Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II A Ka 322/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSA Ewa Leszczyńska - Furtak

Sędziowie SSA Ewa Jethon

SSA Anna Kalbarczyk

SSA Rafał Kaniok

SSA Izabela Szumniak (spr.)

Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Kamińska

przy udziale Prokuratora Stanisława Wieśniakowskiego

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2021 r. sprawy

1.  P. K., urodzonego (...) w N., syna J. i I. z domu D., oskarżonego o czyn z art. 148 § 2 pkt. 2 i 3 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  P. G. urodzonego (...) w N., syna Z. i I. z domu W., oskarżonego o czyn z art. 148 § 2 pkt. 2 i 3 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3.  K. Ł. urodzonego (...) w N., syna M. i R. z domu B., oskarżonego o czyn z art. 148 § 2 pkt. 2 i 3 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych oraz prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2019 r., sygn. akt XVIII K 216/18

I.  zmienia zaskarżony wyrok w jego punkcie 1. w ten sposób, że wymiar orzeczonych oskarżonym kar pozbawienia wolności podwyższa i wymierza K. Ł. karę dożywotniego pozbawienia wolności, a P. K. i P. G. kary po 25 (dwadzieścia pięć) lat pozbawienia wolności;

II.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zalicza oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: P. K. od dnia 16 grudnia 2015 r. do dnia 17 grudnia 2015 r. i od dnia 8 listopada 2017 r. do dnia 8 kwietnia 2021 r., P. G. od dnia 14 grudnia 2015 r. do dnia 16 grudnia 2015 r. i od dnia 11 października 2016 r. do dnia 8 kwietnia 2021 r., K. Ł. od dnia 16 grudnia 2015 r. do dnia 17 grudnia 2015 r. i od dnia 29 września 2020 r. do dnia 8 kwietnia 2021 r.;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. C., Kancelaria Adwokacka w W. i adw. M. T., Kancelaria Adwokacka w W. kwoty po 960 zł (dziewięćset sześćdziesiąt ), plus 23% VAT, za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu P. K. i oskarżonemu P. G. z urzędu w instancji odwoławczej;

V.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 322/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2019 r., sygnatura akt XVIII K 216/18

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

--------------------------------------------------------------

--------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

--------------------------------------------------------------

--------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

------------------------------------

----------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego P. K.

1.  Obraza przepisów prawa materialnego, w postaci naruszenia art. 18 § 1 kk w zw. z art. 148 § 2 i 3 kk w zw. z art. 280 § 2 kk, poprzez wadliwe przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że w realiach sprawy oskarżony P. K. działał z zamiarem ewentualnym zabójstwa i dokonał przestępstwa rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia, w okolicznościach zasługujących na szczególne potępienie, podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego wynika, że narzędziem w postaci dłuta posługiwał się jedynie oskarżony K. Ł., na co oskarżony K. nie miał żadnego wpływu, zatem posługiwanie się tym narzędziem powinno być ocenione w kategoriach ekscesu współsprawcy, co implikuje odpowiedzialność oskarżonego P. K. za przestępstwo z art. 280 § 1 kk;

2.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, polegające na dokonaniu dowolnej, wybiórczej i jednostronnej oceny zebranego materiału dowodowego, dokonanej z przekroczeniem przez Sąd Okręgowy granic swobodnej oceny dowodów, tylko i wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się w ramach współsprawstwa przestępstwa zabójstwa w związku z rozbojem z użyciem niebezpiecznego narzędzia tj. dłuta, w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, w sytuacji gdy z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że użycie niebezpiecznego przedmiotu przez jednego ze sprawców było ekscesem tego sprawcy, którego to ekscesu oskarżony P. K. nie obejmował ani świadomością ani zamiarem, co w konsekwencji doprowadził do błędów w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, a mianowicie do ustalenia, że oskarżony P. K. wspólnie i w porozumieniu dopuścił się przestępstwa zabójstwa w związku z rozbojem z użyciem niebezpiecznego narzędzia;

3.  Obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia i skutkowała obrazą przepisów prawa materialnego tj. art. 148 § 2 pkt 2 i 3 kk, poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, co doprowadziło do uznania, że dokonał zbrodni zabójstwa w związku z rozbojem, w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, podczas gdy szczegółowa analiza okoliczności popełnienia czynu – sposób działania oskarżonego P. K., ilość zadanych ciosów, siła z jaką zostały zadane oraz nastawienie oskarżonego do pokrzywdzonego prowadzą do wniosku, że oskarżony nie działał z zamiarem dokonania zabójstwa w postaci kwalifikowanej;

4.  Wymierzenie oskarżonemu P. K. rażąco niewspółmiernej kary w porównaniu do pozostałych oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Na wstępie wskazać należy, że formułując jednocześnie zarzuty naruszenia przez Sąd meriti prawa materialnego oraz błędu w ustaleniach faktycznych, będącego pochodną naruszenia przepisów postępowania apelujący wpada w sprzeczność. Jeśli bowiem apelujący kwestionuje zastosowaną w wyroku kwalifikację prawną to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie obrazy prawa materialnego. Z obrazą prawa materialnego mamy do czynienia wówczas gdy do ustalonego stanu faktycznego została zastosowana nieprawidłowa subsumpcja prawna, bądź też sąd dokonał wadliwej wykładni zastosowanego prawa. Jeżeli sąd błędnie ustalił stan faktyczny i do tak ustalonego stanu zastosował przepis, który przy prawidłowych ustaleniach miałby zastosowanie to zarzut naruszenia prawa materialnego jest bezpodstawny. W takiej sytuacji prawidłowy jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, ewentualnie zarzut obrazy przepisów postępowania, która doprowadziła do błędnych ustaleń. Zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego nie może opierać się na zakwestionowaniu ustalonego przez sąd stanu faktycznego. Przenosząc te rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że powołanie przez obrońcę zarówno naruszenia przepisu prawa materialnego jak i zarzutu obrazy przepisów postępowania, która doprowadziła do błędnych ustaleń jest nieprawidłowe. Jednocześnie wszystkie podniesione zarzuty są bezpodstawne. Sąd Okręgowy bowiem prawidłowo ustalił zarówno przebieg stanu faktycznego jak i dokonał prawidłowej subsumpcji prawnej.

Podjęta przez obrońcę próba wykazania naruszenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk) okazała się być nieskuteczna. Obrońca nie wykazał bowiem rzeczywistych i konkretnych błędów faktycznych lub logicznych w rozumowaniu sądu, czy też niezgodności przeprowadzonej oceny z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym. Wbrew zarzutom Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny całokształtu zgromadzonych dowodów, w tym w szczególności wyjaśnień oskarżonych K. Ł., P. K. i P. G.. Wbrew twierdzeniom apelacji z okoliczności sprawy wcale nie wynika, że użycie niebezpiecznego przedmiotu przez jednego że sprawców było ekscesem tego sprawcy, którego to ekscesu oskarżony P. K. nie obejmował ani świadomością ani zamiarem, co doprowadzić miało sąd do błędów w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w sposób logiczny i wyczerpujący wyjaśnił w pisemnym uzasadnieniu na czym polega istota współsprawstwa, wskazując, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego współsprawcy. Sąd ustalając stan faktyczny prawidłowo ocenił depozycje oskarżonego K. i wyjaśnił powody dla których te wyjaśnienia, które zostały przez niego złożone w postępowaniu przygotowawczym uznał za wiarygodne i uczynił podstawą dokonanych ustaleń. Z ustaleń tych wynika bezsprzecznie, że oskarżony K., choć sam nie używał niebezpiecznego narzędzia w postaci dłuta ,to przecież widział i w pełni akceptował jego użycie przez oskarżonego K. Ł.. Wprost przyznał składając wyjaśnienia, że widział uderzenia zadawane przez Ł. dłutem, choć nie umiał wskazać dokładnie ile ich było i gdzie zostały zadane.

Przyjmując, że oskarżeni dopuścili się zbrodni zabójstwa, działając w zamiarze ewentualnym Sąd Okręgowy, wbrew zarzutom dokonał nie tylko prawidłowej analizy wyjaśnień oskarżonych, w części, w której obdarzył je wiarą, ale i wszystkich okoliczności wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego, przede wszystkim bezsprzecznie ustalonych: rodzaju i liczby ciosów zadanych pokrzywdzonemu, ich lokalizacji, użytej siły i rodzaju narzędzia oraz przede wszystkim ustalonej przyczyny zgonu. Sąd nadał właściwe znaczenie ustalonym w obrazie sekcyjnym obrażeniom, gdzie oprócz tych związanych z użyciem dłuta stwierdzone zostały obrażenia głowy charakteryzujące się znaczną rozległością, z towarzyszącym obrzękiem tkanki podskórnej, intensywnymi wybroczynami podskórnymi oraz obrażenia klatki piersiowej z licznymi, mnogimi złamaniami żeber. Jak wynika z opinii z zakresu medycyny sądowej przyczyna zgonu K. A. była dwutorowa:

1.  wstrząs krwotoczny w przebiegu rany kłutej pośladka lewego i

2.  uraz klatki piersiowej z mnogimi złamaniami żeber i następową masywną odmą opłucnową, które to obrażenia, nawet w przypadku niewystąpienia krwotoku z pkt. 1 w przeciągu kilkunastu - kilkudziesięciu minut doprowadziłyby do zgonu pokrzywdzonego. Jednocześnie biegły w toku drugiego rozpoznania sprawy, odnosząc się do nowej linii obrony oskarżonych wykluczył możliwość powstania obrażeń pokrzywdzonego wskutek rzekomo prowadzonej akcji reanimacyjnej.

Wskazane dowody bezsprzecznie wskazują na stopień nasilenia agresji napastników, a liczba zadanych ciosów i lokalizacja w obrębie głowy i klatki piersiowej przekonują o prawidłowości przyjętej przez Sąd kwalifikacji. Postulaty obrońców zmierzające do wykazania, że oskarżeni co najwyżej dopuścić się mogli przestępstwa rozboju z art. 280 § 1 k.k. w realiach dowodowych przedmiotowej sprawy nie znajduje żadnego uzasadnienia. Sposób użycia przemocy, narastająca agresja napastników pokazują, że działania oskarżonych, choć pierwszoplanowo nakierowane były na uzyskanie informacji o wartościowych przedmiotach znajdujących się w mieszkaniu pokrzywdzonego to finalnie doprowadziły do brutalnego ataku na jego osobę, skutkującego zgonem. Nie może budzić żadnych wątpliwości, że oskarżeni zadając ciosy i obrażenia, w tym ostrym narzędziem w postaci dłuta godzili się na to, że mogą one doprowadzić do śmierci pokrzywdzonego. Sam oskarżony P. G. w swoich wyjaśnieniach wskazywał, że ciosów zadanych pokrzywdzonemu było bardzo dużo, były zadawane z zamachnięciem i z całej siły.

Prawidłowo również, przyjmując dokonanie przez oskarżonych zbrodni zabójstwa w związku z rozbojem wskazał Sąd na dysproporcje wynikające z przewagi liczebnej napastników, słabej kondycji fizycznej zmagającego się z nowotworem pokrzywdzonego oraz na eskalację zachowań agresywnych, pozostającą w związku z nieodnalezieniem w mieszkaniu żadnych cennych przedmiotów. Oskarżeni mieli pełną świadomość do jakich skutków ich zachowanie może prowadzić. Widzieli, że opór pokrzywdzonego słabnie, że przestał się poruszać, mówić, wydaje wyłącznie nieartykułowane dźwięki. Po stwierdzeniu, że nie daje żadnych oznak życia nie wezwali pomocy, zacierali ślady i uciekli z miejsca zdarzenia mając świadomość, że pokrzywdzony może już nie żyć. Oczywistym jest przy tym, że oskarżeni działali na zasadzie współsprawstwa, wedle ustalonego i modyfikowanego na miejscu podziału ról, wzajemnie akceptując sposób i rozmiar używanej przemocy.

Zarzut wymierzenia oskarżonemu P. K. rażąco niewspółmiernej kary w porównaniu do pozostałych oskarżonych jest chybiony i nie zasługuje na uwzględnienie. Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. Tymczasem oskarżonemu P. K. wymierzona została za zbrodnię zabójstwa kara 15 lat pozbawienia wolności. Kara ta w ocenie Sadu Apelacyjnego nie tylko nie może być uznana za rażąco, niewspółmiernie surową, lecz przeciwnie jest karą rażąco, niewspółmiernie łagodną, o czym w dalszej części uzasadnienia, odnoszącej się do apelacji prokuratora. W tym miejscu- odnotować należy, że wymierzona oskarżonemu kara 15 lat pozbawienia wolności jest karą de facto mieszczącą się bliżej dolnych granic ustawowego zagrożenia z perspektywy innych rodzajowo możliwych do wymierzenia kar. Jej wymiar w żadnym stopniu nie uwzględnia stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, jest nieadekwatny w świetle okoliczności podmiotowych, tworzy wyobrażenie o braku sprawiedliwości w państwie, rodzi przekonanie o bezprawności sprawców czynów zabronionych. Nie można przy tym zgodzić się z obrońcą podkreślającym fakt przyznania się do winy P. K. i złożenia przez niego wyjaśnień w sprawie. Oskarżony w toku postępowania zmieniał treść swoich depozycji i choć taka postawa jest jego uprawnieniem, nie sposób doszukiwać się w tym zakresie okoliczności dla niego łagodzącej. Słusznie nie znalazł Sąd Okręgowy podstaw do różnicowania wysokości kar pozbawienia wolności wymierzonych P. K. i P. G.. Zgodzić się należy z obrońcą, że oskarżony K., odmiennie niż oskarżony G. nie działał w warunkach multirecydywy. Niemniej jednak biorąc pod uwagę jego uprzednią karalność, stopień zdemoralizowania ale również stopień zaangażowania i nasilenia przemocy w trakcie zdarzenia nie sposób przyjąć, iż wymierzona mu kara pozbawienia wolności winna odbiegać na jego korzyść od kary wymierzonej P. G..

Wniosek

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku przez zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 280 § 1 kk i złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności do 8 lat, ewentualnie

2.  zmianę kwalifikacji prawnej na zbrodnię z art. 280 § 2 kk i wymierzenie znacząco łagodniejszej kary oscylującej w dolnym progu ustawowego zagrożenia, ewentualnie

3.  zmianę wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 280 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności do 8 lat, ewentualnie

4.  zmianę wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 148 § 2 pkt 2 kk w zb. z art. 280 §2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności do 12 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd prawidłowo dokonał rekonstrukcji przebiegu stanu faktycznego w sprawie i właściwej subsumpcji zachowania oskarżonego K. pod określone normy prawne. Wymierzona oskarżonemu kara 15 lat pozbawienia wolności nie jest karą rażąco, niewspółmiernie łagodną i została skorygowania na jego niekorzyść po uwzględnieniu apelacji prokuratora.

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego P. G.

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 148 § 1 kk w zw. z art. 9 § 1 kk poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy z dokonanych ustaleń faktycznych wynika, że zachowanie oskarżonego P. G., działającego wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi P. K. oraz K. Ł. wypełnia znamiona przestępstwa rozboju wskazanego w art. 280 § 1 kk

2.  naruszenie przepisu postępowania karnego, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 kpk, poprzez niezastosowanie tego przepisu w sytuacji gdy w sprawie istniały niedające się usunąć wątpliwości dotyczące okoliczności czy oskarżony G. wiedział i akceptował możliwość posłużenia się przez oskarżonych Ł. i K. innym, podobnie niebezpiecznym (do noża) przedmiotem lub środkiem obezwładniającym w rozumieniu art. 280 § 2 kk, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, gdyż doprowadziło do dokonania wadliwych ustaleń faktycznych w tym zakresie, a w konsekwencji do skazania oskarżonego na podstawie przepisu art. 280 §2 kk;

3.  naruszenie przepisu postępowania karnego art. 410 kpk poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z wyjaśnień P. K., które sąd orzekający uznał (z wyjątkami) za wiarygodne, które były jednoznaczne i stanowcze co do tego, że oskarżeni udali się do domu pokrzywdzonego celem dokonania kradzieży, a wobec dostrzeżenia przez oskarżonych obecności pokrzywdzonego w domu, ustalili, że K. Ł. będzie trzymał S., a pozostali dwaj będą szukać fantów, nadto z wyjaśnień tych wynika, że sprawcy nie rozmawiali o biciu S., co prowadzi do wniosku, że oskarżony P. G. nie wiedział o tym, że współsprawca użyje wobec pokrzywdzonego dłuta, które miało jedynie służyć jako przedmiot przedostania się do domu pokrzywdzonego, ani też nie akceptował jego użycia, co wynikało również z wyjaśnień P. G., a co skutkowało dokonaniem ustaleń faktycznych z pominięciem wyżej wskazanych okoliczności i w konsekwencji skazaniem oskarżonego na podstawie przepisu art. 280 § 2 kk, a nadto pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z wyjaśnień oskarżonego P. K., P. G. i K. Ł., które sąd orzekający uznał za wiarygodne, które były jednoznaczne i stanowcze co do tego, że oskarżeni udali się do domu pokrzywdzonego w celu dokonania kradzieży, oraz, że P. G. swoim zamiarem nawet ewentualnym, na żadnym etapie popełnianego przestępstwa nie obejmował możliwości utraty życia przez pokrzywdzonego, co w konsekwencji skutkowało skazaniem oskarżonego na podstawie przepisu art. 148 § 1 kk, a w konsekwencji;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na uznaniu, że oskarżony P. G. obejmował realizację przez sprawców bezpośrednich przestępstwa z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 280 § 2 kk, tj, że działał w zamiarze ewentualnym zabójstwa i dokonania rozboju na osobie pokrzywdzonego K. A., podczas gdy z materiału dowodowego nie wynikało jednoznacznie, iż oskarżony P. G. wiedział i akceptował możliwość posłużenia się przez współoskarżonych narzędziem podobnie niebezpiecznym do noża w postaci dłuta, co skutkowało bezpodstawnym przypisaniem oskarżonemu P. G. czynu z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 280 § 2 kk

5.  orzeczenie wobec oskarżonego rażąco, niewspółmiernie surowej kary 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Na wstępie wskazać należy, że również obrońca oskarżonego P. G. formułując jednocześnie zarzuty naruszenia przez Sąd meriti prawa materialnego oraz błędu w ustaleniach faktycznych, będącego pochodną naruszenia przepisów postępowania apelujący wpada w sprzeczność. Jeśli bowiem apelujący kwestionuje zastosowaną w wyroku kwalifikację prawną to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie obrazy prawa materialnego. Z obrazą prawa materialnego mamy do czynienia wówczas gdy do ustalonego stanu faktycznego została zastosowana nieprawidłowa subsumpcja prawna, bądź też sąd dokonał wadliwej wykładni zastosowanego prawa. Jeżeli sąd błędnie ustalił stan faktyczny i do tak ustalonego stanu zastosował przepis, który przy prawidłowych ustaleniach miałby zastosowanie to zarzut naruszenia prawa materialnego jest bezpodstawny. W takiej sytuacji prawidłowy jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, ewentualnie zarzut obrazy przepisów postępowania, która doprowadziła do błędnych ustaleń. Zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego nie może opierać się na zakwestionowaniu ustalonego przez sąd stanu faktycznego. Przenosząc te rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że powołanie przez obrońcę zarówno naruszenia przepisu prawa materialnego jak i zarzutu obrazy przepisów postępowania, która doprowadziła do błędnych ustaleń jest nieprawidłowe. Jednocześnie wszystkie podniesione zarzuty są bezpodstawne. Sąd Okręgowy bowiem prawidłowo ustalił zarówno przebieg stanu faktycznego jak i dokonał prawidłowej subsumpcji prawnej.

Jakkolwiek naruszenie zasady wyrażonej w art. 5 § 2 kpk może stanowić samodzielny zarzut apelacyjny to naruszenie to jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności dowodu mogą zostać rozstrzygnięte jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art. 7 kpk. W przedmiotowej sprawie Sąd meriti dokonał prawidłowej oceny dowodów na płaszczyźnie art. 7 kpk i nie powziął wątpliwości co do przebiegu stanu faktycznego w sprawie, które miałby obowiązek tłumaczyć na korzyść oskarżonego G.. Sytuacja równoznaczna z niedającymi się usunąć wątpliwościami jest kategorią obiektywną, a zatem nie ma nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej. Przechodząc do przedstawionej przez obrońcę tezy, że oskarżony G. nie miał wiedzy o używaniu przez oskarżonego Ł. niebezpiecznego narzędzia w postaci dłuta to jest ona nieprawdziwa. Dłuto, które miało być użyte do sforsowania zabezpieczeń nie zostało przez oskarżonych odrzucone, lecz zabrane do środka, do pomieszczeń mieszkalnych, co obejmowali swoją wiedzą i świadomością wszyscy oskarżeni. Przedmiotowe, niebezpieczne narzędzie było przy tym takich rozmiarów, ze nie mogło zostać ukryte w odzieży i po wejściu do domu i zaatakowaniu pokrzywdzonego znajdowało się w rękach oskarżonego K. Ł., a jego użycie wszyscy współsprawcy obejmowali swoim zamiarem. Oczywistym jest przy tym, ze sytuacja na miejscu zdarzenia była dynamiczna i oskarżony G. mógł nie widzieć akurat zadawania ciosów dłutem (choć odmiennie wyjaśniał P. K.), niemniej jednak, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy doskonale zdawał sobie sprawę co się dzieje z pokrzywdzonym, widział przemoc w postaci bicia i zdawał sobie sprawę z jej nasilenia o czym zresztą informował w swoich wyjaśnieniach. Jednocześnie, jak wynika z opinii biegłego śmierć pokrzywdzonego nastąpiła w wyniku zajścia dwóch mechanizmów, w pierwszym rzędzie zadanych ran kłutych oraz obrażeń w postaci urazu klatki piersiowej z mnogimi złamaniami żeber i następową masywną odmą opłucnową, które to obrażenia, nawet w przypadku niewystąpienia krwotoku, związanego z zadanymi ranami kłutymi w przeciągu kilkunastu kilkudziesięciu minut doprowadziłyby do zgonu pokrzywdzonego. Jednocześnie biegły w toku drugiego rozpoznania sprawy, odnosząc się do nowej linii obrony oskarżonych wykluczył możliwość powstania obrażeń pokrzywdzonego wskutek rzekomo prowadzonej akcji reanimacyjnej. Prawidłowo wykazał Sad meriti, że oskarżony P. G., tak jak i pozostali współsprawcy, pozostawiając pokrzywdzonego, bez dokładnej wiedzy czy jeszcze żyje i oddycha pozostawił K. A. bez żadnych szans na ratunek, godząc się na jego śmierć.

Powoływane przez obrońcę naruszenie przepisu art. 410 kpk może objawiać się jedynie w wyroku uwzględniającym okoliczności nieujawnione w toku rozprawy głównej, jak też pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej zarówno okoliczności korzystnych jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie oznacza przy tym, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia innych, jeśli ich treść jest rozbieżna. Danie priorytetu niektórym dowodom nie oznacza naruszenia art. 410 kpk. Nie stanowi także naruszenia tego przepisu dokonanie takiej czy innej oceny dowodu. Wbrew postawionym zarzutom Sąd Okręgowy nie pominął w swoich ustaleniach, że oskarżeni do domu pokrzywdzonego poszli w celach rabunkowych i prawidłowo wykazał w jakich okolicznościach doszło do śmiertelnego ataku, wskazując, że ewentualny zamiar zabójstwa miał charakter nagły, a czynu tego oskarżeni dopuścili się na zasadzie współsprawstwa. Swoje stanowisko w tym zakresie Sąd meriti przekonywująco uzasadnił. Prawidłowo ustalił wiedzę oskarżonego co do faktu posłużenia się przez oskarżonego Ł. niebezpiecznym narzędziem oraz takiego nasilenia przemocy względem K. A., które doprowadziło do jego zgonu. Również P. K. w czasie swojej konfrontacji z P. G. (k. 1117-1120) wskazał, że jego zdaniem P. G. powinien widzieć jak K. Ł. używał śrubokręta wobec K. A.. Nie umknęło Sądowi I Instancji, że zachowanie oskarżonego P. G. było istotnym wkładem w realizację przestępczego zamachu, co statuuje współsprawstwo. Dokonywał określonych czynności w ramach podziału ról i w pełni akceptował role przypisane pozostałym oskarżonym. Dość powiedzieć za Sądem Okręgowym, że nie zrobił nic aby okazać swoją niezgodę na katowanie pokrzywdzonego, nie opuścił mieszkania, nie odciągnął współsprawców, nie zainteresował się pokrzywdzonym, pozostawił go na pewną śmierć.

Również zgłoszony przez obrońcę alternatywny zarzut wymierzenia oskarżonemu P. G. rażąco niewspółmiernej kary w jest chybiony i nie zasługuje na uwzględnienie. Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. Tymczasem oskarżonemu P. G. wymierzona została za zbrodnię zabójstwa kara 15 lat pozbawienia wolności. Kara ta w ocenie Sądu Apelacyjnego nie tylko nie może być uznana za rażąco, niewspółmiernie surową, lecz przeciwnie jest karą rażąco, niewspółmiernie łagodną, o czym w dalszej części uzasadnienia, odnoszącej się do apelacji prokuratora. W tym miejscu- odnotować należy, że wymierzona oskarżonemu kara 15 lat pozbawienia wolności jest karą de facto mieszczącą się bliżej dolnych granic ustawowego zagrożenia z perspektywy innych rodzajowo możliwych do wymierzenia kar. Jej wymiar w żadnym stopniu nie uwzględnia stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, jest nieadekwatny w świetle okoliczności podmiotowych, tworzy wyobrażenie o braku sprawiedliwości w państwie, rodzi przekonanie o bezprawności sprawców czynów zabronionych. Oczywistym jest, że wymierzając karę Sąd Okręgowy nie stracił z pola widzenia okoliczności łagodzących w odniesieniu do P. G., w tym w szczególności faktu, że był on tą osobą, która w ramach podziału ról osobiście nie używała przemocy w stosunku do pokrzywdzonego. W świetle jednakże przeważającej liczby okoliczności obciążających wymierzona kara jawi się, wbrew zarzutowi nie jako niewspółmiernie surowa lecz łagodna. Biorąc pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, stopień zdemoralizowania, działanie w warunkach multirecydywy nie sposób przyjąć, iż wymierzona mu kara pozbawienia wolności winna zostać ukształtowana łagodniej.

Wniosek

1.  zmianę wyroku, poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu, poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej orzeczenia, iż oskarżony działał z zamiarem ewentualnym zabójstwa oraz wyeliminowanie z opisu przypisanego oskarżonemu czynu znamienia użycia przedmiotu podobnie niebezpiecznego do noża w postaci dłuta i zakwalifikowanie przypisanego czynu z art. 280 §1 kk, a w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary;

2.  W przypadku nieuwzględnienia wniosku z pkt 1 o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego P. G. łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd prawidłowo dokonał rekonstrukcji przebiegu stanu faktycznego w sprawie i właściwej subsumpcji zachowania oskarżonego G. pod określone normy prawne. Wymierzona oskarżonemu kara 15 lat pozbawienia wolności nie jest karą rażąco, niewspółmiernie łagodną i została skorygowania na jego niekorzyść po uwzględnieniu apelacji prokuratora.

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego K. Ł.

1.  Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 2§2 kpk, art. 4 kpk i art. 7 kpk, poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego w postaci

a.  wyjaśnień K. Ł., który zaprzeczył aby zadawał pokrzywdzonemu ciosy dłutem i wskazał, iż do zadawania ciosów pokrzywdzonemu przyznał się P. K., jako niewiarygodnych, pomimo braku dowodów przemawiających za uznaniem wyjaśnień oskarżonego jako niewiarygodnych, a wręcz pojawieniem się na etapie ponownego rozpoznawania sprawy dowodów potwierdzających depozycje K. Ł.;

b.  wyjaśnień P. K., który ostatecznie przyznał się, iż rany kłute na ciele K. A. powstały na skutek jego działania polegającego na używaniu noża znalezionego na stoliku/ ławie w pomieszczeniu, w którym był obezwładniany a potem bity pokrzywdzony, a do ran kłutych, w tym rany przecinającej tętnicę pośladkową miało dojść podczas szamotaniny z K. A., jako niewiarygodnych i nakierowanych jedynie na poprawę sytuacji procesowej oskarżonego Ł., w sytuacji kiedy P. K., wyjaśniając w toku trzech rozpraw podczas ponownego rozpoznania sprawy opisał szereg szczegółów dotyczących użycia noża względem K. A. i brak jest dowodów wykluczających prawdziwość twierdzeń oskarżonego P. K. w tym zakresie;

c.  wyjaśnień P. K. i P. G. w zakresie dotyczącym posiadania przez oskarżonego K. Ł. dłuta, podczas przebywania w mieszkaniu pokrzywdzonego K. A. i zadawania tym dłutem pokrzywdzonemu ciosów skutkujących powstaniem trzech ran kłutych, w sytuacji kiedy P. K. w wyjaśnieniach składanych w toku ponownego rozpoznania sprawy wskazał, iż nie widział w rękach K. Ł. przedmiotowego dłuta w czasie gdy oskarżony Ł. miał zadawać ciosy pokrzywdzonemu, a P. G. wyjaśniał, iż nie widział w rękach Ł. dłuta kiedy ten bił pokrzywdzonego, jako niewiarygodnych, w sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek dowodów przeciwnych, a przyjęta przez sąd I instancji teza o tym, że współoskarżeni starają się swoimi wyjaśnieniami odciążyć K. Ł., nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy;

d.  ustaleń poczynionych podczas oględzin pomieszczenia, w którym ujawniono ciało K. A., w szczególności braku śladów rozcięć po penetracji dłutem kołdry/ poszwy, którą pokrzywdzony K. A. był przykryty w czasie, kiedy przytrzymywał go K. Ł., które to ustalenie wyklucza aby to K. Ł. zadawał ciosy dłutem pokrzywdzonemu przykrytemu kołdrą;

2.  Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 410 kpk poprzez ominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z:

e.  opinii biegłego z Zakładu Medycyny Sądowej w W. oraz opinii ustnej biegłego lekarza sądowego dr M. F. złożonej na rozprawach, z których wynikało, iż rany kłute na ciele pokrzywdzonego K. A. mogły powstać od użycia innego narzędzia niż dłuto, w szczególności nóż, który finalnie używał wobec pokrzywdzonego P. K., co potwierdza wersję wydarzeń przedstawioną przez oskarżonego K. Ł.;

f.  wyjaśnień oskarżonych, które zostały uznane za wiarygodne, które były spójne i jednoznaczne w zakresie tego, iż oskarżeni udali się do domu K. A. celem dokonania kradzieży przedmiotów wartościowych, a K. Ł., swoim zamiarem, na żadnym etapie podjętych działań nie przedstawiał zamiaru, nawet ewentualnego możliwości spowodowania śmierci u pokrzywdzonego, co w rezultacie doprowadziło do uznania oskarżonego winnym popełnienia czynu z art. 148 §2 pkt 2 i 3 kk;

g.  wyjaśnień oskarżonych, którzy twierdzili, iż udali się do domu pokrzywdzonego celem dokonania kradzieży, a w efekcie obecności pokrzywdzonego uznali, że go obezwładnią, miał to zrobić K. Ł., oskarżeni przed wejściem do pomieszczeń mieszkalnych nie ustalali, iż pokrzywdzony będzie bity lub wobec pokrzywdzonego będą używane ostre narzędzia celem zastraszenia, co prowadzi do wniosku, iż K. Ł. nie miał wiedzy i nie mógł przewidzieć, iż wobec pokrzywdzonego P. K. użyje noża, w efekcie nie zgadzał się na użycie takiego ostrego narzędzia wobec pokrzywdzonego, co w konsekwencji doprowadziło do pominięcia wyżej opisanych okoliczności przez sąd I instancji i skazania K. Ł. na podstawie art. 148 §2 pkt 2 i 3 kk;

3.  Obrazę przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 kpk, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na rozstrzygnięciu wątpliwości wynikających z oceny wyjaśnień P. K. i P. G. na niekorzyść oskarżonego K. Ł. – wbrew regule in dubio pro reo, a także nie wzięcie pod uwagę wątpliwości, jakie w świetle zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego powinny zostać zauważone przez sąd, w zakresie okoliczności, czy K. Ł. wiedział i akceptował możliwość posłużenia się przez P. K. nożem, jako narzędziem do nacisku i obezwładniania pokrzywdzonego, co w efekcie doprowadziło do uznania, iż K. Ł. swoim zachowaniem dopuścił się również rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia

- która to ocena dowodów i naruszenie wskazanych wyżej przepisów postępowania skutkowała błędem w ustaleniach faktycznych, polegającym na poczynieniu ustalenia, które doprowadziły do bezzasadnego uznania K. Ł. za winnego czynu z art. 148§ 2 pkt. 2 i 3 kk i art. 280 § 2 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego K. Ł. są oczywiście bezzasadne. Nieprawidłowo nadto obrońca formułuje w apelacji szereg zarzutów mieszanych, odnoszących się faktycznie do tej samej okoliczności. Jeśli bowiem zarzut winien dotyczyć pierwotnej przyczyny wadliwości, a każda z przyczyn odwoławczych obejmuje swoistą i charakterystyczną dla siebie kategorię uchybień, to przyjąć należy, że ta sama okoliczność podnoszona w środku odwoławczym powinna znaleźć odzwierciedlenie tylko w jednym zarzucie.

Odnośnie wskazanego naruszenia przepisów postępowania, tj art. 2 §2 kpk, art. 4 kpk oraz art. 7 kpk, apelujący nie wskazał na czym polega naruszenie dwóch pierwszych z wymienionych przepisów. Brak wykazania, na czym polega naruszenie tych przepisów, i w jaki sposób to naruszenie wpłynęło na treść wyroku, skutkuje uznaniem zarzutu w tej części za oczywiście bezzasadny. Wskazać przy tym należy, że przepisy art. 2 kpk oraz art. 4 kpk zawierają wyłącznie ogólne dyrektywy postępowania. Podjęta natomiast przez obrońcę próba wykazania naruszenia przez sąd zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk) okazała się być nieskuteczna. Obrońca nie wykazał bowiem rzeczywistych i konkretnych błędów faktycznych lub logicznych w rozumowaniu sądu, czy też niezgodności przeprowadzonej oceny z wiedzą oraz doświadczeniem życiowym. Wbrew zarzutom Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonych K. Ł., P. K. i P. G.. Dokonując rekonstrukcji przebiegu stanu faktycznego w niniejszej sprawie Sąd słusznie oparł się na stosownych wyjaśnieniach oskarżonych K. i G. złożonych w toku postępowania przygotowawczego, które prawidłowo ocenił, wskazując, że korelują one z pozostałym materiałem dowodowym, Ten materiał dowodowy wskazujący na sprawstwo oskarżonych i sposób ich działania, do którego odniósł się sąd w uzasadnieniu to w szczególności protokoły oględzin miejsca zdarzenia, protokół sądowo – lekarskich oględzin zwłok, materiały poglądowe, opinia biegłego medyka sądowego, zeznania A. A.. Słusznie również nie obdarzył wiarą zmiennych, ewoluujących w czasie, sprzecznych z innymi dowodami wyjaśnień K. Ł.. Począwszy od etapu postępowania przygotowawczego poprzez dwukrotne rozpoznanie sprawy przed Sądem Okręgowym nie były one niczym więcej jak przyjętą przez K. Ł. linią obrony, z czasem coraz bardziej oderwaną od wymowy zgromadzonych w sprawie dowodów. Nie umknęła Sądowi meriti niekonsekwencja w wyjaśnieniach oskarżonego Ł., ich wewnętrzna i zewnętrzna sprzeczność, nieudolne dopasowywanie wersji wydarzeń do istniejących dowodów. Wersja z rzekomym użyciem noża przez oskarżonego P. K., która pojawiła się podczas ostatniego rozpoznania sprawy jest niewiarygodna, co wynika wprost z wyjaśnień oskarżonego G.. Ma ona przy tym swoją genezę w odnotowanej przez sąd lojalnej postawie oskarżonego P. K. względem K. Ł., która doprowadziła do obciążenia się przez P. K. użyciem niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, celem zwolnienia z odpowiedzialności za użycie niebezpiecznego narzędzia w postaci dłuta przez K. Ł.. Co warto odnotować K. Ł. nie miał żadnych skrupułów aby tę postawę współoskarżonego wykorzystać dla własnych celów i bez cienia zażenowania pomówił współoskarżonego o użycie noża i wyniesienie tabletu. W pierwszej wersji nóż miał pochodzić od oskarżonego G., czemu on stanowczo i w pełni wiarygodnie zaprzeczył, wskutek czego w kolejnej wersji już sam P. K. podał, że użył noża, który znajdował się w pokoju na ławie. Zmieniał przy tym oskarżony K. wersję zdarzeń w zakresie tego czy widział czy nie, że K. Ł. używał w czasie ataku na pokrzywdzonego śrubokręta. Według autora apelacji tezę, że do zadania ciosów pokrzywdzonemu doszło za pomocą noża a nie dłuta wspierać mają opinia z sekcji zwłok K. A. i opinia ustna biegłego M. F.. Tymczasem z opinii biegłych wynika bezsprzecznie, że do powstania stwierdzonych ran kłutych doszło pod działaniem narzędzia ostrego, kończystego, którym mógł być zarówno nóż jak i zabezpieczone do sprawy dłuto ze sklepu (...). Co istotne mechanizm zadawania ran nożem opisany przez oskarżonego K. nie jest według wskazywanego przez obrońcę biegłego prawdopodobny. Sąd Okręgowy zwrócił w uzasadnieniu uwagę, że biegły M. F. wykluczył możliwość zadania rany kłutej w taki sposób w jaki opisał to oskarżony K. gdyż nie wskazuje na to ani biomechanika zachowania ciała pokrzywdzonego, ani kanał rany na pośladku. Oskarżony K. nie potrafił nadto wyjaśnić mechanizmu powstania pozostałych ran kłutych na ciele pokrzywdzonego. Wbrew zatem twierdzeniom apelacji w sprawie występuje szereg dowodów wykluczających prawdziwość twierdzeń P. K. w zakresie użycia przez niego noża w trakcie przedmiotowego zdarzenia.

Nieprawidłowo obrońca zarzucił sądowi naruszenie zasady wyrażonej w art. 5 § 2 kpk. Naruszenie takie jest bowiem wyłącznie możliwe w sytuacji gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Natomiast gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są, jak w tym przypadku od dania lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonych nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu czy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie art. 7 kpk. Co istotne, przepisy art. 5 § 2 i art. 7 kpk mają charakter rozłączny, a zatem zastosowanie art. 5 § 2 kpk możliwe jest dopiero wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich oceny, spełniającej wymogi określone w art. 7 kpk pojawią się wątpliwości, których nie da się wyeliminować. Jednocześnie sytuacja równoznaczna z niedającymi się usunąć wątpliwościami jest kategorią obiektywną i nie ma nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej. W pierwszym rzędzie skoro obrońca kwestionuje ocenę dowodów dokonaną przez Sąd meriti wyłącza możliwość powołania się na zarzut naruszenia przy wyrokowaniu art. 5 § 2 kpk. Jednocześnie analiza orzeczenia i jego pisemnych motywów wskazuje, ze Sąd dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i nie powziął żadnych wątpliwości, które gdyby wystąpiły musiałyby zostać wytłumaczone na korzyść oskarżonego.

Powoływane przez obrońcę naruszenie przepisu art. 410 kpk może objawiać się jedynie w wyroku uwzględniającym okoliczności nieujawnione w toku rozprawy głównej, jak też pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej zarówno okoliczności korzystnych jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie oznacza przy tym, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Sąd jest uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia innych, jeśli ich treść jest rozbieżna. Danie priorytetu niektórym dowodom nie oznacza naruszenia art. 410 kpk. Nie stanowi także naruszenia tego przepisu dokonanie takiej czy innej oceny dowodu. Wbrew zarzutom Sąd meriti nie pominął okoliczności ustalonej na podstawie opinii biegłego M. F., iż rany kłute na ciele pokrzywdzonego K. A. mogły powstać od użycia innego narzędzia niż dłuto. Co więcej taka konstatacja zawarta jest we wszystkich opiniach biegłych lekarzy sądowych sporządzonych w niniejszej sprawie. Treść tych opinii w powiązaniu z pozostałym zebranym materiałem dowodowym, w tym wyjaśnieniami oskarżonych G. i K. przekonują natomiast o prawidłowej rekonstrukcji przebiegu stanu faktycznego przez Sąd I instancji, w części, w której ustalił, że niebezpiecznym narzędziem, które zostało użyte w trakcie napadu na pokrzywdzonego było dłuto skradzione wcześniej przez oskarżonych ze sklepu (...). Nie pominął również sąd tej okoliczności (co wynika wprost z treści pisemnego uzasadnienia), że oskarżeni do domu K. A. udali się w celu dokonania kradzieży, a nie zabójstwa. Dlatego właśnie sąd przyjął i prawidłowo uzasadnił, że towarzyszący im na późniejszym etapie zdarzenia ewentualny zamiar zabójstwa pokrzywdzonego był zamiarem nagłym, wywołanym splotem obiektywnych okoliczności, które zastali na miejscu zdarzenia. Obrońca wskazując na brak ustaleń pomiędzy oskarżonymi w tym zakresie zapomina, że miały one charakter dorozumiany i polegały na podjęciu wspólnie i w porozumieniu działań, które finalnie doprowadziły do śmierci K. A..

Sąd Okręgowy dokonał również prawidłowej oceny zamiaru oskarżonych oraz subsumpcji ich zachowania pod określone normy prawne. Przyjmując, że oskarżeni dopuścili się zbrodni zabójstwa, działając w zamiarze ewentualnym dokonał nie tylko prawidłowej analizy wyjaśnień oskarżonych, w części, w której obdarzył je wiarą, ale i wszystkich okoliczności wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego, przede wszystkim bezsprzecznie ustalonych: rodzaju i liczby ciosów zadanych pokrzywdzonemu, ich lokalizacji, użytej siły i rodzaju narzędzia oraz przede wszystkim ustalonej przyczyny zgonu. Sąd nadał właściwe znaczenie ustalonym w obrazie sekcyjnym obrażeniom, gdzie oprócz tych związanych z użyciem dłuta stwierdzone zostały obrażenia głowy charakteryzujące się znaczną rozległością, z towarzyszącym obrzękiem tkanki podskórnej, intensywnymi wybroczynami podskórnymi oraz obrażenia klatki piersiowej z licznymi, mnogimi złamaniami żeber. Jak wynika z opinii z zakresu medycyny sądowej przyczyna zgonu K. A. była dwutorowa:

1.  wstrząs krwotoczny w przebiegu rany kłutej pośladka lewego i

2.  uraz klatki piersiowej z mnogimi złamaniami żeber i następową masywną odmą opłucnową, które to obrażenia, nawet w przypadku niewystąpienia krwotoku z pkt. 1 w przeciągu kilkunastu kilkudziesięciu minut doprowadziłyby do zgonu pokrzywdzonego. Jednocześnie biegły w toku drugiego rozpoznania sprawy, odnosząc się do nowej linii obrony oskarżonych wykluczył możliwość powstania obrażeń pokrzywdzonego wskutek rzekomo prowadzonej akcji reanimacyjnej.

Wskazane dowody bezsprzecznie wskazują na stopień nasilenia agresji napastników, a liczba zadanych ciosów i lokalizacja w obrębie głowy i klatki piersiowej przekonują o prawidłowości przyjętej przez Sąd kwalifikacji. Postulaty, w tym ten pochodzący od obrońcy K. Ł. zmierzające do wykazania, że oskarżeni co najwyżej dopuścić się mogli przestępstwa rozboju z art. 280 § 1 k.k. w realiach dowodowych przedmiotowej sprawy nie znajduje żadnego uzasadnienia. Sposób użycia przemocy, narastająca agresja napastników pokazują, że działania oskarżonych, choć pierwszoplanowo nakierowane były na uzyskanie informacji o wartościowych przedmiotach znajdujących się w mieszkaniu pokrzywdzonego to nie może budzić żadnych wątpliwości, że zadając ciosy i obrażenia, w tym ostrym narzędziem w postaci dłuta godzili się oni na to, że mogą doprowadzić do śmierci pokrzywdzonego. Sam oskarżony G. w swoich wyjaśnieniach wskazywał, że ciosów zadanych pokrzywdzonemu przez K. Ł. i P. K. było bardzo dużo, były zadawane z zamachnięciem i z całej siły.

Prawidłowo również, przyjmując dokonanie przez oskarżonych zbrodni zabójstwa w związku z rozbojem wskazał Sąd na dysproporcje wynikające z przewagi liczebnej napastników, słabej kondycji fizycznej zmagającego się z nowotworem pokrzywdzonego oraz na eskalację zachowań agresywnych, pozostającą w związku z nieodnalezieniem w mieszkaniu żadnych cennych przedmiotów. Oskarżeni mieli pełną świadomość do jakich skutków ich zachowanie może prowadzić. Widzieli, że opór pokrzywdzonego słabnie, że przestał się poruszać, mówić, wydaje wyłącznie nieartykułowane dźwięki. Po stwierdzeniu, że nie daje żadnych oznak życia nie wezwali pomocy, zacierali ślady i uciekli z miejsca zdarzenia mając świadomość, że pokrzywdzony może już nie żyć. Oczywistym jest przy tym, że oskarżeni działali na zasadzie współsprawstwa, wedle ustalonego i modyfikowanego na miejscu podziału ról, wzajemnie akceptując sposób i rozmiar używanej przemocy.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku, przez zmianę kwalifikacji prawnej czynu, przez wyeliminowanie z podstawy prawnej orzeczenia, iż oskarżony działał w zamiarze ewentualnym zabójstwa oraz wyeliminowanie z opisu przypisanego czynu znamienia użycia przedmiotu niebezpiecznego podobnie do noża, w postaci dłuta i zakwalifikowanie czynu z art. 280 § 1 kk i wymierzenie kary w oparciu o ten przepis.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd Okręgowy zastosował wobec oskarżonego K. Ł. prawidłową kwalifikację prawną.

Lp.

Zarzut apelacji prokuratora

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonych P. K., P. G., K. Ł., w stosunku do stopnia winy oskarżonych, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez nich przestępstwa, ich właściwości i warunków osobistych, celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonych oraz potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Odnosząc się do apelacji złożonej w niniejszej sprawie przez prokuratora, zgodzić się należy z jej zarzutami kwestionującymi (na niekorzyść) wymiar kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych. Przyznać należy prokuratorowi, iż kary te są karami rażąco, niewspółmiernie łagodnymi. Niewspółmierność o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzić może tylko wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Chodzi bowiem nie o zwykłą nieproporcjonalność orzeczonej kary, ale o dysproporcję rażącą. Chodzi zatem o taką karę, której nie da się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd I instancji zasadniczo dostrzegając okoliczności obciążające oskarżonych nie nadał im faktycznie właściwego znaczenia. Wskutek tego wymierzone oskarżonym kary są niewspółmierne do stopnia szkodliwości przypisanego im czynu, wskutek czego nie spełniają swoich zadań zarówno w zakresie społecznego oddziaływania jak i indywidualno-prewencyjnego.

K. Ł. Sąd wymierzył za przypisany czyn karę 25 lat pozbawienia wolności. Tymczasem, w ocenie Sądu Apelacyjnego prawidłowe zastosowanie dyrektyw wymiaru kary prowadzi do konieczności podwyższenia wymiaru tej kary i wymierzenia mu kary dożywotniego pozbawienia wolności. Oskarżony jest osobą ośmiokrotnie karaną, gdzie suma wymierzonych kar wynosi ponad 15 lat. Dwukrotnie został ukarany już po popełnieniu przedmiotowego czynu, od kilkunastu lat przeważnie przebywa w warunkach izolacji penitencjarnej. Przedmiotowego przestępstwa dopuścił się w warunkach multirecydywy z art. 64 § 2 k.k., w związku z rozbojem i w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie. Oskarżony, na co słusznie zwrócił uwagę prokurator ma osobowość dyssocjalną, jest głęboko zdemoralizowany, uzależniony od alkoholu i narkotyków. Jak wynika z opinii biegłych lekarzy psychiatrów zdiagnozowana u niego osobowość dyssocjalna charakteryzuje się nieprzestrzeganiem norm społecznych, ich łamaniem, nieliczeniem się z potrzebami i uczuciami innych osób, brakiem poczucia winy, nieumiejętnością korzystania z poprzednich doświadczeń, tendencją do zachowań agresywnych i impulsywnych, tendencją do manipulowania innymi osobami i obarczania innych za swoje winy. Nie sposób nie zgodzić się z prokuratorem, iż w świetle tych okoliczności K. Ł. nie daje żadnych nadziei na skuteczną resocjalizację. Sposób jego działania, atak w przewadze siłowej na bezbronnego człowieka, wiodąca rola w przestępstwie wskazują, że brak jest odnośnie jego osoby jakichkolwiek okoliczności łagodzących i zasady właściwej represji karnej nie pozwalają na wymierzenie mu innej niż eliminacyjna kary dożywotniego pozbawienia wolności. Również Sąd meriti choć odnotował wyrażony przez niego w ostatnim słowie żal, to prawidłowo skonstatował, że jego postawa po zdarzeniu nie wskazywała na istnienie głębokich przeżyć psychicznych w związku z tym co się stało. Ma przy tym rację skarżący prokurator wskazując, że wbrew stanowisku Sądu meriti przypisanie sprawcy zabójstwa działania w zamiarze ewentualnym nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu kary dożywotniego pozbawienia wolności. Nie przekonuje przy tym argumentacja Sądu okręgowego zawarta w uzasadnieniu orzeczenia, iż sąd ten dostrzegł pewne szanse na resocjalizację K. Ł. w tym, że do tej pory nie odbywał on tak długiej kary pozbawienia wolności. Prawidłowo natomiast Sąd skonstatował, że oskarżony stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa innych ludzi ponieważ nie panuje nad swoim zachowaniem, jest podatny na zachowania agresywne i nie potrafi w odpowiedni sposób kontrolować swoich impulsów. To co się wydarzyło nie było w jego życiu wypadkiem incydentalnym. Stanowi zwieńczenie (w negatywnym tego słowa znaczeniu) całej jego przestępczej drogi życiowej. Przez wzgląd na bezpieczeństwo społeczeństwa oraz środowisko osób pokrzywdzonych tą zbrodnią tylko eliminacyjna kara dożywotniego pozbawienia wolności spełni swoją rolę w zakresie prewencji ogólnej i będzie adekwatną i sprawiedliwą odpłatą.

Również co do oskarżonych P. K. i P. G. Sąd apelacyjny podzielając zarzuty prokuratora uznał, że wymierzone kary po 15 lat pozbawienia wolności są rażąco, niewspółmiernie łagodne. Oskarżeni przedmiotowego czynu dopuścili się w związku z rozbojem i z motywacji zasługującej na szczególne potępienie. Ponadto oskarżony P. G. działał w warunkach multirecydywy z art. 64 § 2 k.k. a przedmiotowego przestępstwa dopuścił się w niedługim czasie po odbyciu kary 9 lat pozbawienia wolności za przestępstwo zgwałcenia. Bez wątpienia nie wyciągnął on żadnych wniosków z wcześniejszych skazań i nie osiągnął skutku w postaci resocjalizacji, niezwłocznie powracając na drogę przestępstwa. Sąd Okręgowy, na co zwrócił uwagę prokurator w sposób nienależyty uwzględnił okoliczność działania przez oskarżonych K. Ł. i P. G. w warunkach multirecydywy, co przełożyło się następnie na wymierzenie im kar rażąco niewspółmiernie łagodnych. Oskarżony P. K. również jest osobą wielokrotnie karaną (sześciokrotnie) i to mimo młodego wieku. Jest osobą zdemoralizowaną, wielokrotnie naruszającą prawo. Sąd Okręgowy zbyt duże znaczenie nadał młodemu wiekowi oskarżonego K. oraz związanej z tym wychowawczej funkcji wymierzonej mu kary. Tymczasem słusznie wskazał w swoim środku odwoławczym prokurator, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa względy wychowawcze kary nie wyłączają jej funkcji represyjnej. Analizując stopień zdemoralizowania oskarżonego, tryb życia przed popełnieniem przestępstwa, zachowanie się po popełnieniu, motywy i sposób działania a także skutek, najgorszy bo nieodwracalny, czyli śmierć człowieka, uznać należy, że wyłącznie eliminacyjna kara 25 lat pozbawienia wolności jest karą słuszną i sprawiedliwą. Należy przy tym podkreślić, że w dacie czynu i wyrokowania P. K. nie był sprawcą młodocianym i kwestia jego wychowania nie miała prymatu nad innymi dyrektywami sędziowskiego wymiaru kary. Nie przekonuje również położony przez Sąd Okręgowy nacisk na kwestię podporządkowania oskarżonego K. pozostałym sprawcom, w szczególności K. Ł.. Oskarżony, podobnie jak pozostali współsprawcy brał czynny udział w zabójstwie pokrzywdzonego, nie próbował odwieść pozostałych oskarżonych od dokonania tego przestępstwa, nie był do niego przymuszany, nie działał pod żadną presją. Dla działań jego jak i pozostałych sprawców nie ma żadnego usprawiedliwienia. Trudno poczytywać za okoliczność łagodzącą fakt złożenia przez oskarżonego K. wyjaśnień, w sytuacji gdy wielokrotnie zmieniał on wersje zdarzenia, co oczywiście pozostaje jego uprawnieniem, lecz skutkowało utrudnianiem ustalenia prawidłowego przebiegu stanu faktycznego w sprawie. Jakkolwiek w przeciwieństwie do pozostałych oskarżonych P. K. nie działał w warunkach recydywy to wszystkie okoliczności sprawy, oraz te dotyczące jego osoby wskazują, że wymierzona mu kara jest nieadekwatna, pozostając rażąco łagodną.

Tym samym orzeczone wobec P. K. i P. G. kary pozbawienia wolności z perspektywy innych rodzajowo możliwych do wymierzenia kar orzeczone zostały w dolnych granicach zagrożeń, będąc karami rażąco łagodnymi z uwagi na wskazane okoliczności obciążające, w tym także stopień zdemoralizowania, tryb życia przed popełnieniem przestępstwa, zachowanie się po jego popełnieniu, motywy i sposób działania, w szczególności stopień nasilenia agresji w stosunku do bezbronnego pokrzywdzonego.

Tym samym ukształtowane przez Sąd meriti kary pozbawienia wolności wymierzone wszystkim oskarżonym nie uwzględniają zasad prewencji ogólnej powodując przekonanie o bezkarności sprawców czynów zabronionych, w tym tak ciężkiego gatunkowo jakim jest zbrodnia zabójstwa. Są nieproporcjonalne do stopnia winy, społecznej szkodliwości, ciężaru czynu i wagi dobra chronionego jakim jest życie ludzkie. Są zatem niezgodne ze społecznym poczuciem sprawiedliwości i jako takie nie mogły się ostać i zostały podwyższone w ramach kontroli instancyjnej.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonych P. K. i P. G. w części dotyczącej orzeczenia o karze i wymierzenie każdemu z nich kary po 25 lat pozbawienia wolności, a nadto orzeczenie o środkach karnych i zaliczeniu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

W odniesieniu do oskarżonego K. Ł. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, z uwagi na zakaz zmiany wyroku wskazany w treści art. 454 § 3 kpk.

Na rozprawie w dniu 6 lipca 2020 r., wobec zniesienia ustawą nowelizującą kodeks postępowania karnego z dnia 19.07.2019 r. reguły ne peius wskazanej w art. 454 § 3 kpk prokurator zmodyfikował wniosek w odniesieniu do K. Ł. i wniósł o zmianę wyroku co do tego oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze i wymierzenia mu kary dożywotniego pozbawienia wolności.

☒ zasadne

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wobec zasadności prawidłowo sformułowanego zarzutu apelacyjnego wnioski o podwyższenie orzeczonych kar pozbawienia wolności zasługują na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

----------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie w zakresie winy i przyjętej kwalifikacji prawnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Podniesione w apelacjach obrońców zarzuty nie zostały potwierdzone w postępowaniu apelacyjnym, a nadto sąd odwoławczy nie stwierdził także okoliczności prowadzących do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia poza granicami środków odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wymiar orzeczonych kar pozbawienia wolności w stosunku do K. Ł., P. K. i P. G..

Zwięźle o powodach zmiany.

Jak wyżej, w części dotyczącej zarzutu sformułowanego przez prokuratora.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

-------------------------------------------------------------

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

------------------------------------------------------------------------------------------------

5.

-------------------------------------------------------------

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

III

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczono oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: P. K. od dnia 16 grudnia 2015 r. do dnia 17 grudnia 2015 r. i od dnia 8 listopada 2017 r. do dnia 8 kwietnia 2021 r., P. G. od dnia 14 grudnia 2015 r. do dnia 16 grudnia 2015 r. i od dnia 11 października 2016 r. do dnia 8 kwietnia 2021 r., K. Ł. od dnia 16 grudnia 2015 r. do dnia 17 grudnia 2015 r. i od dnia 29 września 2020 r. do dnia 8 kwietnia 2021 r.;

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

IV, V

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. C. – Kancelaria Adwokacka w W. i na rzecz adwokat M. T. – Kancelaria Adwokacka w W. kwoty po 960 złotych, powiększone o podatek VAT, z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym P. K. i P. G. z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, co znajduje uzasadnienie w treści art. 618 § 1 pkt 11 kpk. Wysokość zasądzonej kwoty wynika z § 2 ust 1, i § 17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2019 poz.18).

zwolniono oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Ewa Leszczyńska-Furtak

Ewa Jethon Anna Kalbarczyk

Izabela Szumniak Rafał Kaniok

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości co do osoby P. K.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości co do osoby P. G.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. Ł.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W całości co do osoby K. Ł.

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 4

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia co do kary

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana