Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Angelika Kurkiewicz

Protokolant st. sekr.sądowy Wojciech Rydzio

w obecności oskarżyciela publicznego M. W.

po rozpoznaniu dnia 4 lutego 2021r., 15 kwietnia 2021r., 6 maja 2021 r. sprawy

G. W., s. M. i R. z domu D.,

ur. (...) w B.

obwinionego o to, że:

w dniu 23 listopada 2019 r., godz. 14:22 oraz 24 listopada 2019r. około godz. 14:10, z terenu (...) B.-F. celem dokuczenia złośliwie niepokoił panią U. S., poprzez wykonywanie połączeń telefonicznych z nr (...), podając dane osobowe i adresowe pokrzywdzonej i adres zamieszkania jej rodziców,

tj. wykroczenie z art. 107 kw

orzeka:

I.  Obwinionego G. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 107 kw i za to na podstawie art. 107 kw wymierza mu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin;

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. L. kwotę 252 zł (dwieście pięćdziesiąt dwa złote) powiększoną o należną stawkę podatku Vat tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu;

III.  Zwalnia obwinionego od ponoszenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w toku postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 273/20

UZASADNIENIE

Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 23 lipca 2019 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt VIII K 525/19, G. W. został skazany m.in. za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 197 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk popełnione na szkodę U. S.. W powyższym wyroku Sąd zobowiązał G. W. do zapłaty na rzecz U. S. kwoty 5.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznane krzywdy. Orzeczenie to uprawomocniło się 8 października 2019 roku. G. W. rozpoczął odbywanie kary pozbawienia wolności w ZK B.. W toku powyższego postępowania G. W. zapoznawał się z aktami sprawy. W dniu 17 kwietnia 2019 roku, podczas zapoznawania się z aktami sprawy, w obecności funkcjonariusza Służby Więziennej uzyskał adres pokrzywdzonej i usilnie próbował odczytać jej numer telefonu komórkowego. Po uprawomocnieniu się wyroku G. W. również zapoznawał się z aktami powyższej sprawy. Z materiału dowodowego znajdującego się w aktach pozyskał numer telefonu U. S.. G. W. w dniu 23 listopada 2019 r. godz. 14:22 oraz 24 listopada 2019r. około godz. 14:10, z terenu Zakładu Karnego B.-F. wykonał połączenia telefoniczne z nr (...) do U. S., podając jej dane osobowe i adresowe oraz adres zamieszkania jej rodziców. G. W. na dzień 20 listopada 2019 roku nie posiadał środków pieniężnych na koncie w Zakładzie Karnym, zaś w okresie od października do listopada 2019 roku nie składał próśb o przekazanie środków finansowych U. S..

(dowody: częściowo wyjaśnienia G. W., k. 15, k. 155-156;

zeznania U. S., 2-3, k. 156- 157;

historia połączeń, k. 7;

wyrok SR w Toruniu z dn. 23.07.2019 r., sygn. akt VIII K 525/19, k. 66-70v;

informacja z ZK B. – F., k. 184;

kserokopie z akt sprawy VIII K 525/19 , k. 113-130.)

G. W. nie zdradza objawów choroby psychicznej. Jego poziom intelektualny mieści się w granicach ociężałości umysłowej, a nadto zdradza objawy zaburzeń osobowości typu dyssocjalnego. W czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozumienia jego znaczenia i zdolność kierowania swoim postępowaniem.

(dowód: opinia psychiatryczna, k. 89-90.)

G. W. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i potwierdził, że dzwonił do U. S. na numer (...) oraz, że podał jej numer PESEL i adres oraz wskazał, że posiadał powyższe dane z akt sprawy. Obwiniony wyjaśnił, że uczynił to w celu pozyskania od pokrzywdzonej jej numeru rachunku bankowego, bowiem chciał wpłacić zasądzone na jej rzecz świadczenie. W toku postępowania przed Sądem obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, lecz potwierdził okoliczności podane we wcześniej złożonych wyjaśnieniach. Dodał, że w Zakładzie Karnym pracował nieodpłatnie, lecz z nagrody chciał spłacać powyższe świadczenie po 10-20 zł, o co wnioskował wielokrotnie do dyrektora. Nadto obwiniony podkreślił, że dzwonił do pokrzywdzonej tylko raz.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego są wiarygodne w zakresie, w którym potwierdził w jaki sposób pozyskał dane pokrzywdzonej, w tym jej numer telefonu oraz, że wykonał z Zakładu Karnego połączenie na powyższy numer. Te okoliczności znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej oraz pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w toku niniejszej sprawy, a co za tym idzie z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd. Jednocześnie obwiniony próbował jednak wytłumaczyć swoje zachowanie nie chęcią złośliwego niepokojenia pokrzywdzonej, a chęcią wpłaty na rzecz pokrzywdzonej kwoty 5.000 zł, zasądzonej wyrokiem karnym. Zdaniem Sądu ta część wyjaśnień G. W. stanowi jedynie przyjętą przez niego jego linię obrony. Powody przytoczone przez obwinionego pozostają bowiem w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym, bowiem z informacji z Zakładu Karnego wynika, iż obwiniony nie posiadał środków finansowych, które mógłby przeznaczyć na ten cel, ani też nie składał wniosków w tym zakresie. Nadto jego wyjaśnienia pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, która jasno wskazała jaka była treść jej rozmów telefonicznych z obwinionym. Nie ulega także wątpliwości, że obwiniony wykonał dwa połączenia na numer telefonu należący do U. S. a nie jeden, bowiem pokrzywdzona potwierdziła to przedkładając wydruk historii połączeń. (k.7) Biorąc pod uwagę powyższe, wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na uwzględnienie. Podkreślenia wymaga, że G. W. uważa, iż został osadzony w Zakładzie Karnym z uwagi na obciążające go zeznania U. S.. Świadczą o tym słowa kierowane do pokrzywdzonej w trakcie jednej z w/w rozmów telefonicznych, że pokrzywdzona „nadużyła artykułu” składając zawiadomienie o zdarzeniu z nocy 24 na 25 listopada, że to jest jej wina albowiem przez nią on stracił swoją miłość bo opuściła go żona. Nadto wskazuje też na to fakt, iż obwiniony złożył przeciwko niej pozew o zapłatę wskazując, że wyrządziła mu w powyższy sposób krzywdę. Powództwo zostało jednak prawomocnie oddalone. (akta SR w Toruniu, sygn. akt X C 2860/19).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej U. S. . Są one konsekwentne, spójne i logiczne. Nadto depozycje pokrzywdzonej znajdują potwierdzenie w przedłożonych przez nią dowodach, w tym wydruku historii połączeń, a także częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego. Bez wątpienia połączenia wykonywane przez obwinionego na jej prywatny numer mogły niepokoić pokrzywdzoną. Należy bowiem mieć na uwadze, że oskarżony został prawomocnie skazany za popełnienie na szkodę U. S. przestępstwa przeciwko wolności seksualnej. Nieoczekiwana rozmowa ze sprawcą tego czynu oraz podanie przez niego szczegółowych danych osobowych niewątpliwie mogło wywołać u niej zaniepokojenie, zdenerwowanie. Z kolei informacje uzyskane od administracji Zakładu Karnego pozwoliły ustalić, że obwiniony nie posiadał środków, by choćby w ratach, spłacać zasądzone na rzecz U. S. świadczenie.

Nadto Sąd uznał za wiarygodne pozostałe dowody na podstawie, których dokonano ustalenia faktyczne na gruncie niniejszej sprawy - kserokopie z akt sprawy VIII K 525/19, w tym wydany w powyższej sprawie wyrok, a także informacje z Zakładu Karnego oraz wydruk z historii połączeń. Prawdziwość powyższych dowodów nie budziła wątpliwości Sądu.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż G. W. w dniu 23 listopada 2019 r., godz. 14:22 oraz 24 listopada 2019r. około godz. 14:10, z terenu Zakładu Karnego B.-F. celem dokuczenia złośliwie niepokoił panią U. S., poprzez wykonywanie połączeń telefonicznych z nr(...), podając dane osobowe i adresowe pokrzywdzonej i adres zamieszkania jej rodziców W związku z powyższym obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 107 kw.

Zgodnie z art. 107 kw karze podlega ten, kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi. Strona podmiotowa tego wykroczenia zakłada złośliwe wprowadzenie w błąd lub inne złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia osobie. Znamię złośliwości oznacza szczególne nastawienie podmiotowe sprawcy przejawiające się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi (J. Bafia, D. Egierska, I. Śmietanka, Kodeks..., s. 250; M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń. Komentarz..., 2006, s. 637; M. Mozgawa (w:) Kodeks..., red. M. Mozgawa, s. 366). W niniejszej sprawie w grę wejść mogło nie wprowadzenie w błąd, a jedynie inne złośliwe niepokojenie. Należy je uznać za wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku. Niepokojenie może polegać na zakłóceniu spokoju lub innych zrachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej, np. pukaniu do drzwi i uciekaniu. Istotne w zachowaniu sprawcy jest to, że kieruje się on chęcią dokuczenia innej osobie, sprawienia jej przykrości, przysporzenia trosk i zmartwień, a więc omawiane wykroczenie można popełnić tylko umyślnie i tylko z zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Pobudką działania sprawcy jest nieżyczliwość, bowiem chodzi o „dotknięcie” ofiary, wyprowadzenie jej z równowagi, spowodowanie zdenerwowania.

Zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał na wydanie wyroku skazującego wobec obwinionego, który swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 107 kw.

Zachowanie obwinionego polegające na tym, iż dwukrotnie zadzwonił do U. S. na jej prywatny numer telefonu komórkowego z Zakładu Karnego, podając jej dane osobowe i adresowe oraz adres zamieszkania rodziców, które wcześniej pozyskał podczas przeglądania akt sprawy karnej stanowiło złośliwe niepokojenie pokrzywdzonej. Wskazać trzeba, że G. W. został prawomocnie skazany za popełnienie przestępstwa na tle seksualnym na szkodę U. S., a także złożył przeciwko niej pozew o zapłatę twierdząc, że z jej winy odbywa karę pozbawienia wolności. Wykluczono także, by obwiniony kontaktował się z U. S. w celu ustalenia sposobu spłaty świadczenia, o czym świadczą słowa kierowane podczas rozmowy z pokrzywdzoną. Pokrzywdzona zadeklarowała, że istotnie naruszyło to jej spokój i wzbudziło w niej obawę. W ocenie Sądu, zachowanie obwinionego zmierzało do zdenerwowania pokrzywdzonej. G. W. poinformował pokrzywdzoną, że jest w posiadaniu jej najbardziej osobistych danych takich, jak adres czy numer PESEL, co było dla niej wyjątkowo niepokojące.

Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy, w tym w szczególności zeznania pokrzywdzonej wskazują na to, że obwiniony działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim oraz, że jego działanie nacechowane było złośliwością, w celu dokuczenia U. S., którą obwinia za orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, nie wykazała, iż pokrzywdzona dała obwinionemu „powód” czy też uzasadnienie do rozpatrywanego inkryminowanego zachowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał G. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 107 kw i na podstawie art. 107 kw wymierzył mu karę 1 miesiąca ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin. W ocenie Sądu kara grzywny z uwagi na sytuację materialną obwinionego i jego pobyt w ZK byłaby prawdopodobnie niewykonana, zaś kara nagany byłaby karą niewspółmierną do czynu. Natomiast, kara ograniczenia wolności jest adekwatna do stopnia jego winy oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika, że nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby wyłączyć odpowiedzialność obwinionego w momencie czynu. Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż obwiniony jest osobą karną , a nadto czynu tego dopuścił się z winy umyślnej. Jego działanie był celowe i złośliwe wobec pokrzywdzonej.

Sąd uznał również, iż kara ta jest wystarczająca do osiągnięcia wobec obwinionego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a także realizuje w pełni potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę fakt, iż obwiniony korzystał w toku postępowania z pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu, która nie została opłacona, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. L. kwotę 252 zł, wraz z należnym podatkiem VAT. Powyższe rozstrzygnięcie znajduje podstawę prawną w § 17 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Sąd uznał, iż oskarżony obecnie nie jest w stanie pokryć kosztów sądowych z uwagi na fakt, iż odbywa karę pozbawienia wolności. Wobec powyższego na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 121§1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.