie pkt 4. wyroku o zmianę i wymierzenie P. W. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił przebieg stanu faktycznego i dokonał właściwej subsumpcji zachowania P. W. pod wskazane normy prawne, wymierzając adekwatne i prawidłowe kary pozbawienia wolności.

Lp 2

Zarzuty obrońcy oskarżonego P. R.

1.  Co do czynu opisanego w punkcie 1. wyroku

a.  rażącą niewspółmierność surowej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzając, którą Sąd I Instancji dostrzegł wprawdzie okoliczności łagodzące odpowiedzialność karną, takie jak dotychczasową niekaralność, częściowe przyznanie się do winy, jednakże okoliczności tych Sąd I instancji nie uwzględnił w należyty sposób i nie nadał im właściwego znaczenia co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco surowej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk

b.  rażącą niewspółmierność surowej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzając, którą Sąd I instancji nie wziął pod uwagę złożenia wyjaśnień, czym oskarżony przyczynił się do wyjaśnienia sprawy oraz wyrażenia skruchy co doprowadziło do orzeczenia rażąco surowej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk, a których uwzględnienie przez Sąd powinno spowodować orzeczenie oskarżonemu znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności

c.  rażącą niewspółmierność surowej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzając, którą Sąd I instancji wziął co prawda pod uwagę, że w dacie przypisanych czynów był sprawcą młodocianym w rozumieniu art. 115 § 10 kk, jednakże nadał mu znaczenie skutkujące nie złagodzeniem wymierzonej kary lecz kierował się tym żeby sprawcę wychować co doprowadziło do orzeczenia rażąco surowej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk, a których uwzględnienie przez Sąd powinno spowodować orzeczenie oskarżonemu znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności

2.  Co do czynu opisanego w punkcie 3. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a.  art. 7 kpk poprzez dokonanie błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego P. R. (w zakresie w jakim sąd odmówił im wiarygodności), poprzez przyjęcie, iż niewiarygodne są jego wyjaśnienia, że po sprawdzeniu zawartości portfela, który ukradli pokrzywdzonemu i ujawnieniu w nim prawa jazdy nie rozmawiali potem o wynajmie samochodu, żeby (że?) P. W. podjął tę decyzję samodzielnie bez uzgodnienia z kolegą, z którym spędzał czas, a wcześniej dopuścił się popełnienia innego przestępstwa, żeby (że?) zrobił mu niespodziankę gdy P. R. był w toalecie, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań P. R. nie wynika, żeby wspólnie i w porozumieniu doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia, bowiem gdy do toalety poszedł P. R., zadzwonił do niego P. W., oznajmiając, że już wynajął samochód, t.; P. R. sam wcześniej nie wypożyczał samochodu, a więc oskarżony nie był świadom wypożyczenia samochodu bez uiszczenia stosownej opłaty, nie wiedział również aby posiadane na rachunku bankowym środki nie wystarczyły na pokrycie kosztów używania auta, a z zeznań P. W. wynika, że to on postanowił wypożyczyć i to on wypożyczył samochód w firmie (...) S.A.

b.  art. 7 kpk poprzez dokonanie błędnej oceny wyjaśnień oskarżonego P. W. poprzez przyjęcie, że postanowił on wspólnie i w porozumieniu wypożyczyć i jeździć samochodem z P. R., podczas gdy oskarżony ten zmieniał wielokrotnie wersje co do obu zarzucanych mu czynów, w tym również obciążając P. R., a w konsekwencji naruszenia tych przepisów postępowania:

c.  błąd w ustaleniach faktycznych leżących u podstaw wyroku, a mających wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że P. R. wspólnie i w porozumieniu z P. W. w dniu 8 marca 2019 r. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził firmę (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 487.09 złotego z tytułu wynajmu w okresie od 8 do 9 marca 2019 r. samochodu marki T. (...), w ten sposób, że P. R. wprowadził w błąd co do tożsamości wynajmującego oraz co do zamiaru zapłaty za wynajem auta, podając się za S. S. (2) i posługując się zabranym mu prawem jazdy, podczas gdy powyższe ustalenia faktyczne poczynione w sprawie i wynikające z nich wnioski sądu nie mają oparcia w materiale dowodowym w sprawie, przy założeniu poddania go ocenie niezawierającej błędów oraz dokonanej w sposób prawidłowy i zgodnej z zasadami logiki i prawidłowego wnioskowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut wymierzenia oskarżonemu P. R. za czyn przypisany w punkcie 1. wyroku rażąco niewspółmiernej kary jest chybiony i nie zasługuje na uwzględnienie. Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. Tymczasem oskarżonemu R. wymierzona została za czyn z art. 280 § 1 kk kara 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta w ocenie Sadu Apelacyjnego nie mogą być uznana za rażąco, niewspółmiernie surową, przeciwnie jest karą łagodną, wymierzoną w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Dość powiedzieć, że granice te kształtują się w widełkach od 2 do aż 12 lat pozbawienia wolności (art. 280 § 1 kk). Wymiar orzeczonej przez Sąd I Instancji kar w sposób prawidłowy uwzględnia stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, jest adekwatny w świetle okoliczności podmiotowych, tworzy wyobrażenie o istnieniu sprawiedliwości w państwie, rodzi przekonanie o nieuchronności i adekwatności kary dla sprawcy czynów zabronionych. Nie można przy tym zgodzić się z obrońcą zarzucającym Sądowi meriti nie nadanie właściwego znaczenia okolicznościom łagodzącym takim jak dotychczasowa niekaralność, częściowe przyznanie się do winy i wyrażenie skruchy, co wprost wynika z treści pisemnego uzasadnienia. Również co do pozostałych łagodzących okoliczności to nie umknęły one uwadze sądu skoro wymierzył oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, mimo dostrzeżenia również okoliczności obciążających. Niezrozumiałe jest czynienie przez obrońcę zarzutu, iż przy wymiarze kary Sąd I Instancji kierował się tym aby sprawcę wychować, a zatem aby eliminacyjna funkcja wymierzonej kary nie miała w stosunku do jego osoby prymatu. Miało to bezpośredni związek z faktem, iż oskarżony jest sprawcą młodocianym.

Podjęta przez obrońcę próba wykazania naruszenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk) w odniesieniu do pkt 3 wyroku okazała się być również nieskuteczna. Obrońca nie wykazał bowiem rzeczywistych i konkretnych błędów faktycznych lub logicznych w rozumowaniu sądu, czy też niezgodności przeprowadzonej oceny z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym. Wbrew zarzutom Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny całokształtu zgromadzonych dowodów, w tym w szczególności wyjaśnień oskarżonych P. R. i P. W.. Sąd podkreślił, że w zakresie przypisanego oskarżonym przestępstwa oszustwa na szkodę firmy (...) S.A. wyjaśnienia oskarżonego R. nie tylko były zmienne ale przede wszystkim nielogiczne i niespójne. Sąd Apelacyjny w pełni podziela argumentację Sądu meriti w tej części. Co najistotniejsze wyjaśnienia oskarżonego R. stoją w jawnej sprzeczności z wyjaśnieniami P. W., który od samego początku wskazywał, że samochód w firmie (...) postanowili wypożyczyć i użytkować wspólnie z P. R.. Relacja tego oskarżonego była spójna, logiczna i słusznie Sąd Okręgowy uznał ją za w pełni wiarygodną. Znalazła przy tym potwierdzenie w dokumentach przedstawionych przez firmę (...). Prawidłowo nieudolne tłumaczenia oskarżonego R., że nie wiedział o braku pieniędzy na karcie poczytał Sąd Okręgowy wyłącznie za przyjętą przez niego linię obrony. Oskarżony P. R. doskonale zdawał sobie sprawę, że oskarżony W. nie ma pieniędzy, i że obaj nie posiadają uprawnień do kierowania pojazdami. Stąd rozbój na osobie S. S. (2) oraz pomysł aby auto wypożyczyć na skradzione pokrzywdzonemu prawo jazdy. Argumentacja Sądu Okręgowego co do porozumienia współoskarżonych w tym zakresie jest logiczna, przekonywująca, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i Sąd odwoławczy przyjmuje ją za własną.

Obrońca nie wykazał aby w przedmiotowej sprawie doszło do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błędu dowolności), tym samym brak jest podstaw do uznania, iż Sąd I Instancji w zakresie punktu 3 wyroku dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych (error facti). Kontrola instancyjna oceny dowodów nie wykazała błędów natury faktycznej lub logicznej, czy sprzeczności z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy. Nie stanowi przy tym podstawy stwierdzenia błędu w ustaleniach faktycznych fakt, że sąd obdarzył określony dowód wiarą jedynie w części.

Wniosek

1.  o zmianę wyroku w zakresie pkt 1. poprzez wymierzenie za ten czyn kary w możliwie najniższym wymiarze

2.  o zmianę wyroku w zakresie punktu 3 i uniewinnienie od zarzucanego czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił przebieg stanu faktycznego i dokonał właściwej subsumpcji zachowania P. R. pod wskazane normy prawne, wymierzając adekwatne i prawidłowe kary pozbawienia wolności

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżone rozstrzygnięcia z punktów 1, 2, 3 i 4 wyroku Sądu Okręgowego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Podniesione w apelacjach zarzuty nie zostały potwierdzone w postępowaniu apelacyjnym, a nadto sąd odwoławczy nie stwierdził także okoliczności prowadzących do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia poza granicami środków odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.

--------------------------------------------------------------------------------

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

----------------------------------

------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

II i III

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. L., Kancelaria Adwokacka w W. i na rzecz adwokat P. P., Kancelaria Adwokacka w W., kwoty po 600 zł (sześćset złotych), powiększone o 23% VAT, za pomoc prawną udzieloną P. W. i P. R. z urzędu w instancji odwoławczej co znajduje uzasadnienie w treści art. 618 § 1 pkt 11 kpk. Wysokość zasądzonej kwoty wynika z § 2 ust 1, i § 17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2019 poz.18).;

zwolniono oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak

Anna Zdziarska Dariusz Drajewicz

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1, 2 i 4 wyroku Sądu Okręgowego

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1 i 3 wyroku Sądu Okręgowego

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana