Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 278/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 września 2020 r., sygn. akt III Ko 325/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych
za podstawę orzeczenia, który miał wpływ
na jego treść polegający na przyjęciu,
że A. G. składając w dniu
12 czerwca 2020 r. wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia, złożył go w terminie określonym w art. 555 k.p.k., albowiem wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia
29 maja 2018 r., sygn. akt III K 298/16 uniewinniający wyżej wymienionego od zarzucanych mu czynów uprawomocnił się
w dniu 13 czerwca 2019 r., podczas gdy wyrok ten uprawomocnił się po upływie 14 dni
od doręczenia prokuratorowi jego odpisu wraz
z uzasadnieniem tj. w dniu 26 września 2018 r., a tym samym został złożony po upływie roku
od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego w sprawie, tj. po upływie terminu
o jakim mowa w art. 555 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do przedstawionego powyżej zarzutu, już w tym miejscu stwierdzić należy, że jego bezzasadność jest konsekwencją tego, iż autor apelacji, oczywiście błędnie lokuje moment, w którym wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 maja 2018 r., sygn. akt III K 298/16 stał się prawomocny. Skarżący wskazuje, że skoro Sąd Apelacyjny w Szczecinie, postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2019 r., sygn. akt
II AKa 242/18, pozostawił bez rozpoznania, jako wniesioną przez osobę nieuprawnioną, jedyną apelację wywiedzioną od wspomnianego wyroku, a mianowicie apelację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, zaś Sąd odwoławczy, postanowieniem z dnia
13 czerwca 2019 r., utrzymał w mocy orzeczenie z dnia 3 kwietnia 2019 r., to w takiej sytuacji „(…) ustalenia odnośnie daty uprawomocnienia się wyroku mogły być czynione w oparciu
o działania procesowe podejmowane przez osoby uprawnione”, zaś „jedyną osobą uprawnioną do złożenia apelacji w niniejszej sprawie był prokurator (…)” (strona 6-7 apelacji), któremu to odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczono w dniu 11 września 2018 r.
W związku z tym, że prokurator nie zaskarżył wyroku, ten, zdaniem apelującego, uprawomocnił się po upływie 14 dni, to jest w dniu 26 września 2018 r.

Formułując tę na wskroś bezzasadną supozycję, skarżący w ogóle nie zważa
na uwagi, które na temat omawianej materii przytoczył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy. W tej sytuacji wypada więc jedynie powtórzyć za tym Sądem, to co zresztą wskazano również w tezie 1 komentarza do art. 9 kodeksu karnego wykonawczego, Krzysztof Dąbkiewicz, System Informacji Prawnej LEX, a mianowicie, że podstawowym kryterium prawomocności jest niezaskarżalność orzeczenia w drodze zwykłych środków odwoławczych (T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Warszawa 2009, s. 188; Z. Doda, A. Gaberle, Kontrola odwoławcza w procesie karnym. Orzecznictwo Sądu Najwyższego. Komentarz, t. II, Warszawa 1997, s. 44; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego..., 1999, s. 129; Z. Świda [w:] T. Szymanowski, Z. Świda, Komentarz..., 1998, s. 34; S. Steinborn, Prawomocność części..., s. 66). Natomiast kwestia zaskarżalności bądź niezaskarżalności wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia
29 maja 2018 r., sygn. akt III K 298/16, a konkretnie kwestia dopuszczalności apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, po przedstawieniu tejże apelacji Sądowi Apelacyjnemu w Szczecinie, była przedmiotem analizy tego Sądu. Zwieńczeniem owej analizy jest natomiast postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia
3 kwietnia 2019 r., sygn. akt II AKa 242/18 o pozostawieniu apelacji bez rozpoznania,
które to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu odwoławczego z dnia
13 czerwca 2019 r. A zatem, wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 maja 2018 r., sygn. akt III K 298/16, uzyskał przymiot prawomocnego orzeczenia, nie w jakimkolwiek dniu, lub w dniu wskazywanym przez skarżącego, lecz konkretnie w dniu 13 czerwca 2019 r.,
kiedy to ostatecznie Sąd Apelacyjny w Szczecinie rozstrzygnął, że apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie może być przedmiotem postępowania odwoławczego. Stwierdzenie tych, oczywistych w swej wymowie faktów, właśnie z uwagi na tę oczywistość, nie wymaga zaś odwoływania się do piśmiennictwa bądź orzecznictwa sądów powszechnych lub Sądu Najwyższego, niemniej jednak, by przekonać skarżącego, że jest właśnie tak jak przedstawiono to wyżej i jak przedstawił to również Sąd Okręgowy, należy się odwołać
do tezy 2 komentarza do art. 9 kodeksu karnego wykonawczego, Krzysztof Dąbkiewicz, System Informacji Prawnej LEX oraz do tez 14 i 15 komentarza do art. 9 kodeksu karnego wykonawczego, Zbigniew Hołda, Kazimierz Postulski, System Informacji Prawnej LEX,
w których to wprost wskazano, że orzeczenie staje się prawomocne, między innymi wtedy, gdy upłynął termin do wniesienia zażalenia na postanowienie sądu odwoławczego pozostawiającego bez rozpoznania środek odwoławczy (art. 430 § 1 k.p.k.) albo zażalenie na to postanowienie nie zostało uwzględnione.

W konkluzji stwierdzić zatem należy, że wniosek, który zainicjował postępowanie
w niniejszej sprawie został złożony w terminie przewidzianym w art. 555 k.p.k. Skoro bowiem wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 maja 2018 r., sygn. akt III K 298/16 uprawomocnił się w dniu 13 czerwca 2019 r., to termin, o którym mowa we wskazanym wyżej przepisie upływał w dniu 13 czerwca 2020 r. Tymczasem z daty stempla pocztowego (k.8) wynika, że wspomniany wniosek został złożony w urzędzie pocztowym w dniu
12 czerwca 2020 r., a więc bez wątpienia przed upływem rocznego terminu przedawnienia roszczenia o zadośćuczynienie.

Wniosek

O zmianę bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych
za podstawę orzeczenia, który miał wpływ
na jego treść polegający na przyjęciu,
że zastosowane wobec A. G. postanowieniem Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt
V Kp 977/15 tymczasowe aresztowanie
było niewątpliwie niesłuszne podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazywał na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez A. G. zarzucanych mu przestępstw, a za zastosowaniem środka zapobiegawczego
w postaci tymczasowego aresztowania przemawiała obawa matactwa ze strony wyżej wymienionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku przez pryzmat omawianego
w tym miejscu zarzutu, na wstępie wypada zauważyć, że podstawą argumentów przytoczonych na jego poparcie, autor apelacji czyni powszechnie akceptowany i zasługujący na pełną aprobatę pogląd, który został wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia
15 września 1999 r., I KZP 27/99, OSNKW 1999/11-12/72 oraz będące, de facto,
jego powieleniem, aczkolwiek dotyczące zatrzymania a nie tymczasowego aresztowania, poglądy zaprezentowane w orzeczeniach Sądów Apelacyjnych w Katowicach i w Warszawie, a także w publikacji wskazanej w apelacji. Rzecz jednak w tym, że lektura owych argumentów uprawnioną czyni tezę, że skarżący nie zapoznał się z uzasadnieniem wspomnianej uchwały, a jeżeli to zrobił, to nie poddał analizie, a przynajmniej refleksji, przedstawionych w tym uzasadnieniu uwag i spostrzeżeń. Nawiązując zaś do nich, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że w części motywacyjnej wyżej wymienionej uchwały, Sąd Najwyższy wprost
i jednoznacznie wskazał, iż „(…) oceny słuszności tymczasowego aresztowania, na gruncie przepisu art. 552 § 4 k.p.k., należy dokonywać przede wszystkim z punktu widzenia ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie.” A zatem, w obliczu tej konstatacji, bezzasadnie brzmi stwierdzenie skarżącego, iż „(…) orzeczenie uniewinniające oskarżonego
od zarzucanych mu czynów nie rzutuje w sposób zasadniczy na rozstrzygnięcie
we wskazanym przedmiocie (…)” (w przedmiocie niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania - uwaga Sądu Apelacyjnego). W dalszej kolejności trzeba zauważyć,
iż z uzasadnienia analizowanej uchwały wynika również i to, co akcentuje apelujący,
a mianowicie, że na ocenę słuszności tymczasowego aresztowania, poza treścią finalnego rozstrzygnięcia, mogą mieć także wpływ inne okoliczności. Rzecz jednak w tym,
że nie jakiekolwiek, lecz takie, które w uzasadnieniu uchwały zostały precyzyjnie wskazane przez Sąd Najwyższy. Konkretnie chodzi o trzy sytuacje. Pierwsza z nich materializuje się wówczas, gdy „(…) tymczasowe aresztowanie nie powinno nastąpić, bez względu
na ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie, a więc takie, które zostało zastosowane z obrazą przepisów rozdziału 28 k.p.k., odnoszących się do tego środka zapobiegawczego:
art. 249, 250, 253, 257-260 i 263 k.p.k. W tym wypadku ocena słuszności dokonywana
jest z punktu widzenia okoliczności istniejących w chwili stosowania tymczasowego aresztowania, gdyż właśnie wtedy zostało wydane orzeczenie z obrazą wskazanych przepisów. Dalszy przebieg postępowania nie ma znaczenia dla dokonania oceny słuszności.” Druga sytuacja urzeczywistnia się „(…) w wypadku stosowania tymczasowego aresztowania na podstawie art. 259 § 4 k.p.k., gdy oskarżony (podejrzany) ukrywał się
lub uporczywie nie stawiał się na wezwania (…).” W takiej sytuacji „(…) nie można przyjąć niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania, gdyż wówczas nie mamy
do czynienia z obrazą przepisów rozdziału 28 k.p.k. Jest to bowiem sytuacja, gdy organ państwa (sąd), w sposób jedynie skuteczny, przez zastosowanie tymczasowego aresztowania, realizował swój ustawowy obowiązek (art. 2 k.p.k.), a oskarżony (podejrzany) o popełnienie przestępstwa, będąc do tego zobowiązany ustawowo (art. 75 § 1 k.p.k.),
nie stawiał się na wezwania sądu. Kolizja dwóch dóbr (skutecznego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości i wolności oskarżonego) rozstrzygnięta została przez ustawodawcę właśnie w unormowaniu art. 259 § 4 k.p.k. Takie tymczasowe aresztowanie nie tylko nie jest niewątpliwie niesłuszne, czy niesłuszne, lecz uznać je trzeba po prostu za słuszne,
jako zgodne z prawem.” I wreszcie trzecia sytuacja ma związek ze stosowaniem tymczasowego aresztowania na podstawie art. 259 § 4 k.p.k., gdy nie można ustalić tożsamości oskarżonego. „W wypadku bowiem, gdy przyczyną tego jest niepodyktowana realizacją prawa do obrony odmowa z jego strony wykazania swej tożsamości, to również takiego pozbawienia wolności nie będzie można uznać za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie, gdyż to właśnie sam poszkodowany, swym umyślnie zawinionym zachowaniem, spowodował niekorzystne dla siebie orzeczenie w tym przedmiocie.
W tym wypadku także względy słuszności będą przemawiały za wyłączeniem odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa”, aczkolwiek „(…) nie sposób wykluczyć, że okoliczności konkretnej sprawy pozwolą przyjąć niewątpliwą niesłuszność aresztowania, mimo, w zasadzie, nagannego zachowania oskarżonego, powodującego stosowanie tymczasowego aresztowania, np. takie zachowanie osoby o wyjątkowo niskim poziomie intelektualnym.”

W konkluzji tych uwag Sąd Najwyższy stwierdził zaś, że „(…) w wypadkach gdy przy stosowaniu tymczasowego aresztowania sąd nie dopuścił się obrazy prawa procesowego, ocena niewątpliwej niesłuszności tymczasowego aresztowania wymaga uwzględnienia, przede wszystkim, ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie w przedmiocie odpowiedzialności karnej osoby, która w tym trybie była pozbawiona wolności, a także całokształtu okoliczności ustalonych do chwili wydawania orzeczenia przez sąd rozpatrujący wniosek
o odszkodowanie z tego tytułu. Konieczność uwzględnienia tak szerokiego kręgu okoliczności wynika, o czym była już mowa, z tego, że, co prawda, odpowiedzialność Skarbu Państwa za niesłuszne tymczasowe aresztowanie opiera się na zasadzie ryzyka,
ale jednocześnie niesłuszność musi mieć charakter niewątpliwy. Z tego punktu widzenia,
za niewątpliwie niesłuszne, w zasadzie, uznać należy każde tymczasowe aresztowanie oskarżonego (podejrzanego), który ostatecznie (prawomocnie) został: uniewinniony, umorzono w stosunku do niego postępowanie, także warunkowo, sąd odstąpił
od wymierzenia kary, nastąpiło skazanie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, wymierzona została tylko kara nie związana z pozbawieniem wolności lub środek karny, a także, gdy wymierzona została kara pozbawienia wolności
w wysokości niższej niż okres tymczasowego stosowania aresztowania - w tym ostatnim wypadku problem odszkodowania dotyczy tylko stosowania tymczasowego aresztowania
w czasie stanowiącym różnicę między tymi okresami. Jednakże okoliczności ustalone
w konkretnej sprawie, mogą stać się podstawą oceny, że w niektórych z powyżej wskazanych wypadkach tymczasowe aresztowanie, co prawda, było niesłuszne, ale nie było ono niewątpliwie niesłuszne, co, w świetle unormowania art. 552 § 4 k.p.k. (argumentum
a contrario) stanowi przesłankę eksoneracyjną. Taką okolicznością będzie zawinione zachowanie oskarżonego, pozwalające postawić mu zarzut, ze społecznego punktu widzenia, spowodowania niekorzystnego dla siebie orzeczenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania.

Prawomocne uniewinnienie, w zasadzie, stanie się zawsze podstawą ustalenia,
że wcześniej stosowane tymczasowe aresztowanie było niewątpliwie niesłuszne, i to bez względu na to, czy jego podstawą będzie pewne stwierdzenie, że przestępstwa w ogóle nie popełniono, albo że popełnił je kto inny, czy też stało się tak dlatego, że nie zdołano zebrać wystarczających dowodów winy, nawet wówczas, gdy zastosowanie miała reguła określona w art. 5 § 2 k.p.k. W tych bowiem wszystkich sytuacjach uznać należy, pamiętając o tym,
że zgodnie z przepisami rozdziału 28 k.p.k. tymczasowe aresztowanie może nastąpić
w sytuacji niepewności dowodowej co do sprawstwa i zawinienia aresztowanego
(art. 249 § 1 in fine k.p.k.), to jeżeli sąd nie wykaże, w sposób nie budzący wątpliwości,
że oskarżonemu można przypisać sprawstwo i zawinienie, to właśnie zasada słuszności przemawiać będzie za przyjęciem, iż odpowiedzialność za szkodę i krzywdę wynikłą
ze stosowania w takiej sytuacji tymczasowego aresztowania, na zasadzie ryzyka, ponosi Skarb Państwa.”

Odnosząc zaprezentowane uwagi do realiów niniejszej sprawy, należy zaś przypomnieć, że prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia
29 maja 2018 r., sygn. akt III K 298/16 A. G. został uniewinniony
od popełnienia zarzuconych mu czynów. Wskazać też trzeba, że tymczasowe aresztowanie wymienionego nie nastąpiło z obrazą przepisów rozdziału 28 k.p.k., zaś podstawą decyzji
o zastosowaniu tymczasowego aresztowania nie było zawinione zachowanie A. G. polegające, na przykład, na ukrywaniu się, ucieczce, czy też innym bezprawnym zachowaniu utrudniającym prowadzone wówczas postępowanie. W świetle tych uwarunkowań jest więc oczywistym, że sytuacja związana z tymczasowym aresztowaniem A. G. nie jest żadną z tych, o których mowa powyżej, a których to istnienie wyłącza odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa. To z kolei oznacza, że tymczasowe aresztowanie wymienionego było niewątpliwie niesłuszne, a bez znaczenia dla takiej jego oceny jest to, co eksponuje autor apelacji, a mianowicie, że tymczasowe aresztowanie A. G. było podyktowane obawą matactwa z jego strony, zaś po zastosowaniu tego środka, prokurator niezwłocznie go uchylił. Taki a nie inny, dodać trzeba, prawidłowo zdefiniowany przez Sąd Okręgowy, charakter tymczasowego aresztowania A. G., w konsekwencji więc powoduje, iż jego wniosek o zrekompensowanie krzywd wywołanych tymże aresztowaniem jest w pełni zasadny. Formułując ten pogląd, z powodu, o którym mowa poniżej, jedynie na marginesie należy zauważyć, że w uzasadnieniu apelacji prokurator stwierdza, iż przyznana wnioskodawcy kwota zadośćuczynienia jest wygórowana. Ta uwaga skarżącego nie jest jednak „sprzęgnięta” z podniesionymi przez niego zarzutami, w związku z czym, ustosunkowując się do niej wystarczającym jest poprzestanie na stwierdzeniu, że kwota zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz A. G. została ukształtowana na właściwym poziomie.

Wniosek

O zmianę bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całe, wyrażone w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcie.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok został utrzymany w mocy z powodów wcześniej zaprezentowanych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O kosztach zastępstwa procesowego poniesionych przez wnioskodawcę
w postępowaniu odwoławczym, Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie
art. 554 § 4 k.p.k. i § 11 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie
(Dz.U.2015.1800).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zgodnie z treścią art. 554 § 4 k.p.k. postępowanie przeprowadzone
w niniejszej sprawie jest wolne od kosztów sądowych, w związku z czym ponosi
je Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Andrzej Wiśniewski SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zasądzone zadośćuczynienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana