Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 30/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ostródzie VII Zamiejscowy Wydział Karny w Morągu z dnia 23 października 2020r. w spr. sygn. akt VII K 305/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. obrazy art. 7 kpk i art. 177§1 pkt. 2 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy dobitnie zaznaczyć, że oskarżyciel skierował akt oskarżenia, w którym zarzucił J. P. (1) popełnienie przestępstwa z art. 220 §1 kk w zb. z art. 155 kk w zw. z art. 11§2kk, gdy okolicznością bezsporną było, że oskarżony (jako właściciel firmy (...)) był odpowiedzialnym za bezpieczeństwo i higienę pracy pracodawcą zmarłego pokrzywdzonego tj. swojego pracownika (który pracował na umowę o pracę na stanowisku magazyniera) i jednocześnie syna.

Przedmiotem ochrony art. 220 kk są prawa pracownika w zakresie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy czym osobą, która odpowiada za przestępstwo z art. 220 kk jest osoba fizyczna i zindywidualizowana (czyli nie każda osoba fizyczna tylko ta, która jest odpowiedzialna za bezpieczeństwo i higienę pracy), a wobec tego za czyn z art. 220 kk nie mogłaby odpowiadać osoba prawna.

Skierowanie aktu oskarżenia p-ko pracodawcy zmarłego pracownika powodowało więc to, że sąd miał za zadanie ocenić czy pracodawca- oskarżony dopełnił czy nie dopełnił obowiązków zw. z bezpieczeństwem i higiena pracy i czy przez to naraził czy nie naraził pracownika-zmarłego syna na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, a nadto czy zaistniał między tymi przesłankami związek przyczynowo-skutkowy czy też nie. Bowiem warunkiem koniecznym do powstania odpowiedzialności karnej będzie w tym przypadku istnienie związku przyczynowo-skutkowego między niedopełnieniem przez sprawcę określonego obowiązku z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy a stanem konkretnego niebezpieczeństwa dla pracownika (zob. wyrok SN z dnia 6 maja 2002 r., IV KKN 352/98, LEX nr 54390).

Zebrany materiał dowodowy, oceniony przez pryzmat art. 7 kpk, pozwalał zaś na dokonanie ww ocen.

Natomiast specyfika odpowiedzialności za przestępstwo z art. 220 kk, to powodowała, że nie podlegał uwzględnieniu i wniosek dowodowy z apelacji obrońcy oskarżonego i zarzut obrazy art. 177§1 pkt. 2 kpk ,nota bene w zarzucie powinien być podany prawidłowo art. 170§1 pkt. 2 kpk, gdyż pozyskanie układu jednokreskowego sieci nie mogłoby służyć – jak to określił obrońca w tezie dowodowej- ustaleniu gdzie przebiega granica odpowiedzialności stron: właściciela stacji abonenckiej i zakładu energetycznego, bo nie o odpowiedzialność takich podmiotów chodzi w sytuacji postawienia zarzutu z art. 220 kpk. Dlatego sąd I instancji nie naruszył przepisu dot. przesłanek oddalenia takiego wniosku dowodowego na takie okoliczności.

Nie doszło też do zarzucanej obrazy art. 7 kpk przez sąd I instancji na tle oceny wiarygodności dowodów przywołanych w apelacji, która by mogła wpłynąć na treść zarzucanego wyroku i doprowadzić do postulowanej zmiany wyroku przez uniewinnienie oskarżonego.

Istota apelacji obrońcy sprowadza się bowiem do próby wykazania, że to wyjaśnieniom oskarżonego należy dać w pełni wiarę i w oparciu o nie należałoby przyjąć, że oskarżony miał pełne prawo uważać, że w stacji trafo prądu nie ma. Jednak wbrew temu, to materiał dowodowy zawierał wiele dowodów i okoliczności, które świadczyły o tym, że oskarżony jako pracodawca nie mógł być pewien, że na stacji trafo nie ma napięcia.

Należy tu zwrócić uwagę na zeznania J. C. (1), który opisywał, że informował nabywców o tym, że nie ma prądu i że na własną rękę muszą założyć prąd, gdyż poprzednia firma opuszczając teren wypowiedziała umowę z zakładem energetycznym, świadek podkreślił, że nie wypowiadał się czy stacja trafo jest podłączona do sieci energetycznej. Co prawda oskarżony i jego żona tj. A. P. przytoczyli inaczej słowa wypowiedziane przez J. C. (1), ale nie można zapominać, że i oskarżony i jego żona mieli powody by tak wyjaśniać i zeznawać aby uwolnić J. P. od odpowiedzialności karnej, stąd do ich relacji o zapewnieniach J. C., że na stacji trafo nie ma prądu i że jest to złom, należy podejść z dużą dozą ostrożności. Tymczasem J. C. i w toku postępowania przygotowawczego i na rozprawie konsekwentnie zeznawał, że nie wypowiadał się czy stacja trafo jest podłączona do sieci energetycznej, a takie wewnętrznie spójne zeznania tego świadka to nie pozwoliły na danie pełnej wiary relacjom małżonków P..

Odnośnie oceny zeznań świadków- pracowników (...) tj. K. W., D. S., W. J., K. O. oraz P. S., to można zgodzić się ze skarżącym, że świadkowie ci „lawirowali” w swoich relacjach nie chcąc kategorycznie wypowiedzieć się co do tego jak to się stało, że na stacji trafo, którą uznali za „abonencką” to w dniu zdarzenia było napięcie. I o ile to widoczne „lawirowanie” mogło podważyć uznanie relacji tych świadków za w pełni wiarygodne, to należy zauważyć, że nawet przyjęcie „lawirowania” przez ww nie miało takiego znaczenia by doprowadzić do uwolnienia oskarżonego od odpowiedzialności za czyn z art. 220 kk, bo okoliczność, że określone nieprawidłowości, czy zaniedbania można zarzucić E., nie wyłącza odpowiedzialności karnej oskarżonego za występek z art. 220 kk. Świadkowie ci w zeznaniach opisywali na jakich zasadach w stacji trafo płynął prąd, kto był – według nich-podmiotem odpowiedzialnym za stację trafo, jakie były obowiązki (...) względem tej stacji. Natomiast okoliczności te nie miały podstawowego znaczenia dla oceny odpowiedzialności oskarżonego za zarzucany mu czyn, tak więc nawet mylne uznanie zeznań ww świadków za w pełni wiarygodne nie mogło doprowadzić do wzruszenia wyroku. Bowiem na stacji w dniu zdarzenia, co jest bezsporne, było napięcie. A zebrany materiał dowodowy wcale nie wskazywał na to, że oskarżony mógł być pewien, że na stacji nie ma napięcia.

Przecież poza przywołanymi przez obrońcę dowodami, których ocena miała być obarczona obrazą art. 7 kpk, to należy zauważyć, że z zeznań samej A. P. tj. żony oskarżonego wynika, że małżonkowie tylko przypuszczali, a nie mieli pewności, że na stacji nie ma prądu; że nie posiadali informacji od zakładu energetycznego, że tam nie było prądu. Z zeznań T. B., który na wniosek zakładu energetycznego, zajmował się projektem przebudowy odcinka linii kablowej przy ul. (...) w M. wynika, że miał na potrzeby tego projektu kontakt z oskarżonym, że pan P. wyraził swoje zdanie, że myśli, że ta stacja jest nieczynna, że ma takie informacje, że rozważa demontaż stacji, na co świadek powiedział oskarżonemu, że to trzeba sprawdzić, że ustali to w zakładzie energetycznym i jak będą ustalenia to oddzwoni do oskarżonego; ale nie dostał odpowiedzi a doszło do wypadku. Z dokumentów też nie wynika by potwierdzały one, że stacja trafo całkowicie została wyłączona z eksploatacji i pozbawiona napięcia.

A już z tych dowodów wynika, że oskarżony wcale w dniu wypadku nie miał podstaw by przyjąć, że stacja na pewno nie jest pod napięciem. A wobec tego nie można było dać w pełni wiary wyjaśnieniom oskarżonego co do tej okoliczności.

W świetle powyższego, to należy przyjąć, że apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzut obrazy art. 7 kpk przedstawiony w apelacji należy więc ocenić tylko jako polemiczny i opierający się wyłącznie na wybiórczej ocenie niektórych dowodów. A w oparciu o argumentację z apelacji, która odwołuje się tylko do niektórych dowodów czy okoliczności, to nie można było podzielić twierdzenia skarżącego, że to sąd orzekający dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Dlatego wbrew twierdzeniom skarżącego, nie można uznać za wykazane, że sąd I instancji popełnił błąd dając wiarę określonym dowodom, nie uznając dowodów przeciwnych i tym samym dopuścił się obrazy art. 7 kpk, która miała wpływ na wydanie zaskarżonego wyroku. Z pewnością bowiem wymowa całokształtu zebranych dowodów prowadzi do wniosku, że do oskarżonego dochodziły informacje, które mogły sugerować, że stacja transformatorowa jest nieużywana, ale należy zgodzić się z wnioskiem z opinii biegłego z zakresu bhp, że oskarżony nie dołożył należytej staranności by jako pracodawca dopuszczający do pracy pokrzywdzonego pracownika na urządzeniu energetycznym, to jednoznacznie zweryfikował czy napięcie na tej stacji występuje czy też nie.

Wniosek

o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutu obrazy przepisów postępowania, która by miała skutkować zmianą wyroku przez uniewinnienie oskarżonego;

ponadto nie zachodziły podstawy z art. 437§2 zdanie drugie kpk do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Lp.

Zarzut

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych z apelacji obrońcy należy uznać tylko za polemiczny i odnoszący się głównie do wyjaśnień oskarżonego, którym nie można dać wiary.

Jak wyżej wskazano to oskarżony nie mógł być pewien, że na stacji trafo nie ma napięcia, a mimo w dniu zdarzenia to przystąpił wraz ze swoim pracownikiem- magazynierem do prac w tej stacji (przy czym należy zauważyć, że twierdzenia o ekscesie pokrzywdzonego należy traktować tylko w kategoriach nieudolnej linii obrony, skoro po wypadku PIP wykonała stosowna kontrolę, dokonała ustaleń okoliczności i przyczyn wypadku, które to dokumenty oskarżony podpisał nie wnosząc zastrzeżeń, a nadto sam złożył tam oświadczenie, a z nich wynikały okoliczności takie jakie ustalił sąd I instancji, w tym to, że pracodawca z poszkodowanym użyli drabiny, pracodawca zabezpieczył ją stopą przed osunięciem a poszkodowany wszedł na drabinę i wtedy nastąpił przeskok łuku elektrycznego). Oskarżony bowiem nigdy nie otrzymał od (...) jasnej i kategorycznej informacji o tym, że stacja trafo nie jest pod napięciem, sam też nie upewnił się- zlecając to osobie z odpowiednimi uprawnieniami- czy napięcie na stacji trafo jest wyłączone. Natomiast treść pism otrzymywanych od (...) czy stan samej stacji mogła tylko zasiać pewne wątpliwości co do tej okoliczności, ale nie dawała oskarżonemu pewności. A mimo tego oskarżony, nie będąc jednoznacznie upewniony co do występowania napięcia w planowanym do rozbiórki urządzeniu energetycznym, to w dniu zdarzenia dopuścił do pracy na tym urządzeniu pokrzywdzonego syna- swojego pracownika zatrudnionego na stanowisku magazyniera.

Z opinii biegłego z zakresu bhp M. P., jasno wynika, że do zdarzenia doszło w wyniku naruszenia zasad bhp, które biegły w opinii wymienił. Biegły wskazał też, że to oskarżony pracodawca naruszył ww zasady, w tym m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z 28.03.2013r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy urządzeniach energetycznych, bo dopuścił do pracy na urządzeniu energetycznym pokrzywdzonego pracownika bez upewnienia się czy wykonanie zleconej pracy może zagrażać bezpieczeństwu pracownika, bez jednoznacznego upewnienia się co do występowania napięcia w planowanym do rozbiórki urządzeniu energetycznym, przez dopuszczenie do pracy poszkodowanego bez przeszkolenia bhp przy urządzeniach energetycznych (gdy praca tego typu nie należała do podstawowych obowiązków magazyniera i wymagała dodatkowych kwalifikacji), bez odpowiednich do tego typu prac narzędzi i środków ochronnych i oczywiście po odłączeniu napięcia od urządzenia. A konsekwencją takich naruszeń przepisów bhp przez pracodawcę było śmiertelne porażenie prądem elektrycznym pokrzywdzonego (bo oczywistym jest- nawiązując do zarzutu z apelacji-, że to było przyczyną śmierci pokrzywdzonego, co jednak nie wpływa na uwolnienie oskarżonego od odpowiedzialności za czyn z art. 220kk). Opinię tą należało uznać za wiarygodny dowód, jasny i właściwie umotywowany. Opinia ta stanowiła też spójną całość z dokumentami w postaci protokołu Kontroli PIP, protokołem ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku, protokołem oględzin miejsca wypadku oraz oświadczeniem oskarżonego dot. przebiegu zdarzenia, protokołami oględzin, dokumentacja fotograficzną, stąd dowody te we wzajemnym powiązaniu- obok innych wymienionych przez sąd I instancji- mogły stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Wbrew tezie skarżącego z zebranych dowodów- co omówiono wyżej- nie wynikało by oskarżony mógł być przekonany jako pracodawca zlecający pracownikowi pracę na urządzeniu elektrycznym, że urządzenie to na pewno jest bez napięcia. Sam brak zawartej umowy z zakładem energetycznym na dostawę prądu do tej stacji, zły stan stacji (chociaż była ogrodzona płotem z siatki z tabliczką ostrzegawczą na ogrodzeniu), brak odgłosu „buczenia”, treść dokumentu warunków przyłączenia odnosząca się do innej stacji transformatorowej, wypowiedzi świadków o złym stanie stacji, to wszystko stanowiło okoliczności, które mogły wywołać u oskarżonego uzasadnione wątpliwości co do tego czy stacja jest pod napięciem czy nie. Jednak w sytuacji zlecenia przez oskarżonego jako pracodawcy swojemu pracownikowi pracy na takim urządzeniu energetycznym, to zasady bhp wymagały by pracodawca dopełnił wszystkich zasad bhp po to aby praca zlecona pracownikowi przebiegała w warunkach bezpiecznych. A do tego nie wystarczyło przekonanie pracodawcy, że na stacji może nie być napięcia, tylko musi wystąpić upewnienie się pracodawcy co do tej okoliczności. A tego w realiach omawianej sprawy nie można było co do osoby J. P. (1) stwierdzić, gdy tragiczny skutek w postaci śmierci porażonego prądem pracownika zaistniał przecież tylko dlatego, że oskarżony pracodawca przed zleceniem mu pracy na urządzeniu energetycznym nie upewnił się co do wystąpienia napięcia w stacji.

Skarżący w swojej apelacji wiele miejsca poświęcił wykazaniu, że za zaistniały wypadek odpowiada nie oskarżony pracodawca, ale osoba prawna tj. (...) SA. Nawiązując do zeznań pracowników (...), pism od (...) oraz opinii biegłego z zakresu sieci i instalacji elektrycznych R. J., to faktycznie można mieć uzasadnione wątpliwości co do zasadności „pozbycia” się przez (...) ww stacji i jej zaniedbania przez zakład energetyczny. Jednak w ustalonych okolicznościach sprawy, które dotyczą odpowiedzialności z art. 220 kk w zakresie naruszenia zasad bhp przez pracodawcę, to okoliczność ta nie mogła posłużyć uniewinnieniu oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, skoro w sposób bezsporny wiarygodny materiał dowodowy wskazywał na to, że oskarżony pracodawca, który był odpowiedzialny za bezpieczeństwo pracy osoby u niego zatrudnionej, nie upewnił się co do napięcia na tej stacji przed zleceniem prac na tym urządzeniu energetycznym pracownikowi, że naruszył przepisy bhp, mimo, że powinien być gwarantem zapewnienia pracownikowi bezpiecznego wykonania zleconej pracy. Przedmiotem ochrony z art. 220 k.k. jest bowiem prawo pracownika do pracy w bezpiecznych i higienicznych warunkach. Zgodzić się więc należy z poglądem z orzeczenia SN, iż „W myśl art. 2 k.k. odpowiedzialności karnej za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi (…) Zatem jeżeli do śmiertelnego wypadku pracownika doszło w rezultacie niewypełnienia obowiązku zapewnienia warunków bezpiecznej pracy, to odpowiedzialność karną za zaistnienie wypadku może ponosić tylko ta osoba, na której ciążył prawny szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi, a więc należąca do kręgu podmiotów przestępstw indywidualnych stypizowanych w art. 220 § 1 i 2 k.k.” (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2012 r. w spr. V KK 64/12, OSNKW 2013/3/22).

A wobec tego nie doszło do błędnych ustaleń faktycznych o których mowa w art. 438 pkt. 3 kpk.

Ponadto należy zauważyć, że do wzruszenia wyroku może prowadzić wykazanie błędów w ustaleniach faktycznych, ale tylko takich, które mogły mieć wpływ na treść wyroku, a takiego przymiotu w realiach rozpoznawanej sprawy nie ma błąd sądu co do wskazania prawidłowej formy prowadzenia działalności przez oskarżonego.

Natomiast te wszystkie informacje które otrzymywał oskarżony, okoliczności które wynikają m.in. z opinii biegłego z zakresu sieci i instalacji elektrycznych R. J., to mogły posłużyć nie do uniewinnienia od czynu z art. 220 kk, ale jak najbardziej do przyjęcia, że oskarżony popełnił przypisany mu czyn nieumyślnie, co musiało skutkować zmianą kwalifikacji z zaskarżonego wyroku na art. 220§2 kk w zb. z art. 155kk w zw. z art. 11§2kk. Oskarżony dopuszczając do pracy pokrzywdzonego na urządzeniu energetycznym co prawda naruszył tym wiele przepisów z zakresu bhp (brak stosownego przeszkolenia, sprzętu i środków ochrony, brak upewnienia się co do wystąpienia napięcia na urządzeniu), ale nie przewidywał (wobec tych informacji i okoliczności, które mogły wywołać wrażenie, że stacja trafo jest nieczynna), że łączyć się to będzie ze sprowadzeniem bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia pracownika. Bowiem , co wymaga podkreślenia w realiach rozpoznawanej sprawy, to K. P. (2) był nie tylko pokrzywdzonym pracownikiem oskarżonego, ale i jego synem, a trudno sobie wyobrażać by ojciec świadomie kierował swoje dziecko do wykonywania niebezpiecznej pracy, która mogła skutkować narażeniem życia tego pracownika-dziecka. Należy też zauważyć, że przecież i sam oskarżony pomagał pokrzywdzonemu synowi w wykonywaniu tej niebezpiecznej pracy, bo podpierał nogą drabinę na której stał syn. A w świetle doświadczenia życiowego trudno przyjąć by oskarżony uczestniczył w tym czynie działając choćby z zamiarem ewentualnym, aby dopuszczał możliwość jego popełnienia, gdy skutek mógł objąć i jego i jego dziecko. A wobec tego należało przyjąć, że oskarżony popełnił czyn na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w takich okolicznościach, gdy wykonana miała być praca na urządzeniu energetycznym, a mimo tego nie upewnił się co do braku napięcia na tym urządzeniu i nie zachował innych wymogów bhp, gdy powszechnie wiadomo jakie mogą być skutki takiego zaniechania i oskarżony mógł je przewidzieć. Dlatego należało tylko zmienić zaskarżony wyrok w zakresie przyjęcia nieumyślności z art. 220§2kk, a z uwagi na nieumyślny skutek, w zbiegu z art. 155 kk.

Wniosek

o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutów obrazy przepisu postępowania- art. 7 kpk i błędu w ustaleniach faktycznych, które by musiały skutkować zmianą wyroku przez uniewinnienie oskarżonego;

ponadto nie zachodziły podstawy z art. 437§2 zdanie drugie kpk do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.;

natomiast sąd odwoławczy – na tle uwag z apelacji i z uwagi na kierunek apelacji na korzyść oskarżonego- dostrzegł potrzebę zmiany kwalifikacji czynu oskarżonego, przy czym uznając, że oskarżony czynu dopuścił się nieumyślnie, to warunkowe umorzenie postępowania w tej sprawie na minimalny okres roku próby uznał za szczególnie trafne, tym bardziej, że pokrzywdzonym zmarłym pracownikiem był syn oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

nieumyślne zachowanie oskarżonego i potrzeba zmiany kwalifikacji czynu

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Oskarżony dopuszczając do pracy pokrzywdzonego na urządzeniu energetycznym co prawda naruszył tym wiele przepisów z zakresu bhp (brak stosownego przeszkolenia, sprzętu i ubioru, brak upewnienia się co do wystąpienia napięcia na urządzeniu), ale nie przewidywał (wobec tych informacji i okoliczności, które mogły wywołać wrażenie, że stacja trafo jest nieczynna), że łączyć się to będzie ze sprowadzeniem bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia pracownika. Bowiem , co wymaga podkreślenia w realiach rozpoznawanej sprawy, to K. P. (2) był nie tylko pokrzywdzonym pracownikiem oskarżonego, ale i jego synem, a trudno sobie wyobrażać by ojciec świadomie kierował swoje dziecko do wykonywania niebezpiecznej pracy, która mogła skutkować narażeniem życia tego pracownika-dziecka. Należy też zauważyć, że przecież i sam oskarżony pomagał pokrzywdzonemu synowi w wykonywaniu tej niebezpiecznej pracy, bo podpierał nogą drabinę na której stał syn. A w świetle doświadczenia życiowego trudno przyjąć by oskarżony uczestniczył w tym czynie działając choćby z zamiarem ewentualnym, aby dopuszczał możliwość jego popełnienia, gdy skutek mógł objąć i jego i jego dziecko. A wobec tego należało przyjąć, że oskarżony popełnił czyn na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w takich okolicznościach, gdy wykonana miała być praca na urządzeniu energetycznym, a mimo tego nie upewnił się co do braku napięcia na tym urządzeniu i nie zachował innych wymogów bhp, gdy powszechnie wiadomo jakie mogą być skutki takiego zaniechania i oskarżony mógł je przewidzieć. Dlatego należało tylko zmienić zaskarżony wyrok w zakresie przyjęcia nieumyślności z art. 220§2kk, a z uwagi na nieumyślny skutek, w zbiegu z art. 155 kk.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok sądu I instancji, za wyjątkiem przyjętej kwalifikacji czynu oskarżonego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutów obrazy przepisu postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych, które by musiały skutkować zmianą wyroku przez uniewinnienie oskarżonego;

ponadto nie zachodziły podstawy z art. 437§2 zdanie drugie kpk do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

strona podmiotowa czynu, nieumyślność czynu oskarżonego, zmiana kwalifikacji czynu

Zwięźle o powodach zmiany

sąd odwoławczy – na tle uwag z apelacji i z uwagi na kierunek apelacji na korzyść oskarżonego oraz z powodów wskazanych w części dot. okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu- dostrzegł potrzebę zmiany kwalifikacji czynu oskarżonego na art. 220§2 kk w zb. z art. 155kk w zw. z art. 11§2kk z uznaniem, że czynu dopuścił się on nieumyślnie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt. III

w ustalonych okolicznościach sprawy, pomimo iż apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, to zachodziły podstawy do zwolnienia oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego na zasadach słuszności, gdy jest on nie tylko oskarżonym, ale i ojcem zmarłego pokrzywdzonego pracownika (art. 624§1kpk)

7.  PODPIS