Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2021 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w Z. (S.)

przeciwko M. K.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda (...) w Z. (S.) kwotę 3.630,00 zł (trzy tysiące sześćset trzydzieści złotych 00/100) z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 05.07.2019r. do dnia zapłaty od kwoty 3.000,00 zł.

2.  Zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda (...) w Z. (S.) kwotę 1.117,00 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty z tytułu zwrotu kosztów procesu.

SSR Alina Kowalewska

Sygn. I C 153/21

UZASADNIENIE

Powód (...) w Z. pozwem z dnia 15 grudnia 2020 r. domagał się zasądzenia od M. K. kwoty 3.630 zł z umownymi odsetkami w wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 3.000 zł od dnia 5 lipca 2019 roku od dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podał, iż wierzytelność dochodzona pozwem wynika z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 4 czerwca 2019 roku pomiędzy pozwanym a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Termin zwrotu pożyczki upływał w dniu 4 lipca 2019 roku, pozwany nie wywiązał się zaś z obowiązku spłaty pożyczki. Pożyczkodawca na podstawie aktu cesji z dnia 21 sierpnia 2019 roku zbył wierzytelność z tytułu powyższej umowy na rzecz (...) w Z.. Na dochodzone roszczenie składają się należność główna 3.000 zł oraz odsetki umowne w kwocie 24,66 zł oraz kwota prowizji w wysokości 605,34 zł.

Pozwany M. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o obciążenie powoda kosztami procesu. Pozwany podniósł brak legitymacji czynnej powoda, wskazał, iż nie został poinformowany o zbyciu wierzytelności przez pożyczkodawcę zgodnie z art. 512 k.c. oraz zakwestionował skuteczność wypowiedzenia umowy pożyczki. Zdaniem pozwanego przedłożone przez powoda dokumenty nie zostały prawidłowo poświadczane za zgodność z oryginałem przez pełnomocna powoda. Pozwany początkowo negował, fakt zawarcia umowy pożyczki- jednak w piśmie procesowym z dnia 22 kwietnia 2021 roku potwierdził, iż zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przedmiotową umowę pożyczki. Wskazał jednak, że przedmiotowa umowa pożyczki zawiera klauzule abuzywne.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 czerwca 2019 roku pozwany M. K. zawarł z pożyczkodawcą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Całkowita kwota pożyczki została określona na 3.000 zł, zaś całkowita kwota do spłaty z tytułu pożyczki wyniosła 3.630 zł i składała się z kwoty pożyczki, odsetek w wysokości 24,66 zł oraz prowizji w wysokości 605,34 zł. Termin zwrotu pożyczki upływał w dniu 4 lipca 2019 roku. W przewidzianym umową terminie pozwany nie dokonał zwrotu pożyczonej kwoty.

(dow ó d: umowa pożyczki z dnia 4 czerwca 2019 r. k.- 7-12v)

W dniu 11 grudnia 2018 roku (...) w Z. zawarł z pożyczkodawcą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. ramową umowę zakupu wierzytelności regulującą zasady nabywania przez powoda wierzytelności. W dniu strony 21 sierpnia 2019 roku strony ww. umowy zawarły akt cesji w ramach, którego powód nabył wierzytelność przysługującą pożyczkodawcy od pozwanego z tytułu umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 4 czerwca 2019 roku. Pismem z dnia 23 sierpnia 2019 r. powód zawiadomił pozwanego o dokonanym przelewie wierzytelności, jednocześnie wzywając pozwanego do zapłaty zadłużenia. Wezwanie do zapłaty pozostało bezskuteczne.

(dowód: ramowa umowa zakupu wierzytelności z dnia 11 grudnia 2018 roku - k. 17-20v, akt cesji z dnia 21 sierpnia 2019 roku – k. 14, załącznik nr 2 do aktu cesji wierzytelności - k. 15-16)

Są d zwa żył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda w szczególności: umowy pożyczki z dnia 4 czerwca 2019 roku, umowy zakupu wierzytelności z dnia 11 grudnia 2018 roku, aktu cesji z dnia 21 sierpnia 2019 roku oraz załącznika nr 2 do ww. aktu cesji.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez pozwanego zarzutu braku legitymacji czynnej powoda. Zdaniem Sądu przedłożone przez powoda dowody są wystarczające do wykazania, iż nabył on skutecznie wierzytelność wobec pozwanego wynikającą z umowy pożyczki z dnia 4 czerwca 2019 roku. Powód przedłożył ramową umowę zakupu wierzytelności z dnia 11 grudnia 2018 roku, akt cesji z dnia 21 sierpnia 2019 roku oraz fragment załącznika nr 2 ww. aktu cesji stanowiący wykaz nabytych wierzytelności. Przedłożone dokumenty zostały podpisane przez strony umowy zakupu wierzytelność, przy czym powód wykazał – poprzez złożenie stosownych dokumentów – umocowanie osób podpisanych pod umową do jej zawarcia. Fragment załącznika został przedłożony w formie częściowo zanonimizowanej, ale pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności przysługującej wobec pozwanej. Istotnym jest, że dokument ten został opatrzony parafą przez osoby zawierające akt cesji, co zdaniem sądu jest wystarczające do stwierdzenia jego autentyczności. Złożone dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż miało miejsce skuteczne przejście wierzytelności na rzecz powoda. W ocenie sądu nie ma przesłanek, aby kwestionować wartość dowodową powyższych dokumentów oraz metodę ich uwierzytelnienia przez pełnomocnika powoda. Nie sposób zatem zgodzić się ze stanowiskiem, że pozwanego, że powód nie wykazał skutecznego nabycia wierzytelność.

W kontekście zarzutu naruszenia przez powoda przepisu art. 512 k.c. i braku poinformowanie pozwanego o sprzedaży wierzytelność podkreślić trzeba, iż znaczenie przepisu sprowadza się do wprowadzenia mechanizmu obrony dłużnika spełniającego świadczenie do rąk wierzyciela przed uzyskaniem informacji o dokonaniu przez wierzyciela i osobę trzecią czynności zbycia wierzytelności ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2016 roku, sygn. akt I ACa 1629/15), zaś ewentualny brak takiej informacji nie ma znacznia dla skuteczności umowy przelewu wierzytelności.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego braku skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki i co za tym idzie braku wymagalności roszczenia dochodzonego przez powoda, wskazać należy, iż zarzut ten jest również nietrafny. Przedmiotowa umowa pożyczki nr (...) została zawarta na czas określony od dnia 4 czerwca 2019 roku do dnia 4 lipca 2019 roku Roszczenie powoda stało się zatem wymagalne w dniu 5 lipca 2019 roku.

Jednocześnie podkreślić należy, iż pozwany nie kwestionował faktu zwarcia przedmiotowej umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym tj. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

Odnośnie zaś zarzutów dotyczących stosowania przez pożyczkodawcę w umowie klauzul abuzywnych zauważyć należy, że pożyczkodawca w sposób czytelny i zrozumiały zawarł obowiązek uiszczenia prowizji w wysokość 605,34 zł. Dopuszczalność zastrzeżenia takich należności w umowie kredytu konsumenckiego wynika z przewidzianej w art. 353 ¹ k.c. zasady swobody umów i nie można z góry wyłączyć prawa stron do zamieszczenia tego rodzaju postanowień. Istotne jest jednak, aby prowizja nie powodowała nadmiernego obciążenia konsumenta pozaodsetkowymi kosztami zawarcia umowy. W konsekwencji sąd ustala, czy prowizja nie została zastrzeżona w nadmiernej wysokości. Oceny takiej należy dokonać z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. W art. 36a ww. ustawy wprowadzono limit wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu zarówno w odniesieniu do określonego okresu spłaty kredytu, jak i limit maksymalny dla całości umowy o kredyt konsumencki. W razie określenia przez kredytodawcę kwoty pozaodsetkowych kosztów kredytu w wysokość przekraczającej wartości maksymalne wskazane w tym przepisie konsument jest zobowiązany wyłącznie do zapłaty kwoty odpowiadającej wartościom maksymalnym. Z wyliczeń wykonanych przez sąd wynika, iż w umowie prowizja jest mniejsza od wyliczonej maksymalnej wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oraz od kwoty faktycznie udzielonej pożyczki. W świetle powyższych rozważań i ustaleń sąd uznał za wiążące postanowienia umowne w zakresie dotyczącym prowizji

W konsekwencji sąd uwzględnił roszczenie powoda w całości, o czym orzekł jak w pkt 1 sentencji. Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki umowne od kwoty 3000 zł w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie za okres od dnia 5 lipca 2019 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. uznając, iż pozwany jako strona przegrywająca jest zobowiązany zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu w kwocie 1107 zł, na które składają się: opłata od pozwu w wysokości 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

SSR Alina Kowalewska