Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 720/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2021 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Agata Rosa

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2021 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: J. S.

przeciwko: (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 6.107,35 zł ( sześciu tysięcy stu siedmiu złotych trzydziestu pięciu groszy ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 maja 2017 r do dnia zapłaty ,

2.  oddala powództwo w pozostałej części ,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.098 zł ( jednego tysiąca dziewięćdziesięciu ośmiu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 720/19

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2018 r. powód J. S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5 100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 31 maja 2017 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Wskazał, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu marki (...) o nr rej. (...) oraz najem pojazdu zastępczego za okres dziesięciu dni, według stawki 160 zł /doba.

Sprawca szkody ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. W wyniku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialnosć za powstałą szkodę i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej kwocie 14 304,46 zł, tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, zwrotu kosztów pojazdu zastępczego oraz kosztów przejazdów taksówkami. (7 905,64 zł +2 609,99 zł + 2446,89 zł + 1 341,94 zł).

Na dochodzoną pozwem kwotę składają się :

- kwota 1 714,79 zł tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego, tj. najem pojazdu zastępczego oraz przejazd taksówkami;

- kwota 2 198,21 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu;

- kwota 492 zł tytułem zwrotu kosztów opinii technicznej;

- kwota 195 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy okularów;

- kwota 500 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy telefonu komórkowego.

Pozwany wskazał, że roszczenie z tytułu zwrotu kosztów naprawy pojazdu oraz naprawy telefonu komórkowego są dochodzone w części.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 7 stycznia 2019 roku powództwo J. S. przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. zostało uwzględnione w całości.

W skutecznie wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Wskazał, iż wypłacona wcześniej powodowi kwota odszkodowania całkowicie pokrywa poniesioną przez niego szkodę. Pozwany wskazał, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi łącznie tytułem odszkodowania za powstałe w pojeździe uszkodzenia kwotę 12 137,19 zł . (7 905,64 zł + 2 609,99 zł + 1 341,94 zł + 279,62 zł) , nadto wskazał, że w całości zrefundował powodowi koszty najmu pojazdu zastępczego oraz przejazdy taksówkami.

Pozwany zakwestionował, aby zaniżył koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, kwestionując również treść prywatnego kosztorysu powoda, a tym samym zasadność refundacji kosztów tej opinii. W jego ocenie brak jest również podstaw do uznania, że naprawa uszkodzonego pojazdu powinna odbywac się wyłącznie przy użyciu części oryginalnych.

Wreszcie pozwany zakwestionował zasadność refundacji kosztów uszkodzonych okularów oraz telefonu komórkowego, podważając również treść sporządzonych ekspertyz na tę okoliczność. Pozwany zaprzeczył, aby możliwym było w ogóle uszkodzenie przez powoda tych przedmiotów w opisywanym zdarzeniu komunikacyjnym.

W odpowiedzi, powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wskazując jednocześnie, że pozwany dotychczas nie dokonał pełnej płatności odszkodowania za najem pojazdu zastępczego i przejazdy taksówkami .

W piśmie z dnia 7 czerwca 2019 roku pozwany podtrzymał zarzut spełnienia świadczenia w zakresie refundacji kosztów najmu pojazdu oraz transportu taxi wskazując, że tytułem kosztów naprawy wypłacił na rzecz powoda łącznie kwotę 12 137,19 zł, zaś tytułem najmu pojazdu oraz przejazdów taxi wypłacił dodatkowo kwotę 4 161,68 zł.

Pismem procesowym z dnia 14 lipca 2020 roku powód rozszerzył powództwo o kwotę 3. 696,86 zł i wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 8 796,86 zł tytułem roszczenia głównego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 31 maja 2017 roku do dnia zapłąty.

W odpowiedzi pozwany wniósl o oddalenie powództwa, również w rozszerzonym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 kwietnia 2017 r. o godzinie 15:17 w S. na ul. (...). Papieża J. P. II doszło do kolizji polegającej na tym, że kierujący samochodem marki (...) o nr rej. (...) podczas jazdy nie zachował ostrożności, w wyniku czego zajechał drogę jadącemu z prawej strony pojazdowi marki (...) o nr rej. (...), należącemu do poszkodowanego J. S., doprowadzając do jego uszkodzenia.

Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupione w (...) Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. (dalej (...) S.A. ).

Poszkodowany w dniu 4 maja 2017 roku zgłosił szkodę pozwanemu towarzystwu ubezpieczeniowemu, ten zaś przyjął zgłoszenie i zarejestrował ją pod numerem (...).

W trakcie postępowania likwidacyjnego, pozwany wykonał kosztorys naprawy uszkodzonego pojazdu według stawek 51 zł/rbg wraz z potrąceniem za materiał lakierniczy faktorem 40 %. W kosztorysie tym zastosowano części oryginalne i zamienniki, zadając na części oryginalne potrącenie na poziomie 30 %.

Po przeprowadzeniu postępowania likdwidacyjnego pozwany ustalił wysokość odszkodowania na kwotę 7 905,64 zł brutto i taką też kwotę w dniu 8 maja 2017 roku przyznał poszkodowanemu tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu.

W związku z kolizją powód korzystał również z pojazdu zastępczego marki (...) w okresie od dnia 11 maja 2017 roku do dnia 15 maja 2017 roku (tj. 5 dni) oraz w okresie od 19 maja 2017 roku do dnia 23 maja 2017 roku (tj. 5 dni), a więc łącznie przez 10 dni według stawki dobowej najmu 160 zł.

Powód nie zgadzając się z decyzją pozwanego, odwołał się od niej, zgłaszając dodatkowe roszczenia.

W konsekwencji, pismem z dnia 19 czerwca 2017 roku pozwany przyznał powodowi dodatkowo kwotę 2 609,99 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

W związku z najmem pojazdu w dniu 30 czerwca wystawiono powodowi do zapłaty rachunek numer (...) na kwotę 1 600 zł .

Powód , w związku z uszkodzeniem pojazdu korzystał również z usług przewozów taksówkarskich. Z tego tytułu poniósł łącznie koszty w wysokości 2 561,68 zł.

W piśmie z dnia 26 lipca 2017 roku powód zgłosił dodatkowe roszczenia związane m.in. z poniesionymi kosztami sporządzenia prywatnej opinii technicznej, naprawy okularów uszkodzonych w kolizji oraz telefonu, rachunkami za naprawę pojazdu oraz za korzystanie z usługtaxi.
Decyzją z dnia 18 siernia 2017 roku pozwany dokonał dopłaty kwoty 2 446,89 zł tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego (przejazdy taksówkami zgodnie z przedłożonymi fakturami oraz zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego).

Powód zlecił dokonanie wyceny kosztów naprawy pojazdu rzeczoznawcy samochodowemu, który na podstawie kosztorysu naprawy z dnia 9 maja 2017 roku ustalił, iż koszt naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) powinien wynieść kwotę 17 860,87 zł. W kosztorysie zastosowano stawki 124,60/132,30 zł/rbg bez żadnych potrąceń amortyzacyjnych. Za sporządzenie opinii powód zapłacił kwotę 492 zł.

W związku z dokonaną wyceną, powód za pośrednictwem swojego pełnomocnika skierował do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 9 082,24 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania, tytułem pełnego odszkodowania za szkodę majątkową powoda.

W odpowiedzi, decyzją z dnia 29 września 2017 roku pozwany uznał roszczenie w części, dokonując dopłaty do już wypłaconego odszkodowania w wysokości 1 341,94 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu powoda.

Jednocześnie pozwany poinformował, że nie znajduje podstaw do wypłaty odszkodowania z tytułu uszkodzenia telefonu oraz okularów.

Powód nie zgadzając się z wysokością wypłaconego świadczenia, ponownie zwrócił się do pozwanego o wypłatę kwoty 1 714,79 zł, tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz zwrotu kosztów przejazdów taksówkami.

W odpowiedzi pozwany poinformował, że kwota 1 714,79 zł została w całości wypłacona decyzją z dnia 7 listopada 2017 roku. Powyższa kwota obejmowała rachunek za przejazd taxi w wysokości 114,79 zł oraz rachunek za wynajem pojazdu zastępczego w wysokości 1 600 zł.

Dowód :

- oświadczenie sprawcy kolizji – k. 14;

- pismo powoda – k 15;

- decyzja pozwanego z dnia 8 maja 2017 roku – k. 16;

- pismo powoda – k. 17 - 20;

- decyzja pozwanego z dnia 19 czerwca 2017 roku – k. 21 – 22;

- pismo powoda – k. 23 – 26;

- decyzja pozwanego z dnia 18 sierpnia 2017 roku – k. 27 ;

- pełnomocnictwo – k. 28 ;

- wezwanie do zapłaty z dnia 1 września 2017 roku – k. 29 - 32;

- decyzja pozwanego z dnia 29 września 2017 roku – k. 33 – 35;

- pismo powoda - k. 36 ;

- wezwanie do zapłaty z dnia 12 grudnia 2017 roku – k. 37- 39;

- decyzja pozwanego z dnia 16 stycznia 2018 roku – k. 40 ;

- decyzja pozwanego z dnia 7 listopada 2017 roku – k. 41;

- umowa najmu pojazdu z dnia 11 maja 2017 roku – k. 42 ;

- potwierdzenie zwrotu pojazdu z tytułu umowy najmu – k. 43;

- umowa najmu pojazdu z dnia 19 maja 2017 roku – k. 44 ;

- potwierdzenie zwrotu pojazdu z tytułu umowy najmu – k. 45;

- rachunek – k. 46;

- rachunki za taxi – k. 47 – 51;

- ekspertyza – k. 52;

- ekspertyza serwisowa – k. 53;

- kalkulacja naprawy nr (...) – k. 54 – 60;

- kalkulacja naprawy z dnia 9 maja 2017 roku – k. 62 – 70;

- faktura VAT – k. 72;

- faktura VAT – k. 73;

- faktura VAT – k. 74;

- faktura VAT - k. 75;

- dokumenty – k. 76 – 84;

- klakulacja – k. 85;

- oświadczenie – k. 86;

- faktura za sporządzenie prywatnej opinii naprawy pojazdu – k. 87;

- akta szkody na płycie CD – k. 110;

- przesłuchanie powdoda – k. 141 – 144.

Łącznie na etapie postępowania likwidacynego w związku ze zgłoszonymi roszczeniami, pozwany wypłacił powodowi tytułem kosztów naprawy pojadu marki (...) o nr rej. (...) kwotę 12 137,19 zł w czterech przelewach tj. kwotę 7 905,64 zl w dniu 8 maja 2017 roku , kwotę 2 609,99 zł w dniu 20 czerwca 2017 roku, kwotę 1 341,94 zł w dniu 2 października 2017 roku oraz kwotę 279,62 zł w dniu 30 sierpnia 2017 roku.

Dodatkowo zaś, tytułem poniesionych kosztów związanych z najmem pojazdu zastępczego oraz przejazdów taksówkami , wypłacił powodowi kwotę 4 181,68 zł , na która składąły się kwota 1 714,79 zł wypłacona w dniu 17 listopada 2017 roku oraz kwota 2 466,89 zł wypłacona w dniu 18 sierpnia 2017 roku .

Dowód:

- potwierdzenia przelewów pozwanego – k. 132 – 134 v.

W chwili wypadku J. S. był właścicielem pojazdu marki (...) o nr rej. (...). Poszkodowany nie był przedsiębiorcą ani płatnikiem podatku VAT.

Poszkodowany po kolizji naprawił uszkodzony pojazd, a następnie go sprzedał. Wynajmowany pojazd zastępczy służył mu w czynnościach życia codziennego. Powód nie miał innego samochodu, którym mógłby się poruszać w tym czasie.

Dowód:

- przesłuchanie powoda – k. 141 – 144.

Wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji z dnia 28 kwietnia 2017 roku przy użyciu oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę stosowanych przez odpowiednio wyposażone warsztaty naprawcze wynosiła kwotę 17 752,54 zł brutto.

Średnie stawki za rbg na terenie S. w lipcu 2017 roku wynosiły 121,50 zł/127,71 zł.

Wysokość stawki dla jednego dnia wynajmu pojazdu odpowiadającego pojazdowi uszkodzonemu i wynajmowanemu w opcji bez limitu kilometrów, przy uwględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia OC/AC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach na rynku rentcarowym w S. w 2017 roku zawierała się w przedziale 180 – 200 zł netto.

Ujawnione uszkodzenia telefonu komórkowego powoda nie powstały podczas kolizji z dnia 28 kwietnia 2017 r . Mało prawdopodobne również jest uszkodzenie okularów w powyższym zdarzeniu .

Dowód:

- opinia biegłego sądowego mgr inż. L. C. – k. 151 –160;

- pisemna opinia uzupełniajaca – k. 180 - 181.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w przeważającej części.

Roszczenie przedstawione przez powoda ma charakter roszczenia odszkodowawczego, znajdującego oparcie w przepisach art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c. Okoliczności kolizji z dnia 28 kwietnia 2017 r. nie były sporne pomiędzy stronami. Również legitymacja bierna pozwanej spółki do występowania w niniejszym procesie, mająca za podstawę art. 19 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, nie pozostawała przedmiotem sporu. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanej spółce. Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności i wypłacił w części odszkodowanie zarówno z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu, jak również za wynajem samochodu zastępczego oraz za podróżowanie powoda taksówką.

Nie budziło wątpliwości, iż do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło na skutek zawinionego działania uczestnika ruchu drogowego posiadającego polisę O.C. w pozwanej spółce.

Legitymacja czynna powoda również nie stanowiła przedmiotu sporu.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia (por. wyrok SN z dnia 11.09.2003 r., sygn. III CKN 473/01 oraz wyrok SN z dnia 26.01.2006 r., II CK 372/05). W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia O.C. jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego zniszczenia ale również uszkodzenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji gdyby mu szkodę nie wyrządzono. Za szkodę można uznać tylko koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt wyrządzenia szkody przez sprawcę posiadającego ubezpieczenie OC wykupione u pozwanego.

Pozwany przyjął co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, a spór dotyczył w zasadzie wysokości należnego powodowi odszkodowania, a dodatkowo zasadności domagania się zwrotu kosztów naprawy okularów oraz telefonu, które zdaniem powoda uległy uszkodzeniu w opisywanym zdarzeniu. W niniejszej sprawie potrzeba wynajmu pojazdu zastępczego oraz zwrotu wydatków za korzystanie z usług taksówkarskich przez powoda również nie były kwestionowane przez pozwanego . Uszkodzony pojazd nie nadawał się bowiem do dalszego użytku i wymagał kompleksowej naprawy.

Odnosząc się do zagadnienia ciężaru dowodu należy stwierdzić, że obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach procesu ( art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla sprawy istotne znaczenie ( art. 227 k.p.c.), spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Aktualny jest pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007 r. (sygn. II CSK 293/07): Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu. Interpretacja pojęcia „faktu” musi prowadzić do łączenia go wyłącznie z faktami prawnymi. Tylko z takimi faktami bowiem normy prawa materialnego wiążą w swych hipotezach określone konsekwencje prawne. Ciężar dowodu w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie. Ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (por. wyrok SN z 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06 i wyrok SN z 14 lutego 2002 r. w sprawie V CKN 745/00).

Pomiędzy stronami sporne w zasadzie były wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, a także zasadność refundacji kosztów naprawy uszkodzonych okularów oraz telefonu. Powód domagał się nadto dopłaty z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz przemieszczania się taksówkami, jednak w ocenie pozwanego koszty te zostały w całości wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego na podstawie przedłożonych rachunków.

Pozwany kwestionował również zasadność zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii technicznej.

Odnosząc się do wysokości żądania pozwu oraz możliwości uszkodzenia w zdarzeniu okularów i telefonu powoda oraz okoliczności powstania tych uszkodzeń to wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie wykonana została opinia biegłego sądowego z zakresu Techniki Samochodowej i Rekonstrukcji Wypadków Drogowych(...) L. C..

Biegły w swej opinii pierwotnej wskazał, że wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji z dnia 28 kwietnia 2017 roku przy użyciu oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu oraz przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę stosowanych przez odpowiednio wyposażone warsztaty naprawcze wynosił 17 752,54 zł brutto.

Biegły przeprowadził również analizę mechanoskopijną dokumentacji fotograficznej zawartej w aktach szkody, szczególnie telefonu komórkowego w oparciu o ustaloną skalę dynamiczną kolizji (wskazywaną przez powoda prędkość wynoszącą 20- 30 km/h ) i kategorycznie stwierdził, że ujawnione uszkodzenia nie powstały w opiniowanym zdarzeniu drogowym. Zdaniem biegłego było również mało prawdopodobne, aby uszkodzenia okularów powoda powstały na skutek tego zdarzenia.

Strona pozwana próbowała kwestionować wnioski zawarte przez biegłego w opinii pierwotnej. W piśmie procesowym z dnia 3 lipca 2020 roku pozwany zakwestionował wysokość kosztów naprawy po kolizji, a w szczególności przyjętą wysokość stawek za roboczogodzinę stosowanych przez odpowiednio wyposażone nieautoryzowane warsztaty naprawcze. Pozwany wniósł nadto o wyjaśnienie, dlaczego przy ustalaniu ceny za wymianę reflektora przeciwmgielnego przedniego lewego biegły nie zastosował potrąceń za poprzednie niefachowe (jego zdaniem ) naprawy tego elementu. Wskazał, że zżółknięcia widoczne na zdjęciach świadczą o nieszczelności reflektora.

W odpowiedzi na powyższe zarzuty biegły wskazał, że średnie stawki za roboczogodzinę w lipcu 2017 roku na terenie S. wynosiły 121,50/127,71 zł i takie też stawki biegły przyjął za właściwe. Są to średnie stawki z badań (...) w S. zbierane przez zespół kilkudziesięciu rzeczoznawców od różnych podmiotów gospodarczych za wykonywane naprawy blacharsko lakiernicze. Stawki te są zbierane na bieżąco i oparte są na pełnym spektrum usług w S..

W zakresie zarzutu braku potrącenia za reflektor przeciwmgielny biegły wskazał, że pojazd w chwili zdarzenia miał sześć lat i naturalnym było częściowe zabrudzenie szkła reflektora. Brak było zatem podstaw do oceny jakości naprawy tego elementu. Biegły wskazał również, że rzeczoznawca pozwanego w swoim kosztorysie nie uznał również żadnego potrącenia amortyzacyjnego tego elementu.

Sąd uznał dowód z opinii pisemnych biegłego sądowego L. C. za w pełni wiarygodny. Opinie te zostały sporządzone zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób fachowy, rzetelny i kompletny. Treść opinii jest zgodna z zasadami wiedzy powszechnej i logiki. Wysokie kwalifikacje biegłego i jego duże doświadczenie w połączeniu z rzetelną analizą materiału dowodowego dają, zdaniem Sądu, gwarancję prawidłowości dokonanych ustaleń. Sformułowane stanowisko jest zrozumiale umotywowane i jednoznaczne. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do zakwestionowania opinii biegłego sądowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00). Ponadto żadna ze stron opinii nie kwestionowała.

Biorąc zatem pod uwagę ustalony w sprawie stan faktyczny i dokonując jego oceny przez pryzmat przedstawionych wyżej regulacji prawnych, Sąd przyjął, że powód mógł dochodzić w niniejszej sprawie od strony pozwanej kwoty 17 752,54 zł brutto tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym załączonych do akt potwierdzeń wypłat odszkodowania pozwany ubezpieczyciel na etapie postępowania likwidacynego wypłacił powodowi tytułem kosztów naprawy pojadu marki (...) o nr rej. (...) łącznie kwotę 12 137,19 zł w czterech przelewach tj. kwotę 7 905,64 zł w dniu 8 maja 2017 roku (k. 133 ) , kwotę 2 609,99 zł w dniu 20 czerwca 2017 roku (k. 133verte ) , kwotę 1 341,94 zł w dniu 2 października 2017 roku ( k. 132 ) oraz kwotę 279,62 zł w dniu 30 sierpnia 2017 roku ( k. 134 verte ) .

Wobec ustaleń i wyliczeń biegłego na poziomie 17 752,54 zł brutto, do dopłaty na rzecz powoda , tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu , pozostała więc różnica tych kwot, tj. kwota 5 615,35 zł ( 17.752,54 zł minus 12.137,19 zł ) .

Zdaniem Sądu orzekającego należało nadto uwzględnić co do zasady żądanie powoda co do zwrotu poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy. Koszty ekspertyzy pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą powoda, a także konieczność ich poniesienia była celowa i zasadna . W wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/2000 Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że ocena czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego powinna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne.

W ocenie Sądu koszty ekspertyzy w niniejszym postępowaniu były uzasadnione. Ekspertyza ta dotyczyła kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) i dała możliwość weryfikacji stanowiska pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, a nadto miała wpływ na określenie wysokości roszczenia. W tym stanie rzeczy ekspertyza ta była przydatna dla skutecznego określenia przez stronę powodową wysokości żądania i zainicjowania niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy koszty prywatnej ekspertyzy bezspornie stanowił element szkody powoda, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwany (art. 361 § 1 k.c.).

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy w wysokości 492 zł.

Z uwagi na powyższe , należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 6 107,35 zł (5 615,35 zł + 492 zł), o czym orzeczono jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

W pozostałym zaś zakresie powództwo jako niewykazane i bezzasadne należało oddalić.

Jak wynika bowiem z akt sprawy powód , tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz korzystania z usług taksówkarskich w związku z kolizją z dnia 28 kwietnia 2017 roku wydatkował łącznie na te cele kwotę 4 161,68 zł , na którą składały się kwota 1 600 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego wynikająca z rachunku numer (...) oraz kwota 2 561,68 zł, wykazana przedłożonymi fakturami jak na k. 47 – 51, za przemieszczanie się taksówką.

Jednocześnie ze zgromadzonego materiału dowodowego jasno wynika, że tytułem poniesionych kosztów związanych z najmem pojazdu zastępczego oraz transportu taxi pozwany w toku postępowania przedsądowego wypłacił powodowi kwotę 4 161,68 zł , na która składały się kwota 1 714,79 zł wypłacona w dniu 17 listopada 2017 roku ( k. 41 ) oraz kwota 2 466,89 zł wypłacona w dniu 18 sierpnia 2017 roku ( k. 27 ) . Tym samym roszczenie powoda zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz z tytułu kosztów za podróżowanie taksówkami należało uznać za bezzasadne. W kontekście powyższego należy jedynie wskazać, że stawka dobowa najmu pojazdu uiszczona przez powoda na poziomie 160 zł, nie odstawała od stawek występujących na rynku lokalnym, a nawet była od nich niższa.

Sąd oddalił również żądanie refundacji kosztów naprawy okularów i telefonu powoda. Jak wynika bowiem z opinii biegłego sądowego jest mało prawdopodobne, aby uszkodzenia okularów powoda powstały na skutek zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2017 roku. Kategorycznie biegły zaś wykluczył możliwość uszkodzenia w przedmiotowym zdarzeniu telefonu powoda .

Tym samym powód nie wykazał, aby uszkodzenia tych przedmiotów powstały na skutek feralnego zdarzenia, a zatem nie pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą . Nawet jednak w przypadku uznania, że powyższe przedmioty uległy uszkodzeniu w opisywanym zdarzeniu , to brak ich odpowiedniego zabezpieczenia stanowił zaniedbanie ze strony powoda, które nie podlega ochronie prawnej.

Tym samym roszczenie z tego tytułu należało oddalić jako bezzasadne i niewykazane.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. (II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Zgodnie z treścią przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r o ubezpieczeniach obowiązkowych …zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie .

Data początkowa naliczania odsetek ustawowych od kwoty zasądzonej pozwem wskazana została zgodnie z żądaniem pozwu i przypada na dzień 31 maja 2017 roku tj. 30 dnia od daty zgłoszenia szkody .

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedstawione przez strony w toku postępowania, których autentyczność oraz treść nie były przez nie kwestionowane, ani też nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Dodatkowo, wysokość szkody Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzony dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego mgr inż. L. C.. Sąd uznał, że wydana opinia została sporządzona w sposób rzetelny, przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą fachową i w należyty sposób objaśniła zagadnienie poddane opiniowaniu. Za przydatne uznać należało również zeznania samego powoda, lecz w takim stopniu, w jakim korespondowały one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c. W niniejszej sprawie powód wygrał spór w 70 %, a pozwany w 30 %. Na koszty postępowania poniesione przez powoda składały się: wpis od pozwu – 500 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w osobie adwokata – 1 200 złotych, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa - 17 złotych i wykorzystana zaliczka na biegłego – 500 złotych, łącznie kwota 2 217 zł. Z kolei na koszty pozwanego składały się: wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w osobie radcy prawnego w wysokości 1 200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wykorzystania zaliczka na poczet biegłego w wysokości 296 zł, a więc łącznie kwota 1 513 zł. Po wzajemnym skompensowaniu tych kwot, pozwany powinien zwrócić powodowi kwotę 1 098 złotych (2 217 zł x 70 % = 1 552 zł) – (1 513 x 30 % = 454) = 1552 zł – 454 zł = 1 098 zł i taką też kwotę Sąd zasądził w punkcie 3 sentencji wyroku.

Z przyczyn omówionych szczegółowo powyżej orzeczono jak w snetencji wyroku z dnia 11 maja 2021 r .

Sędzia Agnieszka Kuryłas