Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2021r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy

po rozpoznaniu dnia 31 marca 2021r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa Z. K. ( NIP (...) )

przeciwko (...) sp. z o.o. w T. ( KRS (...) )

(...) )

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. w T. na rzecz powoda Z. K. kwotę 958,07zł ( dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych i siedem groszy ) z odsetkami;

a)  ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty:

- 230,98zł od dnia 6 maja 2020r.,

- 183,60zł od dnia 4 czerwca 2020r.,

- 183,60zł od dnia 6 lipca 2020r.,

- 183,60zł od dnia 6 sierpnia 2020r.,

b)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 176,29zł od dnia 22 września 2020r.

do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 387zł ( trzysta osiemdziesiąt siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 270zł ( dwieście siedemdziesiąt złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

III.  uchyla grzywnę wymierzoną świądowi.

Sygn. akt VGC 1473/20

UZASADNIENIE

Z. K. żądał od (...) sp. z o.o. w T. 958,07zł z odsetkami tytułem czynszu za przenośną toaletę i ryczałtu za dochodzenie należności, ponieważ pozwany go nie zapłacił ( 5 – 6 ).

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa, ponieważ nie był stroną umowy najmu; zawarł ją bowiem M. C. (1), który „realizował” budowę dla pozwanego. Ponadto, tylko prezes pozwanego miał prawo zawierać w jego imieniu umowy, a powód nie udowodnił, że tak było; nie przedstawił też dowodu, że spełnił świadczenie wzajemne ( k. 38 ).

Sąd ustalił co następuje:

(...) sp. z o.o. w T. wynajęła od Z. K. przenośną toaletę i korzystała z niej na budowie w O..

Dowód: zeznania M. C. (2), 79v.,

protokoły dostawy, przeglądu i odbioru toalety, k. 16 – 18.

Sąd zważył co następuje:

1. Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie zeznań świadka i dokumentów.

Sąd dał wiarę M. C. (2), ponieważ wypowiadała się spójnie i logicznie i nie było podstaw do twierdzenia, że zeznawała nieprawdę. To, że pracuje u powoda nie jest przecież samodzielną podstawą odrzucenia jej słów. Sposób składania zeznań i ich treść, a także powiązanie z dokumentami i zgodność jej słów z zasadami doświadczenia pozwalały zaś przypisać im walor prawdziwości.

Dokumenty także nie budziły wątpliwości a nie były kwestionowane.

Sąd oddalił wniosek przesłuchanie M. C. (1), ponieważ powód nie podał jego adresu ( zarządzenie, wezwanie, zwrotka, k. 66, 67, 72 ).

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron, ponieważ dowód tego typu ma komplementarny charakter ( art. 299 k.p.c. ) i, z istoty, znikomy walor przekonywania; trudno przecież oczekiwać aby zeznanie strony odbiegało od jej stanowiska procesowego.

2. Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań trzeba poczynić następujące uwagi ogólne.

Po pierwsze, proces cywilny jest de lege lata kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej.

Po drugie, ciężar dowodu określonego faktu spoczywa na tej stronie, która wywodzi z niego skutki prawne ( art. 6 k.c. – ei incumbit probatio, qui dicit ). W rezultacie rozkłada się on na obie strony; powód musi bowiem wykazać okoliczności uzasadniające prawidłowość roszczenia; pozwany natomiast te, które są podstawą jego zarzutów ( excipiendo reus fit actor ).

Po trzecie wreszcie, zawarcie umowy najmu nie wymaga zachowania formy szczególnej a najemca jest zobowiązany płacić czynsz ( art. 659 § 1 k.c. ).

3. Rozstrzygnięcie było proste.

Powód przedstawił bowiem przekonujące dowody swojego stanowiska, a mianowicie wiarygodne zeznanie świadka oraz korelujące z nim dokumenty, potwierdzające, że na budowie pozwanego umieścił przenośną toaletę, która była wykorzystana zgodnie z przeznaczeniem.

Pozwany niesłusznie zatem podnosił brak dowodów na zawarcie umowy najmu.

Zwraca zaś uwagę, że ograniczał się do prostego zaprzeczania twierdzeniom powoda, chociaż strona powodowa prowadziła dowody. Nie wykazał też inicjatywy zmierzającej do udowodnienia prezentowanej przez siebie tezy, że umowę zawarł osobiście M. C.; skoro zaś tak utrzymywał, to na nim spoczywał onus probandi.

Przeciwko pozwanemu przemawia też domniemanie faktyczne, o którym mowa w art. 231 k.p.c. skoro to pozwany prowadził budowę w O..

Z niczego nie wynika natomiast, że umowa może być zawarta wyłącznie przez członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Przeciwnie, pomijając kwestię czystego pełnomocnictwa ( art. 98 k.c. ) oraz umocowania osób czynnych w lokalu przedsiębiorstwa, które obecnie interpretuje się funkcjonalnie ( art. 97 k.c. ) oraz uprawnionych z racji zawarcia umowy zlecenia i umów podobnych do zlecenia ( art. 734 § 2 i 750 k.c. ) do nawiązania stosunków umownych może dojść przez czynności faktyczne a nawet konkludentnie.

Niewątpliwie zaś na budowie pozwanego w O. stała toaleta powoda i była używana przez cztery miesiące. Abstrahując więc od innych aspektów sprawy uzasadniona jest opinia, że najem nawiązał się przez czynności faktyczne.

Nie trzeba było jednak iść tak daleko. Otóż pracownik powoda rozmawiał na temat toalety z M. C., który z kolei uzyskał zgodę prezesa pozwanego na wynajęcie sanitariatu. To także prezes pozwanego prosił pracownika powoda o ponowne nadesłanie mu faktur celem zapłaty.

Zawarcie umowy najmu nie podlega wiec dyskusji.

Pozwany podnosił też, że powód nie wykazał spełnienia świadczenia wzajemnego. W świetle zeznań świadka i protokołów czyszczenia toalety ta kwestia nie budzi jednak wątpliwości.

4. W rezultacie Sąd uwzględnił powództwo na podstawie art. 659 § 1 k.c. i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r., o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych ( tekst j. Dz. U. z 2021r. poz. 424 ). Poza omówionymi powyżej, inne kwestie nie były bowiem sporne.

5. Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 wymienionej ostatnio ustawy i art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego 176,29zł ryczałtu za odzyskiwanie należności z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

6. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z art. 99 k.p.c.