Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 38/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Okręgowego Andrzej Dyrda

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2021 r. na posiedzenie niejawnym w Gliwicach

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 24 listopada 2020r., sygn. akt II C 116/20

1.  oddala apelacje;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 900 (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Andrzej Dyrda

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa - Prezydent Miasta G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 8.026,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 5 października 2019r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie pozwu wskazał, że pozwana jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości będącej własnością Skarbu Państwa obejmującej działkę nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Gliwicach prowadzi księgę wieczystą KW nr (...). Stosownie do art. 8 ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym pozwany był zwolniony z opłat za użytkowanie wieczyste gruntu Skarbu Państwa obejmującego ww. działkę, jednakże w związku z wejściem w życie, w dniu 30 grudnia 2016r., ustawy o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw, przedmiotowa nieruchomość począwszy od 1 stycznia 2017r. nie podlega już zwolnieniu od opłat z tytułu użytkowania wieczystego, jako że jest zajęta pod infrastrukturę nieczynną. Powód podał, że począwszy od dnia 1 stycznia 2017r. ustalił opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości na kwotę 2.675,40 zł w oparciu o operat szacunkowy z dnia 10 września 2019r. sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego, według wartości rynkowej na dzień 1 stycznia 2017r. (tj. według stanu i cen nieruchomości na dzień 1 stycznia 2017r.). Pismem z 17 września 2019r. powód bezskutecznie wezwał pozwanego do zapłaty opłat rocznych za lata 2017-2019. Odnośnie żądania odsetkowego powód wskazał, że zakreślił pozwanemu 14 - dniowy termin do uregulowania zobowiązania. Skoro pozwany odebrał wezwanie do zapłaty w dniu 20 września 2019r., roszczenie stało się wymagalne z dniem 4 października 2019r.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że w okresie 2017-2019 był użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w G., oznaczonej jako działka gruntu nr (...), obręb Kolej, dla której Sąd Rejonowy w Gliwicach prowadzi księgę wieczystą nr (...). Przysługiwało mu zwolnienie z obowiązku uiszczania opłaty za użytkowanie wieczyste, na podstawie art. 8 ustawy z 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym w brzmieniu obowiązującym do 29 grudnia 2016r., a zatem przed wejściem wżycie ustawy z 16 listopada 2016r. o zmianie ustawy o transporcie kolejowym. Wskazane zwolnienie od obowiązku uiszczania opłaty wynikającej z art. 8 ustawy z 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym, w brzmieniu obowiązującym po wejściu w życiu ustawy z 16 listopada 2016r. o zmianie ustawy o transporcie kolejowym przysługuje mu nadal, zarówno w okresie 2017-2019 (okres z pozwu) jak i obecnie. Na wskazanej nieruchomości oddanej mu w użytkowanie wieczyste zlokalizowana jest bowiem infrastruktura kolejowa w rozumieniu art. 4 pkt. 1 ustawy o transporcie kolejowym - podstacja trakcyjna a zatem urządzenia do przetwarzania i rozdziału energii elektrycznej na potrzeby zasilania trakcyjnego. Tym samym, nieruchomość, za którą powód domaga się opłaty za użytkowanie wieczyste, jest z tej opłaty zwolniona, albowiem na nieruchomości znajduje się infrastruktura kolejowa, o której mowa w pkt. 11 i 12 załącznika nr 1 do ustawy z 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym w brzmieniu obowiązującym po nowelizacji dokonanej ustawą z 16 listopada 2016r. a mianowicie: urządzenia do przetwarzania i rozdziału energii elektrycznej na potrzeby zasilania trakcyjnego (podstacje, kable zasilające pomiędzy podstacjami i przewodami jezdnymi, sieć trakcyjna wraz z konstrukcjami wsporczymi). Pozwany zaprzeczył by infrastruktura przemysłowa pozwanej zlokalizowana na nieruchomości była nieczynna. Pozwany wskazał, że podstacja trakcyjna G. (zlokalizowana na przedmiotowej działce) zasila sieć trakcyjną w kliku kierunkach, bez niej nie kursowałyby pociągi na tej trasie.

Dodatkowo pozwany podniósł, że powód nie wykazał w niniejszym postępowaniu, iż dokonał ustalenia wysokości opłaty, której się domaga od pozwanego z zachowaniem trybu przewidzianego w ustawie o gospodarce nieruchomościami.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 24 listopada 2020r. oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że (...) S.A. w W. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej stanowiącej własność Skarbu Państwa, położonej w G., stanowiącej działkę o numerze (...), dla której Sąd Rejonowy w Gliwicach prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Pozwany nabył prawo użytkowania wieczystego wskazanej działki aktem notarialnym Rep. A. Nr (...).

Pismem z 17 września 2019r., powód poinformował pozwanego, że w związku z wejściem w życie z dniem 30 grudnia 2016r. ustawy o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw wskazana nieruchomość począwszy od 1 stycznia 2017r. nie podlega zwolnieniu od opłaty, jako że na nieruchomości znajdują się obiekty infrastruktury usługowej, które nie stanowią infrastruktury kolejowej. Począwszy od 1 stycznia 2017r. powód ustalił opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego w oparciu o operat szacunkowy z 10 września 2019r., sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego, według wartości rynkowej nieruchomości na dzień 1 stycznia 2017r. (to jest według stanu i cen nieruchomości na dzień 1 stycznia 2017r.). Wartość przedmiotowej nieruchomości została określona na kwotę 89.180 zł. Opłata roczną powód ustalił na kwotę 2.675,40 zł, przy zastosowaniu 3 % stawki, zgodnie z art. 72 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami. Zaległość za okres od 2017r. do 2019r. powód ustalił na kwotę łącznie 8.026,20 zł. oraz wezwał pozwanego do zapłaty zadłużenia w terminie 14 dni.

Na nieruchomości stanowiącej działkę gruntu (...) znajdują się urządzenia do przetwarzania i rozdziału energii elektrycznej na potrzeby zasilania trakcyjnego - punkt poboru energii elektrycznej (...) przyłącze 1/1-148. Sprzedawca energii świadczy usługę dystrybucji energii do wskazanego punktu poboru energii. Podstacja trakcyjna jest czynna, jest regularnie serwisowana. Prąd dostarczany do punktu poboru wskazanego powyżej jest dostarczany na potrzeby tej stacji. Linie kolejowa zasilane z podstacji to: K. - L., K. L. - G., Z. B. - G..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd wskazał, że pozwany w okresie objętym sporem - w latach 2017 do 2019 - był użytkownikiem wieczystym nieruchomości, tj. działki ewidencyjnej numer (...), dla której Sąd Rejonowy w Gliwicach prowadzi księgę wieczystą nr (...). Sporna była kwestia obowiązku zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.675,40 zł rocznie- za lata 2017-2019, jako opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego opisanej wyżej nieruchomości (łącznie 8.026,20 zł).

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 71 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami - zwanej dalej „u.g.n." (tekst jednolity: Dz.U. z 2020r. poz. 65) za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Art. 72 ust. 1 u.g.n. Stanowi zaś, że opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej określonej zgodnie z art. 67 ustawy.

Powód jako podstawę swojego roszczenia wskazał przepisy ustawy o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2016, poz. 1923), która weszła w życie z dniem 30 grudnia 2016r. Wskazał też, że nieruchomość począwszy od dnia ….. stycznia 2017r. nie podlega zwolnieniu od opłat z tytułu użytkowania wieczystego, jako że jest zajęta pod nieczynną infrastrukturę kolejową. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 28 marca 2003 roku o transporcie kolejowym, przepisów rozdziałów 2-12, z wyjątkiem art. 5 ust. l-2b oraz art. 38a-38ba, nie stosuje się do infrastruktury nieczynnej.

Sąd wskazał, że do 1 stycznia 2017r. pozwany był zwolniony z opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości należącej do Skarbu Państwa, dla której Sąd Rejonowy w Gliwicach prowadzi księgę wieczystą nr (...). Powód wskazał, że sytuacja ta uległa zmianie z dniem 1 stycznia 2017r., wraz ze zmianą stanu prawnego. Przy tak sformułowanym żądaniu pozwu wymagała wykazania w niniejszej sprawie nie tylko okoliczność, iż na nieruchomości znajduje się infrastruktura nieczynna, ale przede wszystkim, że doszło do ustalenia opłaty za użytkowanie wieczyste we właściwym trybie.

Następnie Sąd wskazał, że do powstania obowiązku uiszczania opłaty rocznej przez pozwanego za użytkowanie wieczyste przedmiotowej działki, nie jest wystarczające samo zaprzestanie wykorzystywania gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste pod infrastrukturę kolejową. Skarb Państwa, reprezentowany w niniejszej sprawie przez Prezydenta Miasta G., winien przede wszystkim określić wysokość stawki procentowej opłaty rocznej, stosując tryb postępowania przewidziany dla wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej, co wynika wprost z art. 221 ust. 2 ugn, zgodnie z którym jeżeli przy oddaniu nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nie została określona wysokość stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, właściwy organ określi wysokość tej stawki, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 217 ust. 1, stosując tryb postępowania określony w art. 78-81. Sąd wskazał, że jedną z sytuacji, w jakich oddając nieruchomość w użytkowanie wieczyste czy też stwierdzając nabycie użytkowania wieczystego z mocy prawa nie określa się wysokości stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest ta, w której użytkownik wieczysty korzysta z ustawowego zwolnienia z ponoszenia opłat. Sąd uznał, że z chwilą ustania ustawowych przesłanek zwolnienia pozwanej z opłaty za użytkowanie wieczyste, właściciel zobowiązany był dostosować treść stosunku prawnego łączącego go z użytkownikiem wieczystym do zasad wynikających z ustawy poprzez wypowiedzenie zasad dotychczasowych i złożenie oferty o ustaleniu wysokości stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 78 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, aktualizacji opłaty rocznej dokonuje właściwy organ, wypowiadając w formie pisemnej wysokość dotych­czasowej opłaty w terminie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego oraz przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia nowej wysokości opłaty rocznej. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty rocznej i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia. Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości, o której mowa w art. 77 ust. 3, oraz o miejscu, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym. Do doręczenia wypowiedzenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie, powód bez zachowania wskazanego trybu, pismem doręczonym pozwanemu 20 września 2019r. ustalił opłaty roczne za użytkowanie wieczyste omawianej nieruchomości (działki numerze (...), dla której Sąd Rejonowy w Gliwicach prowadzi księgę wieczystą o numerze (...)) za okres od 2017 do 2019 roku w kwotach po 2.675,40 zł za każdy rok wzywając pozwaną do zapłaty, łącznie kwoty 8.026,20 zł kwot w terminie 14 dni. Sąd uznał, że takie oświadczenie, nie mogło skutkować modyfikacją treści łączącego strony stosunku prawnego z mocą wsteczną, gdyż niezależnie od okoliczności czy pismo z 17 września 2019r. spełnia warunki wymagane przez art. 78 ust. 1 dla wypowiedzenia dotychczasowej wysokości opłaty rocznej, należy wskazać, iż nie może ono skutkować powstaniem zobowiązania po stronie pozwanego do zapłaty opłaty rocznej za lata poprzednie, to jest 2017, 2018 i 2019. Sąd uznał, że jego ewentualne skutki mogłyby powstać dopiero w roku 2020, gdyż ustalenie po stronie pozwanego istnienia obowiązku zapłaty opłaty rocznej na podstawie oświadczeń powoda zawartych w piśmie z dnia 17 września 2019r. byłoby sprzeczne z regulacjami art. 221 ust. 2 w zw. z art. 78 ust. 4 i art. 79 ust 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Z tych względów Sąd uznał, za niezasadne żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz opłat za użytkowanie wieczyste działki nr (...) za lata 2017-2019 i powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. uznając, że powód jako strona pogrywająca proces powinien zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty postępowania.

Apelację od tego orzeczenia wniósł powód zaskarżając wyrok w całości.

Zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, a to:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnej analizy zebranego materiału dowodowego, dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, co spowodowało ustalenie przez Sąd błędnego stanu faktycznego i uznanie, iż powódka nie zastosowała prawidłowego trybu ustalenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, gdy w stanie faktycznym niniejszej sprawy, opłata nie była w ogóle dotychczas ustalona;

b)  art. 2352 § 1 pkt 2 k.p.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, a to pominięcie wniosków dowodowych powoda, które zdaniem Sądu były nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a w rzeczywistości były wręcz dla jej rozstrzygnięcia kluczowe.

Nadto podniósł również zarzuty naruszenia prawa materialnego, a to:

a)  art. 221 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami poprzez uznanie, że procedura ustalania stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego tam wskazana ma zastosowanie także do nieruchomości gruntowych oddanych w użytkowanie wieczyste po dniu 1 stycznia 1998 r.;

b)  art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym w zw. z art. 8 tejże ustawy oraz w zw. z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw poprzez ich niezastosowanie i uznanie, iż wobec pozwanej zwolnienie z uiszczania opłat za użytkowanie wieczyste nie zostało zniesione;

c)  art. 238 k.c. poprzez jego niezastosowanie, a to pominięcie okoliczności, iż wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Na tych postawach wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie instancje wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od prawomocności orzeczenia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozstrzygnięcia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powoda, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logicznych i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia prawa procesowego, wskazać należy, że przepis art. 233 k.p.c. odnosi się wprost do oceny dowodów wskazując, według jakich kryteriów winna być ona przeprowadzona. Wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów stanowiąc w § 1, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Skuteczne naruszenie zasady z art. 233 § 1 k.p.c. następuje w sytuacji uchybienia przez Sąd zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, które wyłącznie mogą zostać przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Oznacza to, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Z tego wynika, że tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00).

Nie można również pominąć, iż same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

Mając na względzie powyższe, apelujący, stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., jest obowiązany wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Powód, tymczasem, nie wskazuje uchybieniu przez Sąd rodzinny regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj.: regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów, poprzestając wyłącznie na kwestionowaniu stwierdzenia przez Sąd I instancji nieprawidłowego zastosowania przepisów prawa regulujących trybu ustalenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego.

Nie było również podstaw do stwierdzenia, że Sad I instancji dopuścił się naruszenia normy zawartej w art. 235 2 § 1 pkt 2 k.p.c. Przepis ten daje bowiem uprawnienie do pominięcia przez Sąd dowodu mającego wykazać fakt bezsporny, nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy lub udowodniony zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy. Sąd I instancji postanowieniem z dnia 10 listopada 2020r. oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy, dowodu z oględzin nieruchomości oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu kolejnictwa. Powód pomija jednak, że przyczyną oddalenia jego powództwa było nie tyle niewykazanie zasadności roszczenia, ile zastosowanie nieprawidłowej procedury ustalania opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Wobec tak wskazanych powodów odmowy udzielenia powodowi ochrony prawnej, nie było podstaw do prowadzenia postępowania dowodowego w zakresie zgłoszonych wniosków dowodowych.

Odnosząc się natomiast zarzutów naruszenia prawa materialnego zwrócić należy uwagę, na tezę zawartą w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 2018r. (V ACa 1633/17), w którym Sąd ten stwierdził, że dla powstania obowiązku uiszczania opłaty rocznej nie jest wystarczające samo zaprzestanie wykorzystywania gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste pod infrastrukturę kolejową (podlegającego zwolnieniu od opłaty rocznej), lecz właściciel reprezentowany przez odpowiedni organ musi uprzednio określić wysokość stawki procentowej opłaty rocznej, stosując tryb postępowania przewidziany dla wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej.

Zgodnie z art. 221 ust. 2 u.g.n. jeżeli przy oddaniu nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nie została określona wysokość stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, właściwy organ określi wysokość tej stawki, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 217 ust. 1, stosując tryb postępowania określony w art. 78-81.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie we wskazanym już wcześniej wyroku z dnia 6 grudnia 2018r., tryb złożenia oświadczenia określającego wysokość stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego określa, jak wyżej wskazano, art. 221 ust. 2 u.g.n., poprzez odesłanie do art. 78-81 ustawy. Oznacza to, że oświadczenie powinno zostać złożone w formie pisemnej do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego (art. 78 ust. 1 u.g.n.) oraz że w razie niezłożenia przez użytkownika wieczystego wniosku do samorządowego kolegium odwoławczego o ustalenie niezasadności ustalenia stawki procentowej, zaproponowaną stawkę należy uznać za obowiązującą począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym złożono oświadczenie ustalające jej wysokość (art. 78 ust. 4 w zw. z art. 79 ust. 5 u.g.n.)

Również niezasadny był zarzut naruszenia art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym w zw. z art. 8 tejże ustawy oraz w zw. z art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016r. o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw. Wbrew twierdzeniom strony powodowej, Sąd I instancji nie uznał, że przepis ten nie ma zastosowania w ustalonym stanie faktycznym. Jak już wskazano powyżej, powodem dla którego powództwo zostało oddalone było de facto niezastosowanie przez powoda art. 221 ust. 2 u.g.n. który nakładał na powoda obowiązek zastosowania art. 78-81 u.g.n. co skutkowało jedynie uznaniem, że ustalenie opłaty przez powoda pismem z dnia 17 września 2019r. nie mogło zostać uznane za skuteczne wobec pozwanego, w szczególności, że nie mogło skutkować ustaleniem tej opłaty za lata wcześniejsze.

Nie mógł również odnieść skutku zarzut naruszenia art. 238 k.c. albowiem pozwanemu przysługiwało do 31 grudnia 2016r. zwolnienie podmiotowe z tej opłaty, natomiast jest ponowne ustalenie, nie następowało w oparciu o przepisy kodeksu cywilnego a przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, które nie zostały prawidłowo zastosowane przez powoda.

Reasumując stwierdzić należało, że zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu, a zarzuty powódki okazały się bezpodstawne.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powódki jako bezzasadną i zasądził od niej na rzecz pozwanego, jako wygrywającego również postępowanie odwoławcze, 900 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym (art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.cw zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - Dz.U. z 2015. poz. 1800 ze zmianami).

SSO Andrzej Dyrda