Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKzw 2230/18

POSTANOWIENIE

Dnia 9 stycznia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Piotr Filipiak

Protokolant: Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prok. Regionalnej w Katowicach Jolanty Tałaj

po rozpoznaniu w sprawie Z. K.

skazanego za przestępstwo z art. 190a § 1 kk i inne

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 15 listopada 2018 r., sygn. akt IV Kow 1109/18/el, w przedmiocie umorzenia postępowania wykonawczego dotyczącego udzielenia zezwolenia na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk

p o s t a n a w i a

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej

UZASADNIENIE

Wskutek rozpoznania zażalenia obrońcy skazanego konieczne było uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, aczkolwiek niezależnie od treści zarzutu podniesionego w środku odwoławczym. Nie sposób bowiem uznać, by sąd penitencjarny dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, iż żona skazanego U. K. nie wyraziła zgody na odbywanie przez niego kary w systemie dozoru elektronicznego we wspólnym miejscu zamieszkania. Istotnie, w aktach sprawy znajduje się taka pisemna zgoda z dnia 9 października 2018 r., jednakże następnie w dniu 12 października 2018 r. podczas przeprowadzania wywiadu środowiskowego U. K. przekazała kuratorowi, iż zgody nie wyraża. Jak wynika z treści art. 43h § 5 i § 8 kkw dopuszczalne jest odebranie oświadczenia o wyrażeniu zgody przez kuratora sądowego, jak i cofnięcie swego uprzedniego oświadczenia przed wydaniem postanowienia o udzieleniu skazanemu zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. Niemniej jednak w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do umorzenia postępowania wykonawczego. W pierwszej kolejności wskazać trzeba, iż lektura akt sprawy nasuwa wątpliwości co do tego, czy skazany zamieszkuje sam, czy też wspólnie z innymi pełnoletnimi osobami. Jak wynika z pisma obrońcy (k. 20) U. K. nie mieszka wspólnie ze skazanym, gdyż zajmuje odrębne mieszkanie na parterze budynku. Z kolei kurator w swym sprawozdaniu z wywiadu środowiskowego podał, że Z. K. przebywa w domu jednorodzinnym i zajmuje jego połowę, a na parterze mieszkają jego była żona i syn wraz z żoną i dziećmi. Skazany posiada odrębne wejście, które znajduje się obok wejścia pozostałych lokatorów domu (k. 24). Stąd konieczne jest dokonanie precyzyjnych ustaleń co do tego, czy osoby zamieszkujące dom jednorodzinny korzystają ze wspólnych pomieszczeń, czy też może przebywają w dwóch całkowicie odrębnych mieszkaniach, co przemawiałoby za uznaniem, iż skazany zamieszkuje sam. Nie można także tracić z pola widzenia, że zgodnie z informacjami podanymi przez kuratora w mieszkaniu, w którym zamieszkuje U. K. przebywają także inne pełnoletnie osoby (tj. jej syn wraz z żoną), a więc - w sytuacji uznania, że zamieszkują one wspólnie ze skazanym - należy uzyskać również ich zgodę. W dalszej kolejności podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 43la § 4 kkw sąd może udzielić zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego pomimo braku zgody, o której mowa w art. 43h § 3, jeżeli wykonanie kary w systemie dozoru elektronicznego w sposób oczywisty nie wiąże się z nadmiernymi trudnościami dla osoby, która tej zgody nie wyraziła, i narusza jej prywatność jedynie w nieznacznym stopniu. W związku z tym sąd penitencjarny jest obowiązany każdorazowo rozważyć, czy zaistniały przesłanki do wyrażenia zezwolenia na odbywanie przez skazanego kary w systemie dozoru elektronicznego pomimo braku zgody dorosłego domownika - zaś w sytuacji, w której stwierdzi ich brak winien wydać merytoryczne orzeczenie w przedmiocie nieuwzględnienia wniosku skazanego (czy też jego obrońcy). W sposób oczywisty zaś w razie ustalenia, iż skazany zamieszkuje sam sąd winien rozpoznać merytorycznie jego wniosek o wyrażenie zgody na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego. Ze wskazanych powodów Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej do ponownego rozpoznania, nie przesądzając w żadnej mierze ostatecznego rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej.

ZARZĄDZENIE

- odpis postanowienia doręczyć skazanemu Z. K. i jego obrońcy,

- akta zwrócić.

Katowice, dnia 9 stycznia 2019 r.