Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział II Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Robert Rafał Kwieciński

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

W obecności oskarżyciela sierżanta sztabowego Krzysztofa Sabiłło z KPP W.

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2021 r.

sprawy J. R.

obwinionego z art. 124§1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 5 lutego 2021 r. sygn. akt II W 90/19

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł i wymierza mu opłatę za to postępowanie w kwocie 40 zł.

Robert Rafał Kwieciński

Sygn. akt: II Ka 100/21

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 05 lutego 2021r. Sąd Rejonowy w Słupcy, sygn. akt II W 90/19, obwinionego J. R. uznał za winnego tego, że w dniu 14 grudnia 2018r. około godz. 18:30 w miejscowości M., gm. W., na ul. (...) przed posesją nr (...) dokonał uszkodzenia telefonu marki L. (...) poprzez jego przekręcenie w dłoniach, w wyniku czego powstały straty w wysokości 335 zł na szkodę M. R. to jest popełnienia wykroczenia z art. 92a kw w zw. z art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 124 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 400 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego J. R. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

I. Na podstawie art. art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.

1)  Naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. poprzez ocenę materiału dowodowego z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez bezkrytyczne danie wiary pokrzywdzonej, polegającą na przyjęciu, że:

a)  Zeznania pokrzywdzonej są racjonalne, logiczne i spójne, w sytuacji gdy w postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzona zeznała, że obwiniony uszkodził jej telefon poprzez jego złamanie, a w konsekwencji rozsypania się na części, natomiast w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji zeznała, że obwiniony przekręcił ww. telefon doprowadzając do pęknięcia ekranu, co prowadzi do wniosku, że zeznania pokrzywdzonej są rozbieżne, a jedyny bezpośredni dowód wniosku o ukaranie jest niespójny,

b)  Zeznania pokrzywdzonej M. R. są zgodne z zeznaniami pozostałych świadków, w sytuacji gdy świadkowie E. M., M. W. oraz D. K. zeznawali odmiennie niż pokrzywdzona co do okoliczności rzekomego popełnienia czynu zabronionego, w szczególności, że pokrzywdzona ich informowała, iż jej zdaniem telefon rozsypał się na kawałki, a pokrzywdzona rzekomo widziała jego części.

1)  Naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. poprzez ocenę materiału dowodowego z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na przyjęciu, że wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na przymiot wiarygodności, gdyż są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej, w sytuacji gdy zeznania pokrzywdzonej są rozbieżne, niepotwierdzone innym obiektywnym i bezpośrednim dowodem, a telefon nie został odnaleziony.

2)  Naruszenie art. 5 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. poprzez jego niezastosowanie oraz wydanie wyroku skazującego, w sytuacji gdy nie udowodniono, że obwiniony jest winny zarzucanego czynu.

3)  Naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art 8 k.p.s.w. poprzez jego niezastosowanie oraz przyjęcie, że można w sposób niebudzący wątpliwości przyjąć, że obwiniony J. R. dopuścił się czynu z art. 124 § 1 k.w., w sytuacji gdy czynu nie popełniono, a także brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia, a w szczególności braku rozstrzygnięcia na korzyść obwinionego nie dających się usunąć wątpliwości.

4)  Naruszenie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. poprzez niezwykle jednostronne prowadzenie postępowania przez Sąd pierwszej instancji, zmierzające wyłącznie do potwierdzenia jednej z góry przyjętej hipotezy o winie obwinionego J. R., w sytuacji gdy pokrzywdzona zeznawała rozbieżnie, a poza zeznaniami pokrzywdzonej nie ma żadnych pośrednich obiektywnych dowodów, które wykazywałyby sprawstwo i winę obwinionego.

II. Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający bezpośredni wpływ na treść wydanego wyroku, a polegający na przyjęciu, że obwiniony dokonał uszkodzenia telefonu marki L. (...) poprzez jego przekręcenie w dłoniach, w sytuacji gdy okoliczności tej nie potwierdza żaden dowód poza tendencyjnymi zeznaniami samej pokrzywdzonej, które to zeznania należy uznać za niewiarygodne z uwagi na liczne rozbieżności oraz sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego, z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, w razie zaistnienia ku temu przesłanek, wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego J. R. okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji, Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności, dokonał poprawnej oceny dowodów ujawnionych w toku rozprawy i poczynił następnie na ich podstawie trafne ustalenia faktyczne.

Jak słusznie wskazuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. O dowolności ustaleń nie świadczy natomiast sytuacja, gdy w obszarze jednego dowodu sąd uzna za niewiarygodną określoną część depozycji źródła dowodowego, zaś w innej części obdarzy je wiarą, zwłaszcza, że przepisy postępowania karnego nie przyznają prymatu relacjom złożonym przed sądem nad tymi złożonymi na wcześniejszym etapie postępowania. Istotne jest to, by przeprowadzona przez sąd meriti ocena pozostawała w zgodzie z regułami poprawnej oceny dowodów (wyrok SA w Katowicach z dnia 10 listopada 2016 r., II AKa 420/16, Legalis nr 1564535). Jeśli sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych (wyrok SA w Warszawie z dnia 30 lipca 2015 r., II AKa 171/15, Legalis nr 1337292).

Sąd I instancji poddał analizie cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie pomijając żadnego z dowodów, przy czym wersja prezentowana przez obwinionego stała w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami pokrzywdzonej i pozostałych świadków. Zeznania przez nich złożone były konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały. Ponadto potwierdzał je rzeczowy materiał dowodowy. Wbrew twierdzeniom skarżącego uznać należy, iż Sąd I dokonał kompleksowej analizy całego materiału dowodowego przy zachowaniu wymogów z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., co doprowadziło do uznania jego wyjaśnień w znacznej mierze, w szczególności w zakresie zniszczenia telefonu pokrzywdzonej za niewiarygodne.

Ponadto Sąd odwoławczy nie dopatrzył się błędów logicznych, lekceważenia dowodów, opierania się na dowodach nieprzekonujących czy na faktach w istocie nieudowodnionych. Sąd Rejonowy swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie , z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego uargumentował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.).

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zeznań pokrzywdzonej M. R. uznając je za racjonalne, spójne i logiczne mimo, iż faktycznie pokrzywdzona w trakcie przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym zeznała, ze obwiniony uszkodził jej telefon poprzez złamanie a przed Sądem zeznała , że obwiniony przekręcił telefon doprowadzając do pęknięcia ekranu. Zgodzić się należy w tym zakresie ze stanowiskiem Sądu I instancji, iż pokrzywdzona logicznie wyjaśniła przed Sądem, iż od samego początku chodziło jej o zniszczenie w postaci przekręcenia aż do pęknięcia ekranu, przy czym to policjanci używali zamiennie określeń „przełamanie” i „złamanie”. Nie może również umknąć uwadze Sądu, iż przebieg zdarzenia miał charakter dynamiczny a pokrzywdzona była zdenerwowana co również mogło mieć wpływ na treść składnych przez nią zeznań.

Słusznie również uznał Sąd I instancji, iż zeznania pokrzywdzonej są spójne z zeznaniami pozostałych świadków. Przy czym wszelkie, niewielkie rozbieżności wynikać mogą z faktu, iż jak już wyżej wskazano zajście miało charakter dynamiczny, wysoce stresujący a finalnie nie zmienia t faktu, iż doszło do uszkodzenia mienia należącego do pokrzywdzonej.

Tym samym, z uwagi na powyższe słusznie Sąd I instancji odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim zaprzeczał on , aby uszkodził telefon pokrzywdzonej. W tym zakresie wyjaśnienia są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie a omówionym powyżej.

Z uwagi na powyższe rozważania jako niezasadny rodzi się także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu , że obwiniony dokonał uszkodzenia telefonu marki L. (...) poprzez jego przekręcenie w dłoniach. Jak już wyżej wspomniano pokrzywdzonej od samego początku chodziło o zniszczenie w postaci przekręcenia aż do pęknięcia ekranu, przy czym to policjanci używali zamiennie określeń „przełamanie” i „złamanie”.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 i art. 3 ust. 1 , art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego J. R. koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 40 zł za to postępowanie.

Robert Rafał Kwieciński