Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Radosław Florek

po rozpoznaniu 11 grudnia 2020 roku w Dzierżoniowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa S. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zadośćuczynienie pieniężne w kwocie 12 000 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powoda S. W. 4000 zł (cztery tysiące złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 4 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  nie obciąża powoda S. W. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz strony pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.;

IV.  nakazuje powodowi S. W. zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie 16,67 zł (szesnaście złotych sześćdziesiąt siedem groszy), a stronie pozwanej (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie 8,33 zł (osiem złotych trzydzieści trzy grosze) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

V.  z urzędu wyrokowi w zakresie punktu I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 2952 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote).

Sygn. akt I C 42/19

UZASADNIENIE

CZĘŚĆ WSTĘPNA

I.Żądanie powoda

1.Powód S. W. wystąpił o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. 12 000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

2.Na uzasadnienie tego żądania wskazał, że 15 maja 2018 roku przebywając w sklepie (...) w Ś. poczuł przeszywający ból w lewej stopie, gdyż w stopę wbił mu się wkręt o długości kilku centymetrów. Podał, że o zdarzeniu poinformowano obsługę sklepu, a pierwszej pomocy udzielono mu w Szpitalu (...) w Ś.. Oświadczył, że z powodu tegoż zdarzenia przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresach od 16 maja 2018 roku do 13 czerwca 2018 roku i od 9 sierpnia 2018 roku do 29 sierpnia 2018 roku, a skutkiem tego urazu było ogólne pogorszenie stanu jego zdrowia, co skutkowało zwiększeniem jego podatności na infekcje. Podkreślił, że nadal jest pod opieką ortopedy ze względu na drętwienie lewej stopy, silne napady stanów bólowych i ogólne osłabienie uszkodzonej stopy. Podał, że w okresie niezdolności do pracy nie mógł realizować swoich obowiązków zawodowych. Wskazał, że pozwana Spółka została wezwana do dobrowolnej zapłaty dochodzonej kwoty, jednakże wezwanie okazało się bezskuteczne.

II.Stanowisko strony pozwanej

1.Pozwana Spółka uznała powództwo co do kwoty 2952 zł i wniosła o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie.

2.Motywując swoje stanowisko przyznała okoliczności faktyczne zdarzenia oraz co do zasady uznała swoją odpowiedzialność za zaistniały wypadek. Zarzuciła, że dochodzona kwota zadośćuczynienia pieniężnego jest rażąco wygórowana i niewspółmierna do odniesionych obrażeń. Podała, że powód doznał powierzchownych obrażeń tkanek miękkich i nie miał zakazu obciążania uszkodzonej kończyny. Wskazała, że brak jest związku pomiędzy przedmiotowym wypadkiem, a zwolnieniem lekarskim w okresie od 9 sierpnia 2018 roku do 29 sierpnia 2018 roku. Podkreśliła, że kwota zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy i nie może być źródłem wzbogacenia.

STAN FAKTYCZNY

I.Czyn niedozwolony

1.W dniu 15 maja 2018 roku około godziny 19.00, powód S. W. przebywał w prowadzonym przez stronę pozwaną (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W. sklepie (...) w Ś.. Przechodząc jedną z alejek handlowych nadepnął na metalowy wkręt, który wbił mu się w lewą stopę.

Fakty przyznane.

II.Uszkodzenie ciała oraz jego skutki

1.W 2018 roku, powód był zatrudniony jako przedstawiciel handlowy.

Dowód: przesłuchanie powoda S. W. - k. 81.

2.Przed wypadkiem opisanym w punkcie I stanu faktycznego powód nie doznał żadnych uszkodzeń nóg i nie miał problemów z chodzeniem.

Dowód: przesłuchanie powoda S. W. - k. 81.

3.W wyniku tego zdarzenia powód doznał urazu w postaci rany kłutej lewej stopy, przy czym uszkodzenie dotyczyło jedynie tkanek miękkich, a nie dotyczyło tkanki kostnej.

Dowód: odpis karty porady z 15 maja 2018 roku - k. 8,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139.

4.Po tym zdarzeniu, powód został przewieziony przez żonę do SPZOZ w Ś. (...) Szpitala (...) w Ś., gdzie usunięto wkręt ze stopy, dokonano toalety rany i wdrożono postępowanie przeciwtężcowe. Następnie zalecono powodowi oszczędzanie kończyny i kontrolę w poradni chirurgicznej po upływie 2-3 dni. Powód tego samego dnia opuścił ten Szpital.

Dowód: odpis karty porady z 15 maja 2018 roku - k. 8,

odpis skierowania do poradni specjalistycznej z 15 maja 2018 roku - k. 9,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139,

zeznania świadka P. F. - k. 81,

przesłuchanie powoda S. W. - k. 81.

5.W dniu 23 maja 2018 roku, powód odbył konsultacje chirurgiczną, w ramach której zalecono mu leczenia farmakologiczne.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139,

przesłuchanie powoda S. W. - k. 81.

6.Powód po tym wypadku przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 16 maja 2018 roku do 13 czerwca 2016 roku.

Dowód: odpisy zwolnień lekarskich - k. 10 i 11,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139,

przesłuchanie powoda S. W. - k. 81.

7.W sierpniu 2018 roku powód był niezdolny do pracy z powodu zapalenia oskrzeli.

Dowód: przesłuchanie powoda S. W. - k. 81.

8.W dniu 6 września 2018 roku, powód odbył konsultacje ortopedyczną, w trakcie której stwierdzono nieznaczne podbiegnięcia krwawe okolic rany, bez cech obrzęku, oraz zalecono stosowanie zimnych okładów, a także żelów V. i R..

Dowód: odpis porady ortopedycznej z 6 września 2018 roku - k. 109,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139,

przesłuchanie powoda S. W. - k. 81.

9.Powód przechodził rehabilitację obejmującą masaże, zabiegi fizykoterapeutyczne i ćwiczenia indywidualne. Odbył 12 spotkań.

Dowód: zaświadczenie z 17 grudnia 2019 roku - k. 103,

odpis karty pacjenta - k. 105-106,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139,

przesłuchanie powoda S. W. - k. 81.

10. W związku z doznanym urazem powód odczuwał dolegliwości bólowe o większym nasileniu przez 2-3 tygodnie, czyli do czasu wygojenia rany.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139.

11.Efektem urazu jest niewielka blizna podeszwowa części stopy.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139.

12.Obecnie nie ma potrzeby dalszego leczenia powoda z powodu tegoż urazu.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139.

13. Powód w związku z tym zdarzeniem doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wynoszącego 3%.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139.

14.Rokowania na przyszłość są pomyślne, gdyż nie powinny ujawnić się żadne inne uciążliwości związane z tym zdarzeniem, poza już ujawnionymi.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu (...) z 7 sierpnia 2020 roku - k. 135-139.

III.Wezwanie do zapłaty

1.W piśmie z 7 grudnia 2018 roku, powód wezwał pozwaną Spółkę do zapłaty kwoty 12 000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną w wyniku tegoż zdarzenia krzywdę, w terminie 7 dni od dnia doręczenia tegoż pisma.

Dowód: odpis pisma powoda do strony pozwanej z 7 grudnia 2018 roku - k. 13.

2.Pismo to zostało doręczone stronie pozwanej 12 grudnia 2018 roku.

Dowód: odpis potwierdzenia odbioru - k. 14 .

ROZWAŻANIA PRAWNE

I. Czyn niedozwolony (punkty I i II wyroku)

1.W dniu 15 maja 2018 roku około godziny 19.00, powód S. W. przechodząc jedną z alejek handlowych sklepu prowadzonego przez pozwana Spółkę nadepnął na metalowy wkręt, który wbił mu się w lewą stopę.

2.Opisane fakty zostały przyznane przez stronę pozwaną (k. 29 akt).

3.Zgodnie z przepisem art. 213 § 2 k.p.c., sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

4.Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, w którym przyznaje on okoliczności faktyczne przytoczone przez powoda oraz uznaje samo żądanie pozwu, wyrażając jednocześnie zgodę na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 29 stycznia 2016 roku, I ACa 899/15, LEX nr 2008313; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 stycznia 2016 roku, VI ACa 1946/14, LEX nr 2000407).

5. Strona pozwana uznała powództwo co do kwoty 2952 zł (k. 161 akt), a tym samym uznała co do zasady swoją odpowiedzialność za to zdarzenie (k. 29 i 161 akt).

6.Sąd w tym zakresie jest związany uznaniem powództwa.

7.Nie ma podstaw do przyjęcia, że uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, gdyż nie budzi wątpliwości, iż zawinione zaniechania pozwanej Spółki albo jej pracowników doprowadziły do przedmiotowego zdarzenia.

8.Nie ma przy tym znaczenia, czy doprowadziły do tego zaniechania organizacyjne w działaniu sklepu, w którym doszło do tegoż zdarzenia, czy zaniechania pracowników tego sklepu, którzy nie przestrzegali przyjętych w tym sklepie zasad postępowania. W drugim przypadku, podstawę prawną odpowiedzialności pozwanej Spółki stanowiłby przepis art. 430 k.c., wedle którego kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Natomiast w pierwszym przypadku, zależnie od okoliczności, podstawę prawną odpowiedzialności cywilnej strony pozwanej stanowiłby albo cytowany wcześniej przepis art. 430 k.c., albo przepis art. 416 k.c., który stanowi, że osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu.

9.Za wszelkie szkody związane z przedmiotowym zdarzeniem ponosi odpowiedzialność pozwana Spółka.

II. Uszkodzenie ciała (punkty I i II wyroku)

1.Uszkodzenie ciała polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka (np. przez zranienie lub spowodowanie złamania kości), przy czym naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale również tkanek oraz narządów wewnętrznych (uszkodzenie organów wewnętrznych).

2.W wyniku zdarzenia opisanego w punkcie I stanu faktycznego powód doznał uszkodzenia ciała w postaci rany kłutej lewej stopy.

III. Zadośćuczynienie pieniężne (punkty I i II wyroku)

1.Wedle przepisu art. 444 § 1 zd. 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Z kolei przepis art. 445 § 1 k.c. stanowi, że w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

2. W cytowanym unormowaniu chodzi o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX nr 50884; wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 2000 roku, I CKN 969/98, LEX nr 50824; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 3 listopada 1994 roku, III APr 43/94, OSA 1995, nr 5, poz. 41; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 145). W szczególności uwzględniać należy nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 11 lipca 2013 roku, I ACa 195/13, LEX nr 1363278; wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 roku, II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). Zadośćuczynienie ma więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26 lutego 1962 roku, 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyrok Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, na 4, poz. 92; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 marca 2013 roku, I ACa 26/13, LEX nr 1293609; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 17 lipca 2013 roku, I ACa 602/13, LEX nr 1353806). Z tych też względów posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje jedynie orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje tej oceny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 24 lipca 2013 roku, I ACa 715/13, LEX nr 1363003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 21 lutego 2013 roku, I ACa 1186/12, LEX nr 1313304; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 18 lutego 1998 roku, I ACa 715/97, OSA 1999, nr 2, poz. 7).

3.W wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał uszkodzeń ciała w postaci rany kłutej lewej stopy, przy czym uszkodzenie dotyczyło jedynie tkanek miękkich, a nie tkanki kostnej. Nie był to poważny uraz, które mogły w sposób istotny wpłynąć na stan jego zdrowia.

4.Powód po analizowanym zdarzeniu nie był hospitalizowany, a w szpitalu jedynie usunięto wkręt ze stopy, dokonano toalety rany i wdrożono postępowanie przeciwtężcowe. Następnie powód odbył po jednej konsultacji chirurgicznej i ortopedycznej, a w stosunku do niego zastosowano jedynie leczenie farmakologiczne. Odbył także 12 spotkań, w których przechodził zabiegi rehabilitacyjne. Co istotne obecnie nie wymaga on już leczenia. Leczenie nie było więc długotrwałe i bardzo intensywne, a tym samym stopień jego uciążliwości nie był znaczny.

5.Powód po tym wypadku przebywała na zwolnieniu lekarskim od 16 maja 2018 roku do 13 czerwca 2016 roku i w tym czasie nie mógł świadczyć pracy, a przy tym w związku z tym zdarzeniem nie wymagał pomocy osób trzecich. Doznany uraz nie wpływały więc w sposób istotny na codzienne funkcjonowanie powoda, w tym także zawodowe. Był i jest samodzielny, a obecnie w żaden sposób ten uraz nie ogranicza go w zakresie normalnego funkcjonowania. W związku z tym, omawiane zdarzenie nie wpłynęło istotnie na życie powoda. Należy jednocześnie podkreślić, że w sierpniu 2018 roku powód był niezdolny do pracy z powodu zapalenia oskrzeli, a tym samy nie miało to związku z przedmiotowym zdarzeniem.

6.W związku z doznanym w wyniku tego zdarzenia urazem powód odczuwał dolegliwości bólowe o większym nasileniu przez 2-3 tygodnie, czyli do czasu wygojenia rany. Nie był to zbyt długi okres, a tym samym poczucie krzywdy w tym zakresie nie było znaczne.

7.Powód w związku z przedmiotowym zdarzeniem doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wynoszącego 3%. Analizowany wypadek nie spowodował poważnego uszczerbku na zdrowiu, a tym samym nie wywołał poważnych i długofalowych konsekwencji dla jego zdrowia.

8.Jedynym trwałym następstwem tego zdarzenia jest niewielka blizna podeszwowa części stopy. Znajduje się ona jednak w miejscu niewidocznym i nie wpływa na wygląd powoda. Tym samym nie wywołuje dyskomfortu psychicznego po jego stronie.

9.Rokowania co do stanu zdrowia powoda w przyszłości w zakresie doznanych obrażeń ciała są korzystne. Nie powinny bowiem ujawnić się żadne inne uciążliwości związane z tym zdarzeniem, poza już ujawnionymi. Powód nie musi w związku z tym obawiać się jakichkolwiek negatywnych następstw zdrowotnych tego zdarzenia.

10.Niezbyt poważny charakter obrażeń ciała, w miarę krótki i mało uciążliwy proces leczenia powoda oraz niewielki jego wpływ na jego codzienne życie i działalność zawodową, a także minimalny zakres trwałych konsekwencji dla jego zdrowa analizowanego zdarzenia oraz brak obawa przed wystąpieniem dalszymi negatywnych skutków tego wypadku w przyszłości, świadczą o małym natężeniu doznanej przez niego krzywdy.

11.Odpowiednia suma tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną przez powoda krzywdę wynosi 4000 zł.

12.Z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 4000 zł i oddalić dalej idące powództwo.

IV. Odsetki za opóźnienie (punkt I wyroku)

1.Wedle przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 października 1994 roku, I CRN 121/94, OSNC 1995, nr 1, poz. 21). W świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestię konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności. Roszczenie o spełnienie świadczenia jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie jest niewymagalne, nie zachodzi także opóźnienie, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik opóźnia się ze świadczeniem. Z mocy przepisów art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie o odsetki. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku niedostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba że obowiązek jego spełnienia wynika z właściwości zobowiązania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 21 listopada 1995 roku, I ACr 592/95, OSA 1996, nr 10, poz. 48).

2.Przepis art. 481 § 2 zd. 1 k.c. stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

3.Dochodzone roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę wynika ze zobowiązania bezterminowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 19 grudnia 2018 roku, I ACa 32/18, LEX nr 2630388; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 8 listopada 2018 roku, I ACa 471/18, LEX nr 2635138; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 października 2018 roku, V ACa 782/17, LEX nr 2634961).

4. W przypadku zobowiązań bezterminowych, termin realizacji świadczenia przez dłużnika określa przepis art. 455 k.c., który stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

5.Przepis art. 455 k.c. wymaga niezwłocznego spełnienia świadczenia po wezwaniu dłużnika do jego wykonania, a nie jego natychmiastowego spełnienia. Przez niezwłoczne spełnienie świadczenia należy rozumieć jego realizację bez zbędnej, nieuzasadnionej w normalnym toku sprawy zwłoki. Oznacza to, że trzeba mieć tutaj na uwadze między innymi wysokość kwoty, która ma być uiszczona i możliwość jej zgromadzenia przez dłużnika. Termin „niezwłoczny” należy bowiem interpretować jako „realny”, w którym dłużnik przy uwzględnieniu okoliczności miejsca i czasu oraz regulacji zawartych w przepisach art. 354 k.c. i art. 355 k.c. będzie w stanie dokonać zapłaty (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 21 listopada 2012 roku, I ACa 1163/12, LEX nr 1267476; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 26 września 2012 roku, I ACa 426/12, LEX nr 1223147; wyroku Sądu Najwyższego z 30 czerwca 2011 roku, III CSK 282/10, LEX nr 898707; wyrok Sądu Najwyższego z 17 czerwca 2011 roku, II CSK 346/11, LEX nr 1102850; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19 kwietnia 2011 roku, VI ACa 1168/10, LEX nr 852459; wyrok Sadu Najwyższego z 13 grudnia 2006 roku, II CSK 293/06, LEX nr 453147).

6. W ocenie składu orzekającego, w niniejszej sprawie wymóg niezwłocznego spełnienia świadczenia byłby spełniony, gdyby pozwana Spółka uczynił zadość wezwaniu do zapłaty, w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania. Sąd wziął w tym przypadku pod uwagę, że należność z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego nie jest znaczna dla tak dużego przedsiębiorcy jak pozwana Spółka oraz że mogła ona bez problemu i w krótkim czasie ją zgromadzić, a o przedmiotowym zdarzeniu jej pracownicy powzięli wiadomość już w chwili, gdy do niego doszło, w związku z czym powinna ona liczyć się z możliwością powstania takiego zobowiązania pieniężnego.

7.Pismem z 7 grudnia 2018 roku, powódka wezwała pozwaną Spółkę do zapłaty kwoty 12 000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego.

8. Pismo to zostało doręczono stronie pozwanej 12 grudnia 2018 roku.

9.Pozwana Spółka powinna spełnić świadczenie z tego tytułu w terminie do 19 grudnia 2018 roku.

10.Od dnia 20 grudnia 2018 roku przysługiwały powodowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia pieniężnego.

11. Powód zażądał zasądzenia tych odsetek od dnia wytoczenia powództwa, czyli od dnia 4 stycznia 2019 roku (k. 3 akt).

12.Przepis art. 321 § 1 k.p.c. stanowi, że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie.

13.Mając na uwadze, że Sąd jest związany żądaniem pozwu, należało zasądzić odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od przyznanej kwoty zadośćuczynienie zgodnie z tym żądaniem, czyli od 4 stycznia 2019 roku.

V. Koszty procesu (punkt III wyroku)

1.Wedle przepisów art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

2.Do kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć: opłatę stosunkową od pozwu w kwocie 600 zł (k. 6 akt), opłatę skarbową od odpisu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 18 akt) i wynagrodzenie reprezentującego go radcy prawnego w kwocie 2400 zł (k. 3 akt), co daje łącznie kwotę 3017 zł.

3.Do kosztów procesu poniesionych przez pozwaną Spółkę należało zaliczyć: opłatę skarbową od odpisu pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 40 akt), wynagrodzenie reprezentującego ją radcy prawnego w kwocie 3600 zł i zaliczkę na poczet kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii pisemnej biegłego sądowego w kwocie 841,87 zł (k. 123, 148 i 153 akt), co daje łącznie kwotę 4458,87 zł.

4.Wedle przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

5.Powód wygrał sprawę w 33,33% (4000 zł / 12 000 zł), a tym samym należy mu się zwrot kosztów procesu w kwocie 1005,57 zł (3017 zł x 33,33%).

6. Strona pozwana wygrała sprawę w 66,67%, a tym samym należy jej się zwrot kosztów procesu w kwocie 2972,73 zł (4458,87 zł x 66,67%).

7. Powód co do zasady powinien zapłacić pozwanej Spółce 1967,16 zł (4458,87 zł - 1005,57 zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

8.Przepis art. 102 k.p.c. stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przyjmuje się przy tym powszechnie, że zastosowanie opisanej normy prawnej powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu, zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego stron. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 26 września 2012 roku, II CZ 95/12, LEX nr 1232771; postanowienie Sądu Najwyższego z 14 września 2012 roku, I UZ 86/12, LEX nr 1228427; postanowienie Sądu Najwyższego z 9 sierpnia 2012 roku, V CZ 26/12, LEX nr 1231638; postanowienie Sądu Najwyższego z 29 czerwca 2012 roku, I CZ 34/12, LEX nr 1232459).

9.W niniejszej sprawie ustalenie zasadności dochodzonych roszczeń zależało od oceny Sądu opartej na analizie całokształtu okoliczności sprawy, w tym dowodzie z opinii pisemnej biegłego sądowego. W związku z tym powód mógł być subiektywnie przekonany o zasadności swojego roszczenia.

10.Skład orzekający miał także na względzie, że wysokość kosztów procesu, które powód miałaby zwrócić, jest tak duża, iż pochłonęłaby połowę należnego mu świadczenia, a tym samym zobowiązanie go do ich zwrotu pozbawiałoby go w znacznej części korzyści materialnych z tego orzeczenia i poczucia naprawienia doznanej krzywdy.

11.Opisane okoliczności prowadzą do wniosku, że obciążenie powoda kosztami procesu byłoby oczywiście niesłuszne, niesprawiedliwe i niezgodne z zasadami współżycia społecznego, a tym samym w tej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek przemawiający za odstąpieniem od obciążenia go tymi kosztami.

VI. Wydatki tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa (punkt IV wyroku)

1.W rozpoznawanej sprawie Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie poniósł tymczasowo wydatki na zwrot kosztów podróży świadka P. F. w kwocie 25 zł (k. 94 akt).

2.Wedle przepisów art. 113 ust. 1 i 2 w zw. art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity - Dz.U. z 2019 roku, poz. 785 z późn. zm.), stosowanych w drodze analogii, wydatkami tymczasowo poniesionymi przez Skarb Państwa w związku z czynnościami podejmowanymi z urzędu, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży strony, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

3.W rozpoznawanej sprawie, stosując odpowiednio przepis art. 100 zd. 1 k.p.c., należało tymi wydatkami obciążyć każdą ze stron stosownie do tego, w jakim zakresie przegrała sprawę, czyli powoda co do kwoty 16,67 zł (25 zł x 66,67%), a pozwaną Spółkę co do kwoty 8,33 zł (25 zł x 33,33%).

VII. Rygor natychmiastowej wykonalności (punkt V wyroku)

1.Zgodnie z przepisem art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego.

2.Strona pozwana uznała powództwo co do kwoty 2952 zł, a tym samym wyrokowi należało z urzędu nadać rygor natychmiastowej wykonalności w tym zakresie.